Πως θα εξελιχθεί το πολιτικό σκηνικό;

ΑΡΙΣΤΕΡΑ Κ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η ομιλία Τσίπρα στη ΔΕΘ (13/9/2014) ενθουσίασε τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, ικανοποίησε ένα μέρος αναποφάσιστων, ξένισε τους Πασόκους που αισθανόταν μια «μεγάλη κλοπή» του «Συμβολαίου με το Λαό», προβλημάτισε τους Νεοδημοκράτες που έβλεπαν 3-4 «Ζάππεια» πακέτο σε ένα και επιβεβαίωσε τις κρίσεις των κομμουνιστών ότι, πρόκειται για μια αταξική έκθεση ιδεών που η επιτυχία τους είναι άμεσα συνυφασμένη με το κατά πόσο αποφέρει, από την πίσω πόρτα, άμεσα ή μακροπρόθεσμα κέρδη διαφόρων τύπων στο κεφάλαιο μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση που πρώτα ποδηγετεί και παγιδεύει την αντίσταση της εργατικής τάξης και μετά εξασφαλίζει τα κέρδη.

Η πλήρης απουσία ταξικών θέσεων, συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων και με ποιους θα πάει εναντίον ποιών για να πάρει ο λαός τα χαμένα, αποτελεί το χαλί πάνω στο οποίο θα πατήσει το κεφάλαιο για να δει με «καλό μάτι» τις θέσεις αυτές και να περάσει στο καλάθι των αχρήστων τις επιμέρους απόψεις κάποιων συνιστωσών που ως τώρα χρησιμοποιούσε για εκβιαστικούς σκοπούς.

Στις επόμενες εβδομάδες θα γίνουμε μάρτυρες μιας σκληρής μάχης μεταξύ μερίδων του κεφαλαίου για το αν συμφέρουν ή όχι οι προτάσεις Τσίπρα. Θα βλέπουμε σταδιακά την κατάταξη των κεφαλαιοκρατών και των μέσων ενημέρωσης προς τη μια ή την άλλη πλευρά και στο τέλος θα έχουμε, το που θα γείρει η ζυγαριά. Τότε θα είναι έτοιμο το κλίμα για εκλογές, ανεξαρτήτως της περίπτωσης εκλογής ή μη Προέδρου.

Η εκτίμησή μου είναι ότι σταδιακά θα αρχίσει στα μέσα ενημέρωσης, μια απόκλιση υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ από τη ΝΔ, πράγμα που θα αποκαλύψει και τις επιλογές του μεγαλύτερου μέρους του κεφαλαίου. Στο τέλος, το κεφάλαιο θα δείξει, με τον τρόπο του, «ΣΥΡΙΖΑ».




Το τι θα κάνει ο λαός από την πλευρά του, στην κατάσταση εξάρτησης, ανοργανωσιάς και εκβιαστικών διλημμάτων που βρίσκεται, εξαρτάται, όπως έχουμε δει πάρα πολλές φορές, από τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία ελέγχει πλήρως το κεφάλαιο, δεδομένου ότι δεν έχει απεξαρτηθεί από αυτά. Να θυμίσουμε πως, όλοι σχεδόν ήξεραν ότι και ο Γ. Παπανδρέου και ο Α. Σαμαράς προεκλογικά έλεγαν ψέματα. Ωστόσο υπερψηφίστηκαν και πήραν την κυβέρνηση.

Θα επισημάνουμε ότι τα οποιαδήποτε μέτρα και οι οποιεσδήποτε ανατροπές σε βάρος του κεφαλαίου έχουν ως προϋπόθεση, όχι κάποια εκλογική ή κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, όπως τη ζήτησε ο Τσίπρας, αλλά, ένα αποφασισμένο και καλά οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα, το οποίο όχι μόνο θα στηρίξει τις αλλαγές αλλά, θα είναι έτοιμο να δώσει πραγματικές μάχες με το κεφάλαιο για να πετύχουν.

Δυστυχώς, η οργάνωση του λαϊκού κινήματος κυριολεκτικά αγνοήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και το είχε στα «αζήτητα» τα τελευταία 2 χρόνια ενώ στην κοινωνία δεν υπάρχει μια εύκολη κατάσταση από πλευράς κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης.

Σε αυτή την κατάσταση, οι δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, ανεξαρτήτως αν θα παλέψουν για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων κόντρα στο κεφάλαιο και ανεξάρτητα από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουν σημειώσει μια μεγάλη στροφή στη συνείδηση και στην οργάνωση της εργατικής τάξης και του λαού που να σηματοδοτεί ανατροπή των ταξικών συσχετισμών δυνάμεων.

Χωρίς την ανατροπή όμως των ταξικών συσχετισμών δυνάμεων, η οποία είναι η μήτρα κάθε πολιτικής αλλαγής σε οποιοδήποτε πεδίο και επίπεδο, καμία αλλαγή και ανατροπή δεν μπορεί να γίνει.

Για το ποια είναι σήμερα η κατάσταση της συνείδησης της λεγόμενης «κοινής γνώμης» που πρέπει να ανατραπεί, μας το δίνει εύγλωττα μια έρευνα της εταιρείας «ΚΑΠΑ RESEARCH». Ορισμένα σχόλια του Ριζοσπάστη (14/9/2014) για τις απίστευτες απαντήσεις που δόθηκαν, είναι πολύ χρήσιμο να τα δούμε:

«Στην πραγματικότητα, κυριαρχεί η άποψη ότι η ευημερία του κεφαλαίου είναι προϋπόθεση για τη δική τους (των λαϊκών στρωμάτων) ευημερία. Η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι αυτή που θα αντιμετωπίσει την ανεργία, θα φέρει βελτίωση στα εισοδήματα. Ετσι οι εργαζόμενοι μετατρέπονται, συνειδητά ή ασυνείδητα, αργά ή γρήγορα, καλυμμένα ή ανοιχτά, σε φορείς των διλημμάτων και της πρακτικής των καπιταλιστών (μεγαλοεπιχειρηματιών, αστών πολιτικών, εργατοπατέρων και άλλων), σε οπαδούς της ελάχιστης φορολόγησής τους, της αφειδούς δανειοδότησής τους, της διευκόλυνσής τους με κάθε τρόπο (ακόμα και με εθελούσιες μειώσεις των μισθών τους), ακόμα - ακόμα μπλέκονται στις ενδοαστικές διαμάχες των αφεντικών τους, παίρνοντας ανοικτά θέση υπέρ τους».

(……)

«Η αλλαγή αυτής της κατάστασης δεν είναι, λοιπόν, εύκολη υπόθεση, δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τη δράση των κομμουνιστών αλλά από το πώς εξελίσσονται και μια σειρά αντικειμενικοί παράγοντες και κυρίως η δυνατότητα του συστήματος, των κομμάτων του, των συνδικαλιστικών ηγεσιών τους, του κράτους του κεφαλαίου, να διαχειρίζονται προβλήματα, να ενσωματώνουν, να χειραγωγούν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Υπάρχουν περίοδοι στην κοινωνικο - οικονομική εξέλιξη που η ικανότητα αυτή κλονίζεται και τότε είναι υπόθεση του εργατικού κινήματος, του λαού να σφραγίσει τις εξελίξεις.

Χειραφέτηση των λαϊκών μαζών δεν μπορεί να υπάρξει με αποδοχή της τάσης μείωσης των απαιτήσεων στο όνομα του ρεαλισμού…»

Για να μην έχουμε παρανοήσεις η παραπάνω ανάλυση αφορά μια υπάρχουσα πραγματικότητα και δεν αποτελεί μια μοιρολατρική αποδοχή της. Οι κομμουνιστές ποτέ δεν αποδέχτηκαν καμιά καπιταλιστική κατάσταση πραγμάτων και βασική τους αρχή δεν είναι απλώς η γνώση και η ανάλυση της κατάστασης του κόσμου αλλά η αλλαγή και ανατροπή της. Αυτή η ανατροπή του κόσμου όμως ποτέ δεν μπορεί να έρθει χωρίς πραγματική, διαλεκτική ανάλυση.