Σα δε ντρέπονται...

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
«Η πρακτική που ίσχυε επί κομμουνισμού να εγκαταλείπονται δηλαδή μικρά παιδιά στη φροντίδα του κράτους παραμένει, και κάθε χρόνο 15.000 παιδιά εγκαταλείπονται σε 21 χώρες του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ στην Ευρώπη»... Αυτό μαθαίνουμε από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία ότι δήλωσε από τη Σόφια η Μαρί-Πιέρ Πουαριέ, περιφερειακή διευθύντρια της UNICEF, στο πλαίσιο διάσκεψης στην οποία συμμετείχαν υπουργοί και ειδικοί από 21 χώρες.

Σύμφωνα με έκθεση που παρουσιάστηκε, 1,3 εκατομμύρια νέοι, μικρότεροι των 18 χρόνων, στην ανατολική Ευρώπη και την κεντρική Ασία, ζουν μακριά από τις οικογένειές τους, «αριθμός υψηλότερος σε όλον τον κόσμο (...) πρόκειται για μια κληρονομιά της σοβιετικής εποχής που έβαζε το δημόσιο συμφέρον πάνω από το προσωπικό και παραχωρούσε στο κράτος τη βασική ευθύνη της ανατροφής των παιδιών»...

Πρόκειται για μία ακόμα χονδροειδέστατη παραποίηση της πραγματικότητας. Στο σοσιαλισμό τα παιδιά ήταν η προνομιούχα «τάξη» της κοινωνίας. Απολάμβαναν φροντίδα, δικαιώματα, παροχές, όσα ούτε να ονειρευτούν δεν μπορούν οι εργατικές λαϊκές οικογένειες για τα παιδιά τους στον καπιταλισμό. Τα δικά τους στοιχεία το επιβεβαιώνουν. Σήμερα εγκαταλείπονται παιδιά, σήμερα στήνονται σε κεντρικά σημεία πρωτευουσών «βρεφοδόχοι» όπου μπορούν γονείς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα να αποθέτουν τα μωρά τους με την ελπίδα να βρουν στέγη και τροφή σε κάποιο ίδρυμα. Σήμερα λένε οι ίδιοι ότι 31.000 παιδιά, μικρότερα των τριών χρόνων, που έχουν εγκαταλειφθεί σε ιδρύματα, βρίσκονται στη Ρωσία, ενώ η Βουλγαρία κρατά τα σκήπτρα στην εγκατάλειψη παιδιών. Σήμερα ομολογούν πως «η φτώχεια που πλήττει τις οικογένειες και η έλλειψη φροντίδας από τις κοινωνικές υπηρεσίες, ειδικά για τα ανάπηρα παιδιά, εξηγεί τα υψηλά ποσοστά εγκατάλειψης».

Ολα αυτά σήμερα είναι τα αποτελέσματα του σάπιου συστήματός τους. Σήμερα δεν υπάρχει σοσιαλισμός. Μακάρι να υπήρχε η κληρονομιά του ως προς την ανατροφή των παιδιών και τις παροχές που απολάμβαναν, ως προς τη δυνατότητά τους να ζουν αυτά και οι οικογένειές τους έχοντας καλυμμένες βασικές, και όχι μόνο, ανάγκες. Σήμερα κυριαρχεί ο αχαλίνωτος και σε βαθιά σήψη καπιταλισμός. Ας μη χρεώνουν λοιπόν διάφοροι απολογητές και θιασώτες του τη βαρβαρότητά του σε ένα σύστημα του οποίου η ανωτερότητα ακτινοβολεί ακόμα, παρά τους τόνους λάσπης που εκτοξεύονται.