Ταχύτατη ΠΑΣΟΚοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ

(απόσπασμα από το άρθρο του Π.Μενδρέκα "Το ναυάγιο της κυβερνώσας Αριστεράς")

Η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ από ένα κυρίως οπορτουνιστικό κόμμα σε κυρίως σοσιαλδημοκρατικό, η ΠΑΣΟΚοποίησή του δηλαδή, με τις μεταγραφές στελεχών, αλλά κυρίως με την υιοθέτηση του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ του 2009, είναι κραυγαλέα. Βεβαίως, διατηρεί και την οπορτουνιστική απόχρωση για να ψαρεύει στα θολά νερά της λεγόμενης κομμουνιστικής ανανέωσης.



Ενώ το ΠΑΣΟΚ του 1974 χρειάστηκε τουλάχιστον μια δεκαετία για να περάσει από το «Εξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων», στο «δημοψήφισμα για την ΕΟΚ», ύστερα στο «ότι είναι μεγαλύτερο το κόστος της αποχώρησης από την παραμονή», για να καταλήξει στο «ναι στην ενιαία αγορά, στο Μάαστριχτ και στην ΕΕ», ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάστηκε μόλις τέσσερις μήνες για να εγκαταλείψει συνθήματα με κάποιες ριζοσπαστικές φράσεις που είχε πριν από τις εκλογές της 6ης Μάη. Από την «Καταγγελία του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης» (με παραμονή βεβαίως της χώρας στην ΕΕ), πέρασε στο θολό σύνθημα της «ακύρωσης χωρίς μονομερείς ενέργειες», για να καταλήξει κι αυτός μαζί με τους άλλους στην «επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης», την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζε προηγουμένως «αποικιακή» που δεν παίρνει καμία διαπραγμάτευση! Τώρα, βεβαίως, δεν κάνει κουβέντα περί καταγγελίας των μνημονίων. Κάνει τον «κινέζο» για το αν θα ψηφίσει την πρόταση νόμου καταγγελίας που κατέθεσε το ΚΚΕ. Κρύβει ότι το δεύτερο μνημόνιο αποτελεί συνοδευτικό και προαπαιτούμενο της δανειακής συνθήκης. Το «καμιά συζήτηση με την τρόικα» (αλήθεια γιατί πάντα κρύβουν ότι αυτή εκπροσωπεί την Κομισιόν και την ΕΚΤ;) έγινε κλαψούρισμα και διαμαρτυρία επειδή δεν τους συνάντησαν ο Γιούνκερ και ο Ρομπάι και ικανοποίηση από την πρόσφατη συνάντηση στελεχών του με τον Ράιχενμπαχ, που ονόμαζαν «τοποτηρητή της Μέρκελ»!!! Και μάλιστα, με βάση τη δήλωσή τους, η συνάντηση έγινε σε καλό κλίμα.


Οταν, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ, ευρισκόμενος στην αντιπολίτευση, δίνει εξετάσεις και όρκους πίστης, όπως τα κόμματα της συγκυβέρνησης, ότι θα υπερασπιστεί την παραμονή της χώρας στο ευρώ και την ΕΕ, ρίχνοντας όμως κατά διαστήματα και καμιά τουφεκιά ότι το ευρώ δεν είναι ταμπού, για να εκφράζει και τους οπαδούς της δραχμής. Οταν η βασική του αντιπολιτευτική γραμμή είναι ότι αυτός έχει τη σωστή συνταγή για έξοδο από την κρίση που θα σώσει και το λαό και την κερδοφορία, μπορεί να υπάρχει αριστερός, που να πιστεύει ότι αυτό το κόμμα στην κυβέρνηση δε θα καταλήξει όπως η ΔΗΜΑΡ; Οτι δε θα γίνει ένας αριστερός εκτελεστής των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων; «Αναγκαίος συμβιβασμός» ίσως πει κάποιος, για να μη διαταραχθεί η συσπείρωση στον ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, ώστε να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση για να σώσει το λαό. Βεβαίως και η ΔΗΜΑΡ για το «καλό του λαού» μπήκε στην κυβέρνηση! Αλήθεια πώς μπορεί να ονομαστεί αυτός ο οπορτουνισμός - καιροσκοπισμός που ανθεί σε ένα κόμμα που ταχύτατα σοσιαλδημοκρατικοποιείται; Αυτού του τύπου οι αριστεροί θυμίζουν κάτι «αριστερά» στελέχη του ΠΑΣΟΚ - λίγο πριν και μετά το 1981 - που έλεγαν «μην κοιτάτε τι λέμε κεντρικά, δεν μπορούμε να πούμε τους πραγματικούς μας στόχους για να μην εξαγριωθούν μαζί μας οι Αμερικάνοι, για να μην τρομάξει ο λαός» και έκλειναν πονηρά το μάτι. Αυτοί τελικά αποδείχθηκαν οι «χειρότεροι» για το κίνημα. Ηταν αυτοί που προσπαθούσαν να πείσουν ότι η συμφωνία παραμονής των βάσεων ήταν συμφωνία απομάκρυνσης, ότι η κρατικοποίηση των χρεοκοπημένων επιχειρήσεων ήταν κοινωνικοποίηση, ότι η απαγόρευση των απεργιών και το πραξικόπημα στη ΓΣΕΕ ήταν για την προστασία του εργατικού κινήματος!!!