RADICAL DESIRE
«Αυτή την εποχή, όταν γίνεται απεργία στη Γαλλία κανείς δεν παίρνει είδηση». Παραδέχομαι ότι είναι ευκολομνημόνευτη φράση, αλλά συμβαίνει κάποιες στομφώδεις φράσεις να στρέφονται τελικά σε βάρος εκείνων που τις εκφώνησαν. Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τις λέξεις που ξεστόμισε ο Νικολά Σαρκοζί στις 5 Ιουλίου 2008. Παραληρώντας στον κολοφώνα της δόξας του, ο εκλεγμένος μονάρχης δεν φανταζόταν τότε ότι ένα ευφυολόγημα εμπνευσμένο από έναν γνωστό γραφιά θα μετατρεπόταν σε αυταπάτη που θα βάραινε ασήκωτα στους ώμους του — αν όχι στη συνείδησή του. Αν και θα ήταν παράτολμο να προβλέψουμε την έκβαση τής κοινωνικής διαμάχης που κατατρώγει σήμερα τα σωθικά της χώρας, σπέρνοντας, ωστόσο, πλούσιες ελπίδες, ένα τουλάχιστον πράγμα είναι βέβαιο στις παραμονές τής αργίας των Αγίων Πάντων: η φυγή προς τα εμπρός τής εξουσίας, σε σαφώς πιο αυταρχική κατεύθυνση, δεν κατάφερε καθόλου να αναχαιτίσει την ενέργεια τού κινήματος. Στην πραγματικότητα, συνέβη ακριβώς το αντίθετο.
Παρά τα πλήγματα κατά του δικαιώματος τής απεργίας, όπως συνέβη για παράδειγμα στο διυλιστήριο Grandpuits, στο οποίο επιβλήθηκε επίταξη με τη χρήση στρατιωτικής βίας, παρά τα πλήγματα κατά τού κοινοβουλευτισμού, για παράδειγμα, στη Γερουσία, όπου η άρνηση τής δημοκρατίας έφτασε στα όρια τού καισαρισμού, οφείλουμε να πούμε ότι η στιβαρή στάση τής Διασωματειακής των Συνδικαλιστών και το πνεύμα ευθύνης που επέδειξαν αξίζουν τον σεβασμό μας. Οι εκκλήσεις συμμετοχής σε δύο νέα ραντεβού κινητοποιήσεων εξακολουθούν να εντείνονται, λαμβάνοντας υπόψη ότι — όσο κι αν ενοχλούνται τα παπαγαλάκια και οι προπαγανδιστές που διαμένουν στο Σεν Ζερμέν ντε Πρε1 — το πλήθος των μισθωτών που κινητοποιούνται μαζί με τη νεολαία δεν βασίζουν πλέον αποκλειστικά τον αγώνα τους στον άδικο χαρακτήρα αυτής τής εμβληματικής μεταρρύθμισης. Όχι, είναι η ρητορική και το σύνολο των πράξεων τής κυβέρνησης που σταδιακά τροφοδότησαν τις εξεγέρσεις και τη γενικευμένη αηδία και αποστροφή, των οποίων ο χαρακτήρας είναι πολύ περισσότερο ιδεολογικός απ’ ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Αν και δεν πρέπει να ξεχάσουμε ούτε για μια στιγμή το ζήτημα τού φακέλου του ασφαλιστικού, που αποτελεί «προκεχωρημένο απόσπασμα» τής σχεδιαζόμενης κοινωνικής καταστροφής, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι, σήμερα, η αμφισβήτηση εκτείνεται πολύ πέραν αυτού. Το κλίμα που επικρατεί μας παρέχει μια ένδειξη στρατηγικής σημασίας: μια πλειοψηφία των Γάλλων πολιτών απορρίπτει την ιδέα ότι θα μπορούσε να μας επιβληθεί μια γενικευμένη κοινωνική οπισθοδρόμηση … Το καταλάβαμε εγκαίρως. Και να ’μαστε λοιπόν εδώ.
Διότι πράγματι πρόκειται για «κοινωνική οπισθοδρόμηση». Μέχρι σήμερα τα μέλη τής κυβέρνησης το ομολογούσαν, αλλά μόνο κατ’ ιδίαν, σαν να πρόκειται για κάποια ένοχη απόλαυση. Ένας εξ αυτών, ο ελάχιστα γνωστός υφυπουργός κατοικίας, Μπενουά Απαρί, μόλις το δήλωσε και δημόσια, αν και δεν ξέρουμε αν αυτή η υπερβολική ειλικρίνεια οφείλεται στο θάρρος ή την αφέλειά του. Ο εν λόγω κ. Απαρί μόλις έκανε τη δήλωση ότι η αύξηση στα 62 χρόνια τής νόμιμης ηλικίας συνταξιοδότησης αποτελεί «μορφή κοινωνικής οπισθοδρόμησης» την οποία πρέπει ωστόσο να «την επωμιστούμε». Όταν η ρητορική τής ωμής πρόκλησης και τής περιφρόνησης έρχεται να προστεθεί σ’ αυτή τού κυνισμού, ξέρουμε τουλάχιστον τι να περιμένουμε … Μόνο που οι πολίτες λένε «όχι». Χτες μια έρευνα τού Ινστιτούτου BVA επιβεβαίωσε αυτή την τάση τής κοινής γνώμης. Η συνολική υποστήριξη τού κοινωνικού κινήματος εξακολουθεί να παραμένει εντυπωσιακή (69 %), όπως και η συναίνεση προς τις απεργίες στα μέσα μεταφοράς, με τις οποίες συμφωνούν 52% των ερωτηθέντων (άνοδος δύο ποσοστιαίων μονάδων). Ναι, σωστά το διαβάσατε!
Χωρίς να χρειάζεται να φανταζόμαστε ότι ζούμε κάποια λαϊκή επανάσταση, μπορούµε ωστόσο να δηλώσουµε ότι, από εδώ και στο εξής, το μακροχρόνιο έργο τής υπερφιλελεύθερης προπαγάνδας θα προσκρούει σε ένα μέτωπο άρνησης. Εφόσον θα έχει ορθωθεί ένα τέτοιο ανάχωμα ενάργειας, θα είναι πλέον εφικτός ο κλονισμός πολλών ιδεολογικά αντίθετων πεποιθήσεων. Πέρα από το ότι ο Νικολά Σαρκοζί έχει χάσει οριστικά τη μάχη της κοινής γνώμης, ίσως να έχει ηττηθεί και στη μάχη των ιδεών … Χτες, ο Ζαν Φρανσουά Πιγιάρ, το αφεντικό των αφεντικών στη μεταλλουργία, τής παντοδύναμης Ένωσης Μεταλλουργικών Βιομηχανιών και Επαγγελμάτων (UIMM), εξαπέλυσε επίθεση υπογραμμίζοντας: «Υπάρχει πρόβλημα μεθόδου: το νόημα τού κοινωνικού διαλόγου δεν είναι “λέω ό,τι θέλω, αλλά εξασφαλίζω ό,τι επιδιώκω”». Αυτή τη φορά ο φόβος δεν είναι πλέον προνόμιο των εξουσιαζομένων …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου