Η τρομακτική λογική της κρίσης

Aριστερά και πολιτική

Ανίατη η αρρώστια του καπιταλισμού

Το μικρό αυτό σημείωμα δεν σκοπεύει σε καμία επιστημονική ανάλυση. Αυτές έχουν γίνει με το παραπάνω και δείχνουν καθαρά την ταξική φύση όλων των οικονομικών αναλύσεων και «αληθειών». Οι μεν οπαδοί και θεράποντες του καπιταλιστικού συστήματος ψάχνουν εναγωνίως τα «λάθη» τακτικής και στρατηγικής των πολιτικών ηγεσιών και των καπιταλιστών για να τους δώσουν το κατάλληλο «φάρμακο» σωτηρίας του συστήματος οι δε συνεπείς εκπρόσωποι της εργατικής τάξης και του λαού παλεύουν για να αποκαλύψουν το βάθος της κρίσης και το αδιέξοδο του συστήματος που οδηγεί από κρίση σε κρίση, όποια μέτρα  και αν λαμβάνονται, προτείνοντας την απαλλαγή των λαών από αυτό.

Θα λέγαμε ότι μερικές φορές η απλή λογική του κόσμου αποδεικνύεται πολύ πιο σοφή και προβλεπτική και από τους πλέον σοφούς του συστήματος.


Αυτή η κρίση παρομοιάζεται πλέον από τον απλό κόσμο ως μια ανίατη ασθένεια που μετά από κάθε επιχείρηση (και… εγχείρηση) σωτηρίας του συστήματος, επιδεινώνεται και απαιτεί νέα μεγαλύτερη επιχείρηση σωτηρίας για να οδηγηθεί ξανά σε νέα αδιέξοδα κ.ο.κ.

Το μάθημα ο λαός το έλαβε μέσα από την τελευταία εμπειρία του, παρότι η Αριστερά από χρόνια το προδιέγραφε. Από τα πρώτα τάχα ανώδυνα μέτρα «διόρθωσης» του 2009, περάσαμε στο μνημόνιο και μετά με κάθε δόση του «δανείου σωτηρίας» λαμβάνονταν κατά συρροή… νέα μέτρα σωτηρίας για να σωθεί το σύστημα από την επιδείνωσης που έφεραν τα προηγούμενα μέτρα! Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα «σωτήρια μέτρα» του μεσοπρόθεσμου που διατυμπανίστηκαν ως «τελική λύση» και «πάτος» της κρίσης και μάλιστα όχι μόνο της Ελλάδας, όπως είπαν ο Πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου και ο Αντιπρόεδρος κ. Ε. Βενιζέλος, αλλά όλης της… ΕΕ!!!

Δεν πέρασε ούτε ένας μήνας και εμφανίσθηκε η  θεωρία ότι «κινδυνεύουν οι πάντες» στην ΕΕ και πρέπει να ληφθούν νέα μέτρα σωτηρίας του συστήματος πανευρωπαϊκού χαρακτήρα! Στις 21/7 λήφθηκαν αυτά τα μέτρα και άρχισαν νέοι πανηγυρισμοί ότι «σώθηκε το σύστημα»!

Δυο βδομάδες μετά η κρίση εμφανίσθηκε με παγκοσμιοποιημένη διάσταση και με τη μορφή της επίθεσης του πλέον επιθετικού χρηματιστικού κεφαλαίου που το ονομάζουν αθώα «αγορές» κατά των λαών, μέσα από τη τοκογλυφική δράση του δια μέσου των χρηματιστηρίων και των χρεών των κρατών.

Η κρίση, για μια ακόμη φορά, αποκαλύφθηκε ότι είναι κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και όχι εθνική κρίση κάποιων κρατών από απλώς «κακή διαχείριση», διαφθορά κλπ. Και στις ΗΠΑ, που τη θεωρούν πρότυπο καλής διαχείρισης, η κρίση όχι μόνο καλπάζει αλλά γίνεται καθημερινά πιο επικίνδυνη γι αυτές και για όλο τον κόσμο, όποια μέτρα και αν λαμβάνουν fed, Ομπάμα, ΕΕ και η ελληνική κυβέρνηση.

Φυσικά όλοι οι αναλυτές και σωτήρες του συστήματος έχουν ξεχάσει όλες τις προηγούμενες «λύσεις σωτηρίας» και τώρα υμνούν, απαιτούν και αναλύουν (για πολλοστή φορά χωρίς ντροπή) τα… νέα μέτρα σωτηρίας που πρέπει να ληφθούν. Εν όσο οι λαοί τους ανέχονται και δεν τους ανατρέπουν, αυτοί θα εφευρίσκουν νέα μέτρα – φάρμακα δήθεν σωτηρίας του καπιταλισμού.

Η κρίση όμως είναι κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου από τη μια και φτώχειας και υπερχρέωσης των λαών από την άλλη και δεν είναι κρίση χειρισμών για να διορθωθεί. Αφού έχει υπονομευθεί και ξεπουληθεί όλος ο πλούτος των λαών στο κεφάλαιο, τώρα αυτό βρίσκεται μπροστά στο φάσμα του λάκκου που έσκαψε για τους λαούς. Συσσώρευσε τόσο πολύ κεφάλαιο (απαιτήσεις μέσου του χρέους, των δανείων και των άυλων τίτλων) δηλαδή καταλήστευσε τόσο πολύ τους λαούς που και όλο τον πλούτο να απαλλοτριώσει, θα θέλει πολλές φόρες ακόμη αυτόν τον πλούτο και σε βάθος αιώνων αποπληρωμής (1.050 χρόνια για το.. «θαύμα» της Ευρώπης Ιρλανδία μαζί με το ιδιωτικό της χρέος!) για να ξεχρεωθεί! Βλέπε: «Πως θα μηδενίσουμε το χρέος με το μνημόνιο νο 5!» http://aristeripolitiki.blogspot.com/2011/03/5.html

Όλα αυτά φυσικά, να μη ξεχνάμε ότι έχουν τραγικές συνέπειες στους λαούς, οι οποίοι από μήνα σε μήνα ανακαλύπτουν ότι το σύστημα πάσχει από ανίατη ασθένεια και θέλει να τη ξεπεράσει εξοντώνοντας του λαούς. Αυτή είναι μια ανειρήνευτη αντίθεση που οδηγεί σε όξυνση της κρίσης του καπιταλισμού γιατί οι λαοί δεν είναι καθόλου διατιθέμενοι να θυσιαστούν για χάρη του κεφαλαίου. Η ταξική αντιπαράθεση σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο θα οξύνεται μαζί με τη κρίση του συστήματος σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Με τέτοια προοπτική το σύστημα θα περνάει από τη μια κρίση στην άλλη, χειρότερη από την προηγούμενη.

Δυστυχώς η ιστορία έχει κακά μαντάτα όταν η κρίση γενικεύεται και τα μέτρα που λαμβάνονται, την οξύνουν αντί να τη θεραπεύουν. Τα σκληρά, φασιστικού τύπου, μέτρα, έως ωμό φασισμό, για να περάσει η πολιτική των μονοπωλίων είναι νομοτέλεια. Οι εξεγέρσεις και οι ταξικές συγκρούσεις επίσης. Σε ευρύτερο πεδίο οι ταξικοί, εμφύλιοι, εθνικοθρησκευτικοί, τοπικοί και περιφερικοί πόλεμοι για την διάσωση κάποιων κεφαλαίων σε βάρος άλλων και την αναδιανομή του παγκοσμίου πλούτου, γίνονται αναπόφευκτοι. Στο τέλος ένας γενικευμένος πόλεμος με άγνωστη για σήμερα μορφή, ελλοχεύει.

Όταν εξαντληθούν τα μέτρα σωτηρίας των κεφαλαίων σε βάρος των λαών, τότε αρχίζει ο κανιβαλισμός μεταξύ τους για το ποιο θα επιβιώσει σε βάρος ποιού. Σε αυτή τη σύγκρουση κεφαλαίων, αυτοί που πρώτοι πληρώνουν το φόρο αίματος είναι οι λαοί.

Αυτή είναι τρομακτική λογική της κρίσης.

Γι αυτό το λόγο η ανατροπή του καπιταλισμού είναι μονόδρομος....