Αν η συζήτηση γινόταν μόνο από αστούς αναλυτές και δημοσιολόγους ή από υποκριτές πολιτικάντηδες δεν θα υπήρχε τίποτα το καινούργιο.
Το καινούργιο είναι ότι η μάχη ή ο πόλεμος εναντίον της διαφθοράς γίνεται γρήγορα η σημαία του ΣΥΡΙΖΑ, που φαίνεται να επιλέγει να γίνει "ο φορέας του καινούργιου", που όμως δεν θα είναι μια άλλη κοινωνία με νεες σχέσεις παραγωγής που θα απελευθερώνουν παραγωγικές δυνάμεις και δυνατότητες λύνοντας το πρόβλημα στη ρίζα του, αλλά θα είναι ένας "αδιάφθορος καπιταλισμός".
Ο καπιταλισμός δηλαδή που θα έχει απαλλαγεί από αυτούς που βρωμίζουν το κατά τα άλλα αποδεκτό πρόσωπό του. Ως γνωστόν εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν απεχθάνονται τον καπιταλισμό, αλλά αντίθετα τον θεωρούν ένα πολύ έξυπνο και ικανό ή τουλάχιστον λειτουργικό σύστημα που ακόμη δεν έχει εξαντλήσει τα όρια της "προσφοράς" του.
Έτσι, επιεικώς λέγοντας, αυτό που κάνουν ουσιαστικά είναι να προσπαθούν να σώσουν τα όποια "καλά"του στοιχεία("αξιοπρέπεια", "δικαιοσύνη", "ελευθερίες", αγάπη για όλο τον κόσμο κλπ.) , να πολεμήσουν τα αρνητικά του(διαφθορά,αναξιοκρατία κλπ.), και εμείς να συνεχίσουμε τελικά πάνω στα ίδια μονοπάτια που μας έφεραν ως εδώ, χωρίς να θιγούν οι κεντρικές δομές και χωρίς να χρειαστεί να χαλάσουνε καρδιές.
Κάνουν όμως πως δε βλέπουν ότι τέτοιες απόπειρες έχουν γίνει χιλιάδες΄, ακόμη και με καλές προθέσεις, και ποτέ δεν έφτασαν ως το τέρμα, απλά γιατί κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Οταν το μαχαίρι φτάνει πραγματικά στο κόκκαλο, τότε ανακαλύπτει ότι αυτό το κόκκαλο είναι το κόκκαλο της εξουσίας. Τότε λοιπόν μπαίνει το βασικό ζήτημα. Σύγκρουση ή συμβιβασμός. Και επειδή η εξουσία ούτε συζητάει, ούτε διαπραγματεύεται τη θέση της, ούτε παίζει παιχνίδια με αφελείς, πονηρούς ή ρομαντικούς το πράγμα σταματάει εκεί και το μαχαίρι αλλάζει δρόμο και ψάχνει άλλο κόκκαλο. Οταν και αν κάποιος πολιτικός, φορέας ή οτιδήποτε άλλο αποφασίσει να το τραβήξει πιο πέρα απλά απολύεται από την εξουσία με διάφορους τρόπους. Το ρεπερτόριο έχει από αποστασίες, εκβιασμούς και δικαστικές περιπέτειες, μέχρι στρατηγούς και πραξικοπήματα.
Ο μόνος τρόπος για να μη φτάσουμε εκεί λέγεται λαική παρέμβαση. Μόνο αν ο λαός και το λαικό κίνημα ενεργοποιηθεί, ριζοσπαστικοποιηθεί και ριχτεί σε πραγματικές μάχες και πόλεμο εναντίον της διεφθαρμένης εξουσίας, που φυσικά θα κάνει τα πάντα για να αντισταθεί, μπορεί να υπάρχει αποτέλεσμα. Και τότε βέβαια το πράγμα δε μπορεί να σταματήσει εκεί.
Για να ριζοσπαστικοποιηθεί όμως ο λαός χρειάζεται αλήθεια. Αλήθεια που να εξηγεί ποιός είναι ποιός, τι είναι η κυβέρνηση και τι η εξουσία, τι είναι και τι επιδιώκει η ΕΕ, το κεφάλαιο, ο ιμπεριαλισμός και οι μηχανισμοί του, ποια είναι η σχέση οικονομίας και πολιτικής, τι μπορεί και τι δεν μπορεί να αλλάξει εντός των πλαισίων του συστήματος και πολλά άλλα. Ο λαός δεν είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι θα ενεργοποιηθεί και θα αναλάβει ρίσκο και σοβαρές δράσεις, χωρίς να έχει κατανοήσει και συνειδητοποιήσει τι του συμβαίνει και τι πρέπει να αλλάξει.
Ειναι φανερό όμως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντι να πλησιάζει την αλήθεια, όπως θα έπρεπε σε συνθήκες σκληρής και πρωτόγνωρης κρίσης, απομακρύνεται τρέχοντας από αυτήν. Γιατί βέβαια τι άλλο μπορεί να πει κανείς όταν με τέτοια φλόγα μιλάει γι αυτό τον αδιάφθορο καπιταλισμό(κι ας μην τον λέει έτσι), για τις αλλαγές(;) που θα ισοδυναμούν με "αλλαγή καθεστώτος" και άλλα τέτοια.
Αν δεν είναι ουτοπία ο υγιής καπιταλισμός τότε τι είναι; Ο κομμουνισμός;
Δεν ξέρουν ότι ο καπιταλισμός και η διαφθορά είναι αγκαλιασμένοι κι αχώριστοι; Οτι ειδικά τώρα δεν γίνεται το ένα χωρίς το άλλο; Τι περίμεναν δηλαδή; Οτι το σύστημα θα αναγνωρίσει την αισχρότητά του, θα αποκαλύψει τον εαυτό του, θα παραιτηθεί και θα μας παραδώσει τα κλειδιά;
Γιατί λοιπόν επιμένουν στο να κρύβουν την πραγματική βαθιά αλήθεια από το λαό;
Γιατί δε μιλάνε για την ουσία;
Αν δεν το κάνουν τώρα πότε περιμένουν να το κάνουν; Στη δευτέρα παρουσία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου