Εθνος
Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Ανάσα ανακούφισης έδωσε οπωσδήποτε στην κυβέρνηση Παπανδρέου η δημοσιοποίηση της από καιρό κυοφορούμενης πρόθεσης της ΕΕ και του ΔΝΤ να παρατείνουν, πιθανότατα από τα 5 στα 11 χρόνια, την περίοδο αποπληρωμής του δανείου των 110 δισεκατομμυρίων ευρώ που προκάλεσε το Μνημόνιο.
Κερδίζοντας χρόνο έναντι της καταβολής φυσικά υπερδιπλάσιων τόκων, η κυβέρνηση Παπανδρέου μεταθέτει πρωτίστως το πρόβλημα σε κάποια άλλη, άγνωστη κυβέρνηση του μακρινού μέλλοντος που σίγουρα δεν θα είναι αυτή.
Ενδιαμέσως, χαλαρώνει προσωρινά ο κίνδυνος άμεσης χρεοκοπίας της χώρας, δεν λύνεται όμως κατά κανένα τρόπο το πρόβλημα του δημόσιου χρέους. Δεν αποκλείεται μάλιστα καθόλου να γίνει χειρότερο, μακροπρόθεσμα.
Την επιμήκυνση της αποπληρωμής, η ΕΕ και το ΔΝΤ δεν την έκαναν φυσικά λόγω της καλής τους της καρδιάς, αλλά επειδή αυτή ήταν η μοναδική οδός για να πάρουν τα λεφτά τους.
Χωρίς επιμήκυνση, απλούστατα η Ελλάδα θα είχε ήδη χρεοκοπήσει από το 2013 το αργότερο και θα έχαναν τα λεφτά τους!
Οι αριθμοί είναι αδιάψευστοι και αποτυπώνονται εξαιρετικά σε ένα άκρως αποκαλυπτικό και λεπτομερές ρεπορτάζ του συναδέλφου Κώστα Αντωνάκου στο «Εθνος της Κυριακής».
Το Δημόσιο θα έπρεπε με βάση τους μέχρι τώρα ισχύοντες όρους του δανείου να δανειστεί κατά τη διετία 2013-2014 πάνω από... 160 (!) δισεκατομμύρια ευρώ, με βοήθεια από το «πακέτο στήριξης» μόλις 8 δισεκατομμύρια.
Με δημόσιο χρέος που θα έχει φτάσει το 2013 στο αστρονομικό ύψος του 155% έως 160% του ΑΕΠ λόγω του δανείου του Μνημονίου, η Ελλάδα θα έπρεπε δηλαδή το 2013-2014 να βγει στις αγορές και να αναζητήσει δάνεια ύψους άνω των 150 δισεκατομμυρίων! Ούτε ως ανέκδοτο δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι θα τα έβρισκε, φυσικά...
Τα ποσά αυτά θα επαναπροσδιοριστούν βεβαίως όταν αποφασιστούν, τον Ιανουάριο κατά πάσα πιθανότητα, οι συγκεκριμένοι όροι της επιμήκυνσης - διάρκεια και επιτόκιο. Η άμεση πίεση θα χαλαρώσει, αλλά το συνολικό δανειακό βάρος προφανώς θα γίνει επαχθέστερο αφού παρατείνεται η διάρκεια των δανείων.
Υπάρχουν δύο λύσεις για να μπορέσει να ανταποκριθεί η Ελλάδα στο πρόβλημα. Η πρώτη και ιδανική θα ήταν να σημειωθεί στη χώρα μια έκρηξη ανάπτυξης, η οποία θα επέτρεπε την αποπληρωμή των δανείων. Η λύση αυτή ανήκει για την ώρα στη σφαίρα της φαντασίας, καθώς λόγω των μέτρων λιτότητας του Μνημονίου η χώρα όχι μόνο δεν αναπτύσσεται, αλλά βουλιάζει όλο και βαθύτερα.
Η δεύτερη λύση είναι να αλλάξουν εκ νέου και αυτή τη φορά ριζικά οι όροι του χρέους. Εδώ έχουμε πάλι δύο γενικές υποπεριπτώσεις. Η πρώτη και καλύτερη, η οποία συνιστά καθολική λύση για όλες τις χώρες της ευρωζώνης και της ΕΕ, είναι να αλλάξει γραμμή η Γερμανία και να επιτρέψει στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να δανείζει απευθείας τα κράτη, με μακροπρόθεσμα δάνεια χαμηλού επιτοκίου (π.χ. 1% ή 2%).
Σε μια τέτοια περίπτωση το δημόσιο χρέος κάθε χώρας θα καταλήξει τελικά σε μεγάλο μέρος στην ΕΚΤ και η εξυπηρέτησή του θα γίνει απολύτως χειρίσιμη, αφού θα υποστεί δραστική μείωση λόγω των χαμηλών επιτοκίων. Αυτή η λύση συναντά τη σφοδρή αντίδραση του Βερολίνου.
Η δεύτερη υποπερίπτωση λύσης που απομένει αναγκαστικά είναι η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, όσο και αν την αρνούνται η κυβέρνηση Παπανδρέου και οι ηγέτες και οι αξιωματούχοι της ευρωζώνης και της ΕΕ.
Δεν ωφελεί να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Αποκλείεται η Ελλάδα να αποπληρώσει δάνεια εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ στο ορατό μέλλον. Στο ΔΝΤ συζητούν ήδη να μας δώσουν το 2012 ή το 2013 νέο δάνειο για να αποπληρώσουμε τις δόσεις του δανείου των 110 δισεκατομμυρίων του «πακέτου σωτηρίας». Επί πόσο διάστημα θα μπορεί να συνεχίζεται αυτό;
Αν κάτι δεν αλλάξει ριζικά στο θέμα του δημόσιου χρέους των κρατών της ευρωζώνης και μάλιστα σύντομα, είναι προφανές ότι ο δρόμος αυτός οδηγεί σε αδιέξοδο.
Η λύση
Χρεοκοπία κρατών σώζει το ευρώ!
Κατηγορηματικοί είναι οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» σε κύριο άρθρο τους: «Αν δεν επιτραπεί στην Ελλάδα και την Ιρλανδία να αναδιαρθρώσουν το χρέος τους, θα χωλαίνουν για χρόνια» τονίζουν απερίφραστα. Εχουν δίκιο, όπως και όλοι εκείνοι οι προοδευτικοί οικονομολόγοι του διεθνούς στερεώματος που υποστηρίζουν την ίδια άποψη. Το γεγονός ότι ακόμη και οι Γερμανοί αποδίδουν στρατηγική σημασία στο πέρασμα στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ των διαδικασιών «συντεταγμένης χρεοκοπίας» των κρατών - μελών της, υποδηλώνει ότι όχι μόνο για τη σωτηρία των κρατών, αλλά και για τη διάσωση του ευρώ ο μοναδικός δρόμος είναι η αναδιάρθρωση του χρέους - δηλαδή η χρεοκοπία κρατών!
Υ.Γ.(Γ.Σαρρής)Το ότι η αναδιάρθρωση χρέους (χρεοκοπία) είναι σωτηρία και των κρατών, δεν είναι πάντα σωστό σαν συμπέρασμα.Κι αυτό γιατί εξαρτάται κάτω από ποιούς όρους γίνεται αυτη και από το ποιός τους θέτει.
Αν π.χ. η αναδιάρθρωση γίνει με τον όρο η Δημόσια περιουσια και οι Δημ.Επιχειρήσεις να περάσουν στα χέρια των δανειστών, τότε είναι ακριβως αυτό που επιδιώκεται.Να μετατραπεί δηλαδη το εικονικό χρήμα των τραπεζών σε πραγματικές αξίες και να αποκτήσει υπόσταση στα χέρια τους!
Αν όμως γινει κάτω από άλλους ευνοικούς ορους για τον δανειζόμενο τότε μπορεί να είναι σωτηρία.Γι αυτό άλλωστε έχει νόημα η ισχυρή παρουσία του λαικού κινήματος.
Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010
Όλες οι δυνάμεις ασφαλείας της Ρώμης, ασπίδα στο Montecitorio (Βουλή)…
σιβυλλα
50.000 χιλιάδες φοιτητές έχουν περικυκλώσει την ιταλική βουλή…
Σύνθημα των φοιτητών: «Ο πολιτισμός, σας κάνει να τρέμετε. Ας ρίξουμε αυτή την κυβέρνηση»!
τύφλα νάχει ο ...Σπινόζα
πεντανόστιμη
 |
| ο Γιωργάκης στοχαζόμενος τι εχει κάνει για την πατρίδα και το λαό |
 |
| θέλει να κρυφτεί ο στοχαστής αλλά η χαρά δεν τον αφήνει |
Στη λίστα με τους 100 κορυφαίους στοχαστές για το 2010, την οποία συνέταξε το περιοδικό “Foreign Policy”, περιλαμβάνεται ο Έλληνας πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου[αριστερά] (και συγκεκριμένα στην 79η θέση).
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το “Foreign Policy”, ο Γ. Παπανδρέου «κάνει το καλύτερο δυνατό για την Ελλάδα στη χειρότερη χρονιά της χώρας», σημειώνει ότι το έλλειμμα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση ήταν 12,7% αντί 6% που έδειχναν τα στοιχεία του προκατόχου του και τονίζει ότι έχει θέσει σε εφαρμογή ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας, παρά τις αντιδράσεις που προκαλεί, το οποίο είναι αρκετά φιλόδοξο ώστε να πείσει τους Ευρωπαίους να στηρίξουν τη ρευστότητα της χώρας.
Πριν το τσουνάμι;
Αριστερά και πολιτική .
Τις τελευταίες ημέρες έπεσε μια ανήσυχη ησυχία στη κοινωνία. Οι διαδηλώσεις ήταν μικρότερες από τις προηγούμενες. Η κυβέρνηση χειρίζονταν με άνεση γκαουλάϊτερ τα οικονομικά και εθνικά θέματα σαν να ήθελε να εξοφλήσει από τώρα τα γραμμάτια πριν ξεσπάσει καταιγίδα. Οι ξένοι ήταν μια στο καρφί και μια στο πέταλο με τη πτώχευση της χώρας. Φαινομενική ακινησία.
Ήταν εμφανές ότι κάτι παράξενο συνέβαινε. Με τόση πίεση και με απανωτές σφαλιάρες απολύσεων, μειώσεων μισθών, ανατροπής συμβάσεων, περικοπών, με ένα μαύρο κατάμαυρο μέλλον ατελείωτου μνημονίου και να έχουμε νηνεμία στις κινητοποιήσεις; Δεν ταιριάζει…
Σήμερα η πηγαίνοντας στην ΕΣΗΕΑ για την διαδήλωση των εργαζόμενων στα μέσα ενημέρωσης, είδα άλλες δυο κινητοποιήσεις. Μια στην Όπερα, δεν ξέρω από ποιους και μια από υπαλλήλους του υπουργείου πολιτισμού. Μετά έμαθα ότι απεργούν και οι πράκτορες του ΠΡΟ-ΠΟ λόγω σύγκρουσης με τον ΟΠΑΠ.
Η απεργία των ναυτικών λύθηκε σήμερα μόνο με την επιστράτευση αλλά αύριο κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει. Στο μεταξύ τα σκουπίδια στους δρόμους κάνουν τη κατάσταση τραγική και συνάδουν με τις τρομακτικές και τρομοκρατικές απολύσεις συμβασιούχων που επέβαλαν η τρόικα και η κυβέρνηση σε όλους τους κλάδους μαζί και στη καθαριότητα. Ο κρατικός μηχανισμός βρίσκεται υπό διάλυση και τα ταμεία αδυνατούν να δώσουν ακόμη και πληροφορίες.
Από κάπου φαίνεται ότι η κρατική μηχανή και η κοινωνική ανοχή βρίσκονται σε κρίσιμο σημείο λίγο πριν την εμφάνιση εκρηκτικών καταστάσεων. Πριν το τσουνάμι, που τώρα κινείται στα βάθη της κοινωνίας και των εργαζομένων, εμφανιστεί σαρωτικά στην επιφάνεια.
Ιδίως οι απολύσεις στα μέσα ενημέρωσης πλήττουν άμεσα ένα από τα βασικά στηρίγματα της κυβερνητικής προπαγάνδας για να παραπλανούν το λαό και να περνάνε τα μέτρα.
Σε λίγο θα αρχίσουν να εμφανίζονται πολλά ρήγματα και από πολλές πλευρές στο στρατόπεδο της κυβερνητικής εξουσίας. Αυτή η φαινομενική μονολιθικότητα θα γίνει κομμάτια.
Και το λαϊκό τσουνάμι θα εμφανισθεί….
Γι αυτό το κράτος παίρνει θέση απο τώρα... Για να φυλάξει τα ιερά και οσια του έθνους. Τη Τρόικα, το μνημόνιο, τη λιτότητα ,τις απολυσεις, την αιώνια πτώχευση...
Τις τελευταίες ημέρες έπεσε μια ανήσυχη ησυχία στη κοινωνία. Οι διαδηλώσεις ήταν μικρότερες από τις προηγούμενες. Η κυβέρνηση χειρίζονταν με άνεση γκαουλάϊτερ τα οικονομικά και εθνικά θέματα σαν να ήθελε να εξοφλήσει από τώρα τα γραμμάτια πριν ξεσπάσει καταιγίδα. Οι ξένοι ήταν μια στο καρφί και μια στο πέταλο με τη πτώχευση της χώρας. Φαινομενική ακινησία.
Ήταν εμφανές ότι κάτι παράξενο συνέβαινε. Με τόση πίεση και με απανωτές σφαλιάρες απολύσεων, μειώσεων μισθών, ανατροπής συμβάσεων, περικοπών, με ένα μαύρο κατάμαυρο μέλλον ατελείωτου μνημονίου και να έχουμε νηνεμία στις κινητοποιήσεις; Δεν ταιριάζει…
Σήμερα η πηγαίνοντας στην ΕΣΗΕΑ για την διαδήλωση των εργαζόμενων στα μέσα ενημέρωσης, είδα άλλες δυο κινητοποιήσεις. Μια στην Όπερα, δεν ξέρω από ποιους και μια από υπαλλήλους του υπουργείου πολιτισμού. Μετά έμαθα ότι απεργούν και οι πράκτορες του ΠΡΟ-ΠΟ λόγω σύγκρουσης με τον ΟΠΑΠ.
Η απεργία των ναυτικών λύθηκε σήμερα μόνο με την επιστράτευση αλλά αύριο κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει. Στο μεταξύ τα σκουπίδια στους δρόμους κάνουν τη κατάσταση τραγική και συνάδουν με τις τρομακτικές και τρομοκρατικές απολύσεις συμβασιούχων που επέβαλαν η τρόικα και η κυβέρνηση σε όλους τους κλάδους μαζί και στη καθαριότητα. Ο κρατικός μηχανισμός βρίσκεται υπό διάλυση και τα ταμεία αδυνατούν να δώσουν ακόμη και πληροφορίες.
Από κάπου φαίνεται ότι η κρατική μηχανή και η κοινωνική ανοχή βρίσκονται σε κρίσιμο σημείο λίγο πριν την εμφάνιση εκρηκτικών καταστάσεων. Πριν το τσουνάμι, που τώρα κινείται στα βάθη της κοινωνίας και των εργαζομένων, εμφανιστεί σαρωτικά στην επιφάνεια.
Ιδίως οι απολύσεις στα μέσα ενημέρωσης πλήττουν άμεσα ένα από τα βασικά στηρίγματα της κυβερνητικής προπαγάνδας για να παραπλανούν το λαό και να περνάνε τα μέτρα.
Σε λίγο θα αρχίσουν να εμφανίζονται πολλά ρήγματα και από πολλές πλευρές στο στρατόπεδο της κυβερνητικής εξουσίας. Αυτή η φαινομενική μονολιθικότητα θα γίνει κομμάτια.
Και το λαϊκό τσουνάμι θα εμφανισθεί….
Γι αυτό το κράτος παίρνει θέση απο τώρα... Για να φυλάξει τα ιερά και οσια του έθνους. Τη Τρόικα, το μνημόνιο, τη λιτότητα ,τις απολυσεις, την αιώνια πτώχευση...
Το κεφάλαιο ανασταίνει τον νεκροθάφτη του!
αριστερά και πολιτική
.
Όταν ανατρέπονταν ο υπαρκτός σοσιαλισμός πολλοί ήταν εκείνοι, ακόμη και αριστεροί, που έψαλαν τον επικήδειο, όχι του κεφαλαίου αλλά της Εργατικής Τάξης ως νεκροθάφτη του. Προφανώς δεν είχαν κάνει τον κόπο να διαβάσουν Μαρξ και όπως μπήκαν αυθαίρετα έτσι μίλησαν αυθαίρετα.
Φυσικά η ζωή δεν καταλαβαίνει από θεωρίες που έρχονται σε αντίθεση με τις νομοτέλειες εξέλιξής της. Έτσι, ενώ όλοι είχαν θάψει τον νεκροθάφτη του καπιταλισμού δεν είχαν διαβάσει καθόλου εκείνη τη «παράγραφο» του Μαρξ που έλεγε ότι τον νεκροθάφτη δεν τον κατασκευάζει κανένας αριστερός ή κομμουνιστής αλλά ο ίδιος ο καπιταλισμός με την σκληρή εκμετάλλευση, την απαλλοτρίωση του προϊόντος της εργασίας των εργαζομένων και φυσικά με τις φοβερές κρίσεις του που ρίχνει τις μάζες του λαού σε απελπισία από την οποία μόνη διέξοδος είναι η ανατροπή του συστήματος και η εγκαθίδρυση ενός άλλου που θα είναι δικό τους, κατάδικό τους, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. ..
Μέσα στη παραζάλη τη νίκης, οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους, άρχισαν να παίρνουν συνεχώς μέτρα κατάργησης δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, νομίζοντας ότι ο νεκροθάφτης είναι πια πεθαμένος! Υπερσυσσώρευαν κεφάλαιο νομίζοντας ότι όσο το μεγαλώνουν τόσο θα αφαιμάξουν χωρίς τελειωμό την πραγματική παραγωγή που η εργατική τάξη παράγει. Στο τέλος έχασαν το λογαριασμό.
Έτσι όπως κοιμούνταν τον ύπνο του νικητή, οι καπιταλιστές ξύπνησαν απότομα στη κρίση του συστήματος την οποία δεν είχαν κααλάβει ότι προκάλεσε το αιμοαταγές κεφάλαιό τους.
Άρχισαν πανικόβλητοι να παίρνουν νέα μέτρα κατά των εργαζομένων για να βγουν απο τη κρίση χωρίς ζημία. Όμως είχαν εξαντλήσει όλα τα περιθώρια αφαίμαξης από τα προηγούμενα, ώστε τα νέα μέτρα μπορεί μεν να καταβύθιζαν την εργατική τάξη στην απόγνωση αλλά καμιά πραγματική ανάσα δεν έφεραν στο σύστημα. Η κρίση βάθαινε, το κεφάλαιο δεν είχε από που να αντλήσει πλούτο για να υπάρχει και έτσι η θηλιά που τόσο επιμελώς ετοιμάστηκε για την εργατική τάξη άρχισε να περνάει στο λαιμό του κεφαλαίου.
Τα σκληρά μέτρα όχι μόνο επιδεινώνουν τη κατάσταση αλλά ταυτόχρονα ξυπνάνε το θηρίο που λέγεται εργατική τάξη. Κάθε μέτρο που παίρνουν στην Ελλάδα, στην Ιρλανδία και στην Ισπανία κλπ, ανασταίνει ξανά τον νεκροθάφτη του συστήματος. Κανένας εργαζόμενος δεν θα δεχτεί να σφαχτεί για ν΄ αγιάσει το κεφάλαιο.
Ο νεκροθάφτης ανασταίνεται από το κεφάλαιο το ίδιο.
Έκανα αυτές τις απλές σκέψεις απ αφορμή ένα τηλεφώνημα φίλης άνεργης, η οποία δεν ήταν αριστερή, δεν απείργησε ποτέ, δεν βγήκε στη διαδήλωση ποτέ, δεν αμφισβήτησε το σύστημα ποτέ, αλλά μόλις άκουσε στη τηλεόραση, της οποία τις ειδήσεις δεν είχε και σε πολύ εκτίμηση, ότι σχεδιάζεται η κατάργηση των δικαιωμάτων των συλλογικών συμβάσεων και η αντικατάσταση με τις ατομικές συμβάσεις όπου ο εργοδότης θα βάζει ο,τι μισθό γουστάρει, μου είπε οργισμένη: «Αν το κάνουν και αυτό θα γίνει χαμός, θα βγω κι εγώ στους δρόμους, δεν θα τους αφήσουμε, θα γίνει επανάσταση!!!»
Αυτό ήταν! Κατάλαβα ότι ο καπιταλισμός με τη κρίση του ανασταίνει τον νεκροθάφτη του ακόμη και όταν η Αριστερά έχει «μπατάρει» και θα του έρθει από κει που δεν το περιμένει. Αρκεί βέβαια η Αριστερά να μη συνεχίσει να είναι ελλειμματική στη κρίσιμη στιγμή, δηλαδή τώρα…
Έτσι θα μάθουν ξανά οι αστοί «πως δενότανε το ατσάλι» από την εργατική τάξη.
Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010
Όταν ένας χάκερ γελοιοποιεί όλα τα συστήματα ασφαλείας ...
βαθύ κόκκινο
Η δημοσίευση τους που ξεκίνησε από το Wikileaks και θα συνεχιστεί για αρκετές μέρες – μιλάμε για 251.287 μυστικά διπλωματικά τηλεγραφήματα των ΗΠΑ- έχουν κάνει διεθνούς πολιτικούς αναλυτές να μιλούν για παγκόσμια διπλωματική κρίση, ενώ ο ιταλός υπουργός Εξωτερικών Φράνκο Φρατίνι έκανε λόγο για «την 11η Σεπτεμβρίου της παγκόσμιας διπλωματίας».
«Σοκ και αμηχανία επικρατούν σήμερα στο σιωπηλό κόσμο της διπλωματίας σε ολόκληρο τον κόσμο… Την στιγμή που οι πρώτες διαρροές του Wikileaks αφορούσαν το Αφγανιστάν και δεν ήταν μεγάλης σημασίας και οι διαρροές του Οκτωβρίου που ακολούθησαν επικέντρωναν το ενδιαφέρον στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τα βασανιστήρια από όλες τις πλευρές στο Ιράκ, τα έγγραφα που διέρρευσαν χθες ρίχνουν τα φώτα των προβολέων στην αμερικανική διπλωματία και προκαλούν αμηχανία στην Ουάσινγκτον» σημειώνει τηλεγράφημα του ΑΠΕ.
«Το Wikileaks πέτυχε σε μία ημέρα περισσότερα από ό,τι κατάφεραν οι αριστεροί ριζοσπάστες και ειρηνιστές ή απλά οι αμερικανικές οργανώσεις κατά του κατεστημένου σε 50 χρόνια», γράφει η εφημερίδα Wyborcza της Βαρσοβίας, επισημαίνοντας ότι η διαρροή θα «πλήξει σοβαρά την αξιοπιστία και θα αποδυναμώσει τη θέση των ΗΠΑ».
Όταν ένας χάκερ μπορεί και γελοιοποιεί όλα τα συστήματα ασφαλείας μιας υπηρεσίας όπως είναι το Στέητ Ντιπάρτμεντ ….
Γερμανία: Συζητούν έξοδο χωρών από ευρώ και επιστροφή στο μάρκο!
Του Νεκτάριου Β. ΝώτηΜε ερωτήματα, όπως «είναι εφικτή η έξοδος από το ευρώ;», «είναι η σμίκρυνση της Ευρωζώνης νομικά εφικτή;», «ποια είναι τα συν και τα πλην της επιστροφής στα εθνικά νομίσματα;», «συμφέρει ή όχι τη Γερμανία να επιστρέψει στο μάρκο;», οι γερμανικοί Financial Times και το περιοδικό Spiegel έκαναν εκτενείς αναφορές στα ενδεχόμενα διάσπασης της ζώνης του ευρώ και την επαναφορά του μάρκου στη νούμερο ένα οικονομία της Ευρώπης.
Οι FT Deutschland υποστηρίζουν ότι η ένταξη στο μηχανισμό στήριξης και της Ιρλανδίας και –πιθανότατα– και της Πορτογαλίας, δημιουργεί αμφιβολίες για το νόημα της Ευρωζώνης. Η εφημερίδα χαρακτηρίζει πολιτικά αδιανόητη την έξοδο μιας χώρας από την ΟΝΕ, καθώς η συνθήκη της Λισαβόνας προβλέπει μόνο καταγγελία της σύμβασης ένταξης από μια χώρα, αλλά όχι αποβολή αυτής από την Ένωση. Επικαλείται, μάλιστα, απόψεις πολιτικών αναλυτών, σύμφωνα με τις οποίες «δεν μπορεί να εμποδίσει κανείς ένα μέλος της Ε.Ε. να εγκαταλείψει το ευρώ. Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα θα μπορούσε να γίνει σταδιακά. Αφού το κράτος που βγει, διακόψει την αποπληρωμή των δανειακών του υποχρεώσεων, θα μπορούσε στο εσωτερικό να πληρώνει στην ουσία τους εργαζόμενούς του –δημόσιους υπαλλήλους και επιχειρήσεις– με «φρέσκο» τυπωμένο χρήμα ή τα νέα ομόλογα, σε μορφή χρήματος. Αυτός ο τρόπος πληρωμών θα μπορούσε να επεκταθεί και στον ιδιωτικό τομέα. Κατ΄αυτό τον τρόπο θα είχε δημιουργηθεί de facto ένα παράλληλο νόμισμα, το οποίο θα διαπραγματευόταν υποτιμημένο. Αυτό το δρόμο ακολούθησε στην κρίση της Αργεντινής η επαρχία του Buenos Aires. Η τοπική κυβέρνηση εξέδωσε ομόλογα με την ονομασία Patacones, με τα οποία πλήρωσε τους δανειστές της. Γι΄ αυτό και ήταν αποδεκτά σαν μέσο πληρωμής στη συγκεκριμένη περιφέρεια».
Ο συντάκτης του άρθρου αναφέρεται συγκεκριμένα στην Ελλάδα, παραθέτοντας τα πλεονεκτήματα για τη χώρα (αύξηση ανταγωνιστικότητας μέσω υποτίμησης νομίσματος, που θα οδηγήσει σε πτώση των τιμών και αύξηση των εξαγωγών, χωρίς τις κοινωνικές εντάσεις, οι οποίες θα προκαλούνταν από τις περικοπές μισθών και συντάξεων).
Από την άλλη πλευρά, παραθέτει τα μειονεκτήματα μιας τέτοιας λύσης, κυρίως για τους δανειστές της χώρας μας, γιατί «θα έπρεπε να διαγράψουν ένα μέρος των απαιτήσεών τους. Αν μετατρέπονταν τα δάνεια από ευρώ σε δραχμές, το δανειακό βάρος θα ήταν μεγαλύτερο για την Ελλάδα. Εδώ γίνεται σαφές ότι για τράπεζες του εξωτερικού, που έχουν κρατικά ομόλογα υπερχρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης, μια τέτοια έξοδος θα σήμαινε κατ΄ αρχήν απώλειες». Επίσης, αναλυτές υποστηρίζουν ότι η επιστροφή σε εθνικά νομίσματα θα έβλαπτε σοβαρά τις επιχειρήσεις με δανειακές υποχρεώσεις στο εξωτερικό, καθώς κάποιες εξ αυτών θα έπρεπε να αξιολογήσουν εκ νέου τις υποχρεώσεις τους και τα περιουσιακά τους στοιχεία, ενώ τα επιτόκια για νέα δάνεια θα αυξάνονταν σημαντικά, λόγω του συναλλαγματικού κινδύνου. «Αυτό, όμως, θα είχε μειονεκτήματα και για όσους θα συνέχιζαν να είναι στην Ευρωζώνη, γιατί οι επενδύσεις τους στην περιφέρεια θα έχαναν αξία».
Το περιοδικό Spiegel υποστηρίζει ότι ένταξη και της Ισπανίας στο μηχανισμό στήριξης θα σήμαινε το τέλος το ευρώ στη σημερινή του μορφή και παραθέτει δύο σενάρια:
Είτε τη δημιουργία του ευρώ του Βορρά και του ευρώ του Νότου, είτε την επιστροφή της Γερμανίας στο μάρκο και των άλλων χωρών στα εθνικά τους νομίσματα.
Αναφέρει, μάλιστα, ότι σχεδόν οι μισοί Γερμανοί επιθυμούν το παλιό τους νόμισμα και ότι φυλάνε περί τα 6,6 δισεκατομμύρια ευρώ σε μάρκα (13 δισ. μάρκα) κάτω από το στρώμα και σε σεντούκια !
Χαρακτηρίζει, πάντως, «καταστροφική» για τη Γερμανία την επιστροφή στο μάρκο, καθώς κοστίζει πολλά χρήματα η όλη διαδικασία, ενώ απαιτεί και χρόνο, ο οποίος δεν θα υπάρχει σε περίπτωση κατάρρευσης του ευρώ. Αναφέρει, επίσης, ότι οι γερμανικές εξαγωγές θα πλήττονταν σημαντικά, καθώς η ανατίμηση του γερμανικού νομίσματος θα ήταν μη ελεγχόμενη, λόγω της προτίμησης των επενδυτών σε αυτό. Η πτώση των εξαγωγών θα είχε αρνητικές συνέπειες και στην αγορά εργασίας. Εκτός αυτού, οι γερμανικές εταιρίες θα είχαν και άλλες δαπάνες δισεκατομμυρίων, γιατί «χωρίς το ευρώ θα έπρεπε να εξασφαλιστούν απέναντι στις συναλλαγματικές αυξομειώσεις. Επιπλέον, μια κατάρρευση του ευρώ ή επαναφορά στο μάρκο θα επέφερε χάος στις αγορές, γιατί όλες οι μεγάλες γερμανικές τράπεζες έχουν ομόλογα άλλων χωρών σε ευρώ. Χωρίς το κοινό νόμισμα, οι χώρες αυτές θα πλήρωναν τα χρέη τους σε δραχμές ή λίρα. Αυτό όμως θα ήταν σοβαρό πρόβλημα για τις τράπεζες, γιατί λόγω της ανατίμησης του μάρκου, θα είχαν μικρότερη αξία και η λίρα και η δραχμή. Έτσι, οι γερμανικές τράπεζες θα έπρεπε να διαγράψουν ένα μέρος των χρεών».
Ο συντάκτης του άρθρου υποστηρίζει ακόμα ότι η Ευρώπη θα έχανε σε επιρροή τόσο απέναντι στις ΗΠΑ, όσο και στην Κίνα και ότι το δολάριο θα γινόταν το αδιαφιλονίκητο νόμισμα για την παγκόσμια οικονομία.
Πηγή:www.capital.gr
Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010
Καταρρέει ο Νότος της ΕΕ
Αν η Ελλάδα «χρεοκόπησε», επειδή έχει διογκωμένο δημόσιο τομέα και πολλά εργασιακά δικαιώματα, γιατί χρεοκόπησε και η Ιρλανδία που έχει πολύ ισχνό δημόσιο τομέα και έχει καταργήσει σχεδόν όλα τα εργασιακά δικαιώματα; Αν η Ελλάδα «χρεοκόπησε», επειδή έχει υψηλό δημόσιο χρέος, γιατί απειλείται η Ισπανία που έχει εξαιρετικά χαμηλό δημόσιο χρέος; Αν η Ιρλανδία και η Ισπανία κινδυνεύουν, επειδή παρουσίασαν φούσκες ακινήτων και υπερέκταση των τραπεζών τους, γιατί είναι στο χείλος του γκρεμού η Πορτογαλία που ούτε φούσκα ακινήτων ούτε φούσκα τραπεζών παρουσίασε; Είναι προφανές ότι αλλού βρίσκεται η αιτία και όχι σε διάφορα υπαρκτά προβλήματα που παρουσιάζονται προσχηματικά ως ρίζες του κακού.του Γ.Δελαστίκ
Κατέρρευσε λοιπόν και η Ιρλανδία, ο περιβόητος «κελτικός τίγρης» του πιο αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού, με τον οποίον εκστασιάζονταν επί δεκαπέντε και πλέον χρόνια οι αξιωματούχοι της ΕΕ και οι δεξιοί και σοσιαλνεοφιλελεύθεροι πολιτικοί που μας είχαν ζαλίσει προβάλλοντάς την ως αξιοθαύμαστο παράδειγμα προς μίμηση. «Ξοφλημένη» θεωρούν ήδη και την Πορτογαλία όλοι οι αναλυτές, εκτιμώντας ότι είναι ζήτημα ελάχιστων μηνών μέχρι να υποχρεωθεί και η δική της κυβέρνηση να προσφύγει εκούσα-άκουσα στον «μηχανισμό στήριξης» της ΕΕ.
Χαρακτηριστικό της βεβαιότητας ότι σύντομα η Λισαβόνα θα βρίσκεται υπό καθεστώς μνημονίου είναι το γεγονός ότι σύσσωμος πλέον ο διεθνής Τύπος ασχολείται μόνο με την περίπτωση της Ισπανίας, την οποία και θεωρούν κρισιμότατη δοκιμασία για την επιβίωση του ίδιου του ευρώ με τη σημερινή μορφή του.
Προχθές, η ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς» είχε στις οικονομικές σελίδες της ανάλυση με τίτλο «Η ΕΕ βλέπει κίνδυνο κερδοσκοπικών επιθέσεων στην Ισπανία και την Πορτογαλία». Χθες όμως το θέμα είχε περάσει κεντρικό στην πρώτη σελίδα της ίδιας εφημερίδας και η Πορτογαλία είχε εξαφανιστεί από το σκηνικό: «Οι αγορές τοποθετούν την Ισπανία στο κέντρο του στόχου μετά την πτώση της Ιρλανδίας», έγραφε ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος.
Η ανάλυση της ισπανικής φιλοκυβερνητικής εφημερίδας είναι πολύ απαισιόδοξη. «Μετά τα δύο θύματα που έχουν ήδη προκαλέσει -την Ελλάδα και την Ιρλανδία- οι αγορές σημαδεύουν τώρα κατευθείαν στην καρδιά των δύο επόμενων: της Πορτογαλίας και της Ισπανίας», γράφει η «Ελ Παΐς» και παραθέτει ανάλυση της τράπεζας Σάξο: «Το επόμενο έτος η Πορτογαλία θα είναι η τρίτη χώρα που θα προσφύγει στον μηχανισμό σωτηρίας, στον οποίο πλέον δεν θα υπάρχει δυνατότητα να προσφύγουν άλλες χώρες. Προβλέπουμε ότι η Ισπανία θα ζητήσει βοήθεια το 2011. Ομως ο μηχανισμός της ΕΕ δεν έχει το απαιτούμενο μέγεθος για να τη βοηθήσει, γι’ αυτό και η Ισπανία θα χρειαστεί να υπογράψει συμφωνίες διμερών δανείων με τη Γερμανία ή τη Γαλλία», αναφέρει η έκθεση αυτή.
Ανάλογες ανησυχίες εκφράζει σε άρθρο της και η σοβαρή γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», το κατεξοχήν συντηρητικό πολιτικό έντυπο του επιχειρηματικού κόσμου της Γερμανίας.
«Μετά την αίτηση της Ιρλανδίας για οικονομική βοήθεια από το ευρωπαϊκό ταμείο διάσωσης, ένα ερώτημα έχει καταστεί λίαν ενδιαφέρον: θα χρειαστεί να ζητήσει βοήθεια και η Ισπανία ή θα κατορθώσει η χώρα να επιστρέψει στην οικονομική ομαλότητα με τις δικές της δυνάμεις; Η απάντηση είναι σημαντική για την Ευρώπη. Αναφορικά με το ΑΕΠ, η Ισπανία παρουσιάζει μεγαλύτερη οικονομική δύναμη από όση και οι τρεις μικρότερες προβληματικές χώρες Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία - συνολικά. Εξαιτίας αυτού είναι κατανοητός ο φόβος ότι μια διάσωση της Ισπανίας θα μπορούσε να υπερβαίνει τις δυνατότητες των γειτόνων της», έγραφε μεταξύ πολλών άλλων.
Πέραν του τι θα γίνει στο άμεσο μέλλον, η πτώση της Ιρλανδίας και η άμεση απειλή κατάρρευσης της Πορτογαλίας και της Ισπανίας αποδεικνύουν πόσο αβάσιμοι είναι οι ισχυρισμοί ότι διάφορα υπαρκτά δημοσιονομικά προβλήματα της Ελλάδας είναι δήθεν οι αιτίες που οδηγούν υποχρεωτικά στο καθεστώς ξένης επικυριαρχίας του μνημονίου.
Αν η Ελλάδα «χρεοκόπησε», επειδή έχει διογκωμένο δημόσιο τομέα και πολλά εργασιακά δικαιώματα, γιατί χρεοκόπησε και η Ιρλανδία που έχει πολύ ισχνό δημόσιο τομέα και έχει καταργήσει σχεδόν όλα τα εργασιακά δικαιώματα; Αν η Ελλάδα «χρεοκόπησε», επειδή έχει υψηλό δημόσιο χρέος, γιατί απειλείται η Ισπανία που έχει εξαιρετικά χαμηλό δημόσιο χρέος; Αν η Ιρλανδία και η Ισπανία κινδυνεύουν, επειδή παρουσίασαν φούσκες ακινήτων και υπερέκταση των τραπεζών τους, γιατί είναι στο χείλος του γκρεμού η Πορτογαλία που ούτε φούσκα ακινήτων ούτε φούσκα τραπεζών παρουσίασε; Είναι προφανές ότι αλλού βρίσκεται η αιτία και όχι σε διάφορα υπαρκτά προβλήματα που παρουσιάζονται προσχηματικά ως ρίζες του κακού.
Η ΛΥΣΗ
Να δανείζει η ΕΚΤ απευθείας τα κράτη
ΠΟΛΙΤΙΚΗ και μόνο είναι η λύση στο πρόβλημα της υπερχρέωσης των χωρών-μελών της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Πρέπει να αλλάξει ριζικά ο τρόπος δανεισμού των κρατών και να πάψουν να είναι όμηροι των αγορών. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αποφασίσουν οι ηγέτες της ΕΕ ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα δανείζει από εδώ και πέρα απευθείας τα κράτη-μέλη με επιτόκιο π.χ. 1% και όχι μέσω των εμπορικών τραπεζών. Αυτομάτως θα λυθεί έτσι ομαλά το πρόβλημα του δημόσιου χρέους! Τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων θα πηγαίνουν έτσι για να βοηθήσουν τις ευρωπαϊκές χώρες και δεν θα καταλήγουν στα θησαυροφυλάκια των ιδιωτικών τραπεζών, οι οποίες με αυτά τα χρήματα εκβιάζουν και στραγγαλίζουν τα κράτη-μέλη της ΕΕ.
Γοργοπόταμος- 25 Νοέμβρη 1942
Επιχείρηση «Γοργοπόταμος»
|
Το σχέδιο συνίστατο στην ανατίναξη μιας από τις τρεις γέφυρες Παπαδιάς, Ασωπού και Γοργοποτάμου (και οι τρεις βρίσκονται στον ορεινό όγκο του Μπράλλου), πάνω από τις οποίες διέρχεται η σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης - Αθηνών. Ήταν η μοναδική αξιόπιστη δίοδος προς τα λιμάνια της Νότιας Ελλάδας και η αχρήστευσή της θα προκαλούσε τη διακοπή του ανεφοδιασμού της γερμανικής στρατιάς του Ρόμελ στη Βόρειο Αφρική. Βρισκόμαστε λίγο πριν από την Μάχη του Ελ Αλαμέιν, που θα έκρινε πολλά για την πορεία των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην περιοχή αυτή.
Τις επόμενες μέρες ο Μάιερς με τον λοχαγό Χάμσον κατόπτευσαν και τις τρεις πιθανές για σαμποτάζ περιοχές και έκριναν ότι η γέφυρα του Γεργοποτάμου ήταν ο ευκολότερος στόχος. Έπρεπε, όμως, να εξασφαλίσουν την υποστήριξη των αντάρτικων ομάδων για να έχει πιθανότητα επιτυχίας η επιχείρηση.
Στις 19 Νοεμβρίου ο Μάιερς έσπευσε προς συνάντηση του Ναπολέοντα Ζέρβα, ηγέτη του ΕΔΕΣ στο Μαυρολιθάρι Φωκίδας. Την επομένη αφίχθη και ο ηγέτης του ΕΛΑΣ, Άρης Βελουχιώτης. Όλοι συμφώνησαν ότι στόχος του σαμποτάζ θα ήταν η γέφυρα του Γοργοποτάμου, ενός παραποτάμου του Σπερχειού ποταμού. Τρεις μέρες αργότερα έγινε η κατόπτευση του χώρου από κοινή ομάδα ανταρτών και στις 22 Νοεμβρίου καταστρώθηκε το τελικό σχέδιο. Η επιχείρηση ορίστηκε για τη νύχτα της 25ης Νοεμβρίου.
Η γέφυρα του Γοργοποτάμου φυλασσόταν από 100 ιταλούς και 5 γερμανούς στρατιώτες.
H 2η φοιτητική κινητοποίηση στο Λονδίνο
Eρασιτεχνικό βίντεο από την 2η κινητοποίηση των φοιτητών στο Λονδίνο.Το είδα στο Blog press.
Σκότωσε τον Νίκο Δήμου που κρύβεις μέσα σου
youpayyourcrisis
Πηγή: Βαρόμετρο
Παλιά που έπαιρνα το RAM μου έκανε εντύπωση η στήλη του Νίκου Δήμου. Ο συγκεκριμένος αρθρογράφος λοιπόν τα έβαζε συνεχώς με το κράτος και τους δημοσίους υπαλλήλους (ίσως το πιο αγαπημένο του topic), με τους εργαζόμενους εταιρειών και καταστημάτων, με την ποιότητα των προϊόντων και των υπηρεσιών, που δεν τον κάλυπταν ποτέ και με καμιά Παναγία. ΚΑΝΕΝΑΣ και ΤΙΠΟΤΑ δεν ήταν σε θέση να ικανοποιήσει τον Νίκο Δήμου.
Βλέπεις ο φιλελέυθερος αστός δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Τα θέλει όλα τέλεια όπως το τέλειο τίποτα που έχει πλάσει στο μυαλό του. Η απεχθέστατη καθαρότητα της τάξης των νοικοκυραίων θέλει όλους τους άλλους (πλην των ιδίων) ανίκανους, βρώμικους και ανήθικους, ανήμπορους να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις, την “πρόοδο” έτσι όπως την εννοούν οι ίδιοι πάντα. Ο ναρκισσισμός κι η εγωπάθεια της την κάνουν να εκφράζει διαρκώς την απαξίωσή της για το απαίδευτο πόπολο.
Για τον φιλελεύθερο ισχύει 100% πως “η κόλαση είναι οι άλλοι”. Πλασάρεται ως “φίλος της ελευθερίας” αλλά αποκλειστικά της δικής του “ελευθερίας”. Στα αναπαραγωγικά του όργανα τους έχει γραμμένους τους άλλους από την στιγμή που αυτός κάνει την δουλειά του; Η αξιοκρατία που ευαγγελίζεται ξεκινάει και τελειώνει στο πόσο άξιος είναι ο ίδιος έναντι των άλλων.
Με βάση αυτό το τελευταίο παρατηρώ πως οι γιάπηδες νέας εσοδείας θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο που γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Ως νέες μαντάμ Σουσούδες πνίγονται και ασφυκτιούν στον Μπύθουλα και προσβλέπουν σε μια… διεθνή καριέρα, σε ξένους ορίζοντες που δεν θα περιορίζουν την “ευφυία”, την “δημιουργικότητα”, την “φαντασία” τους. “Αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό” όπως έλεγε κι ο ποιητής. Κάπως έτσι…
Θα ‘χετε πάρει χαμπάρι φαντάζομαι όλη αυτή η κλαψομουνίαση εσχάτως (και στα blogs) του στυλ “να φύγω, ή να μη φύγω απ’ την Ελλάδα” και “δεν με χωράει ο τόπος” και “εδώ χαραμίζω τα νιάτα και την ομορφιά μου“. Αφού ξεκαθαρίσουμε πως η καπιταλιστική κρίση είναι παγκόσμια και οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν περίπου τις ίδιες δυσκολίες (μνημόνιο υπάρχει εν ολίγοις παντού), βρίσκω εξαιρετικά ματαιόδοξο το να θεωρεί κάποιος μόνιμα τον εαυτό του αδικημένο που ζει στην Ελλάδα.
Οι μισοί bloggers αυτής της κατηγορίας λοιπόν -ακολουθώντας την φιλελεύθερη λογική των μετρίων -θεωρούν περίπου πως έπρεπε να ηγούνται επιστημονικών ομάδων στην NASA, ή στο CERN ξέρω ‘γω και πως χαντακώνονται στην Ελλάδα. Δεν είναι κακό πράγμα η φιλοδοξία. Αρκεί η μη πραγματοποίηση της να μην συνοδεύεται από την πρόφαση και την δικαιολογία της αδικίας, της μόνιμης και διαρκούς ανεπάρκειας της ψωροκώσταινας.
Κανείς δεν λέει πως το εκπαιδευτικό σύστημα είναι τέλειο. Ούτε καν καλό. Δεν είναι καλό όμως για τους φτωχούς. Όσοι έχουν να πληρώσουν συνήθως απολαμβάνουν μιας καλής εκπαίδευσης. Και αν θέλετε την γνώμη μου καλά κάνουν. Αν έχουν την δυνατότητα πολύ καλά κάνουν. Αλλά μην εμφανίζονται και ως τα αποπαίδια του εκπαιδευτικού συστήματος. Τι να πούνε δηλαδή και τα παιδιά από το Πέραμα, την Ελευσίνα, τις φτωχές και υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας;
Επίσης όσον αφορά το εργασιακό πλαίσιο σίγουρα σε κάποιες περιπτώσεις οι συνθήκες στο εξωτερικό μπορεί να είναι καλύτερες για κάποιους. Μπορεί πράγματα που κάνουν εκεί να μην μπορούν να τα κάνουν στην Ελλάδα. Ακόμα δεν είναι καθόλου κακή η απόκτηση εμπειριών και εικόνων. Η απαξίωση όμως του κατεχομένου και η εξιδανίκευση του αλλότριου είναι κλασσικός μικροαστισμός.
Για σκεφτείτε… Όλοι αυτοί οι “επιτυχημένοι” του εξωτερικού, ένα μεγάλο μέρος τους τουλάχιστον, διακρίνονται και γίνονται άρθρα στην Καθημερινή γιατί η κοινωνία είναι βαθιά ταξική. Αν δεν είχαν δηλαδή τις κατάλληλες οικονομικές πλάτες το πιο πιθανό είναι πως δεν θα αποτελούσαν μέρος του άρθρου. Και μην πάμε στην περίπτωση Ξανθόπουλου όπου, αν και ταπεινός και καταφρονεμένος, κατάφερε να σπάσει τους ταξικούς φραγμούς μόνο με το διάβασμα. Αυτά είναι παραμύθια για Σταχτοπούτες που πουλάει το σύστημα για να αποκοιμίζει τον κόσμο.
Ένα καλό δείγμα αυτής της κατηγορίας ανθρώπων βρέθηκε στην βεγκέρα που διοργάνωσε ο Γιωργάκης προκειμένου να απαντήσει(;) σε επιλεγμένες ερωτήσεις που του είχαν υποβληθεί μέσω του διαδικτύου. Και φυσικά για να σε καλέσουν πέρναγες και εσύ και η ερώτηση σου από 1000 κόσκινα, προκειμένου να μη βρεθεί κανένα κολώπαιδο και φέρει σε δύσκολη θέση τον πρωθυπουργό (που δεν θέλει και πολύ για να έρθει).
Φανταστείτε λοιπόν να έχεις την δυνατότητα να ρωτήσεις δια ζώσης κάτι τον Γιωργάκη και να ρωτάς: “Ο ιδρυτής του Facebook είναι μικρότερός μου και επιτυχημένος, αλλά είμαι σίγουρη ότι στην Ελλάδα δεν θα είχε κάνει τίποτα. Ψέμα ή αλήθεια;” (wow!), ή “Γιατί δεν δημεύεται η περιουσία ανθρώπων, που αποδεδειγμένα έχουν κλέψει χρήματα από το Δημόσιο;“, ή “Σκοπεύετε να προβείτε σε πλήρη διαχωρισμό εκκλησίας – κράτους και σε φορολόγηση της εκκλησίας;“. Την παρούσα χρονική συγκυρία, με το παρόν και το μέλλον να καταρρέει, άνθρωποι 20-30 ετών ρωτάνε αν θα είχε κάνει κάτι στην Ελλάδα ο ιδρυτής του Facebook και γιατί δεν δημεύεται η περιουσία όσων έχουν κλέψει το δημόσιο.
Ένας δεν βρέθηκε να ρωτήσει ποια είναι η γνώμη του πρωθυπουργού για την οικογενειοκρατία; Αν ο παππούς του κι ο πατέρας του δεν ήταν πρωθυπουργοί θα γινόταν ποτέ αυτός πρωθυπουργός; Αν μπορεί να ζήσει αυτός με 600 Ευρώ τον μήνα; Πως αισθάνεται που έχει για δεκανίκι της πολιτικής του ένα ναζιστικό κόμμα; Η μαμά του στήνεται από τις 4 το πρωί στο ΙΚΑ και χρειάζεται να περιμένει 3 μήνες για να δει ένα γιατρό; Ποια είναι η άποψή του για το ένα εκατομμύριο ευρώ μάρκα που έφερε στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ ο Τσουκάτος με αποστολέα την Siemens; Γνωρίζει πως την στιγμή που κι ο ίδιος συμμετείχε στην κυβέρνηση Σημίτη έγινε μέσω του χρηματιστηρίου η μεγαλύτερη ληστεία στην ιστορία της Ελλάδας; Όταν ο μπαμπάς του διόριζε για ψηφοθηρικούς λόγους όλους αυτούς στο δημόσιο με την δική του ανοχή ήταν καλά και τώρα θέλει να τους πετάξει σαν στημένες λεμονόκουπες; Πως νιώθει που για αντιπρόεδρο στην κυβέρνησή τους έχει έναν αποδεδειγμένα ψεύτη και συκοφάντη; Γιατί έλεγε ψέματα στον Ελληνικό λαό πως δεν γνώριζε τα οικονομικά δεδομένα πριν κερδίζει τις εκλογές ενώ ο Προβόπουλος τον διέψευσε; Λέει ψέματα ο Προβόπουλος μήπως; Αν ναι γιατί τον διατηρεί στην θέση του διοικητή της Τ.Ε.; κλπ κλπ.
Τώρα κάποιος θα πει πως ο καθένας για την δικιά του την καμπούρα ενδιαφέρεται, για τα δικά του προβλήματα. Για αναλογιστείτε όμως… Ίσως αυτό τελικά να είναι ΤΟ πρόβλημα.
Για να μην μακρηγορώ, όποιος θέλει να φύγει ας φύγει και καλή τύχη. Πάντα εξάλλου οι Έλληνες αστοί είχαν μια λαγνεία προς κάθε τι μη Ελληνικό. Ας πάνε στο καλό λοιπόν. Οι πόρτες είναι ανοιχτές και τα σκυλιά δεμένα. Μόνο μην μας ζαλίζουν με την ματαιοδοξία τους.
Εμείς που έχουμε συνδέσει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας με αυτό τον τόπο και δεν σκοπεύουμε να φύγουμε, έχουμε μια μόνο λύση. Να βγούμε στο δρόμο μαζί με τους εργάτες, τους απολυμένους, τους άνεργους, τους συνταξιούχους για να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας. Λύσεις δεν θα μας δώσουν οι Γιωργάκηδες κι ούτε πρόκειται να αυτοϊκανοποιούμαστε βάφοντας ζαρντινιέρες.
Υ.Γ. Εννοείται πως δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους που θέλουν να φύγουν, ή φεύγουν, γιατί αντιμετωπίζουν πραγματικά προβλήματα (π.χ. δεν έχουν να φάνε, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και πάνε μετανάστες για να δουλέψουν να ταΐσουν τα παιδιά τους).
Στη Λάρισα δικάζουν μαθητές με τον τρομονόμο!...
σίβυλλα
Το νόμο που θα καταργούσε το ΠΑΣΟΚ...
Για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης επειδή συμμετείχαν στα Δεκεμβριανά του 2008!
Λονδίνο Live: 20,000 φοιτητές και μαθητές ξανά στους δρόμους
cynical
Πλημμύρισε πάλι το Λονδίνο από διαδηλώσεις μαθητών και φοιτητών ενάντια στην αύξηση των διδάκτρων. Περί τους 20,000 είναι η εκτίμηση χωρίς την επίσημη συμμετοχή της εθνικής φοιτητικής ένωσης που είχε αναλάβει τη διοργάνωση της πορείας της 10 Νοεμβρίου.
Παράλληλα υπό κατάληψη τελούν τα πανεπιστήμια της Οξφόρδης, του Πλύμουθ, του Έσσεξ, του Μπρίστολ, του Λονδίνου, του Μπέρμιγχαμ κ.α.
Πορείες επίσης γίνονται και στο Μάντσεστερ, Λίβερπουλ, Σέφιλντ, Κάρντιφ, Γλασκώβη, Εδιμβούργο, Λιντς, Νιουκαστλ, Κέιμπριτζ, Σάουθαμπτον και αλλού.
"Έχουμε το δικαίωμα της διαμαρτυρίας, της ανυπακοής, και της κατάληψης των αμφιθεάτρων".
"Ακολουθούμε το πνεύμα του 1968" , δήλωσαν επίσης πολλοί φοιτητές.
Το ενδιαφέρον σημείο είναι ότι η σημερινή διαδήλωση οργανώθηκε κυρίως μέσα απο τα μέσα ηλεκτρονικής δικτύωσης.
Οι διαδηλωτές κατέλαβαν βαν της αστυνομίας και υπάρχουν συγκρούσεις...
Δείτε την εξέλιξη της διαδήλωσης live ΕΔΩ
Οι φωτογραφίες είναι από τον Guardian
Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010
1843: Mαθήματα ιστορίας από το 1ο Μνημόνιο της Ελλάδας
βαθύ κόκκινο
 |
Οι τόκοι που έπρεπε να καταβάλλονται κάθε χρόνο ήταν 7 εκατομμύρια δραχμές και ισοδυναμούσαν με το μισό των συνολικών εσόδων του ελληνικού κράτους που έφταναν μετά βίας τα 14 εκατομμύρια ετησίως. Προκειμένου να συγκεντρωθούν τα χρήματα για την αποπληρωμή των τόκων και κάτω από την πίεση των κυρώσεων η κυβέρνηση έλαβε μέτρα λιτότητας την άνοιξη του 1843 τα οποία όμως φάνηκε πως δεν απέδιδαν και ότι δε θα ήταν αρκετά για να συγκεντρωθεί το απαιτούμενο κεφάλαιο και έτσι τον Ιούνιο του 1843 η ελληνική κυβέρνηση ενημερώνει τις ξένες κυβερνήσεις ότι αδυνατεί να καταβάλει το ποσό που χρωστάει και ζητά νέο δάνειο από τις μεγάλες δυνάμεις, ώστε να αποπληρώσει τα παλιά....Αυτές αρνούνται κατηγορηματικά και αντί να εγκρίνουν νέο δάνειο, εκπρόσωποι των τριών μεγάλων δυνάμεων (Αγγλία-Γαλλία-Ρωσία) κάνουν μια διάσκεψη στο Λονδίνο για το ελληνικό χρέος και καταλήγουν σε καταδικαστικό πρωτόκολλο. Οι πρεσβευτές των μεγάλων δυνάμεων με το πρωτόκολλο στο χέρι, παρουσιάζονται στην ελληνική κυβέρνηση και απαιτούν την ικανοποίηση του. Αρχίζουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δύο μέρη και μετά από έναν μήνα υπογράφουν μνημόνιο, σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα έπρεπε να πάρει μέτρα ώστε να εξοικονομήσει υπέρ των δανειστών της μέσα στους επόμενους μήνες το αστρονομικό ποσό των 3,6 εκατομμυρίων δραχμών.
Προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι το μνημόνιο θα εφαρμοστεί κατά γράμμα, οι πρεσβευτές απαιτούν να παραβρίσκονται στις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου που θα εγκρίνει τα μέτρα και να παίρνουν ανά μήνα λεπτομερή κατάσταση της πορείας εφαρμογής τους αλλά και των ποσών που εισπράττονται.
Τα βασικά μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση μέσα στο 1843 σε εφαρμογή του τότε μνημονίου ήταν τα ακόλουθα:
1.
Απολύθηκε το ένα τρίτο των Δημοσίων υπαλλήλων και μειώθηκαν κατά 20% οι μισθοί όσων παρέμειναν.
2.
Σταμάτησε η χορήγηση συντάξεων, που τότε δεν δίνονταν στο σύνολο του πληθυσμού αλλά σε ειδικές κατηγορίες.
3.
Μειώθηκαν κατά 60% οι στρατιωτικές δαπάνες, μειώθηκε δραστικά ο αριθμός των ένστολων και αντί για μισθό οι στρατιωτικοί έπαιρναν χωράφια.
4.
Επιβλήθηκε προκαταβολή στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος και της "δεκάτης", που ήταν ο φόρος για την αγροτική παραγωγή.
5.
Αυξήθηκαν οι δασμοί και οι φόροι χαρτοσήμου.
6.
Απολύθηκαν όλοι οι μηχανικοί του Δημοσίου και σταμάτησαν όλα
τα δημόσια έργα.
7.
Καταργήθηκαν εντελώς όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες του κράτους.
8.
Απολύθηκαν όλοι οι υπάλληλοι του εθνικού τυπογραφείου, όλοι οι δασονόμοι, οι δασικοί
υπάλληλοι και οι μισοί καθηγητές πανεπιστημίου.
9.
Καταργήθηκαν όλες οι διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό.
10.
Νομιμοποιήθηκαν όλα τα αυθαίρετα κτίσματα και οι καταπατημένες "εθνικές γαίες"
με την πληρωμή προστίμων νομιμοποίησης.
11.
Περαιώθηκαν συνοπτικά όλες οι εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις με την καταβολή εφάπαξ ποσού.
Το αποτέλεσμα των εξαιρετικά σκληρών αυτών μέτρων ήταν οι δανειστές να πάρουν, όντως, ένα μέρος των χρημάτων τους αλλά η χώρα να οδηγηθεί σε μία βαθιά και πολυετή ύφεση η οποία οδήγησε στην εξαθλίωση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού. Πάντως, το συγκεκριμένο μνημόνιο του 1843, θεωρείται από πολλούς ιστορικούς μία από τις σοβαρότερες αφορμές για το ξέσπασμα της επανάστασης της 3ης Σεπτέμβρη 1843, που έφερε Σύνταγμα στη χώρα.
Πάνος Παναγιώτου
χρηματιστηριακός τεχνικός ανάλυτής
διευθυντής GSTA/EKTA – info@sta-gr.com
Ανοιξαν τις πύλες της κολάσεως
Εθνος
του Γ.Δελαστίκ
Στον... 19ο αιώνα επιστρέφουν οι εργασιακές σχέσεις στην Ελλάδα μετά την απόφαση της κυβέρνησης Παπανδρέου να υποκύψει στις απαιτήσεις των ξένων επικυρίαρχων της πατρίδας μας και να καταργήσει ουσιαστικά τις κλαδικές συμβάσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.
Η αναγόρευση ως υπέρτατων των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών χωρίς «ανάρμοστους περιορισμούς» στις ζημιογόνες επιχειρήσεις αλλά και σε εκείνες που παρουσιάζουν σοβαρή μείωση του κύκλου εργασιών τους έχει δραματικές συνέπειες για τις αποδοχές των υπαλλήλων τους.
Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις θα μπορούν να μειώνουν όσο θέλουν και όσες φορές θέλουν τους μισθούς των εργαζομένων σε αυτές! Τον ένα μήνα π.χ. 10%, τον επόμενο μήνα άλλο ένα 10% μείωση, το επόμενο εξάμηνο νέα μείωση 20% ή ό,τι τέλος πάντων νομίζει ανά πάσα στιγμή ο κάθε επιχειρηματίας ότι τον συμφέρει να κάνει σχετικά με τους μισθούς του κάθε εργαζόμενου στην επιχείρησή του.
Ανοιξε τις πύλες της κολάσεως για τους εργαζόμενους και στον ιδιωτικό τομέα δηλαδή η κυβέρνηση Παπανδρέου με αυτή τη στάση της. Δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες ακόμη και μεγάλους και παλιούς εργαζόμενους, που αυτή τη στιγμή τους αμείβουν π.χ. με 1.500 ή 2.000 ευρώ, να τους ρίξουν στα... 740 ευρώ.
Μάλιστα μέχρι να δημοσιευθεί μετά από ένα δεκαήμερο το πλήρες κείμενο του Μνημονίου-3, όπως θα το εγκρίνουν η ΕΕ και το ΔΝΤ, δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι αν θα ισχύει προσωρινά ακόμη και το κατώτατο όριο των 740 ευρώ της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας ή αν θα έχει καταργηθεί αμέσως και αυτό, όπως απαιτούν η ΕΕ και το ΔΝΤ ώστε οι μισθοί να πέσουν στο... 500ρικο ή και πιο χαμηλά!
Πρέπει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει ήδη υπογράψει στο Μνημόνιο-2 της 6ης Αυγούστου 2010 ότι «η κυβέρνηση διασφαλίζει ότι οι συμβάσεις σε επίπεδο επιχείρησης υπερισχύουν των κλαδικών συμβάσεων» και ότι «η κυβέρνηση αποσύρει τη διάταξη που επιτρέπει στο υπουργείο Εργασίας να επεκτείνει όλες τις κλαδικές συμβάσεις σε εκείνους που δεν εκπροσωπούνται στις διαπραγματεύσεις (Κεφάλαιο 1, υποκεφάλαιο 4, «Διαρθρωτικές Μεταρρυθμίσεις», παράγραφος «Για την ενίσχυση των θεσμών της αγοράς εργασίας»).
Αφ’ ης στιγμής η κυβέρνηση έχει υπογράψει αυτά τα πράγματα χωρίς καμία επιφύλαξη, δεν υπάρχει περίπτωση η ΕΕ και το ΔΝΤ να μην απαιτήσουν τελικά την πλήρη και άνευ όρων εφαρμογή τους, ακόμη και αν τώρα επιτρέψουν στην κυβέρνηση να διατηρήσει κάποιο φύλλο συκής για μερικούς μήνες προκειμένου να τη διευκολύνουν να περάσει αυτό το εφιαλτικό μέτρο. Eνα μέτρο το οποίο θα αλλάξει για πάντα τη ζωή των εργαζομένων στη χώρα μας, καταβαραθρώνοντας τους μισθούς και το βιοτικό τους επίπεδο. Είναι όντως αποκαρδιωτικό το φαινόμενο να εφαρμόζει μια τέτοια πολιτική η κυβέρνηση Παπανδρέου, την οποία έφεραν θριαμβευτικά στην εξουσία πρωτίστως οι εργαζόμενοι και τα υπόλοιπα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα, πιστεύοντας τις διακηρύξεις της για καλυτέρευση της ζωής τους.
Αν η κυβέρνηση ενδιαφερόταν πραγματικά να βοηθήσει επιχειρήσεις που βρίσκονται σε δυσκολίες, έχει πολλούς άλλους τρόπους να το κάνει. Είναι γελοίο το επιχείρημα που προβάλλουν σοβαροφανώς ορισμένοι ότι δήθεν η Ελλάδα υστερεί σε ανταγωνιστικότητα εξαιτίας του εργασιακού κόστους. Αφού η χώρα μας είναι... 14η (!) στους μισθούς μεταξύ των 15 χωρών της «παλιάς» ΕΕ. Εχουμε δηλαδή τους χαμηλότερους μισθούς σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη πλην της Πορτογαλίας και θα τους κόψουμε κι από πάνω;
Χρειάζεται πολύ «σοσιαλιστικό» μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι αυτή η πολιτική οδηγεί τους εργαζόμενους σε εξαθλίωση και την αγορά σε καταβαράθρωση; Ανόητοι είναι δηλαδή οι έμποροι και οι επαγγελματοβιοτέχνες που τάσσονται αναφανδόν εναντίον της κατάργησης των κλαδικών συμβάσεων; Θέλουν να πληρώνουν περισσότερο τους υπαλλήλους τους χωρίς λόγο ή απλούστατα καταλαβαίνουν ότι, αν εκατομμύρια εργαζόμενοι φτωχύνουν, οι ίδιοι θα κλείσουν τις επιχειρήσεις τους;
Νοοτροπία κατακτητών
ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΑΝ τη χρήση της... ελληνικής (!) γλώσσας οι «γκαουλάιτερ» της τρόικας της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ στη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν χθες στην Αθήνα. Αρνήθηκαν να παραστεί διερμηνέας, απαιτώντας οι Ελληνες δημοσιογράφοι να τους απευθύνονται μόνο στα αγγλικά και αγνόησαν επιδεικτικά ερώτηση που υποβλήθηκε στα ελληνικά! Προφανώς οι υπάλληλοι της ΕΕ και του ΔΝΤ αισθάνονται ότι απολαμβάνουν εξουσιών αντίστοιχων με εκείνες της... γερμανικής «κομαντατούρας» κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής! Αφού όμως αυτή η βαθύτατα ταπεινωτική για την Ελλάδα συμπεριφορά τους γίνεται ανεκτή, γιατί να μη συμπεριφέρονται ως κατακτητές;
του Γ.Δελαστίκ
Στον... 19ο αιώνα επιστρέφουν οι εργασιακές σχέσεις στην Ελλάδα μετά την απόφαση της κυβέρνησης Παπανδρέου να υποκύψει στις απαιτήσεις των ξένων επικυρίαρχων της πατρίδας μας και να καταργήσει ουσιαστικά τις κλαδικές συμβάσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.Η αναγόρευση ως υπέρτατων των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών χωρίς «ανάρμοστους περιορισμούς» στις ζημιογόνες επιχειρήσεις αλλά και σε εκείνες που παρουσιάζουν σοβαρή μείωση του κύκλου εργασιών τους έχει δραματικές συνέπειες για τις αποδοχές των υπαλλήλων τους.
Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις θα μπορούν να μειώνουν όσο θέλουν και όσες φορές θέλουν τους μισθούς των εργαζομένων σε αυτές! Τον ένα μήνα π.χ. 10%, τον επόμενο μήνα άλλο ένα 10% μείωση, το επόμενο εξάμηνο νέα μείωση 20% ή ό,τι τέλος πάντων νομίζει ανά πάσα στιγμή ο κάθε επιχειρηματίας ότι τον συμφέρει να κάνει σχετικά με τους μισθούς του κάθε εργαζόμενου στην επιχείρησή του.
Ανοιξε τις πύλες της κολάσεως για τους εργαζόμενους και στον ιδιωτικό τομέα δηλαδή η κυβέρνηση Παπανδρέου με αυτή τη στάση της. Δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες ακόμη και μεγάλους και παλιούς εργαζόμενους, που αυτή τη στιγμή τους αμείβουν π.χ. με 1.500 ή 2.000 ευρώ, να τους ρίξουν στα... 740 ευρώ.
Μάλιστα μέχρι να δημοσιευθεί μετά από ένα δεκαήμερο το πλήρες κείμενο του Μνημονίου-3, όπως θα το εγκρίνουν η ΕΕ και το ΔΝΤ, δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι αν θα ισχύει προσωρινά ακόμη και το κατώτατο όριο των 740 ευρώ της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας ή αν θα έχει καταργηθεί αμέσως και αυτό, όπως απαιτούν η ΕΕ και το ΔΝΤ ώστε οι μισθοί να πέσουν στο... 500ρικο ή και πιο χαμηλά!
Πρέπει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει ήδη υπογράψει στο Μνημόνιο-2 της 6ης Αυγούστου 2010 ότι «η κυβέρνηση διασφαλίζει ότι οι συμβάσεις σε επίπεδο επιχείρησης υπερισχύουν των κλαδικών συμβάσεων» και ότι «η κυβέρνηση αποσύρει τη διάταξη που επιτρέπει στο υπουργείο Εργασίας να επεκτείνει όλες τις κλαδικές συμβάσεις σε εκείνους που δεν εκπροσωπούνται στις διαπραγματεύσεις (Κεφάλαιο 1, υποκεφάλαιο 4, «Διαρθρωτικές Μεταρρυθμίσεις», παράγραφος «Για την ενίσχυση των θεσμών της αγοράς εργασίας»).
