“Ματαιοπονείτε, αν πιστεύετε ότι θα με κάνετε να στραφώ ενάντια στο Κόμμα μου” ξεκαθάρισε στους στρατοδίκες του ο Ν. Πλουμπίδης. Σήμερα, 60 χρόνια αργότερα, αυτό που δεν κατάφερε το αστικός κράτος με την απειλή της εκτέλεσης, επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ
Του
Αναστάση ΓΚΙΚΑ
(Ο Αναστάσης Γκίκας είναι συνεργάτης του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ)
Την ίδια στιγμή που χιλιάδες φίλοι και μέλη του ΚΚΕ τιμούσαν τη μνήμη και πολιτική παρακαταθήκη του Νίκου Μπελογιάννη (του κομμουνιστή, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, που εκτελέστηκε στις 30/3/1952 μαζί με τους συντρόφους του Η. Αργυριάδη, Ν. Καλούμενο και Δ. Μπάτση), στο Κερατσίνι πραγματοποιούνταν εκδήλωση «τιμής» στον Νίκο Πλουμπίδη (του επίσης κομμουνιστή, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, που εκτελέστηκε στις 14/8/1954). Η εκδήλωση αυτή, όμως, στην οποία υπήρξαν και εκτενείς αναφορές στον Μπελογιάννη, δεν ήταν για τον κομμουνιστή Πλουμπίδη, αλλά για έναν άλλο, δήθεν «αριστερό», «ανανεωτικό», «μη-δογματικό», έναν «αντι-ΚΚΕ» Πλουμπίδη. Η εν λόγω εκδήλωση δεν ήταν η πρώτη του είδους της. Είχαν προηγηθεί μια σειρά τέτοιες σε Ελευσίνα, Μαρούσι, κ.α., με πρωτοβουλία δυνάμεων που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι λαθροχειρίες, οι διαστρεβλώσεις και τα ψέματα που επιστρατεύτηκαν – διαποτισμένα με ένα άκρατο αντι-ΚΚΕ μίσος – για να αποσπαστούν οι δύο αυτοί κομμουνιστές ήρωες από το Κόμμα τους, να εμφανιστούν ως «ξένα σώματα» σε αυτό, ώστε να το χτυπήσουν – όχι μόνο στο τότε, αλλά κυρίως στο σήμερα – ξεπερνούν κάθε προηγούμενο (αν και πολλά από αυτά δεν είναι καινούργια, αλλά αποτελούν παλιό καλό αναμασημένο αντικομμουνισμό). Ας δούμε ορισμένα από αυτά που ειπώθηκαν, σημείο προς σημείο:
- Ο Πλουμπίδης, λέει, επιθυμούσε και επιδίωκε τη συνεργασία – ενότητα με την υπόλοιπη αριστερά (κύρια τους σοσιαλδημοκράτες) στο συνδικαλιστικό κίνημα, σε αντίθεση με το ΚΚΕ, που ακολουθούσε «στενή – σεχταριστική» γραμμή διαρκούς και ανειρήνευτης διαπάλης μαζί τους. Η γραμμή αυτή του ΚΚΕ, λέει, αποδείχθηκε λανθασμένη, γιατί τελικά οδήγησε στην επικράτηση των «συντηρητικών – δεξιών» στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Εκτός του ότι η «επιθυμία» αυτή του Πλουμπίδη δεν προκύπτει από απολύτως πουθενά, να θυμίσουμε στους κυρίους του ΣΥΡΙΖΑ, ότι ο ίδιος στη δίκη του το 1931 είχε χαρακτηρίσει τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία της Συνομοσπονδίας ως «προδότες», που «εξαπατούσαν τους υπαλλήλους με τις απειλές τους, ενώ ταυτόχρονα κατέβαλαν κάθε προσπάθεια για να εκφυλίσουν τον αγώνα» (αναφέρεται στην απεργία των δημοσίων υπαλλήλων, την οποία σήκωσαν μόνες τους οι ταξικές δυνάμεις κόντρα στη συμβιβασμένη ηγεσία του κινήματος – που τους κατηγορούσε μάλιστα ως διασπαστές – και για την οποία ο ίδιος σύρθηκε στα δικαστήρια).1
Οσο για την «ενότητα» με τους σοσιαλδημοκράτες, να θυμίσουμε στους κυρίους του ΣΥΡΙΖΑ, ότι στο 3ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ το 1926, επί δικτατορίας Πάγκαλου και με την αμέριστη συνδρομή της Ασφάλειας (που προχώρησε σε αθρόες συλλήψεις κομμουνιστών αντιπροσώπων για να αλλάξουν οι συσχετισμοί), οι σοσιαλδημοκράτες σε αγαστή συνεργασία με τους συντηρητικούς κατέλαβαν τη Συνομοσπονδία και μάλιστα εξέλεξαν και Γενικό Γραμματέα.
