ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

 Dies Brumalis

          Και καταλήξαμε, με μεθοδικό τρόπο είναι  αλήθεια, ένα μείζον πρόβλημα που έχει να λυθεί στις εκλογές να είναι η ενότητα της αριστεράς και η ικανότητά της να κυβερνήσει.

          Και ο ΣΥΡΙΖΑ, (για ψηφοθηρικούς λόγους;) φαίνεται να παίζει  αυτό το παιχνίδι του κυρίαρχου συστήματος. Με  την πρότασή του για κυβέρνηση, χαρίζοντας μάλιστα πρωθυπουργία στην  Παπαρήγα ή Κουβέλη και με αποδοχή  ακόμα και ψήφου εμπιστοσύνης  από τον Καμμένο, αυτοεμπλέκεται σε επικίνδυνους ακροβατισμούς, αποσυνδέοντας μια κυβέρνηση «πολυσυλλεκτική» από ταξικές διαιρέσεις και αποσαφηνισμένες κοινωνικές ιεραρχήσεις. 

            Ίσως βέβαια,  τελικά, όλη αυτή η συζήτηση για κυβέρνηση της αριστεράς να ανοίγει το δρόμο για αντικατάσταση από το μπλοκ εξουσίας του «αριστερού» ΠΑΣΟΚ με τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ η τη ΔΗΜΑΡ, μια που φαίνεται πως το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πια τη δυναμική να χειραγωγεί τις λαϊκές τάξεις, άρα ο ρόλος του συρρικνώνεται.

          Μ’  αυτήν τη στάση του ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι περιπλέκει για την αριστερά, κυρίως τη μη κομμουνιστική,  τα πράγματα, ενώ θα έπρεπε να συγκεντρώνει όλες τις προσπάθειες  στο αληθινό πρόβλημα, τη σχέση της αριστεράς με τη λογική του υπάρχοντος συστήματος.

          Η επικράτηση της αριστεράς   δεν είναι  διαδικασία χειρισμών κορυφής,  αλλά συνολική κίνηση και πάλη των μαζών και του λαϊκού κινήματος. Το βασικό πρόβλημα  εντοπίζεται,  αφενός στον τρόπο της ριζικής απόρριψης των όρων με τους οποίους τίθεται  από το κυρίαρχο σύστημα η κρίση, αφετέρου στην  αναμέτρηση μ’  αυτήν σύμφωνα με τους όρους της αριστεράς, που βέβαια προϋποθέτουν την αμφισβήτηση της λογικής τους καπιταλισμού.

          Πέρυσι, τέτοιο καιρό περίπου είχαμε την αναζήτηση της άμεσης δημοκρατίας στις πλατείες, που με την πρώτη σταγόνα της βροχής χάθηκε στην καταχνιά του χειμώνα.  

          Φέτος, οι εκλογές κοντεύουν να καταλήξουν δημοψήφισμα για την ικανότητα της αριστεράς, και ιδιαίτερα βέβαια της κομμουνιστικής, να κυβερνήσει.

          Μ’ αυτή τη μετάθεση του διακυβεύματος των εκλογών, το κυρίαρχο σύστημα θέλει να αποδείξει την ανικανότητα και αδυναμία των αριστερών να κυβερνήσουν, ώστε ακόμα και οι ψήφοι διαμαρτυρίας να μη στραφούν προς τα εκεί.

            Είναι ξεκάθαρο,  πως καμιά αριστερά, όσο είναι αριστερά και αμφισβητεί την καπιταλιστική λογική,  στο δεδομένο πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να  κυβερνήσει:  Η θα πρέπει να ανατρέψει, ή τουλάχιστο να μετασχηματίσει,   το ίδιο το πολιτικό σύστημα  ή θα πρέπει να αρνηθεί την ταυτότητά της, γιατί το πρόβλημα δεν είναι να θέτεις αριστερά ερωτήματα, αλλά να δίνεις αριστερές απαντήσεις

         Όταν το κυρίαρχο σύστημα βάζει σαν προβληματισμό την ικανότητα της αριστεράς να κυβερνήσει με τους δικούς του  όρους, θέλει να αποδείξει από τη μια  τη δική του δύναμη και ως εκ τούτου   και ανεκτικότητα  και  από την άλλη την ανευθυνότητα της αριστεράς, που δεν τολμά να αναλάβει ευθύνες.  Το κυριότερο όμως είναι ότι εμπλέκοντας σ’  αυτό το παιχνίδι εξουσίας και την αριστερά θέλει να κονιορτοποιήσει  τις ιδέες της, να την αναδείξει αφερέγγυα, ακατάλληλη και ανίκανη να κυβερνήσει.

           Ως υπόθεση εργασίας, οι εκλογές θα μπορούσαν να μετασχηματίσουν το υπάρχον πολιτικό σύστημα, μόνο αν υπήρχε ένα ισχυρό μαζικό  κίνημα, που όρθωνε ένα αυτόνομο λόγο, που είχε διάθεση και δυνατότητα να συγκρουστεί και να δώσει τις δικές του λύσεις στο οικονομικό, το κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.  Πιθανόν  τώρα  η δυναμική  να υπάρχει, αλλά δεν φαίνεται ακόμα να οδηγεί στη στράτευση την πλειοψηφία του πληθυσμού, πράγμα που μπορεί να γίνει μέσα από τους πολύμορφους και καθημερινούς αγώνες, πολιτικούς και ιδεολογικούς.

         Μη ξεχνάμε και την τακτική που εφαρμόστηκε από το μπλοκ εξουσίας μετά την απελευθέρωση,  τότε  που υπήρχε ένα τέτοιο κίνημα ισχυρό και μάλιστα ένοπλο.     

        Τις τελευταίες μέρες φαίνεται πως μια ολόκληρη στρατηγική σχεδιάζεται από το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας   και θεμελιώνεται στην ανάγκη  για εφαρμογή της υπέρβασης  των διαχωριστικών  γραμμών, που καταλήγουν σε προτάσεις συμμαχιών και διεκδίκηση μεριδίου κρατικής εξουσίας. Στόχος της   να παρασύρει   στο κάδρο εξουσίας και την αριστερά, ιδιαίτερα την κομμουνιστική,  για να χρεωθεί τις πολλαπλές συνέπειες και αντιφάσεις της οικονομικής κρίσης, που θα την συμπαρασύρουν στην παρακμή,  για να καταρρεύσει η ελπίδα και κάθε προοπτική για αγώνα και αντίσταση.

         Στις εκλογές η ψήφος στην αριστερά, κομμουνιστική και μη, μπορεί να σηματοδοτήσει  και τη δυναμική του λαϊκού κινήματος. Δεν μπορεί να εφαρμοστεί  όμως καμιά  πρόταση εξουσίας της αριστεράς αν δεν είναι αποφασισμένη να την υποστηρίξει  η μεγάλη πλειοψηφία του λαού.   Σίγουρα, όσο θα βαθαίνει η οικονομική κρίση θα αναδεικνύεται η ταξική σύγκρουση, που πια δεν θα συμβιβάζεται με την καθεστηκυία τάξη. Συγχρόνως όμως  θα σκληραίνει αυτή η σύγκρουση και θα γίνεται συνείδηση σε όλους μας η ανάγκη να στρατευθούμε, εμείς και όχι κάποιοι πληρεξούσιοι.

     Καιρός να διαλύονται οι ψευδαισθήσεις ότι στο τέρμα των λεωφόρων της διαμαρτυρίας είναι η πλάζ.