Για το Χρ.Μίσσιο

Έφυγε από τη ζωή όπως ξέρουμε, πριν λίγες μέρες ο Χρ.Μίσσιος. Ένας άνθρωπος που πάλεψε περνώντας πολλά χρόνια σε φυλακές και εξορίες, που πέρασε από το ΕΑΜ και το ΔΣ, που έμαθε ανάγνωση γραφή και πολλά άλλα στα κελιά και που βρήκε τελικά διέξοδο στο γράψιμο αφήνοντας από ένα σημείο και μετά πίσω την προηγούμενη ζωή του. Από το τέλος της δικτατορίας και μετά έκανε μια ανεξήγητη για μένα στροφή στρεφόμενος γενικά εναντίον της "πολιτικής" που τη θεωρησε "δηλητήριο".Από τότε δεν ήταν καθόλου λίγες οι φορές που μίλησε σε συνεντεύξεις(που δημοσιεύτηκαν παντού) και βιβλία του σε βαθμό υπερβολής για τα "λάθη" εκείνου του αγώνα, το μάταιο του αγώνα και της θυσίας τόσων και τόσων κλπ. προβληματίζοντας βέβαια τους παλιούς του συναγωνιστές και συντρόφους(αλλά και πολλούς άλλους).

Ο Χρ. Μίσσιος ήταν ένας πραγματικά συμπαθής άνθρωπος, απλός και λαικός, με χάρισμα στο να κερδίζει με τη λαικότητά του αυτούς που τον παρακολουθούσαν. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι όσα έκανε και έλεγε ήταν και σωστά.

Ο θάνατός ένός τέτοιου ανθρώπου, που φυσικά μόνο λύπη μπορεί να προκαλεί, έγινε όμως  αφορμή να εξαπολυθεί ένας ακόμη 'βομβαρδισμός" μίσους εναντίον του ΚΚΕ επειδή ο "Ρ" αφιέρωσε 90 και κάτι λέξεις μόνο στο θάνατό του.

Δεν θα παρουσιάσω εδώ καθόλου τα απίστευτα σχόλια "έγκυρων", επώνυμων ή ανώνυμων που βρήκαν ευκαιρία να ορμήσουν στο ΚΚΕ κατηγορώντας το για απανθρωπιά, "σκατοψυχιά" κλπ. επειδή απλά δεν μπορούν να καταλάβουν ότι το ΚΚΕ και τα επίσημα όργανα του την ανθρωπιά τους δεν την βλέπουν σαν προιόν προς πώληση και επομένως δεν κάνουν ποτέ επιδείξεις ευαισθησίας. Το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα επαναστατικό με προσήλωση και απόλυτη προτεραιότητα στην υπόθεση της εργατικής εξουσίας σε σημείο που πολλές φορές στην ιστορία να έχει παρεξηγηθεί αυτή του η στάση.

Μπορεί ο καθένας από μας ανθρώπινα να έχει την τάση να παραλείπει πολλές σελίδες από τη ζωή ανθρώπων που δεν πέρασαν απαρατήρητοι, και πάνω σε μια στιγμή ανθρώπινης θλίψης να ακολουθούν το γνωστό χριστιανικό και μάλλον υποκριτικό ρητό " ο αποθανών δεδικαίωται".

 Το ΚΚΕ όμως είχε και πολλούς άλλους χιλιάδες νεκρούς, που δεν δικαιώθηκαν καθόλου. Και βεβαια δεν είχε κανένα δικαίωμα να τους ξεχάσει μόνο και μόνο για να κερδίσει  και συμπάθεια ή γενικά "αποδοχή" και μπράβο ανθρώπων που όχι μόνο βρίσκονται απέναντί του, αλλά το βρίζουν σε κάθε ευκαιρία.

Από όλα όσα διάβασα διάλεξα 3 σχολια  που ταιριάζουν απόλυτα με τα όσα σκέφτηκα κι εγώ.

Τα σχόλια ήταν σε άρθρο του Lenin Reloaded που παρουσίασε σε ένα ποστ όλο την ποικιλία υβρεολογίου από δεξιά μέχρι αντιΚΚΕ αριστερά.

Σχόλιο πρώτο:

"Ένας εργάτης.
Το ότι αναφέρθηκε ο "Ρ" στο Χρόνη Μίσσιο δείχνει ότι δεν τον αγνοεί, αρα τον τιμά ξεχωρίζοντάς τον από το πλήθος, μέσα στο οποίο προφανώς υπήρξαν πολλοί και άγνωστοι, αξιότεροι και αυτού και πολλών άλλων, αγωνιστές που δεν έκαναν πίσω. Από που βγαίνει λοιπόν το ότι "δεν του έδειξε κανενα σεβασμό". Από το ότι το λένε ουρλιάζοντας τόσο πολλοί δεξιοί, ακροδεξιοί και αντι ΚΚΕ αριστεροί; Ούτε τον εβρισε, ούτε χολή έρριξε όπως λένε και πάλι πολλά στόματα μαζί κάνοντας επίθεση στο ένα στόμα του "Ρ". Τι περίμεναν δηλαδή όλοι αυτοί αλήθεια; Οτι θα έλεγε, δεν πειράζει που είπε ο Χ.Μ. "ευτυχώς που δεν πήραμε την εξουσία" δηλαδή "ευτυχώς που νίκησε ο φασισμός και ο δωσιλογισμος";Και καλά αυτός που τελικα άντεξε και σώθηκε. Οι άλλοι, οι χιλιάδες που χάθηκαν; Το "ευτυχώς" που είπε ισχύει και γι αυτούς; Τι σκληρή, απάνθρωπη και άδικη δήλωση από έναν τέτοιο άνθρωπο!Δεν ήταν πραγματικά απίστευτο;;; Ειλικρινά, πως μπορεί να ξεχνιούνται τέτοια πράγματα; Το ΚΚΕ πλήρωσε με το αίμα του αυτή τη σφαγή. Και μαζι τόσοι αγωνιστές, τόσος λαός και το κόμμα του που έμεινε σχεδόν 30 χρόνια στην παρανομία επειδή "ευτυχώς νικηθήκαμε" και μας σφάξανε!!
Πως θα φαινόταν σε όσους χάθηκαν αν ο "Ρ" έκανε μια τέτοια παραχώρηση και "μεγαλοψυχία"; Δε θα έμοιαζε με προδοσία φριχτή; Δυστυχώς μερικές φορές κάποιοι είναι αναγκασμένοι να παίρνουν το μέρος μόνο μιας πλευράς. Και ο "Ρ" πήρε την πλευρά των αγωνιστών κομμουνιστών που θυσιάστηκαν για ένα όραμα που πνίγηκε στο ίδιο το αίμα τους. Κάποιοι άλλοι έχουν συνηθίσει να είναι "χαλαροί" και να παίρνουν το μερος όλων των πλευρών-εκτός ΚΚΕ φυσικά- με τον πιο φυσικό τρόπο, και αυτό να το λένε ανθρωπιά. Αλλα στ'αλήθεια πιστεύει κανείς ότι κάποιος από όλους όσους αναφέρει το άρθρο συμπαθούσε το ΚΚΕ και απογοητεύτηκε; Απλά βρήκαν ευκαιρία και βγάλαν τα μαχαίρια και όση χολή είχαν μιλώντας για "σκατοψυχιά"-τι υπέροχος πολιτικός όρος- σε μια στιγμή που Ο "Ρ" δεν έψαξε για την πιο "καθωσπρέπει" διατύπωση αλλά είπε τα πραγματα όπως ήταν. Οτι ο κατα τα άλλα συμπαθέστατος Χ.Μίσσιος είχε εγκαταλείψει εδώ και χρόνια τη υπόθεση για την οποία είχε παλέψει παλιότερα. Πράγμα που τον είχε κάνει ακόμη πιο συμπαθή από ότι ήταν σε όλους τους κύκλους από δεξιά μέχρι αριστερά. Με λίγα λόγια ειλικρινά και από καρδιάς, καλό του ταξίδι, αλλά τι να κάνουμε, η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν πλέον ένας από αυτούς που πίστευαν ότι ο λαός μπορεί και του αξίζει να κερδίσει τη δική του εξουσία, δεν ήταν ένας από αυτούς που έχουμε ανάγκη ενώ έπρεπε και μπορούσε να είναι. Δεν πίστευε στην ανάγκη της πάλης για τη νίκη και την ευτυχια του λαού. Το έλεγε ο ίδιος άλλωστε και μάλιστα το έλεγε πολύ ωραία: "...νομίζω πως όταν ο άνθρωπος ξανακαταχτήσει την ανθρωπιά του, όταν ξαναρχίσει να δημιουργεί ανθρώπινο πολιτισμό, να γράφει πια την ιστορία κάθετα, όχι για λαούς και μάζες, αλλά για τον Παύλο, για τη Ρηνιώ, για την Ελένη, για το μαστρο – Στέφανο…" Γι αυτόν το όνειρο, δυστυχώς, είχε πεθάνει. Τό έλεγε κι αυτό ακόμη πιο ωραία:"Δε λυπάμαι που πεθαίνω, λυπάμαι που πεθαίνω μετά το θάνατο του ονείρου" Κι όταν κάποιος σαν το ΄Μίσσιο περνάει σε αυτό το στάδιο, ο αγώνας πονάει ακόμα πιο πολύ. Γιατί για μας το όνειρο δεν έχει πεθάνει. Είναι εδω μπροστά μας και το κυνηγάμε με τρέλα για να δικαιωθούν όλοι αυτοί που χάθηκαν σε κείνη την ήττα!
Φίλοι της άλλης πλευράς, είναι ωραίο να δείχνει κανείς "μεγαλοψυχία", αρκεί αυτή να μην πληγώνει και να μην προσβάλει αυτή τη μεγάλη υπόθεση που ξεπερνάει το δικό μας μικρό μέγεθος και μπόι , όποιο ΄κι αν είναι το όνομά μας, όποια κι αν είναι η μικρή και σπουδαία μας ιστορία.
Ένας ανώνυμος εργάτης που δεν έχει άλλο δρόμο από την πίστη στον αγώνα."

Σχόλιο 2ο
Αντωνης23 Νοεμβρίου 2012 12:49 π.μ.
Ήτανε με τον "Χρόνη" στον ΔΣΕ και παίζανε σφαλιάρες όλοι οι από πάνω, για αυτό το πήρανε συναισθηματικά.

Σχόλιο 3ο(απόσπασμα για συντομία κι οχι γιατι κατι ήταν λάθος)

1) Αν η ανακοίνωση ήταν μακροσκελέστερη, για να περιλαμβάνει την δράση και τον αλύγιστο αγώνα του Χ.Μ. στα κρατητήρια, θα έπρεπε -για να είμαστε δίκαιοι- να ήταν μακροσκελής και στο τι έκανε/είπε/πρότεινε από το '74 και δώθε και εκεί να δούμε σκούξιμο που θα πεφτε.
Ο "Ρ" προτίμησε να "κόψει" και από τα δύο. Ορθώς.

....

3) Ανάθεμα αν όλοι όσοι σκούζουν, έχουν διαβάσει έστω και μισό βιβλίο του.

...

6) Το θέμα είναι ότι βαράει ένα ταμπούρλο ο Κούλογλου και το Left.grκαι χορεύει το 1/5 του ελληνικού λαού...
αν αύριο βαρέσει αλλιώς το ταμπούρλο θα χορέψουν αλλιώς
και αυτό είναι και απογοητευτικό,
αλλά και απαξιωτικό για τους ίδιους τους χορευτές.
Τρία άτομα χτες με ρώτησαν για τον "Ρ" και τον Χ.Μ.
και στους τρεις απάντησα με ερώτηση αν ξέρουν για την απεργία στο ΙΚΕΑ,
και πως "έτυχε" να μη με ρωτάνε για αυτό;
Σε έναν μόνο απάντησα, ρωτώντας τον αν διάβασε τη νεκρολογία στο Ριζοσπάστη,
μου είπε όχι, και του είπα "να διαβάζεις Ριζοσπάστη".

...

Το "ευτυχώς που δεν πήραμε την εξουσία" που λέει το πρώτο σχόλιο αναφέρεται μάλλον σ' αυτή τη δήλωση του Χρ. Μίσσιου που βρήκα σε άλλο μπλογκ:

«..Δεν χάθηκε, δεν υπήρξε ευκαιρία, το '44. Εδώ πάνω έχει ένα ταβερνάκι. Το είχε ένας γέροντας, ο μακαρίτης πια ο Μπάρμπα – Βασίλης. Καθόμαστε μια μέρα και κουβεντιάζαμε. Εγώ αντάρτης, εκείνος στον εθνικό στρατό. Ήταν πολυβολητής. Εκεί που τα πίναμε και τα λέγαμε, αναρωτιόταν τι παραλογισμό ζήσαμε. Γυρνάω και του λέω: «Βασίλη καλά που κράταγες το πολυβόλο σου γερά, γιατί αν είχαμε κερδίσει εμείς θα καταστρέφαμε την Ελλάδα». Έτσι είναι τα πράγματα. Το επίπεδο της καθοδήγησης και του λαού ήταν τέτοιο, που δεν μπορούσε να στηρίξει ένα καινούργιο πολιτισμό, πέρα από το γεγονός ότι οι συνθήκες ήταν τέτοιες, που τι θα γινόμαστε; Μια Βουλγαρία, μια Αλβανία, κάτι τέτοιο…»

Καλό είναι λοιπόν πριν κανείς υποκύψει στα λεγόμενα των πολλών μεν, συγκεκριμένων και περίεργα"διαφορετικών δε", να ρίχνει μια πιο σφαιρική ματιά στα πράγματα και να κάνει έστω για λίγο τη σκέψη: 'Μήπως υπήρχε λόγος γι αυτές τις μόνο 90 λέξεις;", 'μήπως  όλο αυτό δεν είναι παρά άλλη μια επίθεση λάσπης με συγκεκριμένο  σκοπό"

Καλό ταξίδι λοιπόν στο Χρ.Μίσσιο μέσα από την καρδιά μας.

Για τα υπόλοιπα όμως δεν υπήρχε λόγος. Απλά κάποιοι έδειξαν και  πάλι ποιο είναι δυστυχώς το σταθερό πρόβλημά τους. Σε όλα τα άλλα είναι όσο "πρέπει" ελαστικοί.