Rosa Luxemburg-Τι ζητάει ο Σπάρτακος

Lenin Reloaded

Με θερμές ευχαριστίες στον subutai red, που έστειλε το κείμενο.
LR
-------


ΤΙ ΖΗΤΑΕΙ Ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

Στις 9 τον Νοέμβρη οι εργάτες και οι στρατιώτες γκρέμισαν το παλιό καθεστώς στη Γερμανία. Στα πεδία των μαχών στην Γαλλία, διαλύθηκαν οι αιματηρές αυταπάτες για μια παγκόσμια κυριαρχία της πρωσικής μπότας. Οι εγκληματικές συμμορίες, που άναψαν την παγκόσμια πυρκαγιά και έριξαν τη Γερμανία μέσα σε μια θάλασσα αίμα, λένε την τελευταία τους προσευχή κι ο λαός, που χρόνια εξαπατημένος είχε χάσει κάθε αίσθημα πολιτισμού, τιμής και ανθρωπισμού, μπροστά στην άβυσσο ξύπνησε από τον βαθύ του λήθαργο. Στις 9 του Νοέμβρη το προλεταριάτο ξεσηκώθηκε και σύντριψε τον άτιμο ζυγό. Οι Χοεντζόλλερν δεν ήταν τίποτε άλλο παρά οι εκπρόσωποι της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης και των γαιοκτημόνων. Η αστική τάξη με τους πολιτικούς της εκπροσώπους: να ο αληθινός ένοχος του παγκόσμιου πόλεμου στη Γερμανία, όπως και στη Γαλλία, στη Ρωσία, όπως και στην Αμερική. Οι καπιταλιστές όλων των χωρών: αυτοί είναι οι αληθινοί εμπνευστές της σφαγής τον λαών. Το ακόρεστο κτήνος, που το ματωμένο του ρύγχος καταβρόχθισε εκατομμύρια και εκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις είναι ο παγκόσμιος καπιταλισμός.

Ο παγκόσμιος πόλεμος έβαλε την ανθρωπότητα μπροστά στο δίλλημα: ή συνέχιση του καπιταλισμού με άμεση προοπτική ένα νέο πόλεμο και το βύθισμα μέσα στο χάος ή ανατροπή των εκμεταλλευτών καπιταλιστών. Με τον πόλεμο η καπιταλιστική κυριαρχία και το δικαίωμα της για ύπαρξη δοκιμάστηκαν αρνητικά. Αυτή δεν είναι πιο σε θέση να σώσει την κοινωνία από την φοβερή οικονομική κατάρρευση που το ιμπεριαλιστικό όργιο άφησε πίσω του. Το μέσα της παραγωγής έχουν εκμηδενιστεί, εκατομμύρια εργάτες στους καλύτερους και πιο ζωτικούς κλάδους έχουν χτυπηθεί θανάσιμα. Όσο για κείνους που ζουν ακόμα, η αθλιότητα και η ανεργία τους περιμένει, σαρκάζοντας στο κατώφλι του σπιτιού τους.

Η εξάντληση από την πείνα και τις αρρώστιες απειλεί να καταστρέψει τη δύναμη του λαού στη ρίζα της. Η οικονομική χρεοκοπία του κράτους αγγέλλεται σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα της τερατώδικης μάστιγας των πολεμικών χρεών.

Για να βγούμε απ’ αυτή την αιματηρή διάλυση, να ξεφύγουμε από το εκμηδενιστικό βάραθρο, δεν υπάρχει άλλη βοήθεια, άλλος δρόμος, άλλη σωτηρία, παρά ο σοσιαλισμός. Μόνον η παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση μπορεί να βάλει τέρμα σ’ αυτό τα χάος, μπορεί να εξασφαλίσει σ’ όλους δουλειά και ψωμί. μπορεί να βάλει τέρμα στο αιματοκύλισμα των λαών, μπορεί να φέρει στην εξαντλημένη ανθρωπότητα πραγματικά εκείνο που τόσον καιρό περιμένει: την Ειρήνη και τη Λευτεριά, έναν αληθινό πολιτισμό. Κάτω η μισθωτή εργασία. Να η λύση της εποχής αυτής. Στη θέση της μισθωτής εργασίας και της ταξικής κυριαρχίας πρέπει να μπει η συντροφική δουλειά. Τα όργανα της εργασίας πρέπει να πάψουν να είναι το μονοπώλιο μιας τάξης, πρέπει να γίνουν το κοινό αγαθό όλων. Όχι πια εκμεταλλευτής, ούτε εκμεταλλευόμενος. Οργάνωση της παραγωγής και της διανομής των προϊόντων για το συμφέρον όλων. Κατάργηση των σημερινών μορφών παραγωγής, που δεν είναι παρά εκμετάλλευση και καταναγκασμός. Κατάργηση του σημερινού εμπορίου, που στηρίζεται πάνω στην απάτη και την κλοπή.

Στη θέση των εργοδοτών και των μισθωτών σκλάβων τους: ελεύθερη συνεργασία των συντρόφων της δουλειάς. Η εργασία δεν θα είναι πια βασανιστήριο για κανέναν, όταν θα είναι καθήκον για όλο τον κόσμο. Και η πείνα να μην είναι πια από σήμερα η κατάρα των εργατών, αλλά η τιμωρία των τεμπέληδων και των παράσιτων.

Για πρώτη φορά μέσα σε μια τέτοια κοινωνία θα ξεριζωθούν τα μίση των λαών και η υποταγή. Ναι! με την επαναστατική άνοδο μιας τέτοιας κοινωνίας η γη θα πάψει να ντροπιάζεται από την δολοφονία των ανθρώπων.

Και μόνο τότε θα μπορούμε να πούμε: Αυτός ο πόλεμος ήταν ο τελευταίος.

Ο σοσιαλισμός είναι την ώρα τούτη η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας. Πάνω από τα τείχη του καπιταλιστικού κόσμου που γκρεμίζονται πια, λάμπουν τώρα με γράμματα φωτιάς τα λόγια του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου»: Σοσιαλισμός ή πτώση στην βαρβαρότητα.

Η πραγματοποίηση της κομμουνιστικής κοινωνικής οργάνωσης είναι το καθήκον το πιο επιτακτικό που ποτέ μπήκε σε μια τάξη ή σε μια επανάσταση σ’ όλη την ιστορία του κόσμου. Αυτό το καθήκον συνεπάγεται μια πλήρη καταστροφή του κράτους, μια γενική ανατροπή όλων των οικονομικών και κοινωνικών βάσεων του σημερινού κόσμου.

Αυτή η καταστροφή κι αυτή η ανατροπή δεν μπορούν να προκύψουν από διατάγματα μιας οποιασδήποτε ηγεσίας, μιας επιτροπής ή ενός κοινοβουλίου. Η πρωτοβουλία και η επίτευξή τους δεν μπορούν να εξασφαλιστούν παρά από τις ίδιες τις λαϊκές μάζες. Μέσα σ’ όλες τις προηγούμενες επαναστάσεις υπήρξε μια μικρή μειοψηφία, που πήρε την διεύθυνση της επαναστατικής πάλης και της έδωσε ένα σκοπό και έναν προσανατολισμό και που χρησιμοποίησε τη μάζα σαν ένα όργανο για να επιβληθούν τα δικά της συμφέροντα, τα συμφέροντα μιας μειοψηφίας. Η σοσιαλιστική επανάσταση είναι η πρώτη, που δεν μπορεί να νικήσει παρά για το συμφέρον της μεγάλης πλειονότητας των εργαζομένων. Η μάζα του προλεταριάτου δεν καλείται μόνο να στηρίξει την επανάσταση μέσα στην καθαρή γνώση των σκοπών της και των προσανατολισμών της. Οφείλει επίσης αυτή η ίδια με τη δικιά της δραστηριότητα να οδηγήσει βήμα με βήμα τον σοσιαλισμό στη ζωή. Η ουσία της σοσιαλιστικής κοινωνίας βρίσκεται σε τούτο: ότι η μεγάλη εργαζόμενη μάζα αρχίζει να ζει μ’ όλο της το είναι όλη την ενεργό πολιτική και οικονομική ζωή, που την διευθύνει με τον αυτοκαθορισμό της τον διαρκώς όλο πιο συνειδητό και πιο ελεύθερο. Από τις ανώτατες διοικητικές θέσεις του κράτους ως την τελευταία κοινότητα η προλεταριακή μάζα πρέπει να διαλύσει τα κυριαρχικά όργανα της αστικής ηγεμονίας: υπουργικό συμβούλιο, βουλή, δημοτικές αρχές.

Για τον σκοπό αυτό πρέπει να πάρει την εξουσία με τα ίδια της τα όργανα. Με τα συμβούλια των εργατών και στρατιωτών θα πρέπει λοιπόν να αντικαταστήσει όλες αυτές τις λειτουργίες, να επιβλέπει όλες τις υπηρεσίες και να συντονίσει όλες τις κοινωνικές ανάγκες με τα ιδιαίτερα ταξικά της συμφέροντα και τα σοσιαλιστικά καθήκοντα. Μόνο μια αμοιβαία επίδραση σταθερή, ζωντανή ανάμεσα στις λαϊκές μάζες και τα όργανά τους, τα Συμβούλια των εργατών και στρατιωτών, μπορεί να εξασφαλίσει την πορεία της κοινωνίας σ’ ένα πνεύμα κομμουνιστικό. Παρόμοια η οικονομική ανατροπή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά σαν λειτουργία της υπεύθυνης δράσης των προλεταριακών μαζών. Τα διατάγματα απλά και μόνο των ανώτερων επαναστατικών βαθμίδων είναι αυτά καθ’ εαυτά ένα κενό σχήμα. Μόνο με την ίδια την δραστηριότητα του συνόλου των εργατών ο λόγος αυτός θα πάρει σάρκα και μόνο μέσα στην πεισματώδικη πάλη εναντίον του κεφαλαίου, σώμα με σώμα, εργοστάσιο δίπλα σε εργοστάσιο, μέσα την άμεση πάλη της μάζας, στην απεργία, στην οικοδόμηση των μόνιμων οργάνων, την ανάπτυξή τους για τα σύνολο της τάξης, οι εργάτες μπορούν να βρουν τον δρόμο του προλεταριακού ελέγχου πάνω στην παραγωγή και τελικά να πάρουν στα χέρια τους όλη τη διεύθυνση. Οι προλεταριακές μάζες πρέπει να μάθουν από νεκρές μηχανές που είναι, όπου το κεφαλαίο τις βάζει μέσα στην κοινωνική διαδικασία της παραγωγής, να γίνουν οι διευθυντές που σκέπτονται ελεύθερα και δρουν μέσα σ’ αυτή την κοινωνική παραγωγή. Πρέπει να αποκτήσουν τα αίσθημα τής ευθύνης του πολίτη απέναντι στο σύνολο, που είναι το μοναδικό απόθεμα κάθε κοινωνικού πλούτου. Πρέπει να δείξουν ζήλο όταν δεν θα υπάρχει τα μαστίγιο του εργοδότη, να κρατήσουν την παραγωγικότητα χωρίς φύλακες-χαφιέδες των αστών, να έχουν πειθαρχία χωρίς καταναγκασμό και τάξη χωρίς κυριαρχία. Ο πιο υψηλός ιδεαλισμός, για τα συμφέρον του συνόλου, τα πνεύμα πρωτοβουλίας ενός αληθινού πολιτικού αισθήματος είναι για την κομμουνιστική κοινωνία η απαραίτητη ηθική βάση, όπως είναι για τον καπιταλισμό η αποκτήνωση, ο εγωισμός και η διαφθορά.

Όλες τις πολιτικές αρετές του σοσιαλισμού, όπως και τις γνώσεις και τις ικανότητες τις απαραίτητες για την διεύθυνση των σοσιαλιστικά οργανωμένων επιχειρήσεων, η εργατική μάζα δεν μπορεί να τις αποκτήσει παρά με την δική της δραστηριότητα, με τη δική της την πείρα.

Η σοσιαλιστικοποίηση της κοινωνίας δεν μπορεί να κατορθωθεί παρά με την ακούραστη πάλη των μαζών, σ’ όλο της το βάθος, παντού όπου η εργασία και το κεφαλαίο, ο λαός και η ταξική κυριαρχία της μπουρζουαζίας, βρίσκεται ο ένας απέναντι στον άλλο.

Η προλεταριακή επανάσταση θα σημάνει τα τέλος κάθε είδους δουλείας και καταπίεσης. Γι’ αυτό εναντίον της προλεταριακής επανάστασης σηκώνονται όλοι οι καπιταλιστές, όλοι οι γαιοκτήμονες, όλοι οι μικροαστοί, όλοι οι προνομιούχοι. Όλοι αυτοί οι εκμεταλλευτές και τα παράσιτα συνενώνονται σαν ένας άνθρωπος σε μια πάλη ζωής και θανάτου εναντίον της.

Όλες οι κυρίαρχες τάξεις έχουν υπερασπίσει πάντοτε τα προνόμιά τους ως το τέλος με την πιο σκληρή ενεργητικότητα. Οι πατρίκιοι της Ρώμης, όπως οι φεουδαλικοί βαρόνοι τον μεσαίωνα, οι Άγγλοι ιππότες, όπως οι Αμερικανοί δουλέμποροι, οι βλάχοι μπογυάροι, όπως οι εργοδότες υφαντουργοί της Λυών, όλοι έχυσαν ποτάμια αίμα, όλοι σημάδεψαν τον δρόμο τους με τα πτώματα των θυμάτων τους και τη στάχτη της πυρκαγιάς τους, όλοι προκάλεσαν τον εμφύλιο πόλεμο και κατέφυγαν σε κάθε προδοσία με μοναδικό σκοπό να συγκρατήσουν τα προνόμια και την εξουσία τους.

Η τάξη των ιμπεριαλιστών καπιταλιστών, τελευταία προβολή των εκμεταλλευτριών τάξεων, ξεπερνάει σε κτηνωδία, σε πεισματώδη κυνισμό, σε ατιμία, όλους τους προκατόχους της. Για να υπερασπίσει τα άγια των αγίων της, το κέρδος και το μονοπώλιο της εκμετάλλευσης, θα χρησιμοποιήσει δόντια και νύχια, θα βάλει σε ενέργεια στο μάξιμουμ ψυχρά και αμείλικτα κάθε μέθοδο που έκανε την καθημερινή της εμφάνιση στην ιστορία της αποικιακής πολιτικής και στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο.

Θα εξαπολύσει τον ουρανό και την κόλαση ενάντια στην προλεταριακή επανάσταση. Θα κινητοποιήσει την αγροτιά εναντίον των πόλεων, θα εξεγείρει τα καθυστερημένα στρώματα του προλεταριάτου, για να χτυπήσουν το προχωρημένο του τμήμα, θα βάλει τους αξιωματικούς της να οργανώσουν σφαγές, θα παραλύσει κάθε σοσιαλιστικό μέτρο με χίλια δυο μέσα παθητικής αντίστασης, θα ρίξει στο λαιμό της επανάστασης συμμορίες σαν της Βανδέας και θα καταφύγει στον εξωτερικό εχθρό, στο δολοφονικό μαχαίρι του Κλεμανσώ, του Λόυντ Τζωρτζ και του Ουίλσων για να σώσει την κυριαρχία της στο εσωτερικό. Θα μεταβάλει ακόμα τη χωρά σε σωρό από ερείπια που καπνίζουν, παρά να δεχτεί να παραιτηθεί θεληματικά από την υποδούλωση των μισθωτών. Όλες αυτές οι μορφές αντίδρασης πρέπει να συντριβούν βήμα προς βήμα με σιδερένια γροθιά, με ενεργητικότητα ακλόνητη. Στη βία της αστικής αντεπανάστασης πρέπει να αντιταχθεί η επαναστατική βία ολοκλήρου του προλεταριάτου. Στα εγκληματικά σχέδια. τις παγίδες, και τις μηχανές της αστικής τάξης, η αναντικατάστατη διαύγεια του σκοπού και η επαγρύπνηση και η διαρκής πρωτοβουλία των εργατικών μαζών. Στον απειλητικό κίνδυνο της αντεπανάστασης πρέπει να αντιταχθεί ο εξοπλισμός του λαού και ο αφοπλισμός των κυρίαρχων τάξεων. Στις αστικές μανούβρες του κοινοβουλίου η εντατικοποιημένη δραστηριότητα των μαζικών οργανώσεων μέσα στο εργοστάσιο και στο στρατό. Στην πανταχού παρουσία και στα ανεξάντλητα μέσα της εξουσίας της αστικής κοινωνίας η δύναμη η υψωμένη στον ανώτατο βαθμό συγκέντρωσης, συνοχής και έντασης όλης της εργατικής τάξης. Μέτωπο ακλόνητο όλου του Γερμανικού προλεταριάτου: του Νότου και του Βορρά, των πόλεων με την ύπαιθρο, των εργατών με τους στρατιώτες. Επαφή ενεργητική και ζωντανή της Γερμανικής επανάστασης με τη Διεθνή επανάσταση. Διεύρυνση της Γερμανικής επανάστασης σε παγκόσμια επανάσταση του προλεταριάτου.

Αυτά είναι τα γρανιτένια θεμέλια τα απαραίτητα για να στηριχτεί το μελλοντικά οικοδόμημα. Η πάλη για τον σοσιαλισμό είναι ο πιο βίαιος εμφύλιος πόλεμος, που είδε ποτέ η ιστορία, και η προλεταριακή επανάσταση πρέπει να πάρει, μπροστά στον εμφύλιο αυτό πόλεμο, όλες τις αναγκαίες προφυλάξεις, πρέπει για να επικρατήσει να μάθει την τέχνη να πολεμάει και να νικά. Αυτή η τοποθέτηση σε κατάσταση πολέμου των συμπαγών μαζών του εργαζόμενου λαού, που έχει αναλάβει κάθε πολιτική εξουσία μπροστά στα καθήκοντα τής επανάστασης, αυτή είναι η «δικτατορία του προλεταριάτου» που είναι συγχρόνως και η αληθινή δημοκρατία. Γιατί δεν υπάρχει δημοκρατία εκεί που οι μισθωτοί σκλάβοι δίπλα στους καπιταλιστές ή οι προλετάριοι των αγρών δίπλα στους γαιοκτήμονες συνεδριάζουν «εν πνεύματι ισότητος» για να συζητήσουν τα «κοινά συμφέροντα» κατά τον κοινοβουλευτικό τρόπο, αλλά εκεί που οι προλεταριακές μάζες, εκατομμύρια άτομα, παίρνουν οι ίδιες μέσα στα ροζιασμένα χέρια τους το σφυρί της εξουσίας και το κατεβάζουν στον αυχένα της κυρίαρχης τάξης. Ναι! εκεί μόνο υπάρχει η αληθινή δημοκρατία. Τα άλλα όλα είναι εξαπάτηση του λαού.

Για να μπορέσει τα προλεταριάτο να πραγματοποιήσει τα παραπάνω καθήκοντα, να οι πρακτικές προτάσεις που προβάλει «η ένωση Σπάρτακος»:

Α) Μέτρα άμεσα αυτοπροστασίας της επανάστασης.

1. Αφοπλισμός όλων των αξιωματικών, όλης της αστυνομίας και των μη προλετάριων στρατιωτών. Αφοπλισμός όλων όσων ανήκουν στις κυρίαρχες τάξεις.

2. Κατάσχεση όλων των αποθηκών όπλων και πολεμοφοδίων καθώς και των επιχειρήσεων εφοδιασμού, από τα Συμβούλια εργατών και στρατιωτών.

3. Εξοπλισμός όλου του προλεταριακού πληθυσμού του αντρικού και ενήλικου, σαν εργατικής πολιτοφυλακής. Σχηματισμός μιας προλεταριακής φρουράς των Συμβουλίων, σαν ενεργητικού τμήματος της πολιτοφυλακής, που θα επιφορτισθεί να υπερασπίζει την επανάσταση διαρκώς ενάντια στις επιθέσεις και στις προδοσίες της αντίδρασης.

4. Στο στρατό, κατάργηση της διοικητικής εξουσίας των αξιωματικών και υπαξιωματικών. Οι στρατιώτες στη θέση τους να βάλουν υπεύθυνους, εκλεγμένους και μόνιμα ανακλητούς. Κατάργηση της παθητικής στρατιωτικής υποταγής και της στρατιωτικής δικαιοσύνης, πειθαρχία από ελεύθερη συγκατάθεση.

5. Αποκλεισμός των αξιωματικών και των συνθηκολόγων απ’ όλα τα Συμβούλια των στρατιωτών.

6. Κατάργηση όλων των πολιτικών και διοικητικών οργάνων του παλιού καθεστώτος και υποκατάστασή τους από τα Συμβούλια των εργατών και στρατιωτών.

7. Συγκρότηση επαναστατικού δικαστηρίου, που θα δικάσει τους κύριους υπεύθυνους του πολέμου και της παράταξής του, τούς δύο Χοεντζόλλερν, τον Λούντεντορφ, τον Χίνδεμπουργκ, τον Τίρπιτς και τους συνενόχους τους, όπως και όλους τους συνωμότες της αντεπανάστασης.

8. Άμεση κατάσχεση όλων των διαθέσιμων για να εξασφαλιστεί η τροφοδοσία του λαού.

Β) Πρώτα πολιτικά και κοινωνικά μέτρα.

1. Διάλυση των ιδιαίτερων κρατών πού υπάρχουν μέσα στο Ράιχ. Η σοσιαλιστική δημοκρατία είναι μια και αδιαίρετη.

2. Κατάργηση των κοινοβουλίων και των δημοτικών αρχών. Τις λειτουργίες τους θα τις αναλάβουν τα Συμβούλια εργατών και στρατιωτών και οι επιτροπές και τα όργανα που από κει θα προκύψουν.

3. Εκλογές Συμβουλίων εργατών σ’ όλη τη Γερμανία με τη συμμετοχή όλου του εργατικού πληθυσμού των δύο φύλων στην πόλη και στην ύπαιθρο, στη βάση κάθε επιχείρησης. Όμοια εκλογή Συμβουλίων στρατιωτών από τους στρατιώτες, αποκλείοντας τούς αξιωματικούς και τους συνθηκολόγους. Δικαίωμα των εργατών και στρατιωτών να ανακαλούν κάθε στιγμή τους αντιπροσώπους τους.

4. Εκλογή από τους αντιπροσώπους των Συμβουλίων εργατών και στρατιωτών όλης της Γερμανίας, ενός Κεντρικού Συμβουλίου των Συμβουλίων, πού θα πρέπει να ορίσει από τα μέλη του μία εκτελεστική επιτροπή, σαν ανώτατο όργανο εξουσίας, νομοθετικής και εκτελεστικής ταυτόχρονα.

5. Συνέλευση του Κεντρικού Συμβουλίου των Συμβουλίων τουλάχιστον κάθε τρεις μήνες, ώστε να ξαναγίνεται κάθε φορά πλήρης επανεκλογή των μελών με τρόπο, ώστε να διατηρείται συνέχεια ο έλεγχος πάνω στη δράση της εκτελεστικής επιτροπής και μια ζωντανή επαφή ανάμεσα στις μάζες των τοπικών συμβουλίων εργατών και στρατιωτών μέσα χώρα και του ανώτερου οργάνου της εξουσίας τους. Δικαίωμα των τοπικών συμβουλίων εργατών και στρατιωτών να ανακαλούν και να αντικαθιστούν σε κάθε στιγμή τους αντιπροσώπους τους στο Κεντρικό Συμβούλιο, στην περίπτωση που αυτοί δεν ενεργούν σύμφωνα με τις εντολές τους. Δικαίωμα της εκτελεστικής επιτροπής, να ορίζει τους επίτροπους του λαού και κάθε κεντρική διεύθυνση κάτω από τον έλεγχο του Κεντρικού Συμβουλίου.

6. Κατάργηση όλων των προνομιών, παρασήμων και τίτλων. Απόλυτη ισότητα των φυλών μπροστά στο νόμο και την κοινωνία.

7. Εισαγωγή προστατευτικών κοινωνικών νόμων, περιορισμός του χρόνου της εργάσιμης μέρας για να αντιμετωπιστεί η ανεργία και η σωματική εξασθένηση των εργατών στη διάρκεια του παγκόσμιου πολέμου. Χρόνος ημερήσιας εργασίας 6 ώρες το μάξιμουμ.

8. Άμεση αλλαγή των συνθηκών διατροφής, υγιεινής και εκπαιδευτικής, σύμφωνα με την έννοια της προλεταριακής επανάστασης.

Γ) Άμεσες οικονομικές διεκδικήσεις.

1. Δήμευση όλων των περιουσιών και προσόδων της δυναστείας προς όφελος του συνόλου.

2. Κατάργηση όλων των κρατικών χρεών και άλλων δημόσιων χρεών, καθώς και των πολεμικών δανείων, με εξαίρεση των εγγραφών που είναι πιο κάτω από ένα ορισμένο ποσό, που θα καθορίσει τα Κεντρικό Συμβούλιο των εργατών και στρατιωτών.

3. Απαλλοτρίωση της έγγειας ιδιοκτησίας όλων των μεγάλων και μεσαίων αγροτικών επιχειρήσεων. Σχηματισμός αγροτικών σοσιαλιστικών συνεταιρισμών με διεύθυνση ενοποιημένη και συγκεντρωμένη για όλη τη χωρά. Οι μικρές επιχειρήσεις των χωρικών μένουν στα χέρια αυτών που τις εργάζονται, ώσπου αυτοί με τη θέλησή τους να πάρουν μέρος στους σοσιαλιστικούς συνεταιρισμούς.

4. Κατάργηση όλων των ιδιωτικών δικαιωμάτων πάνω στις τράπεζες, τα μεταλλεία-ορυχεία και πάνω σ’ όλες τις σπουδαίες επιχειρήσεις της βιομηχανίας και του εμπορίου, προς όφελος της Δημοκρατίας των Συμβουλίων.

5. Απαλλοτρίωση όλων των περιουσιών πάνω από κάποιο όριο, που θα καθορίσει το Κεντρικό Συμβούλιο των εργατών και των στρατιωτών.

6. Η Δημοκρατία των Συμβουλίων αναλαβαίνει τα σύνολο των δημόσιων μεταφορών.

7. Εκλογή σε κάθε εργοστάσιο, ενός εργοστασιακού Συμβουλίου, που σκοπό θα έχει να ρυθμίζει τις εσωτερικές υποθέσεις σε συμφωνία με τα εργατικά συμβούλια, να καθορίζει τις συνθήκες εργασίας, να ελέγχει την παραγωγή και τελικά να αναλάβει τη διεύθυνση της επιχείρησης.

8. Σχηματισμός μιας κεντρικής απεργιακής επιτροπής από αντιπροσώπους των εργοστασιακών Συμβουλίων, που μπαίνουν σε απεργιακό κίνημα σ’ όλη τη χώρα. Αυτή η επιτροπή θα έχει σκοπό να συντονίσει τη διεύθυνση των απεργιών ενάντια στα κράτος και στο κεφάλαιο και να εξασφαλίσει την πιο ενεργητική υποστήριξή τους από την πολιτική δράση των εργατών και στρατιωτών.

Δ) Διεθνή καθήκοντα.

Άμεση επανάληψη των σχέσεων με τούς προλετάριους του εξωτερικού, για να τοποθετηθεί η σοσιαλιστική επανάσταση σε μια βάση διεθνή, ώστε να επιβληθεί και να διατηρηθεί η Ειρήνη με την διεθνή συναδέλφωση και την επαναστατική εξέγερση του προλεταριάτου σ’ όλες τις χώρες

Να, τί ζητάει ο «Σπάρτακος»!

Και επειδή τα ζητάει αυτά, επειδή προσπαθεί να προφυλάξει και να προετοιμάσει τη σοσιαλιστική συνείδηση της επανάστασης, είναι εκτεθειμένος στο μίσος, τις καταδιώξεις και τις συκοφαντίες όλων των εχθρών, φανερών και κρυφών, της επανάστασης και του προλεταριάτου.

Σταυρώστε τον! Φωνάζουν οι καπιταλιστές, που τρέμουν για το χρηματοκιβώτιά τους. Σταυρώστε τον! Φωνάζουν οι μικροαστοί, οι αξιωματικοί, οι αντισημίτες, οι λακέδες του τύπου και της αστικής τάξης, που τρέμουν για τα ψίχουλα που τους εξασφαλίζει η καπιταλιστική κυριαρχία.

Σταυρώστε τον! Φωνάζουν οι Ιούδες-Σάιντμαν που πούλησαν τους εργάτες στην αστική τάξη και που τρέμουν για το τριάντα δηνάρια της πολιτικής εξουσίας.

Σταυρώστε τον! Επαναλαμβάνουν ακόμα σαν ηχώ τα εξαπατημένα τυφλά, ανίδεα στρώματα των εργατών και στρατιωτών, που δεν καταλαβαίνουν ότι ρίχνουν τη μανία τους ενάντια στην ίδια τους τη σάρκα και ενάντια στο αίμα τους, όταν στρέφονται ενάντια στο Σπάρτακο.

Μέσα στο μίσος και τη συκοφαντία για το Σπάρτακο συγκεντρώνεται κάθε τι, που είναι αντεπαναστατικό, εχθρικό στο λαό, εχθρικό στο σοσιαλισμό, ότι είναι διπρόσωπο, ότι φοβάται το φως - κάθε τι που δεν είναι σαφήνεια. Και απ’ αυτό ακόμα επαληθεύεται, το ότι η σαφήνεια αυτή είναι που κάνει να πάλλει η καρδιά της επανάστασης και το ότι το μέλλον της ανήκει.

Η «Ένωση Σπάρτακος» δεν είναι ένα κόμμα, που θα ήθελε να επικρατήσει περνώντας πάνω από τις εργατικές μάζες ή χρησιμοποιώντας τις ίδιες τις μάζες για να επιβάλει την κυριαρχία του. Η «Ένωση Σπάρτακος» θέλει μόνο να είναι σε κάθε περίσταση το τμήμα του προλεταριάτου, που έχει μεγαλύτερη συνείδηση του κοινού σκοπού. Εκείνο που, σε κάθε βήμα του δρόμου που διατρέχει η πλατιά εργατική μάζα, της θυμίζει τη συνείδηση των ιστορικών της καθηκόντων. Εκείνο που, σε κάθε ιδιαίτερο στάδιο της Επανάστασης, αντιπροσωπεύει την τελική κατάληξη και που μέσα σε κάθε τοπικό ή εθνικό ζήτημα, αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης.

Η «Ένωση Σπάρτακος» αρνείται να πάρει μέρος στην κυβερνητική εξουσία δίπλα στα ανδρείκελα της αστικής τάξης, τούς Έμπερτ - Σάιντμαν. Βλέπει σε μια τέτοιου είδους συνεργασία την προδοσία των αρχών του σοσιαλισμού και την ενίσχυση της αντεπανάστασης, μια πράξη δηλαδή, που θα παρέλυε την λαϊκή ορμή. Η «Ένωση Σπάρτακος» θα αρνηθεί επίσης να ανέβει στην εξουσία, όταν οι Σάιντμαν - Έμπερτ θα έχουν χρεωκοπήσει, για τον απλούστατο λόγο ότι οι Ανεξάρτητοι με την πολιτική τους της συνεργασίας θα έχουν οδηγηθεί στο αδιέξοδο. Αρνείται να γίνει ο συνεταίρος ή ο διάδοχός τους.

Αν ο Σπάρτακος καταλάβει την εξουσία, αυτό θα γίνει με την μορφή την καθαρή και αναμφισβήτητη της θέλησης των προλεταριακών μαζών μέσα σ’ όλη τη Γερμανία και όχι διαφορετικά, παρά σαν δύναμη της συνειδητής τους συμμετοχής στις προοπτικές, τους σκοπούς και τις μέθοδες της πάλης που διαδίδει η «Ένωση Σπάρτακος».

Η προλεταριακή Επανάσταση δεν μπορεί να ανοίξει ένα δρόμο προς την πλήρη διαύγεια και την πλήρη ωριμότητα, παρά βαθμό με βαθμό, βήμα με βήμα, πάνω στην μακριά πορεία του μόχθου και της δικής της πείρας και δια μέσου μιας πικρής σειράς ηττών και νικών. Η νίκη του Σπάρτακου δεν τοποθετείται στην αρχή αλλά στο τέρμα της επανάστασης. Είναι ταυτόσημη με την τελική νίκη των μαζών, με τα εκατομμύρια άτομα, που μπαίνουν σήμερα στο δρόμο του σοσιαλισμού.

Ορθοί προλετάριοι! Στην πάλη! Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος να κατακτήσουμε κι ένας κόσμος ολόκληρος να πολεμήσουμε. Και μέσα σ’ αυτή την ταξική μάχη της παγκόσμιας ιστορίας για τους πιο ψηλούς σκοπούς της ανθρωπότητας, δεν υπάρχει περιθώριο για φλυαρίες με τον εχθρό, παρά γροθιά στο πρόσωπο και γόνατο στο στήθος.

Δεκέμβρης 1918.

Ρόζα Λούξεμπουργκ
Μετάφραση Α. Στίνα