Κοκτέιλ Μολότωφ #126

Lenin reloaded

Ήταν κάποτε κάποιοι φίλοι που τους άρεσε να παίζουνε άλογα για στοιχήματα στο ιπποδρομείο. Μια μέρα διάλεξαν ένα άλογο για να παίζουν. Ήταν ανόητοι φίλοι. Επειδή μερικές φορές τάισαν το άλογο, επειδή μερικές φορές το χάιδεψαν, το θεωρούσαν κτήμα τους, δικό τους. Καθόντουσαν στην κερκίδα και το έβλεπαν να τρέχει και έλαμπαν με την περηφάνεια του ιδιοκτήτη. Και με την ίδια περηφάνεια, μια μέρα που το άλογο σκόνταψε, ταλαιπωρημένο καθώς ήταν απ' τις κούρσες καθημερινά, πήραν την καραμπίνα εκνευρισμένοι και χολερικοί να το σκοτώσουν: -"Εμείς δεν θέλουμε ένα σακάτικο άλογο!" έλεγαν οι φίλοι όλοι μαζί. "Θέλουμε το άλογό μας να κερδίζει."

Το άλογο τους κοίταζε, αλλά επειδή δεν μπορούσε να μιλήσει σε γλώσσα που να καταλαβαίνουν οι φίλοι, δεν μπορούσε και να τους εξηγήσει ότι σε ένα άλλο επίπεδο του ιπποδρομείου, ένα ανώτερο, ας το πούμε, ιπποδρομιακό επίπεδο, ήταν και οι ίδιοι άλογα για άλλους αυτόκλητους ιδιοκτήτες, που είχαν επίσης στοιχηματίσει επάνω τους, όχι όμως πως θα κερδίζουν διαρκώς, αλλά αντίθετα, πως θα μείνουν για πάντα μια παρέα από πολύ ανόητους φίλους, που νομίζουν πως παίζουν στα άλογα, ενώ παίζονται σαν άλογα και άλογο δεν είχανε στα αλήθεια δικό τους κανένα.

Αυτό ήταν το δεύτερο στοίχημα. Και το στοίχημα κερδιζόταν.