"Ο Στάλιν πρέπει να βρίσκει τα πράγματα δυσκολότερα κι από μένα", σκέφτηκε ο Τσαγκατάεφ. Έχει μεμιάς μαζέψει τους πάντες γύρω του: Ρώσους, Τάταρους, Ουζμπέκους, Τουρκμένους, Λευκορώσους--έθνη ολόκληρα. Σύντομα θα έχει μαζέψει όλη την ανθρωπότητα και θα ξοδεύει όλη του την ψυχή για αυτή, έτσι ώστε οι άνθρωποι να έχουν κάτι για να τους κρατά στα πόδια τους στο μέλλον, ώστε να γνωρίζουν τι να σκέφτονται και τι να κάνουν.Andrei Platonov, Dzhan, 1935
Στα 1945, μας λέει ο Ντομένικο Λοζούρντο, η Χάνα Άρεντ έγραφε:
Αυτό στο οποίο κάθε πολιτικό και εθνικό κίνημα των καιρών μας θα έπρεπε να δώσει την απόλυτη προσοχή του σε ό,τι αφορά τη Ρωσία --δηλαδή, την εντελώς καινοτόμο και επιτυχή της προσέγγιση στις εθνικές συγκρούσεις, την νέα μορφή της οργάνωσης διαφορετικών εθνών στη βάση της εθνικής ισότητας-- αυτό αγνοείται κι απ' τους φίλους της κι απ' τους εχθρούς της.
Η "εντελώς καινοτόμος και επιτυχής" προσέγγιση της Σοβιετικής Ρωσίας στο ζήτημα των εθνικών συγκρούσεων δεν ήταν άλλη από το μοντέλο της σοσιαλιστικής ομοσπονδίας λαών, το μοντέλο δηλαδή αυτού που σήμερα χλευάζεται ως μοντέλο του "πατερούλη Στάλιν", καθώς ο Στάλιν ήταν "πατέρας" ακριβώς των ετερογενών και διαφορετικών θρησκειών λαών που ζούσαν στην Σοβιετική Ένωση: Χριστιανών, Μουσουλμάνων, Εβραίων.
Τα λόγια αυτά τα ξέχασε πρώτη απ' όλους η ίδια η Άρεντ, όταν "κατέκτησε την Αμερική", ή ακριβέστερα, όταν η Αμερική κατέκτησε την Άρεντ, οδηγώντας την στην αντισοβιετική πολεμική του η Καταγωγή του Ολοκληρωτισμού.
***
Τώρα, αν με ρωτούσε κάποιος ποιο είναι το ιστορικό γεγονός που θεμελιώνει το πέρασμα από τον ύστερο εικοστό στον εικοστό πρώτο αιώνα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, θα απαντούσα: ο Σοβιετο-Αμερικανικός πόλεμος στο Αφγανιστάν, από το 1979 ως το 1989.
Η απάντησή μου στηρίζεται στα ακόλουθα γεγονότα:
α) ήταν ένας "proxy war" σε ό,τι αφορά τις ΗΠΑ, δηλαδή ένας πόλεμος με την κυρίαρχη μορφή του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην πρώτη δεκαπενταετία του 21ου αιώνα. Οι ΗΠΑ πολέμησαν την Σοβιετική Ένωση εκπαιδεύοντας και χρηματοδοτώντας την συμμαχία των Μουτζαχεντίν.
β) ο πόλεμος έφερε το τελικό χτύπημα στον Σοβιετικό σοσιαλισμό, οδηγώντας σε κατάρρευση το ομοσπονδιακό και πολυθενικό μοντέλο το οποίο επαινούσε η Άρεντ το 1945, σε διάλυση την ΕΣΣΔ, και σε αμοιβαία αντιπαράθεση μια σειρά λαών οι οποίοι ως τότε ζούσαν μαζί ειρηνικά, κάτω από την κοινή σκέπη του σοσιαλιστικού κράτους.
γ) ο πόλεμος προετοίμασε άμεσα την ανάδυση του εθνικιστικού τοπικισμού, του κοινοτισμού και του ισλαμικού φονταμενταλισμού, στον οποίο στηρίχτηκε η αντισοβιετική στρατιωτική πολιτική των ΗΠΑ. Κατά συνέπεια δημιούργησε ο ίδιος αυτός πόλεμος, και με απόλυτη ευθύνη των ΗΠΑ, τον "εχθρικό πόλο" που θα διαδεχόταν τον Σοβετικό κομμουνισμό ως πρόσχημα και εργαλείο πολιτικής αποσταθεροποίησης, οικονομικής λεηλασίας και στρατιωτικής αιματοχυσίας σε όλο τον πλανήτη.
Όλες λοιπόν οι θεμελιώδεις διαστάσεις της διεθνούς πολιτικής κατάστασης του 21ου αιώνα --η απουσία της εξισορροπητικής δύναμης του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, ο κατακερματισμός των εθνών σε αμοιβαία εχθρικές θρησκείες και εθνότητες, η άνοδος των φονταμενταλισμών, οι πόλεμοι δια αντιπροσώπων, η επιδημία των εμφυλίων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων που τους προκαλούν και μετά τους χρησιμοποιούν ως πρόσχημα-- αποτελούν άμεσα παράγωγα της νίκης των ΗΠΑ και της ήττας της ΕΣΣΔ στον πόλεμο του Αφγανιστάν.
Ως τώρα, η ανθρωπότητα είχε αρκετές επώδυνες ευκαιρίες να θυμηθεί τα λόγια που ξέχασε η Άρεντ: Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν (πάλι), Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Ουκρανία. Είχε αρκετές επώδυνες ευκαιρίες να θυμηθεί τι δυνατότητες γέννησε ο σοσιαλισμός για την ειρηνική συνύπαρξη λαών και θρησκειών, και άρα και τι τέρατα εξέθρεψε ο ιμπεριαλισμός που τον ανέτρεψε, τι σκοτεινές και βάρβαρες δυνάμεις απελεύθερωσε.
Αλλά αυτές οι ευκαιρίες δεν είναι τίποτε μπροστά σε όσα θα έλθουν, και που δεν θα μείνουν εκτός Ευρώπης, αναπόφευκτα και νομοτελειακά.
Πικρά, πολύ πικρά θα θυμηθούν πολλοί τη χαμένη για μας δυνατότητα που περιέγραφαν αυτά τα λόγια στα χρόνια που έρχονται...
Στα 1945, μας λέει ο Ντομένικο Λοζούρντο, η Χάνα Άρεντ έγραφε:
Αυτό στο οποίο κάθε πολιτικό και εθνικό κίνημα των καιρών μας θα έπρεπε να δώσει την απόλυτη προσοχή του σε ό,τι αφορά τη Ρωσία --δηλαδή, την εντελώς καινοτόμο και επιτυχή της προσέγγιση στις εθνικές συγκρούσεις, την νέα μορφή της οργάνωσης διαφορετικών εθνών στη βάση της εθνικής ισότητας-- αυτό αγνοείται κι απ' τους φίλους της κι απ' τους εχθρούς της.
Η "εντελώς καινοτόμος και επιτυχής" προσέγγιση της Σοβιετικής Ρωσίας στο ζήτημα των εθνικών συγκρούσεων δεν ήταν άλλη από το μοντέλο της σοσιαλιστικής ομοσπονδίας λαών, το μοντέλο δηλαδή αυτού που σήμερα χλευάζεται ως μοντέλο του "πατερούλη Στάλιν", καθώς ο Στάλιν ήταν "πατέρας" ακριβώς των ετερογενών και διαφορετικών θρησκειών λαών που ζούσαν στην Σοβιετική Ένωση: Χριστιανών, Μουσουλμάνων, Εβραίων.
Τα λόγια αυτά τα ξέχασε πρώτη απ' όλους η ίδια η Άρεντ, όταν "κατέκτησε την Αμερική", ή ακριβέστερα, όταν η Αμερική κατέκτησε την Άρεντ, οδηγώντας την στην αντισοβιετική πολεμική του η Καταγωγή του Ολοκληρωτισμού.
