Η Κέρκυρα της ανατροπής

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ

Του Σταμάτη Κυριάκη, για την εφημερίδα «Ενημέρωση»

Οι καθημερινές συγκεντρώσεις στην πλατεία Δημαρχείου δεν έχουν προηγούμενο.
Ουδέποτε, όσο γνωρίζω, υπήρξε τέτοια επιμονή στην συνέχιση ενός αγώνα.
Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι άνθρωποι που γνωρίζω χρόνια και που είχαν αρκεστεί στον ρόλο του τηλεθεατή αποφάσισαν , όχι μόνο να έρθουν αλλά και να απευθυνθούν στους συμπολίτες τους. Άλλοι με εντυπωσιακά συγκροτημένους λόγους που σε κάνουν να αναρωτιέσαι «μα που ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί ;» και άλλοι κομπιάζοντας, προσπαθώντας εναγωνίως να αρθρώσουν , επιτέλους έναν δικό τους λόγο.
Χρειάζεται ο καθένας να επιδείξει τον μέγιστο σεβασμό στον συνομιλητή του όσο και αν διαφωνεί μαζί του.
Χρειάζεται να ενθαρρυνθεί ο κάθε ένας για να αναπτύξει την άποψή του.
Χρειάζεται , ο καθένας μας, να κάνει ότι είναι δυνατόν για να διαφυλάξουμε την ενότητα ενός κινήματος που στοχεύει στην ανατροπή μιας κυβέρνησης και μιας κατάστασης που δυναστεύει τις ζωές μας.
Αξίζουν συγχαρητήρια στην ομάδα των τεσσάρων νέων συμπολιτών και συναγωνιστών μας που πήραν την πρωτοβουλία. Που είχαν το θάρρος να απευθυνθούν στην κοινωνία της Κέρκυρας για πρώτη φορά στην ζωή τους με άμεσο τρόπο, μιλώντας για την προσωπική τους εμπειρία και ενθαρρύνοντας τον καθένα να το κάνει.
Ακούσαμε την Κορίνα να καταγγέλλει το επικείμενο ξεπούλημα της χώρας και τον Πέτρο με το παιδί στην αγκαλιά να προσπαθεί να συντονίσει την συζήτηση.
Ακούσαμε τον Σπύρο να μας μιλάει για τις μορφές πάλης και τους προβληματισμούς του.
Ακούσαμε εκείνο το εξαιρετικό γράμμα της Αλέκας για τις προσωπικές της εμπειρίες από την καθημερινότητα της κρίσης και που δεν έχει δημοσιευθεί πουθενά.
Ακούσαμε ανθρώπους του θεάτρου.
Ακούσαμε καθηγητές που συνήθως απευθύνονται στα παιδιά μας, να μιλούν στην μέση της πλατείας μπροστά σε γνωστούς και άγνωστους.
Κάθε βράδυ στην Πλατεία Δημαρχείου μια άγνωστη Κέρκυρα παρουσιάζεται μπροστά μας.
Είναι φορές που παρακολουθώ σαν να βλέπω ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θεατρικό έργο. Δεν ξέρεις την εξέλιξη του. Κανείς δεν το έχει ξαναδεί για να σου πει κάτι για το σενάριο. Οι κριτικοί θα μιλήσουν στο τέλος.
Το σημαντικότερο είναι ότι μέσα από άμεσο δημοκρατικές διαδικασίες που παραπέμπουν σε άλλες εποχές της ιστορίας εκδηλώνεται όχι μόνο η αγανάκτηση για την κρίση και τις συνέπειες της στον καθένα μας, αλλά δοκιμάζεται και μια νέα πολιτική σχέση χωρίς διαμεσολαβητές.
Κανένας δεν μπορεί να ξέρει που θα οδηγήσει αυτή η εποχή. Το ενθαρρυντικό είναι ότι αρχίσαμε να προσπαθούμε. Αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι δεν φταίνε τα κόμματα και οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ως θεσμοί, αλλά ο καθένας μας, που με την αδιαφορία του για τα κοινά, άφησε χώρο για να μας χειραγωγήσουν.
Πατριώτης δεν είναι όποιος κουνάει σημαιούλες στις παρελάσεις και βγάζει λόγους αφρίζοντας και προσπαθώντας να ανακαλύψει υποθετικούς εχθρούς. Πατριώτης είναι ο Μάκης, ένας απλός υπάλληλος, που παρακολουθεί κάθε βράδυ αμίλητος και που έχει δουλέψει επί δεκαπέντε χρόνια ένα βιβλίο με θέμα τα τοπωνύμια της Κέρκυρας. Είναι ο ίδιος που μπαίνει μπροστά για να μην ξεπουληθεί η Γαρίτσα και το Αχίλλειο και για να μην ξενιτευτεί η νεολαία μας εξαιτίας της ανεργίας.
Ο καθένας μας έχει τις ιδεολογικές και πολιτικές του απόψεις αλλά δεν επιτρέπει αυτές να γίνουν αιτία διαχωρισμού και στείρας αντιπαράθεσης σε μια τόσο ελπιδοφόρα προσπάθεια.
Μας ενώνει η προσπάθεια για να απαλλαγεί η χώρα μας και οι εργαζόμενοι από μια κυβέρνηση κλεφτών, μιζαδόρων και υπηρετών των πολυεθνικών που μας οδηγούν στην ολοκληρωτική καταστροφή.
Μας ενώνει η κοινή μας επιδίωξη για την παύση των πληρωμών δανείων που δεν ζητήσαμε, δεν γνωρίζουμε και δεν αναγνωρίζουμε.
Μας ενώνει η προσπάθεια για να μην πληρώσουμε εμείς τις συνέπειες μιας κρίσης που δεν την προκαλέσαμε.
Μας ενώνει ο στόχος για την εθνικοποίηση των τραπεζών που τις χρηματοδοτούμε για να μας πνίγουν καθημερινά.
Μας ενώνει η πρόθεση μας να επιστρέψουμε στην δραχμή ώστε να διαχυθεί ένα μέρος του πλούτου που παράγουμε προς τις φτωχότερες τάξεις και να προστατευτούμε από την ολοκληρωτική καταστροφή εμάς , των οικογενειών μας , της Κέρκυρας και της χώρας.
Δεν μπορούμε να αφήσουμε να συνεχίζεται μια κατάσταση όπου το 50% της νεολαίας της Κέρκυρας είναι άνεργη.
Δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια όταν οι ξενοδοχοϋπάλληλοι μένουν απλήρωτοι.
Δεν μπορούμε να αδιαφορήσουμε πλέον, όταν κλείνουν σχολεία . Όταν νοσοκομεία υποβαθμίζονται σε κέντρα υγείας. Όταν έχουμε στις βρύσες μας ακατάλληλο νερό.
Δεν μπορούμε να μένουμε αδιάφοροι όταν δικάζονται ξανά και ξανά οι κάτοικοι της Λευκίμμης επειδή προσπάθησαν να προστατεύσουν τον τόπο τους από μια , πρώτου μεγέθους περιβαλλοντική καταστροφή.
Δεν μπορούμε να είμαστε παθητικοί θεατές όταν απειλούνται με μαζικές απολύσεις οι υπάλληλοι του δημοσίου και τα μαγαζιά της πόλης μας κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο.
Προστατεύσαμε και περιθάλψαμε τους μετανάστες άλλων χωρών, δεν είναι δυνατόν να γίνουμε μετανάστες ούτε σε άλλες χώρες ούτε στον τόπο μας.

Κάθε βράδυ όλοι στην πλατεία Δημαρχείου μπροστά από την λέσχη των ευγενών που την μετέτρεψαν οι επαναστάτες μιας άλλης εποχής στην πρώτη λυρική σκηνή .