Αφ’ ης στιγμής η κυβέρνηση έχει υπογράψει αυτά τα πράγματα χωρίς καμία επιφύλαξη, δεν υπάρχει περίπτωση η ΕΕ και το ΔΝΤ να μην απαιτήσουν τελικά την πλήρη και άνευ όρων εφαρμογή τους, ακόμη και αν τώρα επιτρέψουν στην κυβέρνηση να διατηρήσει κάποιο φύλλο συκής για μερικούς μήνες προκειμένου να τη διευκολύνουν να περάσει αυτό το εφιαλτικό μέτρο. Eνα μέτρο το οποίο θα αλλάξει για πάντα τη ζωή των εργαζομένων στη χώρα μας, καταβαραθρώνοντας τους μισθούς και το βιοτικό τους επίπεδο. Είναι όντως αποκαρδιωτικό το φαινόμενο να εφαρμόζει μια τέτοια πολιτική η κυβέρνηση Παπανδρέου, την οποία έφεραν θριαμβευτικά στην εξουσία πρωτίστως οι εργαζόμενοι και τα υπόλοιπα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα, πιστεύοντας τις διακηρύξεις της για καλυτέρευση της ζωής τους.
Αν η κυβέρνηση ενδιαφερόταν πραγματικά να βοηθήσει επιχειρήσεις που βρίσκονται σε δυσκολίες, έχει πολλούς άλλους τρόπους να το κάνει. Είναι γελοίο το επιχείρημα που προβάλλουν σοβαροφανώς ορισμένοι ότι δήθεν η Ελλάδα υστερεί σε ανταγωνιστικότητα εξαιτίας του εργασιακού κόστους. Αφού η χώρα μας είναι... 14η (!) στους μισθούς μεταξύ των 15 χωρών της «παλιάς» ΕΕ. Εχουμε δηλαδή τους χαμηλότερους μισθούς σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη πλην της Πορτογαλίας και θα τους κόψουμε κι από πάνω;
Χρειάζεται πολύ «σοσιαλιστικό» μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι αυτή η πολιτική οδηγεί τους εργαζόμενους σε εξαθλίωση και την αγορά σε καταβαράθρωση; Ανόητοι είναι δηλαδή οι έμποροι και οι επαγγελματοβιοτέχνες που τάσσονται αναφανδόν εναντίον της κατάργησης των κλαδικών συμβάσεων; Θέλουν να πληρώνουν περισσότερο τους υπαλλήλους τους χωρίς λόγο ή απλούστατα καταλαβαίνουν ότι, αν εκατομμύρια εργαζόμενοι φτωχύνουν, οι ίδιοι θα κλείσουν τις επιχειρήσεις τους;
Νοοτροπία κατακτητών
ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΑΝ τη χρήση της... ελληνικής (!) γλώσσας οι «γκαουλάιτερ» της τρόικας της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ στη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν χθες στην Αθήνα. Αρνήθηκαν να παραστεί διερμηνέας, απαιτώντας οι Ελληνες δημοσιογράφοι να τους απευθύνονται μόνο στα αγγλικά και αγνόησαν επιδεικτικά ερώτηση που υποβλήθηκε στα ελληνικά! Προφανώς οι υπάλληλοι της ΕΕ και του ΔΝΤ αισθάνονται ότι απολαμβάνουν εξουσιών αντίστοιχων με εκείνες της... γερμανικής «κομαντατούρας» κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής! Αφού όμως αυτή η βαθύτατα ταπεινωτική για την Ελλάδα συμπεριφορά τους γίνεται ανεκτή, γιατί να μη συμπεριφέρονται ως κατακτητές;
Προς εθνικοποίηση η Τράπεζα της Ιρλανδίας
TVXS
Σύμφωνα με το Ιρλανδικό RTÉ, οι τράπεζες θα πρέπει να αυξήσουν το κεφαλαιακό τους «μαξιλάρι» από το 8% στο 12% προκειμένου να αυξήσουν την εμπιστοσύνη στον τραπεζικό τομέα.
Το ιρλανδικό υπουργείο Οικονομικών και η Τράπεζα της Ιρλανδίας δεν προέβησαν σε σχετικό σχόλιο. «Βλέπω ότι υπάρχει έντονη φημολογία. Αλλά είναι απλά φημολογία», δήλωσε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Οικονομικών Εόιν Ντόργκαν. «Η ομάδα των ειδικών προσπαθεί ακόμα να επεξεργαστεί το μελλοντικό πρόγραμμα. Εκτιμώ ότι οι συνομιλίες αυτές θα χρειαστούν περίπου δύο εβδομάδες. Ξεκίνησαν μόλις τη Δευτέρα», δήλωσε ο Ντόργκαν.
Στο μεταξύ, ο Ιρλανδός πρωθυπουργός Μπράιαν Κάουεν περνά δύσκολες ώρες αφού επικρίνεται δριμύτατα για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε την κρίση και δέχεται πιέσεις για προκήρυξη εκλογών. Μάλιστα χθες, το αντιπολιτευόμενο κόμμα Σιν Φέιν κατέθεσε πρόταση μομφής κατά του κ. Κόουεν, τονίζοντας πως «η βουλή αυτή θα έπρεπε να είχε διαλυθεί από τον πρωθυπουργό χθες το βράδυ», όταν η χώρα ζήτησε τη βοήθεια της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Ο κ. Κόουεν δήλωσε πως με την ψήφιση του προϋπολογισμού θα διαλύσει τη Βουλή και θα προκηρύξει εκλογές.
Ο επίτροπος για τις Οικονομικές και Νομισματικές Υποθέσεις της Ε.Ε., Ολι Ρεν υπογράμμισε την επιτακτική ανάγκη για σταθερότητα, λέγοντας ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικό να ψηφιστεί στην ώρα του ο κρίσιμος προϋπολογισμός του 2011 έτσι ώστε να ολοκληρωθούν εγκαίρως οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην τρόικα και το Δουβλίνο.
Η νευρικότητα στις αγορές κρατικού χρέους της περιφέρειας συνεχίζεται με τα ιρλανδικά ομόλογα να καθοδηγούν την πτώση εν μέσω φημολογιών ότι οι συζητήσεις περί διάσωσης δεν θα ανακόψουν την κλιμακούμενη κρίση της περιοχής. Στο στόχαστρο έχει τεθεί και η αγορά της Πορτογαλίας και Ισπανίας με το ισπανικό spread να εκτινάσσεται σε ιστορικά υψηλά επίπεδα.
Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, Herman Van Rompuy επιχείρησε να καθησυχάσει τις ανησυχίες για τη δημοσιονομική κατάσταση της Πορτογαλίας, οι οποίες εντάθηκαν από την ιρλανδική προσφυγή. «Εάν μάς λένε ότι θα υπάρξει μετάδοση, δεν θα γίνει επί οικονομικής βάσης, δεν θα γίνει επί μιας ορθολογικής βάσης», δήλωσε ο πρόεδρος της ΕΕ κατά τη διάρκεια συζήτησης στην ολομέλεια του ευρωκοινοβουλίου. Η Πορτογαλία «δεν πάσχει από στεγαστική φούσκα, ο χρηματοπιστωτικός της τομέας έχει ικανοποιητική κεφαλαιακή επάρκεια», είπε προσπαθώντας να διαχωρίσει την κατάσταση της Πορτογαλίας από την κατάσταση της Ιρλανδίας.
Από την πλευρά του ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο απηύθυνε προειδοποίηση για τα κινδυνολογικά σχόλια ως προς τη ζώνη του ευρώ. «Μερικές φορές υπάρχουν αυτοεπιβεβαιούμενες προφητείες. Ζούμε σε πολύ δύσκολες συνθήκες και αυτά είναι πολύ ευαίσθητα θέματα για τις αγορές», είπε ο πρόεδρος της Επιτροπής. Αλλά «η κατάσταση θα ήταν ακόμη χειρότερη, εάν δεν είχαμε το ευρώ», τόνισε προσθέτοντας ότι τα προβλήματα δεν αφορούν μόνο τη ζώνη του ευρώ.
«Χώρες που δεν ανήκουν στην ευρωζώνη έχουν ακόμη σοβαρότερα προβλήματα» ως προς το χρέος και το έλλειμμα, είπε ο Ζοζέ Μπαρόζο αναφερόμενος κυρίως στην Ισλανδία, «η οποία χρεοκόπησε». Θα μπορούσε επίσης να αναφερθεί στη Βρετανία, το έλλειμμα της οποίας για το 2009 βρισκόταν στο 11,4%, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat.
Η S&P μειώνει την πιστοληπτική ικανότητα της Ιρλανδίας
H πιστοληπτική διαβάθμιση της Ιρλανδίας μειώθηκε κατά δύο βαθμίδες από την Standard & Poor’s, με αρνητικό πρόσημο προοπτικής, καθώς η διάσωση του τραπεζικού συστήματος της χώρας σημαίνει την κλιμάκωση των δανειακών αναγκών του κράτους.
«Η ιρλανδική κυβέρνηση φαίνεται να προχωρά σε δανεισμό μεγαλύτερο των αρχικών μας προβλέψεων για να χρηματοδοτήσει τις κεφαλαιακές ενισχύσεις προς τις τράπεζες» ανακοίνωσε η S&P. Η S&P έκοψε την μακροπρόθεσμη πιστοληπτική διαβάθμιση του ιρλανδικού δημοσίου από Α σε ΑΑ- και τη βραχυπρόθεσμη από Α-1 από Α-1+.
Η μείωση αφήνει τη μακροπρόθεσμη πιστοληπτική αξιοπιστία της χώρας 5 βαθμίδες πάνω από το επίπεδο του υψηλού κινδύνου ή «σκουπιδιού»(junk) και 5 βαθμίδες πάνω από την Ελλάδα. Βρίσκεται πια στα ίδια επίπεδα με αυτά της Τσεχίας, Ισραήλ και Ν. Κορέας. «Με την εγχώρια ζήτηση να θεωρείται απίθανο να ανακάμψει μέχρι το 2012, το ακαθάριστο χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ θα ανέλθει σε 120% στο τέλος του 2011» δήλωσε η S&P σήμερα.
Η Τράπεζα της Ιρλανδίας (Bank of Ireland) και οι Συνασπισμένες Ιρλανδικές Τράπεζες (Allied Irish Banks) θα εθνικοποιηθούν ως μέρος του πακέτου διάσωσης της χώρας, ύψους 85 δισ. ευρώ, σύμφωνα με το σημερινό διεθνή Τύπο.Η Ιρλανδία πρόκειται να λάβει 85 δις. ευρώ από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Ένωση, προκειμένου να διασώσει τις τράπεζές της και να χρηματοδοτήσει τα δημοσιονομικά της. Με αυτή την συμφωνία, ο τραπεζικός τομέας της χώρας θα λάβει εκ νέου κεφάλαια, θέτοντας τις Συνασπισμένες Ιρλανδικές Τράπεζες υπό κρατικό έλεγχο ενώ το κράτος θα λάβει την πλειοψηφική συμμετοχή στην Τράπεζα της Ιρλανδίας.
Σύμφωνα με το Ιρλανδικό RTÉ, οι τράπεζες θα πρέπει να αυξήσουν το κεφαλαιακό τους «μαξιλάρι» από το 8% στο 12% προκειμένου να αυξήσουν την εμπιστοσύνη στον τραπεζικό τομέα.
Το ιρλανδικό υπουργείο Οικονομικών και η Τράπεζα της Ιρλανδίας δεν προέβησαν σε σχετικό σχόλιο. «Βλέπω ότι υπάρχει έντονη φημολογία. Αλλά είναι απλά φημολογία», δήλωσε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Οικονομικών Εόιν Ντόργκαν. «Η ομάδα των ειδικών προσπαθεί ακόμα να επεξεργαστεί το μελλοντικό πρόγραμμα. Εκτιμώ ότι οι συνομιλίες αυτές θα χρειαστούν περίπου δύο εβδομάδες. Ξεκίνησαν μόλις τη Δευτέρα», δήλωσε ο Ντόργκαν.
Στο μεταξύ, ο Ιρλανδός πρωθυπουργός Μπράιαν Κάουεν περνά δύσκολες ώρες αφού επικρίνεται δριμύτατα για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε την κρίση και δέχεται πιέσεις για προκήρυξη εκλογών. Μάλιστα χθες, το αντιπολιτευόμενο κόμμα Σιν Φέιν κατέθεσε πρόταση μομφής κατά του κ. Κόουεν, τονίζοντας πως «η βουλή αυτή θα έπρεπε να είχε διαλυθεί από τον πρωθυπουργό χθες το βράδυ», όταν η χώρα ζήτησε τη βοήθεια της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Ο κ. Κόουεν δήλωσε πως με την ψήφιση του προϋπολογισμού θα διαλύσει τη Βουλή και θα προκηρύξει εκλογές.
Ο επίτροπος για τις Οικονομικές και Νομισματικές Υποθέσεις της Ε.Ε., Ολι Ρεν υπογράμμισε την επιτακτική ανάγκη για σταθερότητα, λέγοντας ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικό να ψηφιστεί στην ώρα του ο κρίσιμος προϋπολογισμός του 2011 έτσι ώστε να ολοκληρωθούν εγκαίρως οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην τρόικα και το Δουβλίνο.
Η νευρικότητα στις αγορές κρατικού χρέους της περιφέρειας συνεχίζεται με τα ιρλανδικά ομόλογα να καθοδηγούν την πτώση εν μέσω φημολογιών ότι οι συζητήσεις περί διάσωσης δεν θα ανακόψουν την κλιμακούμενη κρίση της περιοχής. Στο στόχαστρο έχει τεθεί και η αγορά της Πορτογαλίας και Ισπανίας με το ισπανικό spread να εκτινάσσεται σε ιστορικά υψηλά επίπεδα.
Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, Herman Van Rompuy επιχείρησε να καθησυχάσει τις ανησυχίες για τη δημοσιονομική κατάσταση της Πορτογαλίας, οι οποίες εντάθηκαν από την ιρλανδική προσφυγή. «Εάν μάς λένε ότι θα υπάρξει μετάδοση, δεν θα γίνει επί οικονομικής βάσης, δεν θα γίνει επί μιας ορθολογικής βάσης», δήλωσε ο πρόεδρος της ΕΕ κατά τη διάρκεια συζήτησης στην ολομέλεια του ευρωκοινοβουλίου. Η Πορτογαλία «δεν πάσχει από στεγαστική φούσκα, ο χρηματοπιστωτικός της τομέας έχει ικανοποιητική κεφαλαιακή επάρκεια», είπε προσπαθώντας να διαχωρίσει την κατάσταση της Πορτογαλίας από την κατάσταση της Ιρλανδίας.
Από την πλευρά του ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο απηύθυνε προειδοποίηση για τα κινδυνολογικά σχόλια ως προς τη ζώνη του ευρώ. «Μερικές φορές υπάρχουν αυτοεπιβεβαιούμενες προφητείες. Ζούμε σε πολύ δύσκολες συνθήκες και αυτά είναι πολύ ευαίσθητα θέματα για τις αγορές», είπε ο πρόεδρος της Επιτροπής. Αλλά «η κατάσταση θα ήταν ακόμη χειρότερη, εάν δεν είχαμε το ευρώ», τόνισε προσθέτοντας ότι τα προβλήματα δεν αφορούν μόνο τη ζώνη του ευρώ.
«Χώρες που δεν ανήκουν στην ευρωζώνη έχουν ακόμη σοβαρότερα προβλήματα» ως προς το χρέος και το έλλειμμα, είπε ο Ζοζέ Μπαρόζο αναφερόμενος κυρίως στην Ισλανδία, «η οποία χρεοκόπησε». Θα μπορούσε επίσης να αναφερθεί στη Βρετανία, το έλλειμμα της οποίας για το 2009 βρισκόταν στο 11,4%, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat.
Η S&P μειώνει την πιστοληπτική ικανότητα της Ιρλανδίας
H πιστοληπτική διαβάθμιση της Ιρλανδίας μειώθηκε κατά δύο βαθμίδες από την Standard & Poor’s, με αρνητικό πρόσημο προοπτικής, καθώς η διάσωση του τραπεζικού συστήματος της χώρας σημαίνει την κλιμάκωση των δανειακών αναγκών του κράτους.
«Η ιρλανδική κυβέρνηση φαίνεται να προχωρά σε δανεισμό μεγαλύτερο των αρχικών μας προβλέψεων για να χρηματοδοτήσει τις κεφαλαιακές ενισχύσεις προς τις τράπεζες» ανακοίνωσε η S&P. Η S&P έκοψε την μακροπρόθεσμη πιστοληπτική διαβάθμιση του ιρλανδικού δημοσίου από Α σε ΑΑ- και τη βραχυπρόθεσμη από Α-1 από Α-1+.
Η μείωση αφήνει τη μακροπρόθεσμη πιστοληπτική αξιοπιστία της χώρας 5 βαθμίδες πάνω από το επίπεδο του υψηλού κινδύνου ή «σκουπιδιού»(junk) και 5 βαθμίδες πάνω από την Ελλάδα. Βρίσκεται πια στα ίδια επίπεδα με αυτά της Τσεχίας, Ισραήλ και Ν. Κορέας. «Με την εγχώρια ζήτηση να θεωρείται απίθανο να ανακάμψει μέχρι το 2012, το ακαθάριστο χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ θα ανέλθει σε 120% στο τέλος του 2011» δήλωσε η S&P σήμερα.
Τα σενάρια της χρεοκοπίας
ποντίκι
Οικονομολόγου - αναλυτή
«Οι αμέσως επόμενοι μήνες θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμοι», δήλωσε ο πρόεδρος του ΣΕΒ την επομένη των εκλογών και είχε δίκιο. Όχι τόσο για τα πρόσθετα μέτρα που έρχονται, όσο επειδή θα αποκαλυφθούν τα δεδομένα του σχεδίου ελεγχόμενης πτώχευσης, που πέρασαν η Μέρκελ και ο Σαρκοζί στις 28.10 από τη σύνοδο του Eurogroup. Ένα σχέδιο που έχει αναλάβει η «ομάδα εργασίας» του Χέρμαν βαν Ρομπάι να επεξεργαστεί στις λεπτομέρειές του.
Αυτός είναι κι ο λόγος που ο κ. Σαμαράς, μετά τη συνάντησή του με τον κ. Ρομπάι στις 28.10, έσπευσε να δηλώσει:
«Βρήκα, επιπλέον, την ευκαιρία να δηλώσω στον κ. Ρομπάι ότι θα είμαι κατηγορηματικά αντίθετος στην ιδέα της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, που πολλοί εμφανίζουν ως ουσιώδες στοιχείο στον υπό σύσταση μόνιμο ευρωπαϊκό μηχανισμό. Και υπεστήριξα με θέρμη ότι μία ελεγχόμενη πτώχευση είναι πτώχευση για τη χώρα που την υφίσταται και ελεγχόμενη για όλες τις υπόλοιπες. Μπορεί να λειτουργήσει όχι ως μηχανισμός διάσωσης των αδύναμων χωρών, αλλά ως μηχανισμός που τις διαχωρίζει, τις ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες, τις ισχυρότερες. Και, αντί να καθιστά έτσι ισχυρότερη, γενικά, την Ευρωζώνη, αποδυναμώνει την ενότητα της Ευρωζώνης. Και θα ήταν μεγάλο λάθος».
Έτσι ο κ. Σαμαράς αποκάλυψε επίσημα τα βασικά χαρακτηριστικά της ελεγχόμενης πτώχευσης που προετοιμάζεται για την Ελλάδα και τις άλλες «προβληματικές» χώρες της Ευρωζώνης. Γιατί όντως αυτό συμβαίνει: μια ελεγχόμενη πτώχευση είναι πτώχευση για τη χώρα που την υφίσταται και ελεγχόμενη για όλες τις υπόλοιπες, αλλά κυρίως για τις τράπεζες και τους τοκογλύφους των αγορών. Ωστόσο ο κ. Σαμαράς δεν διευκρίνισε τι σημαίνει πρακτικά το ότι διαφωνεί με την «ιδέα» της ελεγχόμενης πτώχευσης. Τι σκέφτεται να κάνει από τη στιγμή που προωθείται, όπως ξέρει πολύ καλά, για την Ελλάδα; Τίποτε απολύτως. Απλώς διατυπώνει δημόσια τη διαφωνία του για να τη χρησιμοποιήσει κατόπιν ως άλλοθι αποδοχής άνωθεν και έξωθεν τετελεσμένων.
Η ελεγχόμενη πτώχευση
Ποιο είναι το βασικό χαρακτηριστικό του σχεδίου της ελεγχόμενης πτώχευσης; Η αναδιάρθρωση του χρέους με «κούρεμα» ή χωρίς. Στο σημείο αυτό πρέπει να πούμε ότι αναδιάρθρωση ή ανάταξη του χρέους είναι μια διαδικασία σύμφυτη με την επίσημη πτώχευση της χώρας. Μόνο που γίνεται με όρους αγοράς και υπό διεθνή επιτήρηση, προκειμένου να περιοριστούν οι επιπτώσεις της στο εξωτερικό. Όταν ένα κράτος βρίσκεται σε αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους του, τότε οι δανειστές του επιχειρούν να προωθήσουν ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης ή ανάταξης, που συνήθως περιλαμβάνει τα εξής βασικά χαρακτηριστικά:
1. Την έκδοση νέων ομολόγων ή άλλων αξιών που αντικαθιστούν μέρος ή το σύνολο των ληξιπρόθεσμων οφειλών του κράτους και επιτρέπουν την επιμήκυνση της μέσης διάρκειας αποπληρωμής του δημόσιου χρέους.
2. Τη μερική ή ολική αναστολή της πληρωμής τόκων ή χρεολυσίων για ένα διάστημα προκειμένου το κράτος να ολοκληρώσει τη διαδικασία αναδιάρθρωσης.
3. Την εισαγωγή ειδικών ρητρών στις νέες εκδόσεις ομολόγων που καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να αλλάξουν στο μέλλον οι όροι πληρωμής τους, αλλά και τις προβλεπόμενες εγγυήσεις ή αποζημιώσεις των κατόχων τους σε περίπτωση αδυναμίας εξόφλησης.
4. Την παροχή πρόσθετης ρευστότητας για την αποφυγή της μονομερούς παύσης πληρωμών είτε μέσω των χρηματοδοτικών προγραμμάτων του ΔΝΤ είτε με την έκδοση ειδικών ομολόγων στη διεθνή αγορά κεφαλαίων. Τον ρόλο αυτόν υποτίθεται ότι καλείται να παίξει το Ταμείο Σταθερότητας της Ε.Ε., που ιδρύθηκε αρχικά για τρία χρόνια, αλλά η Μέρκελ και ο Σαρκοζί θέλουν να το μετατρέψουν σε μόνιμο μηχανισμό της Ευρωζώνης για να αναλαμβάνει τις υπό πτώχευση χώρες. Αυτό αποφασίστηκε στις 28.9.
Μια από τις περιπτώσεις αναδιάρθρωσης χρέους, που οι αγορές θεωρούν ίσως την πλέον πετυχημένη, είναι αυτή της Ουρουγουάης το 2003. Με μια μόνη κίνηση τον Απρίλιο - Μάιο του 2003 όλα τα κρατικά ομόλογα της χώρας σε ξένο νόμισμα (σε δολάριο, ευρώ, γιεν, λίρες, στερλίνες και πέσος Χιλής) ανταλλάχτηκαν με νέα ομόλογα κατατεθειμένα στην Securities and Exchange Commission των ΗΠΑ. Τα νέα ομόλογα περιλάμβαναν συγκεκριμένες Ρήτρες Συλλογικής Δράσης (Collective Action Clause) που προβλέπουν ότι τυχόν αλλαγή των όρων πληρωμής των νέων ομολόγων απαιτούν τη συμφωνία των κατόχων του 85% της συνολική αξίας τους και το 66,6% της κάθε συγκεκριμένης σειράς ομολόγων.
Η συνολική αξία του εξωτερικού χρέους με βάση αυτή την αναδιάρθρωση – που επίσημα ονομάστηκε Εθελοντική Αλλαγή Προφίλ Χρέους (Voluntary Debt Re-Profiling) – δεν μειώθηκε περισσότερο από 8% προκειμένου η κυβέρνηση της Ουρουγουάης να μπορέσει να βγει στις αγορές και να δανειστεί εκ νέου. Κι όλα έγιναν κάτω από την αυστηρή επίβλεψη και κηδεμονία του ΔΝΤ.
Γλίτωσε η Ουρουγουάη από την υστερική λιτότητα και το χρέος με την αναδιάρθρωση; Όχι. Παρότι από 90% του ΑΕΠ της χώρας το 2004 το χρέος βρίσκεται γύρω στο 60% του ΑΕΠ το 2010, η εξυπηρέτησή του συνεχίζει να καλπάζει. Σήμερα το εξωτερικό χρέος της χώρας είναι ακόμη μεγαλύτερο από ό,τι την εποχή της αναδιάρθρωσης (από 50% του συνόλου το 2003, σήμερα ξεπερνά το 57%) αυξάνοντας την εξάρτηση από τις διεθνείς αγορές.
Η αιματηρή λιτότητα και η μετακύλιση σημαντικού μέρους του εσωτερικού δημόσιου χρέους στον φορολογούμενο οδήγησε στη μείωση του συνολικού χρέους ως ποσοστό στο ΑΕΠ. Όμως τα ελλείμματα γνωρίζουν νέες εξάρσεις και τα προγράμματα προσαρμογής έχουν οδηγήσει το 60% και πλέον του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας. Η χώρα δεν πτώχευσε επίσημα, αλλά πτώχευσε ανεπανόρθωτα ο πληθυσμός της. Το κατά πόσο ακόμη η Ουρουγουάη θα συνεχίσει να αποφεύγει και την επίσημη πτώχευση είναι υπόθεση συγκυριών.
Ο Σόιμπλε αποκαλύπτει
Κάτι ανάλογο φαίνεται να ετοιμάζεται και για την Ελλάδα. Όπως κι αν το ονομάσουν επίσημα, θα είναι μια αναδιάρθρωση χρέους. Σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Β. Σόιμπλε (Der Spiegel, 6.11), το μοντέλο θα είναι μάλλον δύο φάσεων και το περιγράφει ως εξής: «Σε μια πρώτη φάση θα μπορούσε να επιμηκυνθεί η διάρκεια εκείνων των ομολόγων, των οποίων σ’ αυτή την κρίσιμη φάση λήγει η προθεσμία αποπληρωμής. Αν αυτό δεν βοηθήσει, σε μια δεύτερη φάση οι ιδιώτες πιστωτές θα πρέπει να δεχθούν περικοπή των απαιτήσεών τους. Σε αντάλλαγμα θα λάβουν εγγυήσεις για τις υπόλοιπες».
Με ανάλογο πνεύμα και το τελευταίο Economist εξηγεί ότι «ένα ιδανικό σχέδιο κρατικής πτώχευσης θα διαθέτει τρία κύρια χαρακτηριστικά. Πρώτον, θα χρειαστεί κάποιον να κρίνει ότι το ύψος του χρέους είναι μη βιώσιμο. Δεύτερον, θα χρειαστεί έναν υπερεθνικό θεσμό, όπως είναι το ΔΝΤ ή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, για να επιβλέψει τις απαιτήσεις των δανειστών και να συντονίσει τη συμφωνία για τον διακανονισμό. Αυτό ο θεσμός θα χρειαστεί νομικά εργαλεία για να υποχρεώσει όλους τους πιστωτές σε μια συμφωνία που θα στηριχθεί σε μια ειδική πλειοψηφία τους (ας πούμε της τάξης του 75%) και για να προστατεύσει τον οφειλέτη από νομικές προσβολές ενόσω ο διακανονισμός είναι υπό διαπραγμάτευση. Ένα τρίτο στοιχείο θα ήταν ένας μηχανισμός που θα επιτρέπει νέες πιστώσεις ώστε να κρατηθεί η υπό πτώχευση χώρα στον αφρό. Τα κεφάλαια αυτά θα είναι υπό ειδικό καθεστώς ώστε να προστατευθούν από την αναδιάρθρωση».
Η δανειακή σύμβαση που έχει επιβληθεί στη χώρα αποτελεί το κατάλληλο εργαλείο για να προωθηθεί η αναδιάρθρωση του χρέους ορίζοντας εκ των πραγμάτων την ειδική πλειοψηφία που απαιτείται από τους πιστωτές για τον επιδιωκόμενο διακανονισμό. Αυτό προϋποθέτει ότι η αναδιάρθρωση θα γίνει εντός των προθεσμιών της δανειακής σύμβασης. Εκτός αν τροποποιηθεί ώστε να αποτελέσει συμβατική υποχρέωση της χώρας για την ένταξή της στον υπό διαμόρφωση μηχανισμό ελεγχόμενης πτώχευσης από την Ευρωζώνη. Κάτι που ακούγεται πολύ έντονα.
Οι συνέπειες της αναδιάρθρωσης
Όπως και να ’χει, το βασικό πρόβλημα παραμένει. Τι θα σημάνει μια αναδιάρθρωση του χρέους για την Ελλάδα και τον λαό της; Μήπως θα ελαφρύνει τα βάρη από την εξυπηρέτηση του χρέους; Όχι, σε καμιά περίπτωση. Αντίθετα θα θεσμοθετήσει επίσημα την υποδούλωση της χώρας στους δανειστές της μέσα από την εφαρμογή ρητρών που θα εσωτερικεύουν τους όρους της δανειακής σύμβασης σε κάθε ειδική έκδοση αναδιαρθρωμένων ομολόγων.Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πολύ απλά ότι σε κάθε έκδοση νέου ομολόγου θα περιλαμβάνονται ρήτρες και όροι που θα εξασφαλίζουν τον κάτοχό του έναντι κάθε μελλοντικής αθέτησης πληρωμής. Μήπως όμως γλιτώσουμε από την αιματηρή λιτότητα; Αυτό δεν προβλέπεται ακόμη κι αν υπάρξει μια πολύ σοβαρή μείωση του χρέους. Είναι χαρακτηριστική μια πρόσφατη εκτίμηση του ΔΝΤ:
«Η αναγκαία δημοσιονομική προσαρμογή (σ.σ.: αιματηρή λιτότητα) δεν πρόκειται να είναι σημαντικά μικρότερη ακόμη και με ένα μεγάλο κούρεμα. Στην πράξη η πρωτογενής προσαρμογή που είναι αναγκαία για να σταθεροποιηθεί η σχέση του χρέους με το ΑΕΠ θα μειωθεί μόλις κατά 0,5% κατά μέσον όρο στο ΑΕΠ (με μέγιστο το 2,7% για την Ελλάδα) αν γίνει κούρεμα κατά 50% – μια ιδιαίτερα μεγάλη υποτίμηση με βάση τα ιστορικά δεδομένα» (Fiscal Monitor, 11.2010, σ. 30).
Με λίγα λόγια η αιματηρή λιτότητα και ό,τι επακολουθεί με όρους γενικευμένου ξεπουλήματος δεν πρόκειται ουσιαστικά να επηρεαστεί ακόμη κι αν μειωθεί το δημόσιο χρέος κατά 50%.
Υπήρχε λύση σύμφωνη με το Διεθνές Δίκαιο!
Πόσο πρέπει να κατέβει η συνολική εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους ώστε να πάψει αφενός η λιτότητα και αφετέρου να σπάσει ο κύκλος του νέου δανεισμού; Κανείς δεν έχει απαντήσει σ’ αυτό το ερώτημα απ’ όσους μιλάνε για αναδιάρθρωση του χρέους με «κούρεμα» ή για διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η ελληνική οικονομία πετύχει ρυθμούς ανόδου ανάλογους της προηγούμενης δεκαετίας και επιπλέον δημιουργήσει με κάποιον μαγικό τρόπο ένα δημοσιονομικό πλεόνασμα της τάξης του 4% του ΑΕΠ ετησίως, αυτό επαρκεί για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους μειωμένου κατά 80%! Κάτι βέβαια που αποτελεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας με βάση τα συμφέροντα των δανειστών, της Ευρωζώνης και του ευρώ.
Όμως, σ' αυτό βρίσκεται η ουσία. Όταν μιλάει κανείς για αναδιάρθρωση χρέους ή διαγραφή μέρους του, θα πρέπει να διευκρινίσει από ποια σκοπιά το κάνει. Με γνώμονα να μην θίξει τα συμφέροντα των δανειστών ή με βάση τα αληθινά συμφέροντα της χώρας και του λαού της; Μπορεί στ’ αλήθεια μια οικονομία με τους πόρους της ήδη κατασπαταλημένους και λεηλατημένους να προχωρήσει γρήγορα σε παραγωγική ανασυγκρότηση, η οποία απαιτεί πολλαπλάσιες επενδύσεις και δαπάνες από το δημόσιο, έχοντας ταυτόχρονα έστω ένα «κουρεμένο» δημόσιο χρέος; Τα δεδομένα λένε όχι.
Τουλάχιστον για μια δεκαετία η ελληνική οικονομία, αφού πρώτα ξεφύγει από το δόκανο του ευρώ, θα χρειαστεί ό,τι έχει και δεν έχει από άποψη διαθέσιμων πόρων προκειμένου να πετύχει την παραγωγική της ανασυγκρότηση. Όχι μόνο δεν της περισσεύει τίποτε, αλλά θα χρειαστεί πρόσθετους πόρους από το εξωτερικό για να εξασφαλίσει τεχνογνωσία, τεχνολογία και εφαρμογές για μια σύγχρονη ανάπτυξη της δικής της παραγωγής.
Η «κατάσταση ανάγκης»
Τότε γιατί η κυβέρνηση επέλεξε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του χρέους, θυσιάζοντας το υστέρημα του λαού και της χώρας; Η απάντηση είναι προφανής: Αν ήθελε, αν δεν ήταν τόσο καταφανώς υπόδουλη σε ολιγαρχικά συμφέροντα θα μπορούσε κάλλιστα να επικαλεστεί «κατάσταση ανάγκης» και να σταματήσει, τουλάχιστον για ένα διάστημα, να πληρώνει τα χρέη της. Η έννοια «κατάσταση ανάγκης» (state of necessity) είναι μια διεθνώς αναγνωρισμένη νομικοπολιτική δικλίδα, την οποία ένα κράτος μπορεί να επικαλεστεί για να μην εκπληρώσει τις υποχρεώσεις προς τους δανειστές του. Κι αυτό έχει γίνει πάρα πολλές φορές στο παρελθόν.
Πότε μπορεί να επικαλεστεί ένα κράτος «κατάσταση ανάγκης»; Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, όταν ένα κράτος κινδυνεύει από χρεοκοπία και καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην εσωτερική ομαλότητα και ασφάλεια του λαού του αφενός και αφετέρου στην πληρωμή των χρεών του. Σύμφωνα με την Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ, «ένα κράτος δεν μπορεί να αναγκαστεί να κλείσει τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα δικαστήριά του, να εγκαταλείψει τις δημόσιες υπηρεσίες του επιφέροντας το χάος και την αναρχία στην κοινωνία, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει τα χρήματα να πληρώσει τους ξένους ή ντόπιους δανειστές του» (1613η Συνάντηση, 17 Ιουνίου 1980).
Την αρχή αυτή αναγνώρισε σχετικά πρόσφατα και το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας, όταν κλήθηκε να αποφανθεί εναντίον της άρνησης της Αργεντινής το 2003 να πληρώσει ορισμένους δανειστές της, προκειμένου να διαφυλάξει το επίπεδο διαβίωσης και παροχών του κράτους προς τον λαό της. Με απόφασή του στις 8 Μαΐου 2007. Η απόφαση αυτή, πέρα από όλα τ' άλλα, αποτελεί ένα ισχυρό νομικοπολιτικό επιχείρημα για τον ελληνικό λαό, ώστε να αρνηθεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από τη δανειακή σύμβαση. Αρκεί να βρει τη δύναμη να επιβάλει το συμφέρον του και μην υποταχθεί στη μοίρα που άλλοι έχουν προδιαγράψει γι’ αυτόν.
Βραδυφλεγής έκρηξη πατριωτισμού
του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
Από την "Καθημερινή", 20.11.2010
Από την περασμένη Τρίτη, αρκετοί επιδίδονται σε φιλιππικούς εναντίον της κ. Μέρκελ και εμφανίζουν τον Γιώργο Παπανδρέου να υψώνει το ανάστημά του απέναντι στη Γερμανία, που καταδικάζει τις περιφερειακές χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο σταυρό της χρεοκοπίας. Η ανατροπή ήταν απροσδόκητη, καθόσον οι ίδιοι άνθρωποι ευγνωμονούσαν τους Γερμανούς ως σωτήρες όταν μας επέβαλαν το Μνημόνιο και κατακεραύνωναν ως λαϊκιστές όσους τολμούσαν να αρθρώσουν ετερόδοξο λόγο.
Αναρωτιέται κανείς προς τι η άκρως βραδυφλεγής έκρηξη του Γ. Παπανδρέου. Γιατί δεν αντέδρασε στους επαχθείς όρους που επιβλήθησαν στη δική του χώρα και ένιωσε την ανάγκη να ανακατευτεί στη διένεξη του Βερολίνου με το μικρό έθνος των τεσσάρων εκατομμυρίων κατοίκων; Εκτός αν δεχθούμε ότι το αξίωμα του Ελληνα πρωθυπουργού επιβάλλει τη σύνεση του φτωχού συγγενή, ενώ εκείνο του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς τη γενναιότητα του διεθνιστή.
Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Παπανδρέου επέλεξε το χειρότερο δυνατό πεδίο αντιπαράθεσης: εμφανίστηκε βασιλικότερος του βασιλέως στην υπεράσπιση των τραπεζών, για τις οποίες η κ. Μέρκελ είχε ζητήσει να επωμιστούν μέρος του κόστους ενδεχόμενης χρεοκοπίας. Γιατί θα πρέπει να υπομένουν οι λαοί της Ευρώπης βαρύτατες θυσίες και οι τράπεζες, που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την κρίση, να μη θίγονται στο ελάχιστο;
Δείτε τι έγινε στην Ιρλανδία. Το 2009, όταν έσκασε η φούσκα της αγοράς ακινήτων που είχαν δημιουργήσει οι τράπεζες, η κυβέρνηση απέλυσε κατά κύματα εκπαιδευτικούς και νοσηλευτές, αλλά στάθηκε στο πλευρό των τραπεζών, στις οποίες δώρησε δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, την οποία εκθείαζαν τότε Βρυξέλλες και Βερολίνο, ήταν να εκτοξευθεί το έλλειμμα στο τερατώδες 32%, πράγμα που δεν εμπόδισε τις τράπεζες να φτάσουν και πάλι στο χείλος της κατάρρευσης. Και τώρα; «Δείχνοντας ότι δεν έμαθαν τίποτα από το χάλι της Ιρλανδίας, ΔΝΤ και Ε.Ε. απαιτούν νέες περικοπές δημοσίων δαπανών με αντάλλαγμα πιστώσεις, μεγάλο μέρος των οποίων θα πάει για τη διάσωση των τραπεζών, διογκώνοντας ακόμη περισσότερο το δημόσιο χρέος», γράφουν οι New York Times. Από την πλευρά τους, οι Financial Times σημείωναν: «Είναι αδιανόητο να προσφέρουν οι φορολογούμενοι κι άλλο αίμα στα ζόμπι των τραπεζών. Ωστόσο, αυτό ακριβώς ζητούν από τους Ιρλανδούς - να δανειστούν χρήματα από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης για να ενισχύσουν τα κεφάλαια των τραπεζών τους». Και η σύνταξη της βρετανικής εφημερίδας καταλήγει στο κεφαλαιώδες συμπέρασμα, που ισχύει εξίσου για Ιρλανδία και Ελλάδα: «Η Ευρώπη δεν φαίνεται έτοιμη να εγκαταλείψει τη διαβολική συμφωνία που θέλει τις χώρες του πυρήνα να δανείζουν τις περιφερειακές ώστε να στηρίξουν τις τράπεζές τους, μόνο και μόνο για να μη χάσουν τα λεφτά τους οι τράπεζες του πυρήνα. Αυτό το παιχνίδι των ύπουλων διασώσεων δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο».
Εδώ βρίσκεται η ουσία. Αν ο κ. Παπανδρέου ήθελε όντως να ορθώσει ανάστημα απέναντι στην κ. Μέρκελ στο έδαφος της λογικής, θα έπρεπε να υψώσει όχι τη σημαία που λέει «κάτω τα χέρια από τις τράπεζες», αλλά εκείνη που γράφει «αναδιαπραγμάτευση του επαχθούς χρέους», που εξυπηρετεί όχι τον ελληνικό λαό, αλλά τις ξένες τράπεζες και μόνο. Ιδού τι γράφει στον βρετανικό Guardian ο κατά το ήμισυ Γερμανός δημοσιογράφος Αλαν Πόζενερ:
«Η ελληνική κρίση τροφοδότησε ένα αποκρουστικό κύμα ελάχιστα καλυμμένου ρατσισμού εναντίον των τεμπέληδων και σπάταλων λαών της Μεσογείου... Ωστόσο, ο Γερμανός φορολογούμενος δεν πλήρωσε ούτε ένα ευρώ. Πρόκειται για δάνεια, όχι για δώρα. Επειτα, η διάσωση της Ελλάδας ήταν ουσιαστικά διάσωση των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών, που είχαν μαζέψει ελληνικά ομόλογα... Αλλωστε, οι Γερμανοί εξαγωγείς επωφελήθηκαν από το ενιαίο νόμισμα περισσότερο από τον καθένα... Θα ήταν κατανοητό Ιρλανδία και Ελλάδα να επιλέξουν να φύγουν από την Ευρωζώνη. Αλλά η Γερμανία; Ας γελάσουμε...».
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι το επαχθές χρέος της Ελλάδας είναι εντελώς αδύνατον να εξυπηρετηθεί χωρίς να σπάσει η σπονδυλική στήλη της οικονομίας και της κοινωνίας. Και μόνο το γεγονός ότι η πολιτική του Μνημονίου, με όλες τις οδύνες και την οργή που συσσωρεύει στην ελληνική κοινωνία, κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να… ανεβάσει το χρέος από 126% σε 143%, καταδεικνύει το απόλυτο αδιέξοδο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)