Κοινωνικός πόλεμος στη Γαλλία

εθνος

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Μεγάλη μέρα σήμερα για τη Γαλλία. Εκτη (!) απεργιακή κινητοποίηση μέσα σε μόλις ενάμιση μήνα και για έκτη συνεχή φορά αναμένονται πάνω από... δύο εκατομμύρια, ίσως και τρία εκατομμύρια διαδηλωτές στους δρόμους όλων των γαλλικών πόλεων. Τέτοιο πράγμα δεν έχει ξαναγίνει. Εκθαμβοι οι εργαζόμενοι όλης της Ευρώπης έχουν στρέψει τα μάτια τους στις απίστευτα μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις των Γάλλων πολιτών, οι οποίοι ορμούν κατά κύματα για να αποτρέψουν την αντιδημοφιλή μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό που προωθεί ο δεξιός πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί.

Αύριο η μεταρρύθμιση θα ψηφιστεί και στη Γερουσία από τη δεξιά κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά τα συνδικάτα έχουν ήδη διακηρύξει ότι θα συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις με στόχο την ανατροπή και ακύρωση του νόμου που θα ψηφιστεί. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι οι Γάλλοι εργαζόμενοι έχουν μακρά παράδοση ανατροπών ψηφισμένων νόμων, καθώς δεν διακατέχονται από αισθήματα και συμπλέγματα μοιρολατρίας, που καταδυναστεύουν π.χ. το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα και τους Ελληνες εργαζόμενους.
Είναι χαρακτηριστικό και ταυτόχρονα διασκεδαστικό ότι η γαλλική εφημερίδα «Λε Μοντ», η οποία υπό τη νέα ιδιοκτησία της υποστηρίζει τη μεταρρύθμιση του Σαρκοζί, εναποθέτει πλέον τις ελπίδες της στον... κακό καιρό (!) προκειμένου να μετριαστεί η ορμή των διαδηλωτών. «Η βροχή και ο ερχομός των πρώτων κρύων μπορούν να καταφέρουν κάποιο πλήγμα στον ενθουσιασμό των διαδηλωτών, οι οποίοι μέχρι στιγμής δεν έχουν δώσει κανένα σημάδι κόπωσης» έγραφε την Κυριακή στην πρώτη σελίδα της, επισημαίνοντας ότι τα συνδικάτα «παρατηρούν επίσης ότι η κινητοποίηση διογκώνεται αδιάκοπα μετά την επιστροφή από τις καλοκαιρινές διακοπές».
Το θέμα όμως στη Γαλλία δεν είναι πια η σκληρή στάση των συνδικάτων. Το κοινωνικό φαινόμενο που παρατηρούμε για πρώτη φορά μετά το επίσης θυελλώδες φθινόπωρο του 1995 είναι ότι έχουν εξεγερθεί πλέον αυτοτελώς οι Γάλλοι πολίτες, οι οποίοι συμμετέχουν αυθόρμητα και σε διαρκώς μεγαλύτερα πλήθη στις διαδηλώσεις, έχοντας υπερκεράσει τα συνδικάτα.
Ολοι οι Γάλλοι αναλυτές τονίζουν πως οι πολίτες που κατεβαίνουν κατά εκατομμύρια στους δρόμους εκδηλώνουν την οργή τους όχι μόνο για την αύξηση του κατώτατου ορίου συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62 χρόνια, αλλά για την πολιτική του Σαρκοζί συνολικά. Ούτως ή άλλως το όριο των 60 ετών είναι συμβολικό, αφού για να πάρουν οι Γάλλοι πλήρη σύνταξη πρέπει να έχουν 40,5 χρόνια δουλειάς! Πρακτικά είναι σχεδόν αδύνατο να έχει κανείς ένσημα πάνω από σαράντα χρόνων δουλειάς στα 60 του.
Οι Γάλλοι πολίτες όμως διαμαρτύρονται εναντίον μιας πολιτικής που χαρίζει δισεκατομμύρια, εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, στους τραπεζίτες και ταυτόχρονα όχι μόνο μεταθέτει στους ώμους των φορολογουμένων τα βάρη από τις ζημιές των τυχοδιωκτικών παιχνιδιών τζόγου των τραπεζιτών, αλλά στερεί επιπλέον το δικαίωμα στους εργαζόμενους που θα το θελήσουν να βγουν στη σύνταξη στα εξήντα τους, με μειωμένες απολαβές.
Η οργή και οι κινητοποιήσεις των Γάλλων προσλαμβάνουν τη μορφή αλυσιδωτής πυρηνικής αντίδρασης σε κοινωνικό επίπεδο. Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις εμπλουτίζονται συνεχώς με τη συμμετοχή πρόσθετων τομέων εργαζομένων, αλλά και ολόκληρων κοινωνικών στρωμάτων.
Η πιο χαρακτηριστική εκδήλωση αυτού του φαινομένου είναι η ραγδαία αυξανόμενη δραστηριοποίηση των μαθητών λυκείων, οι οποίοι πλέον συμμετέχουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στις τελευταίες διαδηλώσεις προκαλώντας πανικό στην κυβέρνηση Σαρκοζί. Αν το φαινόμενο κινητοποίησης της νεολαίας γενικευθεί και συμπεριλάβει και τους φοιτητές, το Μέγαρο των Ηλυσίων θα περιέλθει σε απελπιστική κατάσταση. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι μαθητές των λυκείων διαδηλώνουν όχι με κάποια επιμέρους εκπαιδευτικά αιτήματα, αλλά εκφράζοντας την απέχθειά τους για το μέλλον που τους επιφυλάσσει το γαλλικό πολιτικό σύστημα - ένα μέλλον ανεργίας αφού οι μεγάλοι θα πρέπει να μένουν στις εργασίες τους μέχρι τα... εβδομήντα τους, ίσως και περισσότερο προκειμένου να συμπληρώσουν τα 41,5 χρόνια εργασίας που εισάγει η μεταρρύθμιση του Σαρκοζί.
ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ
Κρίνεται το μέλλον όλων των Ευρωπαίων
Η επίθεση του Σαρκοζί στο ασφαλιστικό εντάσσεται στο γενικό σχέδιο των δεξιών κύκλων που ηγεμονεύουν στην ΕΕ να αναιρέσουν όλες τις εργασιακές κατακτήσεις του 20ού αιώνα. Παντού περνούν τα σχέδιά τους σχεδόν αμαχητί, καθώς στις περισσότερες χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, η αντίσταση των εργαζομένων είναι ανεπαρκής. Υπ’ αυτό το πρίσμα η εντυπωσιακή και πείσμων αντίσταση που προβάλλουν οι Γάλλοι εργαζόμενοι συνιστά το τελευταίο οχυρό του κόσμου της εργασίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Στους δρόμους των γαλλικών πόλεων κρίνεται ουσιαστικά το μέλλον όλων των εργαζομένων της Ευρώπης. Αν οι Γάλλοι πολίτες νικήσουν στην αναμέτρησή τους με τον Σαρκοζί, τότε θα υπάρξει ελπίδα σε όλη την ΕΕ.