ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (ΑΥΓΗ ΚΑΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ) ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΑΛΛΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ!

iskra

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΠΙΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΕΤΩΠΟ ΣΤΗΝ ΚΥΡ. ΑΥΓΗ (22/4)

ΆΡΘΡΟ ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΜΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΟΝ ΚΥΡ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ (22/4)

 Η Iskra προς σφαιρικότερη ενημέρωση των αναγνωστών της παραθέτει, προς το παρόν χωρίς κρίσεις και σχόλια, δύο έγκυρα και αξιόλογα κείμενα από την Κυριακάτικη Αυγή και τον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη απου αφορούν τις κρίσιμες Γαλλικές Προεδρικές Εκλογές και τα οποία διακατέχονται από διαφορετικές απόψεις.

Συνέντευξη στην Ελένη Τζερεζόλε για λογαριασμό της Κυριακάτικης Αυγής (22/4) του Κριαστιάν Πικέ. Ολόκληρο το κείμενο της συνέντευξης έχει ως εξής:  

ΘΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Ο Κριστιάν Πικέ, μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας ώς την αυτοδιάλυσή της το 2009, αρνήθηκε να ακολουθήσει στη διάδοχο κατάσταση, δηλαδή την ίδρυση, την ίδια χρονιά, του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος. Δημιούργησε την Ενωτική Αριστερά, που είναι ιδρυτικό κομμάτι του Αριστερού Μετώπου, του οποίου ο Πικέ είναι εκπρόσωπος.

* Γιατί, κατά τη γνώμη σας, η εκστρατεία του Ζαν Λικ Μελανσόν αποδεικνύεται τόσο αποτελεσματική;

Καταρχήν, το πρόγραμμα που το Αριστερό Μέτωπο έβαλε στη δημόσια συζήτηση στη Γαλλία, αντιστοιχεί ακριβώς στα αιτήματα και τις προσδοκίες που πλειοψηφούν στον λαό. Κατόπιν, ο υποψήφιός μας, που προέρχεται από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, του οποίου ήταν μαχητικό στέλεχος, ενσαρκώνει τέλεια μια βαθιά προσδοκία ανανέωσης της πολιτικής προσφοράς στην Αριστερά, που έρχεται σε αντίθεση με το γεγονός της κυριαρχίας για πολύ καιρό στο προοδευτικό στρατόπεδο, λογικών που εναρμονίζονταν με τη νεοφιλελεύθερη τάξη. Τέλος, η έκκληση για ανάμειξη του λαϊκού παράγοντα στον αγώνα για πραγματική αλλαγή, το θέμα της "επανάστασης των πολιτών" που προωθήσαμε και η διεκδίκηση για την έλευση ενός άλλου πολιτικού καθεστώτος (της 6ης Δημοκρατίας), αποδείχθηκε ότι μπορούσαν να αποκαταστήσουν την πολιτική στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων, που είχαν απομακρυνθεί από αυτήν λόγω ενός δικομματισμού μεταξύ της σκληρής Δεξιάς του Σαρκοζί και μιας αδύναμης να προκαλέσει την παραμικρή λαϊκή ανταπόκριση Αριστεράς.

* Σε τι στηρίζεται η εκστρατεία αυτή;

Να μην ξεχνάμε ότι, τέσσερις φορές από το 1995, η Γαλλία είδε τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία να κατεβαίνουν σε μεγάλες κινητοποιήσεις που θύμιζαν Μάη του 1968. Στο επίκεντρο αυτών των λαϊκών εκρήξεων βρίσκονταν δύο σοβαρές τάσεις: Η απόρριψη των φιλελεύθερων πολιτικών που καταστρέφουν την κοινωνία και οδηγούν σε δημοκρατική οπισθοχώρηση. Η προσκόλληση της τεράστιας πλειοψηφίας του λαού στις δημοκρατικές κατακτήσεις, οι οποίες βρίσκονται στον αντίποδα του φιλελεύθερου μοντέλου που κάνει σήμερα θραύση στον πλανήτη, όπως τις είχε διατυπώσει το πρόγραμμα του Εθνικού Συμβουλίου της Αντίστασης, μετά από τη χιτλερική Κατοχή. Αυτή η πραγματικότητα είχε κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία της στην εκστρατεία του "όχι" της Αριστεράς στην ευρωπαϊκή συνταγματική συνθήκη, με αποτέλεσμα τη μαζική απόρριψή της κατά το δημοψήφισμα του 2005. Δυστυχώς αυτό δεν μπόρεσε ποτέ να μεταφραστεί στις κάλπες και στο πολιτικό σκηνικό, ελλείψει μιας αρκετά αξιόπιστης προοπτικής εντός της Αριστεράς. Αυτό το άλλαξε με τη δημιουργία του το Αριστερό Μέτωπο...

* Πιστεύετε ότι η Αριστερά βγαίνει νεότερη, ανανεωμένη από αυτή την εκστρατεία ή αυτή έχει να κάνει περισσότερο με την προσωπικότητα του Μελανσόν;

Πέρα από το ταλέντο του Ζαν Λικ Μελανσόν, εκείνο που μας ανεβάζει είναι ένα κύμα. Όταν η Δεξιά προσπαθούσε να ανασυγκροτήσει το εκλογικό της σώμα γύρω από τα θέματα της μετανάστευσης ή της ασφάλειας, και όταν το Σ.Κ. περιοριζόταν στο να ωφελείται από την απέχθεια που προκαλεί ο Νικολά Σαρκοζί στην κοινωνία, εμείς καταφέραμε να βάλουμε στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης μια σειρά θεμάτων που έχουν λαϊκή απήχηση: από την αφόρητη αύξηση των ανισοτήτων στην αμφισβήτηση της παντοδύναμης εξουσίας μιας νέας αριστοκρατίας του χρήματος, από την αντίληψη του οικολογικού σχεδιασμού, που είναι στο επίκεντρο του κοινωνικού μας προγράμματος, ώς το αίτημα μια νίκη της Αριστεράς να ανοίξει τον δρόμο σε μεγάλες κοινωνικές και δημοκρατικές προόδους... Χάρη σε μας, το σύνολο της Αριστεράς αυξήθηκε στην προϋπόθεση ψήφου, φθάνοντας σε ανεπανάληπτο επίπεδο από το 1981. Και, με το που στραφήκαμε μετωπικά κατά της κοινωνικής δημαγωγίας της ακροδεξιάς, στη βάση ενός αριστερού λόγου που είναι στραμμένος πλήρως στις λαϊκές τάξεις, αρχίσαμε να γκρεμίζουμε την κυριαρχία εδώ και 25 χρόνια αυτής της δύναμης στη γαλλική πολιτική ζωή.

* Το Αριστερό Μέτωπο αποδεικνύεται αποτελεσματικό πολιτικό όχημα: τι διδάγματα βγαίνουν από τη δημιουργία του πριν από τρία χρόνια;

Η δύναμη του Αριστερού Μετώπου, από τότε που δημιουργήθηκε το 2009 από το ΚΚΓ, το οποίο συμμάχησε με το Αριστερό Κόμμα και την Ενωτική Αριστερά, έγκειται στη βούλησή του να συσπειρώσει όλα τα υπάρχοντα ρεύματα για την επανίδρυση μιας Αριστεράς που να ανταποκρίνεται στους καιρούς. Συσπείρωση σε μια πλειοψηφική φιλοδοξία, με στόχο την αλλαγή της Αριστεράς για να αλλάξει η Γαλλία. Αυτό επιτρέπει σήμερα στο Αριστερό Μέτωπο, που θα ενισχυθεί από την επιτυχία υπέρβασης του 10% την Κυριακή, να εγγράψει τη δράση του στον χρόνο. Έχοντας αποδείξει ότι η Αριστερά δεν είναι καταδικασμένη να ταυτίζεται με έναν σοσιαλφιλελευθερισμό που έχει οδηγήσει παντού στην Ευρώπη σε καταστροφές, θα μπορέσουμε να στραφούμε προς νέα τμήματα της Αριστεράς, να φθάσουμε σε μια νέα φάση της επανίδρυσής της. Η πρόκληση στην οποία πρέπει να ανταποκριθούμε, είναι να δράσουμε, όχι ως απλό εκλογικό καρτέλ, αλλά ως ξεχωριστή πολιτική δύναμη, έστω κι αν στο Μέτωπό μας τα κόμματα συνεχίζουν να υφίστανται αυτόνομα, και φέρνουν στο ενωτικό μας οικοδόμημα χιλιάδες μη οργανωμένους ανθρώπους ή παράγοντες του κοινωνικού κινήματος που μετέχουν στις "συνελεύσεις πολιτών" τις οποίες οργανώνουμε στη βάση, σχεδόν σε όλη τη χώρα.

* Γιατί το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα (ΝΑΚ) και ο υποψήφιός του δεν έχουν την ίδια επιτυχία όπως πριν από πέντε χρόνια η υποψηφιότητα του Ολιβιέ Μπεζανσενό;

Η αποτυχία του ΝΑΚ είναι διπλή. Μένοντας εγκλωβισμένο στον σεχταρισμό του έναντι του Αριστερού Μετώπου (και ευρύτερα, έναντι της υπόλοιπης Αριστεράς), κατέστρεψε το πρόγραμμα που πρέσβευε όταν ιδρύθηκε, δηλαδή την ανανέωση της πολιτικής προσφοράς στην Αριστερά. Αρνούμενο να φέρει τον αγώνα του στο επίκεντρο της Αριστεράς, προτιμώντας να μείνει σε μια παραδοσιακή τοποθέτηση άκρας Αριστεράς, με συνθηματολογία και επιλέγοντας να είναι μειοψηφικό, φάνηκε ανίκανο να αδράξει την ευκαιρία που προσφερόταν για να ανατραπεί η κατάσταση στη Γαλλία. Είναι πράγματι κρίμα, γιατί χιλιάδες αγωνιστές έμειναν ξεκρέμαστοι. Ευτυχώς, εδώ και μερικούς μήνες, βλέπουμε ολόκληρα κομμάτια του ΝΑΚ να έρχονται προς το Αριστερό Μέτωπο και να καλούν να ψηφιστεί ο υποψήφιός του.

* Αν το αποτέλεσμα του Μελανσόν είναι αρκετά υψηλό στον πρώτο γύρο, και πέραν τού ότι θα υποστηρίξει τον Ολάντ, ποιος θα είναι ο αντίκτυπος στις βουλευτικές που ακολουθούν τον Ιούνιο;

Θα αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για να χάσει ο Νικολά Σαρκοζί, έστω κι αν ο Ζαν Λικ Μελανσόν δεν επικρατήσει των αριστερών δυνάμεων το βράδυ του πρώτου γύρου. Με δεδομένη τη σοβαρή απόρριψη που υφίσταται η δεξιά, είναι πολύ πιθανό, να υποστεί ταπεινωτική ήττα στις 6 Μαΐου. Την επαύριο των προεδρικών εκλογών, θα ξεκινήσουν εκλογές άλλης φύσης. Από αυτές θα εξαρτηθεί η διαμόρφωση της Βουλής που θα ψηφίσει τους μελλοντικούς νόμους. Όμως, σε ένα σημαντικό αριθμό πόλεων και περιφερειών, το Αριστερό Μέτωπο έρχεται πρώτο μεταξύ των αριστερών κομμάτων, την ερχόμενη Κυριακή. Το διακύβευμα θα είναι λοιπόν, σε μια μελλοντική αριστερή πλειοψηφία στη Βουλή, να υπάρχει μεγάλος αριθμός βουλευτών που να μπορούν να αγωνιστούν για την αλλαγή. Δεν θέλουμε με κανένα τίμημα να αρνηθούμε την πολιτική που έχουμε προτείνει στη χώρα τους τελευταίους μήνες, μετέχοντας, για παράδειγμα, σε μια κυβέρνηση που θα εφαρμόσει λιτότητα, αλλά ούτε και θέλουμε να περιοριστούμε σε μια στείρα αντιπολίτευση σε ένα Σοσιαλιστικό Κόμμα που θα έχει παραμείνει η πρώτη δύναμη της Αριστεράς μετά από τις τέσσερις εκλογές αυτής της χρονιάς. Θα ενεργήσουμε έτσι ώστε να υπάρξουν οι προϋποθέσεις για μια πλειοψηφία και μια κυβέρνηση που να λάβει μέτρα για να αντιμετωπίσει τις αγορές, να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του λαού, να δώσει το σύνθημα της αντεπίθεσης στο σύνολο της Ευρώπης. Κάτι που συνεπάγεται τη στήριξή του σε μεγάλες κινητοποιήσεις, που είμαι σίγουρος ότι θα γίνουν. Κοιτάξτε, υπάρχει σήμερα στη Γαλλία άρωμα Ιουνίου 1936... Όταν την εκλογική νίκη του Λαϊκού Μετώπου, ακολούθησε η πρώτη γενική απεργία στην ιστορία μας, εκείνη που οδήγησε, μεταξύ άλλων, στις πληρωμένες διακοπές.

Στη συνέχεια η Iskra παραθέτει το άρθρο του Μάκη Παπαδόπουλου, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνο του Τμήματος Οικονομίας, από τον Κυριακάτικο Ριζοσπαστη (22/4). Ολόκληρο το κείμενο έχει ως εξής:

ΑΠΑΤΗΛΕΣ «ΓΑΛΛΙΚΕΣ» ΕΛΠΙΔΕΣ

Σωθήκαμε! Αν πιστέψει κανείς την ομοβροντία αναλύσεων των αστικών Μέσων μαζικής ενημέρωσης η υπόσχεση για μια φιλολαϊκή στροφή της ΕΕ απέκτησε νέο ονοματεπώνυμο και μάλιστα διπλό! Πρόκειται για τον υποψήφιο των Σοσιαλιστών στη Γαλλία, Φρανσουά Ολάντ, και τον υποψήφιο του «Μετώπου της Αριστεράς», Ζαν Λικ Μελανσόν, στις προεδρικές εκλογές στη χώρα. Από τον Μίμη Ανδρουλάκη του ΠΑΣΟΚ μέχρι τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου του ΝΑΡ σε διάφορες παραλλαγές και φυσικά με πρωταγωνιστές τον Βενιζέλο και τον Τσίπρα προπαγανδίζεται η ιστορική ευκαιρία για επαναχάραξη του «ευρωπαϊκού πολιτικού χάρτη» μετά την πιθανή εκλογική ήττα του προέδρου Σαρκοζί στη Γαλλία. Τονίζεται η δυνατότητα φιλολαϊκής επαναδιαπραγμάτευσης της Ελλάδας, αρκεί βέβαια ο λαός να εκλέξει τους κατάλληλους «αριστερούς» διαπραγματευτές.
Ο στόχος εγκλωβισμού για μια άλλη φορά της λαϊκής αγανάκτησης και διαμαρτυρίας στη μάταιη αναζήτηση φιλολαϊκής διαχείρισης στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, χωρίς γραμμή ρήξης με την εξουσία των μονοπωλίων στην Ελλάδα είναι προφανής. Για να γίνει αντιληπτός ο χαρακτήρας και το μέγεθος της προσπάθειας πολιτικής εξαπάτησης του λαού πρέπει να φωτίσουμε τα συμφέροντα του πραγματικού αντιπάλου του, της αστικής τάξης.

Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΗΣ

Οι γαλλικές προεδρικές εκλογές διεξάγονται σε μια συγκυρία που η άρχουσα τάξη της Γαλλίας πρέπει να διαχειριστεί δύο βασικές προκλήσεις:
α) Την ένταση της ανισόμετρης ανάπτυξης και τη μεταβολή του συσχετισμού δύναμης υπέρ της Γερμανίας στο εσωτερικό της Ευρωζώνης και σε βάρος της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας. Η αύξηση της ανισομετρίας εκφράζεται μεταξύ Γερμανίας - Γαλλίας και γενικότερα μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ με την αύξηση της διαφοράς στο επίπεδο της παραγωγικότητας, της εγχώριας βιομηχανικής παραγωγής, του όγκου των εξαγωγών τους, των εκροών για άμεσες επενδύσεις και φυσικά αντανακλάται στο διαφορετικό ύψος του δημόσιου χρέους, στη διαφορετική δημοσιονομική τους κατάσταση.
β) Την εκδήλωση νέας κρίσης στην Ευρωζώνη, μετά από σύντομη αναιμική ανάκαμψη και την ολοφάνερη δυσκολία της αστικής πολιτικής να διαχειριστεί το μεγάλο μέγεθος του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου που πρέπει να απαξιωθεί για να υπάρξει ουσιαστική ανάκαμψη. Πάνω σ' αυτό το έδαφος οξύνεται η διαπάλη διάφορων τμημάτων του κεφαλαίου για τον επιμερισμό των βαρών της κρίσης, την κατανομή των ζημιών, το ύψος και την κατανομή των κρατικών ενισχύσεων, τη θωράκιση του χρηματοπιστωτικού τομέα.
Ομως όλες οι εκδοχές της αστικής διαχείρισης έχουν αντιλαϊκό χαρακτήρα και δεν μπορούν να εξαλείψουν τις νομοτέλειες και τις αντιφάσεις της καπιταλιστικής παραγωγής. Η περιοριστική δημοσιονομική πολιτική μείωσης των κρατικών δαπανών οξύνει άμεσα τις συνέπειες της κρίσης. Η επεκτατική πολιτική, τα μεγάλα κρατικά πακέτα ενίσχυσης των μονοπωλιακών ομίλων, εμποδίζει την απαξίωση κεφαλαίου και οδηγεί σε νέα αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος και σε διόγκωση του δημόσιου χρέους.
Η αστική τάξη στη Γαλλία και στα υπόλοιπα κράτη της ΕΕ αναζητά λοιπόν το κατάλληλο μείγμα διαχείρισης που να μπορεί να ενσωματώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια από την έκρηξη της φτώχειας, της ανεργίας, της ανασφάλειας.
Καθώς οι πρωθυπουργοί της Πορτογαλίας Κοέλιο, της Ισπανίας Ραχόι και της Ιταλίας Μόντι ομολογούν την αδυναμία επίτευξης των διαχειριστικών στόχων που είχαν θέσει στους κρατικούς προϋπολογισμούς τους, εντείνονται οι διεργασίες στην ΕΕ και στο ΔΝΤ για να δρομολογηθούν αναγκαίες προσαρμογές της αστικής πολιτικής.
Στο επίκεντρο βρίσκονται οι σημερινοί ευνοϊκοί όροι δανεισμού της Γερμανίας συγκριτικά με τη Γαλλία, την Ιταλία και γενικότερα τα υπερχρεωμένα κράτη και η θωράκιση των ευρωπαϊκών τραπεζικών ομίλων.
Παράλληλα οι αστικές τάξεις των Γαλλίας, Ιταλίας και Ισπανίας επιδιώκουν την προστασία της εγχώριας βιομηχανίας τους από το γερμανικό ανταγωνισμό.
Οι βασικοί άξονες του προγράμματος Ολάντ υπηρετούν αυτούς τους στόχους, αφού προβλέπουν:
-- Νέες κρατικές επιχορηγήσεις και φοροαπαλλαγές για τους γαλλικούς ομίλους που επενδύουν στο εσωτερικό της χώρας και δρομολογούν επιθετικές εξαγωγές.
-- Προσαρμογή στη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) με ευνοϊκότερους όρους δανεισμού των κρατών μελών για να στηριχθεί η καπιταλιστική ανάπτυξη.
-- Δημιουργία ευρωπαϊκού οίκου αξιολόγησης του χρηματοπιστωτικού τομέα και διαχωρισμού του πλαισίου λειτουργίας των επενδυτικών τραπεζών.
Επιστέγασμα αυτών των αξόνων αποτελεί η ρητορική για «επαναδιαπραγμάτευση» της συμφωνίας Μέρκελ - Σαρκοζί για το νέο Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας, ώστε να περιλαμβάνει σαφή αναπτυξιακά μέτρα.
Στη πραγματικότητα ο Ολάντ και συνολικά η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έχει υπογράψει και προωθεί τη «Στρατηγική ΕΕ - 2020» και όλες τις κοινοτικές οδηγίες θωράκισης της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων μέσα απ' τη διασφάλιση φθηνότερης εργατικής δύναμης, ελαστικών εργασιακών σχέσεων προσωρινής απασχόλησης και νέων πεδίων ικανοποιητικής κερδοφορίας για το κεφάλαιο.
Δεσμεύεται για τήρηση των δημοσιονομικών στόχων κάτω από το 3% το 2013 και μηδενισμού του ως το 2017 χωρίς αύξηση της φορολογίας των κερδών του κεφαλαίου. Οι προτάσεις του αποτελούν εξειδίκευση των αναπτυξιακών μέτρων που συζητήθηκαν στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ το Μάρτη του 2011 και εστίασαν στην αύξηση της ψαλίδας μεταξύ της μεγέθυνσης της παραγωγικότητας και του πραγματικού μισθού και στην περικοπή ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Γι' αυτό εξάλλου έχει την υποστήριξη του τέως συντηρητικού προέδρου της Γαλλίας Ζακ Σιράκ, ενώ και ο ίδιος ο Σαρκοζί πραγματοποιεί επίσης προεκλογική στροφή σχετικά με το ρόλο της ΕΚΤ.
Είναι φανερό ότι η επιδιωκόμενη μεταβολή δεν αφορά την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών αλλά το συσχετισμό κρατών και τμημάτων του κεφαλαίου στο συγκεκριμένο ευρωενωσιακό όργανο. Φυσικά όλα τα προαναφερόμενα συσκοτίζονται με ορισμένα μέτρα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, όπως η στήριξη της κατώτερης σύνταξης καθώς και η φορολόγηση με 75% του εισοδήματος άνω του 1 εκατ. ευρώ των φυσικών προσώπων, που δεν αφορά τα κέρδη των μεγαλομετόχων των εταιρειών των επαναεπενδύονται.

Ο ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΨΑΛΤΗΣ ΤΟΥ ΟΛΑΝΤ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Απ' τον πολύχρωμο θίασο του αστικού πολιτικού συστήματος δεν λείπει και στη Γαλλία ο πόλος που προβάλει την αυταπάτη ριζοσπαστικής φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η περίπτωση του υποψήφιου προέδρου Ζακ-Λικ Μελανσόν αποτελεί εμβληματικό παράδειγμα οπορτουνιστή πολιτικού, τροτσκιστικής προέλευσης. Υπηρέτησε ως υπουργός στην κυβέρνηση του σοσιαλιστή Ζοσπέν, η οποία υπήρξε πρωταθλήτρια στις αναδιαρθρώσεις και ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικών τομέων της οικονομίας, καθώς και στη στήριξη της αιματοβαμμένης ιμπεριαλιστικής επέμβασης του ΝΑΤΟ στην πρώην Γιουγκοσλαβία.
Μ' αυτές τις περγαμηνές πρωταγωνίστησε στη συνέχεια στη συγκρότηση ενός οπορτουνιστικού Μετώπου με τη συμμετοχή του ΚΚ Γαλλίας, το οποίο διακηρύσσει ότι είναι εφικτός ο φιλολαϊκός μετασχηματισμός της διακρατικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας της ΕΕ. Ο Μελανσόν αποκαλεί τους Σαρκοζί και Ολάντ «Ντάλτον της Λιτότητας», όμως στο β' γύρο των εκλογών ζητά να ηττηθεί ο Σαρκοζί...
Οπως κάθε σύγχρονος οπορτουνιστής που σέβεται τον εαυτό του, βάλλει κατά του χρηματοπιστωτικού τομέα που πνίγει «την πραγματική οικονομία» και καλεί σε αγώνα για αποχρηματιστικοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας. Διανθίζει το πρόγραμμά του με οικονομικούς στόχους ανακούφισης για αύξηση μιας κατωτάτης σύνταξης, του κατώτατου μισθού, μονιμοποίηση συμβασιούχων του Δημοσίου.
Η ρητορική του Μελανσόν επιχειρεί να συσκοτίσει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ, ως διακρατικό πολιτικό μηχανισμό στην υπηρεσία των μονοπωλίων. Η υποκριτική «στοχοποίηση» του χρηματοπιστωτικού τομέα αφήνει στο απυρόβλητο τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, τη σύμφυση βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου στο έδαφος των μεγάλων πανίσχυρων μετοχικών εταιρειών, των μονοπωλιακών ομίλων. Ωθεί σε ταξική συνεργασία με το βιομηχανικό κεφάλαιο, συγκαλύπτοντας τον ουσιαστικό ρόλο των τραπεζών για τη στήριξη της καπιταλιστικής παραγωγής. Ο δανεισμός χρηματικού κεφαλαίου από τις τράπεζες αποτελεί βασικό όρο για τη λειτουργία της βιομηχανικής παραγωγής στον καπιταλισμό. Η διαπάλη τμημάτων του τραπεζικού και βιομηχανικού κεφαλαίου για την ιδιοποίηση και τη διανομή της απλήρωτης κλεμμένης εργασίας των εργαζομένων, της υπεραξίας, δεν μπορεί να αποτελεί υπόθεση του εργατικού κινήματος.
Τα όποια μισθολογικά και φορολογικά μέτρα ανακούφισης προτείνει, ακόμα και αν επιτευχθούν προσωρινά, θα εξανεμισθούν όσο δεν αμφισβητείται ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, οι θυσίες στο βωμό της ανταγωνιστικότητας. Η πρόθεση στήριξης «υπό όρους» της σοσιαλδημοκρατίας του Ολάντ στο β' γύρο αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα του πραγματικού προσανατολισμού του «Μετώπου της Αριστεράς».
Οσο δεν αλλάζει ο συσχετισμός ανάμεσα στα μονοπώλια και στο λαό είτε στη Γαλλία είτε στην Ελλάδα η αντιλαϊκή επίθεση θα κλιμακώνεται, όποιος και αν είναι ο συνδυασμός των πολιτικών υπηρετών που θα βρίσκονται στο τιμόνι της διακυβέρνησης, κεντροαριστερός ή κεντροδεξιός.
Το όραμα για την Ευρώπη των λαών προϋποθέτει ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας σε κάθε κράτος της Ευρώπης ξεχωριστά. Η οικονομική ανισομετρία και η ανισομετρία στο επίπεδο πολιτικής σταθερότητας της εξουσίας του κεφαλαίου από χώρα σε χώρα είναι οι θεμελιακοί παράγοντες που δίνουν προτεραιότητα στο εθνικό επίπεδο της ταξικής πάλης, σε συνδυασμό με το διεθνή συντονισμό του εργατικού κινήματος.
Ο στόχος για την αποδέσμευση από την ΕΕ ενταγμένος σε γραμμή ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, πρέπει να αποτελέσει στόχο πάλης όλων των κρατών μελών της ΕΕ και όχι μόνο των αδύναμων κρίκων της.
Η άρχουσα τάξη, τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ελλάδα δεν διαπραγματεύεται αλλά αξιοποιεί τους σοσιαλδημοκράτες υπηρέτες της και οπορτουνιστικά εξαπτέρυγά τους για να αποκοιμίζει το λαό με την απατηλή ελπίδα της φιλολαϊκής στροφής. Η πλούσια αρνητική πείρα των προηγούμενων κυβερνήσεων της κεντροαριστεράς στην Ιταλία, στη Γαλλία, στη Δανία είναι εξαιρετικά διδακτική.
Αυτό που πραγματικά τρέμει η αστική τάξη είναι το οργανωμένο εργατικό κίνημα που σηκώνει τη σημαία της «Αποδέσμευσης από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία». Η ενίσχυση του ΚΚΕ στις επερχόμενες εκλογές αφορά επομένως τη μοναδική επιλογή αλλαγής του συσχετισμού δύναμης για να ανοίξει ο δρόμος γι' αυτή την ελπιδοφόρα προοπτική στην Ελλάδα, στέλνοντας ταυτόχρονα ένα ηχηρό μήνυμα αντεπίθεσης στους λαούς της Ευρώπης.
Κυριακή 22 Απριλίου 2012