O Noam Chomsky για την παρακμή της Αμερικής και της δημοκρατίας…

sibilla

Δε χρειαζόταν η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 στις ΗΠΑ, το αστρονομικό της δημόσιο χρέος, η υποβάθμισή της χώρας από τον οίκο «αξιολόγησης» Standard and Poor’s, αλλά και η πτώση των χρηματιστηρίων διεθνώς, για να ξαναμιλήσουν οι Αμερικανοί δημόσια για την παρακμή της χώρας τους…
Αριστεροί, κεντρώοι και δεξιοί Αμερικανοί, ο καθένας από τη δική του οπτική γωνία…
Ο Noam Chomsky, σταθερά επικριτικός σε ολόκληρη τη ζωή του για τις επιλογές των αμερικανικών ηγεσιών και ελίτ, σε θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, ήταν ένας από τους αμερικανούς στοχαστές που ξαναμίλησε προχτές, μέσω του αριστερού αμερικανικού περιοδικού του Σικάγο «IN THESE TIMES», για την...

παρακμή της Αμερικής.
Η παρακμή της Αμερικής, έγραψε ο Chmosky, άρχισε μετά την κορύφωση της ισχύος της, αμέσως μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο και σε μεγάλο βαθμό επιβλήθηκε από τις ίδιες τις πολιτικές της ηγεσίες.
Η άνοδος και η επιβολή της κορπορατίστικης ισχύος στην πολιτική και στην κοινωνία, κυρίως χρηματοπιστωτική τώρα, έχει φτάσει σε ένα σημείο, που και οι δυο μεγάλοι πολιτικοί οργανισμοί των ΗΠΑ, που πλέον μοιάζουν κατ’ ελάχιστον με παραδοσιακά κόμματα, είναι πολύ πιο δεξιά από την κοινωνία, σε όλα τα μεγάλα ζητήματα της επικαιρότητας, υποστηρίζει ο στοχαστής.
Για την κοινή γνώμη, το μεγάλο εσωτερικό ζήτημα της χώρας είναι η ανεργία, ενώ για τους οικονομικούς θεσμούς, το κύριο ζήτημα είναι το έλλειμμα, γράφει ο Chomsky. Τη στιγμή που για παράδειγμα ένα 72% του πληθυσμού επιθυμεί να αντιμετωπιστεί το έλλειμμα επιβάλλοντας περισσότερους φόρους στους πλούσιους, τη στιγμή που 70%-80% των αμερικανών πολιτών εναντιώνονται στις περικοπές στο χώρο της υγείας, οι «συμβιβασμοί» που επιτυγχάνουν η αμερικανική κυβέρνηση, η Βουλή και η Γερουσία των ΗΠΑ, κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση…
Οι παραπάνω «αυτοτραυματισμοί», ενώ είναι σημαντικοί, δεν είναι πρωτόγνωροι, ισχυρίζεται ο Ν. Chomsky. Οι ρίζες τους βρίσκονται πίσω στη δεκαετία του 1970, όταν έληξε αυτό που αποκαλούσαμε «Η Χρυσή Εποχή» του κρατικού καπιταλισμού. Τα δυο σημαντικότερα στοιχεία που σημάδεψαν αυτό το τέλος εποχής, ήταν η μεταφορά έμφασης της οικονομικής δραστηριότητας από τη βιομηχανική παραγωγή στα χρηματοπιστωτικά, στις ασφάλειες, στην κτηματαγορά, αλλά και η μεταφορά της παραγωγής εκτός ΗΠΑ. Την ίδια στιγμή, ανταμείβονταν πλουσιοπάροχα τα διευθυντικά στελέχη για την επίτευξη μη παραγωγικών βραχυπρόθεσμων στόχων, αυξάνονταν ο πλούτος ενός ελάχιστου ποσοστού του πληθυσμού και ουσιαστικά πάγωναν τα εισοδήματα της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας.
Από την άλλη μεριά, το κόστος των εκλογικών αναμετρήσεων ανέβαινε αστρονομικά, οδηγώντας τα δυο κόμματα εξουσίας στις «τσέπες» των μεγάλων αμερικανικών εταιριών, ενώ τα απομεινάρια της πολιτικής δημοκρατίας συρρικνώνονταν ακόμη περισσότερο, μια και τα κόμματα εξουσίας, ουσιαστικά βγάζουν πλέον σε δημοπρασία τις ηγετικές τους θέσεις, «δίνοντας» της σε αυτούς που μαζεύουν τα περισσότερα χρήματα, από ιδιωτικά συμφέροντα, για το κάθε κόμμα…
Αν τα θύματα του χρηματοπιστωτικού συστήματος εξακολουθήσουν να υποφέρουν σιωπηλά, υποστηρίζει ο Chomsky, αυτή η θανατηφόρα για την κοινωνία διαδικασία θα συνεχιστεί…

"endeaneos"