Στο σφυρί βγάζει η ΕΥΔΑΠ σπίτι ανέργου για οφειλή 831 ευρώ!

902.gr


Στο σφυρί βγάζει η ΕΥΔΑΠ σπίτι ανέργου της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης για οφειλή 831 ευρώ, γεγονός που πρέπει να σημάνει συναγερμό για κάθε εργατική, λαϊκή οικογένεια, για ολόκληρη την εργατική τάξη!Ο άνεργος με την ειδικότητα του μεταλλεργάτη, πατέρας δύο παιδιών, αφού καταδικάστηκε από τη βάρβαρη πολιτική εδώ και τρία χρόνια να μην μπορεί να πιάσει εργαλείο στα χέρια του, τώρα κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να χάσει το σπίτι του, τον κόπο μιας ζωής, που έχτισε φτύνοντας αίμα μέσα στη Ζώνη. Σήμερα έγινε μια πρώτη παρέμβαση από αντιπροσωπεία του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά μαζί με τον άνεργο στα γραφεία της ΕΥΔΑΠ στον Πειραιά απαιτώντας να σταματήσει η διαδικασία, κάτι για το οποίο η διευθύντρια του καταστήματος δήλωσε «αδυναμία»...

Ο άνεργος μεταλλεργάτης δεν κατάφερε να εξοφλήσει στην ΕΥΔΑΠ λογαριασμούς από το 2012. Η εταιρεία αφού του έκοψε την παροχή νερού, στη συνέχεια έβαλε δικηγόρο, ερεύνησε για την ακίνητη περιουσία του ανέργου στα υποθηκοφυλακεία, εντόπισε ότι έχει ένα σπίτι και στις 29 Μάη, δικαστική επιμελήτρια ξεκίνησε τη διαδικασία της «αναγκαστικής κατάσχεσης».

Όπως αναφέρεται στην έκθεση της δικαστικής επιμελήτριας «αφού έλαβα υπόψη μου και σε εκτέλεση της με αριθμό ειδικού πρωτοκόλλου 691/22-04-2013 έγγραφης παραγγελίας για κατάσχεση, του Προϊσταμένου της υπηρεσίας Αναγκαστικών Εισπράξεων της επισπεύδουσας εταιρείας με την επωνυμία ΕΥΔΑΠ (...) και του σχετικού πίνακα οφειλών που περιλαμβάνεται στην έκθεση αυτή», «μου δίνεται η νόμιμη εντολή και πληρεξουσιότητα να κατάσχω αναγκαστικά στην κινητή και ακίνητη περιουσία του παραπάνω αναγραφόμενου οφειλέτου»... δηλαδή του ανέργου!

Μάλιστα η ΕΥΔΑΠ εκτίμησε την περιουσία του μεταλλεργάτη «για το ποσό των 50.000 ευρώ με τιμή πρώτης προσφοράς για την έναρξη του πλειστηριασμού το ποσόν των 30.000 ευρώ» και όλα αυτά για 831 ευρώ, οφειλή που με τοκογλυφικές προσαυξήσεις, τις οποίες επέβαλε η εταιρεία, έφτασαν τα 972,39 ευρώ.

Ο Σωτήρης Πουλικόγιαννης, πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά, επισημαίνει: «Είναι γελασμένοι όσοι νομίζουν ότι το οργανωμένο ταξικά προσανατολισμένο κίνημα θα κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια. Θα προχωρήσουμε σε επανασύνδεση του νερού με δικό μας εθελοντικό συνεργείο και δικά μας μέσα. Θα κόψουμε τα χέρια σε όποιον αετονύχη μαυραγορίτη προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί την κατάσταση και να πάρει το σπίτι του ανέργου. Καλούμε τους εργαζόμενους να οργανωθούν στα σωματεία τους, να τους δώσουν ταξικό προσανατολισμό. Να οργανώσουν επιτροπές αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς, εργοστάσιο, να οργανώσουμε επιτροπές αγώνα των σωματείων σε κάθε γειτονιά και μαζί με τις Λαϊκές Επιτροπές να αγωνιστούμε κόντρα στη βαρβαρότητα της αντιλαϊκής πολιτικής, να μη γίνουμε σκλάβοι του 21ου αιώνα. Να μην επιτρέψουμε να μείνει κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα και νερό, καμία οικογένεια χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να μην περάσει κανένας πλειστηριασμός. Εμείς έχουμε τη δύναμη, εμείς παράγουμε τον πλούτο και μπορούμε να τον διεκδικήσουμε».

Mario Sousa-Ψέματα σχετικά με την ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης ΙΙ: Κόνκουεστ και Σολτζενίτσιν

Lenin Reloaded


Ο "ιστορικός" Robert Conquest ποζάρει με το "μετάλλιο της ελευθερίας" και τους Τζορτζ και Λώρα Μπους για τη συνεισφορά του στην αποκάλυψη των "κομμουνιστικών εγκλημάτων". Θυμίζουμε ότι ο Prescott Bush, παππούς του George W., έπαιξε ενεργό ρόλο στην χρηματοδότηση του Χίτλερ.
52 έτη προτού να προκύψει η αλήθεια

Η ναζιστική εκστρατεία παραπληροφόρησης για την Ουκρανία δεν σταμάτησε με την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Τα ναζιστικά ψέματα αναλήφθηκαν από την CIA και MI5, και κατείχαν πάντοτε προεξέχουσα θέση στον πόλεμο προπαγάνδας ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Το αντικομμουνιστικό κηνύγι μαγισσών του Μακάρθι μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο αναπαρήγαγε τις ιστορίες των εκατομμυρίων νεκρών εξαιτίας του λιμού στην Ουκρανία. Το 1953 ένα βιβλίο σε αυτό το θέμα δημοσιεύθηκε στις ΗΠΑ. Αυτό το βιβλίο είχε τίτλο 'Black Deeds of the Kremlin' («Η Μαύρη Βίβλος του Κρεμλίνου» στα ελληνικά). Η έκδοσή του χρηματοδοτήθηκε από ουκρανούς πρόσφυγες στις ΗΠΑ, ανθρώπους που είχαν

Κάτω τα «ιδιώνυμα» - Ζήτω η «Δημοκρατία»!

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ


Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Μην περάσει από το μυαλό σας ότι ο βασικός λόγος που η Νέα Δημοκρατία δε θέλει το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο είναι ότι «σαλιαρίζει» με τους φασίστες και ότι θωπεύει το ακροδεξιό ακροατήριο. Α πα πα! Για λόγους που άπτονται της ποιότητας της... δημοκρατίας, όπως άλλωστε λένε τα στελέχη της, έχει αντιρρήσεις.

Οι αντιρρήσεις της ΝΔ οφείλονται, όπως λένε τα στελέχη της, στην εδραία πεποίθησή τους ότι μια δημοκρατία δεν πρέπει να λειτουργεί με «ιδιώνυμα»! Αυτά λένε! Με πάθος!

Αν, μάλιστα, προσέξετε καλύτερα τους επικεφαλής αυτής της υπέρ δημοκρατίας σταυροφορίας, θα καταλάβετε ακριβώς για τι μιλάμε. Θα διασκεδαστεί και η τελευταία σας αμφιβολία.

Ο λόγος: Στα εν λόγω παθιασμένα (με τη δημοκρατία) στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, θα αναγνωρίσετε αμέσως τα ίδια εκείνα πρόσωπα που τόσο πολύ την αγαπούν τη δημοκρατία και τόσο πολύ μισούν τα «ιδιώνυμα», που δεν υπάρχει επιστράτευση εργαζομένων που να μην έχουν βγει στα κεραμίδια για να την υπερασπιστούν!

Θα δείτε ανάμεσά τους ακραιφνείς... δημοκράτες που βαφτίζουν την απεργοσπασία «δικαίωμα στην εργασία»!

Θα δείτε ανάμεσά τους πούρους... δημοκράτες που συνθέτουν μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η οποία κυβερνάει με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και με Προεδρικά Διατάγματα, όπως αυτό που σχεδιάζει ο Δένδιας για να «μας απαλλάξει» (δημοκρατικά...) από τις «μικρές διαδηλώσεις»...

*

ΥΓ: Μιας και για τις ανάγκες της τρέχουσας περιόδου η ΝΔ θυμήθηκε, στο πλαίσιο των τακτικισμών της, να καταφερθεί ενάντια ακόμα και στα «ιδιώνυμα» (γενικώς), μάλλον έφτασε η ώρα: Ο Σαμαράς να αποκηρύξει και τον «εθνάρχη» Βενιζέλο. Εκείνος ήταν - αν ενθυμείστε - που τα εφάρμοσε πρώτος. Και φυσικά δεν τα εφάρμοσε ενάντια στους φασίστες...

Χρυσή Αυγή: Ύμνοι στον Ραχόι και τον Μόντι

902.gr



«Τότε πρώτος ο Ραχόι είπε ένα μεγάλο “ΟΧΙ”. “Δε θα πληρώσει ο λαός τα σπασμένα των τραπεζών” απάντησε ένας ηγέτης που δεν ήταν προσκηνυμένος δοσίλογος. ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ. Η τράπεζα Bankia ανακεφαλαιοποιείται από τον Ευρωπαϊκό μηχανισμό, ΧΩΡΙΣ να επηρεάσει το δημόσιο χρέος (...) Τη σκυτάλη πήρε ο Μόντι, που απαίτησε Ευρωπαϊκή λύση για τις τράπεζες από το Ευρωπαϊκό πλέον ταμείο, που δεν θα επιβαρύνει τις χώρες μέλη (...) Εάν στην Ελλάδα δεν έκαναν κουμάντο ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΣ, και η Χώρα ακολουθούσε την Ευρωπαϊκή λύση, για κάθε Ευρώ που θα πήγαινε στις τράπεζες, ο έλεγχος στους τραπεζίτες θα ήταν αμείλικτος και ο αριθμός αυτών που θα πήγαινε στον Κορυδαλλό, πολλαπλάσιος (...) Στα χέρια μας επομένως είναι η σωτηρία της Πατρίδας».

Ποιος κάνει τους παραπάνω τεμενάδες στην «ευρωπαϊκή λύση», στον πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας, Μ. Μόντι και στον πρωθυπουργό της Ισπανίας, Μ. Ραχόι; Ναι, αυτόν που εφάρμοσε και συνεχίζει να εφαρμόζει βάρβαρα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα στην Ισπανία, τα ίδια με τη συγκυβέρνηση της Ελλάδας και μάλιστα χωρίς μνημόνια. Είναι η Χρυσή Αυγή, με άρθρο που δημοσιεύει στην ιστοσελίδα της η ΤΟ Αθηνών της Χρυσής Αυγής. Τι λένε, δηλαδή, οι φασίστες με αυτό το άρθρο; Σύμφωνα με τη Χρυσή Αυγή, το πρόβλημα είναι κάποιοι «κακοί» πολιτικοί που δε σηκώνουν το ανάστημά τους και όχι ότι αυτοί οι πολιτικοί, όπως και οι αντίστοιχοί τους σε Ιταλία και Ισπανία, υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αλλά σε ποιον δε σηκώνουν κεφάλι οι πολιτικοί στην Ελλάδα, στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, που αποτελεί στρατηγική επιλογή των μονοπωλίων, ή στην «κακιά» Μέρκελ, στην οποία αποδίδουν την αντιλαϊκή πολιτική, ενώ αυτή αποτελεί ενιαία στρατηγική της Ευρωζώνης και της ΕΕ;

Η Χρυσή Αυγή, προπαγανδίζοντας τα παραπάνω, εστιάζει ως αιτία των προβλημάτων του λαού όχι την κρίση του καπιταλισμού, όχι το γεγονός ότι τα καπιταλιστικά κέρδη οδήγησαν στη σημερινή βάρβαρη για το λαό πραγματικότητα, αλλά τους «κακούς πολιτικούς». Και προτείνει να εφαρμοστεί στην Ελλάδα για να σωθεί από την κρίση ό,τι εφάρμοσαν και ο Μόντι στην Ιταλία και ο Ραχόι στην Ισπανία, δηλαδή τα ίδια: Λιτότητα, φτώχεια, τεράστια ανεργία (δεύτερη η Ισπανία μετά την Ελλάδα στην Ευρώπη), ξεζουμίζοντας τους λαούς! Αποδεικνύεται ότι μόνος στόχος της Χρυσής Αυγής είναι να σωθούν οι επιχειρηματίες. Απλά ασκεί τάχα κριτική στους «τοκογλύφους» και στους τραπεζίτες για να βγάλει λάδι τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό. Λες και το τραπεζικό κεφάλαιο δρα μονάχο του, λες και δεν διαπλέκεται με τους βιομήχανους και τους εφοπλιστές (τους οποίους στηρίζει με πολλούς τρόπους η Χρυσή Αυγή), λες και δεν ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους όλοι μαζί και ο καθένας χώρια οι μονοπωλιακοί όμιλοι... Εξάλλου, όταν μιλάει για «σωτηρία της πατρίδας», η Χρυσή Αυγή εννοεί σωτηρία των μεγαλοεπιχειρηματιών της Ελλάδας και σφαγή του λαού της. Αυτό εννοούν οι φασίστες ως «πατριωτισμό»: Την πιο ωμή επιβολή των συμφερόντων της πλουτοκρατίας σε βάρος των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας.

Κάθε μέρα οι φασίστες της Χρυσής Αυγής αποδεικνύουν ότι είναι τα μαντρόσκυλα του συστήματος. Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία πρέπει να τους απομονώσουν και να τους στείλουν στο σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας μαζί με το σύστημα που τους γεννά και τους θρέφει.

'Οι "εκδηλώσεις αποδοκιμασίας" του Χαρίλαου από το ΚΚΕ...

Δεκάδες οι αναφορές στον κομματικό τύπο του ΚΚΕ αλλά και στις σελίδες που έχει στο διαδίκτυο(ΚΚΕ, 902.gr κλπ.) για την 8η επέτειο από το θάνατο του Χ.Φλωράκη. Πολλές και οι εκδηλώσεις που έγιναν με κορυφαία αυτήν της Θεσσαλίας στο Αγνάντιο του Αι-Λιά όπου βρέθηκε και ο ΓΓ της ΚΕ Δ.Κουτσούμπας και ο γραμματέας της ΚΝΕ Θ.Χιόνης.

Ολα αυτά όμως για κάποιους είναι αποσιώπηση, και "εκδηλώσεις αποδοκιμασίας"! Για τετοια αρρώστια μιλάμε.

Φυσικά αυτοί που ασχολήθηκαν με το θέμα προερχόντουσαν από διαφορετικές πλευρές. Απλά έτυχε να εκφραστούν με τα ίδια λόγια. Ποιος δίνει γραμμή σε ποιόν δεν μπορείς να το ξέρεις.
Εννοείται φυσικά ότι αυτοί νοιάζονται για το ΚΚΕ και τιμούν το Χαρίλαο, γνησιότερα και πιο ειλικρινά από εμάς τους κολλημένους.

Δύο άρθρα, ενα από την Αυγή κι ένα από τα ΝΕΑ που φυσικά είχαν πολλές αναδημοσιεύσεις.

Μνήμη Φλωράκη
Καρτερός Θανάσης(ΑΥΓΗ)

Προχωράμε μπροστά έχοντας εμπιστοσύνη στη δύναμη των ιδεών μας, της οργάνωσής μας, στη δύναμη των αποφάσεων του 19ου Συνεδρίου. Έχουμε παρακαταθήκη τους αγώνες ηρωικών γενιών που πέρασαν, της γενιάς του Χαρίλαου Φλωράκη, της Αντίστασης, του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, των μετέπειτα αγώνων του λαού μας. Στηριζόμαστε στη δύναμη, τη ζωντάνια, την ορμή και την αποφασιστικότητα της νέας γενιάς.

Αυτή είναι αυτούσια η δήλωση του Δημήτρη Κουτσούμπα στο μνημόσυνο για τον Χαρίλαο Φλωράκη. Μιλώντας δηλαδή πάνω από τον τάφο του Χαρίλαου δεν αισθάνθηκε την ανάγκη

Απίστευτα δύσκολα τα θέματα και στα μαθηματικά! Εκτός οι "εκτός φροντιστηρίων"

"...ολοκληρώθηκε η ακύρωση του δημόσιου σχολείου."
"..το θέμα αυτό καταστρατηγεί το νομικό πλαίσιο για το επίπεδο του 2ου θέματος και έχει σαφέστατα τιμωρητικές και διαστροφικές διαστάσεις."

"Τα δυσκολότερα θέματα των τελευταίων ετών" αντιμετώπισαν χθες οι υποψήφιοι των Πανελλήνιων εξετάσεων, όπως είπε η Ελλ.Μαθ.Εταιρεία.
"Θέματα που απαιτούσαν ειδικές τεχνικές" από αυτές όμως που δεν διδάσκονται παρά μόνο στα ειδικά φροντιστήρια.
Ο σκοπός φανερός. Όσοι δεν έχουν τη δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους σε ειδικά φροντιστήρια δεν έχουν φυσικά και το δικαίωμα στην ανώτατη εκπαίδευση.
Ειδικά στις φετινές εξετάσεις αυτό έχει γίνει πιο φανερό από κάθε άλλη φορά.
Στις χθεσινές εξετάσεις μαθηματικών κατεύθυνσης πολλοί βαθμολογητές μιλούσαν για άριστα ακόμη και στο 12! Εκτός φυσικά από τους λίγους που είχε τύχει να τα αντιμετωπίσουν.

Ολοι οι καθηγητές πλέον, άσχετα με πολιτική τοποθέτηση, βλέπουν ολοκάθαρα το πως προωθείται ο διαχωρισμός των μαθητών σε πλούσιους και φτωχούς, με τον αποκλεισμό των τελευταίων από τη γνώση, το πόσο ταξική δηλαδή είναι σήμερα η κατεύθυνση που δίνεται στην Παιδεία.

Οι βαθμολογητές μάλιστα με ανακοίνωσή τους χθές είπαν πως "Μετά και τα σημερινά θέματα στα μαθηματικά κατεύθυνσης ολοκληρώθηκε η ακύρωση του δημόσιου σχολείου."
"Το θέμα Β3, και όχι μόνο, δεν είναι μόνο έξω από οτιδήποτε διδάσκεται στο σχολείο αλλά το θέμα αυτό καταστρατηγεί το νομικό πλαίσιο για το επίπεδο του 2ου θέματος και έχει σαφέστατα τιμωρητικές και διαστροφικές διαστάσεις.
Επειδή τα θέματα αυτά δε σέβονται τον κόπο των μαθητών και τις θυσίες των οικογενειών, ακυρώνουν τη δουλειά του εκπαιδευτικού στο δημόσιο σχολείο και ιδιωτικοποιούν παραπέρα τη δημόσια εκπαίδευση, το Υπουργείο Παιδείας έχει τεράστιες ευθύνες."

Ανάλογα ήταν όσα έγιναν και σε προηγούμενα μαθήματα, όπως π.χ. της Φυσικής Κατεύθυνσης, όπου τα θέματα, εκτός από τη δυσκολία και τις ασάφειες, είχαν σχέση με ύλη προηγούμενων ετών(πράγμα που απαγορεύεται), που μάλιστα είχαν τεθεί εκτός αναλυτικού προγράμματος σε πολλές περιοχές της χωρας!

Αυτά για να μην αναρωτιόμαστε ιδιαίτερα για το πως προκύπτουν τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών όπου πρώτη δύναμη είναι η παράταξη της ΝΔ η ΔΑΠ.

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας αύριο το πρωί στον ΑΝΤ1

Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, θα παραχωρήσει συνέντευξη στην εκπομπή «Πρωινό ΑΝΤ1» και τον δημοσιογράφο Γ. Παπαδάκη, τηνΤετάρτη 29 Μάη και ώρα 9.30 το πρωί.

"Ολυμπιακή εκεχειρία..."-Η σφαγή στη συνοικία του Τλατελόλκο στο Μεξικό (2 Οκτωβρίου 1968)

Όλοι ξέρουν το Μάη του '68(κάτι έχουν ακούσει)

Ολοι ξέρουν την "Ανοιξη της Πράγας"(εδώ κι αν έχουν ακούσει)

Οι περισσότεροι κάτι έχουν δει γραμμένο για το ανήσυχο 68...

Πόσοι ΄ξέρουν όμως κάτι για τη σφαγή του Τλατελόλκο;

Οταν χιλιάδες αστυνομικοί και στρατιώτες έκλεισαν 15000 φοιτητές στην πλατεία "Τρες κουλτούρας" και τους γαζωσαν σκοτώνοντας εκατοντάδες από αυτούς που μετά τους εξαφάνισαν κα απαγόρεψαν κάθε κουβέντα γι αυτό;

Έπεσε χθές από σπόντα στο μάτι μας και είπαμε να μην το αφήσουμε να φύγει έτσι.


-Η σφαγή στη συνοικία του Τλατελόλκο

Στις 2 Οκτωβρίου 1968, μερικές μέρες πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων,στρατός και αστυνομία άνοιξαν πυρ εναντίον της φοιτητικής διαδήλωσης στην πλατεία της συνοικίας Τλατελόλκο, στην καρδιά της πόλης του Μεξικού. Οινεκροί ήταν πάνω από 300, ωστόσο η τραγωδία αυτή παραμένει μέχρι σήμερα η ξεχασμένη ιστορία του 1968.
Στο Μεξικό το αποκαλούν «ελ 68» και σήμανε την πρώτη μεγάλη αμφισβήτηση της αυταρχικής εξουσίας του Επαναστατικού Θεσμικού Κόμματος (ΡRΙ), που βρισκόταν σχεδόν 40 χρόνια στην κυβέρνηση, και του προέδρου Γκουστάβο Ντίας Ορντάς. Το «ελ 68» άρχισε στις 22 και 23 Ιουλίου με φοιτητικές διαδηλώσεις που κατεστάλησαν βίαια από την αστυνομία. Στις 26 Ιουλίου, νέα διαδήλωση των φοιτητών στην κεντρική πλατεία Θοκάλο της πρωτεύουσας

κατέληξε σε ολονύκτιες οδομαχίες. Ο φαύλος κύκλος καταστολής-ριζοσπαστικοποίησης είχε αρχίσει και τις επόμενες ημέρες οι συγκρούσεις μεταξύ των φοιτητών και των δυνάμεων της τάξης πολλαπλασιάστηκαν, με νεκρούς και τραυματίες, καθώς και συλλήψεις 1.000 διαδηλωτών.

Στη διάρκεια του Αυγούστου, το φοιτητικό κίνημα οργανώθηκε αποτελεσματικά, καθώς οι καθηγητές του Εθνικού Αυτόνομου Πανεπιστημίου του Μεξικού (UΝΑΜ), με πρώτο τον πρύτανη Χαβιέρ Μπάρας Σιέρα, προστάτευσαν τους φοιτητές τους. «UΝΑΜ, ελεύθερο έδαφος της Αμερικής», διακήρυσσε μια νεαρή φωνή από τα μεγάφωνα σ΄ όλες τις σχολές του πανεπιστημίου.

Το μακελειό.

Οι φοιτητές ήταν εξαιρετικά προσεκτικοί ώστε να αποφεύγουν τις συγκρούσεις, διέκοπταν πορείες όταν έβλεπαν πως υπήρχε κίνδυνος να θεωρηθούν προβοκατόρικες και είχαν υπογραμμίσει πως δεν θα εμπόδιζαν τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων. Όμως, ο πρόεδρος απάντησε στο Κογκρέσο απαξιώνοντάς τους και χαρακτηρίζοντάς τους απειλή για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Του απάντησαν στις 13 Σεπτεμβρίου με μια σιωπηλή πορεία 250.000 ανθρώπων που κρατούσαν πορτρέτα του Τσε, του Χο Τσι Μινχ, αλλά και του Εμιλιάνο Ζαπάτα και του Πάντσο Βίγια, ηρώων της μεξικανικής επανάστασης, κληρονόμος της οποίας υποτίθεται ότι ήταν το ΡRΙ.

Το κίνημα πνίγηκε στο αίμα στις 2 Οκτωβρίου 1968, στην πλάσα ντε λας Τρες Κουλτούρας (πλατεία των Τριών Πολιτισμών) στη συνοικία Τλατελόλκο. Πέντε ώς δεκαπέντε χιλιάδες άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί εκεί απαντώντας σε έκκληση της Εθνικής Απεργιακής Επιτροπής και σχεδίαζαν να διαδηλώσουν προς το Εθνικό Πολυτεχνικό Ινστιτούτο που είχε καταληφθεί από τις δυνάμεις ασφαλείας. Ανάμεσά τους βρίσκονταν πολλοί προβοκάτορες με πολιτικά του Τάγματος Ολύμπικο, που είχαν ένα λευκό μαντίλι ή ένα λευκό γάντι στο δεξί χέρι τους για να αναγνωρίζονται μεταξύ τους. Στις 6.10 μ.μ., ένα ελικόπτερο πέταξε πάνω από την πλατεία και έριξε τρεις πράσινες φωτοβολίδες. Ήταν το σύνθημα προς τους προβοκάτορες και τους στρατιώτες για να ανοίξουν πυρ εναντίον του άοπλου πλήθους. Ακούστηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Ο κόσμος άρχισε να τρέχει. «Μην τρέχετε, σύντροφοι, μην τρέχετε! Ηρεμήστε. Είναι άσφαιρα τα πυρά»... 

Πολλοί έπεσαν. Πυροβολισμοί και ριπές ακούγονταν συνεχώς. Σύμφωνα με τον ανταποκριτή της «Λε Μοντ» Κλοντ Κιεζμάν, ο στρατός συνέλαβε χίλιους νέους και, μη αρκούμενος να τους έχει με τα χέρια ψηλά μέσα στη βροχή, τους ταπείνωσε βάζοντάς τους να κατεβάσουν τα πανταλόνια τους. Κάποιοι χτυπούσαν απελπισμένα την πόρτα της εκκλησίας Σαντιάγο Τλατελόλκο, όμως οι Φραγκισκανοί δεν άνοιξαν. Οι στρατιώτες πυροβολούσαν στην πλάτη τους φοιτητές που προσπαθούσαν να διαφύγουν. Οι τραυματίες που έφταναν στο νοσοκομείο έφεραν τραύματα στον αυχένα, στην πλάτη, στα οπίσθια, στις γάμπες. Οι ξένοι ανταποκριτές αγανάκτησαν: «Είναι η πρώτη φορά στη μακρά σταδιοδρομία μου που βλέπω στρατιώτες να πυροβολούν εναντίον ενός πλήθους στριμωγμένου και ανυπεράσπιστου», έγραψε η Οριάνα Φαλάτσι, απεσταλμένη του περιοδικού «Εuropeo», η οποία τραυματίσθηκε μάλιστα από τρεις σφαίρες, στην πλάτη και το πόδι.

Η ντροπή του Οκτάβιο Πας

Η σφαγή του Τλατελόλκο ήταν η αρχή μιας χωρίς προηγούμενο αποστασιοποίησης μεγάλου μέρους των διανοουμένων από το καθεστώς. Ένα από τα πιο εξέχοντα μέλη της, ο μετέπειτα νομπελίστας της Λογοτεχνίας (1991) Οκτάβιο Πας, παραιτήθηκε από τη θέση του πρεσβευτή στην Ινδία που είχε από το 1962 και διαμαρτυρήθηκε δημόσια. Στις 3 Οκτωβρίου 1968, αντέδρασε στη σφαγή στο Τλατελόλκο με το παρακάτω ποίημα:


Η σιωπή ήταν απόλυτη

Δύο χιλιάδες άνθρωποι συνελήφθησαν. Πάνω από 1.000 τραυματίσθηκαν σοβαρά. Γονείς περιφέρονταν σε νοσοκομεία και αμφιθέατρα αναζητώντας τα παιδιά τους. Στον Τύπο γνωστοποιήθηκε πως οποιαδήποτε αναφορά στη σφαγή θα αντιμετωπιζόταν ως σαμποτάζ των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο μεξικανικός στρατός καθάρισε την πλατεία από τα αίματα, συγκέντρωσε τα πτώματα, τα φόρτωσε σε αεροπλάνα και τα πέταξε στον Κόλπο του Μεξικού. Μέλη της δικαστικής αστυνομίας επισκέφθηκαν τα γειτονικά νοσοκομεία ψάχνοντας για τραυματίες· συνέλαβαν, βασάνισαν ή «εξαφάνισαν» όσους βρήκαν. «Πού πέταξαν τους νεκρούς μας; Πού, γαμώτο, πέταξαν τους νεκρούς μας»: το ερώτημα αυτό στην αρχή του βιβλίου του Τάιμπο για το 1968 είναι η ηχώ της αιματοβαμμένης χρονιάς που δεν τελείωσε ποτέ, καθώς οι νεκροί της δεν βρήκαν ποτέ δικαίωση. Σήμερα εκτιμάται ότι περισσότεροι από 300, ίσως 350 άοπλοι φοιτητές και άλλοι πολίτες σκοτώθηκαν από σφαίρες και ξιφολόγχες στην Πλατεία των Τριών Πολιτισμών. 

Ο Ζαν-Πολ Σαρτρ και ο Μπέρναρντ Ράσελ ζήτησαν το μποϊκοτάρισμα των Ολυμπιακών. Ο Μεξικανός συγγραφέας Κάρλος Φουέντες ζήτησε επίσης μποϊκοτάζ, γράφοντας στη «Λε Μοντ» πως «ένα τανκ είναι τανκ στο Σικάγο, την Πράγα ή το Μεξικό».

Όμως η μεξικανική κυβέρνηση προχώρησε σε πλήρη συγκάλυψη της σφαγής. Στις 7 Οκτωβρίου, η επίσημη κυβερνητική έκθεση κατέληγε στο συμπέρασμα πως «ένοπλες φάλαγγες της Εθνικής Απεργιακής Επιτροπής (CΝΗ) ευθύνονται για τις τραγικές ανταλλαγές πυρών» στις 2 Οκτωβρίου.
Στις 12 Οκτωβρίου, ημέρα έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, η κυβέρνηση είχε κερδίσει το στοίχημά της: η σιωπή για τη σφαγή του Τλατελόλκο ήταν απόλυτη. Οι Ολυμπιακοί του 1968 έμειναν στη μνήμη όχι για τα θύματα της «μεξικανικής κρατικής τρομοκρατίας», κατά την έκφραση του Μεξικανού νομπελίστα της Λογοτεχνίας Οκτάβιο Πας, αλλά για τον φόρο τιμής στη «μαύρη δύναμη», για τις γροθιές που ύψωσαν στο βάθρο των νικητών οι μαύροι Αμερικανοί ολυμπιονίκες Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος.

Από το Ιστορικά θέματα

Αναμορφώνουν το πολιτικό σκηνικό

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Παρά την προσπάθεια των αστικών επιτελείων να πείσουν για το αντίθετο, η κρίση στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη παραμένει δύσκολα διαχειρίσιμη και οι ανταγωνισμοί μεγαλώνουν. Οχι μόνο ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που «βασανίζονται» να σώσει το καθένα τα δικά του μονοπώλια, αλλά και μέσα στην ίδια την Ευρωζώνη. Στη βάση αυτή αναπτύσσονται φυγόκεντρες τάσεις στην Ευρωζώνη και από τμήματα της αστικής τάξης καλλιεργείται ο «ευρωσκεπτικισμός». Το βάθος της οικονομικής κρίσης έχει αντανάκλαση στο πολιτικό σύστημα. Η λαϊκή δυσαρέσκεια για τα μέτρα μεγαλώνει σε όλη την καπιταλιστική Ευρώπη. Η ΕΕ θολώνει και απαξιώνεται στα μάτια των λαϊκών στρωμάτων, χωρίς αυτό να σημαίνει και αμφισβήτηση της εξουσίας των μονοπωλίων. Παραδοσιακά αστικά κόμματα εξαφανίζονται ή επαναπροσδιορίζουν τις συμμαχίες τους για να παραμείνουν στο παιχνίδι της διακυβέρνησης.

Η αστική τάξη ξέρει καλά πως ακόμα κι αν έρθει ανάπτυξη, θα είναι πρόσκαιρη και αναιμική. Οτι δεν πρόκειται να απορροφήσει τις συνέπειες που είχε για τα λαϊκά στρώματα η μεγάλη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, με πρώτη την εργατική δύναμη. Η καπιταλιστική ανάκαμψη δεν πρόκειται να αντιστρέψει την πορεία φτωχοποίησης μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού. Στην Ελλάδα, ήδη έχει δρομολογηθεί η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, εντείνονται οι διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη. Διάφορα τμήματα που αποσπάστηκαν από το ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε κινητικότητα (π.χ. Λοβέρδος, Φλωρίδης, Διαμαντοπούλου κλπ.), υπάρχουν τριγμοί στους Ανεξάρτητους Ελληνες, υπάρχουν διεργασίες στην ίδια τη ΝΔ, όπως και στο ΠΑΣΟΚ με τους λεγόμενους Παπανδρεϊκούς και Βενιζελικούς... Οι ανακατατάξεις στα υπάρχοντα κόμματα και η δημιουργία νέων με τα ίδια παλιά υλικά αυτό επιβεβαιώνουν.

Το δίπολο που διαμορφώνουν έχει για πυρήνα τη ΝΔ από τη μια και το ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη. Οι μεταξύ τους αντιθέσεις αφορούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και όχι του λαού. Ολοι εκτός από το ΚΚΕ, λένε στο λαό ότι λύση στα προβλήματά του θα δώσει η ανάπτυξη, που θα είναι καπιταλιστική. Λένε ακόμα πως η διέξοδος για το λαό θα προέλθει από μια κυβέρνηση, με τα μονοπώλια ακλόνητα στην οικονομία. Ο βασικός άξονας στον οποίο οικοδομείται ο μεταξύ τους ανταγωνισμός, είναι το μείγμα διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, με διακηρυγμένο στόχο -όλων πλην ΚΚΕ- να επαναφέρουν το κεφάλαιο σε τροχιά ανάκαμψης το ταχύτερο δυνατό. Εκεί ταυτίζονται στρατηγικά οι δύο πόλοι. Διαφωνούν στο πώς θα γίνει, αντανακλώντας ο καθένας συμφέροντα και επιδιώξεις μερίδων της αστικής τάξης που ανταγωνίζονται μεταξύ τους.

Η προσπάθεια αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού, δείχνει τα ζόρια τους στη διαχείριση της κρίσης, χωρίς βεβαίως ακόμη να υπάρξει ένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα σε αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Αυτά τα ζόρια, ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να τα οξύνει, για να ανοίξει ρήγματα στην πολιτική εξουσία των αστών, που επιτίθενται ανεξάρτητα από μείγμα στη διαχείριση. Επομένως χρειάζεται οργάνωση στους τόπους δουλειάς, ταξική ενότητα της εργατικής τάξης, ανασυγκρότηση του κινήματος, προϋπόθεση για να στεριώσει και να δυναμώσει η λαϊκή συμμαχία, με στρατηγική ενάντια στην εργοδοσία, το κράτος της και την ΕΕ. Ο λαός έχει συμφέρον να φτάσει την πάλη του μέχρι το τέλος: Στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, που θα γκρεμίσει το σάπιο και θα φέρει στο προσκήνιο το πραγματικά καινούριο, τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, το Σοσιαλισμό.

ΜΕΒΓΑΛ - Θεσσαλονίκη: Ετοιμάζεται επέμβαση της αστυνομίας και συλλήψεις

33η ΜΕΡΑ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ


Από την περιφρούρηση της απεργίας στα Κουφάλια


Εντολή για αστυνομική επέμβαση και συλλήψεις εργαζόμενων έχει δοθεί, σύμφωνα με πληροφορίες, αναφέρει σε ανακοίνωσή της ηΓραμματεία Θεσσαλονίκης του ΠΑΜΕ, τονίζοντας: «Όλοι στα Κουφάλια για να συμπαρασταθούμε στο δίκαιο αγώνα των εργαζόμενων».

Οι εργάτες της ΜΕΒΓΑΛ σε όλη τη χώρα βρίσκονται σε 24ωρη απεργία από το απόγευμα της Δευτέρας μέχρι και σήμερα στις 6 μ.μ. μετά από απόφαση τηςΟμοσπονδίας Εργατοϋπαλλήλων Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών, ενάντια στην απόφαση της εργοδοσίας να βάλει «λουκέτο» στο υποκατάστημα διακίνησης στην Αττική.

Η απεργιακή μάχη δίνεται στις πύλες του κεντρικού εργοστασίου στα Κουφάλια Θεσσαλονίκηςκαι των έξι υποκαταστημάτων (Αττικής, Θεσσαλονίκης, Χαλκιδικής, Λάρισας, Κατερίνης και Χανίων) του ομίλου. Στα Κουφάλια απεργοί και από την Αθήνα περιφρουρούν την απεργία από τα ξημερώματα.

Για 33η ημέρα συνεχίζουν την απεργία τους οι εργαζόμενοι της ΜΕΒΓΑΛ στο υποκατάστημα της Αθήνας, διεκδικώντας την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων 5 μηνών, την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων, τη διασφάλιση όλων των θέσεων εργασίας, χωρίς καμιά μείωση μισθών.

Η εργοδοσία έστειλε εξώδικο στο σωματείο και τους καλεί σήμερα Τρίτη σε ενημερωτική συνάντηση – διαβούλευση με θέμα την άμεση και επιβεβλημένη ανάγκη, όπως αναγράφει στο εξώδικο, αλλαγής της λειτουργίας της εταιρείας, με περιορισμό ορισμένων δραστηριοτήτων της και αναστολή της λειτουργίας του υποκαταστήματος της Αθήνας.

Συνεχίζεται η αλληλεγγύη

Ταυτόχρονα εντείνεται και η αλληλεγγύη, καθώς, τη Δευτέρα, εργαζόμενοι εργοστασίων της Χαλκίδας (ΒΙΟΚΟΤ, ΑΛΚΟΤ, ΖΟΥΡΑΣ, ΕΛΙΝΤΑ) παρέδωσαν 120 κοτόπουλα στους απεργούς της ΜΕΒΓΑΛ, ενώ αλληλεγγύη εκφράζει και ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «Γ. Σεφέρης». Το Σάββατο 25/5 οι Επιτροπές Αγώνα του ΜΑΣ από την ΑΣΟΕΕ και μέλη του Φοιτητικού Συλλόγου ΣΕΜΦΕ βρέθηκαν έξω από την πύλη της ΜΕΒΓΑΛ.

902.gr

Συνέντευξη του Δημ. Κουτσούμπα στη "Χαραυγή" (ΑΚΕΛ)

902

Συνέντευξη στην εφημερίδα «Χαραυγή» της Κύπρου, Κυριακή 26 Μάη, έδωσε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας.


Η συνέντευξη έχει ως εξής:


- Πριν μερικές βδομάδες ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ μέσα από τις διαδικασίες του οποίου αναδειχθήκατε ως νέος ΓΓ της Κεντρικής Επιτροπής του ιστορικού ΚΚΕ. Τι εννοείτε με την απόφαση του Συνεδρίου «να γίνουμε κόμμα παντός καιρού»;


- Η σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδας είναι στενά, αδιάρρηκτα δεμένη με τη δράση του ΚΚΕ, που μέσα στα 95 χρόνια του πέρασε πολλά. Κάθε «πέτρα» στην Ελλάδα μπορεί να «μαρτυρήσει» για τους αγώνες, τις θυσίες των κομμουνιστών για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Κι ο αγώνας αυτός συνεχίζεται μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες,

Γροθιές υψωμένες στον αέρα

Πολλοί, από δεξιά και αριστερά, μιλάνε για την ανεκτικότητα της αστικής "δημοκρατίας" στην άλλη άποψη. Επίσης για την απέχθειά της στο φασισμό. Κι όμως στην περίπτωση που βλέπουμε πιο κάτω δεν υπήρξε καμιά ανοχή.Υπήρξε εξόντωση. Οι αθλητές δεν έχουν δικαίωμα να εκφράζουν πολιτικές απόψεις είπε τότε η ΔΟΕ. Χρόνια πριν όμως δεν είχε ενοχληθεί από τους ναζιστικούς χαιρετισμούς στο Βερολίνο του '36. Τότε ο φασισμός ήταν απαραίτητος στο σύστημα. Ισως και τώρα το ίδιο.

(από το "Κελαιδίσματα")

Μια φωτογραφία: Γροθιές υψωμένες στον αέρα



Από αριστερά: Πήτερ Νόρμαν, Τόμι Σμιθ, Τζον Κάρλος.


"Πόλη του Μεξικού, Ολυμπιακό Στάδιο, Οκτώβριος του 1968

Η αστερόεσσα κυματίζει θριαμβευτικά στο ψηλότερο κοντάρι, και ακούγεται ο εθνικός ύμνος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ανεβαίνουν στο βάθρο οι ολυμπιονίκες. Και τότε, τη στιγμή της αποθέωσης, ο Τόμι Σμιθ, χρυσό μετάλλιο, και ο Τζον Κάρλος, αργυρό, μαύροι και οι δύο, Αμερικανοί και οι δύο, υψώνουν τη σφιγμένη γροθιά, μέσα σε μαύρα γάντια, στον ουρανό της νύχτας.

Ο φωτογράφος Τζον Ντόμινις του Life απαθανατίζει τη στιγμή. Εκείνες οι υψωμένες γροθιές, σύμβολο του επαναστατικού κινήματος Μαύροι Πάνθηρες, καταγγέλλουν μπροστά σε ολόκληρο τον κόσμο το ρατσισμό στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τους διώχνουν αμέσως από το Ολυμπιακό Χωριό. Ο Τόμι και ο Τζον δεν θα μπορέσουν ποτέ πια να πάρουν μέρος σε αθλητική συνάντηση. Τα άλογα του ιπποδρόμου, τα κοκόρια στις κοκορομαχίες και οι αθλητές δεν έχουν το δικαίωμα να χαλάσουν τη γιορτή.

Η γυναίκα του Τόμι τον χωρίζει. Η γυναίκα του Τζον αυτοκτονεί.

Επιστρέφοντας στη χώρα τους, κανείς δεν τους δίνει δουλειά. Ο Τζον προσπαθεί να τα βγάλει πέρα όπως και να ‘ναι, και ο Τόμι. Που είχε κάνει έντεκα παγκόσμια ρεκόρ, πλένει αυτοκίνητα για ένα φιλοδώρημα. " Εντουάρντο Γκαλεάνο, Καθρέφτες

Οι περισσότεροι θα θυμούνται τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 για τα μεγάλα ρεκόρ, που ευνοήθηκαν από την επίδραση του μεγάλου υψομέτρου. Λιγότεροι θυμούνται δύο γεγονότα πιο σημαντικά από κοινωνική άποψη: Τη σφαγή του Τλατελόλκο, λίγες μέρες πριν την έναρξη των αγώνων, και τις Μαύρες Γροθιές.

Το πρωί της 16ης Οκτωβρίου 1968 διεξάγεται στο Ολυμπιακό Στάδιο ο μεγάλος τελικός των 200 μέτρων. Πρώτος νικητής ο Αφροαμερικανός Tommie Smith, με νέο παγκόσμιο ρεκόρ 19.83. Δεύτερος ο (λευκός) Αυστραλός Peter Norman με χρόνο 20.06 και τρίτος ο επίσης Αφροαμερικανός John Carlos με 20.10. Το βράδυ της ίδιας μέρας είναι προγραμματισμένη η απονομή των μεταλλίων.



Η χρονιά είναι κομβική. O αγώνας των έγχρωμων Αμερικανών για τα πολιτικά δικαιώματα βρίσκεται σε κορύφωση, με τον πάστορα Μάρτιν Λούθερ Κινγκ να έχει δολοφονηθεί τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς. Τον επόμενο μήνα το Παρίσι μαζί με όλη την Ευρώπη συγκλονίζεται από τον γαλλικό Μάη. Στην άλλη άκρη του κόσμου μένεται ο πόλεμος του Βιετνάμ. Οι δύο μαύροι πρωταθλητές θέλουν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία για να περάσουν ένα μήνυμα στον κόσμο. Ο λευκός συναθλητής τους συμφωνεί και υποστηρίζει έναν δίκαιο σκοπό. Ο Σμιθ και ο Κάρλος θα εμφανιστούν στην τελετή της απονομής χωρίς παπούτσια, φορώντας μόνο μαύρες κάλτσες, συμβολισμός της φτώχειας των μαύρων. Δεν αρκεί όμως αυτό. Αποφασίζουν να σηκώσουν και τις γροθιές τους στον αέρα φορώντας μαύρα γάντια. Ο Νόρμαν συμμετέχει στην διαμαρτυρία φορώντας κονκάρδα της αντιρατσιστικής οργάνωσης OPHR (Olympic Project for Human Rights), όπως και οι άλλοι δύο.

Την τελευταία στιγμή όμως κάτι πάει στραβά. Ο Κάρλος ξεχνά τα γάντια του στο Ολυμπιακό Χωριό. Ο Νόρμαν έχει μια επινόηση της τελευταίας στιγμής: Να δανείσει ο Σμιθ το ένα γάντι του στον Κάρλος. Έτσι, την ώρα της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Σμιθ θα κρατήσει υψωμένη την δεξιά του γροθιά και ο Κάρλος την αριστερή. Κάποιοι είπαν πως ήταν ο χαιρετισμός των Μαύρων Πανθήρων. Ο Σμιθ είπε χρόνια μετά ότι ήταν απλά ένας χαιρετισμός υπέρ των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Στους θεατές του σταδίου δεν αρέσει αυτός ο “αυτοσχεδιασμός” και γιουχάρει τους νικητές. Ακόμα λιγότερο ευχαριστημένη είναι η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, που αποβάλει τους δύο Αφροαμερικανούς αθλητές με το πρόσχημα ότι δεν επιτρέπεται η πολιτική προπαγάνδα στους αγώνες. Η ΔΟΕ ήταν πάντως πιο ανεκτική στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου 32 χρόνια νωρίτερα, επιτρέποντας τους ναζιστικούς χαιρετισμούς των οικοδεσποτών στη φιέστα του Χίτλερ.

Τόσο ο Σμιθ και όσο και ο Κάρλος μετά από αυτή την θαρραλέα “χειρονομία” περιθωριοποιήθηκαν. Δοκίμασαν και οι δύο χωρίς επιτυχία να κάνουν καριέρα στο αμερικάνικο ποδόσφαιρο. Στη συνέχεια ακολούθησαν προπονητικές καριέρες. Πολλά χρόνια αργότερα αποκαταστάθηκαν ηθικά και άρχισαν να λαμβάνουν τιμητικές διακρίσεις στη χώρα τους.

"Τρεις περήφανοι άνθρωποι" Μεξικό 1968 Τοιχογραφία στο Σίδνεϋ

Ο Νόρμαν επίσης έπεσε σε δυσμένεια στην Αυστραλία, και του απαγόρευσαν να πάρει μέρος στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, αν και είχε προκριθεί. Πέθανε το 2006, σε ηλικία 64 ετών. Οι Σμιθ και Κάρλος δεν ξέχασαν την αλληλεγγύη και τη φιλία του λευκού συναθλητή τους. Παρευρέθηκαν στην κηδεία του και σήκωσαν το φέρετρό του στη νεκρόσιμη ακολουθία. Ο Πίτερ Νόρμαν κατέχει ακόμα το ρεκόρ στα 200 μέτρα, από εκείνη την αλησμόνητη κούρσα στην Πόλη των Αζτέκων. Το 2008 ο ανηψιός του, σκηνοθέτης Ματ Νόρμαν, γύρισε μια ταινία προς τιμήν του θείου του και των ιστορικών γεγονότων της 16.10.1968 στην Πόλη του Μεξικού.

Σταθερά α-ταξικά και αντιΚΚΕ

Αλλο ένα άρθρο χωρίς περιεχόμενο, γεμάτο γενικολογίες χωρίς κανένα αντίκρυσμα από στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ.
Μιλάμε για το άρθρο του Αν.Νταβανέλου "Μετά τη δοκιμασία της ΟΛΜΕ" που είδαμε στο ΙΣΚΡΑ.
Με τη γνωστή λογική των χαμένων ευκαιριών για το κίνημα που χάθηκαν "εξ αιτίας της στάσης της Αριστεράς"(οπότε το συμπέρασμα;) προσπαθεί να εξηγήσει τα όσα έγιναν στο θέμα της "μη Απεργίας" της ΟΛΜΕ.
 Για μια κόμη φορά δε βλέπει κανείς πουθενά μια αναφορά στην ανάγκη ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος για να μπορεί αυτό να προχωρά σε δύσκολες κινητοποιήσεις όπως μια απεργία διαρκείας και να δίνει λύσεις από τα κάτω.  Δεν θα μπορούσε βέβαια, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε μπορεί ούτε θέλει να βοηθήσει στην ανάπτυξη ενός δυνατού κινήματος από τα κάτω, που θα είναι δυνατό μόνο αν έχει καθαρό ταξικό προσανατολισμό.
Κατά τα άλλα, και προκειμένου να μην ομολογηθεί η κραυγαλέα επιβεβαίωση της γραμμής του ΠΑΜΕ για 48ωρη και Γεν.Συνελεύσεις που θα έβλεπαν τη συνέχεια, ο Αν.Ντ.  γράφει:
"Το ΚΚΕ βγήκε εξαρ­χής και βιαί­ως έξω απ’ όλα τα κα­θή­κο­ντα αντι­με­τώ­πι­σης της επί­θε­σης στην εκ­παί­δευ­ση."
"Εξ αρχής και βιαίως"... Θα υπέθετε κανείς ότι αρνήθηκε οποιαδήποτε κινητοποίηση και κατάγγειλε την Απεργία διαρκείας. Μόνο που το ΠΑΜΕ είπε καθαρά πως "δεν είναι εναντίον καμιάς μορφής πάλης και επομένως ούτε εναντίον της Απεργίας διαρκείας" Απλά όταν επιλέγεται μια μορφή πάλης καλό είναι πρώτα, πρώτα και όχι μετά, να εξετάζεται αν μπορεί να υλοποιηθεί ή αν θα γελοιοποιήσει αυτούς που την επιλέγουν και αν θα εκθέσει και το κίνημα. Η "συνεπής" θέση του ΣΥΡΙΖΑ όμως ήταν "Διαρκείας ή τίποτα, μπορούμε δε μπορούμε". Απλά, σοβαρά και κυρίως δημοκρατικά. Οποιος δε συμφωνεί, τρώει σαβούρα.
Οταν μιλάει επίσης κάποιος για κλιμάκωση, δε μπορεί να εννοεί βέβαια  το πήδημα από το τίποτα σε μιά απεργία διαρκείας. Αλλιώς, αφού υπάρχει γενικά μια ανάγκη κλιμάκωσης, ας κηρύξουμε από τώρα και μια "πολιτική Γενική Απεργία διαρκείας" να τελειώνουμε. Κι αμα πιάσει έπιασε. Στη ζωή πρέπει να ρισκάρεις...Αλλιώς τι μάγκας είσαι;
Αμα δεν πιάσει θα την πέσουμε στο ΚΚΕ και γενικά στην Αριστερά  που έχασε άλλη μια ευκαιρία. (Γιατί όμως χάνει τόσες ευκαιρίες η "Αριστερά"(μαζί και το ΚΚΕ); Ποια είναι η εξήγηση; Γιατί και η Δεξιά και η ακροδεξιά τα ίδια λέει όταν θέλει να κρατήσει το λαό σε συντηρητική κατεύθυνση.)
Τέλος αναρωτιέμαι αν ικανοποιεί το ΣΥΡΙΖΑ η εξήγηση της "προδοσίας από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ". Δεν ξέρουν τι ρόλο παίζουν οι ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ; Δηλαδή είναι δυνατόν και να οδηγήσουν με συνέπεια μια πολυήμερη και δύσκολη κινητοποίηση αν έρθει η στιγμή; Και μάλιστα σε μια τόσο κρίσιμη για το σύστημα συγκυρία όπου ο καπιταλισμός τρώει σίδερα για να σώσει το τομάρι του;
Μήπως η ελαφρότητα, για να μην πούμε τίποτα άλλο, ξεπερνάει τα΄όρια εκεί στους χώρους της "Ανανέωσης";
Αλλα αντ'άλλων δηλαδή, νά' χουμε κάτι να λέμε που να φοράει και κάτι κόκκινο πάνω του.
Πάντως ένα πράγμα μένει μονιμο και σταθερό.

Σταθερά α-ταξικά και αντιΚΚΕ-Μήπως δεν είναι και τόσο σάπιο;

Η αισχρή συκοφάντηση όσων λέει και κάνει το ΚΚΕ. Και μαζί το τείχος που ορθώνουν στη μόνη λύση. Το ξεκάθαρο σε προσανατολισμό ταξικό εργατικό κίνημα. Γιατί  το ερώτημα ήταν είναι και θα είναι πάντα ένα. Με ποιον είσαι; Με ποιά ανάπτυξη; Των εργαζόμενων και του λαού ή του "καλού" κεφαλαίου; Με ποιούς αγώνες και για ποιό στόχο; Για έναν άλλο καινούργιο κόσμο ή για τη σωτηρία του παλιού και σάπιου; (Η μήπως δεν είναι και τόσο σάπιο;)
Και τέτοια κρίσιμα ερωτήματα, όπως φαίνεται δεν θέλουν να μπουν στον πυρήνα της σκέψης των εργαζόμενων.

ΥΓ: Θα πούμε ακόμη μια φορά ότι έχει καταντήσει αηδία,αυτό το κλαψούρισμα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με τις δήθεν διαφορετικές θέσεις που τα βάζουν με όλους και δήθεν και με τον εαυτό τους(τι δημοκρατία!!), προσπαθώντας να μην αφήσουν χώρο που να μη ρίχνουν δίχτυα. Στο κάτω κάτω κατάφεραν το αδιανόητο. Πήραν 27%. Ας το κάνουν πρώτα κάτι αυτό το 27% και μετά ας ρίξουν και αλλού δίχτυα. Γιατί μέχρι τώρα δεν έχουμε δει τίποτα. Και στη συγκέντρωση της ΟΛΜΕ(για την επιστράτευση) δεν έφεραν πάνω από 1000-1500 άτομα δικά τους. "Με τις πορδές" έλεγε η γιαγιά μου, "δε βάφονται αυγά".

Θαύματα με κοντά πόδια- Επιστροφή της κεντροδεξιάς στην Ισλανδία

Σε πολλούς αρέσουν τα "θαύματα".
Σε άλλους τα Ιρλανδικά, σε άλλους τα Ισλανδικά σε άλλους ακόμα και τα ...ελληνικά.
Δεν αποκλείεται σε λίγο, όποιοι φυσικά δεν ζουν στην Ελλάδα να αρχίσουν να μιλάνε για "ελληνικό θαύμα"!

Στους οπαδούς των Κευνσιανών μεθόδων πάντως άρεσε το Ισλανδικό θαύμα.
Μια ματιά προς τα εκεί δε βλάπτει. Συνήθως τα ψέμματα κρατάνε λίγο.
Μπορεί κανείς να κρύβεται από την αλήθεια, αλλά μάλλον όχι για πάντα.
Τα τέρατα όταν δεν εξοντώνονται στο τέλος πάντα επιστρέφουν και τα happy end είναι μόνο προσωρινά.
Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος θα μιλήσει για θαύματα καλύτερα να ρωτάει πρώτα τους θαυματοσωσμένους.

Από το μπλογκ cynical που δεν είναι κομμουνιστικό.

Αλλαγή σκηνικού στην Ισλανδία
(Επιστροφή της κεντροδεξιάς στις εκλογές)

Η Ισλανδία είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα, αν και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ευρωζώνης, η οποία χειρίστηκε την οικονομική κρίση του 2008 με το δικό της, διαφορετικό, και εν τέλει περισσότερο επιτυχημένο τρόπο. Εν συντομία, αντί να υποστεί τις συνέπειες ενός κολοσσιαίου δανεισμού όπως έκανε η Ιρλανδία και η Ελλάδα, άφησε τις τέσσερις μεγαλύτερες ιδιωτικές της τράπεζες να καταρρεύσουν, τις κρατικοποίησε για ένα διάστημα μέχρι να τις ξαναπουλήσει σε ιδιώτες, και μετά από δυο επιτυχημένα δημοψηφίσματα αρνήθηκε να εγγυηθεί τα δάνεια των τραπεζών και τις καταθέσεις των αλλοδαπών καταθετών. Η κίνηση αυτή γλύτωσε τους πολίτες από ένα βάρος ίσο με εννιά φορές το ισλανδικό ΑΕΠ (τόσα ήταν τα χρέη των τραπεζών) και από περίπου 4 δις ευρώ, που ήταν συνολικά το κούρεμα των κατά κύριο λόγο Βρετανών και Ολλανδών καταθετών. Επιπλέον έφτιαξε καινούργιο Σύνταγμα με τη συμμετοχή όλων των πολιτών και έστειλε τον προηγούμενο Πρωθυπουργό και αρκετούς τραπεζίτες να λογοδοτήσουν στα δικαστήρια, άσχετο αν στο τέλος ξέφυγαν με κατηγορίες για δευτερεύοντα ζητήματα.

Η κατάρρευση των τραπεζών, κυριολεκτικά μέσα σε μια βδομάδα, προκάλεσε την κατάρρευση του νομίσματος, φούντωσε τον πληθωρισμό και εκτόξευσε την ανεργία στο 10% από περίπου 2% που ήταν πριν το 2008, αναγκάζοντας την τότε κυβέρνηση να στραφεί για δανεικά στο ΔΝΤ με $2.1 δις δολάρια και τις σκανδιναβικές χώρες, με άλλα $2.4 δις.

Η κεντροαριστερή κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές της 25ηςΑπριλίου του 2009 κατόρθωσε να υποστρέψει την κατάσταση, υιοθετώντας σύντομα κεϋνσιανές πολιτικές, όπως αυστηρά περιοριστικά μέτρα στην κίνηση των κεφαλαίων, μέτρο το οποίο βρίσκεται ακόμα σε ισχύ, και υποτίμηση της ισλανδικής κορώνας κατά 50% περίπου. Πέντε χρόνια μετά η ισλανδική κορώνα εξακολουθεί να είναι υποτιμημένη κατά 25%-35%. Τα αποτελέσματα φάνηκαν γρήγορα και ήταν αρκετά ενθαρρυντικά. Η ανεργία υποχώρησε σταδιακά στο 5.5% όπου βρίσκεται σήμερα, η οικονομία άρχισε ήδη από το 2011 να κινείται ανοδικά με ρυθμούς της τάξης του 2%-3%, το έλλειμμα κατέβηκε από το 10% το 2009-2010 στο 3.4% το 2012, οι εξαγωγές άρχισαν να αυξάνουν, ενώ από τις αρχές του 2012 η Ισλανδία ήταν πίσω ξανά στις αγορές. Όσο για τα εξωτερικά χρέη αυτά πληρώνονταν στην ώρα τους και κάποιες φορές, μάλιστα, πριν απ’ αυτήν.

Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι όλα έβαιναν καλώς στο τολμηρό αυτό νησί. Το ότι δεν ήταν έτσι ακριβώς φάνηκε στις προχθεσινές εκλογές της 27ης Απριλίου, όπου οι ψηφοφόροι καταπόντισαν τον κυβερνητικό συνασπισμό των σοσιαλδημοκρατών, οι οποίοι έχασαν τις 11 από τις 20 έδρες, και ξανάφεραν πίσω με υψηλά ποσοστά τον προηγούμενο κεντρο-δεξιό συνασπισμό, δηλαδή, το κόμμα της Ανεξαρτησίας και το Προοδευτικό κόμμα με 19 έδρες έκαστο, αυτόν ακριβώς που τους είχε φέρει σ’ αυτή την κατάντια. Ήταν από αχαριστία και αγνωμοσύνη προς την κυβέρνηση; Όχι ακριβώς.

Μπορεί οι δείκτες της χώρα να είχαν πάρει την ανιούσα, δε συνέβη όμως το ίδιο και με τους κατοίκους, οι οποίοι όλο αυτό το διάστημα είδαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται ως και το μισό, (19% από το 2007 σε ισλανδικές κορώνες, και 50% σε δολάρια), τις τιμές των εισαγόμενων κυρίως προϊόντων λόγω υποτίμησης της κορώνας και του πληθωρισμού να αυξάνονται αναλόγως, τους φόρους να πολλαπλασιάζονται, (ως και 100 καινούργιοι φόροι επιβλήθηκαν), τις κοινωνικές δαπάνες να μειώνονται, (προαπαιτούμενα του ΔΝΤ λόγω του δανείου), και τις δόσεις των δανείων τους, κατά κύριο λόγο οικιστικών, να εκτοξεύονται, οδηγώντας ως και το 40% των νοικοκυριών σε αδυναμία πληρωμών. Ο λόγος είναι ότι οι περισσότεροι Ισλανδοί είχαν δανειστεί είτε σε ξένο νόμισμα, είτε με επιτόκια συνδεδεμένα με τον πληθωρισμό, επιλογές που αποδείχτηκαν μοιραίες μιας και ο πληθωρισμός ανέβαινε και η κορώνα σε σχέση με τα ξένα νομίσματα έχανε την αξία της σε σημαντικό βαθμό.

Τα δυο κεντρο-δεξιά κόμματα, που τελικά επικράτησαν, κατέβηκαν στις εκλογές με αρκετές υποσχέσεις και με δώρα ιδιαίτερα ελκυστικά, όπως τερματισμό των περιορισμών στην κίνηση των κεφαλαίων, μείωση των φόρων, αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, διαγραφή του 20% των οικιστικών δανείων, περισσότερες επενδύσεις από το εξωτερικό και προώθηση της ανάπτυξης και της απασχόλησης.

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Μέρος της εκλογικής τους επιτυχίας σίγουρα αποδίδεται και στον ισχυρό ευρωσκεπτικισμό τους, ο οποίος ήρθε και συντονίστηκε με τις διαθέσεις και της πλειοψηφίας των Ισλανδών, οι οποίοι σε ποσοστό 75% δηλώνουν ότι δεν επιθυμούν να συσφίξουν περαιτέρω τις σχέσεις τους με την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως προσπάθησε να κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση, όταν ξεκίνησε το 2009 τις ενταξιακές συνομιλίες. Ειδικά για το Προοδευτικό κόμμα, η εκλογική του εκτόξευση, από τις 9 στις 19 έδρες, οφείλεται στη σθεναρή στάση που κράτησε στα δικαστήρια όταν εναντιώθηκε στην αποζημίωση των ξένων καταθετών της Icesave, σε αντίθεση με την απερχόμενη κυβέρνηση που είχε φανεί διατεθειμένη να διαπραγματευθεί και να υπαναχωρήσει.

Οutsider των εκλογών αποδείχτηκε το κόμμα των πειρατών το οποίο ξεπέρασε το όριο του 5% και από τη νέα σύνοδο θα εκπροσωπείται στη βουλή με 3 νέους βουλευτές.

Πόλεμος κατά της φοροδιαφυγής...

Αποφασίστηκε λένε στη σύνοδο κορυφή ο πόλεμος κατά της φοροδιαφυγής.
Δηλαδή οι εκπρόσωποι και το πολιτικό προσωπικό των μεγάλων μονοπωλίων στην ΕΕ, αποφάσισε να υποχρεώσει τα μονοπώλια να πληρώνουν περισσότερους φόρους; Γιατί φυσικά όποιος δεν είναι ηλίθιος ξέρει ότι αυτοί που κυρίως φοροδιαφεύγουν(νόμιμα) δεν είναι οι φτωχοί μικρομαγαζάτορες, αλλά τα μεγάλα μονοπώλια.
Κάτι τέτοιο, να φορολογηθούν τα μονοπώλια δηλαδή, δε βγάζει νόημα.
Επομένως για ποιον χτυπάει καμπάνα;
Μα για τους μικρούς ανταγωνιστές των μονοπωλίων που σ' αυτό το στάδιο δε χωράνε πια στο σύστημα και πρεπει να φύγουν από τη μέση. (Και φυσικά κατά του λαικού εισοδήματος αφού κάποιος πρέπει να πληρώνει το λογαριασμό.)
Απαιτείται η καταστροφή των μικρών επιχειρήσεων προς όφελος των μεγάλων.

Όπως είπε το πρωί ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ Θ.Παφίλης, οι περίφημες 57 σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, θα επεκταθούν και στους ξενους επενδυτές που θα έρθουν να "επενδύσουν" (κερδοσκοπήσουν άγρια) στην Ελλάδα.
Οσο για τους άλλους μικρούς επιχειρηματίες, και θερμούς οπαδούς του καπιταλισμού, ας το ξανασκεφτούν την ωρα που θα ψάχνουν τρόπο να προκαταβάλουν το 90% των φόρων της επόμενης χρήσης(!!!) όπως αναφέρεται στο υπό συζήτηση φορολογικό.

Στις 12 στον 902 Αριστερά στα fm, "EΔΩ Κ ΤΩΡΑ ΣΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ"-Ειμαστε στον αέρα

Στις 12 είμαστε ξανά στον αέρα του 902 Αριστερά στα fm για άλλο ένα "Εδώ και τώρα στα κόκκινα"!
Ακούγοντας τρομερές μουσικές  σχολιάζουμε όλα όσα τρέχουν γύρω.
Σήμερα μιλάμε, μεταξύ άλλων, και  για το "τρομερό" θέμα που προέκυψε με την ανακοίνωση του ΠΑΜΕ για την Ατζελίνα Τζολί, την αιμοδοσία του ΠΑΜΕ και όλα αυτά που κάνουν τον... "προοδευτικό" κόσμο να ανατριχιάζει.
Ξε-ανατριχιάστε και καντε μας παρέα.
.

Τοξική ευαισθησία

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Επηξα στα Αουσβιτς και τα γκούλαγκ αυτές τις μέρες. Η ελληνική συνομοταξία των ιδεολογικών ξενιστών, παίζει τα ρέστα της ανάμεσα στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το εφαρμοστόν ή μη του βουλευτικού μπούστου ή τη μοριοδότηση του τσαμπουκαλεμένου φρουρού του κλαμπ Βουλή, ώστε να μη μολύνουν την πίστα νονοί της νύχτας, ενδυματολογικά κουτσαβάκια και... Μαλάμω τα κουμπούρια σου... ανάθεμα τη φούρια σου.




Η τοξική ευαισθησία που χρησιμεύει στην υπερκατανάλωση λεκτικών γενόσημων - φαρμάκων της καπιταλιστικής κρίσης, προξενεί συστηματική αχρονία. Οχι ως φιλολογική επιλογή αλλά ως ασθένεια. Αυτήν της πολιτικής σκοπιμότητας. Μεταδοτική και απειλητική ως προς τα συμπτώματα. Είναι η αναγωγή της οπορτουνίστικης σκοπιμότητας σε θεραπεία των συμπτωμάτων κι όχι της αρρώστιας του καπιταλισμού. Να πεινάς σήμερα. Να μην έχεις και δουλειά. Τουλάχιστον όμως να μπορείς να αποφαίνεσαι περί των ομοιοτήτων μεταξύ ναζισμού - κομμουνισμού με όρους ανιστόρητου λάιφ στάιλ. Εμμεσα δε, ακόμα καλύτερα. Οπότε βαφτίζεις «φιλόσοφο» τον κύριο Ζίζεκ, σου 'ρχεται καπάκι και το «παγκαλίζειν εστί μπουρδολογείν», και κάπου ανάμεσα στις αποχρώσεις δέρματος της ράτσας των ανθρώπων, ξεχνάς το Γκουαντάναμο. Δεν είναι στρατόπεδο συγκέντρωσης. Είναι σωφρονιστήριο θέρετρο κάπου κοντά στον Κόλπο των Χοίρων. Εκεί μέσα υπάρχουν απεργοί πείνας κοντά εκατό μέρες. Πορτοκαλοντυμένοι κατάδικοι χωρίς δίκη. Μουσουλμάνοι. Αυτοί που μηδέποτε έγιναν θύματα «εχθροπάθειας», ρατσισμού και ξενοφοβίας. Σφάγια στον Καιάδα των ασύμμετρων απειλών.




Να μιλάς για τα «άκρα», αλλά στον παρόντα χωρόχρονο να μην μπορείς να ξεσκίσεις τη μάσκα των τοξικοευαίσθητων θυμίζοντάς τους το ταξικό μίσος που μπορεί ενδεχομένως να γεμίζει τις δίκαιες ψυχές των πακτωμένων γυναικόπαιδων - εργατών στις επενδυτικές φάμπρικες της καπιταλιστικής φρίκης στο Μπαγκλαντές, στην Ινδία, στην Κίνα, ή στα ορυχεία του Αδη στη Νότια Αφρική. Τα κανάλια και τα δίκτυα έπαιξαν τον Σύρο «αντάρτη» που τρώει την καρδιά του εχθρού του τη μια μέρα και την επόμενη ανακάλυψαν ήθη και έθιμα πολεμικού κανιβαλισμού εξωραΐζοντας την πράξη «πολιτισμικά». Οι δυο μαύροι σε αμόκ που πετσόκοψαν σα σφαχτάρι το φαντάρο στο Λονδίνο δεν εντάσσονται στην κατηγορία της πολιτισμικής ανάλυσης. Είναι τρομοκράτες. Στη Νιγηρία του πετρελαίου και του ορυκτού πλούτου, οι πεινασμένοι αναλύουν θρησκευτικές ομοιότητες και διαφορές με τις μαντσέτες, οπότε σύρραξη συμφερόντων βρωμάει.




Ο μαυρομούσχαρος δεν καλεί σε φόνους τραπεζιτών. Τον αδικείτε ορέ ευαίσθητοι. Τα ρόπαλα τού μπέιζμπολ διαφήμισε, αυτά που πουλάει, ως έξυπνα λοστάρια. Γιατί άμα τολμήσει και σε πιάσει κανένα μπατσάκι μπολσεβίκικης ράτσας, να δηλώνεις αθλητής και να ξεμπερδεύεις με μια προπόνηση σε λάθος γήπεδο. Αλλωστε αυτοί που πήραν την Τροπολιτσά, πρέπει να μάθεις ότι ήταν μια λευκή κέλτικη φυλή που είχε μεταναστεύσει για δροσιά στο βορρά απ' την αρχαία Ελλάδα, ευθεία γραμμή απ' τον Ηρακλή στον Παναγιώταρο... Ράτσα κι άσ' τα.




Είναι τοξική η διατεταγμένη ευαισθησία των εσπευσμένα αντιρατσιστών κι επομένως εκβιασμένα αντιναζιστών της Χρυσής Αυγής δοθείσης ως ευκαιρίας. Γιατί παγιδεύει στη χρήσιμη τανάλια των άκρων, όλους όσοι σκέφτονται πως ήδη βρίσκονται καταμεσής σ' ένα Γκουαντάναμο καθημερινό. Αμα κολλήσεις στους ναζί πρέπει να ξεχάσεις την ερυθρά νίκη. Κι άμα εξισώσεις το θύμα με το θύτη τότε φτιάχνεις βιαστή αντί για εραστή ιδεών κι ανθρώπων κι Ιστορίας.



Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Βραδιάζει

Θεοδωράκης-Χριστοδούλου- Μπιθικώτσης


Ξημέρωμα σε γύρεψα
το δειλινό σε βρήκα
με την καρδιά σου μίλησα
στη μαύρη μοίρα μπήκα

Βοριάς χτυπά την πόρτα μου
και στην ψυχή μου αγιάζι
και στα πικρά τα μάτια μου
στιγμή στιγμή βραδιάζει

Τα μάτια σου εγύρεψα
στο φως να περπατήσω
να γίνω όνειρο γλυκό
καημούς παλιούς ν’ αφήσω

Πορτογαλία: Χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν στη Λισσαβόνα κατά της λιτότητας


902.gr





Χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν το Σάββατο στη Λισαβόνα, κοντά στο προεδρικό μέγαρο, κατά της πολιτικής λιτότητας που εφαρμόζει η κυβέρνηση, εν μέσω μεγάλης ανεργίας και ύφεσης.

«Έξω η κυβέρνηση», «Κατά της εκμετάλλευσης και της φτωχοποίησης», ήταν τα κυριότερα συνθήματα της διαδήλωσης στην οποία κάλεσε το CGTP, η μεγαλύτερη πορτογαλική Ομοσπονδία, που είχε ναυλώσει δεκάδες λεωφορεία για να φέρουν τους διαδηλωτές μέχρι την πρωτεύουσα.

«Η λιτότητα τιμωρεί τους φτωχούς αλλά ωφελεί τους πλούσιους», μπορούσε να διαβάσει κανείς σε μικρές αφίσες με το πρόσωπο του πρωθυπουργού Πέδρο Πάσος Κοέλιο που κρατούσαν οι διαδηλωτές, ανάμεσά τους δημόσιοι υπάλληλοι, άνεργοι και συνταξιούχοι ορισμένοι από τους οποίους ανέμιζαν κόκκινες σημαίες.

Η κοινωνική δυσαρέσκεια έχει ενισχυθεί μετά την ανακοίνωση, στις αρχές Μαΐου, ενός νέου σχεδίου λιτότητας που περιλαμβάνει την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 66 έτη, την απόλυση 30.000 δημοσίων υπαλλήλων σε σύνολο σχεδόν 700.000 και την αύξηση του ωραρίου εργασίας τους από 35 σε 40 ώρες.

Παράλληλα, η κυβέρνηση προώθησε πρόσφατα μέτρα που αποσκοπούν να ευνοήσουν τη μεγέθυνση και την απασχόληση και κυρίως μία «υπέρ πίστωση φόρου» 20% για τις εταιρείες που επενδύουν.

To KKE παραπέμπει τα πάντα στο σοσιαλισμό

Από την ομιλία του ΓΓ του ΚΚΕ Δ.Κουτσούμπα στην Καρδίτσα

Αγαπητοί συμπατριώτες

Σας μεταφέρω το χαιρετισμό χιλιάδων κομμουνιστών, στελεχών και μελών του ΚΚΕ, που έχουν ριχτεί στη μάχη, αμέσως μετά τη λήξη του 19ου Συνεδρίου, για να μεταφέρουν το μήνυμα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, απ’ άκρη σε άκρη σε όλη τη χώρα, για την οργάνωση της καθημερινής πάλης του λαού μας, για την επιβίωση, για την ανακούφιση των λαϊκών νοικοκυριών, για να μη μείνει κανένας μόνος του μέσα στη δίνη της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης.

Ριχνόμαστε στη μάχη για την υπεράσπιση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, των συντάξεων, των μισθών και μεροκάματων, των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, για όσους έχουν δουλειά, για την προστασία των ανέργων, για την απαλλαγή των υπερχρεωμένων νοικοκυριών από τα χαράτσια, για να έχει η κάθε οικογένεια στοιχειώδη περίθαλψη, ακόμα κι αν δεν έχει τα ένσημα.

....

Για το εργατικό κίνημα, την ταξική πάλη και ταξική συνείδηση

erodotos



Το εργατικό κίνημα θα μπορούσε να οριστεί συνοπτικά ως η πράξη συνένωσης και συλλογικής δράσης των εργαζομένων, για επαγγελματικούς ή πολιτικούς σκοπούς , μέσα από αντίστοιχες οργανώσεις, στη βάση της τάξης όπου ανήκουν. Πώς όμως προκύπτει η ανάγκη για συλλογική οργάνωση και δράση; Πώς ο εργάτης αποκτά συνείδηση της τάξης του; Πώς η εργατική τάξη μετατρέπεται από ” τάξη καθεαυτή” σε ” τάξη για τον εαυτό της”; Γιατί ορισμένα τμήματα της εργατικής τάξης προχωρούν στην οργάνωση των οικονομικών και πολιτικών τους συμφερόντων σε σωματεία και πολιτικά κόμματα, ενώ άλλα όχι;

Τα ερεθίσματα που οδηγούν τους ανθρώπους γενικά σε αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων στα προβλήματά τους πηγάζουν μέσα από τις αντιθέσεις που κυριαρχούν στο πλαίσιο του κοινωνικού τους είναι. Οι αντιθέσεις στην υλική βάση της κοινωνίας , οι οποίες εκδηλώνονται με ιδιαίτερη οξύτητα στις σχέσεις παραγωγής (σχέση εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου) επιδρούν στην κοινωνική συνείδηση των ανθρώπων θέτοντάς τους τα διλήμματα, προβληματισμούς, υποδεικνύοντας πιθανές διεξόδους και ενδεχόμενες λύσεις. [...]

Ο Β. Ι. Λένιν έγραψε σχετικά με τη διαδικασία ταξικής συνειδητοποίησης και οργάνωσης των εργατών: ” Ο κάθε εργάτης χωριστά είναι ανίσχυρος και ανυπεράσπιστος απέναντι στον κεφαλαιοκράτη. Ο εργάτης αναγκάζεται με κάθε θυσία ν’ αναζητήσει και να βρει μέσα για ν’ αποκρούσει τον κεφαλαιοκράτη, για να υπερασπίσει τον εαυτό του. Και το μέσο αυτό το βρίσκουν οι εργάτες στην ένωση. Ο εργάτης, ανίσχυρος όταν είναι μόνος, γίνεται δύναμη όταν ενώνεται με τους συντρόφους του, αποχτά τη δυνατότητα να παλέψει ενάντια στον κεφαλαιοκράτη και να τον αποκρούσει.”

Προοδευτικά και καθώς ” η ένωση των εργατών ενός μόνου εργοστασίου, ακόμα και ενός μόνου κλάδου βιομηχανίας αποδείχνεται ανεπαρκής για την απόκρουση όλης της τάξης των κεφαλαιοκρατών, γίνεται απόλυτα αναγκαία η κοινή δράση όλης της τάξης των εργατών. Έτσι, από τις μεμονωμένες εξεγέρσεις των εργατών ξεπηδάει η πάλη όλης της εργατικής τάξης. Η πάλη των εργατών ενάντια στους εργοστασιάρχες μετατρέπεται σε ταξική πάλη. Όλους τους εργοστασιάρχες τους ενώνει ένα συμφέρον: Να κρατούν τους εργάτες σε υποταγή και να τους πληρώνουν όσο το δυνατό μικρότερο μεροκάματο. Και οι εργοστασιάρχες βλέπουν ότι δεν μπορούν να υπερασπίσουν την υπόθεσή τους κατ’ άλλον τρόπο παρά μόνο με την κοινή δράση όλης της τάξης των εργοστασιαρχών, παρά μόνο αποχτώντας επιρροή πάνω στην κρατική εξουσία. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, και τους εργάτες τους συνδέει ένα κοινό συμφέρον: Να μην επιτρέψουν στο κεφάλαιο να τους πνίξει, να υπερασπίσουν το δικαίωμά τους να ζήσουν μια ανθρώπινη ζωή. Και οι εργάτες έτσι ακριβώς πείθονται ότι τους είναι απαραίτητη η ένωση, η κοινή δράση όλης της τάξης – της εργατικής τάξης – και ότι για το λόγο αυτό είναι απαραίτητο να αποχτήσουν επιρροή πάνω στην κρατική εξουσία” Εξού και η ανάγκη για πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης.

Πώς όμως οι εργάτες ” φτάνουν στην κατανόηση όλων αυτών των πραγμάτων”, πώς αποκτούν ” ταξική αυτοσυνείδηση”; ” Οι εργάτες φτάνουν στην κατανόηση αυτή αντλώντας την συνεχώς από την ίδια την πάλη.” Αρχικά, ” η έχθρα των εργατών ενάντια στο κεφάλαιο εκδηλωνόταν μόνο με ένα αόριστο αίσθημα μίσους ενάντια στους εκμεταλλευτές τους, με μια αόριστη συναίσθηση της καταπίεσης και της σκλαβιάς τους και με την επιθυμία ναεκδικηθούν τους κεφαλαιοκράτες. Η πάλη εκδηλωνόταν τότε με μεμονωμένες εξεγέρσεις των εργατών, που κατέστρεφαν τα κτήρια, έσπαζαν τις μηχανές, έδερναν τους διευθυντές του εργοστασίου κ.τ.λ. Αυτή ήταν η πρώτη , η αρχική μορφή του εργατικού κινήματος, και ήταν απαραίτητη γιατί το μίσος απέναντι στον κεφαλαιοκράτη στάθηκε παντού και πάντοτε το πρώτο κίνητρο για να ξυπνήσει μέσα στους εργάτες ο πόθος να υπερασπίσουν τον εαυτό τους”

Εκείνη η αυθόρμητη, ¨ενστικτώδης” πρώτη αντίδραση των εργατών στην καπιταλιστική εκμετάλλευση λειτούργησε ως προθάλαμος για τη συνειδητή δράση:” Το “αυθόρμητο στοιχείο” δεν αποτελεί στην ουσία τίποτε άλλο παρά εμβρυακή μορφή του συνειδητού. Ακόμα και οι πρωτόγονοι ξεσηκωμοί εκφράζανε ως ένα βαθμό το ξύπνημα της συνείδησης: Οι εργάτες έχαναν την προαιώνια πίστη τους στο απαρασάλευτο του καθεστώτος που τους συνέθλιβε, άρχιζαν…, δε θα έλεγα να καταλαβαίνουν, μα να νιώθουν την ανάγκη της συλλογικής αντίστασης και να εγκαταλείπουν αποφασιστικά τη δουλική υποταγή στους προϊσταμένους τους. Ωστόσο όλα αυτά ήταν πολύ περισσότερο ξεσπάσματα απόγνωσης κι εκδίκησης παρά αγώνας”

Έτσι στη συνέχεια, ” οι εργάτες , εκεί που μισούσαν αόριστα τον κεφαλαιοκράτη, άρχισαν να καταλαβαίνουν πια ότι τα συμφέροντα της τάξης των εργατών είναι εχθρικά προς τα συμφέροντα της τάξης των κεφαλαιοκρατών. Εκεί που ένιωθαν θολά ότι καταπιέζονται, άρχισαν πια να καταλαβαίνουν με ποια ακριβώς μέσα και με ποιον τρόπο συγκεκριμένα τους πνίγει το κεφάλαιο και να ξεσηκώνονται ενάντια στη μια ή στην άλλη μορφή καταπίεσης, βάζοντας όρια στην καταπίεση από μέρους του κεφαλαίου, υπερασπίζοντας τον εαυτό τους από την απληστία του κεφαλαιοκράτη. Αντί να εκδικούνται τους κεφαλαιοκράτες , περνούν τώρα στην πάλη για παραχωρήσεις, αρχίζουν να προβάλουν στην τάξη των κεφαλαιοκρατών τη μια διεκδίκηση ύστερα από την άλλη και απαιτούν βελτίωση των όρων της δουλειάς τους, αύξηση του μεροκάματου, μείωση της εργάσιμης μέρας.”

Οι κοινωνικοί αγώνες λειτουργούν ως σχολείο για την εργατική τάξη. Οι εργάτες ” μαθαίνουν να καταλαβαίνουν την ουσία της εκμετάλλευσης στο σύνολό της, μαθαίνουν να καταλαβαίνουν το κοινωνικό σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργασίας από το κεφάλαιο”. Στην πάλη αυτή , ” οι εργάτες δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους, μαθαίνουν να ενώνονται, μαθαίνουν και καταλαβαίνουν την ανάγκη και τη σημασία της ένωσης. Η διεύρυνση της πάλης αυτής και οι όλο συχνότερες συγκρούσεις οδηγούν αναπόφευκτα στη διερεύνηση της πάλης, στην ανάπτυξη του αισθήματος ενότητας, του αισθήματος της αλληλεγγύης τους ανάμεσα στους εργάτες όλης της χώρας, ανάμεσα σε όλη την εργατική τάξη.”

Σε τελευταία ανάλυση , ” η πάλη αυτή αναπτύσσει την πολιτική συνείδηση των εργατών. Η μάζα της εργατιάς, εξ αιτίας των συνθηκών της ίδιας της ζωής της, βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση που δεν μπορεί, δεν έχει ούτε τον καιρό, ούτε τη δυνατότητα να σκέφτεται για οποιαδήποτε κρατικά ζητήματα. Η πάλη , όμως , των εργατών ενάντια στους εργοστασιάρχες για τις καθημερινές τους ανάγκες μόνη της και αναπόφευκτα σπρώχνει τους εργάτες στα κρατικά, τα πολιτικά ζητήματα…, πώς εκδίδονται οι νόμοι και οι κανονισμοί και τίνος συμφέροντα εξυπηρετούν. Κάθε σύγκρουση στο εργοστάσιο κατ’ ανάγκη φέρνει τους εργάτες σε σύγκρουση με τους νόμους και τους εκπροσώπους της κρατικής εξουσίας…Η πάλη της εργατικής τάξης ενάντια στην τάξη των κεφαλαιοκρατών κατ’ ανάγκη πρέπει να είναι πολιτική πάλη.”

” Τελικός σκοπός” του ” πολιτικού κινήματος της εργατικής τάξης” δεν είναι βέβαια άλλος, όπως τόνισε ο ίδιος ο Κ. Μαρξ, από ” την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας για λογαριασμό της και γι’ αυτό, φυσικά, είναι αναγκαία μια οργάνωση της εργατικής τάξης…” Πολιτικό υποκείμενο του εργατικού κινήματος αποτελεί το κόμμα της εργατικής τάξης, το Κομμουνιστικό Κόμμα.[...]

Για να συγκροτηθεί σε ” τάξη για τον εαυτό της” , η εργατική τάξη πρέπει να κατακτήσει, λοιπόν, την ταξική της αυτοτέλεια. Να πετύχει με άλλα λόγια, την πλήρη ανεξαρτητοποίησή της από κάθε αστική επιρροή(οργανωτική, πολιτική, ιδεολογική), είτε αυτό αφορά τις συνδικαλιστικές είτε τις πολιτικές της ενώσεις (σωματεία, κόμματα κ.α).

Μέσα από την ίδια την ταξική πάλη , η εργατική τάξη συσπειρώνεται, οργανώνεται και διαπαιδαγωγείται. Αποκτά συνείδηση και γνώση του κοινωνικοοικονομικού συστήματος που την καταδυναστεύει. Αυτοσυνειδητοποιείται και συγκροτείται ως ” τάξη για τον εαυτό της” . Αναπτύσσει διάφορες μορφές αγώνα, διαμορφώνει πρόγραμμα δράσης, περνά από την άμυνα στην επίθεση προβάλλοντας μερικά – βραχυπρόθεσμα αλλά και γενικότερα – μακροπρόθεσμα αιτήματα οικονομικής ή πολιτικής φύσεως. Διεκδικεί έκφραση, συμμετοχή και παρέμβαση στους θεσμούς, από μερίδιο εξουσίας(= προοδευτικά και μέσα από την εξέλιξη της ταξικής πάλης στην Ιστορία αναδείχθηκε πως αντικειμενικά, η εργατική τάξη θα διεκδικούσε και θα έπαιρνε όλη την εξουσία στα χέρια της ή τίποτε) ως και τη συνολικότερη ανατροπή της.

Βεβαίως, η διαδικασία αυτή δεν είναι ούτε ευθύγραμμη, ούτε δεδομένη. Δεν πραγματοποιείται αυτόματα. Δεν είναι καθολική ή ομοιόμορφη. Δεν επηρεάζει, δηλαδή , εξίσου και συγχρονισμένα όλα τα μέρη ή τα μέρη της εργατικής τάξης. Τουναντίον, η ταξική πάλη εμπεριέχει την ίδια στιγμή και το στοιχείο του συμβιβασμού, της ενσωμάτωσης, της υποχώρησης, της ιδεολογικής, πολιτικής και οικονομικής επίθεσης της ” άλλης πλευράς”( της αστικής) με πληθώρα μέσων. Οι παράγοντες χειραφέτησης και ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης συνυπάρχουν ταυτόχρονα αλληλοσυμπληρώνονται, αλληλοαναιρούνται. Πρέπει επομένως να εξετάζονται παράλληλα σε διαλεκτική σχέση μεταξύ τους[...]

Αποσπάσμα από το κεφάλαιο 1 του Βιβλίου: “Ρήξη και Ενσωμάτωση. Συμβολή στην Ιστορία του εργατικού-κομμουνιστικού κινήματος του Μεσοπολέμου, 1918-1936″

του Αν.Ι.Γκίκα

Ποιοι απείχαν από την καταδίκη του Ναζισμού!

Δυο ερωτήσεις:

Πρώτη: Αν οι πολυδιαφημισμένες «δημοκρατικές ευαισθησίες» της ΕΕ έβαζαν φρένο στο φασισμό και στο ρατσισμό, τότε πώς εξηγείται στα μισά κράτη - μέλη της να παρατηρείται ενίσχυση της ακροδεξιάς και να συγκυβερνούν φασιστικά ή κρυφοφασιστικά κόμματα και πολιτικά πρόσωπα;

Δεύτερη (και παρακαλούμε την ΠΡΟΣΟΧΗ σας): Στις 21/12/2010 - για δεύτερο συνεχόμενο έτος - η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε ψήφισμα, με το οποίο καταδίκαζε την ηρωοποίηση όσων συμμετείχαν στις φασιστικές λεγεώνες των «Βάφεν SS», τις δημόσιες εκδηλώσεις δικαίωσης του ναζιστικού παρελθόντος και του ναζισμού, την ανέγερση μνημείων προς τιμήν των ναζί και των συνεργατών τους, τη βεβήλωση ή καταστροφή μνημείων προς τιμήν των αγωνιστών κατά του φασισμού και του ναζισμού, την παράνομη εκταφή ή μεταφορά των σορών των θυμάτων της φασιστικής θηριωδίας.

Το ψήφισμα υπερψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών (129) του ΟΗΕ. Κι όμως:

Σε αυτά τα 129 κράτη που καταδίκασαν το ναζισμό, δεν ήταν κανένα κράτος - μέλος της ΕΕ!

Στην ψηφοφορία στον ΟΗΕ κατά του ναζισμού, για δεύτερη συνεχόμενη φορά, όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ επέλεξαν την... αποχή!

*


Αλήθεια:



Αυτή η ΕΕ, με αυτές τις κυβερνήσεις (και τις ελληνικές), που αρνείται να καταψηφίσει στον ΟΗΕ το ναζισμό. Που επιλέγει διά της αποχής τη σιωπηρή στήριξη της ηρωοποίησης και αποκατάστασης των συνεργατών των ναζί εγκληματιών πολέμου που ανοιχτά πραγματοποιείται σε σειρά από κράτη - μέλη της ΕΕ.

Αυτή η ΕΕ, στο εσωτερικό της οποίας εντείνονται οι διώξεις ενάντια σε βετεράνους αγωνιστές της αντιφασιστικής πάλης, σε κομμουνιστές και Κομμουνιστικά Κόμματα.

Αυτή η ΕΕ, που ενώ αρνείται την καταδίκη του ναζισμού και των «Βάφεν SS», ταυτόχρονα επιδίδεται στη χυδαία διαστρέβλωση και γκεμπελική παραχάραξη της Ιστορίας και πρωταγωνιστεί στην ανιστόρητη επιχείρηση εξίσωσης του ναζισμού με τον κομμουνισμό.

Αυτή η ΕΕ και η «ευθυγράμμιση» μαζί της είναι που θα μας προστατέψει από το «αυγό» και από τα «φίδια» του;

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

(Ριζοσπάστης)

Οι αντιφασίστες της ΕΕ...

Περί αντιφασιστικών διαθέσεων της ΕΕ.

Ένα μικρό απόσπασμα από άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου στο Ριζοσπάστη.

"Στη Λετονία, η κυβέρνηση της χώρας προσέφυγε το Μάη του 2010 στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, εναντίον του 87χρονου τότε Λετονού πολίτη Βασίλι Κόνονοφ. Το «έγκλημα» του Κόνονοφ ήταν ότι το 1944, σε ηλικία 23 ετών, ήταν επικεφαλής της παρτιζάνικης σοβιετικής ομάδας που κατάφερε, μετά από ηρωική μάχη, να εξουδετερώσει φυλάκιο δοσίλογων συνεργατών των «SS», εξοντώνοντας 9 από αυτούς. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου συντάχθηκε με την άποψη της κυβέρνησης της Λετονίας ότι ο Κόνονοφ, λόγω της δράσης του αυτής, ήταν «εγκληματίας πολέμου»! Οτι με την αντιστασιακή του δράση το 1944, παραβίασε τους νόμους της Λετονίας. Ομως, οι νόμοι της Λετονίας το 1944 ήταν οι νόμοι του Χίτλερ!

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποδέχτηκε τους ισχυρισμούς της λετονικής κυβέρνησης και επικύρωσε την καταδίκη του Παρτιζάνου με το αιτιολογικό ότι το 1944, πολεμώντας εναντίον των γερμανοτσολιάδων της πατρίδας του, ο Κόνονοφ παρανομούσε εναντίον των νόμων της χώρας! «Παρανομούσε», δηλαδή, εναντίον των νόμων της χιτλερικής κατοχής!

Σήμερα, στη «δημοκρατική» Λετονία, στη χώρα - μέλος της ΕΕ, που ο Κόνονοφ -με τη βούλα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου- καταγράφηκε σαν «εγκληματίας», σαν «πατριώτες» ανακηρύσσονται οι συνεργάτες των ναζί!

(σ.σ.: Καμία, βέβαια, αντίδραση από την ΕΕ)..."

........................................................................................

Μπορούμε να φανταστούμε τι έχουν στο μυαλό τους για τον ΕΛΑΣ και την ΟΠΛΑ βέβαια.

Για το Δεκέμβρη του '44 και το Δημοκρατικό Στρατό. 

Στο πλευρό τους εννοείται πως θα σταθούν οι "πολιτισμένοι" Μπίστηδες και Χατζησωκράτηδες. Θα μπουν σίγουρα μπροστά, στον αγώνα για τον κατευνασμό των ξεπερασμένων ταξικων παθών, και το ξαναγράψιμο της Ιστορίας από "ψύχραιμη σκοπιά".

Έτσι για να μην εκτίθεται ούτε η ΝΔ, ούτε η ΕΕ ούτε η Χρυσή Αυγή... 

Μετωπάρα ...

Ολοι σήμερα στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ για τις Συλλογικές Συμβάσεις!

Η συγκέντρωση της Αθήνας στις 7 μ.μ. στην Πλατεία της Ομόνοιας
Στο Αγαλμα Βενιζέλου στις 7 μ.μ. η συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης

Κομβική μάχη στην κλιμάκωση του αγώνα, για να μπει φρένο στα σχέδια της εργοδοσίας και της τρικομματικής συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ για κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, αποτελούν τα σημερινά συλλαλητήρια που οργανώνουν οι ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα.



Στην Αθήνα, το συλλαλητήριο έχει προγραμματιστεί στις 7 το απόγευμα στην Ομόνοια και στη Θεσσαλονίκη την ίδια ώρα στοΑγαλμα Βενιζέλου.

Σε πολλές περιοχές της χώρας, οι ταξικές δυνάμεις από σήμερα το πρωί προχωρούν σε πολύμορφες παρεμβάσεις στους τόπους δουλειάς και το απόγευμα στις γειτονιές και στα χωριά, με στόχο να φτάσει όσο το δυνατόν πλατύτερα το κάλεσμα οργάνωσης και αγώνα για την υπεράσπιση των ΣΣΕ.

Ολο το προηγούμενο διάστημα, οι ταξικές δυνάμεις, τα σωματεία, αλλά και οι Λαϊκές Επιτροπές πραγματοποίησαν ένα πλατύ άνοιγμα στους τόπους δουλειάς και στις συνοικίες για την προπαγάνδιση των συλλαλητηρίων, για την κρισιμότητα της κατάστασης και την ανάγκη να γίνει υπόθεση του κάθε εργαζόμενου η πάλη για την υπεράσπιση των ΣΣΕ. Γιατί οι Συμβάσεις δεν αφορούν μόνο τον προσδιορισμό του μισθού αλλά ένα πλέγμα όρων - κατακτήσεων προστασίας του εργάτη και της οικογένειάς του.

Τη συμμετοχή τους στο σημερινό συλλαλητήριο στην Αθήνα, καλώντας ταυτόχρονα τους εργαζόμενους να δώσουν μαζικό «παρών» αποφάσισαν το Σωματείο Εργαζομένων στην «ΕΒΓΑ», το Σωματείο Εργαζομένων σε Μονάδες Ιδρύματα Σχολεία Ειδικής Αγωγής (ΣΕΜΙΣΕΑ), η Ενωση Ιατρών Νοσοκομείων Αθηνών-Πειραιώς (ΕΙΝΑΠ) και το Σωματείο Εργαζομένων Εργαστηρίου Ειδικής Αγωγής «Μαργαρίτα» (με προσυγκέντρωση στις 6.30 μ.μ., Χαλκοκονδύλη 37). Επίσης, κάλεσμα συμμετοχής στα σημερινά συλλαλητήρια και τις πολύμορφες δράσεις σε όλη τη χώρα απευθύνουν ο Σύλλογος Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας, το Συνδικάτο Εργαζομένων ΟΤΑ Ν. Αχαΐας, το Σωματείο Εργατοϋπαλλήλων Ιδιωτικού Τομέα Ν. Ζακύνθου, και η ομάδα Γυναικών Ρόδου τηςΟΓΕ.

Κινητοποιήσεις σε πολλές πόλεις


Αθήνα, 7 μ.μ., Ομόνοια

Θεσσαλονίκη, 7 μ.μ., Αγαλμα Βενιζέλου

Σέρρες, 7.30 μ.μ., πλατεία Ελευθερίας

Κατερίνη, 7 μ.μ., σιντριβάνι (πλατάνι)

Βέροια, 7 μ.μ., πλατεία Ωρολογίου

Νάουσα, 7.30 μ.μ., κεντρική πλατεία

Κιλκίς, 7 μ.μ., πλατεία Ειρήνης

Εδεσσα, 8 μ.μ., μικροί καταρράκτες

Γιαννιτσά, 8 μ.μ., πλατεία ΕΠΟΝ

Αλεξανδρούπολη, 7.30 μ.μ., μπροστά στο Δημαρχείο

Ροδόπη, 7 μ.μ., κεντρική πλατεία

Ξάνθη, 7 μ.μ., κεντρική πλατεία

Καβάλα, 7 μ.μ., κεντρική πλατεία

Δράμα, 7 μ.μ., κεντρική πλατεία

Κοζάνη, 7.30 μ.μ., κεντρική πλατεία

Πτολεμαΐδα, 7.30 μ.μ., κεντρική πλατεία

Φλώρινα, 7 μ.μ., κεντρική πλατεία

Καστοριά, 7. 30 μ.μ., απέναντι από την πρώην Νομαρχία

Γρεβενά, 7.30 μ.μ., κεντρική πλατεία

Γιάννενα, 7 μ.μ., Δημαρχείο

Αγρίνιο, 8 μ.μ., πλατεία Δημοκρατίας

Κέρκυρα, 7.30 μ.μ., πλατεία Σαρόκο

Βόλος, 7 μ.μ., πλατεία Πανεπιστημίου - 7.30 μ.μ., παράσταση διαμαρτυρίας στα γραφεία του τοπικού Συνδέσμου Βιομηχάνων

Λιβαδειά, 7 μ.μ., κεντρική πλατεία

Χαλκίδα, 7 μ.μ., πλατεία Αγοράς

Αλιβέρι, 7 μ.μ., πλατεία Εθνικής Αντίστασης

Λαμία, 7 μ.μ., πλατεία Πάρκου

Αμφισσα, 7 μ.μ., πλατεία Λαού

Μυτιλήνη, 7.30 μ.μ., πλατεία Σαπφούς

Ηράκλειο, 7 μ.μ., πλατεία Ελευθερίας

Ρέθυμνο, 7 μ.μ., Δημαρχείο

Χανιά, 8 μ.μ., πλατεία Νέων Καταστημάτων

Ρόδος, 7 μ.μ., Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Σάμος, 7 μ.μ., Εργατικό Κέντρο

Κως, 7 μ.μ., πλατεία Καζούλη.

Σε άλλες πόλεις έχουν προγραμματιστεί πολύμορφες αγωνιστικές δράσεις στις γειτονιές, σε χωριά, όπως:
Πάτρα, 7 μ.μ., πικετοφορίες στις γειτονιές: Προσφυγικών από πλατεία Ελευθερίας. Αγυιάς από το γήπεδο της Παναχαϊκής. Ζαρουχλέικων από Αγιάννη Πράτσικα.
Αίγιο, 7 μ.μ., πικετοφορία από πλατεία Λαύρας.
Πύργος, 8 μ.μ., πικετοφορία από πλατεία ΟΤΕ.
Αμαλιάδα, 8 μ.μ., πικετοφορία από πλατεία Ελευθερίας.
Καλαμάτα, 7 μ.μ., πικετοφορία στις γειτονιές: Φυτιάς, από την πλατεία (3ο Δημοτικό). Ράχης, από Αγιάννη.
Μεσσήνη, 7.30 μ.μ., πικετοφορία από κεντρική πλατεία.
Σπάρτη 7.30 μ.μ., πικετοφορία στην κεντρική πλατεία.
Τρίπολη, 7.30 μ.μ., πικετοφορία στην πλατεία Πετρινού.
Αργος, 8 μ.μ., πικετοφορία στις εργατικές γειτονιές - εργατικές κατοικίες από γεφύρια Αργους.
Κόρινθος, 3 μ.μ., παρέμβαση στις πύλες μεγάλων εργοστασίων.
Ζάκυνθος, 8 μ.μ., πικετοφορία στην παραλιακή οδό με αφετηρία την πρώην Νομαρχία.
Αργοστόλι: 8 μ.μ., πικετοφορία με αφετηρία το Εργατικό Κέντρο.

Το Κατίν και ο Γκαιμπελκατινισμός του Χατζησωκράτη

Οταν η ξεφτίλα της ΔΗΜΑΡ έχει ξεπεράσει εδώ και καιρό τα όρια μάλλον δεν υπάρχει λόγος να ασχολείται κανείς σοβαρός με δηλώσεις στελεχών της όπως ο κ.Χατζησωκράτης. Οταν όμως τέτοιες δηλώσεις-μπαρούφες πετιούνται συνθηματολογικά σε άλλες συζητήσεις όπου για να απαντήσει κανεις πρέπει να ξεφύγει από το θέμα, τότε δε γίνεται να το αφήσεις να περάσει.
Σήμερα το πρωί στο mega, ο κ.Χατζησωκράτης μην έχοντας άλλο να πει έπιασε στο στόμα του το Κατίν προσπαθώντας να σταματήσει τον Θ.Παφίλη που αποδείκνυε ότι η ΕΕ (που κανείς τους δεν καταδικάζει) ενω εμφανίζεται ότι καταδικαζει το φασισμό τον υποθάλπτει. Ως παράδειγμα έφερνε την Εσθονία όπου οι συνεργάτες των Γερμανών θεωρούνται Εθνική Αντίσταση και παίρνουν συντάξεις και η ΕΕ μένει αμέτοχη!
Τότε ο Χατζησωκράτης ειπε:"Και σεις γιατί δεν καταδικάζετε το Κατίν;"
Οποιος ξέρει ότι το Κατίν ήταν άλλο ένα Ναζιστικό έγκλημα, που η Σοβ.Ένωση ζήτησε να εκδικαστεί στη Νυρεμβέργη και όλοι οι άλλοι αρνήθηκαν, γέλασε πικρά.
Οσοι δεν ήξεραν για τι μιλούσαν όμως;

Να ένα άρθρο από το Ριζοσπάστη που βάζει τα πράγματα στη θέση τους.
Υπάρχουν βέβαια κι άλλα και αξίζει κανείς να τα αναζητήσει. Από ό,τι φαίνεται ο Γκαιμπελς ζει και τους οδηγεί. Όλους μαζί! Από τη ΝΔ και τη Χρ.Αυγή μέχρι τη ΔΗΜΑΡ, αλλά και άλλους "Αριστερούς" που κανένα πρόβλημα δεν έχουν με όλα αυτά ή με το να φορτωθεί ένα ναζιστικό έγκλημα στους Σοβιετικούς που ήταν αυτοί που νίκησαν το Ναζισμό πληρώνοντας με 20 εκατομμύρια νεκρούς.

Για το Κατίν (πάλι) και το «πες - πες Κατι(ν) θα μείνει»...

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ


Γιόζεφ Γκαίμπελς

Γραφει
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ


Τον Απρίλη του 1943, η ναζιστική Γερμανία ανακοινώνει ότι ανακάλυψε μαζικούς τάφους Πολωνών αξιωματικών στο δάσος του Κατίν, η δολοφονία των οποίων αποδίδεται στους «Εβραιομπολσεβίκους».
Από εκείνη τη στιγμή, ξεκινά μια εκστρατεία συντήρησης της προβοκάτσιας που κρατάει μέχρι τις μέρες μας. Μάλιστα, σήμερα, η «αξιοπιστία» της συκοφαντίας καθίσταται ευκολότερη, αφού πλέον δεν υπάρχει η ΕΣΣΔ για να υπερασπιστεί τον εαυτό της και που όσο υπήρχε οι παραχαράκτες είχαν εξευτελιστεί.
Μόλις προχτές στο «κόλπο», μετά την Πολωνία των Βαλέσα και Καζίνσκι, τη Ρωσία των Γιέλτσιν και Πούτιν, μπήκαν και οι ΗΠΑ μετά τη δημοσιοποίηση εγγράφων από τα Εθνικά Αρχεία τους, σύμφωνα με τα οποία οι ναζί είχαν πάει Αμερικανούς αιχμαλώτους στο Κατίν, για να διαπιστώσουν το «έγκλημα των εβραιομπολσεβίκων», κι αυτοί - οι Αμερικανοί αιχμάλωτοι - είχαν στείλει το 1943 κωδικοποιημένα μηνύματα στην Ουάσιγκτον που το επιβεβαίωναν...
Ποια είναι η αλήθεια;
Ας την επαναλάβουμε:


*
1) Οι Σοβιετικοί βρίσκονταν στο Κατίν μέχρι τον Ιούνη του 1941 οπότε και άρχισε η επίθεση του Χίτλερ κατά της ΕΣΣΔ. Αρα, κατά τους ναζί, η δολοφονία των Πολωνών διαπράχτηκε το 1940. Κι όμως τα στοιχεία από την εκταφή αποδεικνύουν ότι πάνω σε πτώματα του Κατίν βρέθηκαν έγγραφα με ημερομηνία «20 Οκτωβρίου 1941».

Ομως εκείνη την περίοδο, τον Οκτώβρη του '41, στο Κατίν δεν υπήρχαν Σοβιετικοί. Την περιοχή είχαν καταλάβει οι Γερμανοί, μήνες πριν...


*
2) Μέλη της «διεθνούς» επιτροπής που συνέστησε ο ίδιος ο Γκαίμπελς για να «στοιχειοθετηθεί το έγκλημα από τους Σοβιετικούς», αποκάλυψαν (όπως ο Βούλγαρος ιατροδικαστής Μάρκοφ και ο Τσεχοσλοβάκος καθηγητής Χάγιεκ) ότι τα πτώματα ήταν ιατροδικαστικώς αδύνατο να είχαν θανατωθεί το 1940 και προσδιόριζαν ως χρόνο ταφής τους τα τέλη του '41, αρχές του '42. Ενόσω, δηλαδή, η περιοχή βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή...


*
3) Η επιτροπή που συστήθηκε υπό τον ακαδημαϊκό Μπουρντένκο το 1944 αποκάλυψε («http://katyn.codis.ru/cccp054.htm.») ότι στους τάφους υπήρχαν κάλυκες από σφαίρες των 7,65mm και αρκετές των 9mm. Επίσης, σε αυτές των 7,65mm υπήρχε ο κωδικός «Geko». Παράλληλα, σημαντικός αριθμός θυμάτων βρέθηκε με τα χέρια δεμένα με ειδικό είδος σπάγκου.
Σημείο πρώτο: Οπλα και σφαίρες των 7,65mm και των 9mm εκείνη την περίοδο δεν υπήρχαν στην ΕΣΣΔ. Υπήρχαν στη Γερμανία...
Σημείο δεύτερο: Η συντομογραφία «Geko» ανήκε στο εργοστάσιο παραγωγής σφαιρών «Genshovik». Το εργοστάσιο ήταν γερμανικό...
Σημείο τρίτο: Το είδος σπάγκου με το οποίο ήταν δεμένα τα θύματα δεν παραγόταν στην ΕΣΣΔ. Παραγόταν στη Γερμανία...


*
4)Στο ημερολόγιο του Γκαίμπελς, με εγγραφή στις 8 Μάη 1943, αναφέρονται τα εξής:
«...δυστυχώς στους τάφους του Κατίν βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες... Είναι απαραίτητο αυτή η πληροφορία να παραμείνει άκρως απόρρητη. Αν ποτέ ερχόταν εν γνώσει του εχθρού, η όλη υπόθεση του Κατίν θα κατέρρεε»...


*
Από τα παραπάνω είναι προφανές:
Ο Γκαίμπελς, όπως είχε πράξει και με τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ, έτσι και στην υπόθεση του Κατίν, έστησε μια προβοκάτσια (την οποία αξιοποιεί έκτοτε η «δημοκρατική» Δύση),
για να ενοχοποιήσει τους κομμουνιστές και την ΕΣΣΔ.
Και τούτο παρά το γεγονός ότι ακόμα και ο Αμερικανός πρέσβης στη Μόσχα (σ.σ.: όπως καταγράφει στο βιβλίο του «Stalin's Wars» o Βρετανός ιστορικός G. Roberts) ομολογούσε στα ιδιωτικά του έγγραφα το 1944, ένα χρόνο δηλαδή μετά τα όσα... «πιστοποιούσαν» οι Αμερικανοί αιχμάλωτοι, ότι:
«Σε κάθε περίπτωση η σφαγή πραγματοποιήθηκε από τους Γερμανούς».


***
Ας δούμε τώρα τη νέα «βερσιόν», όπως αυτή σκηνοθετήθηκε μετά την πτώση της ΕΣΣΔ.


*
Το σενάριο «του σοβιετικού εγκλήματος» στο Κατίν επανεκδόθηκε το 1992. Τότε το γιελτσινικό καθεστώς, κατά τη διάρκεια της δίκης που στήθηκε στη Ρωσία ενάντια στο ΚΚΣΕ, υποτίθεται ότι «ανακάλυψε» νέα «ντοκουμέντα», σύμφωνα με τα οποία το έγκλημα στο Κατίν διαπράχτηκε από την ΕΣΣΔ.
Τα «στοιχεία» εστάλησαν και στον Λεχ Βαλέσα στην Πολωνία.
*
Τα «ντοκουμέντα» περιλάμβαναν,
-- ένα υποτιθέμενο έγγραφο του 1940 του Λ. Μπέρια προς το ΠΓ του ΠΚΚ(μπ) που ζητούσε άδεια για την εκτέλεση των Πολωνών αξιωματικών,
-- απόσπασμα από την υποτιθέμενη απόφαση του ΠΓ που έδινε τη σχετική άδεια στον Μπέρια και
-- σημείωμα του επικεφαλής της KGB, του Σέπελιν, προς τον Χρουστσόφ το 1959, με την υπόμνηση ότι έπρεπε να καταστραφούν τα έγγραφα που «αποδείκνυαν» το έγκλημα των Σοβιετικών στο Κατίν.


***
Εχουμε και λέμε:
*
α): Τα «ντοκουμέντα» ήταν τόσο εμφανώς πλαστά που δεν έγιναν δεκτά ούτε κι από αυτό το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ρωσίας επί εποχής Γιέλτσιν, όπου δικαζόταν το ΚΚΣΕ.


*
β): Από το 1992 κυκλοφορούν πλήθος κόπιες από αυτά τα πλαστά φωτοαντίγραφα των υποτιθέμενων ντοκουμέντων. Τα πρωτότυπα, όμως, ουδέποτε εμφανίστηκαν, παρότι ζητήθηκαν και από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ρωσίας κι από την πολωνική κυβέρνηση...


***
Ιδού η παραχάραξη:


*
5) Στο υποτιθέμενο έγγραφο του Μπέρια υπάρχουν οι υπογραφές των Στάλιν, Μολότοφ, Μικογιάν, Βοροσίλοφ, αλλά και των Καγκάνοβιτς και Καλίνιν. Μόνο που στη συγκεκριμένη, τη 13η Σύνοδο του Πολιτικού Γραφείου το Μάρτη του 1940, οι δύο τελευταίοι απουσίαζαν.
Οι παραχαράκτες, όμως, πρόσθεσαν από κεκτημένη προβοκατόρικη ταχύτητα και τα δικά τους ονόματα στο πλαστό τους έγγραφο...
*
6) Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι το ΠΓ των μπολσεβίκων ήταν τόσο ανόητο, ώστε να καταγράφει σε επίσημα έγγραφα την άδειά του για μαζικές εκτελέσεις 20.000 ανθρώπων, πώς εξηγείται ότι το «σημείωμα» του Μπέρια και η «απόφαση» του ΠΓ φέρουν την ίδια ημερομηνία «5 Μαρτίου 1940»;
Στην ιστορία των συνεδριάσεων του ΠΓ δεν υπάρχει προηγούμενο της αυθημερόν εξέτασης κάποιου ζητήματος. Η απόσταση που χώριζε την ημερομηνία του εγγράφου για τη συζήτηση κάποιου ζητήματος μέχρι την ένταξη του συγκεκριμένου ζητήματος στην ημερήσια διάταξη της συνεδρίασης ήταν τουλάχιστον μια βδομάδα.
Αυτό δεν το πρόσεξαν οι παραχαράκτες...


*
7) Ο Σέπελιν που υποτίθεται είχε στείλει «έγγραφο» στον Χρουστσόφ να καταστραφούν τα στοιχεία για το Κατίν, όταν ρωτήθηκε, το αρνήθηκε κατηγορηματικά. Αλλά, πέρα από αυτό, είναι δυνατόν ολόκληρος επικεφαλής της KGB να γράφει στο έγγραφό του ότι η απόφαση για την εκτέλεση των Πολωνών το 1940 πάρθηκε από το «Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΣΕ» και να μη γνωρίζει ότι το 1940 δεν ...υπήρχε ΚΚΣΕ;
Το 1940 υπήρχε ΠΚΚ(μπ), δηλαδή Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα (μπολσεβίκοι). Σε ΚΚΣΕ μετονομάστηκε μόνο μετά το 1952.
Αλλά ούτε αυτό το πρόσεξαν οι παραχαράκτες...


***
Θα επαναλάβουμε ότι η προβοκάτσια για το Κατίν διαρκεί πολλές δεκαετίες. Στη συκοφαντία έχουν συμμετάσχει πολλοί και διάφοροι όλα αυτά τα χρόνια - και στην Ελλάδα.
Και πάντα βρίσκονται οι πρόθυμοι να τη συνεχίζουν - και στην Ελλάδα.
Το δικαίωμά τους στον αυτοεξευτελισμό, όπως έχουμε ξαναγράψει, είναι αναφαίρετο...


*
(Για περισσότερα στοιχεία, σχετικά με την προβοκάτσια του Κατίν, παραπέμπουμε μέσω της ιστοσελίδας του «Ρ» στα άρθρα των Αναστάση Γκίκα, «Κατίν: Από τον Γκαίμπελς στους κινηματογράφους», 16/3/2008 και Γιούρι Σλομπότκιν, «Κατίν: Πώς και γιατί οι χιτλερικοί εκτέλεσαν τους Πολωνούς αξιωματικούς», 29/5/2005).

Η αντι-ΚΚΕ τύφλωση της «Αυγής» και η θέση του ΚΚΕ για τα στελέχη της εκπαίδευσης

902.gr

Ο κ. Θ. Καρτερός στην «Αυγή» στην προσπάθειά του να χτυπήσει το ΚΚΕ και τη θέση του για τα στελέχη της εκπαίδευσης σήμερα και το ρόλο τους, διατείνεται ότι τάχα το ΚΚΕ απαγορεύει στα μέλη του να γίνουν καλοί δάσκαλοι!!!

Φτάνει δε στο σημείο να επικαλείται τον κομμουνιστή παιδαγωγό Δημήτρη Γληνό που το αστικό σύστημα -ακριβώς επειδή και ως κομμουνιστής ήταν καλός δάσκαλος- τον αντάμειψε με την εξορία.

Ας εξηγηθούμε και ξέρουμε ότι κάποιοι από τους αντι-ΚΚΕ γράφοντες δεν θα καταλάβουν.

Το ΚΚΕ, οι κομμουνιστές που συμμετέχουν στο ΠΑΜΕ έχουν ανοίξει εδώ και χρόνια, ανοιχτά και καθαρά μέσα στο κίνημα των εκπαιδευτικών, το ρόλο των σημερινών στελεχών εκπαίδευσης. Το ΠΑΜΕ έχει καταθέσει πρόταση και μπροστά στα συνέδρια της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ ότι τα στελέχη της εκπαίδευσης (οι περιφερειακοί διευθυντές Εκπαίδευσης, οι διευθυντές Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης των νομών και οι σχολικοί σύμβουλοι), δεν έχουν θέση στα συνδικάτα γιατί προωθούν την αντιλαϊκή πολιτική στην εκπαίδευση. Είναι αυτά τα στελέχη -και όχι μόνο- που το επόμενο διάστημα θα κληθούν να «αξιολογήσουν» τους εκπαιδευτικούς, όχι φυσικά με παιδαγωγικά κριτήρια, όπως κάποιοι φαντασιώνονται, αλλά με τα κριτήρια του συστήματος, για να τους στείλουν και στο σπίτι τους αν δεν ευθυγραμμίζονται με τις εντολές... Είναι αυτοί, αντικειμενικά, που καθοδηγούν την παιδαγωγική πράξη με βάση το γράμμα και το πνεύμα του «σχολείου ΑΕ».

***

Και η αλήθεια είναι ότι όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνονται ήδη στα σχολεία και μόνο όποιος δεν έχει περάσει την πόρτα του δημόσιου σχολείου δεν τα ξέρει...

Και αν έχει αντίρρηση ο κ. Καρτερός ας κοιτάξει τις δεκάδες στελεχών εκπαίδευσης που είναι στα ψηφοδέλτια των παρατάξεων που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και ουκ ολίγες φορές απαγορεύουν σε μαθητές να κατέβουν σε κινητοποιήσεις για τα δικαιώματά τους. Καλούν σε απεργοσπασία και υποταγή στο γράμμα του νόμου τους εκπαιδευτικούς, κηρύσσουν το σχολείο «ουδέτερο χώρο», κλπ.

Με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις - αυτό είναι το ζήτημα!

***

Το όλο ζήτημα και η ξεκάθαρη θέση του ΚΚΕ για τους διευθυντές θα ήταν απλά μια υποσημείωση αν τα αστικά ΜΜΕ δεν ξεσήκωναν έναν εντελώς κατευθυνόμενο θόρυβο που επικέντρωνε στα εξής: «Μα είναι δυνατόν να αρνείται το ΚΚΕ σε έναν εργαζόμενο να προκόψει, να βελτιώσει τη θέση του στο χώρο εργασίας του;».

Όποιος θέλει να πιστεύει ότι βρισκόμαστε στη δεκαετία του '80 ή και του '90 που ο διευθυντής είχε κάποια περιθώρια να ελιχθεί και να παίξει ένα θετικό παιδαγωγικό ρόλο, ονειροβατεί ή δεν ξέρει τι του γίνεται.

Τα πράγματα έχουν σφίξει. Το κράτος ζητάει σήμερα από τον διευθυντή να δίνει στοιχεία για το πόσα παιδιά πρέπει να χωράνε σε κάθε τάξη μέχρι ασφυξίας, θα ζητήσει αύριο να «αξιολογήσει» τους συναδέλφους του, να γίνει manager για την είσοδο των ιδιωτών, να καλεί τον εισαγγελέα για τυχόν μαθητικές κινητοποιήσεις και η «προκοπή και το μεροκάματό του» να μετριέται με την υποταγή του.

***

Οι κομμουνιστές το ομολογούν. Δεν θέλουμε τέτοιες περγαμηνές! Είμαστε κάθετα ενάντια ο εκπαιδευτικός να γίνει γρανάζι του κράτους και της βαθιάς αντιδραστικής πολιτικής στο σχολείο και θα παλέψουμε γι' αυτό.

Οι εκπαιδευτικοί ως εργάτες του πνεύματος καλούνται και από τις ανάγκες των καιρών να θέσουν τις γνώσεις και την έγνοια τους στην ισχυροποίηση της ταξικής πάλης, θα κληθούν να διαθέσουν προσωπικό χρόνο χωρίς ανταμοιβή. Και αυτό δεν θα αναγνωρίζεται «εγγράφως» από το κράτος.

Τέτοια παραδείγματα έχει δώσει το κίνημα και στην Ελλάδα. Ο Δημήτρης Γληνός αρνήθηκε την καταξίωση του συστήματος (πρύτανης στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης) ήδη από τη δεκαετία του 1920 και χωρίς να είναι καν κομμουνιστής... Τη δικαίωση δεν την βρήκε από τους θεσμούς του αστικού κράτους αλλά από τον λαό. Σε αυτό το ιστορικό παράδειγμα ο κ. Καρτερός πιάστηκε αδιάβαστος...

Εμείς, παρά και ενάντια στον κ. Καρτερό, θα επιλέξουμε το δρόμο του Γληνού.

Γεια σου καπετάνιε!

Σήμερα συμπληρώνονται 8 χρόνια από το «πέταγμα» του Χαρίλαου Φλωράκη στο τελευταίο του αγνάντιο, στον Αη-Λιά. Ο Χαρίλαος λείπει. Αλλά είναι πάντα εδώ. Ζωντανός στις μνήμες και στις καρδιές μας. Στο πρόσωπό του σκύβουμε ευλαβικά το κεφάλι. Τιμάμε μια ολόκληρη γενιά κομμουνιστών, των ζευγάδων, που με τη σπορά τους σφράγισαν ανεξίτηλα την ιστορία του ΚΚΕ και του τόπου
«Οι ζευγάδες φεύγουν, μωρέ! Η σπορά μένει. Και φουντώνει. Και μεγαλώνει. Και καρπίζει. Και ρίχνει νέους σπόρους στη γη. Και οι κύκλοι επαναλαμβάνονται. Ετσι νόμιζε και η γενιά του 1912-1913 ότι είναι η τελευταία ηρωική γενιά. Και τι θα γίνει ο τόπος μόλις φύγει. Μα ήρθε η γενιά του '40, η νέα σπορά, και ανέβασε πιο ψηλά τη σημαία του αγώνα. Ετσι λέει κάθε γενιά - ταυτίζοντας τον εαυτό της με την ιστορία. Και λησμονά τη σπορά. Που έρχεται πολύ βαθιά από το παρελθόν και πηγαίνει πολύ βαθιά στο μέλλον. Βλέπεις, μωρέ, αυτά τα νιάτα γύρω σου, που νομίζεις πως είναι ξεστρατισμένα και συμβιβασμένα; Κούνια που σε κούναγε. Μόλις υπάρξει μια σπίθα, αυτά τα νιάτα θα γίνουν πυρκαγιά, θα γίνουν ηφαίστειο. Και θα αποδειχθούν καλύτερα από τη γενιά των πατεράδων τους και των παππούδων τους. Και θα σηκώσουν τη σημαία του αγώνα μέχρι τον ήλιο. Είναι η σπορά, σου λέω...».

(«ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΦΛΩΡΑΚΗΣ - Ο Λαϊκός Ηγέτης», τόμος Β΄, Χρήστου Θεοχαράτου).

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Κυνικές ομολογίες...

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

 "Οποιος επιβραβεύει και αποθεώνει φασισμούς - είτε είναι κόκκινοι είτε μαύροι - δολοφονίες ή γενοκτονίες, θα πρέπει να τιμωρείται".
Για όσους διατηρούν και την ελάχιστη αμφιβολία πού αποσκοπεί το νομοσχέδιο για το ρατσισμό και την ξενοφοβία καλό θα ήταν να διαβάσουν τη δήλωση του Θ. Πάγκαλου στο ρ/σ «Βήμα»: «Είμαι υπέρ της ύπαρξης ενός νομοσχεδίου που θα εμποδίζει την αποθέωση φασιστικών και αυταρχικών μεθόδων του παρελθόντος, εγκλημάτων, γενοκτονιών (...) Δεν θεωρώ όμως ότι πρέπει να διώκομαι επειδή μίλησα υπέρ του Χίτλερ. Πρέπει να διώκομαι όταν βγω και πω ότι το Αουσβιτς και το Νταχάου ήταν εκπαίδευση των Εβραίων για να εργάζονται καλύτερα και πιο τίμια, γιατί είναι κλέφτες και τοκογλύφοι. Τότε, πρέπει να με βάλει κάποιος στη φυλακή για να μάθω. Οπως και όταν έχεις τον Στάλιν δίπλα στο κρεβάτι σου (...) Το Γκούλαγκ είναι τόπος βασανισμού όπου εκτελέστηκαν χιλιάδες από τη σταλινική τρομοκρατία ή πέθαναν από την πείνα και το κρύο. Αυτά δεν λέγονται ούτε γι' αστείο. Και αν το είπε γι' αστείο ακόμα, αυτός που το είπε, πρόκειται περί κτήνους και ηλιθίου (...) Δεν είναι χιούμορ. Ο Μιχαλολιάκος όταν λέει "τι ωραίος που είναι ο Χίτλερ και έκανε σαπούνια τους Εβραίους" ή ο χρυσαυγίτης που λέει "το καλύτερο σαπούνι βγαίνει από το κομμούνι", τι είναι; Πρέπει να του κάνουμε ψυχανάλυση; Πού θα ξέρω εγώ αν το λέει ως αστείο; Οποιος επιβραβεύει και αποθεώνει φασισμούς - είτε είναι κόκκινοι είτε μαύροι - δολοφονίες ή γενοκτονίες, θα πρέπει να τιμωρείται».

Παλιά αλεπού στο κουρμπέτι ο Θ. Πάγκαλος κι αν κάποτε τα λεγόμενά του μπορούσαν να αποδοθούν στη γραφικότητά του και στον ωμό αντικομμουνισμό που τον χαρακτηρίζει, οι εξελίξεις που έχουν μεσολαβήσει δεν επιτρέπουν σήμερα τέτοιες απλοϊκές ερμηνείες.

Σαν σήμερα -Χαρίλαος Φλωράκης, Γρ.Λαμπράκης, Ελλη Αλεξίου

902.gr

2005 Πεθαίνει ο Χαρίλαος Φλωράκης. Γεννήθηκε στις 21 του Ιούλη στο χωριό Παλιοζογλώπι του Δήμου Ιτάμου στα Άγραφα της Καρδίτσας. Το 1929 γίνεται μέλος της ΟΚΝΕ. Το 1933 μπαίνει στη Σχολή Τηλεγραφητών των ΤΤΤ (Τηλεγραφίας - Ταχυδρομείων - Τηλεφωνίας). 'Οντας σπουδαστής κηρύσσεται η μεγάλη απεργία των «Τριατατικών». Οι σπουδαστές απεργούν μαζί με τους εργαζόμενους και ο Χαρίλαος εκλέγεται στην Επιτροπή Αγώνα. Αργότερα, θα συγκροτηθεί Σύλλογος Σπουδαστών των ΤΤΤ, στον οποίο εκλέγεται και γραμματέας. Το 1934 προσλαμβάνεται ως τηλεγραφητής στην ΤΤΤ. Αρχίζει μια απίστευτη περιπλάνηση «μεταθέσεων» από πόλη σε πόλη, εξαιτίας της συνδικαλιστικής του δράσης. Σε όποια πόλη και αν βρεθεί, θα επιδιώξει και θα έχει σύνδεση με πυρήνες παράνομων κομμουνιστών.

Μετά την κήρυξη του πολέμου ο Χ. Φλωράκης στέλνεται στο μέτωπο. Τη νύχτα της 27ης προς 28η του Οκτώβρη είναι βάρδια στο κεντρικό τηλεγραφείο. Από τις μηχανές που δούλευε πέρασαν τα πρώτα τηλεγραφήματα για την κήρυξη του πολέμου. Την επομένη το πρωί κατατάχτηκε μαζί με τα δύο του αδέλφια. Στις αρχές του Ιούνη του 1941 γίνεται μέλος του ΚΚΕ, το Μάη του 1942 περνάει στην παρανομία και το Δεκέμβρη του ίδιου έτους ανεβαίνει στο βουνό. Το 1943-1945 αναλαμβάνει, διαδοχικά, λοχαγός και ταγματάρχης του ΕΛΑΣ, παίρνει μέρος στο Δεκέμβρη του 1944 και τον Οκτώβρη του 1945 συλλαμβάνεται.

Το Γενάρη του 1946 αμνηστεύεται από την κυβέρνηση Σοφούλη και το Δεκέμβρη ανεβαίνει στο βουνό, στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Συμμετέχει σε δεκάδες μάχες, επικεφαλής στρατιωτικών ομάδων του Δημοκρατικού Στρατού. Ορίζεται στην αρχή αντισυνταγματάρχης και το Νοέμβρη του '48 συνταγματάρχης του Δημοκρατικού Στρατού. Την άνοιξη του 1949 αναδεικνύεται αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ και στη συνέχεια τακτικό μέλος της ΚΕ του Κόμματος. Το Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς περνάει στην ΕΣΣΔ, όπου φοιτά και ολοκληρώνει τις σπουδές του στη Στρατιωτική Ακαδημία Φρούνζε.

Στις 5 του Απρίλη του 1954 επιστρέφει παράνομα στην Ελλάδα. Συλλαμβάνεται στις 27 του Ιούλη, ενώ το Μάη του 1960 ξεκινά έπειτα από αρκετές αναβολές η μεγάλη δίκη του στο στρατοδικείο. Στις 20 του Απρίλη 1966 αποφυλακίζεται με όρους. Συλλαμβάνεται και πάλι ανήμερα του Απριλιανού πραξικοπήματος και εξορίζεται μέχρι και την άνοιξη του 1971. Μετά τη διάσπαση του Κόμματος, ο Χαρίλαος συμμετέχει και συμβάλλει αποφασιστικά στη μάχη για την επικράτηση των αποφάσεων της 12ης Ολομέλειας. Τον Ιούνη του 1972, η 16η Ολομέλεια τον εκλέγει μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Στη 17η Ολομέλεια, το Δεκέμβρη, εκλέγεται Πρώτος Γραμματέας της ΚΕ του Κόμματος.

Στο 9ο Συνέδριο του Κόμματος το 1973 επανεκλέγεται Α΄ Γραμματέας της ΚΕ. Τον Αύγουστο του 1974, πριν τη νομιμοποίηση του Κόμματος, ο Χ. Φλωράκης έρχεται στην Ελλάδα. Στην πρώτη μεταπολιτευτική συνέντευξή του, απαντώντας στις - συνήθεις τότε - προβοκάτσιες περί «ΚΚΕ εξωτερικού» είπε στον Κρις Γουντχάουζ: «Κύριε Γουντχάουζ, εγώ είμαι του ...εσωτερικού του εσωτερικού. Όταν έγινε η διάσπαση του ΚΚΕ, από την οποία προέκυψε το λεγόμενο ΚΚΕ (Εσωτερικού), εγώ προσωπικά βρισκόμουν στο ...εσωτερικό του εσωτερικού - δηλαδή εξόριστος στο Παρθένι της Λέρου. Όπως και εκατοντάδες άλλοι σύντροφοι που βρίσκονται σήμερα στο ΚΚΕ, που εσείς το χαρακτηρίζετε ως ΚΚΕ εξωτερικού».

Στο 10ο Συνέδριο του Κόμματος (1978), στο 11ο (1982) και στο 12ο (1987) ο Χαρίλαος επανεκλέγεται ΓΓ της ΚΕ. Το 1989, μια χρονιά γεμάτη από γεγονότα και σημαντικές εξελίξεις τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και σε διεθνές επίπεδο. Στην Ελλάδα, υπό το βάρος των πολιτικοοικονομικών σκανδάλων εκείνης της εποχής και με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα δύο εκλογικών αναμετρήσεων, από τις οποίες δεν προέκυψε αυτοδύναμη κυβέρνηση, ορκίζονται διαδοχικά η κυβέρνηση Τζαννετάκη και η κυβέρνηση Ζολώτα. Στο μεταξύ, οι εξελίξεις στις σοσιαλιστικές χώρες αποκτούν δραματικό χαρακτήρα, αφού τίθεται σε εφαρμογή το σχέδιο των ανατροπών. Το καλοκαίρι (11 του Ιούλη) σε Ολομέλεια της ΚΕ ο Χ. Φλωράκης κρίνει πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για αλλαγή του Γραμματέα του Κόμματος. Ο ίδιος εκλέγεται Πρόεδρος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Το Φλεβάρη του 1991 πραγματοποιείται το 13ο Συνέδριο του Κόμματος, που οδήγησε στη διάσπαση του Κόμματος, που προκάλεσε η φραξιονιστική ομάδα στελεχών, η οποία έφυγε από το ΚΚΕ προς το ΣΥΝ. Το 14ο Συνέδριο (Δεκέμβρης) είναι το Συνέδριο της Ανασυγκρότησης. Το Κόμμα πάλεψε και κατάφερε να σταθεί όρθιο. Στο 14ο Συνέδριο, το ΚΚΕ επαναεπιβεβαιώνει τις αρχές του: Το σεβασμό του Καταστατικού του, τη διεθνιστική αλληλεγγύη του, τον επαναστατικό χαρακτήρα του, τη στρατηγική των συμμαχιών και των ανοιγμάτων, τον ταξικό χαρακτήρα του και γενικά την προσήλωσή του στις αγωνιστικές παραδόσεις του και στα ιδανικά του. Ο ρόλος του Χ. Φλωράκη και στη διάσωση του ΚΚΕ και στην ανασυγκρότησή του και στην επιστροφή στις αρχές του υπήρξε αποφασιστικός.

Όλα τα χρόνια που ακολούθησαν, ο Χαρίλαος Φλωράκης συνέχισε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Με το κύρος που διέθετε στην ελληνική κοινωνία και την πείρα του, με το πείσμα του και το σοφό του λόγο, παρέμεινε πάντοτε στήριγμα για ολόκληρο το Κόμμα και σε κάθε του επιλογή. Δεκάδες και εκατοντάδες ήταν οι συναντήσεις που είχε με φορείς, με κατοίκους περιοχών, με οργανώσεις εργαζομένων, με νέους και με νέες. Ο λόγος του, πάντα μεστός και ουσιαστικός, αποτέλεσε σε όλες τις περιπτώσεις παρέμβαση - ύμνο για την πίστη στο Κόμμα, στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού.

1963 Κράτος και παρακράτος προχωρούν σε δολοφονική επίθεση κατά του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη, στη Θεσσαλονίκη. Ο Λαμπράκης χτυπήθηκε με λοστό στο κεφάλι από τον Μανώλη Εμμανουηλίδη, που επενέβαινε σε τρίκυκλο το οποίο οδηγούσε ο Σπύρος Γκοτζαμάνης. Και οι δύο ήταν άνθρωποι του υποκόσμου, μέλη της αντικομμουνιστικής οργάνωσης «Καρφίτσα», την οποία καθοδηγούσε η χωροφυλακή και η Ασφάλεια Θεσσαλονίκης. Η επίθεση με το τρίκυκλο έγινε αμέσως μετά από τη συγκέντρωση που είχε οργανώσει στην πόλη η τοπική οργάνωση της ΕΕΔΥΕ, στα γραφεία του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος. Λίγα μέτρα μακρύτερα, στη διάρκεια αντισυγκέντρωσης, χτυπήθηκε επίσης από τραμπούκους ο βουλευτής Καβάλας της ΕΔΑ και στέλεχος του ΚΚΕ Γιώργης Τσαρουχάς, που στη διάρκεια της χούντας δολοφονήθηκε στην Ασφάλεια μετά από βασανιστήρια. Ο ίδιος ο Λαμπράκης θα χάσει τη μάχη με τη ζωή στις 27/5 στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, όπου είχε μεταφερθεί σε κωματώδη κατάσταση μετά την επίθεση.




1894 Γεννιέται η κομμουνίστρια λογοτέχνις Έλλη Αλεξίου. Η Ε. Αλεξίου ήρθε από το Ηράκλειο της Κρήτης στην Αθήνα το 1911 για ανώτατες σπουδές. Θέλει να γίνει δασκάλα του απλού λαού. Παράλληλα, αρχίζει να την απασχολεί η λογοτεχνική γραφή. Οι λαϊκοί αγώνες που δυναμώνουν, οι διώξεις όσων πρωτοστάτησαν στη μεταρρύθμιση, οδηγούν την Έλλη Αλεξίου όλο και πιο κοντά στις κομμουνιστικές ιδέες. Στα 1928 δίνει το βιογραφικό της και γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Παράλληλα, το λογοτεχνικό της έργο προκαλεί αίσθηση και επαινείται. Το 1934 γίνεται μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Στην περίοδο της Κατοχής, παίρνει μέρος ενεργά στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις γραμμές του «ΕΑΜ Λογοτεχνών». Το 1945 φεύγει για σπουδές στη Σορβόννη, αλλά της έχει αφαιρεθεί ήδη η ελληνική ιθαγένεια και της απαγορεύεται η επιστροφή στην πατρίδα. Στη συνέχεια μετέχει στην Επιτροπή Βοήθειας στο Παιδί (ΕΒΟΠ) που είχε συγκροτηθεί από το Μάη του 1948 από την Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση και είχε επικεφαλής τον Πέτρο Κόκκαλη. Η Επιτροπή αυτή συντέλεσε σημαντικότατο μορφωτικό έργο στα παιδιά των πολιτικών προσφύγων στις σοσιαλιστικές χώρες φιλοξενίας. Το 1966 επιστρέφει στην Ελλάδα, συλλαμβάνεται, δικάζεται, αλλά απαλλάσσεται. Από τη μεταπολίτευση και μετά συμμετέχει ενεργά ως μέλος του ΚΚΕ σε όλες τις πολιτιστικές και πνευματικές εκδηλώσεις του Κόμματος. Η Έλλη Αλεξίου πέθανε στις 28 Σεπτέμβρη του 1988. Το πολύπλευρο έργο της - μυθιστορήματα, διηγήματα, παιδικά βιβλία, θεατρικά έργα, εκπαιδευτικά δοκίμια και ανθολογίες για την ποίηση της Αντίστασης - πρέπει να παραμείνει «σύντροφος» και «δάσκαλος» των νέων γενιών.


«Όταν βλέπω να γίνεται δίπλα μου μια αδικία, πονάω κι αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω γι' αυτήν. Μόνο γι' αυτό γράφω. Για να καταγγείλω την αδικία», τόνιζε η Ε. Αλεξίου. Ένιωθε τη στράτευσή της συνυφασμένη με τη ζωή της: «Αγαπώ τη ζωή γιατί είμαι στο Κόμμα». Σε συνέντευξή της το 1988 είχε πει: «Ευγνωμονώ σας σπουδές, ευγνωμονώ σε δασκαλίκι, ευγνωμονώ σε ιδεολογία μου, ευγνωμονώ σας διωγμοί και κυνηγητά της Αντίστασης... Γεμίσατε περιεχόμενο τη ζωή μου»...