Εδώ Πολυτεχνείο (1973 - 2010)

giorgossarris.blogspot.com

Οσο κι αν πολλοί το θέλουν και κάνουν τα πάντα γι αυτό, ο Νοέμβρης του '73 δεν γίνεται να ξεχαστεί. Η ζυγαριά μνήμης -λήθης θα γέρνει πάντα απο τη μιά η την άλλη πλευρά, μα ποτέ δεν θα ανατρέπεται.
Τουλάχιστον όσο το χέρι η το έδαφος που την κρατάει ειναι δικό μας.

Ο Νοέμβρης του '73 ηταν η στιγμή της πιο ηρωικής σύγκρουσης αναμεσα στο χουντικό κράτος '67-'74,και το πιο μαχητικό κομμάτι του λαου που ηταν και ειναι η νεολαία του.
Ηταν η κορυφαία σύγκρουση του λαου με την κρατική εξουσία των τελευταίων 50 χρόνων, αν λάβει κανείς υπ'όψη του οτι το διακύβευμα,εκτός από όλα τα άλλα, ηταν και η ίδια η ζωή αυτών που κλείστηκαν πίσω απο΄τη σιδερένια πόρτα του Πολυτεχνείου, εκείνο το αξέχαστο τριήμερο απο 14 -17 Νοέμβρη του '73.Ακόμα ηταν ένα μύνημα προς τις επόμενες γενιές και το μέλλον, πως οι απροσκύνητοι και οι ονειροπόλοι,όσο τρελοί και παράλογοι κι αν φαίνονται, αποτελούν πολλές φορές πόλο συσπείρωσης και σπίθα ξαφνική που μπορεί να παρασύρει οταν ανάψει κόσμους ολόκληρους.

Επεσε η χούντα λόγω του Πολυτενείου; Μπορούν οι φοιτητές να αποτελέσουν πρωτοπορία; Ηταν πράγματι ηγετική η στάση της αριστεράς και με ποιό τρόπο στα γεγονότα;Ηταν η κορυφαία σκηνή της τελευταίας πράξης του δράματος του εμφυλίου; Αυτά και πολλά άλλα θα είναι ερωτήματα κατά την ταπεινή μου γνώμη δευτερεύοντα, αφού το συντριπτικά κύριο βρίσκεται στη λάμψη του ίδιου του γεγονότος. Ολα τα υπόλοιπα αποτελούν χρήσιμους συλλογισμούς,μόνο όμως στην περίπτωση που καταφέρουμε να κρατήσουμε το ίδιο το γεγονός και το μύθο του ζωντανό μες τα χρόνια.Σε μια εποχή μάλιστα που ο ηρωισμός ταυτίζεται πια με τη γραφικότητα και πάντως με κάθε τρόπο, ξεκόβεται από το όνειρο για ένα καλύτερο κόσμο, η απο το κοίταγμα της ζωής σαν μιας πορειας κοινής, χέρι-χέρι, οπου οι ανθρωποι νοιάζονται μια στάλα για το αύριο και μάλιστα όχι απαραίτητα το δικο τους.
Τα παιδια που στάθηκαν εκείνο το βράδι πίσω από τα σίδερα έχοντας απέναντί τους τα τανκς το φωνάζουν ακόμα, πως χαμένος αγώνας είναι μόνο εκείνος που δεν δόθηκε.Και το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να στήσουμε ταπεινά το αυτί μας και να ακούσουμε.
Y.Γ. Εχει ενδιαφέρον το γεγονός οτι στην πρώτη φωτογραφία (που βρήκα στο διαδίκτυο)
έχουν σβηστει τα συνθήματα απο τις κολωνες ενάντια στη χούντα και στό ΝΑΤΟ...