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και στο 4ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ το 1928 επί «δημοκρατίας» πια. Οι σοσιαλδημοκράτες έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην «αποκομμουνιστικοποίηση» του συνδικαλιστικού κινήματος που ξεκίνησε επί δικτατορίας το 1925 – 1926, με αυθαίρετους αποκλεισμούς από Συνέδρια, διαγραφές ταξικών σωματείων, κ.ο.κ., ενώ δεν υπήρξε σχεδόν απεργία για απεργία που να μην την υπονομεύσουν. «Ενότητα» με ποιους λοιπόν έπρεπε να κάνει το «στενόμυαλο» και «σεχταριστικό» ΚΚΕ; Με αυτούς; Βεβαίως αργότερα οι σοσιαλδημοκράτες τα σπάσανε με τους συντηρητικούς (βλ. 5ο και 6ο Συνέδριο ΓΣΕΕ) με τους πρώτους να εκτοπίζονται και τελικά να αποχωρούν από τη Συνομοσπονδία. Ετσι κυριάρχησαν οι συντηρητικοί στη ΓΣΕΕ (και όχι στο συνδικαλιστικό κίνημα γενικά, όπου οι ταξικές δυνάμεις είχαν κατακτήσει πρωτοπόρο – πρωταγωνιστικό ρόλο, έξω και πέρα από την εργοδοτική ΓΣΕΕ). Να θυμίσουμε, τέλος, πως ο Πλουμπίδης δεν υπήρξε απλά και μόνο ένα συνδικαλιστικό στέλεχος, αλλά διετέλεσε μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ταξικής Ενωτικής ΓΣΕΕ (καθώς και εκπρόσωπός της στην Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή), παίζοντας κεντρικό καθοδηγητικό ρόλο στη διαπάλη των ταξικών δυνάμεων με τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της ενσωμάτωσης στο κίνημα.
- Ο Πλουμπίδης, λέει, δεν εμφανίζονταν ανοιχτά ως ΚΚΕ. Πόσο πιο ανοιχτά θα μπορούσε να εμφανιστεί δηλαδή από το ότι υπήρξε κατ’ επανάληψη υποψήφιος βουλευτής του Κόμματος από το 1932 και μετά;
- Το Ιδιώνυμο, λέει, δεν ήταν κατά του ΚΚΕ (που ήταν ένα «περιθωριακό» κόμμα στο Μεσοπόλεμο), αλλά κατά του κινήματος (γενικά και αόριστα). Μάλιστα… Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των διωκόμενων με το Ιδιώνυμο ήταν μέλη ή οπαδοί του Κόμματος, συνδικαλιστές του ταξικού κινήματος, κ.ο.κ., αποτελεί μάλλον μια «σατανική» σύμπτωση. Βεβαίως, το Ιδιώνυμο στράφηκε και κατά ανθρώπων πέριξ ή ακόμα και έξω από το ΚΚΕ. Ο αντικομμουνισμός, όμως, σπάνια περιορίζεται μόνο στους κομμουνιστές, έχοντας ευρύτερο στόχο και συνέπειες στα δικαιώματα και τις ελευθερίες του λαού γενικότερα. Οσο για τα περί «περιθωριακού ΚΚΕ», το Κόμμα μπορεί πράγματι στις εκλογές, για μια σειρά λόγους, να μη σημείωνε υψηλά ποσοστά, η δύναμή του όμως στην εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό κίνημα ήταν πολλαπλάσια. Η αστική καταστολή δεν εκδηλώνεται μόνο για να αντιμετωπίσει κάποιον άμεσο «κίνδυνο» επανάστασης, αλλά και για να προλάβει ακριβώς αυτό τον κίνδυνο, για να τρομοκρατήσει, να ενσωματώσει (ως προς αυτό οι σκοποί του Ιδιωνύμου διατυπώνονται ξεκάθαρα και χωρίς μισόλογα).
- Το ΚΚΕ φταίει, λέει, για τη δικτατορία Μεταξά, γιατί η πολιτική των συμμαχιών του δεν του επέτρεψε να αναδειχθεί σε εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης της Αριστεράς. Οταν πια άλλαξε γραμμή στα πλαίσια των αντιφασιστικών μετώπων, ήταν αργά.
Εδώ, έχουμε μια αναμασημένη εκδοχή μιας παλιάς πολεμικής, πως για την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη φταίγαν οι κομμουνιστές (βγάζοντας λάδι την αστική τάξη, εξευμενίζοντας το βρώμικο ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας και αποκρύπτοντας την ουσία του φασισμού που είναι γέννημα-θρέμμα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος). «Ξεχνούν» πως το Κόμμα των Φιλελευθέρων έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του το Σύμφωνο Σοφούλη – Σκλάβαινα (που συνήφθη στα πλαίσια της πολιτικής του αντιφασιστικού μετώπου) για την «καταπολέμηση των δικτατορικών φασιστικών τάσεων» και την κρίσιμη ώρα έδωσε ψήφο ανοχής στην κυβέρνηση Μεταξά, ανοίγοντας το δρόμο για τη δικτατορία της 4ηςΑυγούστου.
- Το 1945, λέει, η «δυσμένεια» του Πλουμπίδη – που υπήρχε δήθεν ήδη από το Μεσοπόλεμο – έγινε «εκκαθάριση» (δεν υπερβάλουμε, αυτή ακριβώς η λέξη χρησιμοποιήθηκε). «Εκκαθάριση», που μάλιστα συνδέονταν (με μαγικό τρόπο) με «ανάλογες» «εκκαθαρίσεις» σε άλλα ΚΚ (να και η κακή Σοβιετική Ενωση): με τη δίκη του Ράικ στην Ουγγαρία το 1949, κ.α. τέτοια τινά. Το πώς ο «εκκαθαρισμένος» Πλουμπίδης εκλέχθηκε στο 7ο Συνέδριο του Κόμματος στην Κεντρική του Επιτροπή, πώς το 1949 ορίστηκε από το Κόμμα υπεύθυνος του παράνομου κομματικού κλιμακίου του ΚΚΕ στην Ελλάδα, είναι πράγματι απορίας άξιο!
Μπελογιάννης και Καλούμενος οδηγούνται σιδεροδέσμιοι στο δικαστήριο. Θα υπερασπιστούν το Κόμμα, τις αρχές και την ιδεολογία του μέχρι την τελευταία τους πνοή
- Ο Μπελογιάννης, λέει, ήρθε στην Ελλάδα το 1950 με σκοπό την ανασυγκρότηση της Αριστεράς! Γι’ αυτό και εκτελέστηκε, γιατί ντόπια και ξένη αντίδραση φοβόντουσαν την ανασυγκρότηση της Αριστεράς! Διαζύγιο με την πραγματικότητα! Ο Νίκος Μπελογιάννης ήρθε στην Ελλάδα με σκοπό την ανασυγκρότηση των παράνομων κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ και γι’ αυτό ακριβώς το αστικό κράτος τον εξόντωσε (και γιατί βεβαίως ήταν στέλεχος του Κόμματος). Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας όχι μόνο δε «φοβόταν», αλλά και επιδίωκε την ύπαρξη μιας «Αριστεράς» που θα αποτελούσε όχημα για την υπονόμευση ή απομόνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος (όπως αποκαλύπτεται άλλωστε και από έγγραφα του ίδιου του αστικού κράτους, όπως στα Δελτία Πληροφοριών της 26ηςΜαρτίου και 13ης Νοεμβρίου του 1951 που εμπεριέχονται στο αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών). Στις αλλεπάλληλες Εκθέσεις του Foreign Office της περιόδου (LAB13/464, FO371/95117, FO371/130015, κ.α.) πουθενά δεν γίνεται λόγος για φόβο απέναντι στην «ανασυγκρότηση» της «Αριστεράς». Τουναντίον, μόνιμος φόβος και ανησυχία τους ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα, η επιρροή που συνέχιζε να ασκεί – ιδιαίτερα στις εργαζόμενες μάζες – παρά την ήττα του ένοπλου αγώνα και η απαράμιλλη αντοχή του στις διώξεις. Αυτό, βεβαίως, δε σημαίνει ότι δεν διωκόταν και η ΕΔΑ, γενικά κάθε συνεργαζόμενος με το ΚΚΕ. Αλλά πάνω απ’ όλα η παράνομη κομματική οργάνωση ενδιέφερε…
Οι ανακρίβειες και οι διαστρεβλώσεις δεν εξαντλούνται στα παραπάνω. Κάθε πρόταση σχεδόν που ειπώθηκε εμπεριείχε και μια πολεμική στο ΚΚΕ. Η ουσία ποια είναι; Ο χαρακτήρας, οι αρχές και η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος στο σήμερα. Αυτά θέλουν να χτυπήσουν μέσα από μια αυθαίρετη απόσπαση ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ (όπως ο Πλουμπίδης, ο Μπελογιάννης, κ.α.) από το Κόμμα τους, αλλά και των συνθηκών στις οποίες έδρασαν, δημιουργώντας – μεταξύ άλλων – συνειρμούς σε σχέση με την «ενότητα της αριστεράς»! Στο πλαίσιο αυτό, τους αποδίδουν απόψεις και αντιλήψεις που βεβαίως δεν ανήκαν στους ίδιους, αλλά μετεμφυτεύτηκαν με λαθροχειρία και εκ των υστέρων προς εξυπηρέτηση αυτής της πολεμικής. Ετσι, οι Πλουμπίδης και Μπελογιάννης εμφανίζονται ως διαφοροποιούμενοι έως και αντίθετοι στην πολιτική και φυσιογνωμία του ΚΚΕ: ως «ανανεωτές» απέναντι σε μια «σκληροπυρηνική», «δογματική» ηγεσία, ως υποστηρικτές μιας πιο «πλατιάς» συμμαχίας με άλλες δυνάμεις σε αντίθεση με μια πολιτική «στενή», «περιχαράκωσης» και «απομονωτισμού» του Κόμματος. Ο μεν Μπελογιάννης φέρεται ως αντίθετος στις παράνομες οργανώσεις αν και ήταν ο ίδιος υπεύθυνος γι’ αυτές, ενώ ο Πλουμπίδης ως διαφοροποιούμενος στην πολιτική συμμαχιών του Κόμματος, ενώ υλοποιούσε ακριβώς αυτή. Ισχυρίζονται μάλιστα πως ως αποτέλεσμα της δήθεν αντίθεσής τους απέναντι στο Κόμμα, έπεσαν «θύματα» ενός «ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος» με πυρήνα τον ίδιο τον Γενικό του Γραμματέα Νίκο Ζαχαριάδη (που τον μεν Μπελογιάννη θυσίασε ως ήρωα και τον δε Πλουμπίδη ως προδότη).
