Χ. Φλωράκης-Οι σημειώσεις της οργής Ι

Lenin reloaded

Χαρίλαος Φλωράκης, στρατιωτική ακαδημία Φρούνζε, Μόσχα, 1951.

Αποχωρούν, λέει, τα πρώτα σοβιετικά στρατεύματα από την Ανατολική Γερμανία. Άρα, οι Γερμανίες ενώνονται. Κι εμείς που πιστεύαμε ότι η σοβιετική παρουσία στη Γερμανία διασφαλίζει την παγκόσμια ειρήνη; Κι εμείς που θεωρούσαμε τη σοβιετική παρουσία στη Γερμανία στρατηγικό πλεονέκτημα του σοσιαλισμού; Ποιος να μας πείσει ότι δεν πρόκειται για στρατηγική αναδίπλωση και υποχώρηση; Ποιος να μας πείσει ότι δεν πρόκειται για ήττα; Αλήθεια, οι σημερινοί Σοβιετικοί ηγέτες (θου κύριε φυλακή τω στόματί μου) αναλογίστηκαν ότι, και να φύγουν οι ζωντανοί στρατιώτες τους, οι νεκροί που μένουν πίσω είναι υπερτριπλάσιοι;
Καλοκαίρι του 1990.
***
Τι σόι πραξικόπημα είναι αυτό που περιορίζεται στο κέντρο της Μόσχας; Αν είναι πραγματικό, γιατί δεν απλώνεται; Και αν δεν μπορούσε να απλωθεί, γιατί έγινε; Αν έγινε για να...αποτύχει, τότε, αντίο Σοβιετική Ένωση. Η αντίδραση θα κάνει σημεία και τέρατα σε βάρος του λαού και του σοσιαλισμού.
20-21 Αυγούστου 1991.

