ΣΚΟΤΕΙΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ

rizospastis.gr

ΕΓΚΩΜΙΟ ΣΤΟΝ ΡΟΥΦΙΑΝΟ: «Κάποιοι ίσως το θεωρούν κάρφωμα, κατάδοση, δόσιμο, ρουφιανιλίκι και άλλα παρόμοια. Προσωπικά, πιστεύω πως η καταγγελία στο Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος (ΣΔΟΕ) ενεργειών είτε υποψιών φοροδιαφυγής είναι, πρωτίστως, πράξη δικαιοσύνης (...) αυτό που ετούτη την ώρα χρειαζόμαστε περισσότερο είναι καλύτερο κράτος, αξιόπιστη πολιτεία, αποτελεσματική και αποφασιστική κυβέρνηση (...) Από αυτή την άποψη θεωρώ αισιόδοξο ότι ("Καθημερινή" 14/8) στα τρία πρώτα χρόνια λειτουργίας της υπηρεσίας καταγγελιών φοροδιαφυγής του ΣΔΟΕ (2008-2010) παρατηρήθηκε εντυπωσιακή αύξηση καταγγελιών: 4.000 το 2008, 4.500 το 2009, 18.500-19.500 το 2009 και 7.500 το πρώτο εξάμηνο του 2011» (ο Π. Μανταίος στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).
«ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΥΤΟΜΑΤΙΣΜΟΣ»: «Η Βρετανία έζησε στιγμές κοινωνικού αυτοματισμού. Οι πολίτες καλούνται να αναγνωρίσουν τους ταραξίες από τα πλάνα που τράβηξαν οι κάμερες. Κοντεύουν επίσης να μαζευτούν διακόσιες χιλιάδες υπογραφές εκείνων που ζητούν να σταματήσουν να πληρώνονται κοινωνικά επιδόματα σε όσους συμμετείχαν στα σπασίματα (...) η αντιπολίτευση - δηλαδή οι Εργατικοί - δεν πήγε να κάνει ταμείο, αλλά στήριξε την προσπάθεια της κυβέρνησης να επαναφέρει το νόμο και την τάξη (...) καιροί με ενδιαφέρον λοιπόν και σκοτεινά χρώματα» (ο Δ. Μητρόπουλος στα ΝΕΑ).
ΠΡΟΓΡΑΦΗ: «Η ανεργία ήταν πάντα η πρώτη ύλη των κοινωνικών εκρήξεων (...) η ιστορική εμπειρία θα αρκούσε για να αναδείξει την αναγκαιότητα μιας πραγματικής κι όχι ευκαιριακής ατζέντας για την απασχόληση. Εκτός κι αν έχουμε προδιαγράψει ότι η αναγέννηση της χώρας θα προκύψει όχι μόνο από τη «δημιουργική καταστροφή» των μη παραγωγικών μονάδων αλλά και της ίδιας της κοινωνίας» (η Χ. Κοψίνη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).
ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ: «Ενα ζεστό βράδυ Παρασκευής στην Οσάκα, ο 20χρονος μουσικός δρόμου Γιουν Φουκούντα παίζει Μπομπ Μάρλεϊ σε μια γέφυρα στο κέντρο της πόλης. Οχι τον Μάρλεϊ των πάρτι και της ευφορίας, αλλά την μπαλάντα "Redemption Song", που αμφισβητεί τη θνητότητα. "Δεν υπάρχει μέλλον στην Ιαπωνία για ανθρώπους σαν κι εμένα" μου λέει, και κάποιοι φίλοι του ολόγυρα κουνούν το κεφάλι. Συμφωνούν. "Οι ηγέτες μας είναι άχρηστοι, η οικονομία μας κακή, το φαγητό μου έχει μέσα ραδιενέργεια. Τίποτα δεν υπάρχει για τη γενιά μου" (...) Πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε για τη "χαμένη δεκαετία" της Ιαπωνίας και ν' αρχίσουμε να μιλάμε για τις "χαμένες γενιές"» (o William Resek σε Bloomberg/ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).