Δημοσκόπηση: 77% δυσαρεστημένοι...

Για να μην ξεχνιόμαστε και για να δημιουργούμε προεκλογικό κλίμα σαν "παράγοντες αποσταθεροποίησης και υπονομευτές της ευρωπαικής πορείας της χώρας που είμαστε", επανερχόμαστε με ολίγη...δημοσκόπηση.
Πρόκειται για την VPRC που δείχνει τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα και το 77% δσαρεστημένους ήδη από την "Ελτροικα " ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ!
Που να αρχίσουν κι οι ανακοινωσεις...στρατιές οι κοψοχέρηδες.
Πάντως άκουγα χθες τον Μπάμπη στο ΣΚΑΙ που έλεγε ότι εδώ που τα λέμε οι Ελληνες όταν ψ'ηφιζαν μάλλον ήξεραν τι έκαναν κι ας παριστάνουν τώρα ότι ξεγελάστηκαν.
Δεν πρεπει να έχει και πολύ άδικο. Τι πίστευαν δηλαδή; Οτι θα πήγαινε ο Αντώνης στη Μέρκελ και θα της έκανε τα μούτρα κρεας; Δεν το νομίζω να το νόμιζαν. Πολύ κάλπικο θαταν τετοιο νόμισμα

Ας δούμε όμως τι λέει η δημοσκόπηση:
(Από το news247.gr)

Σύμφωνα με την δημοσκόπηση της εταιρείας VPRC, για λογαριασμό της εφημερίδας "Η Ελλάδα Αύριο", το 64% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι η χώρα κινείται σε λάθος κατεύθυνση, ενώ μόνο το 17% θεωρεί ότι η χώρα βαδίζει στη σωστή.


Όσον αφορά την ερώτηση "ποιο κόμμα θα ψηφίζατε, αν την ερχόμενη Κυριακή γίνονταν βουλευτικές εκλογές", τα αποτελέσματα είναι τα εξής.
ΣΥΡΙΖΑ 16,5%
Ν.Δ. 16,0%
ΠΑΣΟΚ 5,5%
ΑΝΕΞ.ΕΛΛΗΝΕΣ 5,0%
ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ 4,5%
ΔΗ.ΜΑΡ. 4,0%
ΚΚΕ 3,5%
ΔΗΜ.ΞΑΝΑ 1,0%
ΑΛΛΟ ΚΟΜΜΑ 1,5%
ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΟΙ 21,4%
ΛΕΥΚΑ-ΑΚΥΡΑ-ΑΠΟΧΗ 15,1%
ΔΕΝ ΞΕΡΩ/ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΩ 6,0%


Ακόμη, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, το 61% των ερωτηθέντως θεωρεί ότι η κυβέρνηση είναι ασυνεπής και το 23% συνεπής.


Σε ποσοστό 81% θεωρεί βέβαιο ότι η κυβέρνηση θα πάρει νέα μέτρα μείωσης μισθών και συντάξεων, έναντι 9% που λέει ότι δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα και 4% που λένε "εξαρτάται".


Το 44% θεωρεί ότι δεν υπάρχει πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη έναντι 43% που θεωρεί ότι υπάρχει.


Το 77% δηλώνει δυσαρεστημένο από την κυβέρνηση έναντι 16% που δηλώνει ικανοποιημένο.

Κ.Γρηγοριάδης: Ομπρέλες, ψίχουλα και θυσίες

.Α.Παπαρήγα : Τραγική φαρσοκομωδία

«Πρόκειται για τραγική φαρσοκωμωδία. Από τη στιγμή που και οι τρεις, και όχι μόνο αυτά τα κόμματα, υπόσχονται ότι δε θα βάλουν σε κίνδυνο τη στρατηγική παραμονής της Ελλάδας στην ΕΕ, γιατί εκεί είναι η ουσία, τότε σημαίνει ότι είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν σε νέο σφαγιασμό του ελληνικού λαού. Απλώς, φτιάχνουν ένα σκηνικό με κύριο στόχο την τρομοκράτηση της κοινής γνώμης λέγοντας το εξής: Εμείς προσπαθήσαμε να εξαιρέσουμε μέτρα, να πάρουμε τα δήθεν ισοδύναμα -τα οποία ισοδύναμα πάλι αντιλαϊκά θα είναι- και στο τέλος θα πουν στον ελληνικό λαό: Σώσαμε την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ. Ο ελληνικός λαός πρέπει να ξεμπλέξει από την αυταπάτη ότι η παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ είναι σωτηρία ή έστω και ένα σωσίβιο σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ούτε τέτοιο σωσίβιο είναι».

Αντώνιος ο μεταρρυθμιστής- "Εντυπωσιακή αλλαγή"

Ο Αντώνιος ο μεταρρυθμιστής έγινε επιτέλους θέμα στα ευρωπαικά ΜΜΕ.
Το όνειρό του γίνεται βήμα- βήμα πραγματικότητα  και δεν έχει καμιά σχεση με το μέλλον της Ελλάδας. Αυτό δεν τον ενδιαφέρει καθόλου, όπως και κανέναν άλλο που έχει δηλητηριαστεί από τον ιό του καπιταλισμού. Ειναι προσωπικό όνειρο, έχει να κάνει με το δικό του μέλλον, ασχέτως παραπλεύρων απωλειών.
Τα μπράβο και τα ζητω βέβαια περιττό να πούμε πως έρχονται βροχή... από τους "φίλους" του ελληνικού λαού όπως η Handelsblatt

Nα τι γράφει το Έθνος:

«HANDELSBLATT»
Εντυπωσιακή η αλλαγή Σαμαρά


Με θετικά σχόλια αποτιμά η γερμανική εφημερίδα «Handelsblatt» τους χειρισμούς του Αντώνη Σαμαρά


Με θετικά σχόλια αποτιμά η γερμανική εφημερίδα «Handelsblatt» τους χειρισμούς του Αντώνη Σαμαρά από τη στιγμή που ανέλαβε την πρωθυπουργία. Η οικονομική εφημερίδα κάνει αναφορά στην αλλαγή στάσης του κ. Σαμαρά, σημειώνοντας ότι σε αντίθεση με την περίοδο κατά την οποία βρισκόταν στην αντιπολίτευση, σήμερα εμφανίζεται ως μεταρρυθμιστής και δη «με επιτυχία». Οπως επισημαίνει η «Handelsblatt», «οι πιθανότητες της Ελλάδας να παραμείνει στην Ευρωζώνη αυξήθηκαν» και αναφέρει ότι «μετά το διάλειμμα του καλοκαιριού, οι πιστωτές της Ελλάδας βλέπουν ξαφνικά έναν εντελώς διαφορετικό Σαμαρά».

Η εφημερίδα επικαλείται υψηλόβαθμο αξιωματούχο της Ευρωζώνης, ο οποίος είπε ότι ο πρωθυπουργός άφησε πολύ καλές εντυπώσεις στη συνάντησή του με τον επικεφαλής του Eurogroup, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και ότι η εξέλιξή του σε μεταρρυθμιστή, ενώ ως επικεφαλής της αντιπολίτευσης έθετε εμπόδια, είναι «πραγματικά εντυπωσιακή».
....
Το δημοσίευμα σημειώνει επίσης ότι ο Σαμαράς συνέβαλε με την πειθώ του στην αλλαγή των πολιτικών διαθέσεων και ότι στρέφεται σοβαρά εναντίον των φοροφυγάδων.

....  ....  .....  .....  .....  ......   ......

Oταν λένε για φοροφυγάδες βέβαια, εννοούν τους μικρούς, μικροιδιοκτήτες, περιπτεράδες, μικρομαγαζάτορες κλπ. που πλέον γίνονται φοροφυγάδες γιατί δεν έχουν να πληρώσουν.

Οι άλλοι, οι μεγάλοι είναι απλά "ο κινητήριος μοχλός της οικονομίας"...

"Γράμμος- Βίτσι"...- Γιατί δε βγάζουν το σκασμό;

Μου λένε καμιά φορά διάφοροι φίλοι τι μας πιάνει και ξεθάβουμε παλιές ιστορίες από τα αντάρτικα, τον εμφύλιο τις φυλακές, τις εξορίες κι όλα αυτά τα ξεχασμένα πράγματα, που πια τα πήραν οι αέρηδες των καιρών. Μου λένε πως πρέπει να σκεφτώ πως αυτός ο τόπος "πρέπει να τα ξεχάσει όλα αυτά", "πως ο εμφύλιος πρέπει επιτέλους να τελειώσει".
Κάποιοι άλλοι όμως έχουν άλλη άποψη.
Η εφημερίδα "δημοκρατία" χαρίζει την ταινία Γράμμος - Βίτσι στους αναγνώστες της(δεν ξερω πότε). Ολος ο βρωμερός αντικομμουνιστικός βόθρος ξαναβγαίνει στην επιφάνεια με "λυπημένες" και "ηρωικές" ιστορίες που καμιά σχέση  δεν έχουν με την αλήθεια και την ιστορία της δεκαετίας του '40-'50. Και μια από τις πιο ηρωικές στιγμές του ελληνικού εργατικού κινήματος βαφτίζεται προδοσία και "κομμουνιστικός όλεθρος που προσπάθησε να σαρώσει την Ελλάδα" αλλά ευτυχώς οι καλοί πατριώτες με τη βοήθεια των καλών μας φίλων και συμμάχων έβαλαν το χεράκι τους και σωθήκαμε.
Η αλήθεια φυσικά είναι ακριβώς η ανάποδη. Την εποχή εκείνη έγινε η μεγαλύτερη "ληστεία" της ιστορίας. Οι νικητές του πολέμου βρέθηκαν ξαφνικά ηττημένοι με το στίγμα του προδότη και σύρθηκαν, στο απόσπασμα, τις φυλακές και τις εξορίες. Και οι προδότες, συνεργάτες των ναζί, με τη βοήθεια των "συμμάχων' έγιναν κράτος και "δημοκρατική" κυβέρνηση και οδήγησαν την Ελλάδα στην επόμενη μέρα.
Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα λοιπόν δεν έρχεται από τους κομμουνιστές.
Στο κάτω κάτω οι κομμουνιστές είναι περήφανοι όσο δε λέγεται για το έπος εκείνων των χρόνων, όπου κάποιοι έβαλαν τη ζωή τους σε δεύτερη μοίρα και θυσίασαν τα πάντα για την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δεσμά του.
Οι άλλοι, οι νικητες, είναι περήφανοι που μοιράστηκαν τα φράγκα, τα αργύρια, τις καρέκλες και το αίμα των αγωνιστών.

Άλλοι λοιπόν θα έπρεπε να το βουλώνουν και να βγάζουν το σκασμό.

Λένε πολλοί, τι θα είχε γίνει αν είχε νικήσει τότε ο λαός και ο Δημοκρατικός στρατός.
Θα είχαμε γίνει Αλβανία;
Θα το πω με δυό-τρεις προτάσεις.
Τι θα γινόταν μετά σε Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία κλπ:
Μήπως θα είχαμε ένα ντόμινο ανατροπών; Μήπως θα είχε τρίξει ολοκληρωτικά ο καπιταλισμός στην Ευρώπη και επομένως όλη η εξέλιξη, και των σοσιαλιστικών χωρών, θα ήταν εντελώς διαφορετική;
Ας μη γίνονται τόσο φρικτά και άθλια απλοϊκοί. Επιτέλους ας ξεφύγουν λίγο από το μούδιασμα του "φόβου του κομμουνισμού". Άλλοι τους κάρφωσαν αυτό το μικρόβιο.
Ας το παλέψουν λίγο. Και λίγη διαλεκτική σκέψη δεν βλάπτει.

Τα συνηθισμένα - Κ.Γρηγοριάδης

29-8-12

Ο Μπογιόπουλος σε κέφια

Με κέφια έχει επιστρέψει ο Ν.Μπογιόπουλος.

Από το σημερινό Ριζοσπάστη.



Ο πάτος του θράσους δεν έχει πάτο


Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

«Είναι απολύτως αναγκαία μια εθνική καμπάνια παρουσίασης των επιτευγμάτων (!!!) μέσα από την εφαρμογή του προγράμματος προσαρμογής (!!!)...».

*

Αυτό που διαβάσατε παραπάνω είναι ατάκα του Βαγγέλη Βενιζέλου.

Την εκσφενδόνισε χτες κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ...

*

Για να διευκολύνουμε το τιτάνιο έργο του Βενιζέλου,

για να συμβάλουμε κατά το μέτρο που μας αναλογεί στην «εθνική καμπάνια» προπαγάνδισης των «επιτευγμάτων» των μνημονίων,

για να διατρανώσουμε (ολοκληρωμένα) «το καλό που μας ήβρε», να το «επικοινωνήσουμε» ανά τις ρούγες της ημετέρας πατρίδας, άμα τε και ανά τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα της υδρογείου,

παρακαλούμε τους αρχιτέκτονες της «εθνικής καμπάνιας»,

ανάμεσα στα τόσα «επιτεύγματα»,

να μη λησμονήσουν και τα εξής:

*
Ανεργία 25% με το ποσοστό στη νεολαία να φτάνει το 50%,
δημιουργία «πόλεων αστέγων»,
συντριβή όλων των «ρεκόρ» αυτοκτονιών,
το 70% των Ελλήνων (σύμφωνα με τη Γιούροστατ) κάτω από το όριο της φτώχειας,
πάνω από 400.000 άνθρωποι επιβιώνουν καθημερινά μέσω συσσιτίων,
πάνω από ένα εκατομμύριο εντολές διακοπής παροχής ηλεκτρικού ρεύματος,
παιδιά που λιποθυμούν λόγω ασιτίας στα σχολεία,
διάλυση κάθε έννοιας «κοινωνικού κράτους» από παιδικούς σταθμούς, Ασφαλιστικό και νοσοκομεία μέχρι φάρμακα και γηροκομεία,
άλωση του 50% του εισοδήματος των εργαζομένων και των συνταξιούχων,
χαράτσια και φορολεηλασία, πείνα και εξαθλίωση, φτώχεια, μιζέρια και χρεοκοπία.

*

Αυτά είναι τα «επιτεύγματά τους»! Ευθέως ανάλογα

του θράσους,

της ξετσιπωσιάς και

της ταξικής τους αναλγησίας.

*

Και τώρα, τα... «επιτεύγματά τους»,

πασπαλισμένα με άψυχους αριθμούς ώστε να μασκαρέψουν όλα τα μέχρι τώρα γνωστά σπρεντ της απανθρωπιάς,

θέλουν να μας τα διαφημίσουν.

Θέλουν να μας τα κάνουν και καμπάνια. Σωστά. Πολύ σωστά. Μάλιστα τους προτείνουμε:

Χορηγό της καμπάνιάς τους να βάλουν τη «Ζήμενς»...


........        ........          ........           .........          
Στουρνάρας σε σκληρή διαπραγμάτευση

Μια τυπική σκηνή (σκληρής) διαπραγμάτευσης μεταξύ Γιούνκερ (ΕΕ) και Στουρνάρα (ελληνική κυβέρνηση) κατά την πρόσφατη επίσκεψη του πρώτου στην Αθήνα... «Βρε τον Γιαννάκη (πατ! πατ!). »Τι κάνεις Γιαννάκη; (πατ! πατ!) »Καλά είσαι Γιαννάκη; (πατ! πατ!) »Μπράβο Γιαννάκη! (πατ! πατ)»

Ο οδηγός του τανκ του Πολυτεχνείου απαντά στον N. Μιχαλολιάκο

iteanet




ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΙΔΗΣ

Ο Α. Σκευοφύλαξ απαντά στο αρχηγό της Χρυσής Αυγής για την παραμύθα του Πολυτεχνείου.

"Δημοκρατία έχουμε! Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Και εγώ μπορώ να πω ότι γαμάω την Ορνέλα Μούτι, ποιος θα με απαγορεύσει. Το θέμα είναι ποιος θα με πιστέψει"!

Με αυτά τα λόγια απάντησε ο Α. Σκευοφύλαξ, ο οδηγός του τανκ που εισέβαλε το 1973 στο Πολυτεχνείο, σε όσα υποστήριξε ο πρόεδρος της Χρυσής Αυγής κ. Νίκος Μιχαλολιάκος για το "παραμύθι" του Πολυτεχνείου που καλά κρατά.

Ο χειριστής του τανκ που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου απαντά σε ...
όσα υποστήριξε ο κ. Μιχαλολιάκος στη συνέντευξη του στον Alpha.

"Δεν τα γνωρίζει καλά τα γεγονότα ο κ. Μιχαλολιάκος. Ο Μιχάλης Γουνελάς δεν ήταν ο χειριστής του τανκ, εγώ ήμουν. Ο Γουνελάς ως αξιωματικός, ήταν ο επικεφαλής του άρματος. Μην μπερδεύουμε τα πρόσωπα και τα γεγονότα".

Ζητούμε τη γνώμη του κ. Σκευοφύλακα για όσα ισχυρίστηκε ο κ. Μιχαλολιάκος για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, για τον "κυρίαρχο μύθο της μεταπολιτευτικής προπαγάνδας", όπως είπε, "για ένα τανκ που έριξε την πύλη και πλάκωσε κάποιους ανθρώπους".

"Δεν ξέρω τι εννοεί.. Κανείς δεν είπε ότι το τανκ σκότωσε φοιτητές του Πολυτεχνείου. Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ ότι δίχως να το θέλω -ενώ πρόσεχα πάρα πολύ-, τραυμάτισα σοβαρά την τότε φοιτήτρια Πέπη Ρηγοπούλου, η οποία αν δεν κάνω λάθος είναι σήμερα καθηγήτρια Πανεπιστημίου. Δεν ξέρω τι σκέπτεται ο κ. Μιχαλολιάκος. Εγώ πάντως δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Αυτές οι πράξεις, αυτά τα γεγονότα δεν σβήνουν όσα χρόνια κι αν περάσουν".

Ο κ. Σκευοφύλαξ αναφέρθηκε στην τοποθέτηση του προέδρου της Χρυσής Αυγής ότι δεν υπήρξαν θύματα μέσα στο Πολυτεχνείο. "Όπως σας είπα και εγώ στη συνέντευξη που σας έδωσα το 2003, μέσα στο Πολυτεχνείο δεν είδα θύματα. Τι αλλάζει όμως. Τι σημασία έχει αν τα θύματα ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο ή στους γύρω δρόμους"!

Όπως προσθέτει ο οδηγός του τανκ του Πολυτεχνείου, "αυτό που ξέρω εγώ και έζησα είναι ότι αν δεν ανοίγαμε σειρά για να φυγαδεύσουμε τους φοιτητές από τους αστυνομικούς, θα είχαμε πολλά θύματα. Κι αυτό δεν είναι μύθος"!

Ζητούμε τη γνώμη του για την Χρυσή Αυγή. "Δεν ξέρω εγώ από αυτά τα πράγματα. Αυτοί είναι Χιτλερικοί. Δικαίωμα τους είναι. Εγώ ούτε τότε ούτε ποτέ δεν υπήρξα Χιτλερικός. Ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του για αυτό που είναι. Εγώ τις δικές μου τις κουβαλάω στην καμπούρα μου για όλη μου τη ζωή, κι αυτό δεν αλλάζει ό,τι και να γίνει".
http://www.pheme.gr/

Ο επίτροπος Olli Rehn έδωσε τα συγχαρητήριά του στον ιταλό πρωθυπουργό Μόντι γιατί κατάκτησε πολλούς στόχους σε ελάχιστο χρόνο…

σίβυλλα

Ιδού οι στόχοι που επιτεύχθηκαν σε ελάχιστο χρόνο:

• πτώση του Εθνικού Ακαθάριστου Προϊόντος –2,5%...
• Ανεργία 10,8%...
• Βιομηχανική παραγωγή –8,6%...
• 390.000 απολυμένοι εργαζόμενοι, μιας και η μετενέργεια (ίδια συνταγή που ακολουθεί σήμερα η ελληνική συγκυβέρνηση) δεν τους επιτρέπει να...
συνταξιοδοτηθούν, αλλά ούτε να επιστρέψουν στην εργασία τους…
• τα Spread ξεπέρασαν τα 400 από το Μάη του 2012…
• σε συνεχή αύξηση το δημόσιο χρέος…

Αλ. Παπαρήγα: Να υποδεχτεί ο λαός τα μέτρα με γενική απεργία

Δήλωση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα για τα νέα μέτρα που θα φέρουν κυβέρνηση - ΕΕ

Υπάρχει ένα πακέτο το οποίο πέφτει στις πλάτες του λαού και του αφαιρεί ό,τι έχει απομείνει. Από εκεί και πέρα μπορεί να υπάρχουν διάφορες παραλλαγές της μιας ή της άλλης διαχειριστικής λύσης. Ο λαός δεν πρέπει να περιμένει αν θα κυριαρχήσει η μια ή η άλλη επιλογή, από ποια τσέπη θα του πάρουν και πως θα χειριστούν το ζήτημα.

Αυτό που έχει σημασία είναι να υποδεχτεί ο λαός τα μέτρα με γενική απεργία, με κλιμακωμένους αγώνες ανάμεσα σε μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις. Ο κάθε κλάδος να παλεύει για τα αιτήματά του και ταυτόχρονα να στηρίζει τις γενικές κινητοποιήσεις. Δεν είναι δυνατόν να ακούσουμε το νέο πακέτο μέτρων που θα είναι τραγικό απλώς γκρινιάζοντας μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας με απογοήτευση και μοιρολατρία. Αυτό θα είναι βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης.

Σειρά εκλαϊκευτικών άρθρων Ριζοσπάστη για την Πολιτική Οικονομία-Η εμφάνιση και ανάπτυξη της εμπορευματικής παραγωγής - Το χρήμα: Σύντομη ιστορική αναδρομή

Το χρήμα: Σύντομη ιστορική αναδρομή

Lenin Reloaded


Οπως η εμπορευματική παραγωγή δεν υπήρχε πάντα ούτε θα υπάρχει πάντα, έτσι και το χρήμα δεν υπήρχε και δε θα υπάρχει πάντα.


Για να εμφανιστεί το χρήμα έπρεπε η εμπορευματική παραγωγή και η ανταλλαγή να περάσει μέσα από μια μακρόχρονη ιστορική διαδικασία.


Ετσι, στη μεγάλη αλυσίδα των εμπορευμάτων που έπαιζαν το ρόλο του εμπορεύματος - ισοδύναμου, ο χρυσός είναι ο τελευταίος κρίκος.


Βαθμιαία ο χρυσός πήρε μια ιδιαίτερη θέση στον κόσμο των εμπορευμάτων. Αρχισε να παίζει το ρόλο του εμπορεύματος - ισοδύναμου.


Τι είναι το εμπόρευμα - ισοδύναμο


Το εμπόρευμα που χρησιμοποιείται ως πρότυπο για την έκφραση της αξίας των άλλων εμπορευμάτων, λέγεται εμπόρευμα - ισοδύναμο. Το εμπόρευμα - ισοδύναμο στην αναπτυγμένη του μορφή είναι ακριβώς το χρήμα. Αλλά πριν εμφανιστεί το χρήμα, το εμπόρευμα - ισοδύναμο πέρασε ένα μακρόχρονο ιστορικό προτσές.



Σε διάφορες εποχές οι διάφοροι λαοί χρησιμοποιούσαν σαν γενικό ισοδύναμο, τα ζώα, τα δημητριακά, τα γουναρικά, τα μέταλλα, τα κοσμήματα κλπ.


Ορισμένες φορές χρησιμοποιούσαν σαν γενικό ισοδύναμο και ζωντανό εμπόρευμα, το δούλο, όπου 1 δούλος ισοδυναμούσε με 5 ταύρους.

Τα ευγενή μέταλλα

Ο χρυσός δεν είναι από τη φύση του χρήμα. Εγινε τέτοιο στη διάρκεια ενός μακρόχρονου ιστορικού προτσές ανάπτυξης της εμπορευματικής παραγωγής, της ανταλλαγής και των μορφών της αξίας.

Η μακρόχρονη πείρα έδειξε ότι τα ευγενή μέταλλα είναι τα πιο κατάλληλα για τις ανάγκες της εμπορευματικής κυκλοφορίας, γιατί έχουν τις παρακάτω ιδιότητες:


Ομοιογένεια. Οποιο μέγεθος και να έχουν ποιοτικά δε διαφέρουν μεταξύ τους.


Φορητότητα. Μεγάλη συμπυκνωμένη αξία στο χρυσό που επιτρέπει τη διατήρηση και τη μεταφορά από τόπο σε τόπο.


Διαιρετότητα. Μπορεί να διαιρεθεί σε πολλά κομμάτια χωρίς να χάνει μέρος του περιεχομένου του.


Διατηρησιμότητα. Δεν οξειδώνεται και δε χάνει την αξία του.

Οι βασικές μορφές της αξίας του εμπορεύματος

α) Απλή ή τυχαία μορφή. Αυτή συμβολίζεται ως εξής: Ε - Ε, (εμπόρευμα - εμπόρευμα). Για παράδειγμα, 1 τσεκούρι είναι ίσο με 20 κιλά σιτάρι. Αυτή είναι η σχετική μορφή, ή η ισοδύναμη μορφή.


β) Ολική ή αναπτυγμένη μορφή. Η ανάπτυξη του κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας και ύστερα από τον πρώτο κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας, το ξεχώρισμα της κτηνοτροφίας από τη γεωργία, οδήγησε στην εμφάνιση της ολικής μορφής του εμπορεύματος. Για παράδειγμα, 1 πρόβατο είναι ίσο με 40 κιλά σιτάρι, ή με 2 τσεκούρια, ή με 3 γραμμάρια χρυσού, κλπ. και μ' αυτή την αναλογία ανταλλάσσονται μεταξύ τους. Δηλαδή 40 κιλά σιτάρι είναι ίσα με 2 τσεκούρια, κλπ. Εδώ δημιουργούνται δυσκολίες στην ανταλλαγή, αφού δεν υπάρχει ακόμη ένα γενικό ισοδύναμο.


γ) Γενική μορφή. Με τον δεύτερο κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας, το ξεχώρισμα της βιοτεχνίας από τη γεωργία γίνεται το πέρασμα στη γενική μορφή του εμπορεύματος, όπου π.χ. 40 κιλά σιτάρι είναι ίσα με 1 πρόβατο, ή 20 μέτρα πανί είναι ίσα με 1 πρόβατο, ή 2 τσεκούρια είναι ίσα με 1 πρόβατο, ή 3 γραμμάρια χρυσού είναι ίσα με 1 πρόβατο, κλπ.

«Τα εμπορεύματα εκφράζουν τώρα τις αξίες τους:
1. Απλά, γιατί τις εκφράζουν με ένα μοναδικό εμπόρευμα.
2. Ενιαία, γιατί τις εκφράζουν με το ίδιο εμπόρευμα.
3. Η μορφή της αξίας τους είναι απλή και κοινή, και γι' αυτό γενική».1


δ) Η πληθώρα των εμπορευμάτων ως γενικό ισοδύναμο ήρθε σε αντίθεση με τις ανάγκες της αγοράς, που απαιτούσε το πέρασμα στη χρηματική μορφή τής αξίας: Ετσι 40 κιλά σιτάρι είναι

Τα σταφύλια της οργής - Η εργατική αλληλεγγύη στο εργατικό κίνημα της Αμερικής τα χρόνια της κρίσης του '30

Αλληλεγγύη στο Εμπαρκαντέρο

Το Σαν Φραντσίσκο ήταν μια πόλη με 600.000 κατοίκους γεμάτη κίνηση. Κέντρο της και πηγή ζωής ήταν το λιμάνι. Ομως εκείνοι που έδιναν ζωή στην πόλη, εκείνοι που έκαναν τη σπουδαιότερη δουλειά, οι λιμενεργάτες, που φόρτωναν και ξεφόρτωναν τα πλοία και έκαναν την πόλη πλούσια με το εμπόριο, καθώς και οι ναυτικοί, που επάνδρωναν τα καράβια, κέρδιζαν το 1933 κάτι περισσότερο από 10 δολάρια την εβδομάδα. Για την ακρίβεια, ο μέσος εβδομαδιαίος μισθός των λιμενεργατών ήταν 10,45 δολάρια, ενώ οι ειδικευμένοι και ανειδίκευτοι ναυτικοί έπαιρναν 53 και 36 δολάρια το μήνα αντίστοιχα.

Σπουδαιότερο ήταν το γεγονός ότι οι εργάτες στη ναυτιλία είχαν τη θέση δουλοπάροικων, χωρίς δικαιώματα μέσα σε μία βιομηχανική απολυταρχία, στη ναυτιλιακή βιομηχανία, που εισέπραττε εκατομμύρια επί εκατομμυρίων με τη μορφή κρατικών επιχορηγήσεων, σύμφωνα με την έρευνα της γερουσιαστικής επιτροπής Μπλακ. Μερικοί ναυτεργάτες ανήκαν σε μία διαβρωμένη, πουλημένη οργάνωση, το Διεθνές Συνδικάτο Ναυτικών, ακόμη λιγότεροι ανήκαν στο μαχητικό Βιομηχανικό Συνδικάτο Ναυτεργατών (της TUUL). Στην ουσία όμως ο κλάδος παρέμενε ανοργάνωτος. Οι λιμενεργάτες από το 1919 είχαν εξαναγκαστεί να γραφτούν μέλη σε ένα κατασκεύασμα της ναυτιλιακής βιομηχανίας με το όνομα Συνδικάτο της Γαλάζιας Βίβλου, μια οργάνωση της εργοδοσίας ελεγχόμενη από γκάνγκστερ, οι οποίοι ανάγκαζαν τους κακοπληρωμένους εργάτες να τους δωροδοκούν για να βρουν δουλειά.

Συνηθισμένος τρόπος πρόσληψης ήταν ο σχηματισμός ενός μεγάλου πλήθους λιμενεργατών γύρω από τον αρχιεργάτη μέσα στη μέση του δρόμου. Ο κάθε εργάτης ζούσε με την ελπίδα ότι θα τον διάλεγαν για τη δουλειά. Ο άνεργος έψαχνε ή περίμενε να πιάσει δουλειά τρεις με τέσσερις μέρες. Οταν προσλαμβανόταν μπορούσε να εργαστεί μέχρι και είκοσι τέσσερις ή τριάντα έξι συνεχόμενες ώρες σε μια μόνο βάρδια. Οι ναυτικοί, επίσης, οι οποίοι όταν ξεμπάρκαραν έμεναν άνεργοι για μακρό χρονικό διάστημα, δούλευαν δεκατέσσερις με δεκαέξι ώρες την ημέρα.

Το 1933, κάτω από την επίδραση του NIRA και της παραγράφου 7(A) και από την πίεση των αφόρητων συνθηκών εργασίας, οι λιμενεργάτες του Σαν Φραντσίσκο και όλων των ακτών του Ειρηνικού άρχισαν να συρρέουν στη Διεθνή Ενωση Λιμενεργατών της AFL. Γνωρίζοντας το ποιόν του προέδρου της, του Τζόζεφ Π. Ράιαν5, ήταν αποφασισμένοι να επιβάλουν στο συνδικάτο τον έλεγχο της βάσης. Ανάμεσα στα ηγετικά στελέχη τους ήταν ένας έξυπνος λιμενεργάτης με τραχύ πρόσωπο, ο Χάρι Μπρίτζες. Ο χαρακτήρας του ήταν σκληρός και απότομος, μα είχε σαν αρετές του μία ακλόνητη εντιμότητα και πίστη στην ικανότητα και το δικαίωμα των απλών εργατών να διαχειρίζονται μόνοι τους τις υποθέσεις τους.

Αν και ο ομοσπονδιακός νόμος υποχρέωνε τους εφοπλιστές να διεξάγουν συλλογικές διαπραγματεύσεις με συνδικάτο της αρεσκείας των εργαζομένων, εκείνοι αρνούνταν να συμμορφωθούν και παρέβαιναν το νόμο χωρίς ενδοιασμούς. Επιπλέον το Σεπτέμβρη του 1933 απέλυσαν τέσσερις ηγέτες του συνδικάτου. Οταν το τοπικό εργατικό συμβούλιο απαίτησε να επαναπροσληφθούν, οι λιμενεργάτες συσπειρώθηκαν γύρω από τη Διεθνή Ενωση Λιμενεργατών (ILA) με τόση ομοθυμία που το Συνδικάτο της Γαλάζιας Βίβλου «λίγο έφτασε να διαφέρει από ένα γραφείο με αριθμό τηλεφώνου».

Μετά την άρνηση της εργοδοσίας να διαπραγματευτεί και να αναγνωρίσει το συνδικάτο για μια περίοδο πολλών μηνών, δώδεκα χιλιάδες λιμενεργάτες από το Σαν Φραντσίσκο, το Σιάτλ, την Τακόμα, το Πόρτλαντ, το Σαν Πέντρο, το Σαν Ντιέγκο, το Στόκτον, το Μπέλινγκαμ, το Αμπερντίν, το Γκρέις Χάρμπορ, την Αστόρια και άλλα λιμάνια του Ειρηνικού κατέβηκαν σε απεργία στις 9 του Μάη 1934 και ώρα 8 μ.μ. Ακολούθησε το Βιομηχανικό Συνδικάτο Ναυτεργατών και στις 23 του Μάη απεργούσαν οκτώ συνδικάτα ναυτιλιακών επαγγελμάτων, 35.000 εργάτες πηγαινοέρχονταν στα λιμάνια και δεν έπιαναν δουλειά.

Η πρωτοφανής αστυνομική αγριότητα μετέτρεψε την απεργία των ναυτικών σε γενική απεργία 127.000 εργατών του Σαν Φραντσίσκο. Αυτόματα κάθε κίνηση σταμάτησε μετατρέποντας το Σαν Φραντσίσκο σε πόλη-φάντασμα. Οι αστυνομικοί καθοδηγούνταν από τη Βιομηχανική Ενωση, τη σύμπραξη των ισχυρότερων πλουτοκρατών της πόλης, η οποία είχε σχηματιστεί το 1919 με τη μορφή Επιτροπής για το Νόμο και την Τάξη και στόχο τη διάλυση μιας παρόμοιας απεργίας στο λιμάνι, και που από τότε είχε εξελιχθεί έτσι ώστε να γίνει ο πραγματικός κυβερνήτης του Σαν Φραντσίσκο. Η παραμικρή δήλωση των στελεχών της οργάνωσης γινόταν πρώτη είδηση στις εφημερίδες. Επαιζε καθοριστικό ρόλο στις εκλογές δημάρχων, κυβερνητών και μελών του Κογκρέσου. Διατηρούσε ένα ισχυρό λόμπι στην Ουάσιγκτον. Ηταν η πιο ισχυρή ομάδα στα παράλια του Ειρηνικού: Τα μέλη της ήταν ιδιοκτήτες ναυτιλιακών εταιρειών, αποβαθρών, αποθηκών, σιδηροδρόμων, τραπεζών, εταιρειών κοινής ωφελείας και πίστης, κοινοπραξιών ακινήτων, ασφαλιστικών εταιρειών και αξιωματούχων της πολιτείας.

Στις 9 του Μάη και ώρα 8 μ.μ. τα στελέχη της Βιομηχανικής Ενωσης και του Εμπορικού Επιμελητηρίου του Σαν Φραντσίσκο ανακοίνωσαν πως δεν υπήρχε θέμα προς διαπραγμάτευση. Το μόνο που υπήρχε ήταν μια κομμουνιστική εξέγερση, η οποία έπρεπε να κατασταλεί. Αντιπροσωπευτική των δηλώσεων που γέμιζαν τις εφημερίδες ήταν του Τζ. Μ. Μέιλαρντ του νεότερου, προέδρου του Εμπορικού Επιμελητηρίου:

«Η απεργία στο λιμάνι του Σαν Φραντσίσκο έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια σύγκρουση ανάμεσα στον εργοδότη και τον εργαζόμενο - ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία - αλλά με μια ταχέως εξαπλωνόμενη σύγκρουση ανάμεσα στις αμερικάνικες αρχές και τον αντιαμερικάνικο ριζοσπαστισμό... η ευημερία της επιχείρησης και της βιομηχανίας, ολόκληρο το έθνος αντιμετωπίζει κίνδυνο από αυτή την κρίση».

Το λιμάνι πρέπει να ανοίξει, δήλωναν στελέχη οργανώσεων της εργοδοσίας. Η αστυνομία πρέπει να διαλύσει τις απεργιακές γραμμές μπροστά από τις αποβάθρες.

Τα αιτήματα των λιμενεργατών ήταν ένα δολάριο αμοιβή την ώρα, έξι ώρες εργασίας την ημέρα, τριάντα ώρες τη βδομάδα και προσλήψεις μέσα από το συνδικάτο, όμως τα στελέχη της Βιομηχανικής Ενωσης μιλούσαν για «κόκκινη επανάσταση» και ζητούσαν την άμεση καταστολή της. Ο Τύπος, ο άμβωνας και το ραδιόφωνο καλλιεργούσαν συντονισμένα την υστερία ενάντια στους εργάτες που πάλευαν για να βελτιώσουν τη ζωή τους. Διάφορες ιστορίες δημοσιεύονταν στις εφημερίδες, όπως η πρωτοσέλιδη ιστορία της Κρονίκλ με τίτλο: «Κόκκινος στρατός βαδίζει εναντίον της πόλης». Σε ένα σημείο διαβάζουμε:

«Ανταποκρίσεις αναφέρουν ότι ο κομμουνιστικός στρατός σχεδίαζε την καταστροφή σιδηροδρομικών και οδικών αρτηριών για να διακοπούν οι μεταφορές και κατόπιν οι επικοινωνίες. Το Σαν Φραντσίσκο και η περιοχή του κόλπου έγιναν το επίκεντρο του κόκκινου αγώνα με σκοπό την κατάκτηση της εξουσίας.

»Η πρώτη προειδοποίηση ότι οι κομμουνιστικές δυνάμεις πλησίαζαν στα σύνορα της Βόρειας Καλιφόρνιας ήρθε από τον Τζ. Ρ. Γκίβεν, αρχιεπιστάτη της Σάουθερν Πασίφικ στο Ντάνσμπουιρ, προς το μηχανικό του περιφερειακού οδικού δικτύου της πολιτείας, Φρεντ Ου. Χέιζελγουντ, ο οποίος έστειλε αμέσως αναφορά στο διευθυντή δημόσιων έργων της πολιτείας Ερλ Λι Κέλι».

Ο Τζόζεφ Π. Ράιαν, πρόεδρος του Διεθνούς Συνδικάτου Λιμενεργατών, αλλά και συνεργάτης των γκάνγκστερ της Νέας Υόρκης, ήρθε βιαστικά απ' τη Νέα Υόρκη για να κατευνάσει τους απεργούς. Οταν δεν κατάφερε να ξεπουλήσει τους εργάτες, έπαιξε το γνωστό ρόλο του, σαν φλογερός μαχητής ενάντια στον κομμουνισμό. Δήλωσε ότι η απεργία ήταν κομμουνιστική συνωμοσία και τροφοδότησε ξανά τις εφημερίδες με πρωτοσέλιδα άρθρα. Εσπευσε από την Ουάσιγκτον και ο υφυπουργός Εργασίας Εντουαρντ Μακ Γκρέιντι, ο οποίος είχε στο ενεργητικό του τη διάλυση της απεργίας των γουνεργατών στη Νέα Υόρκη. Οταν απέτυχε να πείσει τους απεργούς να εγκαταλείψουν το αίτημα για το συνδικάτο, δήλωσε με τη σειρά του πως η απεργία ήταν «κόκκινη επανάσταση».

Το σκηνικό είχε στηθεί και η αστυνομία ανυπομονούσε. Οι εργοδότες ανακοίνωσαν ότι θα διέλυαν τις απεργιακές γραμμές στις αποβάθρες του Εμπαρκαντέρο στις 3 του Ιούλη 1934. Στις 1.27 μ.μ., ενώ οι διαδηλωτές είχαν κατακλύσει το χώρο μπροστά από τις αποβάθρες, οι ατσάλινες πύλες της αποβάθρας 38 σηκώθηκαν, μπροστά πήγαιναν οκτώ περιπολικά και ακολουθούσαν πέντε φορτηγά φορτωμένα εμπορεύματα. Ο Μάικ Κουίν, που έγραψε την ιστορία της απεργίας, περιγράφει το γεγονός:

«Ενας εκκωφαντικός βόμβος ήρθε από την πλευρά των απεργών. Στο μπροστινό μέρος της πομπής των αυτοκινήτων στεκόταν πάνω στο μαρσπιέ ενός περιπολικού ο αρχηγός της αστυνομίας Τόμας Μ. Χέρτκορν, βγήκε από το περιπολικό κραδαίνοντας το ρεβόλβερ του και φώναξε: "Το λιμάνι άνοιξε!"

»Με απόλυτη σύμπνοια οι διαδηλωτές προχώρησαν μπροστά. Το Εμπαρκαντέρο έγινε ένα τεράστιο κουβάρι μαχόμενων αντρών. Τούβλα πετούσαν στον αέρα και γκλομπ έπεφταν στα κεφάλια. Οι αστυνομικοί άνοιξαν πυρ με τα όπλα τους. Τα δακρυγόνα έσκαγαν μέσα στις γραμμές των απεργών και τους έπνιγαν μέσα στα σύννεφα της ήττας. Οι απεργοί έριχναν έφιππους αστυνομικούς από τις σέλες και τους χτυπούσαν στο πεζοδρόμιο.

»Το λιθόστρωτο του Εμπαρκαντέρο γέμισε πεσμένους άντρες και το γκρίζο του χρώμα βάφτηκε κόκκινο από το αίμα.

»Δυνάμεις αστυνομικών, που έμοιαζαν με τέρατα από τον Αρη μέσα στα ειδικά κράνη τους και τις αντιασφυξιογόνες μάσκες, άνοιγαν δρόμο πετώντας δακρυγόνα...».

Οι μάχες συνεχίστηκαν για τέσσερις ώρες μπροστά σε ένα τεράστιο πλήθος κατοίκων του Σαν Φραντσίσκο. Περίπου η μισή πόλη είχε μαζευτεί στους λόφους που υψώνονταν πάνω από το λιμάνι και παρακολουθούσε. Δύο αεροπλάνα γεμάτα περίεργους έκαναν κύκλους χαμηλά πάνω από το αιματηρό πεδίο της μάχης. Η αγριότητα εκείνης της μέρας δεν ήταν παρά ο πρόλογος της «ματωμένης Πέμπτης». Η επόμενη μέρα, μετά την πρώτη επίθεση της αστυνομίας, ήταν η 4η του Ιούλη6. Με κοινή συναίνεση έγινε ανακωχή μίας μέρας πριν συνεχιστεί η μάχη στις 5 του Ιούλη, μέρα Πέμπτη. Ο Κουίν γράφει:

«Δεν υπήρξαν προκαταρκτικά αυτή τη φορά. Η μάχη συνεχίστηκε από το σημείο που είχε σταματήσει... Χιλιάδες κατέκλυσαν τους γύρω λόφους. Χωρίς να το ξέρουν οι γονείς τους, πολλά αγόρια του γυμνασίου και των κολεγίων φόρεσαν παλιά ρούχα και κατέβηκαν να πολεμήσουν στο πλευρό των συνδικαλιστών. Εκατοντάδες εργάτες ξεκίνησαν για τη δουλειά, μα άλλαξαν γνώμη και έτρεξαν να ενωθούν με τους διαδηλωτές».

Στις 8 π.μ. ανέλαβε δράση η αστυνομία. Μια εφημερίδα έγραψε:

«Σε πολλές περιπτώσεις έγινε χρήση εμετογόνων αερίων αντί για τα σχετικά αβλαβή δακρυγόνα. Δεκάδες απεργοί και άσχετοι πολίτες αχρηστεύτηκαν από τη φοβερή ναυτία που προκαλούσαν τα αέρια. Επεσαν όλα τα προσχήματα κατά τις χθεσινές μάχες. Οι αστυνομικοί αναλάμβαναν δράση με τα περίστροφα στα χέρια. Χρησιμοποιήθηκαν πολλές δεσμίδες από σφαίρες και τα πολυβόλα ηχούσαν όλη τη μέρα».

Ομως, οι απεργοί και οι χιλιάδες που τους συμπαραστέκονταν συνέχισαν να πολεμούν με τα χέρια τους ενάντια στις σφαίρες και τις βόμβες. Τα μόνα τους όπλα ήταν τούβλα και πέτρες. Εκατοντάδες τραυματίστηκαν σοβαρά. Δύο σκοτώθηκαν: Οι Νικ Μπορντουάζ και Χάουαρντ Σπίρι. Ο Σπίρι ήταν λιμενεργάτης, ο Μπορντουάζ ήταν μάγειρας, μέλος του Συνδικάτου Μαγείρων και του Κομμουνιστικού Κόμματος. Κάποιος δημοσιογράφος της «Κρόνικλ» περιέγραψε την αιματοχυσία και παρατήρησε:

«Μην τη θεωρήσετε μία οχλοκρατική εκδήλωση. Ηταν εκατό εκδηλώσεις μαζί, μικρές και μεγάλες. Μην τη θεωρήσετε μία μάχη. Ηταν δεκάδες μάχες μαζί».

Οι μάχες μαίνονταν όλη μέρα. Εφτασαν ενισχύσεις από άλλα συνδικάτα και πλαισίωσαν τις σκληρά δοκιμαζόμενες γραμμές των απεργών. Οι εργάτες τόνιζαν πως «αν χάσουμε τώρα, δεν θα υπάρξει ξανά συνδικάτο στο Φρίσκο!»7.Οι αστυνομικοί χτυπώντας με τα κλομπ και τραυματίζοντας εκατοντάδες περαστικούς και περίεργους εισέβαλαν στα γραφεία του Συνδικάτου Λιμενεργατών και τα κατάστρεψαν. Προς το τέλος της μέρας ο κυβερνήτης Μέριαμ κάλεσε την εθνοφρουρά. Κατέφτασε δύναμη δύο χιλιάδων αντρών με πλήρη οπλισμό. Ο Χάρι Μπρίτζες είπε: «Δεν μπορούμε να αντέξουμε στην επίθεση αστυνομικών, πολυβόλων και εθνοφρουρών».

Η εργοδοσία νόμισε ότι είχε κερδίσει, αλλά είχε κάνει λάθος. Η απεργία βρισκόταν ακόμα στην αρχή. «Εκείνη τη νύχτα», γράφει ο Κουίν, «το Σαν Φραντσίσκο δονήθηκε από τις έντονες συζητήσεις. Κάθε σπίτι ή τόπος συγκέντρωσης βούιζε από τις κουβέντες. Κουδούνια και τηλέφωνα χτυπούσαν. Οι γείτονες έκαναν επισκέψεις... Δύο άνθρωποι είχαν σκοτωθεί εν ψυχρώ. Η εξουσία αποκάλυψε το βίαιο και αυταρχικό πρόσωπό της. Το πρωί βρήκε την πόλη στο πόδι. Κανένας δεν είχε κοιμηθεί... Η γενική απεργία σφυρηλατήθηκε μέσα στα σπίτια των απλών ανθρώπων του Σαν Φραντσίσκο».

Το Συνδικάτο Ελαιοχρωματιστών, τοπική οργάνωση 1.158, κάλεσε σε γενική απεργία. Σχεδόν αμέσως ανταποκρίθηκε το Συνδικάτο Μηχανουργών, τοπική 68. Αλλά οι εργάτες έπρεπε πρώτα να θάψουν τους νεκρούς τους. Περισσότεροι από 35.000 συνόδεψαν τα φέρετρα. Η αστυνομία είχε εξαφανιστεί καθώς η πορεία των αγέλαστων εργατών περνούσε μέσα από το κέντρο της πόλης. Ενας δημοσιογράφος έγραψε για τους σκοτωμένους:

«Οταν ζούσαν δεν γύριζε κανείς να τους κοιτάξει σαν περνούσαν απ' τους δρόμους του Σαν Φραντσίσκο. Οταν όμως πέθαναν, σχηματίστηκε κατά μήκος της οδού Μάρκετ μια εντυπωσιακή και ευλαβική πομπή που συγκλόνισε ολόκληρη την πόλη».

Ο Κουίν γράφει για την κηδεία:

«Η μπάντα ενός συνδικάτου έπαψε το πένθιμο εμβατήριο του Μπετόβεν. Ποτέ προηγούμενα η μουσική του μεγάλου μουσουργού δεν ταίριαξε τόσο πολύ με τον ανθρώπινο θρήνο όσο τώρα. Αργά - μόλις που προχωρούσαν - οι νεκροφόρες μπήκαν στην οδό Μάρκετ. Ακολούθησε η τεράστια πομπή με αργά, ρυθμικά βήματα. Τα πρόσωπα ήταν συσπασμένα και σοβαρά. Οι άνθρωποι κρατούσαν με επισημότητα τα καπέλα στο στήθος τους. Σιγά σιγά, σαν ένα παχύρρευστο υγρό, η ογκώδης πομπή ξεχύθηκε στην οδό Μάρκετ.

Οι οδηγοί των τραμ ακινητοποίησαν τα οχήματα. Οσο περνούσε η πορεία, εκείνοι στέκονταν σιωπηλοί με τα πηλήκιά τους στο στήθος και τα κεφάλια τους ψηλά.

Κανένας δε χαμογελούσε από το ατέλειωτο πλήθος. Οι άνθρωποι στα πεζοδρόμια παρακολουθούσαν ξέσκεποι και με χαμηλωμένα κεφάλια. Κάποιοι άλλοι κοιτούσαν την πομπή με τον πανικό ζωγραφισμένο στα μάτια. Εδώ κι εκεί καλοντυμένοι επιχειρηματίες... είχαν μείνει έκπληκτοι από το θέαμα, μα εξακολουθούσαν να φορούν τα καπέλα τους. Απότομες φωνές ακούστηκαν μέσα από την πομπή: "Βγάλτε τα καπέλα σας!"

Ο τόνος της φωνής ήταν επιτακτικός και η αντίδραση άμεση. Με γρήγορες και νευρικές κινήσεις οι επιχειρηματίες έβγαλαν τα καπέλα τους. Οι ώρες περνούσαν, μα το πλήθος κατέκλυζε ακατάπαυστα και με πρωτοφανή μαζικότητα την οδό Μάρκετ».

Τα τοπικά συνδικάτα όλης της πόλης συνέρχονταν και αποφάσιζαν την κήρυξη γενικής απεργίας. Στις συζητήσεις που έγιναν, τονίστηκε η συμβολή των κομμουνιστών στον αγώνα των λιμενεργατών και ναυτικών. Οι κομμουνιστές και άλλοι μαρξιστές έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο σε κάθε μεγάλη απεργία από την εποχή της απεργίας των σιδηροδρομικών (το 1877) και μετά. Οι συνδικαλιστές δήλωναν πως αν το εργατικό κίνημα του Σαν Φραντσίσκο δεχόταν την κοκκινοφοβία της εργοδοσίας, αυτό θα σήμαινε και ταυτόχρονη παραδοχή της διάσπασης, των χαμηλών μισθών και των πολλών ωρών εργασίας. Στις 10 του Ιούλη το Εργατικό Συμβούλιο της Αλαμέντα υποστήριξε επίσημα τη γενική απεργία. Στις 12 του Ιούλη οι ισχυρές τοπικές οργανώσεις του Συνδικάτου Φορτηγατζήδων στο Σαν Φραντσίσκο και το Οκλαντ εξέδωσαν έκκληση για ενότητα και αλληλεγγύη και τάχθηκαν υπέρ της γενικής απεργίας.

Ο Ουίλιαμ Γκριν έστειλε τηλεγραφήματα που απαγόρευαν την απεργία. Ομως, στις 15 του Ιούλη περίπου 160 τοπικά συνδικάτα της AFL, δηλαδή 127.000 εργάτες, κήρυξαν απεργία για την επόμενη μέρα.

Οι εργάτες των τυπογραφείων και των εργοστασίων ηλεκτρικής ενέργειας δεν απέργησαν, αποτέλεσαν όμως εξαίρεση, καθώς τα μέλη όλων των άλλων συνδικάτων δεν έπιασαν δουλειά το πρωί της 16ης του Ιούλη. Ο Κουίν γράφει:

«Η απεργία σημείωσε επιτυχία πέρα από κάθε πρόβλεψη. Ουσιαστικά, παρέλυσε εντελώς η βιομηχανία. Τα μεγάλα εργοστάσια άδειασαν και ερήμωσαν. Τα τραμ εξαφανίστηκαν από τους δρόμους. Τα καταστήματα έκλεισαν. Ο γιγαντιαίος μηχανισμός του εμπορίου μετατράπηκε σε άψυχο και ανίσχυρο ερείπιο.

Η εργατική τάξη είχε αποσυρθεί. Η ζωή, το αίμα των καταστημάτων και των βιομηχανιών, οι εργάτες, εξαφανίστηκαν και άφησαν πίσω τους σιωπηλά κτίρια που περιείχαν επενδεδυμένα κεφάλαια πολλών εκατομμυρίων. Τα τεράστια μηχανήματα φάνταζαν τώρα σαν άχρηστα παλιοσίδερα...

Ολα έμεναν όπως τα είχαν αφήσει οι εργάτες - τα εργαλεία, ο εξοπλισμός, οι μηχανές, οι πρώτες ύλες και τα κτίρια. Οταν οι άνθρωποι απέργησαν, πήραν μόνο ό,τι τους ανήκε - την εργασία τους. Ηταν όμως σαν να έπαιρναν τα πάντα, γιατί ο πολύπλοκος μηχανισμός που άφησαν πίσω τους δεν είχε καμιά αξία και κανένα νόημα χωρίς τους εργάτες. Τα μηχανήματα ήταν η προέκταση της εργασίας, δημιουργήθηκαν και εξαρτώνται από αυτήν.

Οι εργάτες αποτελούσαν τη ζωή και την ενέργεια. Οι ιδιοκτήτες απέμειναν με το πτώμα στα χέρια.

Οι δρόμοι που οδηγούσαν στην πόλη γέμισαν από τις πικετοφορίες. Τίποτα δεν κουνιόταν αν δεν έδινε άδεια η επιτροπή των απεργών. Οι εργάτες κανόνιζαν τα πάντα. Παρ' όλα αυτά, οι εργοδότες έλεγχαν ένα σημαντικό παράγοντα. Μέσα από τη "συντηρητική πτέρυγα" είχαν την πλειοψηφία στη Γενική Απεργιακή Επιτροπή. Αυτή η "συντηρητική πτέρυγα", όμως, είχε να αντιμετωπίσει μια ισχυρή προοδευτική μειοψηφία και δεν τολμούσε να εναντιωθεί ανοιχτά στη θέληση της μάζας των εργαζομένων».

Στρατεύματα με δύναμη τρεις χιλιάδες άντρες στάλθηκαν στην πόλη, αλλά δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Πλήθη πολιτοφυλάκων ορκίστηκαν έκτακτοι αστυνομικοί και οπλίστηκαν με κλομπ και όπλα, αλλά οι εργάτες παρέμεναν στα σπίτια τους έχοντας πλήρη επίγνωση της δύναμής τους. Οταν σταμάτησαν τη δουλειά σταμάτησε να κινείται και ο κόσμος. Ολα τα μεταξωτά καπέλα, τα δολάρια και τα όπλα δεν μπορούσαν να τον ξαναθέσουν σε κίνηση χωρίς εκείνους.

Οι πολιτοφύλακες αποδύθηκαν σε ένα όργιο παρανομίας. Κατάστρεψαν γραφεία συνδικάτων, έκαναν επιδρομές σε λέσχες αλλοδαπών και χτύπησαν τους θαμώνες τους, λεηλάτησαν προοδευτικά βιβλιοπωλεία και σκόρπισαν στο δρόμο τα βιβλία και τα φυλλάδια. Οι αστυνομικοί παρατηρούσαν απαθείς τους πολιτοφύλακες να καταστρέφουν τα γραφεία της «Ουέστερν Ονόρκερ», κομμουνιστικής εφημερίδας που υποστήριζε την απεργία. Παρακολουθούσαν αμέτοχοι καθώς λεηλατούνταν τα γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος, του Βιομηχανικού Συνδικάτου Ναυτεργατών, τα συσσίτια του ILA, ο Σύνδεσμος Εργατών Παλαιών Πολεμιστών, ο Οίκος Εργατών της περιοχής Μίσιον.

Και οι αστυνομικοί παρανόμησαν όταν συνέλαβαν πεντακόσιους ηλικιωμένους ανέργους, πεντακόσια ανήμπορα ναυάγια της ζωής, με την κατηγορία της κομμουνιστικής συνωμοσίας. «Το Κομμουνιστικό Κόμμα εξουδετερώθηκε στο Σαν Φραντσίσκο», ανακοίνωσε ο αστυνόμος Τζ. Τζ. Ο'Μίρα, επικεφαλής της αντιεξτρεμιστικής αστυνομικής δύναμης, πριν γίνει γνωστό ότι κανένας από τους ηλικιωμένους άντρες δεν ήταν κομμουνιστής. Τελικά αφέθηκαν ελεύθεροι.

Η βία των αστυνομικών και των πολιτοφυλάκων δεν εμπόδισε την επιτυχία της απεργίας. Η πόλη έμοιαζε με τάφο στις 16 του Ιούλη. Τίποτα δεν κινήθηκε στις 17. Το Σαν Φραντσίσκο ήταν πόλη - φάντασμα στις 18. Ομως, καθεμιά από αυτές τις μέρες, η «συντηρητική πτέρυγα» πετύχαινε τη σταδιακή χαλάρωση της απεργίας. Την πρώτη μέρα επιτράπηκε να ανοίξουν τα εστιατόρια. Την επομένη το μέτρο επεκτάθηκε σε ορισμένα φορτηγά. Την επομένη εξαιρέθηκαν και άλλοι κλάδοι. Διαδίδονταν φήμες ότι η απεργία είχε λήξει. Μία από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις στην ιστορία της αμερικάνικης εργατικής τάξης τερματίστηκε στις 19 του Ιούλη, όταν οι Ντιλ, Βαντελέρ και Κίντγουελ, συντηρητικά στελέχη της AFL, αφού αρνήθηκαν τη διεξαγωγή ονομαστικής ψηφοφορίας, ανακοίνωσαν ότι το κεντρικό εργατικό σώμα ψήφισε τη λήξη της γενικής απεργίας με ψήφους 191 έναντι 174.