***
Το γερμανικό "λύνεται" χωρίς να πέσει μια ντουφεκιά! Τι και αν τρίζουν τα κόκκαλα του Κόνιεφ και του Ζούκοφ και εκατομμυρίων Σοβιετικών στρατιωτών και αξιωματικών; Η "νέα σκέψη" του Γκορμπατσόφ και του Γιέλτσιν αξίζει περισσότερο από μιλιούνια κορμιά ηρώων.
Σεπτέμβριος 1991.
***
Τους ξετσίπωτους! Τα τσιράκια του ιμπεριαλισμού! Όντας οι ίδιοι ηγέτες του ΚΚΣΕ, έθεσαν ξαφνικά το κόμμα του Λένιν και του Στάλιν, το κόμμα των κολασμένων όλης της Γης--και το δικό τους κόμμα--εκτός νόμου. Και δήμευσαν, μάλιστα, και την περιουσία του! Πρόκειται για παγκόσμια πρωτιά. Πρόκειται για την πρόκληση και την απάτη των αιώνων. Και μας αποκοίμιζαν τόσα χρόνια με την περεστρόικα και με την γκλασνόστ και με τις άλλες απατηλές διακηρύξεις τους. Αλλά, πώς διάβολο απονεύρωσαν το λαό και του αρπάζουν τα γκεσέμια της "νέας τάξης", το παρόν και το μέλλον του, χωρίς να ανοίξει μια μύτη;
Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1991.
***
Θυμάμαι αυτές τις μέρες τον Τσαπάγιεφ. Το αγράμματο παιδί του ρούσικου λαού που έγινε μέσα στη φωτιά του εμφυλίου και της επέμβασης, στρατάρχης. Τα μεγαλοφυή τακτικά και στρατηγικά του σχέδια μάς τα δίδασκαν στην Πολεμική Ακαδημία Φρούνζε στη Μόσχα. Και μαθαίναμε ότι δεκάδες και εκατοντάδες αγράμματοι αλλά γκαρδιωμένοι Τσαπάγιεφ έσωσαν το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος της Γης από την αντεπανάσταση και από την επέμβαση! Τόσο, λοιπόν, διέφθειρε αυτή η συμμορία τον ρούσικο λαό ώστα να μην κινηθεί ούτε ένας λόχος, ούτε ένα εργοστάσιο, ούτε ένα κολχόζ, να προστατέψει τις λαϊκές κατακτήσεις.
Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1991.
***
Θυμάμαι και το Διαμαντή και την Αγάθη και τον Μπελογιάννη, και αμέτρητους ακόμη αγωνιστές--όλους στο χώμα. Αν μπορούσαν να βρουν πνοή και να μας ρωτήσουν: "Σύντροφοι, δώσαμε τη ζωή μας για το σοσιαλισμό, για να παραδοθεί στους προδότες;", τι θα τους απαντούσαμε, ώστε να ησυχάσουν στους τάφους τους; Ότι η κήρυξη του κόμματος των Μπολσεβίκων εκτός νόμου αποτελεί...ανασυγκρότησή του; Ότι η διάλυση του σοβιετικού κράτους έγινε για τη βελτίωση του υπαρκτού σοσιαλισμού; Ότι η ανεργία, η πείνα, η εξαθλίωση και η εγκληματικότητα αποτελούν αναγκαίο στάδιο για το ξαναχτίσιμο του σοσιαλισμού; Ότι η "νέα τάξη" είναι η πεμπτουσία του σοσιαλισμού; Τι θα τους απαντούσαμε;
Οκτώβριος 1991.
***
Εμ, άρχισαν τα όργανα, που λένε και οι χωρικοί. Δεν πρόλαβε, καλά-καλά, να διαλυθεί και τυπικά η Σοβιετική Ένωση και η άρχουσα τάξη της Ευρώπης άρχισε να δείχνει τα δόντια της. Και στο Μάαστριχτ και αλλού. Και να τι εννοώ: Όσο η Δυτική Ευρώπη ήταν και παρέμενε η καπιταλιστική χερσόνησος μιας κομμουνιστικής ενδοχώρας, οι Δυτικοευρωπαίοι μεγιστάνες --βιομήχανοι, τραπεζίτες, χρηματιστές, μεγαλέμποροι, πολυεθνικές-- ήταν ενδοτικοί απέναντι στους εργαζόμενους. Οι οποίοι κέρδισαν αρκετά με τους αγώνες τους. Ακόμη και την "καπιταλιστική ολοκλήρωση" της Ευρώπης είχαν αποφασίσει να την κάνουν με δαπάνες όλων των, λεγομένων, "κοινωνικών εταίρων". Δηλαδή να επιβαρυθνούν το κόστος της, αναλογικά, οι εργοδότες, το κράτος και οι εργαζόμενοι. Μόλις, όμως, οι ερίφηδες είδαν ότι η κομμουνιστική ενδοχώρα καταρρέει και "αντίπαλο δέος" δεν υπάρχει, τα στείλωσαν. Αρνούνται να μετέχουν στις δαπάνες της "ολοκλήρωσης" και ρίχνουν όλα τα βάρη μόνο στους εργαζόμενους.
Τέλη Δεκεμβρίου 1991.
***
Ό,τι είχα το άφησα στο κόμμα. Τα αντικείμενα που υπάρχουν στο σπίτι, θα μείνουν κι αυτά στο κόμμα. Στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, βέβαια! Γιατί, αν το φέρει ο διάβολος --δεν θέλω να το πιστέψω-- και έχει την τύχη άλλων κομμάτων, είτε ν' αλλάξει όνομα, είτε πρόγραμμα, το λέω κατηγορηματικά: Ζητώ την ανάκληση και ακύρωση των συμβολαίων δωρεάς και να πάνε όλα στο "Σπίτι του Αγωνιστή". Θέλω να είμαι και σ' αυτό κατηγορηματικός και το λέω τώρα για μαρτυρία. Γιατί αυτά εγώ τα άφησα στο ΚΚΕ και όχι σε κάποιο άλλο "ερζάτς." Επαναλαμβάνω, αν πρόκειται να έχουμε αλλαγές (δεν το πιστεύω --πολλά δεν πιστεύει κανείς αλλά γίνονται-- ποιος πίστευε ότι θα μπει στην παρανομία το ΚΚΣΕ και ότι θα αυτοδιαλυθεί...) να πάνε στο "Σπίτι του Αγωνιστή". Δεν μ' ενδιαφέρει ποια θα είναι η πολιτική τους στάση. Φτάνει να είναι αγωνιστές.
Από την "Πολιτική διαθήκη" του Χ. Φλωράκη, λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων του 1991.
***
Παλεύαμε στα βουνά άυπνοι, νηστικοί, άπλυτοι, ταλαιπωρημένοι, ψειριασμένοι, αντιμετωπίζαμε ολημερίς και ολονυχτίς χαροτρομάρες, γιατρεύαμε με φύλλα και με βότανα τις λαβωματιές μας -- κι όμως: Τραγουδούσαμε, μέσα σ' εκείνη την αντάρα, τα μπολσεβίκικα τραγούδια και γέμιζαν οι ψυχές μας από τους γενναίους στίχους τους, από τη ρωμαλέα μελωδία τους, από τα ηρωικά μηνύματά τους. Γιατί στα βουνά δεν παλεύαμε μόνο για μια ελεύθερη και δημοκρατική Ελλάδα. Παλεύαμε και για τον καινούργιο και λαχταριστό κόσμο. Για τον κόσμο του σοσιαλισμού. Για τον κόσμο που θα έβγαζε τον ξωμάχο από την τυραννία του, τον αγρότη από τη χαμοζωή του, τον εργάτη από τα δεσμά του, τον μικροεπαγγελματία από το άγχος του...Τώρα όλα αυτά --λέει-- είναι εκτός νόμου! Κούνια που τους κούναγε τους άθλιους! Να πιστεύουν στ' αλήθεια ότι μπορούν να βγάλουν εκτός νόμου την ιδέα, το όραμα, την ελπίδα, την απαντοχή και την πίστη των λαών!
Μέσα φθινοπώρου 1991.


Από το Χαρίλαος Φλωράκης: Ο Λαϊκός Ηγέτης, του Χρ. Θεοχαράτου, τομ. Β, σελ. 682-683. Οι σημειώσεις του Χ. Φλωράκη δεν φέρουν ημερομηνία και έτσι οι ημερομηνίες συγγραφής τους υπολογίστηκαν κατά προσέγγιση και βάσει συμφραζομένων από τον Θεοχαράτο. Ο τίτλος "Οι σημειώσεις της οργής" είναι του Θεοχαράτου.