Πέρα, βεβαίως, από το ζήτημα της λαθροχειρίας, της αυθαίρετης ιδιοποίησης και της μη-αντικειμενικής αποτύπωσης του κομμουνιστή, η συγκεκριμένη πρακτική ενέχει και στοιχεία υποτίμησης, τραγικότητας – αν όχι και προσβολής – στη μνήμη του αγωνιστή, που έδωσε ακόμα και την ίδια του τη ζωή με το ΚΚΕ στα χείλη. Ας το καταλάβουν καλά οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ: Οι Πλουμπίδης και Μπελογιάννης ήταν τέκνα του ΚΚΕ, γαλουχημένοι με τις ιδέες και τις αξίες του, σφυρηλατημένοι με τους πολύχρονους ηρωικούς αγώνες του. Αν νομίζουν ότι μπορούν έτσι απλά να τους καπηλεύονται για να το κτυπούν, ευελπιστώντας ενδεχομένως και να ψαρέψουν σε θολά νερά (αλά ΠΑΣΟΚ δεκαετίας ’80) πλανώνται πλάνην οικτράν. Τούτο το Κόμμα δεν είναι χτεσινό.
1. Ριζοσπάστης, 17/3/1931
Πηγή: Ριζοσπάστης
Οι λαθροχειρίες, οι διαστρεβλώσεις και τα ψέματα που επιστρατεύτηκαν – διαποτισμένα με ένα άκρατο αντι-ΚΚΕ μίσος – για να αποσπαστούν οι δύο αυτοί κομμουνιστές ήρωες από το Κόμμα τους, να εμφανιστούν ως «ξένα σώματα» σε αυτό, ώστε να το χτυπήσουν – όχι μόνο στο τότε, αλλά κυρίως στο σήμερα – ξεπερνούν κάθε προηγούμενο (αν και πολλά από αυτά δεν είναι καινούργια, αλλά αποτελούν παλιό καλό αναμασημένο αντικομμουνισμό). Ας δούμε ορισμένα από αυτά που ειπώθηκαν, σημείο προς σημείο:
- Ο Πλουμπίδης, λέει, επιθυμούσε και επιδίωκε τη συνεργασία – ενότητα με την υπόλοιπη αριστερά (κύρια τους σοσιαλδημοκράτες) στο συνδικαλιστικό κίνημα, σε αντίθεση με το ΚΚΕ, που ακολουθούσε «στενή – σεχταριστική» γραμμή διαρκούς και ανειρήνευτης διαπάλης μαζί τους. Η γραμμή αυτή του ΚΚΕ, λέει, αποδείχθηκε λανθασμένη, γιατί τελικά οδήγησε στην επικράτηση των «συντηρητικών – δεξιών» στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Εκτός του ότι η «επιθυμία» αυτή του Πλουμπίδη δεν προκύπτει από απολύτως πουθενά, να θυμίσουμε στους κυρίους του ΣΥΡΙΖΑ, ότι ο ίδιος στη δίκη του το 1931 είχε χαρακτηρίσει τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία της Συνομοσπονδίας ως «προδότες», που «εξαπατούσαν τους υπαλλήλους με τις απειλές τους, ενώ ταυτόχρονα κατέβαλαν κάθε προσπάθεια για να εκφυλίσουν τον αγώνα» (αναφέρεται στην απεργία των δημοσίων υπαλλήλων, την οποία σήκωσαν μόνες τους οι ταξικές δυνάμεις κόντρα στη συμβιβασμένη ηγεσία του κινήματος – που τους κατηγορούσε μάλιστα ως διασπαστές – και για την οποία ο ίδιος σύρθηκε στα δικαστήρια).1
Οσο για την «ενότητα» με τους σοσιαλδημοκράτες, να θυμίσουμε στους κυρίους του ΣΥΡΙΖΑ, ότι στο 3ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ το 1926, επί δικτατορίας Πάγκαλου και με την αμέριστη συνδρομή της Ασφάλειας (που προχώρησε σε αθρόες συλλήψεις κομμουνιστών αντιπροσώπων για να αλλάξουν οι συσχετισμοί), οι σοσιαλδημοκράτες σε αγαστή συνεργασία με τους συντηρητικούς κατέλαβαν τη Συνομοσπονδία και μάλιστα εξέλεξαν και Γενικό Γραμματέα.
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και στο 4ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ το 1928 επί «δημοκρατίας» πια. Οι σοσιαλδημοκράτες έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην «αποκομμουνιστικοποίηση» του συνδικαλιστικού κινήματος που ξεκίνησε επί δικτατορίας το 1925 – 1926, με αυθαίρετους αποκλεισμούς από Συνέδρια, διαγραφές ταξικών σωματείων, κ.ο.κ., ενώ δεν υπήρξε σχεδόν απεργία για απεργία που να μην την υπονομεύσουν. «Ενότητα» με ποιους λοιπόν έπρεπε να κάνει το «στενόμυαλο» και «σεχταριστικό» ΚΚΕ; Με αυτούς; Βεβαίως αργότερα οι σοσιαλδημοκράτες τα σπάσανε με τους συντηρητικούς (βλ. 5ο και 6ο Συνέδριο ΓΣΕΕ) με τους πρώτους να εκτοπίζονται και τελικά να αποχωρούν από τη Συνομοσπονδία. Ετσι κυριάρχησαν οι συντηρητικοί στη ΓΣΕΕ (και όχι στο συνδικαλιστικό κίνημα γενικά, όπου οι ταξικές δυνάμεις είχαν κατακτήσει πρωτοπόρο – πρωταγωνιστικό ρόλο, έξω και πέρα από την εργοδοτική ΓΣΕΕ). Να θυμίσουμε, τέλος, πως ο Πλουμπίδης δεν υπήρξε απλά και μόνο ένα συνδικαλιστικό στέλεχος, αλλά διετέλεσε μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ταξικής Ενωτικής ΓΣΕΕ (καθώς και εκπρόσωπός της στην Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή), παίζοντας κεντρικό καθοδηγητικό ρόλο στη διαπάλη των ταξικών δυνάμεων με τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της ενσωμάτωσης στο κίνημα.
- Ο Πλουμπίδης, λέει, δεν εμφανίζονταν ανοιχτά ως ΚΚΕ. Πόσο πιο ανοιχτά θα μπορούσε να εμφανιστεί δηλαδή από το ότι υπήρξε κατ’ επανάληψη υποψήφιος βουλευτής του Κόμματος από το 1932 και μετά;
- Το Ιδιώνυμο, λέει, δεν ήταν κατά του ΚΚΕ (που ήταν ένα «περιθωριακό» κόμμα στο Μεσοπόλεμο), αλλά κατά του κινήματος (γενικά και αόριστα). Μάλιστα… Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των διωκόμενων με το Ιδιώνυμο ήταν μέλη ή οπαδοί του Κόμματος, συνδικαλιστές του ταξικού κινήματος, κ.ο.κ., αποτελεί μάλλον μια «σατανική» σύμπτωση. Βεβαίως, το Ιδιώνυμο στράφηκε και κατά ανθρώπων πέριξ ή ακόμα και έξω από το ΚΚΕ. Ο αντικομμουνισμός, όμως, σπάνια περιορίζεται μόνο στους κομμουνιστές, έχοντας ευρύτερο στόχο και συνέπειες στα δικαιώματα και τις ελευθερίες του λαού γενικότερα. Οσο για τα περί «περιθωριακού ΚΚΕ», το Κόμμα μπορεί πράγματι στις εκλογές, για μια σειρά λόγους, να μη σημείωνε υψηλά ποσοστά, η δύναμή του όμως στην εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό κίνημα ήταν πολλαπλάσια. Η αστική καταστολή δεν εκδηλώνεται μόνο για να αντιμετωπίσει κάποιον άμεσο «κίνδυνο» επανάστασης, αλλά και για να προλάβει ακριβώς αυτό τον κίνδυνο, για να τρομοκρατήσει, να ενσωματώσει (ως προς αυτό οι σκοποί του Ιδιωνύμου διατυπώνονται ξεκάθαρα και χωρίς μισόλογα).
- Το ΚΚΕ φταίει, λέει, για τη δικτατορία Μεταξά, γιατί η πολιτική των συμμαχιών του δεν του επέτρεψε να αναδειχθεί σε εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης της Αριστεράς. Οταν πια άλλαξε γραμμή στα πλαίσια των αντιφασιστικών μετώπων, ήταν αργά.
Εδώ, έχουμε μια αναμασημένη εκδοχή μιας παλιάς πολεμικής, πως για την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη φταίγαν οι κομμουνιστές (βγάζοντας λάδι την αστική τάξη, εξευμενίζοντας το βρώμικο ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας και αποκρύπτοντας την ουσία του φασισμού που είναι γέννημα-θρέμμα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος). «Ξεχνούν» πως το Κόμμα των Φιλελευθέρων έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του το Σύμφωνο Σοφούλη – Σκλάβαινα (που συνήφθη στα πλαίσια της πολιτικής του αντιφασιστικού μετώπου) για την «καταπολέμηση των δικτατορικών φασιστικών τάσεων» και την κρίσιμη ώρα έδωσε ψήφο ανοχής στην κυβέρνηση Μεταξά, ανοίγοντας το δρόμο για τη δικτατορία της 4ηςΑυγούστου.
- Το 1945, λέει, η «δυσμένεια» του Πλουμπίδη – που υπήρχε δήθεν ήδη από το Μεσοπόλεμο – έγινε «εκκαθάριση» (δεν υπερβάλουμε, αυτή ακριβώς η λέξη χρησιμοποιήθηκε). «Εκκαθάριση», που μάλιστα συνδέονταν (με μαγικό τρόπο) με «ανάλογες» «εκκαθαρίσεις» σε άλλα ΚΚ (να και η κακή Σοβιετική Ενωση): με τη δίκη του Ράικ στην Ουγγαρία το 1949, κ.α. τέτοια τινά. Το πώς ο «εκκαθαρισμένος» Πλουμπίδης εκλέχθηκε στο 7ο Συνέδριο του Κόμματος στην Κεντρική του Επιτροπή, πώς το 1949 ορίστηκε από το Κόμμα υπεύθυνος του παράνομου κομματικού κλιμακίου του ΚΚΕ στην Ελλάδα, είναι πράγματι απορίας άξιο!
Μπελογιάννης και Καλούμενος οδηγούνται σιδεροδέσμιοι στο δικαστήριο. Θα υπερασπιστούν το Κόμμα, τις αρχές και την ιδεολογία του μέχρι την τελευταία τους πνοή
- Ο Μπελογιάννης, λέει, ήρθε στην Ελλάδα το 1950 με σκοπό την ανασυγκρότηση της Αριστεράς! Γι’ αυτό και εκτελέστηκε, γιατί ντόπια και ξένη αντίδραση φοβόντουσαν την ανασυγκρότηση της Αριστεράς! Διαζύγιο με την πραγματικότητα! Ο Νίκος Μπελογιάννης ήρθε στην Ελλάδα με σκοπό την ανασυγκρότηση των παράνομων κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ και γι’ αυτό ακριβώς το αστικό κράτος τον εξόντωσε (και γιατί βεβαίως ήταν στέλεχος του Κόμματος). Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας όχι μόνο δε «φοβόταν», αλλά και επιδίωκε την ύπαρξη μιας «Αριστεράς» που θα αποτελούσε όχημα για την υπονόμευση ή απομόνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος (όπως αποκαλύπτεται άλλωστε και από έγγραφα του ίδιου του αστικού κράτους, όπως στα Δελτία Πληροφοριών της 26ηςΜαρτίου και 13ης Νοεμβρίου του 1951 που εμπεριέχονται στο αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών). Στις αλλεπάλληλες Εκθέσεις του Foreign Office της περιόδου (LAB13/464, FO371/95117, FO371/130015, κ.α.) πουθενά δεν γίνεται λόγος για φόβο απέναντι στην «ανασυγκρότηση» της «Αριστεράς». Τουναντίον, μόνιμος φόβος και ανησυχία τους ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα, η επιρροή που συνέχιζε να ασκεί – ιδιαίτερα στις εργαζόμενες μάζες – παρά την ήττα του ένοπλου αγώνα και η απαράμιλλη αντοχή του στις διώξεις. Αυτό, βεβαίως, δε σημαίνει ότι δεν διωκόταν και η ΕΔΑ, γενικά κάθε συνεργαζόμενος με το ΚΚΕ. Αλλά πάνω απ’ όλα η παράνομη κομματική οργάνωση ενδιέφερε…
Οι ανακρίβειες και οι διαστρεβλώσεις δεν εξαντλούνται στα παραπάνω. Κάθε πρόταση σχεδόν που ειπώθηκε εμπεριείχε και μια πολεμική στο ΚΚΕ. Η ουσία ποια είναι; Ο χαρακτήρας, οι αρχές και η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος στο σήμερα. Αυτά θέλουν να χτυπήσουν μέσα από μια αυθαίρετη απόσπαση ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ (όπως ο Πλουμπίδης, ο Μπελογιάννης, κ.α.) από το Κόμμα τους, αλλά και των συνθηκών στις οποίες έδρασαν, δημιουργώντας – μεταξύ άλλων – συνειρμούς σε σχέση με την «ενότητα της αριστεράς»! Στο πλαίσιο αυτό, τους αποδίδουν απόψεις και αντιλήψεις που βεβαίως δεν ανήκαν στους ίδιους, αλλά μετεμφυτεύτηκαν με λαθροχειρία και εκ των υστέρων προς εξυπηρέτηση αυτής της πολεμικής. Ετσι, οι Πλουμπίδης και Μπελογιάννης εμφανίζονται ως διαφοροποιούμενοι έως και αντίθετοι στην πολιτική και φυσιογνωμία του ΚΚΕ: ως «ανανεωτές» απέναντι σε μια «σκληροπυρηνική», «δογματική» ηγεσία, ως υποστηρικτές μιας πιο «πλατιάς» συμμαχίας με άλλες δυνάμεις σε αντίθεση με μια πολιτική «στενή», «περιχαράκωσης» και «απομονωτισμού» του Κόμματος. Ο μεν Μπελογιάννης φέρεται ως αντίθετος στις παράνομες οργανώσεις αν και ήταν ο ίδιος υπεύθυνος γι’ αυτές, ενώ ο Πλουμπίδης ως διαφοροποιούμενος στην πολιτική συμμαχιών του Κόμματος, ενώ υλοποιούσε ακριβώς αυτή. Ισχυρίζονται μάλιστα πως ως αποτέλεσμα της δήθεν αντίθεσής τους απέναντι στο Κόμμα, έπεσαν «θύματα» ενός «ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος» με πυρήνα τον ίδιο τον Γενικό του Γραμματέα Νίκο Ζαχαριάδη (που τον μεν Μπελογιάννη θυσίασε ως ήρωα και τον δε Πλουμπίδη ως προδότη).
Πέρα, βεβαίως, από το ζήτημα της λαθροχειρίας, της αυθαίρετης ιδιοποίησης και της μη-αντικειμενικής αποτύπωσης του κομμουνιστή, η συγκεκριμένη πρακτική ενέχει και στοιχεία υποτίμησης, τραγικότητας – αν όχι και προσβολής – στη μνήμη του αγωνιστή, που έδωσε ακόμα και την ίδια του τη ζωή με το ΚΚΕ στα χείλη. Ας το καταλάβουν καλά οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ: Οι Πλουμπίδης και Μπελογιάννης ήταν τέκνα του ΚΚΕ, γαλουχημένοι με τις ιδέες και τις αξίες του, σφυρηλατημένοι με τους πολύχρονους ηρωικούς αγώνες του. Αν νομίζουν ότι μπορούν έτσι απλά να τους καπηλεύονται για να το κτυπούν, ευελπιστώντας ενδεχομένως και να ψαρέψουν σε θολά νερά (αλά ΠΑΣΟΚ δεκαετίας ’80) πλανώνται πλάνην οικτράν. Τούτο το Κόμμα δεν είναι χτεσινό.
1. Ριζοσπάστης, 17/3/1931
Πηγή: Ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου