Άλλος ένας τζάμπα μάγκας

ΑΥΓΗ

Καρτερός Θανάσης

Ο Αντώνης Σαμαράς χτίζει εδώ και καιρό το προφίλ του σοβαρού πολιτικού, με θέσεις, αντιλήψεις και θέληση που μπορούν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση. Σε αντίθεση με τον αντίπαλό του Γιώργο Παπανδρέου, που είναι και θέλει να εμφανίζεται όχι μόνο ως το καλό παιδί της εγχώριας πολιτικής σκηνής, αλλά και το ακόμα καλύτερο της Ευρώπης, της Αμερικής και των πέντε ηπείρων, ο Σαμαράς χτίζει το προφίλ του ενήλικα, του έμπειρου, του αποφασιστικού και με κάποια υπερβολή του άντρα του πολλά βαρύ. Χτίζει δηλαδή το προφίλ του κακού παιδιού, που δεν πειθαρχεί στους Ευρωπαίους, ακόμα και στους ομοϊδεάτες του και διακηρύσσει ότι με την ανάδειξή του στην εξουσία θα επαναδιαπραγμετευτεί τα μνημόνια και εν γένει το καθεστώς που έχουν επιβάλει στη χώρα οι Προτεστάντες των αγορών.
ΕΧΕΙ όμως ένα εγγενές πρόβλημα ο πολιτικός του τσαμπουκάς: Δεν πατάει σε πραγματικές διαφορές ούτε με την προηγούμενη κυβέρνηση ούτε με την άγρια πολιτική που υφίσταται η χώρα. Έχει βρει βέβαια αποκούμπι στο διαβόητο διαφορετικό μίγμα οικονομικής πολιτικής, αλλά τι να σου κάνει ένα μίγμα; Είναι δυνατό να χτίσει κανείς μ’ αυτό σοβαρές αντιπαλότητες και πολύ περισσότερο να δικαιολογήσει πολιτικούς και προσωπικούς τσαμπουκάδες; Όταν μάλιστα στηρίζει και συμμετέχει σε μια κυβέρνηση που εφαρμόζει άλλο μίγμα και επιμένει ότι αυτή είναι η μόνη λύση; Ως άνθρωπος και ως πολιτικός έχει βρεθεί δηλαδή στη δεινή, σχεδόν σχιζοφρενική κατάσταση να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση του μίγματος άλφα, ενώ ο ίδιος σκίζει τα ρούχα του ότι αυτό είναι μέγα λάθος και υποστηρίζει το μίγμα βήτα. Μίγμα η υπόθεση δηλαδή.
ΜΕ ΑΥΤΑ τα δεδομένα, τα οποία απειλούν σοβαρά το προφίλ του αποφασιστικού και αποφασισμένου πολιτικού και υπονομεύουν τη χτισμένη με τόσο κόπο εικόνα του κακού παιδιού, το πήρε απόφαση να δείξει σε όλους ποιος είναι ο Σαμαράς. Και ξεφούρνισε την άρνησή του να υποκύψει στην απαίτηση των Ευρωπαίων και να βάλει τη τζίφρα του στο κείμενο αποδοχής της σημερινής πολιτικής, παρέα με τον Παπαδήμο, τον Καρατζαφέρη και τον Παπανδρέου. Με αποτέλεσμα να παρακολουθήσουμε όλοι ένα σίριαλ που από μια άποψη έμοιαζε με το σίριαλ του Παπανδρέου για το δημοψήφισμα. Και να αγωνιούν ορισμένοι αν τελικά θα του περάσει του Σαμαρά, ή αν κι εκείνος, όπως και ο προκάτοχός του, θα το πει το ναι στους άγριους των αγορών.
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ μιας προαναγγελθείσας ξεφτίλας με λίγα λόγια. Διπλής ξεφτίλας μάλιστα, γιατί, μιας και του αρέσουν τα μίγματα, αν άλλαζε το μίγμα λογικής και τσαμπουκά ο επίδοξος πρωθυπουργός, θα είχε καταλάβει τι τον περιμένει. Θα ήξερε ότι οι αποφασιστικές πόζες μπορεί να συγκινούν κάποιες ευαίσθητες ψυχές στην Ελλάδα, αλλά αφήνουν παγερά αδιάφορες τις σκληρές καρδιές εκείνων που δένουν και λύνουν στην Ευρώπη και ξέρουν όχι μόνο πόσο καλό παιδί είναι ο Γιώργος, αλλά και πόσο κακό παιδί δεν είναι ο Σαμαράς. Έτσι εισέπραξε ένα ξεγυρισμένο και επίμονο όχι, ζορίστηκε από εχθρούς και φίλους, κατάφερε να δέσει την έκτη δόση με τη δική του δόση μαγκιάς, με αποτέλεσμα να γίνει ό,τι έγινε. Να τη βάλει τη τζίφρα του και να πει κι ένα τραγούδι.
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ του φυσικά ήταν ότι την έβαλε μόνος του, όχι μαζί με τους άλλους, άρα νίκησε και μάλιστα με νοκ άουτ τους επικυρίαρχους και προστάτεψε την εθνική αξιοπρέπεια. Αν και θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς ότι υπογράφοντας μαζί με τους άλλους τρεις θα γλιτώναμε και λίγο χαρτί, άσε που θα γλίτωνε και η ΔΗΜ.ΑΡ. τους καυγάδες. Πάντως, όπως και να 'χει, πρόσφερε με τη στάση του μια αναμφισβήτητη εθνική υπηρεσία. Κατάλαβαν, όσοι εκ του έθνους δεν είχαν καταλάβει από τις αντιμνημονιακές τούμπες και τις κυβερνητικές κωλοτούμπες, ποιος είναι ο βαθμός της σοβαρότητάς του, της ευθύνης του και κυρίως της πολιτικής του αποφασιστικότητας. Και αποδείχτηκε ότι στο μπλοκ που κυβερνά οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο του Μνημονίου. Ή, επί το λαϊκότερο, ο αρχηγός της Ν.Δ. δεν είναι παρά άλλος ένας τζάμπα μάγκας...