Αλλά οι εργάτες επέστρεψαν στις εργασίες τους σαν να πανηγύριζαν για κάποια νίκη. Ακούμπησαν τα χέρια τους στους διακόπτες, τις βαλβίδες, τα τιμόνια και τα μηχανήματα και τους έδωσαν ζωή. Οι ναυτικοί και οι λιμενεργάτες, αφού ματαίωσαν όλες τις προσπάθειες να διασπαστούν τα οκτώ συνδικάτα που απεργούσαν, έμειναν σταθεροί στις απεργιακές γραμμές τους αλλά με ενισχυμένη δύναμη. Η αστυνομία σταμάτησε τις επιθέσεις της. Οι εθνοφρουροί κρατήθηκαν μακριά από τους απεργούς. Οι εργάτες είχαν κάνει επίδειξη της δύναμής τους και οι μεγιστάνες της Βιομηχανικής Ενωσης, οι οποίοι τώρα πολεμούσαν μεταξύ τους, δεν επιθυμούσαν να γευτούν ξανά την ενότητα της εργατικής τάξης.

Στις 30 του Ιούλη οι 35.000 εργάτες στη ναυτιλία ξανάπιασαν δουλειά. Μέσα στις λίγες βδομάδες της απεργίας οι λιμενεργάτες είχαν κατακτήσει το εξάωρο, τις τριάντα ώρες τη βδομάδα και να πληρώνονται συν 50% στις υπερωρίες. Οι μισθοί ανέβηκαν ενενήντα πέντε σεντς την ώρα και 1,40 δολάρια για υπερωρίες. Μα πάνω από όλα είχαν κερδίσει τις προσλήψεις μέσα από το συνδικάτο, μια μέθοδο για δημοκρατικές προσλήψεις χωρίς την οποία το συνδικάτο θα αδυνατούσε να προστατέψει τις κατακτήσεις του.

Οι ναυτικοί επέστρεψαν στις εργασίες τους υπό τον όρο να εξασφαλιστεί η αναγνώριση του Διεθνούς Συνδικάτου Ναυτικών. Επειδή όμως το συνδικάτο βρισκόταν κάτω από τον έλεγχο μιας αντιδραστικής κλίκας υποταγμένης στα συμφέροντα των εφοπλιστών, οι κατακτήσεις των ναυτικών ήταν ελάχιστες. Αντίθετα, επειδή το τοπικό συνδικάτο των λιμενεργατών ήταν στα χέρια των εργατών της βάσης, οι κατακτήσεις των μελών του ήταν πολύ περισσότερες.

Ο ηγέτης της βάσης Χάρι Μπρίτζες εξελέγη πρόεδρος του παραρτήματος Σαν Φραντσίσκο της Διεθνούς Ενωσης Λιμενεργατών και αργότερα ανέλαβε την προεδρία ολόκληρης της περιφερειακής οργάνωσης της δυτικής ακτής. Από εκείνη τη στιγμή μπήκε στο στόχαστρο της αντίδρασης. Είχε διαπράξει το ασυγχώρητο αμάρτημα: Είχε πετύχει να γίνει αύξηση στους μισθούς. Είχε μειώσει τις ώρες εργασίας. Είχε βάλει περισσότερα χρήματα στους φακέλους της μισθοδοσίας των εργατών. Είχε μεταμορφώσει τους εργαζομένους σε ανθρώπους με δικαίωμα λόγου στις αποφάσεις σχετικά με την πρόσληψή τους. Αν και δεν τα έκανε όλα αυτά μόνος του, τουλάχιστον είχε παίξει σημαντικό ρόλο στην επίτευξη των στόχων των εργαζομένων.

Από την ώρα που ο Μπρίτζες έπαιξε σπουδαίο ρόλο στις αυξήσεις των μισθών, για την ισχυρή Βιομηχανική Ενωση του Σαν Φραντσίσκο ήταν κομμουνιστής. Δεν ήταν δυνατό να εξαγοραστεί ή να τρομοκρατηθεί, να δωροδοκηθεί ή να απειληθεί. Γι' αυτό έπρεπε να εξουδετερωθεί. Δεν είχε καμιά σημασία αν ήταν κομμουνιστής ή όχι. Είχε συνεργαστεί με τους κομμουνιστές και ήταν αδιάφθορος.

Σε τέσσερις διαφορετικές περιπτώσεις επιστράτευσαν επίλεκτους χαφιέδες, επίορκους και εγκληματίες και τους απείλησαν πως αν δεν κατέθεταν ό,τι τους έλεγαν, θα έμπαιναν στη φυλακή. Σε τέσσερις διαφορετικές περιπτώσεις οι ομοσπονδιακές αρχές ή οι ένορκοι στα δικαστήρια κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Μπρίτζες δεν ήταν κομμουνιστής, αλλά ήταν στόχος μιας καλά σχεδιασμένης σκευωρίας και αντικείμενο πρωτοφανούς διωγμού. Ακόμα και το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών έβγαλε την ίδια απόφαση. Παρ' όλα αυτά, τα μεγάλα συμφέροντα των ακτών του Ειρηνικού διενεργούν τώρα (1955 - σ.τ.μ.) την πέμπτη προσπάθεια να στήσουν σκευωρία ενάντια στον Χάρι Μπρίτζες8.

Ομως, οι εργάτες γνωρίζουν ότι όλες αυτές οι προσπάθειες γίνονται γιατί ο Μπρίτζες ήταν ηγετικό στέλεχος στη γενική απεργία του Σαν Φραντσίσκο το 1934, η οποία αποτέλεσε εκδήλωση της αδιάσπαστης ενότητας και πηγή έμπνευσης για την αμερικάνικη εργατική τάξη. Επαιξε αποφασιστικό ρόλο στην αύξηση των μισθών και έξω από το Σαν Φραντσίσκο. Εδωσε το σύνθημα για ακόμα μεγαλύτερες μάχες και μεγαλύτερες νίκες.

Σημειώσεις:

1. Αυτές οι Χούβερβιλ, οι οποίες ονομάστηκαν έτσι από τους ανέργους «προς τιμήν» του Προέδρου Χούβερ, παρουσιάστηκαν σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις της χώρας. Σ' αυτές ζούσαν μέσα σε απερίγραπτες συνθήκες οι άποροι και οι άστεγοι, δεκάδες χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά. Μια ιδέα για τη φτώχεια και την αθλιότητα αυτών των περιοχών μπορούμε να πάρουμε από τα παρακάτω: «Μια έγκυος γυναίκα ζει στη Χούβερταουν, στην άκρη της βιομηχανικής περιοχής του Λος Αντζελες. Για στέγη έχει ένα κομμάτι καραβόπανο απλωμένο πάνω από το κρεβάτι. Εκείνη και ο άντρας της είναι άνεργοι εδώ και μήνες. Τρέφονται με σάπια λαχανικά, αυτά που πετιούνται από τις λαϊκές αγορές σαν ακατάλληλα για πούλημα» (Γράμμα από έναν εργάτη του Λος Αντζελες που παρατίθεται στο: G. Hutchins, Women who work, σελ. 3).

2. Σχετικά με τον Αρτσιμπαλντ Μπ. Ρούζβελτ, γραμματέα του Εθνικού Οικονομικού Συνδέσμου, και με μερικά άλλα μέλη του, το μέλος του Κογκρέσου Πάτμαν είπε στη Βουλή στις 3 του Γενάρη 1933: «Ο Αρτσιμπαλντ Ρούζβελτ επιδιώκει να πάρει επιχορήγηση, ούτε λίγο ούτε πολύ, ενός εκατομμυρίου δολαρίων το χρόνο από την κυβέρνηση για μια από τις ναυτιλιακές και ατμοπλοϊκές εταιρείες που έχει, όταν κι ένα καναρίνι ακόμα αρκεί για να μεταφέρει στις πλάτες του ολόκληρο τον... όγκο του ταχυδρομείου του οποίου τη μεταφορά έχουν αναλάβει αυτές οι εταιρείες. Ο ναύαρχος Μπερντ, άλλο ένα δραστήριο μέλος της παράνομης αυτής οργάνωσης, αποσπά 4.600 δολάρια το χρόνο από το κράτος, χωρίς να έχει μείνει ανάπηρος όταν υπηρετούσε στη διάρκεια του πολέμου. Ακόμη ο φίλος μας στρατηγός Πέρσινγκ, που αποσπά 21.000 δολάρια το χρόνο από το κράτος, είναι επίσης μέλος αυτής της παράνομης οργάνωσης. Είναι πικραμένος και ενοχλημένος από το γεγονός ότι μερικοί από τους πρώην φαντάρους του παίρνουν τώρα 12 δολάρια το μήνα για 49% αναπηρία». (Congressional Record, 72:2, σελ. 1.232).

3. Το 1933 πρόεδρος του Συνδικαλιστικού Ενωτικού Συνασπισμού ήταν ο Τζακ Στέιτσελ, ο οποίος αργότερα καταδικάστηκε σε φυλάκιση πέντε χρόνων για παράβαση του ανελεύθερου νόμου Σμιθ.

4. Τα τελευταία χρόνια γνώρισε κάμψη η βιομηχανική κατασκοπεία των Πίνκερτον, εφόσον την παρακολούθηση και κατάδοση των εργατών ανέλαβε το FBI. Οι απολύσεις των μαχητικών συνδικαλιστών τώρα (1955 - σ.τ.μ.) γίνονται με τη διαδικασία ακροάσεων στο Κογκρέσο και συχνά διεξάγονται λίγο πριν τις εκλογές στα εργατικά συμβούλια.

5. Το 1953 ο Τζόζεφ Π. Ράιαν διώχτηκε από τη θέση του προέδρου της Διεθνούς Ενωσης Λιμενεργατών και παραπέμφθηκε σε δίκη για κλοπή χρημάτων του συνδικάτου τα οποία προόριζε για την καταπολέμηση του κομμουνισμού.

6. Η εθνική γιορτή των ΗΠΑ (σ.τ.μ.).

7. Λαϊκή ονομασία του Σαν Φραντσίσκο (σ.τ.μ.).

8. «Μνημείο ανθρώπινης μισαλλοδοξίας» χαρακτήρισε τη δίωξη του Μπρίτζες το μέλος του Ανώτατου Δικαστηρίου Φρανκ Μέρφι. Ο συνάδελφος του Ντάγκλας διαπίστωσε το 1945 ότι ο Μπρίτζες ήταν υπεύθυνος μόνο «για τη μαχητική υπεράσπιση του συνδικαλισμού» και ποτέ δεν ήταν ένοχος για «ανατρεπτική δραστηριότητα που απαγορεύει ο νόμος».Ο κοσμήτορας της Νομικής Σχολής του Χάρβαρντ, Τζέιμς Λάντις, μετά από σειρά ακροάσεων το 1939, συμπέρανε ότι ο Μπρίτζες «δεν είναι μέλος ούτε σχετίζεται κατά κάποιον τρόπο με το Κομμουνιστικό Κόμμα». Περιέγραψε ένα μάρτυρα κατηγορίας στην υπόθεση Μπρίτζες σαν «ψεύτη κατά την ιδία του ομολογία», «παθολογικό» και «διεφθαρμένο» και άλλους σαν «προκατειλημμένους, αμετροεπείς και αυταρχικούς».

Πηγή : Ριζοσπάστης 2 Ιουλιου 2012 - ένθετο τα σταφύλια της οργής)

Bob Dylan - Gates Of Eden

Of war and peace the truth just twists
Its curfew gull just glides
Upon four-legged forest clouds
The cowboy angel rides
With his candle lit into the sun
Though its glow is waxed in black
All except when 'neath the trees of Eden.

The lamppost stands with folded arms
Its iron claws attached
To curbs 'neath holes where babies wail
Though it shadows metal badge
All and all can only fall
With a crashing but meaningless blow
No sound ever comes from the Gates of Eden.

The savage soldiers sticks his head in sand
And then complains
Unto the shoeless hunter who's gone deaf
But still remains
Upon the beach where hound dogs bay
At ships with tatooed sails
Heading for the Gates of Eden.

With a time-rusted compass blade
Alladin and his lamp
Sits with Utopian hermit monks
Side saddle on the Golden Calf
And on their promises of paradise
You will not hear a laugh
All except inside the Gates of Eden.

Relationships of ownership
They whisper in the wings
To those condemned to act accordingly
And wait for succeeding kings
And I will try to harmonize with songs
The lonesome sparrow sings
There are no kings inside the Gates of Eden.

The motorcycle black madonna
Two-wheeled gypsy queen
And her silver-studded phantom cause
The gray flannel dwarf to scream
As he weeps to wicked birds of prey
Who pick up on his bread crumb sins
And there are no sins inside the Gates of Eden.

The kingdoms of Experience
In the precious wind they rot
While paupers change possessions
Each one wishing for what the other has got
And the princess and the prince
Discuss what's real and what is not
It doesn't matter inside the Gates of Eden.

The foreign sun, it squints upon
A bed that is never mine
As friends and other strangers
From their fates try to resign
Leaving men wholly totally free
To do anything they wish to do but die
And there are no trials inside the Gates of Eden.

At dawn my lover comes to me
And tells me of her dreams
With no attempts to shovel the glimpse
Into the ditch of what each one means
At times I think there are no words
But these to tell what's true
And there are no truths outside the Gates of Eden.

ΣΚΟΠΙΜΑ ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΠΡΟΩΡΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ;

Αριστερά και πολιτική


Μια άλλη ανάγνωση των σκληρότατων μέτρων που ετοιμάζουν, εν μέσω καρατόμησης λαϊκών εισοδημάτων και δικαιωμάτων είναι ότι απεφάσισαν σε πολύ υψηλά κλιμάκια της εξουσίας να επιταχύνουν την ταξική σύγκρουση και στη βάση της απελπισίας των λαϊκών μαζών ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΝ ΠΡΟΩΡΗ, ΤΥΦΛΗ ΚΑΙ ΑΝΟΡΓΑΝΩΤΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΝ τώρα που έχουν ακόμη όλους τους μηχανισμούς υπό έλεγχο και το μέτωπο του λαού στα κάτω του.

Μήπως εκείνοι οι ανεγκέφαλοι που έστηναν θεωρίες «αριστερής διακυβέρνησης» και πανηγύρισαν την πτώση του ποσοστού του ΚΚΕ στο 4,5% κατάλαβαν γιατί ακριβώς πανηγύριζαν; Η καμπάνα χτυπάει και γι αυτούς και αν δεν κατάλαβαν τότε θα καταλάβουν τώρα ότι Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΥΘΕΩΣ ΑΝΑΛΟΓΗ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΩΣ ΑΝΑΛΟΓΗ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ. Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους.

Oλάντ: Καλεί τους αντικαθεστωτικούς να κάνουν κυβέρνηση!

Η είδηση είναι για όποιον παριστάνει ακόμα πως δεν καταλαβαίνει ότι το αντάρτικο που έχει στηθεί στη Συρία δεν είναι παρά μια ωμή επέμβαση στα εσωτερικά μιας ανεξάρτητης χώρας από τη μεριά των ιμπεριαλιστικών χωρών της Δυσης που έχει σκοπό να εξουθενώσει το λαό της Συρίας, να τον αναγκάσει να  δεχτεί  τη μοίρα που του επιβάλουν οι ισχυροί και να αλλάξει τους πολιτικούς συσχετισμούς. Τελικός σκοπός  ο έλεγχος της ενέργειας που είναι κάτι που καίει τον καπιταλισμό αυτή τη στιγμή. Φυσικά δεκάρα δε δίνουν για τη δημοκρατία στη Συρία. Από πότε οι καπιταλιστές πολιτικοί εκπρόσωποι, που έχουν υποστηρίξει ότι στάζει αίμα στον πλανήτη, απέκτησαν τέτοιες ευαισθησίες;
Οποιος επίσης υποστήριξε με οποιονδήποτε τρόπο την περιβόητη "αλλαγή αέρα" που έφερε  η εκλογή Ολλαντ και δεν ντρέπεται ή δε μετανοιώνει ας το ξανασκεφτεί.
Ο "αριστερός" Ολάντ κάλεσε χθες ουσιαστικά τη μειοψηφία των χρηματοδοτούμενων από τους γνωστούς κύκλους του ιμπεριαλισμού αντικαθεστωτικούς να σχηματίσουν κυβέρνηση προκειμένου να επαναλειφθεί το έργο που παίχθηκε στη Λιβύη.
Αυτό με μαθηματική ακρίβεια μπορεί να οδηγήσει σε εμπλοκή ολων όσων ενδιαφέρονται για την περιοχή, σε επίθεση στο Ιράν και -καθόλου απίθανο-ακόμη και σε παγκόσμιο πόλεμο.
Να σημειωθεί οτι η πλειοψηφία του λαού της Συρίας δεν υποστηρίζει τους αντάρτες αλλά τή Συριακή κυβέρνηση, ενώ η ιστορία περί δικτατορίας του Ασαντ είναι ένας ακόμη μύθος. Οχι γιατί όλα είναι καλά στη Συρία αλλά γιατί ο απρόθυμος Ασαντ δεν έχει το ρόλο που λέγεται στη Συρία. Η εξουσία ασκείται από το κόμμα Μπάαθ και όχι από τον  Άσαντ που όπως λεει ο Γ.Δελαστίκ είναι μια"περίπου συμβολική φιγούρα σε αντίθεση με τον πατέρα του".
Μπράβο στον αεράτο Ολάντ!

Την είδηση την ακούσαμε στο mega και την είδαμε σημερα στο palo.gr

Ο Ολάντ στηρίζει κυβέρνηση αντικαθεστωτικών στη Συρία



News247.gr

Ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ διαβεβαίωσε πως η χώρα του ''θα αποδεχθεί μία μεταβατική κυβέρνηση για τη νέα Συρία όταν αυτή σχηματισθεί'', ενώ δεν παρέλειψε να προειδοποιήσει πως η χρήση χημικών όπλων από το σημερινό συριακό καθεστώς θα έδινε ''νομιμοποίηση σε μια άμεση επέμβαση'' της διεθνούς κοινότητας. Μιλώντας στην συνδιάσκεψη των Γάλλων πρεσβευτών ανά τον κόσμο που διοργανώθηκε σήμερα......

Κολλημένοι στον ευρωμονόδρομο...σπέρνουν αυταπάτες

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ


Σε συνέντευξή του το περασμένο Σάββατο ο Φ. Κουβέλης δήλωνε ότι η παραμονή στο ευρώ είναι το μείζον και πως για την εξασφάλισή της πρέπει να εφαρμοστούν στο ακέραιο τα μέτρα που ισοπεδώνουν μισθούς, συντάξεις, δικαιώματα. Την ίδια παντιέρα, όμως, υψώνει και ο ΣΥΡΙΖΑ που - με αφορμή τις συναντήσεις του Α. Σαμαρά με Μέρκελ και Ολάντ - επικρίνει την κυβέρνηση ότι η πολιτική που εφαρμόζει διαλύει την Ευρωζώνη και θέτει σε κίνδυνο την παραμονή της Ελλάδας σ' αυτήν.

Αναφέρει σε ανακοινώσεις του: «(...) η ανάπτυξη και η ανάκαμψη της οικονομίας, όσο και η παραμονή στην Ευρωζώνη υπονομεύονται από την ίδια την υλοποίηση της πολιτικής της λιτότητας και της ύφεσης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο», «η κυβέρνηση όχι μόνο δεν έχει να προτείνει προς τους Ευρωπαίους ηγέτες ένα διαφορετικό δρόμο για την Ελλάδα και την Ευρώπη, έξω από τα μνημόνια της χρεοκοπίας και της αποδόμησης της Ευρώπης, αλλά συντάσσεται ψυχή τε και σώματι με τις πιο ακραίες και εκβιαστικές πολιτικές προς τους ευρωπαϊκούς λαούς», «καμία επίκληση για τη "σωτηρία" της χώρας και την παραμονή της στο ευρώ δεν είναι δυνατό να αντικρούσει ότι η Ευρωζώνη διαλύεται από τις ακραίες πολιτικές λιτότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας».

... σπέρνουν αυταπάτες


Αμφότεροι δηλαδή, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, δηλώνουν ότι μοιράζονται τον ίδιο στόχο. Οτι θέλουν την έξοδο απ' την κρίση, την ανάπτυξη, την παραμονή στην Ευρωζώνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι μπορεί να τα πετύχει όλα αυτά κρατώντας και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Και λέει, φυσικά, συνειδητά ψέματα. Περιθώριο φιλολαϊκής διαχείρισης της κρίσης δεν υπάρχει και αν υπήρχε οι σημερινοί κυβερνώντες δε θα το παραχωρούσαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Δυνατότητα να μείνει η χώρα στην ΕΕ και στο ευρώ αλλά να μην υφίσταται ο λαός τις συνέπειες της στρατηγικής της, όπως αυτή εξειδικεύεται στα μνημόνια ή στην εφαρμοζόμενη πολιτική άλλων χωρών - μελών της ΕΕ, επίσης δεν υπάρχει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σπέρνει αυταπάτες και αποπροσανατολίζει το λαό ισχυριζόμενος ότι η έξοδος απ' την κρίση μπορεί να γίνει κατά τρόπο αμοιβαία επωφελή για το κεφάλαιο και τους εργαζόμενους. Γεγονός όμως είναι ότι υπερασπιζόμενος την ΕΕ υπερασπίζεται τη φιλομονοπωλιακή της στρατηγική, σύμφωνα με την οποία τα μονοπώλιά της θα βγουν απ' την κρίση πατώντας στις πλάτες των λαών, στο πτώμα κάθε δικαιώματος που είχαν ως σήμερα.

ΕΛΛΑΔΑ:ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΡΕΚΟΡ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ!

Του ΠΑΝΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ*


Πολύ πριν ξεσπάσει η 'ελληνική κρίση' η κυβέρνηση Καραμανλή ενέκρινε πακέτο κρατικών εγγυήσεων για τις τράπεζες αξίας 28 δις ευρώ, δηλαδή πολύ μεγαλύτερο απ' το 10% του ΑΕΠ της χώρας. (Ν. 3723 ΦΕΚ 250-9 ΔΕΚ 2008).


Όταν η κρίση ήταν πια δεδομένη και η συμφωνία για το πακέτο στήριξης είχε κλείσει, η κυβέρνηση Παπανδρέου έσπευσε να εγκρίνει νέες κρατικές εγγυήσεις για τις τράπεζες ύψους 15 δις ευρώ, δηλαδή ποσοστό που ξεπερνούσε το 5% του ΑΕΠ (Παπανδρέου: -Ν.3845 ΦΕΚ65 6ΜΑΙ 2010 - 15δις ευρώ).




Ενώ η χώρα βρισκόταν υπό στήριξη και λάμβανε κατά κοινή πια ομολογία τα σκληρότερα δημοσιονομικά μέτρα που έχει λάβει ποτέ αναπτυγμένη χώρα στη μοντέρνα ιστορία, προσπαθώντας να αποφύγει την πτώχευση, η κυβέρνηση Παπανδρέου ενέκρινε και τρίτο πακέτο κρατικών εγγυήσεων για τις τράπεζες, ύψους 10 δις ευρώ ( Ν. 3864 ΦΕΚ 119 21 ΙΟΥΛ 2010).

Παρά το γεγονός πως η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας επιδεινώθηκε σφόδρα η τότε κυβέρνηση ενέκρινε άλλα τρία πακέτα κρατικών εγγυήσεων για τις τράπεζες συνολικού ύψους 85 δις ευρώ:


Ν. 3672 ΦΕΚ 148 3 ΣΕΠΤ 2010 - 25 δις ευρώ
Ν. 3965 ΦΕΚ 113 18 ΜΑΙ 2011 - 30 δις ευρώ
Πρ Νομ Περ. ΦΕΚ 203 14 ΣΕΠΤ 2011- 30 δις ευρώ
Με την Ελλάδα να έχει ήδη αποδεχτεί την αδυναμία αποπληρωμής των υποχρεώσεων της και να έχει συμφωνήσει στην αναδιάρθρωση του χρέους της εν μέσω μία δραματικής ύφεσης, η κυβέρνηση Παπαδήμου προχώρησε στην έγκριση και νέου πακέτου κρατικών εγγυήσεων για τις τράπεζες ύψους 30 δις ευρώ (Ν. 4031 ΦΕΚ 256 - 9 ΔΕΚ 2011 – 30 δις ευρώ).


Έτσι, το σύνολο των κρατικών εγγυήσεων που έλαβαν οι ελληνικές τράπεζες ανήλθε στα 168 δις ευρώ. Πέρα απ' αυτό με βάση τη συμφωνία για το PSI η Ελλάδα θα παράσχει 50 δις ευρώ από τα 130 δις ευρώ του δεύτερου πακέτου στήριξης για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών.


Έτσι, το σύνολο εγγυήσεων και δανείων που παράσχει το κράτος στις τράπεζες ανέρχεται στα 218 δις ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί, σχεδόν, στο 100% του ΑΕΠ της χώρας.


Κατ' αναλογία και αν η συγκεκριμένη στήριξη παρεχόταν απ' τις ΗΠΑ, το αμερικανικό κράτος θα έπρεπε να έχει εγγυηθεί και δανείσει στις αμερικανικές τράπεζες περισσότερα από 14 τρις δολάρια.


Σημειώνεται πως στην Ισπανία, όπου κατά κοινή παραδοχή η κρίση είναι 'τραπεζική', το πακέτο στήριξης που εγκρίθηκε πρόσφατα ανέρχεται στα 100 δις ευρώ.


Τα κύρια ερωτήματα που ανακύπτουν απ' τα παραπάνω και στα οποία καλείται να απαντήσει η ελληνική κυβέρνηση είναι τα εξής:


Υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή χώρα ή οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο που να παρείχε συνολικά ως δάνεια και κρατικές εγγυήσεις στις τράπεζες της σχεδόν το 100% του ΑΕΠ της;
Πώς είναι δυνατόν η 'ελληνική κρίση' να μη θεωρείται πρωτίστως τραπεζική όταν προκειμένου να στηριχτούν μερικές απ' τις τράπεζες της χώρας χρειάστηκε, μέχρι στιγμής, τόσο εντυπωσιακά μεγάλη στήριξη απ' το κράτος;
Οι ζημίες των ελληνικών τραπεζών απ' τη συμμετοχή τους στο PSI ανήλθαν στα 28 δις ευρώ. Ωστόσο, το ελληνικό κράτος δανείζεται 50 δις ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. α) Τα υπόλοιπα κράτη των οποίων οι τράπεζες συμμετείχαν στο PSI παρείχαν κεφάλαια για να καλύψουν τις απώλειες τους ή πρόκειται για ελληνικό φαινόμενο, β) Τα επιπλέον των 28 δις ευρώ, 22 δις ευρώ που θα διατεθούν απ' τα κρατικά χρήματα για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών για ποιο λόγο δε χαρακτηρίζονται επισήμως ως πακέτο στήριξης του τραπεζικού κλάδου αλλά και για ποιο λόγο διατίθενται. Δεδομένου ότι το ποσό αυτό θα χρησιμοποιηθεί για την κάλυψη υπολογιζόμενων επισφαλειών των τραπεζών μέσα στα επόμενα τρία χρόνια δε συνεπάγεται πως το κράτος αναλαμβάνει να πληρώσει τις ζημίες των τραπεζών οι οποίες προέκυψαν μέσα στα πλαίσια των κινδύνων που αναλαμβάνουν παρέχοντας δάνεια; γ) Έχει προηγηθεί έλεγχος για τις ευθύνες των τραπεζών όσον αφορά τις ζημίες από τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια τους; Γιατί συνάγεται πως είναι ανεύθυνες και ως εκ τούτου δικαιούνται τη σωτηρία τους με κρατικά χρήματα όταν ο ελληνικός λαός υποφέρει;
Εφόσον οι ελληνικές τράπεζες έχουν λάβει τόσο μεγάλης κρατικής στήριξης γιατί δεν προχωρούν άμεσα στην απόσβεση του χρέους των ιδιωτών που έχουν πραγματική αδυναμία αποπληρωμής του και αντίθετα διεκδικούν τα χρήματα αυτά, στέλνουν τους Έλληνες πολίτες στα δικαστήρια υποβάλλοντας τους στην εξευτελιστική και ψυχοφθόρα διαδικασία της δίκης αλλά και αρνούνται να δεχτούν τις πρωτόδικες αποφάσεις όταν δεν τις ικανοποιούν και προχωρούν σε εφέσεις, παρατείνοντας την ταλαιπωρία αυτών που με τα χρήματα τους διασώζονται;
Γιατί οι τράπεζες συνεχίζουν να προχωρούν σε κατασχέσεις κατοικιών και να προβαίνουν σε πλειστηριασμούς αφού καλύπτουν τις απώλειες τους από την κρατική ενίσχυση;
Γιατί δεν αναδείχθηκε απ' την τρέχουσα και τις προηγούμενες κυβερνήσεις η ευθύνη των τραπεζών στο δρόμο για την κρίση;
Ποιο είναι, τελικά, το πραγματικό ύψος το οποίο έχουν λάβει οι τράπεζες απ' τον ελληνικό λαό, αν υπολογιστεί και η συμμετοχή των Ελλήνων πολιτών στις δημόσιες εγγραφές, τις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου και την αγορά τραπεζικών μετοχών μέσω του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών, δεδομένου ότι οι μετοχές αυτές τελικά απαξιώθηκαν και οι Έλληνες πολίτες έχασαν τα χρήματα που έδωσαν στις τράπεζες;
Την ώρα που ζητείται απ' τον ελληνικό λαό να υποστεί νέα μέτρα ύψους 15 δις ευρώ οι τράπεζες απολαμβάνουν τη λήψη αμέριστης κρατικής στήριξης και δανείων ύψους 50 δις ευρώ. Γιατί απ' το δεύτερο πακέτο στήριξης ύψους 130 δις ευρώ οι τράπεζες να λάβουν 50 δις ευρώ, δηλαδή περίπου 90% περισσότερα απ' τις απώλειες τους απ' το PSI αντί να λάβουν πολύ λιγότερα και με το υπόλοιπο να καλυφθούν οι απώλειες των ταμείων και να εξοικονομηθούν χρήματα για την ανάπτυξη που τόσο έχει ανάγκη η ελληνική οικονομία;


Ποιος αποφάσισε πως το σημαντικότερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι οι τράπεζες; Ως πότε θα συντηρηθεί ο μύθος πως η ελληνική κρίση δεν είναι τραπεζική και μέχρι πότε θα σώζονται οι τράπεζες και θα υποφέρουν οι πολίτες; Γιατί δεν αποφασίζουμε ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή να σώσουμε τον ελληνικό λαό και να αφήσουμε τις τράπεζες να αναλάβουν τις ευθύνες τους;


*Ο Πάνος Παναγιώτου είναι Χρηματιστηριακός Τεχνικός Αναλυτής, Διευθυντής GSTA Ltd - WTAEC Ltd. 

Πηγή: www.xrimanews.gr

«Ο Λένιν το καλοκαίρι του 1917»

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σε λίγους μήνες συμπληρώνονται 95 χρόνια από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία.

Η περίοδος που προηγήθηκε της Επανάστασης και ειδικά η περίοδος από τον Ιούνη μέχρι το Σεπτέμβρη του 1917 ήταν πολύ κρίσιμη για την προετοιμασία του μπολσεβίκικου κόμματος για νέα επαναστατική άνοδο.

Εκείνη την περίοδο αποδεικνύεται ο πλήρης συμβιβασμός των μενσεβίκων και των εσέρων με την αστική εξουσία, αποδεικνύεται ότι η ισορροπία ανάμεσα στην Προσωρινή Κυβέρνηση και τα Σοβιέτ μεταβάλλεται υπέρ της πρώτης με τα Σοβιέτ να διαμορφώνονται ως στηρίγματά της.

Τον Ιούλη του 1917 το επαναστατικό κίνημα είχε υποστεί μια προσωρινή ήττα, μετά το χτύπημα της διαδήλωσης των εργατών στην Πετρούπολη, οι μπολσεβίκοι είχαν τεθεί εκτός νόμου, ο Λένιν ήταν διωκόμενος κρυμμένος στο Ρασλίφ, οι συκοφαντίες ενάντια στους μπολσεβίκους έπεφταν βροχή, είχε ξεσπάσει ένα κύμα τρομοκρατίας με την ανοχή των σοβιέτ στα οποία κυριαρχούσαν οι μενσεβίκοι και οι εσέροι.

Σε αυτές τις συνθήκες ο Λένιν δεν διαμορφώνει γραμμή υποχώρησης, δεν προχωρά σε παραίτηση από την επαναστατική γραμμή παρά τις ταλαντεύσεις που υπάρχουν στο Κόμμα των μπολσεβίκων γύρω από αυτό το ζήτημα.

Ο Λένιν προβάλλει την ανάγκη εγκατάλειψης του συνθήματος «όλη η εξουσία στα Σοβιέτ» και στρέφει την προσοχή του Κόμματος στην προετοιμασία ένοπλης εργατικής εξέγερσης με στόχο την εργατική εξουσία.

Τα κείμενα που ακολουθούν είναι εκείνης της περιόδου.

-- Το οικονομικό χάος και η προλεταριακή καταπολέμησή του, Απαντα, τ. 32, σελ. 292-294

-- Μικροαστική θέση στο ζήτημα του Οικονομικού χάους, Απαντα, τ. 32, σελ. 247-249

-- Τρεις κρίσεις, Απαντα, τ. 32, σελ. 428-432

-- Σχετικά με το ζήτημα της παρουσίασης των Μπολσεβίκων ηγετών στο δικαστήριο, Απαντα, τ. 32, σελ. 433-434.

-- Σχετικά με τα Συνθήματα, Απαντα τ. 34, σελ. 10-17
ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΧΑΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΟΥ

Στο φύλλο αυτό δημοσιεύουμε την απόφαση για τα οικονομικά μέτρα πάλης ενάντια στο οικονομικό χάος, που ψηφίστηκε στη συνδιάσκεψη των εργοστασιακών επιτροπών.

Το βασικό νόημα αυτής της απόφασης είναι η αντιπαράθεση στην αστική και μικροαστική - γραφειοκρατική φλυαρία για έλεγχο των συνθηκών ενός πραγματικού ελέγχου των καπιταλιστών και της παραγωγής. Οι αστοί λένε ψέματα, όταν παρουσιάζουν σαν «έλεγχο» τα συστηματικά μέτρα που πήρε το κράτος για να εξασφαλίσει τριπλάσια, αν όχι δεκαπλάσια, κέρδη στους καπιταλιστές. Οι μικροαστοί μισοαπλοϊκά, μισοσυμφεροντολογικά παρέχουν εμπιστοσύνη στους καπιταλιστές και στο καπιταλιστικό κράτος, ικανοποιούμενοι με την πιο κενή γραφειοκρατική σχεδιομανία σχετικά με τον έλεγχο. Η απόφαση που είχε ψηφιστεί από τους εργάτες βάζει στην πρώτη γραμμή το κυριότερο: 1) τι πρέπει να γίνει, για «να μην περιφρουρηθούν» στην πράξη τα κέρδη των καπιταλιστών, 2) για να σπάσει το περίβλημα των εμπορικών μυστικών, 3) για να εξασφαλιστεί στους εργάτες η πλειοψηφία στα όργανα ελέγχου, 4) για να κατευθύνεται η οργάνωση (του ελέγχου και της καθοδήγησης), που είναι οργάνωση «παγκρατικής κλίμακας», από τα Σοβιέτ των εργατών, στρατιωτών και αγροτών βουλευτών και όχι από τους καπιταλιστές.

Χωρίς αυτά όλες οι συζητήσεις για έλεγχο και ρύθμιση είναι κούφια λόγια ή και απλή εξαπάτηση του λαού.

Και να που ενάντια σ' αυτή την αλήθεια, την ευκολονόητη για τον κάθε συνειδητό και σκεπτόμενο εργάτη, εξεγέρθηκαν οι ηγέτες της μικροαστικής μας τάξης, οι ναρόντνικοι και οι μενσεβίκοι («Ισβέστιγια», «Ραμπότσαγια Γκαζέτα»). Δυστυχώς, σ' αυτούς κατρακύλησαν αυτή τη φορά και οι συντάκτες της «Νόβαγια Ζιζν», που ταλαντεύονταν επανειλημμένα ανάμεσα σε μας και σ' αυτούς.

Οι σύντροφοι Αβίλοφ και Μπαζάροφ προσπαθούσαν να συγκαλύψουν το «πέσιμό» τους στο βούρκο της μικροαστικής ευπιστίας, συμβιβαστικότητας και γραφειοκρατικής σχεδιομανίας με επιχειρήματα που ηχούν μαρξιστικά. Ας εξετάσουμε αυτά τα επιχειρήματα.

Εμείς, οι πραβντιστές, υποστηρίζοντας την απόφαση του Οργανωτικού Γραφείου (που ψηφίστηκε από τη συνδιάσκεψη), απομακρυνόμαστε τάχα από το μαρξισμό και πλησιάζουμε στο συνδικαλισμό!! Ντροπή, σ. Αβίλοφ και Μπαζάροφ - μόνο η «Ρετς» και η «Γεντίνστβο» είναι ικανές για παρόμοια απροσεξία (ή παρόμοια διαστρέβλωση)! Στην απόφασή μας δεν υπάρχει ούτε ίχνος από κάτι παρόμοιο με το αστείο πέρασμα των σιδηροδρόμων στα χέρια των σιδηροδρομικών, των βυρσοδεψείων στα χέρια των βυρσοδεψεργατών, αλλά υπάρχει έλεγχος των εργατών, που περνάει σε πλήρη ρύθμιση της παραγωγής και της διανομής απομέρους των εργατών, σε «παγκρατική οργάνωση» ανταλλαγής σιτηρών με προϊόντα κτλ. (με «πλατιά συμμετοχή των συνεταιρισμών της πόλης και του χωριού»), υπάρχει η απαίτηση «να περάσει όλη η κρατική εξουσία στα χέρια των Σοβιέτ των εργατών, των στρατιωτών και αγροτών βουλευτών».

Μόνο άνθρωποι που δεν διάβασαν ως το τέλος την απόφαση ή δεν ξέρουν να διαβάζουν, θα μπορούσαν καλοπροαίρετα να διακρίνουν σ' αυτή συνδικαλισμό.

Και μόνο σχολαστικοί που κατάλαβαν το μαρξισμό όπως τον «κατάλαβε» ο Στρούβε και όλοι οι φιλελεύθεροι γραφειοκράτες, μπορούν να σκέπτονται έτσι: «είναι ουτοπία να υπερπηδήσουμε τον κρατικό καπιταλισμό», «ο ίδιος ο τύπος της ρύθμισης πρέπει να διατηρήσει και σε μας τον κρατικό - καπιταλιστικό χαρακτήρα».

Πάρτε το συνδικάτο ζάχαρης ή τους κρατικούς σιδηροδρόμους στη Ρωσία ή τους βασιλιάδες του πετρελαίου κτλ. Τι είναι αυτό, αν όχι κρατικός καπιταλισμός; Μπορεί λοιπόν «να υπερπηδήσει» κανείς αυτό που ήδη υπάρχει;

Η ουσία βρίσκεται ακριβώς στο ότι οι άνθρωποι που μετάτρεψαν το μαρξισμό σ' ένα είδος «αστικής αποστεωμένης» διδασκαλίας, παρεκκλίνουν από τα συγκεκριμένα καθήκοντα, από τα καθήκοντα που έχει βάλει η ζωντανή πραγματικότητα, η οποία στη Ρωσία συνένωνε στην πράξη τα συνδικάτα της βιομηχανίας με το μικροαγροτικό νοικοκυριό του χωριού, με δήθεν επιστημονικούς, στην πραγματικότητα όμως κενότατους συλλογισμούς, για «διαρκή επανάσταση», για «εισαγωγή» του σοσιαλισμού και άλλες ανοησίες.

