"Κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τραίνο"

Lenin reloaded

Στην τιβί ο Μητροπάνος. Θολή μνήμη του θείου μου κάπου στη δεκαετία του 70. Δυτική Θεσσαλονίκη. Τα χρώματα των πραγμάτων στο μυαλό είναι αυτά των πολαρόιντ της εποχής, ξεθυμασμένα, σαν νά 'χουν εκτεθεί κανά χρόνο στον ήλιο. "Κάνε κάτι λοιπόν, να χάααασω το τραίαιαινο..." Ήταν ερωτευμένος, πήγαινε φαντάρος, στον Ευκλείδη τα 'χε κάνει μούσκεμα. Πίσω στα Τρίκαλα, οι γονείς του, απογοητευμένοι. Ο Λάμπρος δεν ήταν της μόρφωσης. "Κάνε κάτι λοιπόν, να χάααασω το τραίαιαινο." Βοηθούσε την ταύτιση ότι ο Δημήτρης ήταν επίσης Τρικαλινός, γόνος ΕΑΜιτών, χωρίς πανεπιστημιακή μόρφωση και ότι είχε τραγουδήσει για τη Θεσσαλονίκη και τον έρωτα; Δεν ξέρω. Ξέρω ότι στους σταθμούς όταν στέκεσαι βλέπεις ακόμα τους ανθρώπους να αγκαλιάζονται σαν να 'ναι η τελευταία φορά που θα δουν ο ένας τον άλλο, σαν αυτός που φεύγει να νιώθει πως δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ. Το έχουν τα τραίνα αυτό. Ειδικά τα τραίνα. Μάλλον επειδή κάποτε πράγματι έπαιρναν μαζί τους ανθρώπους που ήξεραν πως μπορεί να μη γυρίσουν ποτέ. Μου αρέσουν οι άνθρωποι όταν αγκαλιάζονται στους σταθμούς των τραίνων. Και από τότε που τραγουδούσε Μητροπάνο ο Λάμπρος, μού άρεσε κι ο Μητροπάνος. Έχουν την ίδια φωνή στη μνήμη μου, τραγουδάνε με την ίδια φωνή. Είναι ο ίδιος άνθρωπος.

Και το τραίνο εξακολουθεί να είναι χωρίς γυρισμό.