Υποβαθμίζοντας ένα πυρηνικό κίνδυνο

Aformi.gr

Τα νέα από το πληγέν εργοστάσιο Fukushima-Daiichi πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, γράφει ο Dahr Jamail σε ένα εξαιρετικό για τις (λίαν ανησυχητικές…) πληροφορίες άρθρο.
Η μετάφραση είναι της Μαριάννα Ξ.

Σε μια πυρηνική κρίση που γίνεται συνεχώς όλο και πιο σοβαρή, ο Πυρηνικός Οργανισμός Ασφάλειας της Ιαπωνίας επιβεβαίωσε ότι το ραδιενεργό ιώδιο-131 σε δείγματα θαλασσινού νερού που ελήφθησαν κοντά στο πληγέν συγκρότημα παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, Fukushima-Daiichi -το οποίο υπέστη σοβαρές ζημιές από το τσουνάμι που προκλήθηκε μετά τον σεισμό ανοικτά των ακτών της Ιαπωνίας- είναι 4.385 φορές πάνω από τα επίπεδα που επιτρέπονται από το νόμο.
Η ακτινοβολία στην ατμόσφαιρα κοντά στο εργοστάσιο έχει μετρηθεί τέσσερις φορές πάνω από τα όρια της κυβέρνησης.
Η εταιρεία Tokyo Electric Power Company, η εταιρεία που εκμεταλλεύεται το πληγέν εργοστάσιο, έχει αρχίσει να απελευθερώνει περισσότερους από 11.000 τόνους ραδιενεργού νερού που χρησιμοποιείται για την ψύξη των ράβδων καυσίμου στον ωκεανό, ενώ προσπαθεί να βρει την πηγή της διαρροής ραδιενέργειας. Το νερό που απελευθερώνεται είναι περίπου 100 φορές πιο ραδιενεργό από το επιτρεπόμενο.
Εν τω μεταξύ, το νερό που είναι πολύ πιο ραδιενεργό συνέχιζε να διοχετεύεται στον ωκεανό από τις αρχές Απριλίου -μέσα από μια μεγάλη ρωγμή σε μια δεξαμενή βάθους έξι ποδιών στον πυρηνικό σταθμό. Οι εργαζόμενοι χρησιμοποίησαν πριονίδι, κομμάτια εφημερίδων και χημικά προϊόντα πάνα σε μια απελπισμένη προσπάθεια να σταματήσουν τη διαρροή στην περιοχή, η οποία απέτυχε. Το νερό που διέρρεε από την δεξαμενή ήταν περίπου 10.000 φορές πιο ραδιενεργό από το νερό που βρίσκεται σε ένα πυρηνικό εργοστάσιο. Η διαρροή στον ωκεανό σταμάτησε τελικά στις 5 Απριλίου, αφού μια μεγάλη ποσότητα μολυσμένου νερού απελευθερώθηκε.
Η ακτινοβολία που προέρχεται από τήξη του πυρήνα του αντιδραστήρα Αρ. 2 διαφεύγει στο νερό και το έδαφος, ενώ και οι υπόλοιποι αντιδραστήρες εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν προβλήματα. Ωστόσο, οι επιστήμονες και οι ακτιβιστές αμφισβητούν τα «ασφαλή» όρια έκθεσης σε ακτινοβολία της κυβέρνησης και της πυρηνικής βιομηχανίας.

«Το Υπουργείο Ενέργειας των ΗΠΑ έχει υπογραμμίσει ότι δεν υπάρχει επίπεδο της ακτινοβολίας που είναι τόσο χαμηλό, ώστε να είναι ακίνδυνο για την υγεία», δήλωσε στο Αλ Τζαζίρα η Jacqueline Cabasso, η διευθύντρια της Western States Legal Foundation.

Το ίδρυμα αυτό παρακολουθεί και αναλύει τα προγράμματα πυρηνικών όπλων και θέματα που σχετίζεται με την ενέργεια υψηλής τεχνολογίας των ΗΠΑ, με έμφαση στα εθνικά εργαστήρια πυρηνικών όπλων. Η Cabasso εξήγησε ότι υπάρχει η φυσική ακτινοβολία του περιβάλλοντος, «αλλά οι περισσότερες από 2.000 πυρηνικές δοκιμές έχουν ενισχύσει αυτό το επίπεδο ακτινοβολίας, και έτσι ήδη ζούμε σε ένα τεχνητά ακτινοβολούμενο περιβάλλον, λόγω όλων των πυρηνικών δοκιμών».

