Η ώρα του λαού

αριστερά και πολιτική

Η οικονομική κρίση του καπιταλισμού  μετατράπηκε πιο γρήγορα απ ότι υπολογίζαμε σε κρίση του πολιτικού και του ταξικού συστήματος εξουσίας. Η κρίση στο πολιτικό σύστημα είναι εμφανής! Πανικός έχει καταλάβει τους πολιτικούς εκπροσώπους της άρχουσας τάξης και η κρίση στην κοινωνία πήρε διαστάσεις χιονοστιβάδας με τις ανεξέλικτες διαστάσεις των λαϊκών διαμαρτυριών.

Στην ουσία έχουμε γενική κρίση του συστήματος που εμφανίζεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο στην Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι η κορυφή του παγόβουνου της γενικής κρίσης του καπιταλισμού! Το ότι μια πολιτική προοπτική ήσσονος σημασίας, όπως ένα δημοψήφισμα ή η προοπτική διεξαγωγής εκλογών, ταρακουνάει την παγκόσμια οικονομία, δεν δείχνει ότι η Ελλάδα είναι μια ισχυρή χώρα αλλά ότι το σύστημα είναι τόσο αδύναμο και σαθρό που αρκεί μια αφορμή κάθε φορά για να βυθίζεται διαρκώς και περισσότερο από κρίση σε κρίση και τελικά στη γενική κρίση.

Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Η κυβέρνηση κατά πολλούς μετράει όχι μέρες αλλά ώρες. Όπως και να έχει το πράγμα είχε γίνει φανερό την επόμενη της συμφωνίας ελεγχόμενης πτώχευσης και με τις εκδηλώσεις της 28^ης Οκτωβρίου ότι η κυβέρνηση έπαψε πια να κυβερνά και η χώρα μπήκε στον αυτόματο πιλότο της κρίσης σε όλα τα επίπεδα.

Οι αποτυχημένες κινήσεις Παπανδρέου να φύγει προς τα μπρος με ψήφο εμπιστοσύνης και δημοψήφισμα μετατράπηκαν σε μπούμερανγκ. Ό,τι και να γίνει τώρα αυτή η κυβέρνηση έχασε κάθε νομιμοποίηση διακυβέρνησης. Συσσωρευμένες αντιθέσεις άρχισαν να ξεσπούν στο εσωτερικό του αστικού πολιτικού συστήματος. Όλοι θέλουν να σώσουν το σύστημα αφού όμως πρώτα σώσουν τον εαυτό  τους. Η άρχουσα τάξη αρχίζει και καταναλώνει της πολιτικές εφεδρείες της, πράγμα που την κάνει επικίνδυνη ως προς τις πολιτικές επιλογές της, σε βάθος χρόνου, για τον λαό.

Οι εκλογές μπορεί να είναι πολύ κοντά. Όμως τι θα λύσουν οι εκλογές όπως έχουν τα πράγματα; Προφανώς θα λύσουν αριθμητικά δεδομένα μεταξύ των κομμάτων της άρχουσας τάξης αλλά δεν πρόκειται να λύσουν την κρίση. Ό,τι και να γίνει τα κόμματα αυτά την ίδια πολιτική με μικρές παραλλαγές, αν υπάρξουν και αυτές και δεν είναι προς το χειρότερο, θα εφαρμόσουν.

Το πολύ - πολύ, με τις εκλογές να δούμε μια θετική αναδιάταξη του πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων υπέρ των κομμάτων της Αριστεράς. Αυτό όμως δεν θα είναι αλλαγή πολιτικής αλλά αλλαγή δεδομένων για πολιτική πάλη από καλύτερες θέσεις στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Εκείνο που μπορεί να κάνει τη διαφορά είναι ο σχηματισμός ενός εναλλακτικού μετωπικού πόλου εξουσίας του εργαζόμενου λαού απέναντι στην εξουσία της αστικής τάξης και των μονοπωλίων. Μόνο η ανατροπή του πραγματικού συσχετισμού ταξικών και πολιτικών δυνάμεων στη βάση, στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές, στις επιχειρήσεις, στα συνδικάτα, στα κόμματα, στα πανεπιστήμια, στους δρόμους, είναι δυνατόν να προσφέρει τη δυνατότητα ανατροπής αυτών των πολιτικών.  

 Όπως και να το κάνουμε, το ζητούμενο δεν είναι απλά οι εκλογές αλλά η ανατροπή των πολιτικών της άρχουσας τάξης, της τρόικας, του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου.

Με εκλογές ή χωρίς εκλογές η ανάπτυξη μιας τεράστιας λαϊκής πλειοψηφίας στην κοινωνία και στους αγώνες, είναι απαραίτητη προϋπόθεση ανατροπής της ασκούμενης πολιτικής  καθώς και της εφαρμογής εναλλακτικής αντιμονοπωλιακής, φιλολαϊκής πολιτικής.

Η ώρα του εργαζόμενου λαού και ιδίως της εργατικής τάξης ήρθε. Με εκλογές και χωρίς εκλογές στο χέρι τους είναι να ανατρέψουν τις πολιτικές αυτές.

Μια πρώτης τάξης ευκαιρία ν' ανοίξει ο δρόμος προς το μέτωπο του εργαζόμενου λαού είναι οι μαζικές διαδηλώσεις που προαναγγέλθηκαν για την Παρασκευή 4/11/2011 και αυτές που θα ακολουθήσουν.