Το παιχνίδι G-20 - τραπεζών

από άρθρο στο Ποντίκι

Κλειδί για την τελική ρύθμιση από πλευράς του Βερολίνου απομένει η στάση των τραπεζών, δηλαδή των ιδιω­τών, οι οποίοι σύρονται σε ένα «κούρε­μα» που θα πλήξει συθέμελα κυρίως τα επενδυτικά χρηματοπιστωτικά χαρτο­φυλάκια. Από τη στάση των τραπεζιτών θα εξαρτηθεί η μορφή και η έκταση της χρεοκοπίας της Ελλάδας.
Οι επικεφαλής των κυριότερων ευ­ρωπαϊκών τραπεζών συνεδρίασαν πριν από λίγες ημέρες στη Ρώμη (υπό τη σκιά της κατάρρευσης της γαλλοβελγικής DEXIA) και φαίνεται πως είχαν απο­δεχθεί την εθελοντική συμμετοχή τους στη διαδικασία επιμήκυνσης του ελλη­νικού χρέους έως το 35% της συνολι­κής αξίας. Το ίδιο διάστημα, ενώ το Βε­ρολίνο προωθούσε μεθοδικά τα σχέδιά του, ο μεν επικεφαλής της Deutsche Bank σημείωνε πως οι ιδιώτες είναι απρόθυμοι να δεχτούν απώλειες μεγα­λύτερες του 20%-25%, ο δε επικεφα­λής του IIF εξέφραζε την εύλογη απο­ρία του γιατί θα έπρεπε να αναθεωρη­θούν δραματικά οι αποφάσεις, που εί­χαν ληφθεί (και υπογραφεί, βεβαίως) πρόσφατα (στη σύνοδο της 21.7).
Επί της ουσίας, οι επικεφαλής και οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών επι­χειρούν να διατηρήσουν την κυριό­τητα των ομίλων τους (που ουσιαστι­κά έχουν πτωχεύσει). Από την άλλη, οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν μπορούν να υποχωρήσουν αυτήν τη φορά, καθώς το ανώτατο όργανο της υπερεθνικής εξουσίας (το G-20) πιέζει για οριστική λύση πριν από τη συνεδρίαση - σταθμό της 4ης Νοεμβρίου.
Ανεπίσημα οι υπουργοί Οικονομιών του G-20 έχουν περιγράψει το πλαίσιο που θα απαιτηθεί για την αντιμετώπιση της κρίσης σε πέντε προσταγές:
α. την αντιμετώπιση του ελληνικού χρέους, β. την ενίσχυση του EFSF, γ. την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, δ. την προώθηση της ανταγωνιστι­κότητας των κρατών (μέ­σω της οικονομικής εξα­θλίωσης και διάλυσης των εργασιακών σχέσεων) και ε. την αλλαγή των συν­θηκών της Ε.Ε. που θα επι­τρέψουν την ενιαία οικο­νομική δια­κυβέρνηση. Η αποσά­θρωση των εργασιακών σχέσεων, η δημιουργία τριτοκοσμικών συνθηκών εργασίας σε χώρες της «ευρωπεριφέρειας», η αφαίμαξη εθνικού πλούτου και κυριαρχίας είναι το περιβάλλον της Νέας Ευρώπης. Η οριζόντια ισοπέδω­ση της μέχρι πρότινος μεσαίας τάξης, η φτωχοποίηση ευρύτατων στρωμάτων (άρα η ευχερέστερη ποδηγέτηση εργα­σιακών σχέσεων), η δημιουργία «ζω­νών ειδικού τύπου» είναι μέσα προκει­μένου να μειωθεί δραματικά το κόστος παραγωγής.
Γι' αυτό ακούγεται αφελές το επανα­λαμβανόμενο ερώτημα πώς είναι δυνα­τόν οι δανειστές να προωθούν στην Ελ­λάδα μέτρα που βαθαίνουν την ύφεση, που απομακρύνουν την ανάπτυξη, που ευτελίζουν όποιες αξίες και πλούτο έχει τούτη η χώρα. Προφανώς οι οικονομο­λόγοι των δανειστών γνωρίζουν πο­λύ καλά πού οδηγούν τα μέτρα, έχουν απόλυτη συναίσθηση σε ποια επίπεδα οδηγούν την κοινωνία.