Μέσω του site zerohedge, αναδημοσιεύουμε (μεταφρασμένο στα ελληνικά) ένα άρθρο του John Taylor Gatto για την εκπαίδευση στις ΗΠΑ (και όχι μόνο εκεί βέβαια), με τίτλο:
"Το εκπαιδευτικό σύστημα σχεδιάστηκε για να μας κρατήσει αμόρφωτους και υπάκουους".
Το 1991, όταν παραιτήθηκε, έγραψε ένα γράμμα που δημοσιεύτηκε στη Wall Street Journal, όπου έλεγε ότι δεν ήθελε να συνεχίσει να "πληγώνει" τους μαθητές, διδάσκοντας τους στα πλαίσια του σημερινού εκπαιδευτικού συστήματος.
Είναι εντυπωσιακό που τον θυμήθηκαν στις ΗΠΑ, ακόμα και από ένα site όπως το zerohedge, που "ειδικεύεται" στην οικονομία, αλλά προφανώς η εκπαίδευση στο σχολείο βάζει ένα μεγάλο μέρος από τα θεμέλια της προσωπικότητας των νένων γενιών, και άρα ευθύνεται σημαντικά για τις γενικότερες εξελίξεις.
Ας δούμε λοιπόν το άρθρο του Gatto:
Δεν είναι μυστικό ότι το εκπαιδευτικό σύστημα των ΗΠΑ δεν κάνει πολύ καλή δουλειά. Οι μελέτες δείχνουν ότι, με φοβερή ακριβεία, οι μαθητές της Αμερικής υστερούν σε σχέση με τους συνομηλίκους τους σχεδόν κάθε βιομηχανικής χώρας. Ακούμε συγκλονιστικά στατιστικά σχετικά με το ποσοστό των αποφοίτων γυμνασίου που δεν μπορούν να βρουν τις ΗΠΑ στο χάρτη, ή που δεν ξέρουν ποιος ήταν ο Αβραάμ Λίνκολν.
Διάφορες πτυχές του συστήματος έχουν κατηγορηθεί - υπεράριθμες αίθουσες διδασκαλίας, έλλειψη χρηματοδότησης, οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι δεν μπορούν να περάσουν τις εξετάσεις επάρκειας στους τομείς τους, κλπ. Αλλά αυτά είναι μόνο δευτερεύοντα προβλήματα. Ακόμη και αν λύνονταν, τα σχολεία θα εξακολουθούν να είναι χάλια. Γιατί; Γιατί έτσι έχουν σχεδιαστεί να είναι.
Πώς τολμώ να κάνω μια τέτοια "τολμηρή" δήλωση; Πώς ξέρω το γιατί το σχολείο του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος της Αμερικής σχεδιάστηκε όπως σχεδιάστηκε (χωρισμένο ανάλογα με την ηλικία, έξι έως οκτώ 50-λεπτες ώρες διαδασκαλίας στη σειρά, ορισμένες από Pavlovian κουδούνια, έμφαση στην αποστήθιση, βασισμένα σε διευθυντικές φιγούρες που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, κλπ.);
Διότι οι άνθρωποι που σχεδίασαν, χρηματοδότησαν και υλοποίησαν το εκπαιδευτικό σύστημα της Αμερικής στα τέλη του 1800 και στις αρχές του 1900 έγραψαν για το τι έκαναν.
Σχεδόν όλα αυτά τα βιβλία, άρθρα και εκθέσεις είναι εξαντλημένα και δύσκολο να βρεθούν. Ευτυχώς για μας, ο John Taylor Gatto τα εντοπίσε. Ο Gatto ψηφίστηκε Καθηγητής της Χρονιάς τρεις φορές στην πόλη της Νέας Υόρκης και Καθηγητής της Χρονιάς το 1991 στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης. Αλλά απογοητεύτηκε με τα σχολεία - με τον τρόπο που επιβάλλουν συμμόρφωση, τον τρόπο που σκοτώνουν τη φυσική δημιουργικότητα, φιλοπεριέργεια, και την αγάπη της μάθησης που κάθε μικρό παιδί έχει στην αρχή. Έτσι άρχισε να ψάχνει σε "άγνωστη γη", στις ρίζες του εκπαιδευτικού συστήματος της Αμερικής.
Το 1888, η Επιτροπή Παιδείας της Γερουσίας είχε "αγχωθεί" για την τοπική, μη τυποποιημένη, μη υποχρεωτική μορφή της εκπαίδευσης που μάλιστα μάθαινε στα παιδιά να διαβάζουν σε προχωρημένο επίπεδο, να κατανοούν την ιστορία, και, αλίμονο, να σκέφτονται για τους εαυτούς τους. Η έκθεση της επιτροπής ανέφερε τα εξής: «Πιστεύουμε ότι η εκπαίδευση είναι μία από τις κύριες αιτίες της δυσαρέσκειας που τα τελευταία χρόνια εκδηλώνεται μεταξύ των εργαζόμενων τάξεων".
Από τη στροφή του αιώνα, οι νέοι κρατούντες στην εκπαίδευση της Αμερικής προωθούσαν μια νέα μορφή εκπαίδευσης με μια νέα αποστολή (και δεν ήταν να διδάξει). Ο διάσημος φιλόσοφος και παιδαγωγός John Dewey έγραψε το 1897:
Κάθε εκπαιδευτικός θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι είναι ένας κοινωνικό υπηρέτης, ορισμένος για τη διατήρηση της ομαλής κοινωνικής τάξης και τη διασφάλιση της "σωστής" κοινωνικής ανάπτυξης.
Στη διατριβή του, το 1905, για το Columbia Teachers College, ο Elwood Cubberly, ο μελλοντικός Κοσμήτορας της Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, έγραψε ότι τα σχολεία πρέπει να είναι τα εργοστάσια, "στην οποία νωπά προϊόντα, τα παιδιά, πρέπει να διαμορφωθούν σε ολοκληρωμένα προϊόντα που παρασκευάζονται ... όπως τα καρφιά, και οι προδιαγραφές για την κατασκευή θα προέρχονται από την κυβέρνηση και τη βιομηχανία".
Το επόμενο έτος, το Εκπαιδευτικό Συμβούλιο Rockefeller, το οποίο χρηματοδότησε τη δημιουργία πολλών δημόσιων σχολείων, εξέδωσε μια δήλωση, από την οποία παραθέτουμε ένα μικρό μέρος:
Στα όνειρα μας ... οι άνθρωποι παραδίδονται με τέλεια υπακοή στα χέρια μας προκειμένου να τους διαμορφώσουμε σαν πηλό. Οι σημερινές εκπαιδευτικές συμβάσεις [πνευματική εκπαίδευση και διάπλαση χαρακτήρα] σβήνουν από το μυαλό μας, και ξεφεύγοντας από τις συμβάσεις αυτές, προωθούμετο δικό μας καλό πάνω σε μια σειρά ευγνωμονούντων και ευεπηρέαστων "λαϊκών ανθρώπων". Δε θα προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτούς τους ανθρώπους ή τα παιδιά τους φιλοσόφους, ή άνδρες της μάθησης, ή άνδρες της επιστήμης. Πρέπει να μην βγουν ανάμεσά τους εκπαιδευτικοί, συγγραφείς, ποιητές και λογοτέχνες. Δεν θα ψάξουμε για παιδιά με ταλέντο για μεγάλοι καλλιτέχνες, ζωγράφοι, μουσικοί, ούτε δικηγόροι, γιατροί, κήρυκες, πολιτικοί, στους οποίους έχουμε άφθονη προσφορά. Η αποστολή που θέτουμε στους εαυτούς μας είναι πολύ απλή ... θα οργανώσουμε τα παιδιά ... και θα τους διδάξουμε να κάνουν με έναν τέλειο τρόπο τα πράγματα που οι μητέρες τους και οι πατέρες τους τα κάνουν με έναν ατελή τρόπο.
Την ίδια χρονική περίοδο, ο William Torrey Harris, Επίτροπος Παιδείας 1889 - 1906 στις ΗΠΑ, έγραψε:
Ενενήντα εννέα [σπουδαστές] από εκατό είναι "ρομπότ" ("αυτόματα"), που προσπαθούν να περπατήσουν στα προβλεπόμενα μονοπάτια, και να τηρούν τους τύπους. Αυτό δεν είναι ατύχημα, αλλά το αποτέλεσμα σημαντικής εκπαίδευσης, η οποία επιστημονικά ορίζεται ως η χειραφέτηση του ατόμου.
Σε εκείνο το ίδιο βιβλίο, Η Φιλοσοφία της Εκπαίδευσης, ο Harris αποκάλυψε επίσης:
Ο μεγάλος στόχος του σχολείου μπορούν να υλοποιηθεί καλύτερα στο σκοτάδι, σε άσχημα μέρη χωρίς αέρα....[Ο μεγάλος στόχος] Είναι να δαμάσει κανείς το φυσικό εαυτό του, να ξεπεράσει την ομορφιά της φύσης. Το σχολείο θα πρέπει να αναπτύξει τη δυνατότητα [του μαθητή] να αποσύρεται από τον εξωτερικό κόσμο.
Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Πρόεδρος Woodrow Wilson θα επαναλάβει αυτές τις απόψεις σε μια ομιλία του σε επιχειρηματίες:
Θέλουμε μια τάξη να έχει μια φιλελεύθερη παιδεία. Θέλουμε μια άλλη τάξη, μια αναγκαστικά πολύ μεγαλύτερη σε μέγεθος τάξη, να παραιτηθεί από το προνόμιο μιας φιλελεύθερης εκπαίδευσης και να διαθλαστεί για την πραγματοποίηση συγκεκριμένων δύσκολων χειρωνακτικών εργασιών.
Γράφει ο Gatto: "Ένας άλλος σημαντικός αρχιτέκτονας των τυποποιημένων τεστ, ο H.H. Goddard, είπε στο βιβλίο του "Ανθρώπινη αποτελεσματικότητα" (1920), ότι η εκπαίδευση της κυβέρνησης ήταν για "την τέλεια οργάνωση της κυψέλης".
Ενώ ο πρόεδρος του Χάρβαρντ τα έτη 1933 - 1953, ο James Bryant Conant, έγραψε ότι η αλλαγή σε ένα καταναγκαστικό, άκαμπτο και εν δυνάμει καταστροφικό εκπαιδευτικό σύστημα είχε απαιτηθεί από "ορισμένους βιομηχάνους και "οραματιστές" που άλλαζαν τη φύση της βιομηχανικής διαδικασίας."
Με άλλα λόγια, οι κυρίαρχοι της βιομηχανίας και της κυβέρνησης θέλησαν ρητά ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα διατηρήσει την κοινωνική τάξη, με το να μας διδάξουν αρκετά για να "τα φέρουμε βόλτα", αλλά όχι αρκετά ώστε να μπορέσουμε να σκεφτούμε για τον εαυτό μας, να αμφισβητήσουμε την κοινωνικοπολιτικής τάξη, ή να επικοινωνήσουμε σωστά. Προοριζόμαστε για να γίνουμε καλοί εργάτες-κηφήνες, με ένα απειροελάχιστο ποσοστό του πληθυσμού -κυρίως τα παιδιά των κυρίαρχων της βιομηχανίας και της κυβέρνησης- να εκπαίδεύονται σε τέτοιο επίπεδο ώστε να μπορούν να συνεχίσουν να ελέγχουν τα πράγματα.
Αυτές ήταν, σε κοινή θέα, οι βασικές αρχές για το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης, ένα σύστημα το οποίο παραμένει αμετάβλητο μέχρι σήμερα. Αν και οι πραγματικοί λόγοι πίσω από αυτό δεν εκφράζονται δημοσίως συχνά, είναι προφανώς ακόμα γνωστά εντός των εκπαιδευτικών κύκλων. Η κλινική ψυχολόγος Bruce Ε. Levine έγραψε το 2001:
Κάποτε είχα διαβουλεύσεις με έναν δάσκαλο ενός εξαιρετικά έξυπνου οκτάχρονου αγοριού, το οποίο είχε διαγνωστεί με "αντιθετική προκλητική διαταραχή" (oppositional defiant disorder). Εισηγήθηκα ότι ίσως το αγόρι δεν είχε μια ασθένεια, αλλά απλά βαριόταν. Η δασκάλα του, μια ευχάριστη γυναίκα, συμφώνησε μαζί μου. Ωστόσο, πρόσθεσε, "Μας είπαν στη συνέντευξη ότι η δουλειά μας είναι να τα παραδώσουμε έτοιμα για την αγορά εργασίας ... ότι τα παιδιά πρέπει να συνηθίσουν να μην τους δίνουμε ερεθίσματα όλη την ώρα, αλλιώς θα χάσουν τη δουλειά τους στον πραγματικό κόσμο .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου