Όταν ο Σερ Μπέβεριτζ λίγο μετά τον πόλεμο, 70 χρόνια πριν, έστηνε το αγγλικό κοινωνικό κράτος, ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος. Να σκεφτείτε ότι το έντυπο με το σχέδιο πούλησε σε μια νύχτα (τρόπος του λέγειν) πάνω από 600,000 αντίτυπα.
Αυτά τότε. Παρά το γεγονός ότι το αγγλικό σύστημα υγείας εξακολουθεί να παραμένει δημοφιλές, δεν συνέβη το ίδιο και με τις υπόλοιπες παροχές, κυρίως όμως με τους παραλήπτες αυτών των παροχών.
Πρόσφατη έρευνα της Επιτροπής Κοινωνικών Στάσεων και Συμπεριφορών βρήκε ότι πάνω από το 1/3 του πληθυσμού (37%) τους θεωρεί χασομέρηδες. Και ότι σχεδόν τα 2/3 των ερωτηθέντων θεωρούν ότι το επίδομα ανεργίας είναι πολύ υψηλό, τόσο ώστε να αποθαρρύνει την εργασία. Παρεμπιπτόντως, το ποσοστό αυτό το 1993 ήταν 13 μονάδες λιγότερο, στο 24%, παρόλο που λόγω της ύφεσης των δεκαετιών ‘80 και ‘90 οι παροχές ήταν μεγαλύτερες από τις σημερινές.
Επίσης, κατά την ίδια έρευνα, 6 στους 10 συμφωνούν ότι οι περισσότεροι από τους ανέργους θα μπορούσαν να βρουν δουλειά, αν το ήθελαν. Στη δεκαετία του ’90 η αναλογία ήταν η μισή, δηλαδή 3 στους δέκα.
Τι συνέβη λοιπόν μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα; Πώς έγινε και οι απόκληροι κατατρύχονται από τη ρετσινιά του τεμπέλη και τρακαδόρου; Πρώτα και κύρια, η αυξημένη ανεργία, η οποία και έκανε εμφανή τη διάκριση ανάμεσα σε ανέργους και εργαζόμενους. Στην εποχή του Μπέβεριτζ, με ανεργία μόνο στο 2%, τέτοιο διάκριση δεν ήταν δυνατόν να υφίσταται. Τότε, μόνο το 9% των ανέργων έμενε εκτός εργασίας για πάνω από ένα χρόνο. Σήμερα, το ποσοστό αυτό ανεβαίνει στο 30%.
Δεύτερο, ο κατακερματισμός των κοινωνιών και η απώλεια της αίσθησης της κοινότητας και των κοινών αξιών τα οποία χρειάζονται για τη λειτουργιών των όποιων αναδιανεμητικών συστημάτων.
Παρά το γεγονός ότι, σύμφωνα με εκτίμηση του Υπουργείου για τις Συντάξεις, μόνο ένα 2% των παροχών φέρεται να φτάνει λόγω απάτης σε λάθος χέρια, εν τούτοις είναι διάχυτη η αίσθηση στο παραδαρμένο από την προπαγάνδα κοινό, ότι το κοινωνικό κράτος βρίσκεται παραδομένο στα χέρια κακοποιών, ληστών, και καταχραστών. Κουτσών που περπατάνε, τυφλών που βλέπουν, και καμπούρηδων που φοράνε μαξιλάρι.
Στην πραγματικότητα, όπως έδειξε η έρευνα, 9 στους 10 εφ’ όσον βρουν δουλειά παραιτούνται από το επίδομα ανεργίας μέσα στο χρόνο. Το πρόβλημα, (δεν χρειάζεται να το πούμε ξανά), δεν είναι η τεμπελιά, ή το κακοταίριασμα ανάμεσα στις περιοχές που συχνάζουν οι άνεργοι και στις περιοχές που συχνάζουν οι δουλειές, κατά τον ανεκδιήγητο Πισσαρίδη, που πήρε και το Νόμπελ, αλλά η έλλειψη δουλειά γενικώς. Για να δούμε τώρα, στους καιρούς της κρίσης, αν το κοινωνικό κράτος είναι καλό ή ακόμα ένα άθλιο απομεινάρι των μπολσεβίκων! Αλλά κι εδώ υπάρχει το αντεπιχείρημα: Για την κρίση φταίει το κοινωνικό κράτος!
Y.Γ. Δείτε χθεσινό ρεπορτάζ από BBC
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου