Παραμονές Πάσχα 1945. Το πρωί βρίσκουν την ταμπέλα των γραφείων της "ΔΕΞΙΑΣ" καταλερωμένη με ακαθαρσίες. Προβοκάτσια, λένε οι "ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ". Τότε πρωτοάκουσα τη λέξη αυτή που μου θύμιζε κάτι σαν πρόβατο και την έμαθα εύκολα, αλλά κάποιος μας εξήγησε, ότι το έκαναν οι ίδιοι οι δεξιοί για να ενοχοποιήσουν τους αριστερούς.
Ύστερα από λίγες ημέρες την ίδια τύχη είχε και η ταμπέλα της ΕΠΟΝ. Την ευθύνη ανέλαβαν οι δεξιοί, ως αντίποινα. Προς το παρόν βλέπουμε το γινάτι τους το έβγαζαν στις ταμπέλες. Τα πράγματα ηρέμησαν αρκετά κατά την εβδομάδα των Παθών του Πάσχα.
Το Πάσχα όμως οι κάτοικοι ήθελαν να το γιορτάσουν πανηγυρικά και ήταν το πρώτο Πάσχα μετά την απελευθέρωση. Μετά τη θεία λειτουργία του Αγίου Γεωργίου ο κόσμος κατέβηκε στην πλατεία του χωριού και στρώθηκαν στο φαγοπότι και στην κρασοκατάνυξη. Το κακό ήταν όμως ότι οι παρέες χωρίστηκαν κομματικά. Από τη μια μεριά τα πρόβατα και από την άλλη τα ερίφια. Έξω από τα γραφεία της ΕΠΟΝ τραπέζια των αριστερών. Στο κέντρο της πλατείας οι δεξιοί και στο βάθος εκεί όπου σήμερα το Κοινοτικό Κατάστημα ήταν οι ουδέτεροι στα φρονήματα.
Στην αρχή τα τραγούδια που ήταν αρκετά ρομαντικά έδειχναν κάποια ηρεμία. Μετά όμως την οινοποσία άρχισαν "στ' άρματα στ' άρματα..." και λίγο αργότερα από τους βορείους της πλατείας ακούστηκε το γνωστό τότε άσμα "Ω, ω, ω, ω θέλουμε λαοκρατία. Ω, ω, ω, ω, στο Κάιρο το βασιλιά...". Τότε περίπου θα ήταν που ο παππούς Γεώργιος Παλάσκας (βασιλικός τότε) είχε πει το προφητικό εκείνο προς τους αριστερούς: "Άδικα φωνάζετε. Το βασιλιά δεν μπορείτε να τον διώξετε εσείς, το βασιλιά θα τον διώξει, μόνον η δεξιά...", πράγμα που έγινε αργότερα.
Στα τραγούδια των Βορείων απαντούσαν οι Νότιοι: "Του αητού ο γιος πάει κι αυτός εμπρός...". "Πάει τα Σέρρας, πάει η Δράμα, πάει και η Ζηλιάχωβα, η Δοβίστα, το Παγγαίο έγιναν ελληνικά...." έλεγαν οι από πάνω.
Και απαντούσαν οι από κάτω. "Γιούπι γιάι , γιάι γιούπι γιούπι γιάι...". Τώρα έχουμε Εγγλεζάκια με κοντά παντελονάκια κι από πίσω ένα σύνταγμα Ινδούς". Και πράγματι τότε έκαναν την εμφάνιση τους στο χωριό μας αρκετοί γενειοφόροι Ινδοί στρατιώτες.
Εδώ το σκηνικό άρχισε να θυμίζει μετεωρολογικά φαινόμενα, όπου τα μαύρα σύννεφα είναι έτοιμα να προξενήσουν κατακλυσμό. Προς το παρόν όμως, από τη μια μεριά αστράφτει και από την άλλη βροντάει.
"Εμπρός για, άντε για χτυπάτε για, τους φασίστες να δούμε λευτεριά..." και στη συνέχεια το τραγούδι "Στου Μπόζ Νταγ τα αντάρτικα είχαμε λευτεριά.... κανένα δεν φοβόμαστε, ούτε το βασιλιά".
Απαντούσαν όμως οι άλλοι με το ίδιο τραγούδι διασκευασμένο: "Στου Μποζ Νταγ τα αντάρτικα δεν είχανε βρακί και ο κ...ος τους εφαίνονταν απ' τη Χαλκιδική". Στο ρεφραίν όμως του ιδίου τραγουδιού έλεγαν και κάτι το σωστά και προφητικά "Ε, Ελλάδα γέν' σι ένα μοσχάρ' και όπως πααίν τα πράγματα δε θα 'πομείν' ποδάρ'...". Πράγμα που επαληθεύθηκε και την ημέρα εκείνη και αργότερα (1946-49).
Όσο περνούσε η ώρα, αντί για τραγούδια άρχισαν να εκτοξεύονται ύβρεις οι μεν κατά τους δε. Μετά άρχισαν χειρονομίες και μετά η κόλαση του Δάντη. Το μίσος εκδηλωνόταν με άγρια χτυπήματα εκατέρωθεν. Μπαστούνια και καρεκλοπόδαρα προσγειωνόταν επάνω στα κεφάλια που δεν άργησε να γεμίσει ο τόπος αίματα. Ο γράφων είχε πανοραμική θέα από το σπίτι του και ομολογώ ότι πρώτη φορά έβλεπα τέτοιο μίσος. Και να σκεφτεί κανείς ότι όλοι τους σχεδόν ήταν συγγενείς μεταξύ τους.
Υπήρξαν πολλές περιπτώσεις που συγκρούονταν μεταξύ τους αδέλφια, που ανήκαν σε άλλη παράταξη. Κάποτε, ύστερα από παρεμβάσεις γερόντων και ουδετέρων ησύχασαν τα πράγματα. Δεν μπορούμε να πούμε για νικητές και ηττημένους. Ηττημένοι ασφαλώς ήταν αυτοί που το ξύλο τους άφησε σημάδια για πολλά χρόνια.
Το βράδυ, παρά το μακελειό, οι γνωστοί μας κανταδόροι, ακούστηκαν με το "Λόντρα Παρίσι Νιου Γιορκ Βουδαπέστη Βιέννη, μπρος στην Αθήνα... κ.λπ.". Μετά την τρικυμία, γαλήνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου