Μέρες με μικρό

Ελληνοφρένεια

Ξαφνικά άρχισε να χιονίζει. Ένα μαύρο πουλί με κίτρινο ράμφος στάθηκε στο μπαλκόνι. Σπάνιο. Θα ήθελα να πιω ένα καφέ. Πάνω στο γραφείο υπάρχει ένα ανοικτό κουτάκι coca cola. Μόλις γύρισα από τη δουλειά. Το σώμα μου είναι άδειο. Είμαι τυχερός. Αρχίζω να συνηθίζω. Τοποθετώ το φίλτρο και το νερό στην καφετιέρα από το βράδυ. Συνεχίζω να κουβαλάω την ίδια τσάντα, μία δερμάτινη diesel. Παλιότερα τη γέμιζα με τις ψευδαισθήσεις μου, τώρα έχει υποστεί ένα σημαντικό, πάνω από 75%, ηθικό κούρεμα. Τη φορτώνω με δύο μεγάλα μπουκάλια νερό, ένα τοστ τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο, έχω πάντα μαζί μου και λίγο καφέ μήπως τελειώσει στο γραφείο και αναγκαστώ να παραγγείλω. Δεν θέλω, αλλά συνεχίζω να καπνίζω. Περιμένω αμήχανα να νυχτώσει. Αλλάζω ρουτίνα και οι φίλοι γίνονται εικονικοί. Περιμένουν αλλά δεν θα πάω. Το κόστος του καφέ στο COSTA, ισοδυναμεί με περίπου δύο ώρες δουλειάς. Πολυτέλεια! Θέλω να βγω έξω να κάνω μία βόλτα να με χτυπήσει ο αέρας, μου λείπει. Η ασφυξία καλύπτει την καθημερινότητά μου και αγωνίζομαι, περιμένω πότε θα παίξει μια ωραία διαφήμιση για να γελάσω. Ψάχνω υποκατάστατα. Θα ανοίξω το παράθυρο και θα προσποιηθώ ότι βγαίνω να απλώσω τα ρούχα. Μπορεί και να το κάνω, να αγνοήσω το χιόνι. Παραμένω ευγενικός. Όλες οι μέρες είναι ίδιες και αποφάσισα να τις γράφω με μικρό. Σήμερα είναι πέμπτη και τα site έχουν γεμίσει με κινηματογράφο. Περνούν από μπροστά μου οι νέες ταινίες. Ίσως θα πρέπει να αρχίσω να κρατάω σημειώσεις. Το κουτάκι της coca cola μου θύμισε το 1991. Τότε που στο Τόκιο, ο Μητσοτάκης έχασε τους Ολυμπιακούς. Η Ιαπωνία είχε πάντα κάτι το μυθικό, σκληρή και ευερέθιστη. Τότε είχα πάρει μία καρέκλα και την είχα σπάσει από τα νεύρα μου και στη συνέχεια σταμάτησα να πίνω coca- cola. Μετά ο Σημίτης, σταθήκαμε άτυχοι! Το χρησιμοποιώ, αλλά ο θαυμασμός έχει χάσει το άρωμά του. Μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν έχουμε ξεχάσει την παιδική χαρά στον Άγιο Παντελεήμονα. Η Κατερίνα Παπουτσάκη έκανε μία σέξι φωτογράφηση. Το κόκκινο φωτάκι στο κινητό αναβοσβήνει. Περιμένω ένα mail. Στρίβω ακόμη ένα τσιγάρο. Ένας καπνός, ένα χαρτάκι, και φίλτρα, ισοδυναμούν με περίπου τρεις ώρες δουλειά. Πολυτέλεια! Αρχίζω τελικά να κρατάω σημειώσεις. Τείχος. Ήμουν σίγουρος, η αφαίρεση είναι η πιο χρήσιμη πράξη. Αρχίζω να αφαιρώ. Ξεκινάω από τα "μου". Τα σβήνω από το στέκι, το σπίτι, την πόλη, το μέλλον, τη χώρα. Είμαι και πάλι πρόσφυγας. Γονιδιακή κληρονομιά. Το γραφείο, τα βιβλία τα ταξίδια, οι διακοπές, το αγαπημένο. Παρακαλώ το θεό να κρατήσει την Ρία στο Dancing with the stars. Η χώρα παίρνει την εκδίκησή της. Κλείνω το ραδιόφωνο. Στέκομαι πάνω από το τηλέφωνο και αναρωτιέμαι. Ο διορθωτής στο word, τα καινούρια ρούχα, το ψυγείο με τους λογαριασμούς, η jazz. Ζαλίζομαι αλλά επιμένω, ξέρω ότι δεν είμαι ικανός να κάνω το μεγάλο λάθος. Κανείς μας δεν θα είναι. Θέλω ακόμη λίγο χώρο και αν γίνεται και λίγο ακόμη χρόνο. Θα περιμένω. Υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψει το μαύρο πουλί με το κίτρινο ράμφος. Κουράστηκα. Το φωτάκι στο κινητό ξανά λαμπυρίζει. Στρίβω ακόμη ένα τσιγάρο. Κυριάκος Α.