Με ψυχραιμία

Όποιος έχει περάσει από τα σχολεία ξέρει αν υπήρχε έστω και η παραμικρή δυνατότητα να γίνει η Απεργία διαρκείας ή όχι.
Οποιος νοιάζεται για το χτίσιμο της Αλληλεγγύης ανάμεσα σε εκείνους που διεκδικούν και στο λαό, ανάμεσα σ'αυτούς που έχουν πάρει απόφαση να παλέψουν και σε εκείνους που πρέπει να βοηθηθούν να κάνουν το βήμα ξέρει πως η Απεργία διαρκείας δεν ήταν η καλύτερη λύση.
Αυτό που ξέρουν όλοι όμως είναι ότι αυτοί που συνεργάστηκαν με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό δεν ήταν φυσικά το ΠΑΜΕ. Δεν αγκαλιάστηκε το ΠΑΜΕ με τον Παπαχρήστο της ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚ, αλλά οι Συνεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ και οι Παρεμβάσεις των ΜΛ.
Ποιος συνεργάστηκε με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό; Το ΠΑΜΕ που πρότεινε στην ΑΔΕΔΥ, και τελικά έκανε μόνο του την απεργία ενάντια στην επιστράτευση(το μόνο που έγινε τελικά) ή όλοι οι άλλοι που μαζι με τη ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚ την κατήγγειλαν(!) στην ΟΛΜΕ(κρύβοντας μάλιστα οτι το ΠΑΜΕ είχε προτείνει απεργία και στις 17 όπως ζήτησε στη συνέχεια και η συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ);
H ΚΑΤΆΣΤΑΣΗ ΕΊΝΑΙ ΠΙΑ ΠΟΛΥ  ΣΟΒΑΡΗ και πρεπει να την κοιτάξουμε κατάματα.
 Ας μη χαιδεύουμε το λαό. Ας του πούμε την αλήθεια κι ας παλέψουμε μαζί του σπρώχνοντας να βγούμε από τη λάσπη
Ο δρόμος δεν περνάει από την επίθεση στο ΚΚΕ, που είναι εκείνη η δύναμη που δεν πρόκειται να κάνει πίσω και τελικά πάλι θα βάλει το χέρι τη φωτιά όποτε χρειαστεί.
Ο λαός  αυτή τη στιγμή δεν είναι φυσικά στα καλύτερά του. Ενα πολύ μεγάλο κομμάτι του βολοδέρνει ανάμεσα στην υποταγή, τη μοιρολατρία, το θυμό και το κλαψούρισμα. Χρειάζεται να πιστέψει σε κάτι. Κι αυτοί που προτείνουν απεργίες που δε μπορούν να γίνουν και τις αποσύρουν την άλλη μέρα ομολογώντας αυτό που αρνιόντουσαν την προηγούμενη, μας σπρώχνουν ακόμη πιο κάτω.
Αυτοί που μιλάνε για "ηρωικούς καθηγητές που ξεπέρασαν το φόβο της απόλυσης και με αυταπάρνηση ψήφισαν με τεράστια πλειοψηφία την πρόταση της ΟΛΜΕ για απεργία διαρκείας" ξέρουνε καλά ότι κοροιδεύουν τους εαυτούς τους και τον κόσμο.
Δε γίνεται με ψέματα να πάμε μακριά κι αυτό φάνηκε. Μαζί με Παπαχρήστους που άλλα έχουν στο μυαλό τους και καμιά σχέση δεν έχουν με την ανάγκη για ριζοσπαστικές αλλαγές, το μόνο που μπορεί να πετύχεις είναι να κυλίσεις το όποιο κίνημα υπάρχει ακόμη πιο βαθιά στο βούρκο του συμβιβασμού και να απογοητεύσεις κι αυτούς που είναι έτοιμοι να κάνουν το μετέωρο βήμα του αγώνα.
Δεν είναι δυνατόν να καταντάει οποιοσδήποτε αριστερός που ασχολείται με το κίνημα, να συμμαχεί με Παπαχρηστους και να βάζει απέναντί του το ΠΑΜΕ που ό,τι  κι αν πιστεύει κανείς όλο και κάποια πείρα έχει από οργάνωση αγώνων, και όπως και να το σκεφτεί κανείς δε γίνεται να νοιάζεται για τα λαικά προβλήματα λιγότερο απο τη ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚ. Ειναι εντελώς τρελά αυτά που έγιναν.

Ας τα σκεφτούν  όλοι όλα λοιπόν κι ας βγάλουν συμπεράσματα.
Κι ας το πάρουν  με ψυχραιμία από την αρχή.