«Ο Karl Morgan, ο οποίος εργάστηκε στο πρόγραμμα Μανχάταν, στη συνέχεια αποχώρησε από την πυρηνική βιομηχανία, όταν κατάλαβε τον κίνδυνο των χαμηλών επιπέδων της ιονίζουσας ακτινοβολίας και είχε δηλώσει ότι δεν υπάρχει ασφαλές επίπεδο έκθεσης στην ακτινοβολία», συνέχισε η Cabasso, «Αυτό σημαίνει ότι όλη αυτή η συζήτηση για το πόση ακτινοβολία μπορεί να αντέξει ένας εργαζόμενος ή το κοινό σε ετήσια βάση είναι ψεύτικη. Δεν υπάρχει ασφαλές επίπεδο έκθεσης στην ακτινοβολία. Αυτά τα υποτιθέμενα ασφαλή επίπεδα προέρχονται από το εσωτερικό της βιομηχανίας πυρηνικής ενέργειας».

Ο Karl Morgan ήταν ένας Αμερικανός φυσικός και έβαλε τις βάσεις στον τομέα της φυσικής που ασχολείται με την υγεία υπό την επίδραση ακτινοβολίας. Μετά από μια μακρά καριέρα στο πρόγραμμα Μανχάταν και στο Oak Ridge National Laboratory, έγινε επικριτής της πυρηνικής ενέργειας και των πυρηνικών όπλων. Ο Morgan, ο οποίος πέθανε το 1999, άρχισε να καταθέτει ως μάρτυρας στα δικαστήρια για τα άτομα που δήλωσαν ότι είχαν υποστεί ζημία από την πυρηνική βιομηχανία.

«Κανείς δεν μιλά για το γεγονός ότι δεν υπάρχει ασφαλές επίπεδο έκθεσης στην ακτινοβολία», πρόσθεσε η Cabasso. «Ο Morgan ισχυρίστηκε ότι αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι οι δόσεις αυτές δρουν σωρευτικά στο σώμα».

Η Εθνική Ακαδημία Επιστημών (NAS) δημοσίευσε μια έκθεση το 2006 με τίτλο «Έκθεση για τις βιολογικές επιδράσεις της ιονίζουσας ακτινοβολίας (BEIR), VII Φάση 2». Η NAS BEIR VII ήταν μια ομάδα εμπειρογνωμόνων που μελέτησε ενδελεχώς τη διαθέσιμη βιβλιογραφία και απεφάνθη:

«Η επιτροπή καταλήγει στο συμπέρασμα ότι υπερέχουν οι πληροφορίες που δείχνουν ότι υπάρχει κάποιος κίνδυνος, ακόμη και σε χαμηλές δόσεις».

Στην τελική έκθεση της επιτροπής δηλώνονται τα εξής:

«Η επιτροπή καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα σημερινά επιστημονικά στοιχεία συνάδουν με την υπόθεση ότι υπάρχει μια γραμμική σχέση δόσης-απόκρισης μεταξύ της έκθεσης σε ιονίζουσες ακτινοβολίες και την ανάπτυξη του καρκίνου στον άνθρωπο».

Αυτό σημαίνει ότι το άθροισμα πολλών μικρών εκθέσεων σε ακτινοβολία έχει την ίδια επίδραση με μια μεγάλη έκθεση, δεδομένου ότι οι επιπτώσεις της ακτινοβολίας είναι αθροιστικές.
Εδώ και εβδομάδες, οι μηχανικοί από την Tokyo Electric Power (Tepco) εργάζονται για την αποκατάσταση της ηλεκτρικής ενέργειας στη μονάδα και έχουν καταλήξει στο θαλασσινό νερό, με το οποίο έχουν ψεκάσει τις ράβδους του ραδιενεργού καυσίμου που κινδυνεύουν να τηχθούν.
Παρ’ όλα αυτά, οι Ιάπωνες αξιωματούχοι παραδέχθηκαν στις 31 Μαρτίου ότι η μάχη για να σωθούν οι τέσσερις πληγέντες πυρηνικοί αντιδραστήρες του πυρηνικού σταθμού Fukushima-Daiichi έχει χαθεί. Στις 29 Μαρτίου, ένας μηχανικός από τις ΗΠΑ που βοήθησε στην εγκατάσταση των αντιδραστήρων του πυρηνικού σταθμού είπε ότι πιστεύει πως ο ραδιενεργός πυρήνας στον αντιδραστήρα Αριθμό 2 μπορεί να έχει λιώσει μέχρι το κάτω μέρος του δοχείου που περιέχεται, πάνω στο τσιμεντένιο δάπεδο.
Ο πρόεδρος της Tepco, Tsunehisa Katsumata, είπε ότι «δεν είχαν επιλογή», παρά να καταργήσουν τους αντιδραστήρες 1-4, αλλά ήλπιζαν ότι οι υπόλοιποι δύο θα μπορούσαν να συνεχίσουν να λειτουργούν, παρά το γεγονός ότι παραδέχτηκε ότι η πυρηνική καταστροφή θα μπορούσε να διαρκέσει αρκετούς μήνες. Είναι η πρώτη φορά που η εταιρεία παραδέχθηκε ότι τουλάχιστον ένα μέρος των εγκαταστάσεων θα πρέπει να παροπλιστεί.
Όμως, ο επικεφαλής εκπρόσωπος της κυβέρνησης, Yukio Edano, επανέλαβε παλαιότερη έκκληση για κλείσιμο και των έξι αντιδραστήρων των σαραντάχρονων εγκαταστάσεων. «Είναι πολύ σαφές ότι πρέπει να γίνει, λαμβάνοντας υπόψη τις κοινωνικές συνθήκες», δήλωσε.
Ακόμα και μετά από ένα απλό κλείσιμο, η διάλυση των εγκαταστάσεων είναι πιθανό ότι θα χρειαστεί δεκαετίες, και η περιοχή να εγκαταλειφθεί.
Τόνοι των πυρηνικών αποβλήτων θα υπάρχουν στο χώρο των πυρηνικών αντιδραστήρων, ενώ αδρανοποιώντας τους αντιδραστήρες με έγχυση μολύβδου και περικλείοντας τους με μπετόν, η περιοχή θα καθίστατο μεν ασφαλής να εργάζονται και να ζουν λίγα χιλιόμετρα μακριά, αλλά δεν αποτελεί μια μακροπρόθεσμη λύση για την διάθεση των καυσίμων, τα οποία θα εξακολουθήσουν να διασπώνται και να εκπέμπουν θραύσματα σχάσης για δεκάδες χιλιάδες χρόνια.
Τα επίπεδα ακτινοβολίας κοντά στο εργοστάσιο αυξήθηκαν επικίνδυνα στα 400 milliseiverts/ώρα. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η κανονική ακτινοβολία του περιβάλλοντος είναι της τάξης του 1 milliseivert ετησίως, αυτό σημαίνει ότι οι κάτοικοι θα εκτίθενται σε μια τέτοια ετήσια δόση κάθε εννέα δευτερόλεπτα, με βάση τα «επιτρεπόμενα» όρια έκθεσης σε ακτινοβολία της βιομηχανία και της κυβέρνησης.
Συγκρίνεται αυτό με το εθνικό «πρότυπο ασφάλειας» στις ΗΠΑ της τάξης των 250 millisieverts σε περισσότερο από ένα χρόνο. Η αμερικανική Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος αναφέρει ότι μία μόνο δόση των 1.000 millisieverts είναι αρκετή για να προκαλέσει εσωτερική αιμορραγία.
Εν τω μεταξύ, πάνω από 168 οργανώσεις πολιτών στην Ιαπωνία κατέθεσαν αίτηση στην κυβέρνηση στις 28 Μαρτίου, διεκδικώντας διεύρυνση της ζώνης εκκένωσης από τον τόπο της πυρηνικής καταστροφής. Οι ομάδες επίσης ζητούν και άλλα επείγοντα μέτρα για την προστασία της δημόσιας υγείας και ασφάλειας.
Οι κάτοικοι των εκκενωμένων περιοχών κοντά στον πληγέντα πυρηνικό σταθμό της Φουκουσίμα έχουν λάβει την προειδοποίηση ότι δεν μπορούν να επιστρέψουν στα σπίτια τους για μήνες.
Οι γειτονιές κοντά στο εργοστάσιο θα παραμείνουν εκκενωμένες «επ’ αόριστο», δήλωσε την 1^η Απριλίου ο Γιούκιο Edano, ο γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου της χώρας. Αν και δεν έθεσε χρονοδιάγραμμα, είπε ότι οι κάτοικοι δεν θα μπορούν να επιστρέψουν μόνιμα «μέσα σε μερικές ημέρες ή εβδομάδες. Θα χρειαστεί περισσότερο».
Η επίσημη ζώνη εκκένωσης παραμένει μόλις 20 χιλιόμετρα, ενώ η κυβέρνηση έχει ενθαρρύνει τους ανθρώπους σε ακτίνα 30 χιλιομέτρων να εκκενώσουν την περιοχή. Ωστόσο, τα επίπεδα του καίσιο-137, στο χωριό Iitate, για παράδειγμα, είναι διπλάσια από τα επίπεδα που οδήγησαν την ΕΣΣΔ να απομακρύνει τους ανθρώπους κοντά στο Τσερνομπίλ. Το Iitate είναι 40 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Fukushima.
Το ραδιενεργό ιώδιο έχει ήδη βρεθεί στο νερό της βρύσης και στις 23 συνοικίες του Τόκιο. Οι Πυρηνική Ρυθμιστική Επιτροπή των ΗΠΑ είχε ήδη συστήσει μια ζώνη εκκένωσης 80 χιλιομέτρων για τους πολίτες των ΗΠΑ στην Ιαπωνία.
Αποτελεί ειρωνεία το γεγονός ότι αυτό το μήνα είναι η 25^η επέτειος από την πυρηνική καταστροφή του Τσερνομπίλ.

«Εξακολουθούν να υπάρχουν απαγορευμένες περιοχές εκεί, η πόλη των εργαζομένων έχει προ πολλού εγκαταλειφθεί, ενώ βλέπουμε πρόσφυγες από τη ραδιενέργεια από την περιοχή αυτή, όπως βλέπουμε τώρα να δημιουργούνται στην Ιαπωνία,» δήλωσε στο Αλ Τζαζίρα η Δρ Kathleen Sullivan, μια εκπαιδευτικός ειδική στον αφοπλισμό και ακτιβίστρια που έχει εμπλακεί στο θέμα των πυρηνικών για πάνω από 20 χρόνια, «Η Tepco προσπαθεί να καλύψει τα νώτα της, η ιαπωνική κυβέρνηση γίνεται όλο και πιο κρυψίνους απέναντι στο ατύχημα, και πιστεύω ότι οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι η ακτινοβολία είναι ένα μεγάλο πρόβλημα και θέμα».

Η Δρ Sullivan ανέφερε τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο οποίος είχε δηλώσει:

«Η διάσπαση του ατόμου άλλαξε τα πάντα, εκτός από τη λειτουργία της σκέψης των ανθρώπων. Έτσι βαδίζουμε προς μια απαράμιλλη καταστροφή».

«Δεν κατανοούμε το πρόβλημα λόγω της διαχρονικά αόρατης φύσης του προβλήματος της ακτινοβολίας», πρόσθεσε η Sullivan, η οποία υπήρξε σύμβουλος εκπαίδευσης στην Υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών για θέματα αφοπλισμού.

Ορισμένοι εμπειρογνώμονες έχουν προειδοποιήσει για το εφιαλτικό σενάριο, κατά το οποίο τα σύννεφα του ραδιενεργού υλικού θα μπορούσαν να διασπείρουν θανατηφόρες τοξίνες σε όλο τον πλανήτη επί μήνες, εάν οι χρησιμοποιημένες ράβδοι καυσίμου πιάσουν φωτιά, λόγω έλλειψης ψυκτικού υγρού. Το Κεντρικό Ινστιτούτο Μετεωρολογίας και Γεωδυναμικής της Βιέννης, δήλωσε στο New Scientist στις 24 Μαρτίου:
Το κατεστραμμένο πυρηνικό εργοστάσιο της Ιαπωνίας στην Φουκουσίμα εκπέμπει ραδιενεργό ιώδιο και καίσιο σε επίπεδα που να προσεγγίζουν εκείνα που παρατηρούνταν στον απόηχο του ατυχήματος του Τσερνομπίλ το 1986. Αυστριακοί ερευνητές έχουν χρησιμοποιήσει ένα παγκόσμιο δίκτυο ανιχνευτών ακτινοβολίας -σχεδιασμένο να ανιχνεύει μυστικές πυρηνικές δοκιμές- και έδειξαν ότι ιώδιο-131 απελευθερώνεται ημερησίως σε επίπεδα 73 τοις εκατό εκείνων που παρατηρούνταν μετά την καταστροφή του 1986. Το ημερήσιο ποσό του καισίου-137 που απελευθερώνεται από το Φουκουσίμα Daiichi είναι περίπου 60 τοις εκατό του ποσού που απελευθερώθηκε από το Τσερνομπίλ.
Η ίδια ομάδα επιστημόνων ανέφερε:

«Το εργοστάσιο Φουκουσίμα έχει περίπου 1760 τόνους καινούργιων και χρησιμοποιημένων πυρηνικών καυσίμων στις εγκαταστάσεις», ενώ «ο αντιδραστήρας του Τσερνομπίλ είχε μόνο 180 τόνους».

Σύμφωνα με μια έκθεση στην New York Academy of Sciences, λόγω της καταστροφής του Τσερνομπίλ, 985.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, κυρίως από τον καρκίνο, μεταξύ 1986-2004.
Οι επιτηρητές έχουν ανιχνεύσει μικροσκοπικά ραδιενεργά σωματίδια, που έχουν εξαπλωθεί από την τοποθεσία του αντιδραστήρα στον Ειρηνικό Ωκεανό στη Βόρεια Αμερική, τον Ατλαντικό και ακόμη και την Ευρώπη. Ο Andrea Stahl, επιστήμονας στο Νορβηγικό Ινστιτούτο για την ατμοσφαιρική έρευνα, δήλωσε στο Reuters:

«Είναι μόνο ένα θέμα ημερών πριν διασκορπιστεί σε ολόκληρο το Βόρειο ημισφαίριο».

Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που ζουν κοντά στις εγκαταστάσεις έχουν αφήσει τα σπίτια τους ή τους δόθηκε εντολή να παραμείνουν μέσα σε αυτά, ενώ τα ραδιενεργά υλικά διέρρευσαν στη θάλασσα, το έδαφος και τον αέρα.
Η 28^η Μαρτίου αποτελεί επίσης την 32^η επέτειο της πυρηνικής καταστροφής του Three Mile Island στο Middletown, στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η Sullivan εξήγησε ότι όταν πρόκειται για μακρόβια ραδιενεργά υλικά, εκτός από τις καρκινογόνες ουσίες, υπάρχουν επιδράσεις μεταξύ των γενεών, που περιλαμβάνουν τη μετάλλαξη της γενετικής δομής της ζωής. «Αυτό είναι μόνιμο και αμετάκλητο», πρόσθεσε.
Η Sullivan χρησιμοποιεί τον αντιδραστήρα αριθμό 3 του Φουκουσίμα ως παράδειγμα, γιατί χρησιμοποιεί ως καύσιμα ουράνιο και πλουτώνιο. Το Πλουτώνιο έχει χρόνο ημίσειας ζωής 24.000 χρόνια, που σημαίνει ότι είναι καρκινογόνο και μεταλλαξιογόνο μέχρι και 250.000 χρόνια, ή για 12.000 ανθρώπινες γενιές.
Ένας ραδιενεργός χρόνος ημίσειας ζωής σημαίνει ότι στην περίπτωση αυτή, σε 24.000 χρόνια, οι μισές από τις ιονίζουσες ακτινοβολίες θα έχουν αποσυντεθεί, ενώ στα επόμενα 24.000 χρόνια η μισή από αυτήν την ακτινοβολία θα αποσυντεθεί, κλπ.

«Αυτό δεν μπορεί πραγματικά γίνει κατανοητό ή να εξηγηθεί με τη συμβατική έννοια της γνώσης» είπε η Sullivan, «Πρέπει να εφαρμόσουμε την ηθική μας φαντασία σε 12.000 γενιές, να αρχίσουμε στοιχειωδώς να κατανοήσουμε αυτό που κάνουμε αυτήν την στιγμή».