press-gr
Γράφει
ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Πριν εικοσιτέσσερις περίπου αιώνες γνώριζε ο σοφός άνδρας, πως για να διαβάσεις με όρεξη και μεράκι κάτι, πρέπει να είναι διασκεδαστικό σαν παραμύθι και αναφερόμενος στους ειδικούς, στους άμεσα ενδιαφερόμενους, στους οποίους κυρίως απευθυνόταν, συνέχιζε, «θα μου είναι όμως αρκετό να την κρίνουν ωφέλιμη εκείνοι, οι οποίοι θέλουν να έχουν μιαν σαφή εικόνα των όσων έχουν γίνει….».
Αν ο Θουκυδίδης έγραφε ένα βιβλίο για...
παιδιά, θα έγραφε τον Πελοποννησιακό Πόλεμο σαν παραμύθι. Σαν την Ιλιάδα ή την Οδύσσεια, τα δυο βιβλία που διασκέδασαν και διαπαιδαγώγησαν τα ελληνόπουλα αφού όλα σχεδόν μπορούσαν να τα απαγγείλουν «απ’ έξω και ανακατωτά».
Αυτά τα τόσο απλά και ουσιώδη, φαίνεται πως τα αγνοούν οι άνθρωποι του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και οι συγγραφείς των σύγχρονων βιβλίων ιστορίας. Προσπαθώντας να βοηθήσω το παιδί μου σε ένα διαγώνισμα ιστορίας της Β’ Γυμνασίου, όχι απλώς εκνευρίστηκα αλλά έφριξα γιατί είναι γραμμένο, όχι σαν ένα διασκεδαστικό ανάγνωσμα αλλά σαν ένα βαρετό επιστημονικό σύγγραμμα για φοιτητές ιστορίας ή φιλολογίας..
Στην πέμπτη δημοτικού, με την έναρξη του σχολείου, έπρεπε να του εξηγήσω, αφού χρειάστηκε να το διαβάσω, «τι είναι ποιητικό αίτιο»! Ακουσον, άκουσον!
Πέρυσι, στην πρώτη Γυμνασίου, πριν καλά-καλά ξεκινήσει να μαθαίνει σε τι αναφέρεται η Ιλιάδα, έπρεπε να μάθει «τι είναι το ομηρικό ζήτημα»! Κάτι που έμαθα εγώ μόνος μου ενήλικας πλέον. Ειδικά η ιστορία πρέπει να μαθαίνεται σαν ένα ευχάριστο παραμύθι, που θα ανοίξει την όρεξη για να ασχοληθεί κανείς συνεχώς και Δια Βίου μαθαίνοντας μόνος του, ανακαλύπτοντας νέα πράγματα από διαφορετικές πηγές.
Δεν μπορώ να φανταστώ τον Αριστοτέλη να εξηγεί στο νεαρό Αλέξανδρο τα διάφορα λογοτεχνικά είδη, τα χαρακτηριστικά και τις διαφορές τους. Αν το είχε κάνει, ο Αλέξανδρος, θα αρνιόταν σίγουρα να μάθει απ’ έξω την Ιλιάδα.
Όταν το 1973 βρέθηκα στη Γερμανία, μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ο μέσος έλληνας φοιτητής γνώριζε καλύτερα από το μέσο γερμανό φοιτητή, ακόμα και τη γερμανική ιστορία. Ο λόγος, εμείς διδαχτήκαμε ιστορία από «παλαιάς γραφής» βιβλία, που ήταν γραμμένα σαν παραμύθια, ενώ εκείνοι από βιβλία σαν τα σημερινά σύγχρονα ελληνικά βιβλία με αποσπάσματα, βιβλιογραφίες, ερωτήσεις πολλαπλών απαντήσεων και κριτικές αναλύσεις, για να αποκτήσουν δήθεν κριτική αναλυτική σκέψη. Το αποτέλεσμα ήταν να μισήσουν το μάθημα της ιστορίας και να μην ασχοληθούν ούτε αργότερα. Δεν μπορώ να φανταστώ πως κάποιοι θέλουν να κάνουν τα παιδιά μας να μισήσουν την ιστορία. Απλώς πιστεύω πως κάποιοι στο παιδαγωγικό ινστιτούτο κάνουν πράγματα από συνήθεια αντιγράφοντας αυτό που κάνουν άλλοι, δίχως να αξιολογήσουν το αποτέλεσμα.
Βλέποντας νέα παιδιά να μην γνωρίζουν ούτε καν τι σημαίνει το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου του 40 μελαγχολείς και οργίζεσαι.
ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
 |
Ο ανδριάντας του Θουκυδίδη έξω από το αυστριακό κοινοβούλιο στη Βιέννη |
«Οποιος δεν ξέρει από πού έρχεται,
δεν ξέρει που βρίσκεται και λογικά, ούτε που πηγαίνει»
«Κατά την ακρόαση ίσως η ιστορία αυτή να φανεί λιγότερο διασκεδαστική απ’ ό,τι θα έπρεπε, καθώς δεν μοιάζει με παραμύθι». Αυτά έγραφε ο μέγας ιστορικός Θουκυδίδης για την ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου.Πριν εικοσιτέσσερις περίπου αιώνες γνώριζε ο σοφός άνδρας, πως για να διαβάσεις με όρεξη και μεράκι κάτι, πρέπει να είναι διασκεδαστικό σαν παραμύθι και αναφερόμενος στους ειδικούς, στους άμεσα ενδιαφερόμενους, στους οποίους κυρίως απευθυνόταν, συνέχιζε, «θα μου είναι όμως αρκετό να την κρίνουν ωφέλιμη εκείνοι, οι οποίοι θέλουν να έχουν μιαν σαφή εικόνα των όσων έχουν γίνει….».
Αν ο Θουκυδίδης έγραφε ένα βιβλίο για...
παιδιά, θα έγραφε τον Πελοποννησιακό Πόλεμο σαν παραμύθι. Σαν την Ιλιάδα ή την Οδύσσεια, τα δυο βιβλία που διασκέδασαν και διαπαιδαγώγησαν τα ελληνόπουλα αφού όλα σχεδόν μπορούσαν να τα απαγγείλουν «απ’ έξω και ανακατωτά».
Αυτά τα τόσο απλά και ουσιώδη, φαίνεται πως τα αγνοούν οι άνθρωποι του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και οι συγγραφείς των σύγχρονων βιβλίων ιστορίας. Προσπαθώντας να βοηθήσω το παιδί μου σε ένα διαγώνισμα ιστορίας της Β’ Γυμνασίου, όχι απλώς εκνευρίστηκα αλλά έφριξα γιατί είναι γραμμένο, όχι σαν ένα διασκεδαστικό ανάγνωσμα αλλά σαν ένα βαρετό επιστημονικό σύγγραμμα για φοιτητές ιστορίας ή φιλολογίας..
Στην πέμπτη δημοτικού, με την έναρξη του σχολείου, έπρεπε να του εξηγήσω, αφού χρειάστηκε να το διαβάσω, «τι είναι ποιητικό αίτιο»! Ακουσον, άκουσον!
Πέρυσι, στην πρώτη Γυμνασίου, πριν καλά-καλά ξεκινήσει να μαθαίνει σε τι αναφέρεται η Ιλιάδα, έπρεπε να μάθει «τι είναι το ομηρικό ζήτημα»! Κάτι που έμαθα εγώ μόνος μου ενήλικας πλέον. Ειδικά η ιστορία πρέπει να μαθαίνεται σαν ένα ευχάριστο παραμύθι, που θα ανοίξει την όρεξη για να ασχοληθεί κανείς συνεχώς και Δια Βίου μαθαίνοντας μόνος του, ανακαλύπτοντας νέα πράγματα από διαφορετικές πηγές.
Δεν μπορώ να φανταστώ τον Αριστοτέλη να εξηγεί στο νεαρό Αλέξανδρο τα διάφορα λογοτεχνικά είδη, τα χαρακτηριστικά και τις διαφορές τους. Αν το είχε κάνει, ο Αλέξανδρος, θα αρνιόταν σίγουρα να μάθει απ’ έξω την Ιλιάδα.
Όταν το 1973 βρέθηκα στη Γερμανία, μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ο μέσος έλληνας φοιτητής γνώριζε καλύτερα από το μέσο γερμανό φοιτητή, ακόμα και τη γερμανική ιστορία. Ο λόγος, εμείς διδαχτήκαμε ιστορία από «παλαιάς γραφής» βιβλία, που ήταν γραμμένα σαν παραμύθια, ενώ εκείνοι από βιβλία σαν τα σημερινά σύγχρονα ελληνικά βιβλία με αποσπάσματα, βιβλιογραφίες, ερωτήσεις πολλαπλών απαντήσεων και κριτικές αναλύσεις, για να αποκτήσουν δήθεν κριτική αναλυτική σκέψη. Το αποτέλεσμα ήταν να μισήσουν το μάθημα της ιστορίας και να μην ασχοληθούν ούτε αργότερα. Δεν μπορώ να φανταστώ πως κάποιοι θέλουν να κάνουν τα παιδιά μας να μισήσουν την ιστορία. Απλώς πιστεύω πως κάποιοι στο παιδαγωγικό ινστιτούτο κάνουν πράγματα από συνήθεια αντιγράφοντας αυτό που κάνουν άλλοι, δίχως να αξιολογήσουν το αποτέλεσμα.
Βλέποντας νέα παιδιά να μην γνωρίζουν ούτε καν τι σημαίνει το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου του 40 μελαγχολείς και οργίζεσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου