(με μεγάλο ενδιαφέρον όλα τα άρθρα Funny games I, II, III, IV όπως και τα σχόλια που ακολουθούν)
Ας συνεχίσουμε τώρα με τα Funny Games της κυρίας Τζιαντζή (και όχι μόνο). Ιδού πώς ξεκινά το κείμενο στου οποίου την πολύ ιδεολογικά ενδιαφέρουσα χρήση της σημειολογίας αναφερθήκαμε αμέσως πιο πριν:
«Αίμα για τις ανάγκες της τάξης μας και όχι για τα κέρδη της πλουτοκρατίας».
Πολλοί το άκουσαν και πάγωσε το αίμα τους.
Η επιδίωξη, εκ μέρους της κυρίας Τζιαντζή, του κερδίσματος δημοσιογραφικών πόντων από τους έξυπνους αναγνώστες της με αυτό το πανέξυπνο λογοπαίγνιο είναι αναντίρρητη. Αλλά επί της ουσίας, γιατί να "παγώσει το αίμα" κάποιου που ακούει τη φράση "Αίμα για τις ανάγκες της τάξης μας";
Διότι, βέβαια, αυτό υπονοεί η κυρία Τζιαντζή και μόνο αυτό μπορεί να υπονοεί, η φράση παραπέμπει...στους Ναζί!!! Διότι μόνο οι Ναζί, υπονοεί η κυρία Τζιαντζή, θα έβλεπαν (και βλέπουν) το αίμα τόσο βιολογικά, τόσο, ας τολμήσουμε επιτέλους να το πούμε, ευγονικά!
"Ευγονικά", όπως ψευδοεπιστήμη της ευγονικής, δηλαδή ψευδοεπιστημονική εμμονή με την "καθαρότητα του αίματος", τη μη μίξη διαφορετικών και ασύμβατων υποτίθεται φυλών ή οργανισμών (υγειών και "εκφυλισμένων"), δηλαδή επίσημη ιδεολογία και πρόγραμμα του NSDAP του Αδόλφου Χίτλερ. Να τι "παγώνει το αίμα."
Αλλά και "ευγονικά" όπως ευ+γόνος, όπως δηλαδή επίσης από καλή "ράτσα", "ευγενής", "γαλαζοαίματος", κλπ.
Ούτε εδώ βέβαια πρωτοτυπεί η κυρία Τζιαντζή, ούτε καν
στον ελλαδικό χώρο. Η πρωτοπορία στο θέμα τούτο, του πώς δηλαδή το ΠΑΜΕ προωθεί μια βιολογική αντίληψη της τάξης, ανήκει στον καταξιωμένο θεωρητικό της αριστεράς Άκη Γαβριηλίδη, από του οποίου το συγκλονιστικό "ΠΑΜΕ: Η παλαιά ουσιοκρατία του αίματος" αντιγράφουμε ευθύς αμέσως:
Σε μια συζήτησή του με ομάδα συντακτών της γαλλικής ψυχαναλυτικής επιθεώρησης Ornicar? του 1977[4], ο Μισέλ Φουκώ παρατηρούσε:
είναι αλήθεια ότι τη στιγμή που οι ιστορικοί της τάξης των ευγενών, σαν τον Μπουλαινβιλιέ, έπλεκαν το εγκώμιο του ευγενικού αίματος, λέγοντας ότι ήταν ο φορέας φυσικών ποιοτήτων, του θάρρους, της vertù, της ενέργειας, υπήρχε μια συσχέτιση των θεμάτων της γενιάς και της ευγενικής καταγωγής. Το καινούριο όμως στον 19ο αιώνα είναι η εμφάνιση μιας ρατσιστικής βιολογίας η οποία επικεντρωνόταν στην έννοια του εκφυλισμού. Ο ρατσισμός δεν ήταν αρχικά πολιτική ιδεολογία. Ήταν επιστημονική ιδεολογία που εκδηλωνόταν παντού (…). Η πολιτική χρήση αυτής της ιδεολογίας έγινε πρώτα από τους σοσιαλιστές (…) με την ιδέα ότι η αποσυντεθειμένη, παρακμασμένη τάξη ήταν η τάξη των ανθρώπων που βρίσκονταν στην κορυφή και ότι μια σοσιαλιστική κοινωνία έπρεπε να είναι καθαρή και υγιής (σ. 163).
Με την αναφορά λοιπόν στο «αίμα της εργατικής Τάξης», το οποίο τεκμαίρεται ως διαφορετικό από άλλους τύπους αίματος και προορίζεται μόνο για «καθαρά εργατικής καταγωγής παραλήπτες», φαίνεται απλώς να επανέρχεται στο λόγο της αριστεράς αυτή η επιστημονική ιδεολογία περί του αίματος ως «φορέα φυσικών ποιοτήτων».
Από πού να ξεκινήσει κανείς; Ίσως από την ιδέα --η οποία είναι πράγματι ιδέα του Φουκώ, αν και ο τελευταίος δεν πρόκανε να ξεσκεπάσει το ΠΑΜΕ-- ότι "η πολιτική χρήση" της ρατσιστικής ευγονικής "έγινε πρώτα από τους σοσιαλιστές". Πρόκειται για συγκλονιστικά νέα. Ώστε ήταν σοσιαλιστής ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο αντικομμουνιστής πολιτικός και συγγραφέας του "Περί φυλής και ευγονικής"; Ήταν σοσιαλιστής ο "σκληρός καβαλάρης" και πρόεδρος των ΗΠΑ επί πρώτου κύματος αμερικανικού ιμπεριαλιστικού επεκτατισμού Τέντι Ρούζβελτ που έγραψε πως η "κοινωνία δεν έχει καμία δουλειά να επιτρέπει στους εκφυλισμένους να αναπαράγουν το είδος τους "; Φάγαμε τζάμπα τα νιάτα μας διαβάζοντας το κεφάλαιο "Ρατσισμός και ιμπεριαλισμός" στο Ο κοινωνικός δαρβινισμός στην αμερικανική σκέψη (1944) του καθόλου κομμουνιστή Richard Hofstadter (μεταφράζουμε, σελ. 170-171):
Η χρήση της φυσικής εκλογής ως νομιμοποίησης του μιλιταρισμού ή του ιμπεριαλισμού δεν ήταν καινούργια στην ευρωπαϊκή ή αμερικανική σκέψη. Οι ιμπεριαλιστές, επικαλούμενοι τον δαρβινισμό για να υπερασπιστούν την καταπίεση πιο αδύνατων φυλών, μπορούσαν να αναφέρονται στην Καταγωγή των ειδών [...] θα ήταν όμως εύκολο να υπερβάλλει κανείς για τη σημασία του Δαρβίνου για την φυλετική θεωρία ή τον μιλιταρισμό στις ΗΠΑ λη στη δυτική Ευρώπη. Ούτε η φιλοσοφία της ισχύος ούτε το δόγμα της Machtpolitik χρειάστηκε να περιμένουν τον Δαρβίνο για να εμφανιστούν. Το Δοκίμιο περί της ανισότητας των ανθρώπινων φιλών του Γκομπινώ, ορόσημο στην ιστορία του αρειανισμού, δημοσιεύτηκε το 1853-55 σωρίς ο συγγραφέας να γνωρίζει την ιδέα της φυσικής εκλογής. [...] Όπως οι άλλες ποικιλίες του ρατσισμού, ο αγγλοσαξωνισμός ήταν παράγωγο του σύγχρονου εθνικισμού και του ρομαντικού κινήματος και όχι δημιούργημα της βιολογικής επιστήμης. [...] Κι έτσι όμως ακόμα, ο Δαρβινισμός τέθηκε στην υπηρεσία της ιμπεριαλιστικής ορμής. [...] Στις δεκαετίες που ακολούθησαν το 1885, ο αγγλοσαξωνισμός, πολεμοχαρής ή ειρηνικός ήταν η κυρίαρχη αφηρημένη νομιμοποίηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Ποιοι άραγε ήταν λοιπόν "οι σοσιαλιστές" που έκαναν πρώτοι "πολιτική χρήση" της ρατσιστικής ευγονικής; Ο Φουκώ δεν μας το λέει πουθενά· ο Γαβριηλίδης είναι εξίσου μυστικοπαθής για το θέμα. Ο ταπεινός και καταφρονεμένος Ριζοσπάστης πάντως συμφωνεί με αυτό που γνωρίζουν όλοι εκτός των Φουκώ και Γαβριηλίδη, ότι δηλαδή η γενεαλογία του ευγονικού ρατσισμού ουδεμία σχέση έχει με τον... σοσιαλισμό:
Η ευγονική, όπως ορίστηκε το 1904 από τον Francis Galton, είναι η «επιστήμη που έχει σαν αντικείμενο όλες τις επιρροές που βελτιώνουν τα εκ γενετής χαρίσματα μιας φυλής»1. Η θεωρία αυτή χρησιμοποιήθηκε στα προπολεμικά χρόνια και στο βωμό της θυσιάστηκε πλήθος ανθρώπων που οι κοινωνικές δομές της εποχής θεωρούσαν ακατάλληλους για αναπαραγωγή. Στα εμβρυικά της βήματα, στη Μεγάλη Βρετανία η ευγονική υποστηρίχθηκε προπολεμικά εκτός από τους συντηρητικούς όπως ο W. Churchill , και από «φιλελεύθερης» σκέψης άτομα όπως ο J. Maynard Keynes, ο πατέρας της οικονομικής θεωρίας του κεϊνσιανισμού που προβάλλεται εκτενώς τα τελευταία χρόνια. Το πρόγραμμα όμως ποτέ δε νομιμοποιήθηκε στα μάτια της βρετανικής κοινωνίας και οι μόνες στειρώσεις ατόμων με νοητικά προβλήματα έγιναν κρυφά, πίσω από τις πύλες ιδρυμάτων που υποστήριζαν τις θεωρίες του Galton.
Το πρόβλημα άρχισε να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις όμως στις ΗΠΑ, όπου εκτενέστατα προγράμματα στειρώσεων, ευθανασίας (εκτελέσεων σε θαλάμους αερίων) και απομονώσεις «ακατάλληλων» ατόμων λάμβαναν χώρα με τακτική και συστηματική δράση. Ακατάλληλα άτομα κρίνονταν, εκτός των άλλων, φορείς των ακόλουθων ασθενειών και «ασθενειών»: IQ κάτω του 70, κλινική κατάθλιψη, επιληψία, διπολική διαταραχή, ανηθικότητα, επιθετική συμπεριφορά, γυναικεία σεξουαλική διέγερση, πολυτεκνία (3,406 γυναίκες ινδιάνικης προέλευσης στειρώθηκαν προκείμενου να λυθεί το πρόβλημα του υπερπληθυσμού από κατώτερες φυλές) κ.ά. Το 1927 μια δημοσκόπηση του περιοδικού Fortune έδειχνε τα εξής τρομαχτικά αποτελέσματα, καθρεφτίζοντας το πνεύμα που κυριαρχούσε στην κοινωνία την παρούσα στιγμή: Δύο στους τρεις αναγνώστες υποστήριζαν τα προγράμματα στείρωσης των «πνευματικά ακατάλληλων» και 63% τη στείρωση των εγκληματιών (όλων των βαθμίδων συμπεριλαμβανομένων και πολιτικών εγκληματιών). Στον απόηχο αυτής της τρέλας που κράτησε μέχρι και τις αρχές του Β' Παγκοσμίου (με περιπτώσεις σαν της Β. Καρολίνας που διήρκεσε μέχρι το 1977) στειρώθηκαν πάνω από 60.000 άτομα με άγνωστο τον αριθμό των «ευθανασιών». Το πρόγραμμα ευγονικής των ΗΠΑ επικαλέστηκαν και οι σφαγείς της ναζιστικής Γερμανίας στις Δίκες της Νυρεμβέργης, προκειμένου να απολογηθούν για το δικό τους πρόγραμμα ευγονικής υπό τον Josef Mengele και τον Karl Brandt. (Μια ενδεικτική βιβλιογραφία για το θέμα αυτό: S. Rose, R.G. Lewontin and L. Kamin, «Not in our Genes: Biology, Ideology and Human Nature», Penguin Books, 1984, D. J Kevles, «Eugenics in the United States and Britain: A Comparative Analysis. Humanities Working Paper», California Institute of Technology, 1979).
Στην περίπτωση της ναζιστικής Γερμανίας, η θηριωδία της ευγονικής κόστισε επισήμως τη ζωή 70.273 ανθρώπων, με εκτίμηση ότι οι πραγματικοί αριθμοί ξεπερνάνε τις 200.000 (μεταξύ αυτών 5.000 παιδιών), μέσω του προγράμματος Aktion T4 που οργανώθηκε από τον προσωπικό γιατρό του Χίτλερ, Karl Brandt, με επικεφαλής τον Phillip Boulcher. Εκτός των θανάτων καταγράφηκαν και πάνω από 400.000 αναγκαστικές στειρώσεις «ακαταλλήλων» μεταξύ του 1934 και 1937, συμπεριλαμβανομένων σε αυτές και 4.000 περιπτώσεων τυφλότητας και κωφότητας. Αυτή η αποτελεσματικότητα των γερμανικών αρχών εξέπληξε ακόμα και τους Αμερικανούς ευγονιστές με τη διάσημη παρατήρηση ότι «οι Γερμανοί μάς κερδίζουν στο ίδιο μας το παιχνίδι»2. Εκτενέστερες αναφορές στα προγράμματα και τη φιλοσοφία της ευγονικής της ναζιστικής Γερμανίας υπάρχουν διάσπαρτες στη βιβλιογραφία και δεν υπάρχει χώρος στο παρόν κείμενο για ένα τόσο μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία της ανθρώπινης φρικαλεότητας. Προστίθεται μόνο ότι οι τρεις χώρες που ανεφέρθησαν δεν ήταν οι μόνες σε αυτήν την ιστορική περίοδο που προέβησαν σε προγράμματα ευγονικής. Tα παραδείγματα τα ακολούθησαν οι Γαλλία, Εσθονία, Δανία, Ισλανδία, Νορβηγία και Ελβετία με πρωταθλήτρια την ανεπτυγμένη και «παραδειγματική» Σουηδία όπου από το 1934 μέχρι και το 1975 επεβλήθησαν πάνω από 62.000 άτομα σε υποχρεωτική στείρωση3 κάνοντας τη Σουηδία τη δεύτερη χώρα σε αριθμό υποχρεωτικών στειρώσεων σε προγράμματα ευγονικής μετά τη ναζιστική Γερμανία.
Εδώ όμως δεν μας απασχολεί η ιστορική αλήθεια αλλά ο μαγικός κόσμος της ιδεολογίας των ελλήνων διανοουμένων. Στον οποίο αυτόν μαγικό κόσμο, το ΠΑΜΕ αιμοδοτεί την εργατική τάξη με όρους ευγονικής και με όρους "ευγένειας", "εργατικής αριστοκρατίας" με την γαβριηλιδική έννοια. "Αν δεν θέλουμε", γράφει ο ατρόμητος συγγραφέας μας και ουσιαστικός εμπνευστής της κυρίας Τζιαντζή, "να αρκεστούμε στα καλαμπούρια για τους «ανόητους και κολλημένους Κνίτες» ή στο φιλελεύθερης προέλευσης εννοιολογικό πλαίσιο περί «σύγκλισης των δύο άκρων», «φαιοκόκκινου μετώπου» κ.ο.κ., θα πρέπει να σκάψουμε αρκετά βαθιά για να βρούμε κάτι που να βάζει σε μια τάξη το σοκ και την αμηχανία [να και το "παγωμένο αίμα"!] που προκαλεί ο απροκάλυπτος και επιθετικός βιολογισμός του αίματος που εκφράζει η ανακοίνωση [του ΠΑΜΕ]."
Η εν λόγω ανακοίνωση, στην περίπτωση του κυρίου Γαβριηλίδη, ήταν η εξής (δικό του παράθεμα):
Δημιουργούμε τράπεζα αίματος. Γνωρίζουμε τις ανάγκες. Αγωνιζόμαστε για την πλήρη και δωρεάν κάλυψη των αναγκών όλης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. (…)
Το αίμα της εργατικής Τάξης το διαθέτουμε για τις ανάγκες των συναδέλφων μας όπου και όποτε απαιτείται δεν το χαρίζουμε στην κερδοφορία του κεφαλαίου.
Από αυτή την ανακοίνωση, και αφού "έσκαψε βαθιά", ο κύριος Γαβριηλίδης συνήγαγε, όπως το συναγάγει και η κυρία Τζιαντζή ξεσηκώνοντας το άρθρο του στα μουλωχτά, ότι το ΠΑΜΕ επιδεικνύει "απροκάλυπτο και επιθετικό βιολογισμό" -- ο οποίος βεβαίως παρίσταται και στις αιμοδοτικές πρακτικές της Χρυσής Αυγής, οπότε να τα τα άκρα, κι ας είπαμε ότι δεν θα χρησιμοποιήσουμε το "φιλελεύθερης προέλευσης εννοιολογικό πλαίσιο" περί "σύγκλισης των άκρων." Ε, λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα.
Πού όμως βρίσκεται ο "βιολογισμός", και δη "απροκάλυπτος" και "επιθετικός", του ΠΑΜΕ, που, το καημένο, τόσο βαθιά από μέσα του είναι ρατσιστικό (έστω, "βιολογιστικό!"), ώστε να τρώει ξύλο για τουςΜπαγκλαντέσιους στη Μανωλάδα εδώ και χρόνια; Μα, μας λέει ο κύριος Γαβριηλίδης και η κυρία Τζιαντζή, βρίσκεται στην ίδια την έννοια του "αίματος" ως ταξικού παραγώγου, ως συνυφασμένου με την ταξική ταυτότητα, ως περιορισμένου απ' την τάξη.
Τζιαντζή:
Το αίμα που χορηγείται στα γραφεία του ΠΑΜΕ δεν προορίζεται για τα κέρδη της πλουτοκρατίας, εξηγεί η ανακοίνωση, αλλά για τις ανάγκες της τάξης. Πώς θα συμβεί αυτό; Ο ασθενής, ο τραυματίας που έχει ανάγκη από αίμα θα επιδεικνύει τη φορολογική του δήλωση; Και όταν δίνουμε αίμα «στα τυφλά», αυτό προορίζεται για τα κέρδη αυτών που μας ρουφάνε το αίμα; Τι νόημα έχει αυτή η αντιπαράθεση; [...] Ο σεβασμός μας για τον πάσχοντα άνθρωπο δεν θα έπρεπε να έχει ταξικές διαχωριστικές γραμμές. Σίγουρα το ιδιωτικό και το δημόσιο σύστημα υγείας δεν είναι ταξικά ουδέτερα, όμως η προσφορά αίματος είναι μια πράξη που θα έπρεπε να υπερβαίνει τα ταξικά, τα φυλετικά ακόμα και τα εθνικά σύνορα.Γαβριηλίδης:
[...] να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή η αφελής πίστη στη δυνατότητα μονοσήμαντης ταξι-νόμησης κάθε βιολογικού ατόμου σε μία «Τάξη», σε βαθμό που να είναι ανά πάσα στιγμή προφανές ποιος ανήκει στη «δική μας» και ποιος όχι, αλλά και ειδικότερα η σύνδεση της ουσιοκρατίας αυτής με το αίμα, δεν συνιστά κάποια πρόσφατη παρέκκλιση από μια παράδοση κατά τα άλλα υγιή και απαλλαγμένη από τέτοια δεινά, αλλά μία δυνητικότητα εγγεγραμμένη εξ αρχής στο «λογισμικό» της αριστεράς. [...] Με την αναφορά λοιπόν στο «αίμα της εργατικής Τάξης», το οποίο τεκμαίρεται ως διαφορετικό από άλλους τύπους αίματος και προορίζεται μόνο για «καθαρά εργατικής καταγωγής παραλήπτες», φαίνεται απλώς να επανέρχεται στο λόγο της αριστεράς αυτή η επιστημονική ιδεολογία περί του αίματος ως «φορέα φυσικών ποιοτήτων».Ομολογώ ότι, συγκλονισμένος από αυτές τις ανακαλύψεις, ανέτρεξα άμεσα στον κλασικό ορισμό του Λένιν για την τάξη για να εντοπίσω τα ενοχοποιητικά στίγματα του αίματος (ξέρω κι εγώ να κάνω λογοπαίγνια):
Τάξεις ονομάζονται μεγάλες ομάδες ανθρώπων που ξεχωρίζουν μεταξύ τους, από τη θέση που έχουν μέσα σε ένα ιστορικά καθορισμένο σύστημα της κοινωνικής παραγωγής, από τησχέση τους που είναι στο μεγαλύτερο μέρος κατοχυρωμένη και διατυπωμένη με νόμους, προς τα μέσα παραγωγής, από το ρόλο τους στην κοινωνική οργάνωση της εργασίας και συνεπώς από τους τρόπους που ιδιοποιούνται τη μερίδα του κοινωνικού πλούτου που διαθέτουν και τομέγεθος αυτής της μερίδας. Τάξεις είναι οι ομάδες εκείνες ανθρώπων, που η μια μπορεί να ιδιοποιείται τη δουλιά της άλλης, χάρη στη διαφορά της θέσης που κατέχει μέσα στο καθορισμένο ιστορικά σύστημα της κοινωνικής παραγωγής.("Η μεγάλη πρωτοβουλία")Διάβολε! Είχε προλάβει να σκουπίσει όλο το αίμα ο αιμοσταγής Βλαδίμηρος! Όχι μόνο δεν υπάρχει ίχνος αίματος και ίχνος "βιολογισμού" σε τίποτε από όλα όσα συγκροτούν την τάξη, αλλά επιμένει, ο μασκαράς, να μιλά γιαιστορικά καθορισμένα και γι αυτό μεταβλητά δεδομένα. Δίνει δηλαδή έναν ορισμό της τάξης που είναι ακριβώς βαθύτατα αντι-ουσιοκρατικός γιατί είναι εξίσου σχεσιακός και ιστορικά μεταβλητός (τον Γαβριηλίδη όμως τον ρώτησε);
Αλλά πώς κι έτσι; Πώς και διαψεύδει τόσο ξεκάθαρα τους εμπνευσμένους μας κονδυλοφόρους ο μαρξισμός (σε αντίστιξη με τα πρωτόγονα καρτούν με τα οποία τον υποκαθιστούν στον νου τους);
Ας επιστρέψουμε, αντί ευθείας απάντησης, σε μια παραπάνω παρατεθείσα φράση της Τζιαντζή: "η προσφορά αίματος είναι μια πράξη που θα έπρεπε να υπερβαίνει τα ταξικά, τα φυλετικά ακόμα και τα εθνικά σύνορα."
Τα "ταξικά και τα φυλετικά σύνορα". Είναι η τάξη σαν τη φυλή; Το ερώτημα είναι απόλυτα κρίσιμο γιατί από αυτό εξαρτάται και η μαγική αναγωγή των ανακοινώσεων του ΠΑΜΕ σε ανακοινώσεις της Χρυσής Αυγής.
Και το ερώτημα μπορεί να αναλυθεί πολύ εύκολα.
Αν η τάξη ήταν σαν την φυλή, τότε θα ήταν κληρονομήσιμη.
Αλλά η τάξη δεν είναι κληρονομήσιμη. Ούτε η ταξική συνείδηση. Ρωτήστε τον Μπελογιάννη τζούνιορ να σας πει.
Γι αυτό, και επειδή ο εργάτης και η εργάτρια δεν μπορούν να κληροδοτήσουν κυριολεκτικά τίποτε στα παιδιά τους, είναι απόλυτα ανόητη κάθε σύνδεση της εργατικής ταξικής ταυτότητας με το "αίμα", του οποίου η πρώτη και θεμελιακή λειτουργία στην νομικοπολιτική σκέψη της Δύσης είναι η διαφύλαξη της ατομικής ιδιοκτησίας από γενιά σε γενιά -- η βασική λογική της "ευγένειας" είναι ακριβώς αυτή. Διαβάστε και καμία Καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους λοιπόν φωστήρες μου, γιατί το θέαμα της αυτομπουρδούκλωσης του ημιμαθούς είναι τραγικό!
Αν η τάξη ήταν σαν την φυλή, τότε το ανήκειν σ' αυτή θα ήταν μη αναστρέψιμο ή μεταλλάξιμο.
Αλλά το ανήκειν σε μια τάξη δεν είναι ούτε μη αναστρέψιμο ούτε μη μεταλλάξιμο.
Αν η τάξη ήταν σαν την φυλή, τότε θα ήταν περιορισμένη απ' το αίμα ως ιδεολόγημα.
Αλλά η τάξη δεν είναι ένα ιδεολογικό δεδομένο του αίματος. Αν ήταν, οι κομμουνιστές δεν θα ήταν πάντα και σε όλες τις χώρες στην πρωτοπορία της οργάνωσης των μεταναστών και αλλοεθνών και δεν θα είχαν για λάβαρο τον προλεταριακό διεθνισμό.
Οι Τζιαντζή και Γαβριηλίδης βεβαίως θα έλεγαν, ακολουθώντας την πιο πάνω συλλογιστική: ναι, αλλά με αυτά που γράφεις εισέρχεσαι στο δικό μας στρατόπεδο, το στρατόπεδο των πεφωτισμένων αντιουσιοκρατών αποδομιστών!
Τον κακό σας τον καιρό, θα απαντούσα. Νομίζετε πως η κριτική συνειδητότητα είναι κάποιου είδους μονοπώλιο της αστικής ιδεολογίας; Η κεντρική διαφορά ανάμεσα σε σας και σε μας είναι ότι εκμεταλλεύεστε όλα τα παραπάνω για να αναφωνήσετε: "άρα, η τάξη δεν υπάρχει!" Οπότε, συμπεραίνετε, "τι μαρξισμός-λενινισμός και κουραφέξαλα τώρα, ας μιλήσουμε για κάτι άλλο!"
Αλλά η τάξη υπάρχει, σε αντίθεση με το μυαλό των αστών διανοουμένων. Το ότι δεν βασίζεται καθόλου σε καμία "παλιά ουσιοκρατία του αίματος" δεν σημαίνει ότι δεν υφίσταται. Η τάξη είναι σχέση, και η σχέση υφίσταται με πολύ συγκεκριμένο τρόπο μέσα στην κεφαλαιοκρατική οργάνωση. Κι εσείς που αναζητάτε να την εξαφανίσετε με σοφιστείες ή να την παραδεχτείτε μόνο ως κάποιου είδους αντιδραστικού χαρακτήρα ουσία, δουλεύετε απλώς για την άλλη τάξη.
Εσχάτως, η εργασία αυτή συνίσταται στην όλο και πιο αγωνιώδη και απροκάλυπτη συκοφαντία του μαρξισμού-λενινισμού --και όχι απλώς του ΠΑΜΕ· ο Γαβριηλίδης μιλά για πρωτοπορία του σοσιαλισμού στην κυοφόρηση του ευγονικού ρατσισμού-- ως ταυτόσημου με τον φασισμό που γέννησε ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός, ο οποίος στις μέρες μας φαίνεται στα μάτια όλων και περισσότερων ως ο πραγματικός σφαγέας της εργατική ζωής. Για τους φωστήρες μας, βεβαίως, οι εργατικές ζωές δεν μπορούν ποτέ να εμφανιστούν ως ζωές με άπειρη αξία, όπως εμφανίζονται για τους κομμουνιστές. Κατά συνέπεια, η μέριμνα, εκ μέρους του ΠΑΜΕ, για αυτές τις ζωές μεάπειρη αξία που στην συντριπτικά μεγαλύτερη περίοδο της ιστορίας αντιμετωπίζονται ως ασήμαντες, γυμνές, μηδαμινές ζωές, "σοκάρει" και "παγώνει το αίμα" (ποιων;)
Θα ευχόταν κανείς αυτό που πάγωνε το αίμα να ήταν τα παλικαράκια που πέθαναν από μονοξείδιο επειδή δεν είχαν να αγοράσουν πετρέλαιο. Το πέταγμα του αίματος ασθενούς επειδή δεν είχε χρήματα να πληρώσει για εξέταση. Η έλλειψη αίματος στη Μονάδα Μεσογειακής Αναιμίας στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών. Το σακάτεμα και ο διαμελισμός εργατικών σωμάτων σχεδόν κάθε μέρα, η λιτανεία του εργατικού αίματος που μόνο ο Ριζοσπάστηςενοχλείται να ιχνηλατήσει καθώς τα ΜΜΕ της αστικής τάξης εντρυφούν σε ουσιώδη ζητήματα όπως το στικάκι της Λαγκάρντ και οι προκριματικοί της Eurovision. Έχει κάτι να κάνει αυτή η ασταμάτητη εργατική αιμορραγία που δεν παγώνει κανενός αστού το αίμα με την τάξη, δηλαδή με την ταξική εκμετάλλευση και ανισότητα; Είναι η ίδια της η ύπαρξη απόδειξη της ύπαρξης της τάξης, όχι ως ουσίας, αλλά παρ΄ όλα αυτά ως ζητήματος που καθορίζει τη ζωή και τον θάνατο; Εσείς τι λέτε, ω πεφωτισμένοι αστοί;
Θα ευχόταν κανείς τούτη η αιμορραγία να πάγωνε το αστικό αίμα, αλλά θα ήξερε την ευχή του μάταιη. Και θα ήξερε ότι σήμερα τα παράξενα παιχνίδια της αστικής διανόησης με την έννοια του αίματος είναι κυριολεκτικά παιχνίδια με το αίμα. Παιχνίδια θεμελιωμένα στο αίμα, παιχνίδια σχεδιασμένα να οδηγήσουν στο αίμα.Των εργατών, φυσικά.
«Αίμα για τις ανάγκες της τάξης μας και όχι για τα κέρδη της πλουτοκρατίας».
Πολλοί το άκουσαν και πάγωσε το αίμα τους.
Η επιδίωξη, εκ μέρους της κυρίας Τζιαντζή, του κερδίσματος δημοσιογραφικών πόντων από τους έξυπνους αναγνώστες της με αυτό το πανέξυπνο λογοπαίγνιο είναι αναντίρρητη. Αλλά επί της ουσίας, γιατί να "παγώσει το αίμα" κάποιου που ακούει τη φράση "Αίμα για τις ανάγκες της τάξης μας";
Διότι, βέβαια, αυτό υπονοεί η κυρία Τζιαντζή και μόνο αυτό μπορεί να υπονοεί, η φράση παραπέμπει...στους Ναζί!!! Διότι μόνο οι Ναζί, υπονοεί η κυρία Τζιαντζή, θα έβλεπαν (και βλέπουν) το αίμα τόσο βιολογικά, τόσο, ας τολμήσουμε επιτέλους να το πούμε, ευγονικά!
"Ευγονικά", όπως ψευδοεπιστήμη της ευγονικής, δηλαδή ψευδοεπιστημονική εμμονή με την "καθαρότητα του αίματος", τη μη μίξη διαφορετικών και ασύμβατων υποτίθεται φυλών ή οργανισμών (υγειών και "εκφυλισμένων"), δηλαδή επίσημη ιδεολογία και πρόγραμμα του NSDAP του Αδόλφου Χίτλερ. Να τι "παγώνει το αίμα."
Αλλά και "ευγονικά" όπως ευ+γόνος, όπως δηλαδή επίσης από καλή "ράτσα", "ευγενής", "γαλαζοαίματος", κλπ.
Ούτε εδώ βέβαια πρωτοτυπεί η κυρία Τζιαντζή, ούτε καν
στον ελλαδικό χώρο. Η πρωτοπορία στο θέμα τούτο, του πώς δηλαδή το ΠΑΜΕ προωθεί μια βιολογική αντίληψη της τάξης, ανήκει στον καταξιωμένο θεωρητικό της αριστεράς Άκη Γαβριηλίδη, από του οποίου το συγκλονιστικό "ΠΑΜΕ: Η παλαιά ουσιοκρατία του αίματος" αντιγράφουμε ευθύς αμέσως:
Σε μια συζήτησή του με ομάδα συντακτών της γαλλικής ψυχαναλυτικής επιθεώρησης Ornicar? του 1977[4], ο Μισέλ Φουκώ παρατηρούσε:
είναι αλήθεια ότι τη στιγμή που οι ιστορικοί της τάξης των ευγενών, σαν τον Μπουλαινβιλιέ, έπλεκαν το εγκώμιο του ευγενικού αίματος, λέγοντας ότι ήταν ο φορέας φυσικών ποιοτήτων, του θάρρους, της vertù, της ενέργειας, υπήρχε μια συσχέτιση των θεμάτων της γενιάς και της ευγενικής καταγωγής. Το καινούριο όμως στον 19ο αιώνα είναι η εμφάνιση μιας ρατσιστικής βιολογίας η οποία επικεντρωνόταν στην έννοια του εκφυλισμού. Ο ρατσισμός δεν ήταν αρχικά πολιτική ιδεολογία. Ήταν επιστημονική ιδεολογία που εκδηλωνόταν παντού (…). Η πολιτική χρήση αυτής της ιδεολογίας έγινε πρώτα από τους σοσιαλιστές (…) με την ιδέα ότι η αποσυντεθειμένη, παρακμασμένη τάξη ήταν η τάξη των ανθρώπων που βρίσκονταν στην κορυφή και ότι μια σοσιαλιστική κοινωνία έπρεπε να είναι καθαρή και υγιής (σ. 163).
Με την αναφορά λοιπόν στο «αίμα της εργατικής Τάξης», το οποίο τεκμαίρεται ως διαφορετικό από άλλους τύπους αίματος και προορίζεται μόνο για «καθαρά εργατικής καταγωγής παραλήπτες», φαίνεται απλώς να επανέρχεται στο λόγο της αριστεράς αυτή η επιστημονική ιδεολογία περί του αίματος ως «φορέα φυσικών ποιοτήτων».
Από πού να ξεκινήσει κανείς; Ίσως από την ιδέα --η οποία είναι πράγματι ιδέα του Φουκώ, αν και ο τελευταίος δεν πρόκανε να ξεσκεπάσει το ΠΑΜΕ-- ότι "η πολιτική χρήση" της ρατσιστικής ευγονικής "έγινε πρώτα από τους σοσιαλιστές". Πρόκειται για συγκλονιστικά νέα. Ώστε ήταν σοσιαλιστής ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο αντικομμουνιστής πολιτικός και συγγραφέας του "Περί φυλής και ευγονικής"; Ήταν σοσιαλιστής ο "σκληρός καβαλάρης" και πρόεδρος των ΗΠΑ επί πρώτου κύματος αμερικανικού ιμπεριαλιστικού επεκτατισμού Τέντι Ρούζβελτ που έγραψε πως η "κοινωνία δεν έχει καμία δουλειά να επιτρέπει στους εκφυλισμένους να αναπαράγουν το είδος τους "; Φάγαμε τζάμπα τα νιάτα μας διαβάζοντας το κεφάλαιο "Ρατσισμός και ιμπεριαλισμός" στο Ο κοινωνικός δαρβινισμός στην αμερικανική σκέψη (1944) του καθόλου κομμουνιστή Richard Hofstadter (μεταφράζουμε, σελ. 170-171):
Η χρήση της φυσικής εκλογής ως νομιμοποίησης του μιλιταρισμού ή του ιμπεριαλισμού δεν ήταν καινούργια στην ευρωπαϊκή ή αμερικανική σκέψη. Οι ιμπεριαλιστές, επικαλούμενοι τον δαρβινισμό για να υπερασπιστούν την καταπίεση πιο αδύνατων φυλών, μπορούσαν να αναφέρονται στην Καταγωγή των ειδών [...] θα ήταν όμως εύκολο να υπερβάλλει κανείς για τη σημασία του Δαρβίνου για την φυλετική θεωρία ή τον μιλιταρισμό στις ΗΠΑ λη στη δυτική Ευρώπη. Ούτε η φιλοσοφία της ισχύος ούτε το δόγμα της Machtpolitik χρειάστηκε να περιμένουν τον Δαρβίνο για να εμφανιστούν. Το Δοκίμιο περί της ανισότητας των ανθρώπινων φιλών του Γκομπινώ, ορόσημο στην ιστορία του αρειανισμού, δημοσιεύτηκε το 1853-55 σωρίς ο συγγραφέας να γνωρίζει την ιδέα της φυσικής εκλογής. [...] Όπως οι άλλες ποικιλίες του ρατσισμού, ο αγγλοσαξωνισμός ήταν παράγωγο του σύγχρονου εθνικισμού και του ρομαντικού κινήματος και όχι δημιούργημα της βιολογικής επιστήμης. [...] Κι έτσι όμως ακόμα, ο Δαρβινισμός τέθηκε στην υπηρεσία της ιμπεριαλιστικής ορμής. [...] Στις δεκαετίες που ακολούθησαν το 1885, ο αγγλοσαξωνισμός, πολεμοχαρής ή ειρηνικός ήταν η κυρίαρχη αφηρημένη νομιμοποίηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Ποιοι άραγε ήταν λοιπόν "οι σοσιαλιστές" που έκαναν πρώτοι "πολιτική χρήση" της ρατσιστικής ευγονικής; Ο Φουκώ δεν μας το λέει πουθενά· ο Γαβριηλίδης είναι εξίσου μυστικοπαθής για το θέμα. Ο ταπεινός και καταφρονεμένος Ριζοσπάστης πάντως συμφωνεί με αυτό που γνωρίζουν όλοι εκτός των Φουκώ και Γαβριηλίδη, ότι δηλαδή η γενεαλογία του ευγονικού ρατσισμού ουδεμία σχέση έχει με τον... σοσιαλισμό:
Η ευγονική, όπως ορίστηκε το 1904 από τον Francis Galton, είναι η «επιστήμη που έχει σαν αντικείμενο όλες τις επιρροές που βελτιώνουν τα εκ γενετής χαρίσματα μιας φυλής»1. Η θεωρία αυτή χρησιμοποιήθηκε στα προπολεμικά χρόνια και στο βωμό της θυσιάστηκε πλήθος ανθρώπων που οι κοινωνικές δομές της εποχής θεωρούσαν ακατάλληλους για αναπαραγωγή. Στα εμβρυικά της βήματα, στη Μεγάλη Βρετανία η ευγονική υποστηρίχθηκε προπολεμικά εκτός από τους συντηρητικούς όπως ο W. Churchill , και από «φιλελεύθερης» σκέψης άτομα όπως ο J. Maynard Keynes, ο πατέρας της οικονομικής θεωρίας του κεϊνσιανισμού που προβάλλεται εκτενώς τα τελευταία χρόνια. Το πρόγραμμα όμως ποτέ δε νομιμοποιήθηκε στα μάτια της βρετανικής κοινωνίας και οι μόνες στειρώσεις ατόμων με νοητικά προβλήματα έγιναν κρυφά, πίσω από τις πύλες ιδρυμάτων που υποστήριζαν τις θεωρίες του Galton.
Το πρόβλημα άρχισε να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις όμως στις ΗΠΑ, όπου εκτενέστατα προγράμματα στειρώσεων, ευθανασίας (εκτελέσεων σε θαλάμους αερίων) και απομονώσεις «ακατάλληλων» ατόμων λάμβαναν χώρα με τακτική και συστηματική δράση. Ακατάλληλα άτομα κρίνονταν, εκτός των άλλων, φορείς των ακόλουθων ασθενειών και «ασθενειών»: IQ κάτω του 70, κλινική κατάθλιψη, επιληψία, διπολική διαταραχή, ανηθικότητα, επιθετική συμπεριφορά, γυναικεία σεξουαλική διέγερση, πολυτεκνία (3,406 γυναίκες ινδιάνικης προέλευσης στειρώθηκαν προκείμενου να λυθεί το πρόβλημα του υπερπληθυσμού από κατώτερες φυλές) κ.ά. Το 1927 μια δημοσκόπηση του περιοδικού Fortune έδειχνε τα εξής τρομαχτικά αποτελέσματα, καθρεφτίζοντας το πνεύμα που κυριαρχούσε στην κοινωνία την παρούσα στιγμή: Δύο στους τρεις αναγνώστες υποστήριζαν τα προγράμματα στείρωσης των «πνευματικά ακατάλληλων» και 63% τη στείρωση των εγκληματιών (όλων των βαθμίδων συμπεριλαμβανομένων και πολιτικών εγκληματιών). Στον απόηχο αυτής της τρέλας που κράτησε μέχρι και τις αρχές του Β' Παγκοσμίου (με περιπτώσεις σαν της Β. Καρολίνας που διήρκεσε μέχρι το 1977) στειρώθηκαν πάνω από 60.000 άτομα με άγνωστο τον αριθμό των «ευθανασιών». Το πρόγραμμα ευγονικής των ΗΠΑ επικαλέστηκαν και οι σφαγείς της ναζιστικής Γερμανίας στις Δίκες της Νυρεμβέργης, προκειμένου να απολογηθούν για το δικό τους πρόγραμμα ευγονικής υπό τον Josef Mengele και τον Karl Brandt. (Μια ενδεικτική βιβλιογραφία για το θέμα αυτό: S. Rose, R.G. Lewontin and L. Kamin, «Not in our Genes: Biology, Ideology and Human Nature», Penguin Books, 1984, D. J Kevles, «Eugenics in the United States and Britain: A Comparative Analysis. Humanities Working Paper», California Institute of Technology, 1979).
Στην περίπτωση της ναζιστικής Γερμανίας, η θηριωδία της ευγονικής κόστισε επισήμως τη ζωή 70.273 ανθρώπων, με εκτίμηση ότι οι πραγματικοί αριθμοί ξεπερνάνε τις 200.000 (μεταξύ αυτών 5.000 παιδιών), μέσω του προγράμματος Aktion T4 που οργανώθηκε από τον προσωπικό γιατρό του Χίτλερ, Karl Brandt, με επικεφαλής τον Phillip Boulcher. Εκτός των θανάτων καταγράφηκαν και πάνω από 400.000 αναγκαστικές στειρώσεις «ακαταλλήλων» μεταξύ του 1934 και 1937, συμπεριλαμβανομένων σε αυτές και 4.000 περιπτώσεων τυφλότητας και κωφότητας. Αυτή η αποτελεσματικότητα των γερμανικών αρχών εξέπληξε ακόμα και τους Αμερικανούς ευγονιστές με τη διάσημη παρατήρηση ότι «οι Γερμανοί μάς κερδίζουν στο ίδιο μας το παιχνίδι»2. Εκτενέστερες αναφορές στα προγράμματα και τη φιλοσοφία της ευγονικής της ναζιστικής Γερμανίας υπάρχουν διάσπαρτες στη βιβλιογραφία και δεν υπάρχει χώρος στο παρόν κείμενο για ένα τόσο μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία της ανθρώπινης φρικαλεότητας. Προστίθεται μόνο ότι οι τρεις χώρες που ανεφέρθησαν δεν ήταν οι μόνες σε αυτήν την ιστορική περίοδο που προέβησαν σε προγράμματα ευγονικής. Tα παραδείγματα τα ακολούθησαν οι Γαλλία, Εσθονία, Δανία, Ισλανδία, Νορβηγία και Ελβετία με πρωταθλήτρια την ανεπτυγμένη και «παραδειγματική» Σουηδία όπου από το 1934 μέχρι και το 1975 επεβλήθησαν πάνω από 62.000 άτομα σε υποχρεωτική στείρωση3 κάνοντας τη Σουηδία τη δεύτερη χώρα σε αριθμό υποχρεωτικών στειρώσεων σε προγράμματα ευγονικής μετά τη ναζιστική Γερμανία.
Εδώ όμως δεν μας απασχολεί η ιστορική αλήθεια αλλά ο μαγικός κόσμος της ιδεολογίας των ελλήνων διανοουμένων. Στον οποίο αυτόν μαγικό κόσμο, το ΠΑΜΕ αιμοδοτεί την εργατική τάξη με όρους ευγονικής και με όρους "ευγένειας", "εργατικής αριστοκρατίας" με την γαβριηλιδική έννοια. "Αν δεν θέλουμε", γράφει ο ατρόμητος συγγραφέας μας και ουσιαστικός εμπνευστής της κυρίας Τζιαντζή, "να αρκεστούμε στα καλαμπούρια για τους «ανόητους και κολλημένους Κνίτες» ή στο φιλελεύθερης προέλευσης εννοιολογικό πλαίσιο περί «σύγκλισης των δύο άκρων», «φαιοκόκκινου μετώπου» κ.ο.κ., θα πρέπει να σκάψουμε αρκετά βαθιά για να βρούμε κάτι που να βάζει σε μια τάξη το σοκ και την αμηχανία [να και το "παγωμένο αίμα"!] που προκαλεί ο απροκάλυπτος και επιθετικός βιολογισμός του αίματος που εκφράζει η ανακοίνωση [του ΠΑΜΕ]."
Η εν λόγω ανακοίνωση, στην περίπτωση του κυρίου Γαβριηλίδη, ήταν η εξής (δικό του παράθεμα):
Δημιουργούμε τράπεζα αίματος. Γνωρίζουμε τις ανάγκες. Αγωνιζόμαστε για την πλήρη και δωρεάν κάλυψη των αναγκών όλης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. (…)
Το αίμα της εργατικής Τάξης το διαθέτουμε για τις ανάγκες των συναδέλφων μας όπου και όποτε απαιτείται δεν το χαρίζουμε στην κερδοφορία του κεφαλαίου.
Από αυτή την ανακοίνωση, και αφού "έσκαψε βαθιά", ο κύριος Γαβριηλίδης συνήγαγε, όπως το συναγάγει και η κυρία Τζιαντζή ξεσηκώνοντας το άρθρο του στα μουλωχτά, ότι το ΠΑΜΕ επιδεικνύει "απροκάλυπτο και επιθετικό βιολογισμό" -- ο οποίος βεβαίως παρίσταται και στις αιμοδοτικές πρακτικές της Χρυσής Αυγής, οπότε να τα τα άκρα, κι ας είπαμε ότι δεν θα χρησιμοποιήσουμε το "φιλελεύθερης προέλευσης εννοιολογικό πλαίσιο" περί "σύγκλισης των άκρων." Ε, λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα.
Πού όμως βρίσκεται ο "βιολογισμός", και δη "απροκάλυπτος" και "επιθετικός", του ΠΑΜΕ, που, το καημένο, τόσο βαθιά από μέσα του είναι ρατσιστικό (έστω, "βιολογιστικό!"), ώστε να τρώει ξύλο για τουςΜπαγκλαντέσιους στη Μανωλάδα εδώ και χρόνια; Μα, μας λέει ο κύριος Γαβριηλίδης και η κυρία Τζιαντζή, βρίσκεται στην ίδια την έννοια του "αίματος" ως ταξικού παραγώγου, ως συνυφασμένου με την ταξική ταυτότητα, ως περιορισμένου απ' την τάξη.
Τζιαντζή:
Το αίμα που χορηγείται στα γραφεία του ΠΑΜΕ δεν προορίζεται για τα κέρδη της πλουτοκρατίας, εξηγεί η ανακοίνωση, αλλά για τις ανάγκες της τάξης. Πώς θα συμβεί αυτό; Ο ασθενής, ο τραυματίας που έχει ανάγκη από αίμα θα επιδεικνύει τη φορολογική του δήλωση; Και όταν δίνουμε αίμα «στα τυφλά», αυτό προορίζεται για τα κέρδη αυτών που μας ρουφάνε το αίμα; Τι νόημα έχει αυτή η αντιπαράθεση; [...] Ο σεβασμός μας για τον πάσχοντα άνθρωπο δεν θα έπρεπε να έχει ταξικές διαχωριστικές γραμμές. Σίγουρα το ιδιωτικό και το δημόσιο σύστημα υγείας δεν είναι ταξικά ουδέτερα, όμως η προσφορά αίματος είναι μια πράξη που θα έπρεπε να υπερβαίνει τα ταξικά, τα φυλετικά ακόμα και τα εθνικά σύνορα.Γαβριηλίδης:
[...] να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή η αφελής πίστη στη δυνατότητα μονοσήμαντης ταξι-νόμησης κάθε βιολογικού ατόμου σε μία «Τάξη», σε βαθμό που να είναι ανά πάσα στιγμή προφανές ποιος ανήκει στη «δική μας» και ποιος όχι, αλλά και ειδικότερα η σύνδεση της ουσιοκρατίας αυτής με το αίμα, δεν συνιστά κάποια πρόσφατη παρέκκλιση από μια παράδοση κατά τα άλλα υγιή και απαλλαγμένη από τέτοια δεινά, αλλά μία δυνητικότητα εγγεγραμμένη εξ αρχής στο «λογισμικό» της αριστεράς. [...] Με την αναφορά λοιπόν στο «αίμα της εργατικής Τάξης», το οποίο τεκμαίρεται ως διαφορετικό από άλλους τύπους αίματος και προορίζεται μόνο για «καθαρά εργατικής καταγωγής παραλήπτες», φαίνεται απλώς να επανέρχεται στο λόγο της αριστεράς αυτή η επιστημονική ιδεολογία περί του αίματος ως «φορέα φυσικών ποιοτήτων».Ομολογώ ότι, συγκλονισμένος από αυτές τις ανακαλύψεις, ανέτρεξα άμεσα στον κλασικό ορισμό του Λένιν για την τάξη για να εντοπίσω τα ενοχοποιητικά στίγματα του αίματος (ξέρω κι εγώ να κάνω λογοπαίγνια):
Τάξεις ονομάζονται μεγάλες ομάδες ανθρώπων που ξεχωρίζουν μεταξύ τους, από τη θέση που έχουν μέσα σε ένα ιστορικά καθορισμένο σύστημα της κοινωνικής παραγωγής, από τησχέση τους που είναι στο μεγαλύτερο μέρος κατοχυρωμένη και διατυπωμένη με νόμους, προς τα μέσα παραγωγής, από το ρόλο τους στην κοινωνική οργάνωση της εργασίας και συνεπώς από τους τρόπους που ιδιοποιούνται τη μερίδα του κοινωνικού πλούτου που διαθέτουν και τομέγεθος αυτής της μερίδας. Τάξεις είναι οι ομάδες εκείνες ανθρώπων, που η μια μπορεί να ιδιοποιείται τη δουλιά της άλλης, χάρη στη διαφορά της θέσης που κατέχει μέσα στο καθορισμένο ιστορικά σύστημα της κοινωνικής παραγωγής.("Η μεγάλη πρωτοβουλία")Διάβολε! Είχε προλάβει να σκουπίσει όλο το αίμα ο αιμοσταγής Βλαδίμηρος! Όχι μόνο δεν υπάρχει ίχνος αίματος και ίχνος "βιολογισμού" σε τίποτε από όλα όσα συγκροτούν την τάξη, αλλά επιμένει, ο μασκαράς, να μιλά γιαιστορικά καθορισμένα και γι αυτό μεταβλητά δεδομένα. Δίνει δηλαδή έναν ορισμό της τάξης που είναι ακριβώς βαθύτατα αντι-ουσιοκρατικός γιατί είναι εξίσου σχεσιακός και ιστορικά μεταβλητός (τον Γαβριηλίδη όμως τον ρώτησε);
Αλλά πώς κι έτσι; Πώς και διαψεύδει τόσο ξεκάθαρα τους εμπνευσμένους μας κονδυλοφόρους ο μαρξισμός (σε αντίστιξη με τα πρωτόγονα καρτούν με τα οποία τον υποκαθιστούν στον νου τους);
Ας επιστρέψουμε, αντί ευθείας απάντησης, σε μια παραπάνω παρατεθείσα φράση της Τζιαντζή: "η προσφορά αίματος είναι μια πράξη που θα έπρεπε να υπερβαίνει τα ταξικά, τα φυλετικά ακόμα και τα εθνικά σύνορα."
Τα "ταξικά και τα φυλετικά σύνορα". Είναι η τάξη σαν τη φυλή; Το ερώτημα είναι απόλυτα κρίσιμο γιατί από αυτό εξαρτάται και η μαγική αναγωγή των ανακοινώσεων του ΠΑΜΕ σε ανακοινώσεις της Χρυσής Αυγής.
Και το ερώτημα μπορεί να αναλυθεί πολύ εύκολα.
Αν η τάξη ήταν σαν την φυλή, τότε θα ήταν κληρονομήσιμη.
Αλλά η τάξη δεν είναι κληρονομήσιμη. Ούτε η ταξική συνείδηση. Ρωτήστε τον Μπελογιάννη τζούνιορ να σας πει.
Γι αυτό, και επειδή ο εργάτης και η εργάτρια δεν μπορούν να κληροδοτήσουν κυριολεκτικά τίποτε στα παιδιά τους, είναι απόλυτα ανόητη κάθε σύνδεση της εργατικής ταξικής ταυτότητας με το "αίμα", του οποίου η πρώτη και θεμελιακή λειτουργία στην νομικοπολιτική σκέψη της Δύσης είναι η διαφύλαξη της ατομικής ιδιοκτησίας από γενιά σε γενιά -- η βασική λογική της "ευγένειας" είναι ακριβώς αυτή. Διαβάστε και καμία Καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους λοιπόν φωστήρες μου, γιατί το θέαμα της αυτομπουρδούκλωσης του ημιμαθούς είναι τραγικό!
Αν η τάξη ήταν σαν την φυλή, τότε το ανήκειν σ' αυτή θα ήταν μη αναστρέψιμο ή μεταλλάξιμο.
Αλλά το ανήκειν σε μια τάξη δεν είναι ούτε μη αναστρέψιμο ούτε μη μεταλλάξιμο.
Αν η τάξη ήταν σαν την φυλή, τότε θα ήταν περιορισμένη απ' το αίμα ως ιδεολόγημα.
Αλλά η τάξη δεν είναι ένα ιδεολογικό δεδομένο του αίματος. Αν ήταν, οι κομμουνιστές δεν θα ήταν πάντα και σε όλες τις χώρες στην πρωτοπορία της οργάνωσης των μεταναστών και αλλοεθνών και δεν θα είχαν για λάβαρο τον προλεταριακό διεθνισμό.
Οι Τζιαντζή και Γαβριηλίδης βεβαίως θα έλεγαν, ακολουθώντας την πιο πάνω συλλογιστική: ναι, αλλά με αυτά που γράφεις εισέρχεσαι στο δικό μας στρατόπεδο, το στρατόπεδο των πεφωτισμένων αντιουσιοκρατών αποδομιστών!
Τον κακό σας τον καιρό, θα απαντούσα. Νομίζετε πως η κριτική συνειδητότητα είναι κάποιου είδους μονοπώλιο της αστικής ιδεολογίας; Η κεντρική διαφορά ανάμεσα σε σας και σε μας είναι ότι εκμεταλλεύεστε όλα τα παραπάνω για να αναφωνήσετε: "άρα, η τάξη δεν υπάρχει!" Οπότε, συμπεραίνετε, "τι μαρξισμός-λενινισμός και κουραφέξαλα τώρα, ας μιλήσουμε για κάτι άλλο!"
Αλλά η τάξη υπάρχει, σε αντίθεση με το μυαλό των αστών διανοουμένων. Το ότι δεν βασίζεται καθόλου σε καμία "παλιά ουσιοκρατία του αίματος" δεν σημαίνει ότι δεν υφίσταται. Η τάξη είναι σχέση, και η σχέση υφίσταται με πολύ συγκεκριμένο τρόπο μέσα στην κεφαλαιοκρατική οργάνωση. Κι εσείς που αναζητάτε να την εξαφανίσετε με σοφιστείες ή να την παραδεχτείτε μόνο ως κάποιου είδους αντιδραστικού χαρακτήρα ουσία, δουλεύετε απλώς για την άλλη τάξη.
Εσχάτως, η εργασία αυτή συνίσταται στην όλο και πιο αγωνιώδη και απροκάλυπτη συκοφαντία του μαρξισμού-λενινισμού --και όχι απλώς του ΠΑΜΕ· ο Γαβριηλίδης μιλά για πρωτοπορία του σοσιαλισμού στην κυοφόρηση του ευγονικού ρατσισμού-- ως ταυτόσημου με τον φασισμό που γέννησε ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός, ο οποίος στις μέρες μας φαίνεται στα μάτια όλων και περισσότερων ως ο πραγματικός σφαγέας της εργατική ζωής. Για τους φωστήρες μας, βεβαίως, οι εργατικές ζωές δεν μπορούν ποτέ να εμφανιστούν ως ζωές με άπειρη αξία, όπως εμφανίζονται για τους κομμουνιστές. Κατά συνέπεια, η μέριμνα, εκ μέρους του ΠΑΜΕ, για αυτές τις ζωές μεάπειρη αξία που στην συντριπτικά μεγαλύτερη περίοδο της ιστορίας αντιμετωπίζονται ως ασήμαντες, γυμνές, μηδαμινές ζωές, "σοκάρει" και "παγώνει το αίμα" (ποιων;)
Θα ευχόταν κανείς αυτό που πάγωνε το αίμα να ήταν τα παλικαράκια που πέθαναν από μονοξείδιο επειδή δεν είχαν να αγοράσουν πετρέλαιο. Το πέταγμα του αίματος ασθενούς επειδή δεν είχε χρήματα να πληρώσει για εξέταση. Η έλλειψη αίματος στη Μονάδα Μεσογειακής Αναιμίας στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών. Το σακάτεμα και ο διαμελισμός εργατικών σωμάτων σχεδόν κάθε μέρα, η λιτανεία του εργατικού αίματος που μόνο ο Ριζοσπάστηςενοχλείται να ιχνηλατήσει καθώς τα ΜΜΕ της αστικής τάξης εντρυφούν σε ουσιώδη ζητήματα όπως το στικάκι της Λαγκάρντ και οι προκριματικοί της Eurovision. Έχει κάτι να κάνει αυτή η ασταμάτητη εργατική αιμορραγία που δεν παγώνει κανενός αστού το αίμα με την τάξη, δηλαδή με την ταξική εκμετάλλευση και ανισότητα; Είναι η ίδια της η ύπαρξη απόδειξη της ύπαρξης της τάξης, όχι ως ουσίας, αλλά παρ΄ όλα αυτά ως ζητήματος που καθορίζει τη ζωή και τον θάνατο; Εσείς τι λέτε, ω πεφωτισμένοι αστοί;
Θα ευχόταν κανείς τούτη η αιμορραγία να πάγωνε το αστικό αίμα, αλλά θα ήξερε την ευχή του μάταιη. Και θα ήξερε ότι σήμερα τα παράξενα παιχνίδια της αστικής διανόησης με την έννοια του αίματος είναι κυριολεκτικά παιχνίδια με το αίμα. Παιχνίδια θεμελιωμένα στο αίμα, παιχνίδια σχεδιασμένα να οδηγήσουν στο αίμα.Των εργατών, φυσικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου