Μου λένε καμιά φορά διάφοροι φίλοι τι μας πιάνει και ξεθάβουμε παλιές ιστορίες από τα αντάρτικα, τον εμφύλιο τις φυλακές, τις εξορίες κι όλα αυτά τα ξεχασμένα πράγματα, που πια τα πήραν οι αέρηδες των καιρών. Μου λένε πως πρέπει να σκεφτώ πως αυτός ο τόπος "πρέπει να τα ξεχάσει όλα αυτά", "πως ο εμφύλιος πρέπει επιτέλους να τελειώσει".
Κάποιοι άλλοι όμως έχουν άλλη άποψη.
Η εφημερίδα "δημοκρατία" χαρίζει την ταινία Γράμμος - Βίτσι στους αναγνώστες της(δεν ξερω πότε). Ολος ο βρωμερός αντικομμουνιστικός βόθρος ξαναβγαίνει στην επιφάνεια με "λυπημένες" και "ηρωικές" ιστορίες που καμιά σχέση δεν έχουν με την αλήθεια και την ιστορία της δεκαετίας του '40-'50. Και μια από τις πιο ηρωικές στιγμές του ελληνικού εργατικού κινήματος βαφτίζεται προδοσία και "κομμουνιστικός όλεθρος που προσπάθησε να σαρώσει την Ελλάδα" αλλά ευτυχώς οι καλοί πατριώτες με τη βοήθεια των καλών μας φίλων και συμμάχων έβαλαν το χεράκι τους και σωθήκαμε.
Η αλήθεια φυσικά είναι ακριβώς η ανάποδη. Την εποχή εκείνη έγινε η μεγαλύτερη "ληστεία" της ιστορίας. Οι νικητές του πολέμου βρέθηκαν ξαφνικά ηττημένοι με το στίγμα του προδότη και σύρθηκαν, στο απόσπασμα, τις φυλακές και τις εξορίες. Και οι προδότες, συνεργάτες των ναζί, με τη βοήθεια των "συμμάχων' έγιναν κράτος και "δημοκρατική" κυβέρνηση και οδήγησαν την Ελλάδα στην επόμενη μέρα.
Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα λοιπόν δεν έρχεται από τους κομμουνιστές.
Στο κάτω κάτω οι κομμουνιστές είναι περήφανοι όσο δε λέγεται για το έπος εκείνων των χρόνων, όπου κάποιοι έβαλαν τη ζωή τους σε δεύτερη μοίρα και θυσίασαν τα πάντα για την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δεσμά του.
Οι άλλοι, οι νικητες, είναι περήφανοι που μοιράστηκαν τα φράγκα, τα αργύρια, τις καρέκλες και το αίμα των αγωνιστών.
Άλλοι λοιπόν θα έπρεπε να το βουλώνουν και να βγάζουν το σκασμό.
Λένε πολλοί, τι θα είχε γίνει αν είχε νικήσει τότε ο λαός και ο Δημοκρατικός στρατός.
Θα είχαμε γίνει Αλβανία;
Θα το πω με δυό-τρεις προτάσεις.
Τι θα γινόταν μετά σε Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία κλπ:
Μήπως θα είχαμε ένα ντόμινο ανατροπών; Μήπως θα είχε τρίξει ολοκληρωτικά ο καπιταλισμός στην Ευρώπη και επομένως όλη η εξέλιξη, και των σοσιαλιστικών χωρών, θα ήταν εντελώς διαφορετική;
Ας μη γίνονται τόσο φρικτά και άθλια απλοϊκοί. Επιτέλους ας ξεφύγουν λίγο από το μούδιασμα του "φόβου του κομμουνισμού". Άλλοι τους κάρφωσαν αυτό το μικρόβιο.
Ας το παλέψουν λίγο. Και λίγη διαλεκτική σκέψη δεν βλάπτει.
Καλημερα Γιωργο! Καλως επιστρεψαμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θεμα του Εμφυλιου ειναι ατελειωτο και απο οποια πλευρα κι αν το δεις θελει τεραστια αναλυση, για αυτο θα σταθω στα τελευταια σου λογια για το "φοβο του κομμουνισμου". Ο φοβος ειναι το μοναδικο στην ουσια ισχυρο οπλο οποιασδηποτε εξουσιας και για αυτο η κοινωνια μας ειναι μια κοινωνια φοβικη, της εχουν επιβαλει στην ουσια το φοβο προς σχεδον καθε τι που μπορει να ταραξει τα νερα, καθε αλλαγη, ακομα και αυτη που τελικα θα παει προς το καλυτερο. Κι αυτο ειναι φυσικα λογικο, αφου η καθε εξουσια (πολιτικη, θρησκευτικη,οικονομικη, ιδεολογικη κλπ)δεν ειναι τιποτα στην πραγματικοτητα, αν χασει τους υποστηρικτες της απλα θα σβησει, θα χαθει...Η εκφραση "ο φοβος φυλαει τα ερμα" δεν αφορα πολλες φορες αυτον που φοβαται αλλα αυτον που εχει αναγκη να τον φοβουνται...
Καλο φθινοπωρο!