Αντικομμουνισμός για να καλύψει τη βαρβαρότητα...

tasos

«Για να σωθεί η ΕΕ πρέπει να μπουν κανόνες και εμείς, ως πλέον άσωτοι, είμαστε οι πρώτοι που οφείλουμε να τους τηρήσουμε. Θα με ρωτήσετε, δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση; Ασφαλώς. Είναι η βουκολική "εξέλιξη" την οποία πρεσβεύουν το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ που αντιστρατεύονται εξίσου την ΕΕ. Τι αντιπροτείνουν; Να γυρίσουμε στη βουκολική Ελλάδα με τα κτηματάκια μας, να βόσκουμε τα αρνάκια μας και να έχουμε και έναν Εμβέρ Χότζα που κάθε τόσο θα σφάζει 5 - 6.000 "κεφάλια" για να "καθαρίζει" τους κακώς σκεπτόμενους και να επανέρχεται η "ηρεμία"»...

Τάδε έφη, μεταξύ πολλών άλλων, Θ. Πάγκαλος στην «Καθημερινή». 

Είναι κατανοητή η προσπάθειά του να συγκαλύψει με τις κραυγές του το «θόρυβο» της πολιτικής που εφαρμόζουν και ισοπεδώνει κυριολεκτικά όσα ο λαός αυτής της χώρας κατέκτησε με πολύχρονους, ενίοτε αιματηρούς αγώνες. 

Οχι ότι τα καταφέρνει βεβαίως. 

Κατανοητός και ο αντικομμουνισμός του (βάζει και το ΣΥΡΙΖΑ στη μέση για να θολώσει τα νερά, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δικός τους, της ΕΕ), αλλά τουλάχιστον ατυχή τα όσα ισχυρίζεται. Πολύ περισσότερο που η λάσπη ενάντια στο σοσιαλισμό, τους κάνει γραφικούς. 

Βουκολική για το λαό της, μετατρέπει την Ελλάδα η πολιτική που συνομολογούν στα ευρωενωσιακά διαβούλια, η πολιτική που του στερεί το δικαίωμα στη δουλειά, κάθε δικαίωμα σχετικό με τη δουλειά, που του στερεί τα στοιχειώδη μέσα για την επιβίωσή του.

Κίνδυνος - θάνατος για τους λαούς είναι η ίδια η ΕΕ, που στην προσπάθειά της να θωρακίσει τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων της βυθίζεται στην πιο μαύρη αντίδραση και τον αυταρχισμό, που αποτελούν άλλωστε την άλλη όψη της αντιλαϊκής της στρατηγικής. 

Σ' αυτή την ΕΕ, κομμουνιστικά κόμματα τίθενται υπό διωγμό, ποινικοποιείται ακόμα και η χρήση των συμβόλων τους, αντιφασίστες αγωνιστές διώκονται και φυλακίζονται, ενώ οι συνεργάτες των ναζί απολαμβάνουν τιμές. 

Στην Ελλάδα της ΕΕ οι εργατικές κινητοποιήσεις κηρύσσονται αυτοστιγμεί παράνομες και καταχρηστικές. 

Η αστική δημοκρατία, η δικτατορία των μονοπωλίων δηλαδή, δεν ανέχεται δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, σταματά εκεί όπου αρχίζει το δίκιο του καπιταλιστή να αφαιμάζει τον πλούτο που παράγει ο λαός. 

Η αυθαιρεσία και η εργοδοτική τρομοκρατία σπάνε κόκαλα και οι «κακώς σκεπτόμενοι» παίρνουν τάχιστα το δρόμο προς το ταμείο ανεργίας.

Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί. 

Η εικόνα που περιγράφει ο Πάγκαλος σαν «μπαμπούλα» για το λαό είναι παρούσα στη ζωή κάθε εργατικής λαϊκής οικογένειας και φέρει και τη δική του υπογραφή, μαζί με των υπολοίπων εκπροσώπων της πλουτοκρατίας.