Στην ουσία, στην ουσία! Λιγότερες προφάσεις, πιο κοντά στην πρακτική! Να αφήσουμε άθικτα τα κέρδη από τις πολεμικές προμήθειες, τα κέρδη που φτάνουν τα 500% και άλλα παρόμοια, ναι ή όχι; Να αφήσουμε απαραβίαστο το εμπορικό μυστικό, ναι ή όχι; Να δώσουμε στους εργάτες τη δυνατότητα για έλεγχο, ναι ή όχι;

Σ' αυτά τα συγκεκριμένα ερωτήματα δεν δίνουν απάντηση οι σ.σ. Αβίλοφ και Μπαζάροφ και - χωρίς να το προσέξουν οι ίδιοι - ξεπέφτουν στο ρόλο βοηθών της αστικής τάξης με τους «στρουβικούς» συλλογισμούς τους, που φαίνονται «σχεδόν μαρξιστικοί». Ο αστός τίποτε δεν επιθυμεί περισσότερο, από το να απαντούν στις ερωτήσεις του λαού σχετικά με τα σκανδαλώδη κέρδη των προμηθευτών του στρατού και σχετικά με το οικονομικό χάος, με «επιστημονικούς» συλλογισμούς για τον «ουτοπικό χαρακτήρα» του σοσιαλισμού.

Οι συλλογισμοί αυτοί είναι ανόητοι μέχρι γελοίου βαθμού, γιατί το αντικειμενικά ανέφικτο του σοσιαλισμού συνδέεται με το μικρό νοικοκυριό, που εμείς όχι μόνο δεν σκοπεύουμε να το απαλλοτριώσουμε, αλλά ούτε και να το ρυθμίσουμε, ούτε και να το ελέγξουμε.

Η «κρατική ρύθμιση», για την οποία οι μενσεβίκοι, οι ναρόντνικοι κι όλοι οι γραφειοκράτες (που παρέσυραν τους σ.σ. Αβίλοφ και Μπαζάροφ) μιλάνε για να αποφύγουν την απάντηση, σκαρώνουν σχέδια για να διαφυλάξουν τα κέρδη των καπιταλιστών, λένε παχιά λόγια για να διατηρήσουν απαραβίαστο το εμπορικό μυστικό, ακριβώς την κρατική αυτή ρύθμιση προσπαθούμε να την κάνουμε να μην είναι απάτη. Να πού βρίσκεται η ουσία, αγαπητοί σχεδόν μαρξιστές, και όχι στην «εισαγωγή» του σοσιαλισμού!

Οχι ρύθμιση και έλεγχος των εργατών απομέρους της τάξης των καπιταλιστών, αλλά αντίθετα - να πού βρίσκεται η ουσία του ζητήματος. Οχι εμπιστοσύνη στο «κράτος», πράγμα που αρμόζει σε Λουί Μπλαν, αλλά διεκδίκηση κράτους που να καθοδηγείται από τους προλετάριους και τους μισοπρολετάριους - να ποιος πρέπει να είναι ο αγώνας ενάντια στο οικονομικό χάος. Κάθε άλλη απόφαση είναι λόγια και απάτη.

«Πράβντα», αρ. φύλ. 73,

17 (4) του Ιούνη 1917

Δημοσιεύεται σύμφωνα με το κείμενο της εφημερίδας «Πράβντα»
ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΗ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΧΑΟΥΣ

Η «Νόβαγια Ζιζν» δημοσιεύει σήμερα το σχέδιο απόφασης που πρότεινε ο σ. Αβίλοφ στη σύσκεψη των εργοστασιακών επιτροπών. Δυστυχώς, την απόφαση αυτή είναι κανείς υποχρεωμένος να τη θεωρήσει υπόδειγμα όχι μαρξιστικής, όχι σοσιαλιστικής, αλλά μικροαστικής αντιμετώπισης του ζητήματος. Και ακριβώς επειδή η απόφαση αυτή περικλείνει μέσα της εξαιρετικά ανάγλυφα όλες τις αδύνατες πλευρές των συνηθισμένων μενσεβίκικων και ναροντνικιστικών αποφάσεων των Σοβιέτ, ακριβώς γι' αυτό η απόφαση αυτή είναι χαρακτηριστική και αξίζει να προσεχτεί.

Το σχέδιο αρχίζει με μια θαυμάσια κοινοτοπία, με ένα υπέροχο κατηγορητήριο ενάντια στους καπιταλιστές: «Το σημερινό οικονομικό χάος... είναι συνέπεια του πολέμου και της ληστρικής αναρχικής διεύθυνσης της οικονομίας από τους καπιταλιστές και την κυβέρνηση...». Σωστά! Οτι το κεφάλαιο πιέζει, ότι είναι άρπαγας, ότι ακριβώς το κεφάλαιο είναι η πηγή της αναρχίας, σ' αυτό ο μικροαστός είναι πρόθυμος να συμφωνήσει με τον προλετάριο. Η διαφορά όμως ανάμεσα στον ένα και στον άλλο αρχίζει την ίδια στιγμή: Ο προλετάριος θεωρεί την οικονομία των καπιταλιστών αρπαχτική για να διεξαγάγει ενάντιά της ταξική πάλη, για να στηρίξει όλη την πολιτική του στην απόλυτη δυσπιστία απέναντι στην τάξη των καπιταλιστών, για να διακρίνει στο ζήτημα του κράτους, πρώτ' απ' όλα, ποια τάξη εξυπηρετεί το «κράτος», ποιας τάξης τα συμφέροντα προάγει. Το μικροαστό τον πιάνει κάποτε «λύσσα» ενάντια στο κεφάλαιο, όμως αμέσως ύστερα από την κρίση λύσσας ξαναγυρίζει στην εμπιστοσύνη προς τους καπιταλιστές, στις ελπίδες που στηρίζει στο «κράτος»... των καπιταλιστών!

Ετσι και ο σ. Αβίλοφ...

Μετά τη θαυμάσια, αποφασιστική και τρομερή εισαγωγή που κατηγορεί τους καπιταλιστές για αρπακτικότητα, και μάλιστα όχι μόνο τους καπιταλιστές, αλλά και την κυβέρνηση των καπιταλιστών, ο σ. Αβίλοφ σε όλη την απόφαση, σε όλο το συγκεκριμένο περιεχόμενό της, σε όλες τις πρακτικές προτάσεις της, ξεχνάει την ταξική άποψη και κατρακυλά, σαν τους μενσεβίκους και τους ναρόντνικους, σε φράσεις για το «κράτος» γενικά, για την «επαναστατική δημοκρατία» γενικά.

Εργάτες! Το αρπακτικό κεφάλαιο με την αρπακτικότητά του δημιουργεί την αναρχία και το οικονομικό χάος, αλλά και η κυβέρνηση των καπιταλιστών διευθύνει την οικονομία το ίδιο αναρχικά. Η σωτηρία βρίσκεται στον έλεγχο από μέρους του «κράτους με τη συμμετοχή της επαναστατικής δημοκρατίας». Να το περιεχόμενο του σχεδίου απόφασης του Αβίλοφ.

Για το θεό, σ. Αβίλοφ! Επιτρέπεται σε μαρξιστή να ξεχνάει ότι το κράτος είναι όργανο ταξικής κυριαρχίας; Δεν είναι λοιπόν γελοίο να προσφεύγει κανείς στο κράτος των καπιταλιστών για να χτυπήσει την αρπακτικότητα των καπιταλιστών;

Επιτρέπεται σε μαρξιστή να ξεχνάει ότι και οι καπιταλιστές στην ιστορία όλων των χωρών ήταν επανειλημμένα, και το 1649 στην Αγγλία, και το 1789 στη Γαλλία, και το 1830 και το 1848, και το 1870 στην ίδια χώρα, και το Φλεβάρη του 1917 στη Ρωσία, «επαναστάτες δημοκράτες»;

Ξεχάσατε λοιπόν πραγματικά ότι πρέπει να κάνουμε διάκριση ανάμεσα στην επαναστατική δημοκρατία των καπιταλιστών, των μικροαστών, του προλεταριάτου; Μήπως δε συνοψίζεται όλη η ιστορία όλων των επαναστάσεων που μόλις ανέφερα στη διαφορά των τάξεων μέσα στην «επαναστατική δημοκρατία»;

Οποιος σήμερα, μετά την πείρα του Φλεβάρη, του Μάρτη, του Απρίλη, του Μάη του 1917, εξακολουθεί να μιλάει στη Ρωσία για «επαναστατική δημοκρατία» γενικά, αυτός θεληματικά ή άθελα, συνειδητά ή ασυνείδητα εξαπατά το λαό. Γιατί η «στιγμή» της γενικής συγχώνευσης των τάξεων ενάντια στον τσαρισμό ήλθε και παρήλθε. Η πρώτη συμφωνία της πρώτης «Προσωρινής επιτροπής» της Κρατικής Δούμας με το Σοβιέτ σήμαινε ήδη το τέλος της συγχώνευσης των τάξεων και την έναρξη της ταξικής πάλης.

Η κρίση του Απρίλη (20 του Απρίλη), μετά η 6 του Μάη, ύστερα η 27-29 του Μάη (εκλογές) κ.τ.λ. κ.τ.λ. χώρισαν πια οριστικά τις τάξεις στη ρωσική επανάσταση, μέσα στη ρωσική «επαναστατική δημοκρατία». Το να αγνοεί κανείς αυτό το πράγμα σημαίνει να ξεπέφτει ως το αδιέξοδο του μικροαστού.

Το να προσφεύγεις τώρα στο «κράτος» και στην «επαναστατική δημοκρατία», και μάλιστα για το ζήτημα ακριβώς της αρπακτικότητας των καπιταλιστών, σημαίνει ότι τραβάς την εργατική τάξη προς τα πίσω, σημαίνει ότι κηρύσσεις στην πράξη το ολοκληρωτικό σταμάτημα της επανάστασης. Γιατί το «κράτος» μας τώρα, μετά τον Απρίλη, μετά το Μάη, είναι κράτος καπιταλιστών (που αρπάζουν), που τιθάσευσαν στο πρόσωπο των Τσερνόφ, Τσερετέλι και Σία ένα σημαντικό τμήμα της «επαναστατικής (μικροαστικής) δημοκρατίας».

Αυτό το κράτος φρενάρει την επανάσταση παντού, σε όλους τους τομείς της εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής.

Το να αναθέσεις σ' αυτό το κράτος την πάλη ενάντια στην «αρπακτικότητα» των καπιταλιστών είναι σαν να ρίχνεις το λούτσο στο ποτάμι1.

Γράφτηκε στις 31 του Μάη (13 του Ιούνη) 1917

Δημοσιεύτηκε στις 14 (1) του Ιούνη 1917 στην εφημερίδα «Πράβντα», αρ. φύλ. 70

Δημοσιεύεται σύμφωνα με το κείμενο της εφημερίδας
ΤΡΕΙΣ ΚΡΙΣΕΙΣ

Οσο πιο λυσσασμένη είναι αυτές τις μέρες η εκστρατεία συκοφαντίας και ψευτιάς κατά των μπολσεβίκων, τόσο πιο ήρεμα πρέπει εμείς, ανασκευάζοντας την ψευτιά και τη συκοφαντία, να εμβαθύνουμε στο ζήτημα της ιστορικής αλληλουχίας των γεγονότων και της πολιτικής, δηλαδή της ταξικής σημασίας της δοσμένης πορείας της επανάστασης.

Για ανασκευή της ψευτιάς και της συκοφαντίας δεν έχουμε εδώ παρά να παραπέμψουμε ξανά στη «Λιστόκ "Πράβντι"» της 6 του Ιούλη και να επιστήσουμε ιδιαίτερα την προσοχή των αναγνωστών στο δημοσιευμένο πιο κάτω άρθρο που αποδείχνει με ντοκουμέντα ότι στις 2 του Ιούλη οι μπολσεβίκοι έκαναν προπαγάνδα ενάντια στην εκδήλωση (όπως παραδέχεται η εφημερίδα του Κόμματος των σοσιαλιστών - επαναστατών), ότι στις 3 του Ιούλη η αγανάκτηση των μαζών ξεχείλισε και η εκδήλωση άρχισε παρά τις συμβουλές μας, ότι στις 4 του Ιούλη καλούσαμε με προκήρυξή μας (που δημοσιεύτηκε από την ίδια την εφημερίδα των εσέρων, την «Ντιέλο Ναρόντα») σε μια ειρηνική και οργανωμένη διαδήλωση, ότι τη νύχτα της 4 του Ιούλη πήραμε απόφαση να σταματήσουμε τη διαδήλωση. Συκοφαντήστε, συκοφάντες! Ποτέ δε θα μπορέσετε να διαψεύσετε αυτά τα γεγονότα και την αποφασιστική τους σημασία σε όλη τους την αλληλουχία!

Ας περάσουμε στο ζήτημα της ιστορικής αλληλουχίας των γεγονότων. Οταν στις αρχές ακόμη του Απρίλη ταχθήκαμε ενάντια στην υποστήριξη της προσωρινής κυβέρνησης, μας επιτέθηκαν και οι εσέροι και οι μενσεβίκοι. Και τι απέδειξε η ζωή;

Τι απέδειξαν οι τρεις πολιτικές κρίσεις, της 20 και 21 του Απρίλη, της 10 και 18 του Ιούνη, της 3 και 4 του Ιούλη;

Πρώτο, απέδειξαν την αυξανόμενη δυσαρέσκεια των μαζών από την αστική πολιτική της αστικής πλειοψηφίας της προσωρινής κυβέρνησης.

Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε πως η εφημερίδα του κυβερνητικού Κόμματος των εσέρων, η «Ντιέλο Ναρόντα», στο φύλλο της 6 του Ιούλη βρέθηκε στην ανάγκη, παρ' όλη την εχθρότητά της προς τους μπολσεβίκους, να αναγνωρίσει τα βαθιά οικονομικά και πολιτικά αίτια του κινήματος της 3 και της 4 του Ιούλη. Οι ανόητες, χοντροκομμένες, βρωμερές ψευτιές ότι αυτό το κίνημα προκλήθηκε τεχνητά, ότι οι μπολσεβίκοι προπαγάνδιζαν υπέρ της εκδήλωσης, θα ξεσκεπάζονται μέρα με τη μέρα ολοένα και περισσότερο.

Η κοινή αιτία, η κοινή πηγή, η κοινή βαθιά ρίζα και των τριών πολιτικών κρίσεων που αναφέραμε είναι φανερή - ιδιαίτερα αν τις δούμε στην αλληλουχία τους, όπως απαιτεί η επιστήμη να βλέπουμε την πολιτική. Είναι ανόητο και να το φανταστεί κανείς ότι τρεις κρίσεις αυτού του είδους θα μπορούσαν να προκληθούν τεχνητά.

Δεύτερο, είναι διδακτικό να εμβαθύνει κανείς στο ζήτημα τι το κοινό και ιδιαίτερο υπήρχε σε καθεμιά απ' αυτές τις κρίσεις.

Το κοινό ήταν η δυσαρέσκεια των μαζών που ξεχείλιζε, ο αναβρασμός τους ενάντια στην αστική τάξη και την κυβέρνησή της. Οποιος ξεχνάει ή αποσιωπά ή μειώνει αυτή την ουσία του ζητήματος, απαρνείται τις στοιχειώδεις αλήθειες του σοσιαλισμού σχετικά με την ταξική πάλη.

Οι άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται σοσιαλιστές και κάτι ξέρουν για το τι λογής ήταν η πάλη των τάξεων στις ευρωπαϊκές επαναστάσεις, ας σκεφθούν πάνω στην πάλη των τάξεων στη ρωσική επανάσταση.

Το ιδιαίτερο σ' αυτές τις κρίσεις βρίσκεται στον τρόπο της εκδήλωσής τους: Η πρώτη κρίση (20-21 του Απρίλη) εκδηλώθηκε ορμητικά, αυθόρμητα, τελείως ανοργάνωτα, με συνέπεια να πυροβοληθούν οι διαδηλωτές από τους μαυροεκατονταρχίτες και να αποδοθούν στους μπολσεβίκους οι πιο τερατώδεις και ψεύτικες κατηγορίες. Την έκρηξη την ακολούθησε πολιτική κρίση.

Στη δεύτερη περίπτωση: Καθορισμός της διαδήλωσης από τους μπολσεβίκους, αναστολή της ύστερα από το απειλητικό τελεσίγραφο και την ανοιχτή απαγόρευση από μέρους του συνεδρίου των Σοβιέτ και γενική διαδήλωση της 18 του Ιούνη, που έδωσε την ολοφάνερη υπεροχή στα μπολσεβίκικα συνθήματα. Η πολιτική κρίση, όπως ομολόγησαν οι ίδιοι οι εσέροι και οι μενσεβίκοι το βράδυ της 18 του Ιούνη, θα ξεσπούσε ασφαλώς, αν δεν την ανέκοβε η επίθεση στο μέτωπο.

Η τρίτη κρίση ξεσπάει αυθόρμητα στις 3 του Ιούλη, παρά τις προσπάθειες των μπολσεβίκων στις 2 του Ιούλη να τη συγκρατήσουν, κι αφού στις 4 του Ιούλη έφτασε στο κατακόρυφο, οδηγεί στις 5 και 6 στο απόγειο της αντεπανάστασης. Οι ταλαντεύσεις των εσέρων και μενσεβίκων βρίσκουν την εκδήλωσή τους στο ότι η Σπιριντόνοβα και πολλοί άλλοι εσέροι τάσσονται υπέρ του περάσματος της εξουσίας στα Σοβιέτ και με το ίδιο πνεύμα εκφράζονται οι μενσεβίκοι-διεθνιστές, που προηγούμενα ήταν αντίθετοι σ' αυτό.

Τέλος, το τελευταίο - και ίσως το πιο διδακτικό - συμπέρασμα που βγαίνει από την εξέταση των γεγονότων στην αλληλουχία τους είναι ότι και οι τρεις κρίσεις μας παρουσιάζουν μια ορισμένη, καινούρια για την ιστορία της επανάστασής μας, μορφή διαδήλωσης, πιο σύνθετου τύπου, με κυματοειδή κίνηση, με γρήγορη άνοδο και απότομη ύφεση, με όξυνση της επανάστασης και της αντεπανάστασης, με «εκτόπιση» των μεσαίων στοιχείων για λίγο - πολύ μακρόχρονο διάστημα.

Στη διάρκεια και των τριών αυτών κρίσεων το κίνημα είχε τη μορφή της διαδήλωσης. Αντικυβερνητική διαδήλωση - αυτός θα ήταν, τυπικά, ο πιο ακριβολογημένος χαρακτηρισμός των γεγονότων. Μα εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία, πως δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη διαδήλωση: Είναι κάτι πολύ περισσότερο από διαδήλωση και λιγότερο από επανάσταση. Είναι έκρηξη επανάστασης και αντεπανάστασης μαζί, είναι έντονη, πότε πότε σχεδόν ξαφνική «εκτόπιση» των μεσαίων στοιχείων, λόγω της ορμητικής εμφάνισης των προλεταριακών και αστικών στοιχείων.

Είναι πολύ χαρακτηριστικό απ' αυτή την άποψη το ότι όλα τα μεσαία στοιχεία κατηγορούν για καθένα απ' αυτά τα κινήματα και τις δυο συγκεκριμένες ταξικές δυνάμεις, και την προλεταριακή και την αστική. Κοιτάξτε τους εσέρους και τους μενσεβίκους: Σκίζονται και ωρύονται πως οι μπολσεβίκοι με τις ακρότητές τους βοηθάνε την αντεπανάσταση και ταυτόχρονα δεν παύουν να ομολογούν πως οι καντέτοι (με τους οποίους είναι συνασπισμένοι στην κυβέρνηση) είναι αντεπαναστάτες. «Να περιχαρακωθούμε - έγραφε χθες η "Ντιέλο Ναρόντα" - μ' ένα βαθύ χαντάκι απ' όλα τα στοιχεία της δεξιάς μέχρι την πολεμοχαρή "Γεντίνστβο" (που στις εκλογές, προσθέτουμε εμείς, οι εσέροι κατέβηκαν σε συνασπισμό μαζί της) - αυτό είναι το άμεσο καθήκον μας».

Συγκρίνετε τα παραπάνω με τη σημερινή «Γεντίνστβο» (7 του Ιούλη), όπου στο κύριο άρθρο ο Πλεχάνοφ υποχρεώνεται να διαπιστώσει ένα αναμφισβήτητο γεγονός, και συγκεκριμένα ότι τα Σοβιέτ (δηλαδή οι εσέροι και οι μενσεβίκοι) πήραν πίστωση «δυο βδομάδες για να σκεφθούν» κι ότι, αν η εξουσία περάσει στα Σοβιέτ, αυτό «θα ισοδυναμούσε με νίκη των λενινιστών». «Αν οι καντέτοι δεν ακολουθούν τον κανόνα όσο χειρότερα τόσο καλύτερα - γράφει ο Πλεχάνοφ - θα υποχρεωθούν να ομολογήσουν οι ίδιοι ότι έκαναν μεγάλο λάθος» (αποχωρώντας από την κυβέρνηση), «διευκολύνοντας έτσι το έργο των λενινιστών».

Δεν είναι λοιπόν αυτό χαρακτηριστικό; Τα μεσαία στοιχεία κατηγορούν τους καντέτους ότι διευκολύνουν τη δουλειά των μπολσεβίκων, και τους μπολσεβίκους ότι διευκολύνουν τη δουλειά των καντέτων!! Είναι δύσκολο λοιπόν να μαντέψει κανείς ότι, αν αντικαταστήσουμε τους πολιτικούς όρους με ταξικούς, θα έχουμε τότε τα ονειροπολήματα των μικροαστών για εξαφάνιση της ταξικής πάλης ανάμεσα στο προλεταριάτο και στην αστική τάξη; Τα παράπονα των μικροαστών για την ταξική πάλη του προλεταριάτου με την αστική τάξη; Είναι δύσκολο λοιπόν να μαντέψει κανείς ότι κανενός είδους μπολσεβίκοι δε θα ήταν σε θέση να «προκαλέσουν» όχι τρία, μα ούτε και ένα «λαϊκό κίνημα», αν βαθύτατες οικονομικές και πολιτικές αιτίες δεν έβαζαν σε κίνηση το προλεταριάτο; Οτι κανένα είδος καντέτοι και μοναρχικοί μαζί δε θα ήταν σε θέση να προκαλέσουν οποιοδήποτε κίνημα «από τα δεξιά», αν εξίσου βαθιές αιτίες δε δημιουργούσαν την αντεπαναστατικότητα της αστικής τάξης ως τάξης;

Για το κίνημα της 20-21 του Απρίλη έβρισαν κι εμάς και τους καντέτους για έλλειψη υποχωρητικότητας, για ακρότητες, για όξυνση της κατάστασης, έφτασαν σε σημείο μάλιστα να κατηγορούν τους μπολσεβίκους (όσο ανόητο κι αν είναι αυτό) για τους πυροβολισμούς της λεωφόρου Νιέβσκι, κι όταν το κίνημα τέλειωσε οι ίδιοι οι εσέροι και οι μενσεβίκοι έγραφαν στο ενιαίο και επίσημο όργανό τους, την «Ισβέστιγια», ότι το «λαϊκό κίνημα» «σάρωσε τους ιμπεριαλιστές Μιλιουκόφ και άλλους», δηλαδή εξυμνούσαν το κίνημα!! Δεν είναι λοιπόν αυτό χαρακτηριστικό; Δεν δείχνει μήπως αυτό ολοκάθαρα ότι οι μικροαστοί δεν καταλαβαίνουν το μηχανισμό, την ουσία της ταξικής πάλης του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη;

Η αντικειμενική κατάσταση έχει ως εξής: Η τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας είναι μικροαστική από την άποψη των συνθηκών της ζωής της κι ακόμη περισσότερο από την άποψη των ιδεών της. Στη χώρα όμως βασιλεύει το μεγάλο κεφάλαιο, και βασιλεύει πριν απ' όλα μέσω των τραπεζών και των καπιταλιστικών συνδικάτων. Στη χώρα υπάρχει το προλεταριάτο των πόλεων, αρκετά αναπτυγμένο, για να ακολουθήσει το δικό του δρόμο, ανίκανο όμως ακόμη να τραβήξει αμέσως με το μέρος του την πλειοψηφία των μισοπρολετάριων. Απ' αυτό το βασικό, ταξικό γεγονός απορρέει το αναπόφευκτο τέτοιων κρίσεων, όπως είναι οι τρεις κρίσεις που μελετούμε, καθώς και οι μορφές τους.

Στο μέλλον οι μορφές των κρίσεων μπορούν φυσικά να αλλάξουν, η ουσία όμως θα παραμείνει, λ.χ., στην περίπτωση που τον Οχτώβρη θα συνέλθει η εσέρικη Συντακτική Συνέλευση. Οι εσέροι υποσχέθηκαν στους αγρότες (1) κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας της γης, (2) παραχώρηση της γης στους εργαζόμενους, (3) δήμευση της γης των τσιφλικάδων και παραχώρησή της στους αγρότες χωρίς αποζημίωση. Η πραγματοποίηση αυτών των μεγάλων μετασχηματισμών είναι απολύτως αδύνατη, αν δεν παρθούν τα πιο αποφασιστικά επαναστατικά μέτρα ενάντια στην αστική τάξη, κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τη συνένωση της φτωχής αγροτιάς με το προλεταριάτο, μόνο με την εθνικοποίηση των τραπεζών και των καπιταλιστικών συνδικάτων.

Οι ευκολόπιστοι αγρότες, που πίστεψαν για ένα διάστημα πως μπορούν να πετύχουν τα θαυμάσια αυτά πράγματα αν έλθουν σε συμβιβασμό με την αστική τάξη, θα απογοητευτούν αναπόφευκτα και... «θα δυσφορήσουν» (για να το πούμε μαλακά) από την έντονη ταξική πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη για την πραγματοποίηση των εσέρικων υποσχέσεων. Ετσι γινόταν, έτσι και θα γίνεται.

Γράφτηκε στις 7 (20) του Ιούλη 1917

Δημοσιεύτηκε στις 19 του Ιούλη 1917 στο περιοδικό «Ραμπότνιτσα», τεύχ. 7.

Δημοσιεύεται σύμφωνα με το χειρόγραφο
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ ΤΩΝ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΩΝ ΗΓΕΤΩΝ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

Κρίνοντας από ιδιωτικές συζητήσεις, υπάρχουν δυο γνώμες πάνω σ' αυτό το ζήτημα.

Οι σύντροφοι που επηρεάζονται από την «ατμόσφαιρα των Σοβιέτ» αποκλίνουν συχνά υπέρ της παρουσίασης.

Οσοι είναι πιο κοντά στις εργατικές μάζες αποκλίνουν, όπως φαίνεται, κατά της παρουσίασης.

Στην ουσία το ζήτημα ανάγεται προπαντός στην εκτίμηση του τι είναι καθιερωμένο να ονομάζουμε συνταγματικές αυταπάτες.

Αν θεωρηθεί πως στη Ρωσία υπάρχει και μπορεί να υπάρχει πραγματική κυβέρνηση, πραγματικό δικαστήριο, πως είναι πιθανή η σύγκληση της Συντακτικής Συνέλευσης, τότε μπορεί κανείς να καταλήξει στο συμπέρασμα υπέρ της παρουσίασης.

Αυτή όμως η γνώμη είναι πέρα για πέρα λαθεμένη. Ακριβώς τα τελευταία γεγονότα, ύστερα από τις 4 του Ιούλη, έδειξαν με τον πιο παραστατικό τρόπο ότι η σύγκληση Συντακτικής Συνέλευσης είναι απίθανη (χωρίς μια νέα επανάσταση), ότι στη Ρωσία δεν υπάρχει και δεν μπορεί (τώρα) να υπάρχει ούτε πραγματική κυβέρνηση, ούτε πραγματικό δικαστήριο.

Το δικαστήριο είναι όργανο εξουσίας. Αυτό το πράγμα οι φιλελεύθεροι πότε-πότε το ξεχνάνε. Για ένα μαρξιστή είναι αμάρτημα να το ξεχνάει αυτό.

Μα πού βρίσκεται η εξουσία; Ποιος είναι η εξουσία;

Κυβέρνηση δεν υπάρχει. Αλλάζει κάθε μέρα. Αδρανεί.

Δρα η στρατιωτική δικτατορία. Είναι γελοίο να μιλάει κανείς εδώ για «δίκη». Δεν πρόκειται για «δίκη», αλλά για ένα επεισόδιο του εμφυλίου πολέμου. Να τι δεν θέλουν δυστυχώς να καταλάβουν οι οπαδοί της παρουσίασης.

Περεβέρζεφ και Αλέξινσκι, να οι εμπνευστές της «δικαστικής υπόθεσης»!! Δεν είναι λοιπόν γελοίο να μιλάει κανείς εδώ για δικαστήριο; Δεν είναι λοιπόν αφέλεια να νομίζει κανείς ότι σ' αυτές τις συνθήκες ένα οποιοδήποτε δικαστήριο μπορεί κάτι να ξεδιαλύνει, κάτι να διαπιστώσει, να ερευνήσει;

Η εξουσία βρίσκεται στα χέρια της στρατιωτικής δικτατορίας και χωρίς μια νέα επανάσταση η εξουσία αυτή δεν μπορεί παρά μόνο να εδραιωθεί για ένα διάστημα και πριν απ' όλα στη διάρκεια του πολέμου.

«Δεν έκανα τίποτε ενάντια στο νόμο. Το δικαστήριο είναι δίκαιο. Το δικαστήριο θα ξεκαθαρίσει το ζήτημα. Η δίκη θα γίνει δημόσια. Ο λαός θα καταλάβει. Θα παρουσιαστώ».

Αυτός είναι συλλογισμός παιδιάστικα αφελής. Οχι δίκη, αλλά την κατασυκοφάντηση των διεθνιστών χρειάζεται η εξουσία. Να τους κλείσουν φυλακή και να τους κρατάνε εκεί - να τι χρειάζονται οι κ.κ. Κέρενσκι και Σία. Ετσι γινόταν (στην Αγγλία και στη Γαλλία) - έτσι και θα γίνεται (στη Ρωσία).

Ας εργάζονται οι διεθνιστές παράνομα στο μέτρο των δυνάμεών τους, αλλά να μην κάνουν την ανοησία και παρουσιαστούν εθελοντικά!

Γράφτηκε στις 8 (21) του Ιούλη 1917

Πρωτοδημοσιεύτηκε στα 1925 στο περιοδικό «Προλετάρσκαγια Ρεβολιοότσιγια», τεύχ. 1

Δημοσιεύεται σύμφωνα με το χειρόγραφο.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ

Οταν η ιστορία κάνει μια απότομη στροφή, συμβαίνει πολύ συχνά, ακόμη και τα πρωτοπόρα κόμματα να μην μπορούν για ένα λίγο-πολύ μακρόχρονο διάστημα να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση, επαναλαμβάνουν τα συνθήματα που χτες ήταν σωστά, μα σήμερα έχουν χάσει κάθε νόημα, έχουν χάσει το νόημά τους τόσο «ξαφνικά», όσο «ξαφνική» ήταν η απότομη στροφή της ιστορίας.

Κάτι παρόμοιο μπορεί να επαναληφθεί, όπως φαίνεται, και με το σύνθημα του περάσματος όλης της κρατικής εξουσίας στα Σοβιέτ. Το σύνθημα αυτό ήταν σωστό για μια περίοδο της επανάστασής μας, ας πούμε από τις 27 του Φλεβάρη ως τις 4 του Ιούλη, περίοδο που ξεπεράστηκε οριστικά. Είναι φανερό σήμερα ότι το σύνθημα αυτό έπαψε να είναι σωστό. Αν δεν το καταλάβεις αυτό, δεν μπορείς να καταλάβεις τίποτε από τα φλέγοντα ζητήματα της σημερινής στιγμής. Κάθε ξεχωριστό σύνθημα πρέπει να βγαίνει από το σύνολο των ιδιομορφιών της συγκεκριμένης πολιτικής κατάστασης. Και η πολιτική κατάσταση στη Ρωσία σήμερα, ύστερα από τις 4 του Ιούλη, διαφέρει ριζικά από την κατάσταση της περιόδου από τις 27 του Φλεβάρη ως τις 4 του Ιούλη.

Τότε, στην ξεπερασμένη αυτή περίοδο της επανάστασης, στο κράτος κυριαρχούσε η λεγόμενη «δυαδική εξουσία», που εξέφραζε και από υλική και από τυπική άποψη μια ακαθόριστη - μεταβατική κατάσταση της κρατικής εξουσίας. Ας μην ξεχνάμε ότι το ζήτημα της εξουσίας είναι το βασικό ζήτημα κάθε επανάστασης.

Τότε η εξουσία ήταν ασταθής. Τη μοιράζονταν η Προσωρινή κυβέρνηση και τα Σοβιέτ πάνω στη βάση μιας εθελοντικής συμφωνίας μεταξύ τους. Τα Σοβιέτ αποτελούσαν αντιπροσωπείες της μάζας των ελεύθερων, δηλαδή απαλλαγμένων από κάθε εξωτερικό καταναγκασμό, και ένοπλων εργατών και στρατιωτών. Τα όπλα βρίσκονταν στα χέρια του λαού, εξωτερική βία πάνω στο λαό δεν υπήρχε - να πού βρισκόταν η ουσία της υπόθεσης. Αυτό άνοιγε και εξασφάλιζε τον ειρηνικό δρόμο εξέλιξης όλης της επανάστασης προς τα μπρος. Το σύνθημα «Να περάσει όλη η εξουσία στα Σοβιέτ» ήταν σύνθημα του πρώτου βήματος, του άμεσα πραγματοποιήσιμου βήματος στον ειρηνικό αυτό δρόμο εξέλιξης. Αυτό ήταν σύνθημα ειρηνικής εξέλιξης της επανάστασης, που από τις 27 του Φλεβάρη ως τις 4 του Ιούλη ήταν πραγματοποιήσιμη και φυσικά η πιο επιθυμητή, σήμερα όμως είναι εντελώς αδύνατη.

Οπως φαίνεται, δεν είχαν καταλάβει αρκετά καλά όλοι οι οπαδοί του συνθήματος «Να περάσει όλη η εξουσία στα Σοβιέτ» ότι αυτό ήταν σύνθημα ειρηνικής εξέλιξης της επανάστασης προς τα μπρος. Ειρηνικής όχι μόνο με την έννοια ότι κανείς, καμιά τάξη, καμιά σοβαρή δύναμη δεν θα μπορούσε τότε (από τις 27 του Φλεβάρη ως τις 4 του Ιούλη) να αντισταθεί και να εμποδίσει το πέρασμα της εξουσίας στα Σοβιέτ. Και όχι μόνο αυτό. Η ειρηνική εξέλιξη θα ήταν τότε δυνατή, ακόμη και από την άποψη ότι η πάλη των τάξεων και των κομμάτων μέσα στα Σοβιέτ θα μπορούσε τότε να συνδυάζεται με τον πιο ειρηνικό και ανώδυνο τρόπο, με τον όρο ότι όλη η κρατική εξουσία θα είχε περάσει έγκαιρα σ' αυτά.

Και σ' αυτήν επίσης την τελευταία πλευρά του ζητήματος δεν έχει δοθεί ακόμη αρκετή προσοχή. Τα Σοβιέτ από την ταξική τους σύνθεση ήταν όργανα του κινήματος των εργατών και των αγροτών, έτοιμη μορφή της δικτατορίας τους. Αν είχαν όλη την εξουσία, η κύρια αδυναμία των μικροαστικών στρωμάτων, το κύριο αμάρτημά τους, η ευπιστία προς τους καπιταλιστές, θα ξεπερνιόταν στην πράξη, θα υποβαλλόταν σε κριτική με την πείρα που θα αποκόμιζαν από τα ίδια τους τα μέτρα. Η διαδοχή των τάξεων και των κομμάτων που βρίσκονται στην εξουσία θα μπορούσε να γίνει μέσα στα Σοβιέτ ειρηνικά πάνω στη βάση της αποκλειστικής και απόλυτης εξουσίας των Σοβιέτ. Η σύνδεση όλων των σοβιετικών κομμάτων με τις μάζες θα μπορούσε να παραμείνει γερή και σταθερή. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να μας διαφεύγει το γεγονός ότι μονάχα αυτή η στενότατη και ελεύθερα αναπτυσσόμενη σε πλάτος και σε βάθος σύνδεση των σοβιετικών κομμάτων με τις μάζες θα μπορούσε να βοηθήσει να ξεπεραστούν ειρηνικά οι αυταπάτες της μικροαστικής πολιτικής του συμβιβασμού με την αστική τάξη. Το πέρασμα της εξουσίας στα Σοβιέτ αυτό καθαυτό δεν θα άλλαζε και ούτε θα μπορούσε να αλλάξει το συσχετισμό των τάξεων, δεν θα άλλαζε τίποτε από το μικροαστισμό της αγροτιάς. Θα έκανε όμως έγκαιρα ένα μεγάλο βήμα προς την κατεύθυνση της απόσπασης των αγροτών από την αστική τάξη, της προσέγγισης και σε συνέχεια της συνένωσής τους με τους εργάτες.

Ετσι θα μπορούσαν να έχουν τα πράγματα, αν η εξουσία περνούσε έγκαιρα στα Σοβιέτ. Αυτό θα ήταν το πιο εύκολο, το πιο σύμφορο για το λαό. Ενας τέτοιος δρόμος θα ήταν ο πιο ανώδυνος και ακριβώς γι' αυτό έπρεπε ν' αγωνιστούμε για το δρόμο αυτό με τον πιο δραστήριο τρόπο. Τώρα όμως ο αγώνας αυτός, ο αγώνας για το έγκαιρο πέρασμα της εξουσίας στα Σοβιέτ, έχει τελειώσει. Ο ειρηνικός δρόμος εξέλιξης έχει γίνει ανέφικτος. Αρχισε ο μη ειρηνικός, ο πιο επίπονος δρόμος.

Η στροφή της 4 του Ιούλη συνίσταται ακριβώς στο ότι η αντικειμενική κατάσταση ύστερα απ' αυτήν άλλαξε απότομα. Η ασταθής κατάσταση της εξουσίας έπαψε να υπάρχει, η εξουσία στο αποφασιστικό μέρος της πέρασε στα χέρια της αντεπανάστασης. Η ανάπτυξη των κομμάτων πάνω στη βάση της συμβιβαστικής πολιτικής των μικροαστικών κομμάτων των εσέρων και των μενσεβίκων με τους αντεπαναστάτες καντέτους, είχε σαν αποτέλεσμα και τα δυο αυτά μικροαστικά κόμματα να αποδειχτούν στην πράξη συνεργάτες και βοηθοί των αντεπαναστατών δημίων. Η ανεπίγνωστη ευπιστία των μικροαστών στους καπιταλιστές τους οδήγησε, στην πορεία της ανάπτυξης της πάλης των κομμάτων, ως τη συνειδητή υποστήριξη των αντεπαναστατών. Ο κύκλος της ανάπτυξης των σχέσεων ανάμεσα στα κόμματα έκλεισε. Στις 27 του Φλεβάρη όλες οι τάξεις βρέθηκαν ενωμένες ενάντια στη μοναρχία. Υστερα από τις 4 του Ιούλη η αντεπαναστατική αστική τάξη, χέρι-χέρι με τους μοναρχικούς και τις μαύρες εκατονταρχίες, πήρε μαζί της, αφού εν μέρει τους τρομοκράτησε, τους μικροαστούς εσέρους και μενσεβίκους και παρέδωσε την πραγματική κρατική εξουσία στα χέρια των Καβενιάκ, στα χέρια μιας στρατιωτικής σπείρας που τουφεκίζει στο μέτωπο όσους δεν υπακούουν σ' αυτή και εξοντώνει τους μπολσεβίκους στην Πετρούπολη.

Το σύνθημα για το πέρασμα της εξουσίας στα Σοβιέτ θα ηχούσε σήμερα σαν δονκιχωτισμός ή σαν κοροϊδία. Αντικειμενικά, το σύνθημα αυτό θα ήταν εξαπάτηση του λαού, θα του καλλιεργούσε την αυταπάτη πως τα Σοβιέτ και τώρα ακόμη μπορούν να πάρουν την εξουσία, φτάνει να το θελήσουν ή να το αποφασίσουν, ότι στα Σοβιέτ υπάρχουν τάχα ακόμη κόμματα που δεν φέρνουν το στίγμα της συνεργασίας τους με τους δήμιους, ότι μπορεί τάχα να ξεγίνει αυτό που έγινε.

Θα ήταν σοβαρότατο λάθος να νομίζει κανείς πως το επαναστατικό προλεταριάτο θα μπορούσε να «αρνηθεί» την υποστήριξη στους εσέρους και στους μενσεβίκους ενάντια στην αντεπανάσταση για λόγους «εκδίκησης», ας το πούμε έτσι, επειδή υποστήριξαν το χτύπημα των μπολσεβίκων, τις εκτελέσεις στο μέτωπο και τον αφοπλισμό των εργατών. Μια τέτοια τοποθέτηση του ζητήματος θα σήμαινε, πρώτο, πως μεταφέρουμε στο προλεταριάτο τις μικροαστικές αντιλήψεις περί ηθικής (γιατί το προλεταριάτο θα υποστηρίξει πάντα για το καλό της υπόθεσης όχι μόνο τους ταλαντευόμενους μικροαστούς, αλλά και τη μεγάλη αστική τάξη), δεύτερο - κι αυτό είναι το κυριότερο - θα ήταν μια μικροαστική προσπάθεια να συσκοτιστεί με «ηθικολογίες» η πολιτική ουσία της υπόθεσης.

Η ουσία αυτής της υπόθεσης βρίσκεται στο ότι τώρα πια δεν μπορεί κανείς να πάρει την εξουσία ειρηνικά. Την εξουσία μπορεί κανείς να την πάρει μονάχα αφού νικήσει σε αποφασιστικό αγώνα αυτούς που τούτη τη στιγμή κατέχουν πραγματικά την εξουσία, δηλαδή τη στρατιωτική σπείρα, τους Καβενιάκ, οι οποίοι στηρίζονται σε αντιδραστικά στρατεύματα που κουβάλησαν στην Πετρούπολη, στους καντέτους και στους μοναρχικούς. Η ουσία της υπόθεσης βρίσκεται στο ότι μπορούν να νικήσουν τους νέους αυτούς κατόχους της κρατικής εξουσίας μόνο οι επαναστατικές μάζες του λαού, με τον όρο ότι για να μπουν αυτές σε κίνηση πρέπει όχι μόνο να καθοδηγούνται από το προλεταριάτο, μα και να γυρίσουν τις πλάτες στα Κόμματα των εσέρων και των μενσεβίκων, που πρόδωσαν την υπόθεση της επανάστασης.

Οποιος μπάζει στην πολιτική τη μικροαστική ηθική σκέπτεται ως εξής: Ας υποθέσουμε πως οι εσέροι και οι μενσεβίκοι έκαναν «λάθος», υποστηρίζοντας τους Καβενιάκ, που αφοπλίζουν το προλεταριάτο και τα επαναστατικά συντάγματα. Πρέπει όμως να τους δώσουμε τη δυνατότητα «να διορθώσουν» το λάθος, «να μην τους δυσκολεύουμε» στη διόρθωση του «λάθους». Να διευκολύνουμε τις ταλαντεύσεις της μικροαστικής τάξης προς το μέρος των εργατών. Ενας τέτοιος συλλογισμός θα ήταν παιδική αφέλεια ή απλώς ανοησία, αν όχι μια νέα εξαπάτηση των εργατών. Γιατί η ταλάντευση των μικροαστικών μαζών προς το μέρος των εργατών θα μπορούσε να συνίσταται αποκλειστικά και μόνο στο ότι οι μάζες αυτές απομακρύνθηκαν από τους εσέρους και τους μενσεβίκους. Σήμερα τα Κόμματα των εσέρων και των μενσεβίκων θα μπορούσαν να διορθώσουν το «λάθος», μόνο αν δήλωναν ότι ο Τσερετέλι και ο Τσερνόφ, ο Νταν και ο Ρακίτνικοφ είναι συνεργάτες των δημίων. Είμαστε απόλυτα και ανεπιφύλακτα υπέρ μιας τέτοιας «διόρθωσης του λάθους»...

Εχουμε πει πως το βασικό ζήτημα της επανάστασης είναι το ζήτημα της εξουσίας. Πρέπει να προσθέσουμε: Συγκεκριμένα οι επαναστάσεις μάς δείχνουν σε κάθε βήμα πόσο συσκοτίζεται το ζήτημα του πού βρίσκεται η πραγματική εξουσία, μας δείχνουν τη διαφορά ανάμεσα στην τυπική και στην πραγματική εξουσία. Εδώ ακριβώς βρίσκεται μια από τις κυριότερες ιδιομορφίες κάθε επαναστατικής περιόδου. Το Μάρτη και τον Απρίλη του 1917 ήταν άγνωστο αν η πραγματική εξουσία βρίσκεται στα χέρια της κυβέρνησης ή στα χέρια του Σοβιέτ.

Τώρα όμως είναι εξαιρετικά σπουδαίο οι συνειδητοί εργάτες να δουν νηφάλια το βασικό ζήτημα της Επανάστασης: Σε τίνος τα χέρια βρίσκεται τώρα η κρατική έξουσία; Σκεφθείτε, ποιες είναι οι υλικές της εκδηλώσεις, μην παίρνετε τα λόγια για έργα και δεν θα δυσκολευτείτε να βρείτε την απάντηση.

Το κράτος είναι πριν απ' όλα σώματα ένοπλων ανθρώπων με υλικά εξαρτήματα, όπως λ.χ. οι φυλακές - έγραφε ο Φρίντριχ Ενγκελς. Τέτοια σώματα είναι σήμερα οι ευέλπιδες και οι αντιδραστικοί κοζάκοι που τους έφεραν ειδικά στην Πετρούπολη. Είναι αυτοί που κρατούν στη φυλακή τον Κάμενεφ και άλλους, αυτοί που έκλεισαν την εφημερίδα «Πράβντα», αυτοί που αφόπλισαν τους εργάτες και μια ορισμένη μερίδα στρατιωτών αυτοί που τουφεκίζουν επίσης μια ορισμένη μερίδα των τμημάτων του στρατού. Αυτοί ακριβώς οι δήμιοι είναι και η πραγματική εξουσία. Οι Τσερετέλι και οι Τσερνόφ είναι υπουργοί χωρίς εξουσία, υπουργοί - ανδρείκελα, αρχηγοί κομμάτων που υποστηρίζουν το καθεστώς των δημίων. Αυτό είναι γεγονός. Και το γεγονός αυτό δεν αλλάζει από το ότι τόσο ο Τσερετέλι, όσο και ο Τσερνόφ προσωπικά «δεν εγκρίνουν» βέβαια το καθεστώς των δημίων, από το ότι οι εφημερίδες τους το αποδοκιμάζουν δειλά: Μια τέτοια αλλαγή της πολιτικής αμφίεσης δεν αλλάζει την ουσία της υπόθεσης.

Το κλείσιμο του οργάνου 150.000 εκλογέων της Πετρούπολης, η δολοφονία του εργάτη Βόινοφ (στις 6 του Ιούλη) από τους ευέλπιδες, γιατί έβγαζε από το τυπογραφείο το «Λιστόκ Πράβντι» - δεν είναι λοιπόν αυτό καθεστώς δημίων; Δεν είναι μήπως αυτό έργο των Καβενιάκ; Θα μας πουν: Ούτε η κυβέρνηση, ούτε τα Σοβιέτ «ευθύνονται» γι' αυτό.

Τόσο το χειρότερο για την κυβέρνηση και τα Σοβιέτ, θα απαντήσουμε εμείς, γιατί τότε θα πει πως αυτοί είναι μηδενικά, είναι ανδρείκελα, δεν έχουν την πραγματική εξουσία.

Ο λαός πρέπει πριν απ' όλα και πάνω απ' όλα να ξέρει την αλήθεια - να ξέρει σε τίνος τέλος πάντων χέρια βρίσκεται στην πραγματικότητα η κρατική εξουσία. Πρέπει να λέμε στο λαό όλη την αλήθεια: Η εξουσία βρίσκεται στα χέρια της στρατιωτικής κλίκας των Καβενιάκ (του Κέρενσκι, μερικών στρατηγών, αξιωματικών κτλ.), που τους υποστηρίζει η αστική τάξη σαν τάξη, μ' επικεφαλής της το Κόμμα των καντέτων και με όλους τους μοναρχικούς που δρουν μέσω όλων των μαυροεκατονταρχίτικων εφημερίδων, μέσω της «Νόβογε Βρέμια», της «Ζιβόγε Σλόβο» κτλ. κτλ.

Η εξουσία αυτή πρέπει να ανατραπεί. Χωρίς αυτό όλες οι κουβέντες για αγώνα ενάντια στην αντεπανάσταση είναι κούφιες φράσεις, είναι «αυταπάτη και εξαπάτηση του λαού».

Την εξουσία αυτή υποστηρίζουν σήμερα και οι υπουργοί Τσερετέλι καί Τσερνόφ και τα κόμματά τους. Πρέπει να εξηγούμε στο λαό πως παίζουν το ρόλο δημίων και ότι αυτό το «φινάλε» των κομμάτων αυτών ήταν αναπόφευκτο ύστερα από τα «λάθη» τους της 21 του Απρίλη, της 5 του Μάη, της 9 του Ιούνη, της 4 του Ιούλη, ύστερα από την έγκριση από μέρους τους της πολιτικής της επίθεσης - πολιτική που κατά τα εννιά δέκατα προκαθόρισε τη νίκη των Καβενιάκ τον Ιούλη.

Ολη η δουλειά της ζύμωσης μέσα στο λαό πρέπει να αναδιοργανωθεί έτσι που να παίρνει υπόψη τη συγκεκριμένη πείρα της τωρινής ακριβώς επανάστασης και ιδιαίτερα των ημερών του Ιούλη, δηλαδή να δείχνει καθαρά τον πραγματικό εχθρό του λαού, τη στρατιωτική κλίκα, τους καντέτους και τους μαυροεκατονταρχίτες και να ξεσκεπάζει συγκεκριμένα τα μικροαστικά εκείνα κόμματα, τα Κόμματα των εσέρων και των μενσεβίκων, που έπαιξαν και παίζουν το ρόλο των συνεργών του καθεστώτος των δημίων.

Ολη η δουλειά της ζύμωσης μέσα στο λαό πρέπει να αναδιοργανωθεί έτσι που να ξεκαθαριστεί ότι δεν υπάρχει καμιά απολύτως ελπίδα να πάρουν οι αγρότες γη, όσο δεν θα έχει ανατραπεί η εξουσία της στρατιωτικής κλίκας, όσο δεν θα έχουν ξεσκεπαστεί και δεν θα έχουν χάσει την εμπιστοσύνη του λαού τα Κόμματα των εσέρων και των μενσεβίκων. Αυτό θα ήταν ένα πολύ μακρόχρονο και πολύ δύσκολο προτσές μέσα σε «ομαλές» συνθήκες καπιταλιστικής εξέλιξης, όμως τόσο ο πόλεμος, όσο και η οικονομική ερείπωση θα επιταχύνουν αυτή τη δουλειά σε τεράστιο βαθμό, γιατί είναι τέτοιοι «επιταχυντήρες», που μπορούν να εξισώσουν ένα μήνα ή ακόμη και μια βδομάδα μ' ένα χρόνο.

Ισως σ' αυτά που ειπώθηκαν παραπάνω να προβληθούν δυο αντιρρήσεις: Πρώτο, ότι το να μιλάμε σήμερα για αποφασιστικό αγώνα σημαίνει να ενθαρρύνουμε τις σκόρπιες εκδηλώσεις που θα βοηθούσαν ακριβώς την αντεπανάσταση. Δεύτερο, ότι η ανατροπή της αντεπανάστασης σημαίνει παρ' όλα αυτά πέρασμα της εξουσίας στα χέρια των Σοβιέτ.

Η απάντησή μας στην πρώτη αντίρρηση είναι: Οι εργάτες της Ρωσίας είναι πια αρκετά συνειδητοί, ώστε να μην παρασυρθούν σε προβοκάτσια σε μια στιγμή που είναι ολοφάνερα ασύμφορη γι' αυτούς. Οτι το πέρασμά τους σήμερα σε δράση και σε αντίσταση θα σήμαινε υποβοήθηση της αντεπανάστασης, αυτό είναι αναμφισβήτητο. Οτι ένας αποφασιστικός αγώνας είναι δυνατός μόνο σε περίπτωση που θα σημειωθεί μια νέα άνοδος της επανάστασης μέσα στις πιο πλατιές μάζες κι αυτό είναι επίσης αναμφισβήτητο. Δεν φτάνει όμως να μιλάμε γενικά για άνοδο της επανάστασης, για φούντωμά της, για βοήθεια που θα δώσουν οι εργάτες της Δύσης κτλ. Πρέπει να βγάλουμε ένα συγκεκριμένο συμπέρασμα από το παρελθόν μας, πρέπει να πάρουμε υπόψη τα δικά μας ακριβώς διδάγματα. Και παίρνοντας υπόψη όλα αυτά, θα καταλήξουμε ακριβώς στο σύνθημα του αποφασιστικού αγώνα ενάντια στην αντεπανάσταση που άρπαξε την εξουσία.

Η δεύτερη αντίρρηση καταλήγει επίσης στην υποκατάσταση μερικών συγκεκριμένων αληθειών με υπερβολικά γενικούς συλλογισμούς. Τίποτε, καμιά δύναμη, εκτός από το επαναστατικό προλεταριάτο, δεν μπορεί να ανατρέψει την αστική αντεπανάσταση. Το επαναστατικό ακριβώς προλεταριάτο, ύστερα από την πείρα του Ιούλη 1917, πρέπει να πάρει το ίδιο την κρατική εξουσία στα χέρια του - χωρίς αυτό η επανάσταση δεν μπορεί να νικήσει. Εξουσία στα χέρια του προλεταριάτου, υποστήριξή του από τη φτωχή αγροτιά ή από τους μισοπρολετάριους - να η μοναδική διέξοδος και είπαμε ήδη ποια ακριβώς περιστατικά μπορούν να την επιταχύνουν σε εξαιρετικό βαθμό.

Τα Σοβιέτ μπορούν και πρέπει να εμφανιστούν στη νέα αυτή επανάσταση, όχι όμως τα σημερινά Σοβιέτ, όχι τα όργανα συμβιβασμού με την αστική τάξη, αλλά τα όργανα επαναστατικής πάλης εναντίον της. Οτι εμείς θα ζητήσουμε και τότε να συγκροτηθεί ολόκληρο το κράτος κατά το πρότυπο των Σοβιέτ, αυτό είναι σωστό. Εδώ δεν πρόκειται για τα Σοβιέτ γενικά, αλλά για τον αγώνα ενάντια στη δοσμένη αντεπανάσταση και την προδοσία των δοσμένων Σοβιέτ.

Να υποκαθιστά κανείς το συγκεκριμένο με το αφηρημένο είναι ένα από τα κυριότερα αμαρτήματα, ένα από τα πιο επικίνδυνα αμαρτήματα στην επανάσταση. Τα σημερινά Σοβιέτ απέτυχαν, χρεοκόπησαν πέρα για πέρα, γιατί μέσα σ' αυτά κυριαρχούσαν τα Κόμματα των εσέρων και των μενσεβίκων. Τούτη τη στιγμή τα Σοβιέτ αυτά μοιάζουν με τα πρόβατα που τα οδήγησαν στο σφαγείο, τα έβαλαν κάτω από το μαχαίρι κι αυτά βελάζουν λυπητερά. Τα Σοβιέτ είναι σήμερα αδύναμα κι ανίσχυρα μπροστά στην αντεπανάσταση που νίκησε και νικά. Το σύνθημα για το πέρασμα της εξουσίας στα Σοβιέτ μπορεί να εννοηθεί σαν «απλή» έκκληση να περάσει η εξουσία ακριβώς στα σημερινά Σοβιέτ, το να λέμε όμως ένα τέτοιο πράγμα, το να κάνουμε έκκληση γι' αυτό, θα σήμαινε τώρα ότι εξαπατούμε το λαό. Δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από την απάτη.

Ο κύκλος ανάπτυξης της πάλης των τάξεων και των κομμάτων στη Ρωσία από τις 27 του Φλεβάρη ως τις 4 του Ιούλη έκλεισε. Αρχίζει ένας νέος κύκλος, όπου δεν μπαίνουν οι παλιές τάξεις, τα παλιά κόμματα, τα παλιά Σοβιέτ, αλλά τάξεις, κόμματα και Σοβιέτ ανανεωμένα στη φωτιά της πάλης, ατσαλωμένα, διδαγμένα, ξαναγεννημένα στην πορεία της πάλης. Δεν πρέπει να κοιτάμε πίσω, αλλά μπροστά. Δεν πρέπει να ενεργούμε με βάση τις παλιές, αλλά με βάση τις νέες, τις μεταϊουλιανές, τις ταξικές και κομματικές κατηγορίες. Στην αρχή του νέου κύκλου πρέπει να ξεκινάει κανείς από το γεγονός ότι η αστική αντεπανάσταση έχει νικήσει και έχει νικήσει χάρη στη συμβιβαστική πολιτική των εσέρων και των μενσεβίκων απέναντί της και μπορεί να ηττηθεί μονάχα από το επαναστατικό προλεταριάτο. Φυσικά, ο νέος αυτός κύκλος θα παρουσιάσει ακόμη ποικίλα στάδια τόσο μέχρι την οριστική νίκη της αντεπανάστασης, όσο και μέχρι την οριστική ήττα (χωρίς πάλη) των εσέρων και των μενσεβίκων, καθώς και μέχρι την καινούργια άνοδο της νέας επανάστασης. Αλλά γι' αυτό θα μπορέσουμε να μιλήσουμε μόνο αργότερα, όταν τα στάδια αυτά θα έχουν διαγραφεί το καθένα χωριστά...

Γράφτηκε στα μέσα του Ιούλη 1917

Δημοσιεύτηκε το 1917 σε χωριστή μπροσούρα που εκδόθηκε από την Επιτροπή Κρονστάνδης του ΣΔΕΚΡ (μπ).

Δημοσιεύεται σύμφωνα με το κείμενο της μπροσούρας

Σημειώσεις:

1. Από το μύθο του Κριλόφ «Ο λούτσος». (Σημ. μετ.)