O μπαμπούλας του Ευρώ τρώει τα ψωμιά του

(το είδαμε στο granma)

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η δημοσκόπηση της Pulse RC που παρουσιάζεται σήμερα στο Ποντίκι.
54% των Ελλήνων δεν είναι διατεθιμένο να κάνει απεριόριστες θυσίες για να μείνει στο Ευρώ.
Εντύπωση μου προκαλεί το εξαιρετικά χαμηλό ποσοστό αυτών που είναι υπέρ της άμεσης επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, αλλά νομίζω ότι αν αυτή έμπαινε σε ένα πλαίσιο ως κομμάτι μιας πολιτικής που θα περιλάμβανει την αναστροφή της καθοδικής πορείας των μισθών, τις εθνικοποιήσεις και την έξοδο από το μνημόνιο, τότε θα συγκέντρωνε ένα πολλαπλάσιο ποσοστό.

To ερώτημα είναι τι είδους ακριβώς θυσίες είναι διατεθιμένος ο ελληνικός λαός να υποστεί για να να μείνει στο Ευρώ. Η ΕΚΤ, η Κομισιόν και η Γερμανία διαμηνύουν σε όλους τους τόνους ότι η Ελλάδα πρέπει να εφαρμόσει κατά γράμμα το υπάρχον μνημόνιο και νέα μέτρα αν θέλει να μείνει στο Ευρω. Κάποιοι άλλοι σα το Γιούνκερ (πρόεδρο του Γιουρογκρουπ) ή το Βέλγο πρωθυπυργό το παίζουν ”καλοί μπάτσοι” και μιλάνε για περισσότερο χρόνο κλπ.
Αυτοί που ψήφισαν το ΣΥΡΙΖΑ (για να καταγγείλει το μνημόνιο) είναι αυτοί που είναι και οι λιγότερο διατεθιμένοι για πάση θυσία παραμονή στο Ευρώ.


Ποια θα είναι λοιπόν η απάντησή τους στο ερώτημα Καταγγελία του Μνημονίου ή Ευρώ που μπαίνει από την ίδια την πορεία των πραγμάτων όλο και πιο επιτακτικά;
Δέχονται οι ψηφοφόροι αυτοί την εφαρμογή του μνημονίου ως θυσία για την παραμονή στο Ευρώ; Όπως φάνηκε από την ψήφο των περισσοτέρων από αυτούς όχι.
Δέχονται μια αναδιαπραγμάτευση των μνημονίων αντί για την κατάργησή τους ως θυσία για την παραμονή στο Ευρώ όπως προωθεί μεγάλο μέρος της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ;
Κάποιοι ίσως ναι κάποιοι όχι. Πρέπει να τους πείσουμε ότι μια αναδιαπραγμάτευση με βάση και το καλύτερο σενάριο αναδιαμόρφωσης των συσχετισμών στην Ευρώπη δεν είναι ικανή να αποτρέψει τη συνεχιζόμενη απαξίωση της εργασίας, το πρόγραμμα εξευτελιστικών ιδιωτικοποιήσεων και εν γένει την καταστροφή της κοινωνίας.
Ότι αυτό που χρειάζεται είναι πλήρης αλλαγή πορείας με κρατικοποιήσεις αντί για ιδιωτικοποιήσεις, αύξηση των μισθών και μείωση των κερδών των μεγάλων εταιρειών, ισχυρότερα εργατικά σωματεία και οργανώσεις και αδυνάτισμα οικονομικό και πολιτικό της αστικής τάξης κλπ., κλπ. κι οτί αυτό δε μπορεί να γίνει μέσα στο Ευρώ.
Ότι δεν υπάρχει πλέον κανένα πλεονέκτημα για την πλειοψηφία των πολιτών μέσα στο Ευρώ και η αναστάτωση και δυσκολίες που θα προκληθούν με την αλλαγή νομίσματος μπορούν να ξεπεραστούν αν υπάρχει συγκεκριμένο οικονομικό και κοινωνικό σχέδιο υπέρ των εργαζομένων και με την ενεργή στήριξη των εργαζομένων.
Πέρα από δόγματα του στυλ να επαναλαμβάνουμε μέχρι τελικής πτώσεως τη θέση μας κατά του Ευρώ και τη ΕΕ πρέπει να βρούμε τρόπους να ξεμπολοκάρουμε το φόβο προς το άγνωστο και να τονώσουμε την αυτοπεποίθηση ότι μόνη λύση είναι την κατάσταση πρέπει να την πάρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα και τότε να είναι σίγουροι ότι οι εργαζόμενοι στις άλλες χώρες θα τους στηρίξουν.