«Μοντέλο Cosco» -Το παράδειγμα του Χονγκ Κονγκ

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

...και πίσω από τη βιτρίνα είναι τα κλουβιά της

«Ανεμος επενδύσεων»πνέει στη χώρα. Το εγγυάται η διατρανωθείσα αποφασιστικότητα της κυβέρνησης. Το επιβεβαιώνουν οι «παπαγάλοι» της σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους. Το εξαγγέλλουν τα κυβερνητικά ΜΜΕ.


«Τα δίνουν όλα για τις επενδύσεις», πανηγύριζαν από την πρώτη σελίδα τους τα «Νέα».

Οι «επενδύσεις», λέει η κυβέρνηση, θα φέρουν «ανάπτυξη». Χωρίς να κρύβουν τι εννοούν οι κυβερνώντες, αλλά και για να αποδείξουν ότι οι υποσχέσεις τους περί «ανάπτυξης» δεν είναι κούφια λόγια, φέρνουν πάντα ως παράδειγμα ένα συγκεκριμένο είδος «επένδυσης»:

Το παράδειγμά τους είναι η Cosco...

Θεωρούν το παράδειγμα της Cosco, υποβασταζόμενο καθώς είναι από τον στερεότυπο πολιτικό λόγο και την προπαγάνδα της λοβοτομής, ότι δικαιώνει την πολιτική τους.

*


«Επενδύσεις» τύπου Cosco, σε όλη την Ελλάδα, λοιπόν...

Αυτό είναι το «επενδυτικό» πρότυπο πάνω στο οποίο στηρίζεται το «αναπτυξιακό» τους μοντέλο.

Για να είμαστε δίκαιοι, πάντως, η παραπάνω δεν είναι μια πολιτική που την ανακάλυψαν μόνοι τους οι κυβερνώντες. Είναι μια κοινά αποφασισμένη πολιτική στο πλαίσιο της ΕΕ. Χαρακτηριστικό είναι, για παράδειγμα, ότι στο κείμενο των πολιτικών συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, το Δεκέμβρη του 2010, αναφέρονται τα εξής:

«Το κόστος εργασίας θα βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση και θα συγκρίνεται με άλλα κράτη της Ευρωζώνης και των κύριων εμπορικών εταίρων της ΕΕ (...)».



Θυμίζουμε ότι στους βασικούς «εμπορικούς εταίρους» (βλέπε: ανταγωνιστές) της ΕΕ, συμπεριλαμβάνεται η Κίνα.

Αρα στην Ελλάδα θα έχουμε:

α) Μισθολογικό και εργασιακό καθεστώς τύπου Κίνας (εξ ου και η «προετοιμασία» της κοινής γνώμης για την επερχόμενη νέα μείωση του κατώτατου μισθού) αφού με αυτό τον τρόπο, μειώνοντας το «κόστος εργασίας», θα γίνει «προσέλκυση επενδυτών» και

β) «επενδύσεις» τύπου Cosco, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη δημόσια περιουσία, για την καταλήστευση του εγχώριου πλούτου, για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, για την εξασφάλιση συνθηκών ασυδοσίας στη δράση των πολυεθνικών που αφορά σε όλους τους τομείς, από την (εικονική) φορολόγησή τους μέχρι την εγκληματική περιβαλλοντική τους συμπεριφορά.

*

Πολλά θα μπορούσε να σημειώσει κανείς, επικαλούμενος την εγχώρια πραγματικότητα, τη σύγχρονη και παλιότερη ιστορία του τόπου, για το πόσο απέχει από την αλήθεια αυτή η πολιτική να εμφανίζεται σαν «νέα» και «αναπτυξιακή».


Εντελώς ενδεικτικά σημειώνουμε:

Το «αναπτυξιακό» μοντέλο, όπως βαφτίζεται από την κυβέρνηση η πολιτική με την οποία παρέχεται «ΓΗΝ ΚΑΙ ΥΔΩΡ» στα μονοπώλια, μας οδηγεί σε μια εποχή τόσο «νέα», όσο «νέα» ήταν η εποχή τηςαμερικανικής «Ούλεν» στις αρχές του περασμένου αιώνα.

Τα όσα προωθεί η κυβέρνηση είναι εξίσου «νέα» με την εποχή της δικτατορίας του Πάγκαλου και την έλευση, τότε, τηςαγγλικής «Πάουερ».

Είναι τόσο «αναπτυξιακή» η εποχή που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, όσο «νέα» είναι η δεκαετία του 1960, όταν ήρθε στην Ελλάδα η γαλλική «Πεσινέ».

Αυτά που υπόσχεται η κυβέρνηση είναι τόσο «αναπτυξιακά», όσο «αναπτυξιακό» μπορεί να είναι για το λαό το γεγονός ότι η διετής πλέον παρουσία στην Ελλάδα της κινεζικής Cosco αποτελεί συνώνυμο της εργασιακής βαρβαρότητας και των αλυσιδωτών συνεπειών στην εκτίναξη της ανεργίας που έχει επιφέρει η λειτουργία της στο λιμάνι.

*
Ομως, πέρα από τις εγχώριες αποδείξεις που έχουμε για το πού οδηγούνται τα πράγματα με αυτή την πολιτική, είναι εξαιρετικά πολύτιμο να δούμε τις συνέπειες αυτής της πολιτικής στην... κοιτίδα τους.

Γιατί αν σήμερα στην Ελλάδα γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ποιες είναι οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, τα πράγματα στην Κίνα μπορούν να μας δώσουν μια ασφαλή εικόνα για τις συνέπειες που φέρνει στο λαό όχι μόνο η καπιταλιστική κρίση, αλλά και η καπιταλιστική «ανάπτυξη».

Αυτή η «ανάπτυξη», δηλαδή, που μας υπόσχονται οι κυβερνώντες.

Θα πάρουμε, λοιπόν, ως υπόδειγμα την «καλύτερη» εκδοχή της Κίνας και του «μοντέλου Cosco».

Το παράδειγμα του Χονγκ Κονγκ.



Το Χονγκ Κονγκ, μια πόλη περίπου 7,5 εκατομμυρίων ανθρώπων, σύμφωνα με την έκθεση του ΔΝΤ (Σεπτέμβρης 2011) βρίσκεται από το 2010 στην 8η θέση του κόσμου όσον αφορά στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Είναι η πλουσιότερη πόλη της Ασίας. Εμφανίζει τα υψηλότερα επίπεδα «ανάπτυξης» καθ' όλη τη δεκαετία και με ρυθμούς 8% ειδικά για το 2012 και το 2013. Το άλμα ανόδου που παρουσίασε το χρηματιστήριο του Χονγκ Κονγκ στις 31/12/2012 ήταν το μεγαλύτερο της διετίας.

Πόση περισσότερη «ανάπτυξη», επομένως, να ζητήσει κανείς...

*
Αλλά τι, αλήθεια, σημαίνει αυτή η «ανάπτυξη» για το λαό;

Η απάντηση δίνεται, μεταξύ άλλων, στο ρεπορτάζ του Βρετανού φωτογράφου Brian Cassey.

Εκεί, λοιπόν, στην πλουσιότερη πόλη της Ασίας, εκεί που το «μοντέλο Cosco» μεσουρανεί, το 1/3 του πληθυσμού, περί τα 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι δηλαδή, «ζουν» σε «δημόσια ενοικιαζόμενα σπίτια», όπως βαφτίζονται οι τρώγλες και τα παραπήγματα.

Εκεί, στην πλουσιότερη πόλη της Ασίας, εκεί που το «μοντέλο Cosco» μεσουρανεί, στο πρώτο εξάμηνο του 2012 καταγράφηκαν επίσημα 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι να τελούν υπό καθεστώς απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης.

Εκεί, στην πλουσιότερη πόλη της Ασίας, εκεί που το «μοντέλο Cosco» μεσουρανεί, οι πιο φτωχοί κι από τους φτωχούς στοιβάζονται σε ενοικιαζόμενα μεταλλικά κλουβιά διαστάσεων 1,7 μ. Χ 0,7 μ.,εγκατεστημένα σε εγκαταλειμμένες πολυκατοικίες και σε ερειπωμένα κτίρια, «ζουν» μέσα σε δωμάτια που το καθένα στεγάζει και 20 τέτοια σιδερένια κλουβιά.



Αυτή είναι η βιτρίνα της «ανάπτυξης»...
Αυτά είναι τα «σπίτια» τους. Αυτή είναι η «ζωή» τους. Γιατί αυτή τη «ζωή» τους επιτρέπει να έχουν η «ανάπτυξη» σύμφωνα με το κινεζικό, με το καταριανό, με το γαλλικό, με το ελληνικό και με το κάθε λογής καπιταλιστικό «μοντέλο Cosco»...