«Μηδενική ανοχή» και Ξένιος... Δένδιας

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Την περασμένη βδομάδα, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης έκανε λόγο περί φάσης «μαρξιστικής τρομοκρατίας» που πέρασε η χώρα...


Τι, άραγε, είναι χειρότερο;

Να έχουμε υπουργό «προστασίας του πολίτη» κάποιον παντελώς ιδεολογικά και πολιτικά άσχετο (αφού το να συσχετίζεις τον μαρξισμό με την τρομοκρατία είναι σαν να λες ότι το άσπρο είναι μαύρο και ότι ο κώνωπας είναι το ίδιο πράγμα με την κάμηλο).

ή να έχουμε υπουργό «προστασίας του πολίτη» κάποιον που επιδίδεται σε ένα υβρίδιο λόγου, όπου η μια του συνιστώσα θυμίζει στενοκεφαλιά στρατοδίκη και η άλλη την ακόρεστη αυτοπεποίθηση που ταιριάζει στην πνευματική μετριότητα ενός προβοκάτορα;

Δεν αποκλείουμε, βέβαια, η ατάκα του κ. Δένδια να οφείλεται σε συγγνωστή παρεξήγηση. Πράγμα πιθανότατο. Συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους. Ακόμα και σε αυτούς που μπερδεύουν τον Ξένιο Δία με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Που μπερδεύουν την «προστασία του πολίτη» με τη ρίψη χημικών από τα ΜΑΤ στα σχολεία της Χαλκιδικής. Που μπερδεύουν τη δημοκρατία με τη μετατροπή των ΜΑΤ σε «ιδιωτικό στρατό» στην υπηρεσία του βιομήχανου Μάνεση κατά των εργατών της Χαλυβουργίας...

*

Εκεί, πάντως, που ο κύριος υπουργός δε φαίνεται να έκανε κανένα λάθος ήταν όταν - στην ίδια συνέντευξη - κεραυνοβόλησε με τα... δημοκρατικά του βέλη το ακροατήριο, λέγοντας ότι «το δόγμα Τζουλιάνι για τη μηδενική ανοχή είναι ένα πολύ ενδιαφέρον εργαλείο...».


Ακόμα κι αν δεν διανύαμε περίοδο (προληπτικών) επιστρατεύσεων, καταστάσεων τύπου Μανωλάδας, φαινομένων ανεξέλεγκτης δράσης ναζιστικών συμμοριών μόλις πέσει το σκοτάδι σε γειτονιές της Αθήνας, θα άξιζε έτσι κι αλλιώς να θυμίσουμε περί τίνος πρόκειται.

Το «δόγμα της μηδενικής ανοχής» ανήκει στον υπερσυντηρητικό (κάποιοι τον αποκαλούσαν «φασιστοειδές») πρώην δήμαρχο της Νέας Υόρκης, τον Ρούντολφ Τζουλιάνι.

Σε τι συνίσταται η «μηδενική ανοχή»: Πρόκειται για το δόγμα που εγκαθίδρυσε ο Τζουλιάνι στην τοπική αστυνομία, δηλαδή το «πρώτα πυροβολάτε και μετά ζητάτε τα στοιχεία του νεκρού».

Πρόκειται για το δόγμα, με βάση το οποίο οι δρόμοι της Ν. Υόρκης μοιάζουν με στρατοκρατούμενη ζώνη. Είναι το δόγμα που θεωρεί ότι το πέταγμα της γόπας στο δρόμο είναι αδίκημα που αν δεν κατασταλεί σαν κακούργημα (!), τότε θα οδηγήσει στο πέταγμα... μολότοφ (!) στο δρόμο.

Αλλωστε, στο βιογραφικό του, ο Τζουλιάνι επαίρετο ότι ο τρόπος που «εφάρμοσε την τακτική της "μηδενικής ανοχής"» ήταν «δίνοντας έμφαση στην επιβολή των νόμων ενάντια σε ελαφρύτερα και βαρύτερα αδικήματα».

*

Το τι σημαίνει, λοιπόν, «μηδενική ανοχή» απέναντι στον μετανάστη, όταν το «ελαφρύτερο αδίκημα» του μετανάστη είναι ακριβώς ότι πρόκειται για... μετανάστη (!),

ή τι σημαίνει «μηδενική ανοχή» απέναντι στον απεργό όταν το «ελαφρύτερο αδίκημα» του απεργού είναι ότι πρόκειται για... απεργό(!),

ή τι σημαίνει «μηδενική ανοχή» απέναντι στον διαδηλωτή, όταν το «ελαφρύτερο αδίκημα» του διαδηλωτή είναι ότι πρόκειται για... διαδηλωτή (!),

μπορεί να το αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε.
(ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ)