Υπέπεσε στην αντίληψή μου μέσω twitter μήνυμα που έλεγε ότι ο Ριζοσπάστης ψευδώς έκανε λόγο για ανατροπή συσχετισμών στην ΑΤΕ στην προηγούμενη ΓΣ (δηλαδή για ανατροπή της απόφασης του ΔΣ από την πλειοψηφία) διότι η απεργία σταμάτησε. Αυτό που βέβαια δεν έλεγε το μήνυμα είναι το τι συνέβη για να σταματήσει η απεργία. Εν προκειμένω, το τι συνέβη καταγγέλθηκε εγκαίρως τόσο από την ΕΣΑΚ-ΑΤΕ (ΠΑΜΕ) όσο και από τηνΑγωνιστική Πρωτοβουλία που εκπροσωπεί την εξωκοινοβουλευτική αριστερά στην ΑΤΕ. Συνδικαλιστικοί κύκλοι που πρόσκεινται προφανώς στην πλειοψηφία του απονομιμοποιημένου Διοικητικού Συμβουλίου άρχισαν τις πιέσεις στους εργαζομένους να πάρουν πίσω την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης, εκβιάζοντάς τους ότι θα χάσουν εντελώς τη δουλειά τους. Τούτο πιστοποιήθηκε και από μαρτυρίες αναγνωστών του ιστολογίου σε κατ' ιδίαν επικοινωνία. Επίσης, το θέμα "ΑΤΕ" θάφτηκε επιμελώς από τα ΜΜΕ, ενώ έχω πληροφόρηση για απειλές σε δημοσιογράφους να μην αναφερθούν στο ζήτημα, καθώς και αναφορά (μέσω twitter) του ότι στο συλλαλητήριο των εργαζομένων δεν υπήρχε ούτε ένας εκπρόσωπος των ΜΜΕ (πλην Ρίζου, εικάζω, μιας και είναι η μόνη εφημερίδα που ασχολήθηκε). Μέχρι, λοιπόν να προλάβει να πραγματοποιηθεί η νέα ΓΣ χθες, η πλειοψηφία είχε ήδη υποκύψει στους εκβιασμούς, με αποτέλεσμα να εμφανιστούν λίγα μόνο άτομα στην ΓΣ, η οποία πάντως διατήρησε την νέα ισορροπία δυνάμεων, που αντανακλά την αηδία των εργαζομένων με τον ρόλο των συνδικαλιστικών παρατάξεων ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Όλα αυτά αποσιωπούνται στο σχετικό μήνυμα, το οποίο επιρρίπτει τις ευθύνες στο...ΚΚΕ. Με άλλα λόγια, αυτός που αντιστάθηκε είναι ο υπεύθυνος, επειδή "έσπασαν" γρήγορα από τις πιέσεις των εκβιαστών όσοι τον ακολούθησαν στην αντίσταση στις ατομικές ΣΣ, οργισμένοι για το συνδικαλιστικό πούλημα που είχε προηγηθεί (η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων στην ΑΤΕ πρόσκεινταν στις εργοδοτικές συνδικαλιστικές οργανώσεις). Άλλο ένα παράδειγμα λοιπόν του "damned if you do and damned if you don't." Το ΚΚΕ φταίει όταν δεν υπάρχει αντίσταση, το ΚΚΕ φταίει όταν δημιουργεί της προϋποθέσεις αντίστασης αλλά αυτή κάμπτεται με κάθε παράτυπο ή παράνομο μέσω του κράτους μαφιόζων της εταιρίας "Η ωραία Ελλάς".
Παρομοίου πνεύματος και το δημοσίευμα για την απεργία στην "Κατσέλης" στο "Εργασιακό Δελτίο"--που μάλιστα αναπαράγει και το tweet για το οποίο κάνω λόγο (και στο οποίο απάντησα προσωπικά). Αφού παραθέτει το δημοσίευμα Ριζοσπάστη για νίκη στην Κατσέλη, το "Εργασιακό Δελτίο" παρατηρεί:
Μισή νίκη για τους απεργούς στον “Κατσέλη”
Η “μισή νίκη” έχει να κάνει ακριβώς με τη συγκεκριμένη κατάκτηση μέσω της απεργίας. Ούτε και τώρα έχει κατατεθεί συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα εξόφλησης των καθυστερημένων αποδοχών, αλλά ΘΑ κατατεθεί. Φαίνεται πως το ΠΑΜΕ που ελέγχει το σωματείο και τη συνομοσπονδία οδηγεί τους εργαζόμενους να δέχονται μικρές και αβέβαιες νίκες μετά τον πολύμηνο αγώνα στη “Χαλυβουργία” με τα αμφίβολα αποτελέσματα. Το τίμημα είναι ακριβό και εδώ, 13 μέρες χωρίς αποδοχές, για να πάρουν μισή διαβεβαίωση. Οι ευθύνες των ηγετίσκων του Περισσού είναι μεγάλες και μεγεθύνονται όσο οι εργατικοί αγώνες μένουν σε στενά κομματικά πλαίσια, σε μικρή έκταση και διαλύονται όταν εμφανίζονται οι μπάτσοι.
Με άλλα λόγια, για το γεγονός ότι η απεργία αυτή δεν εξασφάλισε απόλυτα τους στόχους της δεν ευθύνεται κανείς παρά "οι ηγετίσκοι του Περισσού", γιατί κρατούν τους "αγώνες σε στενά κομματικά πλαίσια."
Μισό λεπτό. Κατ' αρχάς, το παράδειγμα της ΑΤΕ είναι ένα κλασικό παράδειγμα αγώνα σε έναν χώρο όπου το ΠΑΜΕ δεν είχε πλειοψηφία, άρα δεν μπορούσε και να κρατήσει κανένα αγώνα σε "στενά κομματικά πλαίσια", διότι το ακολουθούν (το ακολούθησαν) άνθρωποι ενταγμένοι σε άλλα κόμματα και διότι ο μόνος "αγώνας" που υπήρχε στην ΑΤΕ ήταν αυτός που πρότεινε και υλοποίησε το ίδιο. Πώς ακριβώς είναι "αγώνας σε στενά κομματικά πλαίσια" ένας αγώνας, που, όπως έγινε και στη Χαλυβουργία, στηρίζεται στο χτίσιμο σχέσεων εμπιστοσύνης με τους εργαζόμενους πέρα από τις κομματικές τους προτιμήσεις, και που χωρίς το ΠΑΜΕ δεν θα υπήρχε καν; Θα ήθελα πολύ κάποιος από τους κριτικούς τέτοιου είδους να μου το εξηγήσει.
Δεύτερο, ο υβριστικός χαρακτήρας στην ηγεσία του ΚΚΕ ("ηγετίσκοι") δικαιολογείται από κάτι στο ρεπορτάζ ή υπέχει την συνηθισμένη θέση ξεράσματος χολής έτσι ρε αδερφέ, επειδή έτσι γουστάρουμε; Για να καταλάβω και αυτό, διότι δεν κατανοώ γιατί μια ορθή επισήμανση για το γεγονός ότι οι νίκες δεν είναι εξασφαλισμένες ή ασφαλείς (δεν είναι και δεν θα μπορούσαν να είναι, ζούμε σε ακραίες κρισιακές συνθήκες) νομιμοποιεί το βρίσιμο της ηγεσίας του κόμματος που διαπιστωμένα ηγείται όλων αυτών των προσπαθειών μέσω του ΠΑΜΕ και των ταξικών σωματείων.
Τρίτο, τελικά ο στόχος ποιος είναι; Να επισημανθεί το αυτονόητο, ότι δηλαδή καμία εργατική νίκη δεν είναι ούτε μόνιμη ούτε "ασφαλής" όσο επικρατούν οι κοινωνικές και ιδιοκτησιακές σχέσεις που επικρατούν, όσο το κεφάλαιο έχει τρομακτική ελευθερία κινήσεων; Μήπως πρέπει να πάψουμε να απεργούμε και να ενθαρρύνουμε την απεργία επειδή ισχύει αυτό; Μέχρι, ας πούμε, να "ανατραπεί ο καπιταλισμός"...από μόνος του;
Ή μήπως ο στόχος είναι να υπονομεύεται "εκ των αγωνιστικών ένδον" κάθε προσπάθεια και κάθε νίκη, όσο μικρή και προσωρινή ως "άχρηστη", ως "ασήμαντη", ως "μισή", και ως τίποτε άλλο παρά προπαγάνδα των "ηγετίσκων του Περισσού";
Για ποιον ακριβώς δουλεύει αυτή η στάση; Είναι αυθαίρετο να απαντήσει κανείς: φυσικά, για τον εργοδότη και για το κεφάλαιο;
Αν οι χολωμένοι "σύντροφοι" που ποτέ δεν έμαθαν ότι υπάρχουν ανεξάρτητες από το εργατικό κίνημα αιτίες περιορισμού και ανατροπής των εργατικών αγώνων, αν και αυτή η εμπειρία υπάρχει στο εργατικό κίνημα από την αρχή*, αν και ποτέ κανένας εργατικός αγώνας δεν μπόρεσε να πετύχει νίκες "μόνιμες" και "ασφαλείς" όσο υπάρχει καπιταλισμός--αν λοιπόν αυτοί οι "σύντροφοι" έχουν να προτείνουν κάτι καλύτερο και αποτελεσματικότερο από ό,τι προσπαθούμε να κάνουμε τότε γιατί, πολύ απλά, δεν το προτείνουν;
Φοβούνται κάτι; Μήπως ότι θα "κατασταλούν" από τους "ηγετίσκους του Περισσού";
Εγώ πάντως, που δεν είμαι ηγετίσκος του Περισσού θα χαιρόμουν πάρα πολύ αν μας έδιναν μία καλή ιδέα για το τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε από το να μας δαχτυλοδείχνουν, κι από πάνω, ως το πρόβλημα της όλης υπόθεσης. Αρκετή πίκρα και απογοήτευση τρώμε μαχόμενοι σε μια κοινωνία που τα έχει βροντήξει κάτω από παραίτηση ή σχεδιάζει την βόλεψη ατομικά (τρομάρα της). Δεν χρειαζόμαστε την φτηνή και ανέξοδη εξυπνάδα κάθε αργόσχολου. Ιδέες, βεβαίως. Να τις ακούσουμε ταπεινά και προσεχτικά από όποιον τις έχει. Hic Rhodus, hic salta.
* Ριζοσπάστης, 5/9/1942: "Οι τροχιοδρομικοί και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι πέτυχαν αύξηση του μισθού κατά 50% από την 1η του Σεπτέμβρη. -- Σ' όλες τις δημόσιες υπηρεσίες και στα υπουργεία οι υπάλληλοι βρίσκονται σε αναβρασμό από την καθημερινή χειροτέρευση του βιωτικού τους επιπέδου, παντού πραγματοποιήθηκαν ομαδικές παρουσιάσεις στους προϊσταμένους, τους υπουργούς και τον πρωθυπουργό για ψωμί, συσσίτια και τρόφιμα με αποτέλεσμα να τους δοθούν αόριστες υποσχέσεις."
Ριζοσπάστης, την ίδια μέρα, δεύτερη έκδοση: "Ύστερα από την απόρριψη των αιτημάτων τους οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι δημοτικοί και οι υπάλληλοι οργανισμών δημοσίου δικαίου κήρυξαν απεργία από τη Δευτέρα το πρωί 5 Σεπτεμβρίου. [...] Το πρωί της Δευτέρας κατέβηκαν σε απεργία και οι τροχιοδρομικοί." [γιατί άραγε, αφού υποτίθεται, σύμφωνα με την πρώτη έκδοση της εφημερίδας, πως πέτυχαν "50% αύξηση"; Το ΚΚΕ φταίει. Όχι ο εργοδότης που έλεγε ψέμματα, ο Ρίζος έλεγε τα ψέμματα].
Όλα αυτά αποσιωπούνται στο σχετικό μήνυμα, το οποίο επιρρίπτει τις ευθύνες στο...ΚΚΕ. Με άλλα λόγια, αυτός που αντιστάθηκε είναι ο υπεύθυνος, επειδή "έσπασαν" γρήγορα από τις πιέσεις των εκβιαστών όσοι τον ακολούθησαν στην αντίσταση στις ατομικές ΣΣ, οργισμένοι για το συνδικαλιστικό πούλημα που είχε προηγηθεί (η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων στην ΑΤΕ πρόσκεινταν στις εργοδοτικές συνδικαλιστικές οργανώσεις). Άλλο ένα παράδειγμα λοιπόν του "damned if you do and damned if you don't." Το ΚΚΕ φταίει όταν δεν υπάρχει αντίσταση, το ΚΚΕ φταίει όταν δημιουργεί της προϋποθέσεις αντίστασης αλλά αυτή κάμπτεται με κάθε παράτυπο ή παράνομο μέσω του κράτους μαφιόζων της εταιρίας "Η ωραία Ελλάς".
Παρομοίου πνεύματος και το δημοσίευμα για την απεργία στην "Κατσέλης" στο "Εργασιακό Δελτίο"--που μάλιστα αναπαράγει και το tweet για το οποίο κάνω λόγο (και στο οποίο απάντησα προσωπικά). Αφού παραθέτει το δημοσίευμα Ριζοσπάστη για νίκη στην Κατσέλη, το "Εργασιακό Δελτίο" παρατηρεί:
Μισή νίκη για τους απεργούς στον “Κατσέλη”
Η “μισή νίκη” έχει να κάνει ακριβώς με τη συγκεκριμένη κατάκτηση μέσω της απεργίας. Ούτε και τώρα έχει κατατεθεί συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα εξόφλησης των καθυστερημένων αποδοχών, αλλά ΘΑ κατατεθεί. Φαίνεται πως το ΠΑΜΕ που ελέγχει το σωματείο και τη συνομοσπονδία οδηγεί τους εργαζόμενους να δέχονται μικρές και αβέβαιες νίκες μετά τον πολύμηνο αγώνα στη “Χαλυβουργία” με τα αμφίβολα αποτελέσματα. Το τίμημα είναι ακριβό και εδώ, 13 μέρες χωρίς αποδοχές, για να πάρουν μισή διαβεβαίωση. Οι ευθύνες των ηγετίσκων του Περισσού είναι μεγάλες και μεγεθύνονται όσο οι εργατικοί αγώνες μένουν σε στενά κομματικά πλαίσια, σε μικρή έκταση και διαλύονται όταν εμφανίζονται οι μπάτσοι.
Με άλλα λόγια, για το γεγονός ότι η απεργία αυτή δεν εξασφάλισε απόλυτα τους στόχους της δεν ευθύνεται κανείς παρά "οι ηγετίσκοι του Περισσού", γιατί κρατούν τους "αγώνες σε στενά κομματικά πλαίσια."
Μισό λεπτό. Κατ' αρχάς, το παράδειγμα της ΑΤΕ είναι ένα κλασικό παράδειγμα αγώνα σε έναν χώρο όπου το ΠΑΜΕ δεν είχε πλειοψηφία, άρα δεν μπορούσε και να κρατήσει κανένα αγώνα σε "στενά κομματικά πλαίσια", διότι το ακολουθούν (το ακολούθησαν) άνθρωποι ενταγμένοι σε άλλα κόμματα και διότι ο μόνος "αγώνας" που υπήρχε στην ΑΤΕ ήταν αυτός που πρότεινε και υλοποίησε το ίδιο. Πώς ακριβώς είναι "αγώνας σε στενά κομματικά πλαίσια" ένας αγώνας, που, όπως έγινε και στη Χαλυβουργία, στηρίζεται στο χτίσιμο σχέσεων εμπιστοσύνης με τους εργαζόμενους πέρα από τις κομματικές τους προτιμήσεις, και που χωρίς το ΠΑΜΕ δεν θα υπήρχε καν; Θα ήθελα πολύ κάποιος από τους κριτικούς τέτοιου είδους να μου το εξηγήσει.
Δεύτερο, ο υβριστικός χαρακτήρας στην ηγεσία του ΚΚΕ ("ηγετίσκοι") δικαιολογείται από κάτι στο ρεπορτάζ ή υπέχει την συνηθισμένη θέση ξεράσματος χολής έτσι ρε αδερφέ, επειδή έτσι γουστάρουμε; Για να καταλάβω και αυτό, διότι δεν κατανοώ γιατί μια ορθή επισήμανση για το γεγονός ότι οι νίκες δεν είναι εξασφαλισμένες ή ασφαλείς (δεν είναι και δεν θα μπορούσαν να είναι, ζούμε σε ακραίες κρισιακές συνθήκες) νομιμοποιεί το βρίσιμο της ηγεσίας του κόμματος που διαπιστωμένα ηγείται όλων αυτών των προσπαθειών μέσω του ΠΑΜΕ και των ταξικών σωματείων.
Τρίτο, τελικά ο στόχος ποιος είναι; Να επισημανθεί το αυτονόητο, ότι δηλαδή καμία εργατική νίκη δεν είναι ούτε μόνιμη ούτε "ασφαλής" όσο επικρατούν οι κοινωνικές και ιδιοκτησιακές σχέσεις που επικρατούν, όσο το κεφάλαιο έχει τρομακτική ελευθερία κινήσεων; Μήπως πρέπει να πάψουμε να απεργούμε και να ενθαρρύνουμε την απεργία επειδή ισχύει αυτό; Μέχρι, ας πούμε, να "ανατραπεί ο καπιταλισμός"...από μόνος του;
Ή μήπως ο στόχος είναι να υπονομεύεται "εκ των αγωνιστικών ένδον" κάθε προσπάθεια και κάθε νίκη, όσο μικρή και προσωρινή ως "άχρηστη", ως "ασήμαντη", ως "μισή", και ως τίποτε άλλο παρά προπαγάνδα των "ηγετίσκων του Περισσού";
Για ποιον ακριβώς δουλεύει αυτή η στάση; Είναι αυθαίρετο να απαντήσει κανείς: φυσικά, για τον εργοδότη και για το κεφάλαιο;
Αν οι χολωμένοι "σύντροφοι" που ποτέ δεν έμαθαν ότι υπάρχουν ανεξάρτητες από το εργατικό κίνημα αιτίες περιορισμού και ανατροπής των εργατικών αγώνων, αν και αυτή η εμπειρία υπάρχει στο εργατικό κίνημα από την αρχή*, αν και ποτέ κανένας εργατικός αγώνας δεν μπόρεσε να πετύχει νίκες "μόνιμες" και "ασφαλείς" όσο υπάρχει καπιταλισμός--αν λοιπόν αυτοί οι "σύντροφοι" έχουν να προτείνουν κάτι καλύτερο και αποτελεσματικότερο από ό,τι προσπαθούμε να κάνουμε τότε γιατί, πολύ απλά, δεν το προτείνουν;
Φοβούνται κάτι; Μήπως ότι θα "κατασταλούν" από τους "ηγετίσκους του Περισσού";
Εγώ πάντως, που δεν είμαι ηγετίσκος του Περισσού θα χαιρόμουν πάρα πολύ αν μας έδιναν μία καλή ιδέα για το τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε από το να μας δαχτυλοδείχνουν, κι από πάνω, ως το πρόβλημα της όλης υπόθεσης. Αρκετή πίκρα και απογοήτευση τρώμε μαχόμενοι σε μια κοινωνία που τα έχει βροντήξει κάτω από παραίτηση ή σχεδιάζει την βόλεψη ατομικά (τρομάρα της). Δεν χρειαζόμαστε την φτηνή και ανέξοδη εξυπνάδα κάθε αργόσχολου. Ιδέες, βεβαίως. Να τις ακούσουμε ταπεινά και προσεχτικά από όποιον τις έχει. Hic Rhodus, hic salta.
* Ριζοσπάστης, 5/9/1942: "Οι τροχιοδρομικοί και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι πέτυχαν αύξηση του μισθού κατά 50% από την 1η του Σεπτέμβρη. -- Σ' όλες τις δημόσιες υπηρεσίες και στα υπουργεία οι υπάλληλοι βρίσκονται σε αναβρασμό από την καθημερινή χειροτέρευση του βιωτικού τους επιπέδου, παντού πραγματοποιήθηκαν ομαδικές παρουσιάσεις στους προϊσταμένους, τους υπουργούς και τον πρωθυπουργό για ψωμί, συσσίτια και τρόφιμα με αποτέλεσμα να τους δοθούν αόριστες υποσχέσεις."
Ριζοσπάστης, την ίδια μέρα, δεύτερη έκδοση: "Ύστερα από την απόρριψη των αιτημάτων τους οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι δημοτικοί και οι υπάλληλοι οργανισμών δημοσίου δικαίου κήρυξαν απεργία από τη Δευτέρα το πρωί 5 Σεπτεμβρίου. [...] Το πρωί της Δευτέρας κατέβηκαν σε απεργία και οι τροχιοδρομικοί." [γιατί άραγε, αφού υποτίθεται, σύμφωνα με την πρώτη έκδοση της εφημερίδας, πως πέτυχαν "50% αύξηση"; Το ΚΚΕ φταίει. Όχι ο εργοδότης που έλεγε ψέμματα, ο Ρίζος έλεγε τα ψέμματα].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου