Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Περί τρομοκρατίας και άλλων δαιμονίων

Tου Πετρου Παπακωνσταντινου
Eνα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα, το φάντασμα της αποσταθεροποίησης. Κυκλοφορούσε λαθραία, απαρατήρητο απ’ όλους μέχρι τη στιγμή που μας το φανέρωσε ο πρωθυπουργός στη διακαναλική του συνέντευξη, όπου μας είπε ότι, αν δεν εκλεγούν οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ, η χώρα θα μπει σε τρομερές περιπέτειες. Μπορεί πολλοί να δυσκολεύτηκαν να εννοήσουν την άρρηκτη σχέση μεταξύ Σγουρού και δημοκρατίας, Μπουτάρη και σταθερότητας, οχυρωμένοι πίσω από επιπόλαια επιχειρήματα του τύπου «και ο Σαρκοζί έχασε τις περιφερειακές εκλογές, και ο Ομπάμα τις βουλευτικές, αλλά δεν χάλασαν τον κόσμο, βρε αδελφέ». Ωστόσο, οι διεθνείς αγορές κατάλαβαν πολύ καλά το μέγεθος του διακυβεύματος, γι’ αυτό μετά τη συνέντευξη Παπανδρέου εκτίναξαν τα περίφημα spreads στα ουράνια. «Είδατε, σας τα ’λεγα», απεφάνθη δικαιωμένος ο πρωθυπουργός και επανήλθε δριμύτερος, για να μας προειδοποιήσει ότι αν δεν ψηφίσουμε σωστά στις τοπικές εκλογές, κινδυνεύουμε να τιμωρηθούμε πάραυτα με βουλευτικές.
Κάπου εκεί ήρθαν κι οι φάκελοι–βόμβες. Στη δεδομένη συγκυρία, το γελοίο πήρε διαστάσεις τραγωδίας. Η τρομοκρατία επιστρέφει, η δημοκρατία κινδυνεύει, η Ελλάδα εκτίθεται διεθνώς και ο σώφρων πολίτης οφείλει να αναζητήσει το σίγουρο, σιδερένιο χέρι που θα του προσφέρει ασφάλεια και σταθερότητα (τώρα, αν αυτό το σίγουρο χέρι δεν είναι ικανό να αποτρέψει φονικές εκρήξεις ούτε μέσα στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο).
Μα, πίστευαν σοβαρά αυτά τα παιδαρέλια ότι, πληρώνοντας είκοσι ευρώ σε μια εταιρεία σεκιούριτι κι άλλα δέκα για λιγουλάκι κοινό μπαρούτι, θα σκότωναν τον Σαρκοζί στο Ελιζέ; Ναι, το πίστευαν. Και ότι θα εξόντωναν τη Μέρκελ μ’ ένα φάκελο που έγραφε «Θόδωρος Πάγκαλος»; Ακριβώς! Και ότι θα ανατίναζαν τη γαλλική πρεσβεία με τα άπαντα του Σουρή σε δέμα, που είχε ως όνομα αποστολέα το... «Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος»; Αν σας παραξενεύει κι αυτό, διαβάστε το παρακάτω κατ’ εξοχήν τρομοκρατικό ποίημα, που έγραψε ο εν λόγω συγγραφέας το 1883 υπό τον τίτλο «Οι φόροι», και θα καταλάβετε:
«Πρέπει να είναι οι πολλοί πτωχοί και πεινασμένοι / και οι ολίγοι πάντοτε να βρίσκονται χορτάτοι / ... Λοιπόν κανένας πρόστυχος κεφάλι μη σηκώσει / για τόσα νομοσχέδια μη βγάλει τσιμουδιά / Εις της πατρίδας τον βωμόν το αίμα του ας δώσει / χωρίς ν’ αφήσει στεναγμόν η μαύρη του καρδιά / Κι αν τώρα πάλιν έπεσεν επάνω του ο κλήρος / Πρέπει και πάλι να φανεί γενναίος - μάρτυς - ήρως».
Εξι χρόνια αργότερα, ένας άλλος συγγραφέας, ο Μαρκ Τουέιν, θα έκανε το δικό του σχόλιο περί τρομοκρατίας στο έργο του «Ενας Γιάνκης του Κονέκτικατ στην Αυλή του Βασιλιά Αρθούρου»:
«Υπήρχαν δύο τυραννίες της Τρομοκρατίας: Η μία έκανε εγκλήματα με θερμό πάθος, η άλλη με ψυχρή αναλγησία. Η πρώτη κράτησε λίγους μήνες, η άλλη χίλια χρόνια. Εμείς όμως ανατριχιάζουμε μονάχα όταν ακούμε για τη φρίκη της δευτερεύουσας τρομοκρατίας, της στιγμιαίας τρομοκρατίας. Για να το πω πιο απλά: Τι είναι η φρίκη μιας γρήγορης εκτέλεσης με τσεκούρι, μπροστά σε εκείνη του ισόβιου, αργού θανάτου από την πείνα, το κρύο, τους εξευτελισμούς, τη βαναυσότητα και την απόγνωση; Τι σχέση έχει ο γρήγορος θάνατος από αστροπελέκι με τον αργό θάνατο πάνω στην πυρά; Το νεκροταφείο μιας γαλλικής πόλης αρκούσε για τα φέρετρα που γέμισαν στη διάρκεια της σύντομης Τρομοκρατίας, για την οποία τόσο φιλότιμα μας έχουν διδάξει να ανατριχιάζουμε και να θρηνούμε. Ωστόσο, ολόκληρη η Γαλλία δε θα χώραγε τα φέρετρα που είχαν γεμίσει από την προηγούμενη, την πραγματική τρομοκρατία – εκείνη την ανείπωτα πικρή και αποτρόπαιη τρομοκρατία που κανείς μας δεν διδάχτηκε να βλέπει τις τεράστιες διαστάσεις της με τον οίκτο που της πρέπει».
Το υστερόγραφο προέρχεται από τον Μαχάτμα Γκάντι, ο οποίος έγραφε σε ένα δοκίμιο για τη μη βία, το 1926: «Μια ένοπλη σύρραξη μεταξύ κρατών μάς γεμίζει φρίκη. Αλλά ο οικονομικός πόλεμος δεν είναι καλύτερος από την ένοπλη σύγκρουση. Μοιάζει με χειρουργική επέμβαση. Ο οικονομικός πόλεμος είναι ένα διαρκές βασανιστήριο. Και οι καταστροφές που προκαλεί είναι όχι λιγότερο τρομερές από εκείνες που στηλιτεύει η πολεμική λογοτεχνία… Το κίνημα κατά του πολέμου είναι δίκαιο. Προσεύχομαι για την επιτυχία του. Αλλά δεν μπορώ να κρύψω τον φόβο μου ότι το κίνημα θα αποτύχει αν δεν αγγίξει τη ρίζα του κακού – την ανθρώπινη απληστία».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου