ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΙ ΑΓΩΝΑΣ. ΠΩΣ ΟΜΩΣ;

Αριστερά και πολιτική





Το κάλεσμα του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ στο λαό, στις 29/8/2012, «να χαράξει τη δική του προοπτική, να στηριχθεί στη δύναμη του δίκιου και της οργάνωσης, στη συσπείρωση και συμμαχία εργατών, αγροτών, ΕΒΕ, μαζί με τη νεολαία και τις γυναίκες της λαϊκής οικογένειας, για να επιστρέψει η αισιοδοξία και η δύναμη για μια νικηφόρα πορεία ρήξης και ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, των καπιταλιστικών ομίλων, απαλλαγής από τα δεσμά της ΕΕ, με την κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας» αντανακλά την αναγκαιότητα του σήμερα και τη μόνη πραγματική διέξοδο από την κρίση.


Δεν χρειάζεται να κάνουμε θεωρίες περί της αναγκαιότητα αυτής. Είναι αυτονόητη. Ούτε πρέπει να αρνηθούμε την πολύ δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται το λαϊκό κίνημα και γιατί η αναδιοργάνωσή του είναι ο μόνος δρόμος για να τη ξεπεράσει. Το αναφέρει άλλωστε το ίδιο το κάλεσμα μιλώντας για αρνητικό συσχετισμό ιδίως ύστερα και από τη λαϊκή ψήφο στις εκλογές του Ιούνη.

Η κατάσταση όμως είναι τέτοια που ανεξάρτητα από την επιλογή του καθενός στις εκλογές, εκείνο που και πάλι προβάλει ως κύριο είναι «η οργάνωση κοινής πάλης ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα.»

Το θέμα που προβάλει εδώ είναι πάντα το πώς αυτά θα γίνουν πράξη, πρακτική δράση, πρακτική οργάνωση, μέτωπο του λαού. Η ανακοίνωση ότι το ΚΚΕ θα πάρει πρωτοβουλίες, σε πανελλαδικό, κλαδικό και τοπικό επίπεδο, ώστε να δυναμώσει η ταξική μαζική πάλη, η κοινωνική συμμαχία, η λαϊκή πρωτοβουλία και αλληλεγγύη με συμμετοχή όλων στον διάλογο, αποτελεί ένα καλό άνοιγμα. Το προσκλητήριο πρέπει φυσικά να περιλαμβάνει τους πάντες που μπορούν να ενταχθούν σε ένα μέτωπο κατά των μονοπωλίων, της ΕΕ, του ιμπεριαλισμού.




Αρκεί όμως το γενικό προσκλητήριο; Αυτοί που μέσα τους λένε «κάτι πρέπει να γίνει» και αναζητούν τρόπο «να κάνουν κάτι», θέλουν να δουν και τον πρακτικό δρόμο. Θέλουν προσκλητήριο χωρίς διαδικασίες που αποτρέπουν. Θέλουν να δουν τον αγωνιστή, τον πρωτοπόρο, τον κομμουνιστή της γειτονιάς να του ανοίγει το «σπίτι» του, να τον βρίσκει και να βρίσκονται… θέλει να λέει την άποψή του όχι μόνο σε τυπικά οργανωμένες συγκεντρώσεις αλλά στη καθημερινή του επαφή και κυρίως στη καθημερινή δράση. Θέλει να δει τον κομμουνιστή και τον κάθε αγωνιστή στην επιχείρηση και στο χώρο δουλειάς να του απλώνει το χέρι όχι τυπικά αλλά ουσιαστικά με πολιτικό νόημα και ανθρώπινο συναίσθημα.

Ο λαός θέλει να δει τις Λαϊκές Επιτροπές και τις Εργατικές Επιτροπές πλατιές, ανοικτές, σε πραγματικό χρόνο, σε ζώσα κατάσταση και σε πραγματική διαδικασία όπως την καταλαβαίνει αυτός, στη γλώσσα του, στο πρόβλημά του. Θέλει να νοιώσει ότι μπορεί να πάρει την «εξουσία» στα χέρια του στη γειτονιά του, στο σωματείο, στην πόλη του. Θέλει να είναι το κέντρο των εξελίξεων. Θέλει το κίνητρό του που δεν είναι άλλο από την δική του απελευθέρωση από την εξουσία των μονοπωλίων και ο σχεδιασμός της ζωής του και του μέλλοντος της χώρας από αυτόν.

Αυτή η μείξη των κομμουνιστών, των αριστερών ριζοσπαστών και όλων όσων παλεύουν για την ανατροπή των μονοπωλίων σε ένα μεγάλο λαϊκό ποτάμι είναι η μόνη λύση για να αποκτήσουμε αισιοδοξία, όραμα, δύναμη και οργάνωση. Τότε όλα θα είναι ευκολότερα.

Οι μήνες που έρχονται θα είναι αποφασιστικοί στη μεγάλη σύγκρουση των μονοπωλίων με τον λαό. Εκεί θα φανεί κατά πόσο μπορούμε να αλλάξουμε την πορεία των πραγμάτων. Άρα ο διάλογος και η πρακτική δράση πάνε μαζί από τώρα. Σε αυτή τη διαδικασία κανένας δεν περισσεύει. Και να μη ξεχνάμε. Στην πολιτική δεν υπάρχει κενό. Το φασιστικό τέρας περιμένει να αφήσουμε κενό για να αναλάβει δράση. Θα το αφήσουμε;