Μυρίζει Καμμένο Μαύρο μέτωπο...

Μια αποπνιχτικη μυρωδιά καμμένων προσδοκιών, υποσχέσεων, δεσμεύσεων και μαζί αφελών ελπίδων σέρνεται στην ατμόσφαιρα.
Δεν πα να ψήφισε ό,τι ψήφισε ο λαός. Πανω απ'όλα είναι το συμφέρον της εξουσίας των μονοπωλίων που το έχουν ονομάσει καλό της πατρίδας και το πουλάνε στις οθόνες κι ο κόσμος το πιστεύει και τρέχει να αγοράσει. Το καλό της πατρίδας, το εθνικό συμφέρον, το παλιό γνωστό κόλπο που σε δένουν χειροπόδαρα πριν το καταλάβεις. Το γνωστό καθρεφτάκι που αντιστρέφει την πραγματικότητα, χωρίζει την κοινωνία στα δυό και ονομάζει πατριώτες αυτούς που ξεπουλάνε ό,τι έχεις και δεν έχεις κρατώντας το λογικό και νομικά κατωχυρωμένο κέρδος τους και στέλνουνε στον Καιάδα ως προδότες και αντιπατριώτες αυτούς που παλεύουν στο πλαι σου, τους συναγωνιστές σου τους  αριστερούς και τους  κομμουνιστές που δεν το βάζουν κάτω, όχι γιατί είναι ήρωες αλλά γιατί απλά έχουν τα ίδια συμφέροντα με σένα.
Κι όμως πόσο λίγο το καταλαβαίνεις. Πόσο ευκολα θαμπώνεσαι από τις λάμψεις και τα είδωλα, πόσο εύκολα σε καθίζει ο φόβος κάτω και σε σέρνουνε απ' το λουρί και σε βάζουν ύστερα να πεις πως δε γινότανε αλλιώς.
Μαυρο σύννεφο πάει να σηκωθεί τώρα που βαζουνε φωτιά στα χαμόγελα των εκλογών και καίνε στις οθόνες την ψήφο μας.
Νεο μαύρο μέτωπο λοιπόν; Και μάλιστα κατάμαυρο που θα βουλιάξει πιο βαθιά από πρίν οσα δεν μπόρεσαν ακόμη. Κυβέρνηση προσωπικοτητων το είπαν; Και μάλιστα λένε κι ονόματα όπως Βασίλειος Μαρκεζίνης... μα αυτό το όνομα το άκουσα κι απ' το Χρυσαυγιτη χθες στη ΝΕΤ!

Μα εσύ ψήφισες συγκεκριμένα πρόσωπα καιπολιτικές. Πως γίνεται πριν περάσουν δεκα μερες να σου φοράνε άλλους, να σου φορτώνουνε άλλη κυβέρνηση στο σβέρκο; Που θα εφαρμόσει και τα μνημόνια και τα μέτρα και θα ψηφίσει και τα καινούργια κι όσα 'αλλα χρειαστούν για το καλό μας. Και δεν πα να είπες εσύ ό,τι ήθελες στην κάλπη. Σε λαμβάνουνε υπ' όψη τους αλλά τώρα προέχει το καλό του τόπου. Το καλό όλων μας. Το καλό του άνεργου και του φτωχού που δεν έχει στον ήλιο μοίρα αλλά μαζί και το καλό του εφοπλιστή! Μα πώς γίνεται; Που γίνεται αυτό εκτός απ'αυτή τη μαύρη τρύπα του μυαλού που λέγεται φόβος, που σε βουλιάζει και σε τραβαει μέσα και χάνονται οι εικόνες της πραγματικότητας. Αυτές που δείχνουν από τη μια ανθρώπους να σέρνονται σκορπώντας όλα τους τα ανθρώπινα εδώ κι εκεί κι από την άλλη σαλόνια λαμπερά, δεξιώσεις χλιδής και πάμπλουτα ανήσυχα μακιγιαρισμένα πρόσωπα που μεταξύ σαμπάνιας και χαβιαρίου στρέφουν βλέμμα δήθεν πόνου κι ελπίδας στους αδελφούς ηγέτες του κόσμου και τους ζητούν να νοιαστούν για το καλό μας.
Κι αυτοί "νοιάζονται" και χτίζουν κι άλλα μαύρα μέτωπα κι ετοιμάζουν κι άλλους μαύρους νόμους.
Μέχρι το μαύρο να πατησει στην έσχατη άκρη της σανίδας τους που παραπαίει και να γυρίσουν τα πάνω κάτω.
Το ξέρεις οτι μπορούμε ρε φίλε; Το ξέρεις;
Μπο-ρού-με!!! Πίστεψέ το επιτέλους!