Περί βλακείας

(Από σχόλιο του Lenin Reloaded)

Έχω ήδη στο παρελθόν δώσει ουσιαστικά τον ορισμό του τι αντιλαμβάνομαι ως βλακεία. Η βλακεία σε ό,τι με αφορά δεν είναι "ανθρωπολογικό" χαρακτηριστικό, δεν αφορά το dna ενός λαού, κλπ. Είναι ΔΟΜΙΚΟ ΠΑΡΑΓΩΓΟ ΚΑΙ ΣΥΝΑΜΑ ΑΙΤΙΑ. Είναι αυτό που προκύπτει μαζικά όταν "οι εξελίξεις στην οικονομική βάση βρίσκονται σε χασματική απόσταση από τις εξελίξεις στα πεδία της ιδεολογίας και της πολιτικής" (http://leninreloaded.blogspot.com/2012/07/blog-post_3608.html).

Καθώς η κοινωνία εξελίσσεται ταχύτατα στο επίπεδο της οικονομίας αλλά αδυνατεί να εξελιχθεί σε αυτό της ιδεολογίας (έδωσα μικροπαράδειγμα πιο πάνω: δύο χρόνια άνεργη μεν αλλά χωρίς κανένα ίχνος ταξικής συνειδητοποίησης δε), αυτό το οποίο γίνεται είναι ότι οι ιδέες χάνουν κάθε επαφή με την πραγματικότητα, κάθε βάση στην οποία να πατούν. Γίνονται έωλες, μετέωρες, αυθαίρετες, εμμονικές. Γίνονται αιτίες παράλυσης, εμπόδια για τον άνθρωπο.

Η συνέπεια είναι μια κοινωνία όπου αυτοί που εξακολουθούν να θεωρούν ότι έχουν ιδέες έχουν ιδέες εντελώς άχρηστες σε σχέση με την πραγματικότητα, ενώ μεγαλώνει η μερίδα ανθρώπων, που μπροστά στην φρίκη της πραγματικότητας, απεμπολεί τις ιδέες tout court, και αναζητά την σωτηρία στην γυμνή και καθαρή ισχύ (Χ.Α).

Αυτή είναι μια κοινωνία θριάμβου της βλακείας.

Δεν υπάρχουν άλλοι λαοί εξίσου βλάκες; Η ερώτηση είναι λανθασμένη. Η πραγματική ερώτηση είναι: Υπάρχει άλλη κοινωνία όπου το χάσμα ανάμεσα στην οικονομική πραγματικότητα και την προϊούσα ιδεολογία για το άτομο, την κοινωνία, τις κοινωνικές σχέσεις και την πολιτική να είναι τόσο μεγάλο; Υπάρχουν σαφέστατα κοινωνίες που μας μοιάζουν πάρα πολύ σε ότι αφορά την προϊούσα ιδεολογία. Αλλά είναι και χώρες όπου διαφέρει η οικονομική πραγματικότητα, είτε γιατί εκεί η κρίση έχει λιγότερη σφοδρότητα, είτε γιατί η αστική τάξη δεν έχει ακόμη ανοιχτά αγκαλιάσει την εγκληματική συμπεριφορά απέναντι στους πολίτες που είναι η ΜΟΝΙΜΗ μέθοδος της ελληνικής αστικής τάξης όποτε στριμωχτεί, αυτής της τάξης που δεν γνωρίζει πλουτισμό χωρίς τον πιο ξέφρενο ΠΑΡΑΣΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΥΠΕΡΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ, χωρίς την πιο ΚΟΝΤΟΦΘΑΛΜΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ για την κοινωνία αντίληψη του παραγωγικού τομέα, χωρίς ΙΧΝΟΣ ιστορικά προοδευτικού ρόλου, αυτή την τάξη-θεματοφύλακα του σκοταδισμού και της αντίδρασης, που τίποτε δεν πρόσφερε στον παγκόσμιο πολιτισμό και που κατατρώει τα σωθικά του ελληνικού λαού 200 χρόνια τώρα.

Το γεγονός ότι αυτή η τάξη επιβίωσε ως κυρίαρχη τάξη στη χώρα επί δύο αιώνες είναι από μόνο του προσβλητικό για την πολιτική ευφυία των Ελλήνων ως κοινωνίας