Ποια κυβέρνηση για ποια εξουσία;

αριστερα και  πολιτική

Μετά την ανοιχτή παρέμβαση του ΣΕΒ, υπέρ μίας κυβέρνησης «πραγματικής εθνικής ενότητας και λαϊκής νομιμοποίησης, η οποία θα συμπεριελάμβανε και τον ΜΕΓΑΛΟ ΝΙΚΗΤΗ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ - τον ΣΥΡΙΖΑ με τη σαφή αντιμνημονιακή θέση», άνοιξε ο δρόμος για την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, σε δεύτερο χρόνο από ό,τι φαίνεται, από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Μέσα στην πρόθεση της άρχουσας τάξης φαίνεται πως είναι να κινητοποιήσει τις δυνάμεις του συστήματος ώστε μέσα σε ένα μήνα ο ελληνικός λαός να περάσει από τις διαδικασίες που πέρασε το ΠΑΣΟΚ σε 4 χρόνια, από το 1977 μέχρι το 1981 και να αναδείξει τον ΣΥΡΙΖΑ σε πλειοψηφική κυβερνητική δύναμη.

Οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν απασχολούν και πολύ την άρχουσα τάξη όπως δεν την απασχολούσαν οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ για «αλλαγή», για έξω ΕΟΚ, ΝΑΤΟ βάσεις, για «κοινωνικοποίηση» των μέσων παραγωγής των καπιταλιστών, για «σοσιαλισμό εδώ και τώρα» και κυρίως για τη θέση «Ο λαός στην εξουσία - το ΠΑΣΟΚ στη κυβέρνηση».

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ από άποψη θέσεων βρίσκεται πολύ πιο πίσω από τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ του ’81. Αλλά και μπροστά να ήταν το θέμα είναι πώς το εκτιμά η άρχουσα τάξη. Και όπως βλέπουμε, αυτή εκτιμά ότι της δίνεται η ευκαιρία να αναθέσει τη λύση σοβαρών προβλημάτων διαχείρισης της εξουσίας της στο κόμμα αυτό με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.

Η στροφή της αστικής τάξης υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ υπαγορεύτηκε από το πολιτικό σκηνικό που διαμορφώθηκε με τις εκλογές της 6ης Μαΐου. Αυτό το σκηνικό φανέρωσε μια κατάσταση και μια δυναμική. Η «κατάσταση» είναι η αδυναμία του δικομματισμού να ασκήσει κυβερνητική πολιτική με παράλληλη νομιμοποίηση των μνημονίων και η «δυναμική» είναι ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση αυτοί που αρνήθηκαν τον δικομματισμό στις εκλογές να επανέλθουν, αντίθετα και όσοι εγκλωβίστηκαν από κεκτημένη ταχύτητα ή εξαρτήσεις στις εκλογές, σε νέες εκλογές, είναι φανερό ότι θα φύγουν άρον- άρον ψάχνοντας για νέες εξαρτήσεις και σταθερές.

Από τα κόμματα που έδειξαν πολιτική δυναμική για την άρχουσα τάξη και τα οποία θα μπορούσαν να στηρίξουν το σύστημα με κάποιες μικρές πολιτικές θυσίες που δεν το αλλοιώνουν, φαίνεται πως πρόκριναν το ΣΥΡΙΖΑ. Εξ ου και η πρωτοφανής δήλωση του ΣΕΒ για κυβέρνηση «η οποία θα συμπεριελάμβανε και τον ΜΕΓΑΛΟ ΝΙΚΗΤΗ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ -τον ΣΥΡΙΖΑ με τη σαφή αντιμνημονιακή θέση»!

Μέσα σε μια ημέρα ο ΣΕΒ «ξέχασε» τους πύρινους μύδρους που εξαπόλυε κατά του ΣΥΡΙΖΑ για τις διαδηλώσεις, τις πυρκαγιές, τις καταστροφές, τους προβοκάτορες, ξέχασε και τους μονόδρομους των μνημονίων και ασπάστηκε τον «μεγάλο νικητή των εκλογών -τον ΣΥΡΙΖΑ με τη σαφή αντιμνημονιακή θέση»!

Δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε μεγάλες αναλύσεις επ αυτών γιατί σε λίγο θα τα δούμε όλα. Θα δούμε και την πολιτική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να σηκώσει ή όχι το γάντι του ΣΕΒ και να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες με «Κυβέρνηση της αριστεράς». Αν το κάνει τότε θα προσπαθήσει να μας πείσει ότι τώρα «ο λαός βρίσκεται στην εξουσία» ώστε να νομιμοποιήσει κάθε μέτρο «αναγκαίο για τη σωτηρία του λαού και της χώρας», κοινώς ένα νέο «αντιμνημονιακό» μονόδρομο όπου αλλάζουν τα σύμβολα και τα ονόματα αλλά οι πολιτικές μένουν ίδιες. Έτσι η εξουσία θα μείνει άθικτη και η διαχείρισή της θα περάσει σε «νομιμοποιημένα» κυβερνητικά χέρια που δεν θα τα αμφισβητεί ο λαός.


Εξουσία και κυβέρνηση

Επειδή είναι πιθανόν ο πολύς κόσμος να νομίσει ότι με την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από την «Κυβέρνηση της Αριστεράς», του ΣΥΡΙΖΑ, και ίσως κάποιων φίλιων δυνάμεων, άλλαξε και η εξουσία, καλό είναι να θυμίσουμε ότι ΑΛΛΟ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΤΑΞΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ. Η πρώτη μπορεί να αλλάζει σαν τα πουκάμισα η δεύτερη ποτέ παρά μόνο αν ανατραπεί από άλλη τάξη που θα θέσει τη δική της ταξική εξουσία στη θέση της.

Υπ' αυτή την έννοια η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για την πάλη υπέρ της εργατικής λαϊκής εξουσίας, θα βρεθεί και πάλι στο επίκεντρο και με «Κυβέρνηση της αριστεράς» αφού θα γίνεται όλο και πιο καθαρή η διαφορά κυβέρνησης και πραγματικής εξουσίας.

Ποια είναι η διαφορά; Οι ταξικές εξουσίες αλλάζουν τις κυβερνήσεις, οι κυβερνήσεις ποτέ την ταξική εξουσία.

Προφανώς κάποιοι αγνοούν, αποκρύπτουν ή δεν ξέρουν ότι τώρα έχουμε ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ και αυτή είναι που πρέπει να ανατραπεί, όχι να αλλάξει η όποια κυβέρνηση αφήνοντάς τη άθικτη. Γιατί το πρόβλημα των προβλημάτων είναι ΠΟΙΑ ΤΑΞΗ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ και όχι ποιο κόμμα του συστήματος είναι στην κυβέρνηση.

Το θέμα είναι να κατανοήσει ο λαός τη διαφορά ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου και ταξικής εξουσίας της εργατικής τάξης.

Συνοπτικά θα έλεγα ότι η πρώτη ανάγεται στο ΒΑΣΙΚΟ ΝΟΜΟ του καπιταλιστικού συστήματος πως «ό,τι παράγει ο εργαζόμενος ανήκει στον καπιταλιστή, ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής» και δεν αλλάζει με καμιά αλλαγή κυβέρνησης κομμάτων, χούντας ή βασιλιά. Αυτή είναι η «ΕΞΟΥΣΙΑ» για την οποία μιλάνε οι κομμουνιστές. Και προτείνουν την εξουσία της εργατική τάξης και του λαού ως ΒΑΣΙΚΟ ΝΟΜΟ που λέει πως «ό,τι παράγει ο εργαζόμενος ανήκει σε αυτόν που είναι και ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής που ο ίδιος δημιουργεί, μέσα από κοινωνικές μορφές δημοκρατικής οργάνωσης της κοινωνίας και δημοκρατικής διεύθυνσης των παραγωγικών δυνάμεων (οικονομίας)».

Αυτοί οι δύο ΝΟΜΟΙ είναι οι δύο ταξικές δικτατορίας ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ και ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ και δεν εξαρτώνται ακριβώς από κυβερνητικές μορφές. Οι κυβερνητικές μορφές αντίθετα είναι έκφραση της ταξικής δικτατορίας (εξουσίας) που καλούνται να διαχειριστούν.

Αν κάποιος θέλει το ΚΚΕ διαχειριστή της εξουσίας του κεφαλαίου στο όνομα της «κυβέρνησης της αριστεράς», του «μικρότερου κακού του σήμερα» και για τη… «σωτηρία της πατρίδος» μαζί και των καπιταλιστών, τότε αυτό δεν θα είναι κομμουνιστικό κόμμα και η εργατική τάξη και τα μέλη του θα το κατέτασσαν εκεί που κατατάσσουν και όλα τα αστικά και μικροαστικά κόμματα. Και όπως λέει η ανακοίνωση του ΚΚΕ για το εκλογικό αποτέλεσμα και εμείς το γράφουμε με κεφάλαια γράμματα, «ΕΝΑ ΤΕΤOΙΟ ΚΚΕ ΔΕΝ ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Ο ΛΑΟΣ».