Αγώνες, Τραγούδι, ΟΞΥΓΟΝΟ

αριστερά και πολιτική

.
Λόγω φόρτου εργασίας δεν κατάφερα να πω πόσο  όμορφα περάσαμε το Σάββατο 2/10 στο ΟΞΥΓΌΝΟ!



Κάποια στιγμή ακούγοντας νέα και παλιά τραγούδια, από αυτά που πλάθουν ενεργές και μαχητικές συνειδήσεις και όχι άβουλους καταναλωτές μουσικής, είπα μέσα μου: ΝΑ ΛΙΓΟ ΟΞΥΓΟΝΟ!

Όμως μη γελιόμαστε, ήταν πολύ λίγο. Αν δεν πάρουμε την υπόθεση των αγώνων στα χέρια μας, η μουσική θα ακούγεται πάντα από μακριά σαν κάποιο καθήκον να μας θυμίζει.. Δεν θα γίνει κτήμα και εργαλείο στη μάχη που δίνουμε.

Το λέω γιατί πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που και στην Αριστερά το τραγούδι ήταν και όργανο μάχης. Έχει μετατραπεί για πολλούς από εμάς σε όργανο επανάπαυσης σε παλιές καλές στιγμές και σε δάφνες που δεν ξανανθίζουν. Καιρός να αλλάξει το πράμα. Να γίνει το τραγούδι μέρος των μαχών και οι μάχες μας τραγούδι.

Την άλλη φορά να συνδυάσουμε μια παρουσίαση με μια μαχητική εκδήλωση με τίγκα το χώρο σαν σε προετοιμασία μάχης.

Να ευχαριστήσουμε τον Γιώργο τον Σαρρή που με πολύ κόπο και αγωνία έφερε σε πέρας αυτές τις παρουσιάσεις, και τον Δ. Ζμπέκο, που συνέβαλε στην όμορφη βραδιά.

Να πω όμως ότι στις πλάτες τους, ιδίως του Γιώργου Σαρρή, πέφτει ένα μέρος από το καθήκον να ενώσουν ξανά το τραγούδι και τη διασκέδαση με τις μάχες της νέας γενιάς και τους αγώνες του λαού. Βαρύ το καθήκον; Μα σε όλους πλέον το καθήκον είναι βαρύ….

Στέργιος