***
Τώρα, αν με ρωτούσε κάποιος ποιο είναι το ιστορικό γεγονός που θεμελιώνει το πέρασμα από τον ύστερο εικοστό στον εικοστό πρώτο αιώνα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, θα απαντούσα: ο Σοβιετο-Αμερικανικός πόλεμος στο Αφγανιστάν, από το 1979 ως το 1989.
Η απάντησή μου στηρίζεται στα ακόλουθα γεγονότα:
α) ήταν ένας "proxy war" σε ό,τι αφορά τις ΗΠΑ, δηλαδή ένας πόλεμος με την κυρίαρχη μορφή του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην πρώτη δεκαπενταετία του 21ου αιώνα. Οι ΗΠΑ πολέμησαν την Σοβιετική Ένωση εκπαιδεύοντας και χρηματοδοτώντας την συμμαχία των Μουτζαχεντίν.
β) ο πόλεμος έφερε το τελικό χτύπημα στον Σοβιετικό σοσιαλισμό, οδηγώντας σε κατάρρευση το ομοσπονδιακό και πολυθενικό μοντέλο το οποίο επαινούσε η Άρεντ το 1945, σε διάλυση την ΕΣΣΔ, και σε αμοιβαία αντιπαράθεση μια σειρά λαών οι οποίοι ως τότε ζούσαν μαζί ειρηνικά, κάτω από την κοινή σκέπη του σοσιαλιστικού κράτους.
γ) ο πόλεμος προετοίμασε άμεσα την ανάδυση του εθνικιστικού τοπικισμού, του κοινοτισμού και του ισλαμικού φονταμενταλισμού, στον οποίο στηρίχτηκε η αντισοβιετική στρατιωτική πολιτική των ΗΠΑ. Κατά συνέπεια δημιούργησε ο ίδιος αυτός πόλεμος, και με απόλυτη ευθύνη των ΗΠΑ, τον "εχθρικό πόλο" που θα διαδεχόταν τον Σοβετικό κομμουνισμό ως πρόσχημα και εργαλείο πολιτικής αποσταθεροποίησης, οικονομικής λεηλασίας και στρατιωτικής αιματοχυσίας σε όλο τον πλανήτη.
Όλες λοιπόν οι θεμελιώδεις διαστάσεις της διεθνούς πολιτικής κατάστασης του 21ου αιώνα --η απουσία της εξισορροπητικής δύναμης του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, ο κατακερματισμός των εθνών σε αμοιβαία εχθρικές θρησκείες και εθνότητες, η άνοδος των φονταμενταλισμών, οι πόλεμοι δια αντιπροσώπων, η επιδημία των εμφυλίων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων που τους προκαλούν και μετά τους χρησιμοποιούν ως πρόσχημα-- αποτελούν άμεσα παράγωγα της νίκης των ΗΠΑ και της ήττας της ΕΣΣΔ στον πόλεμο του Αφγανιστάν.
Ως τώρα, η ανθρωπότητα είχε αρκετές επώδυνες ευκαιρίες να θυμηθεί τα λόγια που ξέχασε η Άρεντ: Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν (πάλι), Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Ουκρανία. Είχε αρκετές επώδυνες ευκαιρίες να θυμηθεί τι δυνατότητες γέννησε ο σοσιαλισμός για την ειρηνική συνύπαρξη λαών και θρησκειών, και άρα και τι τέρατα εξέθρεψε ο ιμπεριαλισμός που τον ανέτρεψε, τι σκοτεινές και βάρβαρες δυνάμεις απελεύθερωσε.
Αλλά αυτές οι ευκαιρίες δεν είναι τίποτε μπροστά σε όσα θα έλθουν, και που δεν θα μείνουν εκτός Ευρώπης, αναπόφευκτα και νομοτελειακά.
Πικρά, πολύ πικρά θα θυμηθούν πολλοί τη χαμένη για μας δυνατότητα που περιέγραφαν αυτά τα λόγια στα χρόνια που έρχονται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου