Θεία (επι)κοινωνία στα φραουλοχώραφα των πρωινάδικων

ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

James Sidney Ensor (1860-1949)
Doctrinal Nourishment (Θεωρητική Τροφή), 1889/95, hand-colored etching, Los Angeles County Museum of Art

Αμείλικτα αγωνιώδη ερωτήματα-τσιγκέλια μας κρεμάνε κάθε μέρα ανάποδα:
Ποιες είναι οι αγορές; Τι σχέση έχουν με τον καπιταλισμό; (Αυτό, αν μας απασχολεί πράγματι). Ποιοι σχεδιάζουν μια τέτοια πολιτική και πώς ακριβώς ορίζεται η ιδεολογία τους; Γιατί (και από πότε;) οι εκφραστέςτου πολιτικού συστήματος είναι ανήμποροι να κατευθύνουν τη λειτουργία τους και γιατί αρνούνται να εκφράσουν εκ νέου την κοινωνία; Και γιατί να μην «ανέχονται» (έστω και σε εισαγωγικά) μια κοινωνία με οφέλη για τον κόσμο της εργασίας; Πώς είναι δυνατόν«όλοι αυτοί» να μην βλέπουν; Και γιατί βάλθηκαν να μας αφανίσουν;
Ας μην σας απασχολούν όμως, αφού από αυτά τα τσιγκέλια αναλαμβάνουν να μας ξεκρεμάσουν τρισμέγιστοι διανοητές.
Πρόκειται για μια μεγάλη κρίση θεσμών και αξιών, μας απαντάνε πολιτικοί φιλόσοφοι, περγαμηνούχοι καθηγητές και προοδευτικοί δημοσιογράφοι, που πασχίζουν να μας διαφωτίσουν αχρεωστήτως, ώστε να κατανοήσουμε τη θέση μας πάνω στον μπάγκο του χασάπη.
Προπάντων, πρόκειται για μια βαθιά κρίση του ίδιου του πολιτικού συστήματος. Που σπρώχνει όλο και περισσότερους ανθρώπους νααμφισβητούν τους θεσμούς.
Ένας ακατάσχετος, απολιτικός και αφοριστικός λόγος, ο οποίος, αντικαθιστώντας τον καπιταλισμό με τις αγορές, ενισχύει τους «άφθαρτους» πολιτικούς του ΣΥΡΙΖΑ, από τη μια, και ισχυροποιεί τηΧρυσή Αυγή, από την άλλη.
Για όλα φταίει η «Κομματοκρατία και το δυναστικό κράτος»αποφαίνονται Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες.
Ακούστε καλά μας λένε: «Η έξοδος από την κρίση δεν είναι εφικτή παρά μόνο εάν η ελληνική κοινωνία αποτινάξει το δυναστικό κράτος, εάν, με άλλα λόγια, ελευθερωθεί, με την ανάκτηση της πολιτειακής της συλλογικότητας».
Τώρα κάτω από ποιες συνθήκες διαχείρισης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας μας θα ανακτήσουμε τη συλλογικότητά μας, αυτό εξηγείται αμέσως μετά: όταν «αποκατασταθεί μια ισορροπία μεταξύ κοινωνίας, κράτους και αγοράς» (Του αγίου φούφωτου, δηλαδή· τόσο απλά).
Γι αυτό «η χώρα μας θα πρέπεινα παραμείνει αφοσιωμένη στην ευρωπαϊκή της πορεία, παρά τις παράλογες απαιτήσεις για εξοντωτική δημοσιονομική προσαρμογή, με την προσδοκία ότι η λύση που θα δοθεί για το πρόβλημα χρέους της Ευρώπης θα την επαναφέρει σε βιώσιμες καταστάσεις». Με τέτοια υποτέλεια μας συμβουλεύει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιά, κ. Γκότσης, και αγαπημένος των πρωινάδικων, και συμπληρώνει πως «Η συνταγή ήταν και είναι λάθος».
Και ανοίγουμε άλλον μεγαλοπαρασκευιάτικο τσελεμεντέ.
«Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα σ’ αυτή την κρίση που μας έριξε ο αχρείος πολιτικός κόσμος», μας λένε ολοφυρόμενοι Μπέηδες «που περιμένουν αιματοκύλισμα».
Φταίει το σάπιο πολιτικό σύστημα. Φταίνε οι ανάξιοι πολιτικοί. Φταίει ο… Βάρναλης.
«Έχουμε λοιπόν καθήκον να αντιταχθούμε με σθένος. Να αναζητήσουμε πολιτικούς, με «Π» κεφαλαίο που θα νοιαστούν για τον τόπο, ώστε οι άνθρωποι να ξαναβρούνε την πίστη τους στους απαξιωμένους θεσμούς. Να δώσουμε χώρο σε πολιτικούς άξιους, που θα εκφράσουν την κοινωνία εκ νέου. Αξίζει να δώσουμε τη μάχη. Και να είμαστε σίγουροι ότι θα την κερδίσουμε. Ο περήφανος Ελληνικός Λαός, μια χούφτα άνθρωποι, μπορούμε, άμα θέλουμε, να κάνουμε θαύματα».
Ένα απλό γκουγκλάρισμα, και θα βρείτε άπειρες τέτοιες αποστροφές, από τους προπαγανδιστές του «συστήματος», που ψωμίζονται από την Ε.Ε και γλείφουν καθημερινά τις πορσελάνες της.
Σωστά λοιπόν. Κι αυτοί οι πολιτικοί ποια κοινωνία να εκφράσουν εκ νέου; Την ταξική; Την κοινωνία που ποτέ δεν εξέφραζαν;

James Sidney Ensor (1860-1949), (;;;)

Κι εμείς; Σε ποιο πεδίο καλούμαστε να δώσουμε τη μάχη; Κι αφού έχουμε καταργήσει την πάλη των τάξεων, πώς θα βρούμε τα συμφέροντά της δικής μας τάξης για να αποκρούσουμε την επίθεση;
Κι έπειτα; Πώς θα πείσουμε όλους εκείνους που πολύ τους αρέσουν ταεξαφανισμένα δικαιώματα (μετά ή άνευ μνημονίων);
«Μα,… με τα θεσμικά μας όργανα. Με το εργατικό κίνημα», μας λένε. Με ένα κίνημα, όμως μοντέρνο, ανεξάρτητο, ουδέτερο, απαλλαγμένο από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος.
Μόνο που χωρίς ταξικό συνδικαλισμό μάς την έχουν στημένη στη γωνία.
Ελάτε, απαντάνε διάφοροι βαθυστόχαστοι, αφήστε πια την ξύλινη γλώσσα!. Οι εποχές άλλαξαν! Δεν το πήραμε χαμπάρι; Εδώ υπάρχουν τεράστια εγχώρια και διεθνή επιχειρηματικά συμφέροντα που δεν αντιμετωπίζονται με τα παλιά εργαλεία. Χρειάζεται άλλη προσέγγιση.
Υπήρχαν ποτέ μικρά συμφέροντα που φρόντιζαν να μην εξαθλιώνουν τον κόσμο της εργασίας; Και πότε ενδιαφέρθηκαν για την ευημερία του λαού;
Σήμερα στο «πειραματόζωο Ελλάδα» εφαρμόζεται το «δόγμα του σοκ». Η Ελλάδα «είναι η πρώτη χώρα-µέλος της ΕΕ όπου εφαρµόζεται η θεραπεία-σοκ και επιχειρείται η αποδόµηση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κεκτηµένου», μας λένε, μαζί με άλλα «ενδιαφέροντα» οι Λυγεροί της δημοσιογραφίας.
«Μέσα σε αυτό το μεταπολιτευτικό κράτος των ασυστόλων, αναπτύχτηκε ένα πολιτικό τερατούργημα εικονικής ευδαιμονίας με κυρίαρχα χαρακτηριστικά την κλεπτοκρατία, τη σπατάλη, τον ανορθολογισμό, τον παρασιτισμό, την αυθαιρεσία και την ατιμωρησία», προσθέτει ο Λυγερός συγγραφέας στο πόνημά του «Από την κλεπτοκρατία στην χρεοκοπία»), παρέα με δυνατούς προλογιστέςδιαμετρήματος Βαρουφάκηδων, Αλέκων Παπαδόπουλων, και Κωνσταντίνων Τσουκαλάδων. Κι επειδή Έχουν (και) Γούστο, «η κρίση είναι δευτερευόντως οικονομική», προσπαθούν να μας πείσουν, ώστε να προετοιμαστούμε σιγά σιγά για το διάδοχο σχήμα, που θα απαρτίζεται πρωτευόντως από καλούς καγαθούς πολιτικούς, οι οποίοι… και τα λοιπά, και τα λοιπά.
Κράτος ασυστόλων, λοιπόν. Όχι καπιταλιστικό, ταξικά διαρθρωμένο.
Να γιατί είναι μουδιασμένοι οι άνθρωποι!
Ναι, αλλά όλα εκείνα τα (γενικώς και αορίστως) επιχειρηματικά συμφέροντα που καταγγέλλονται, δεν υπήρχαν και πριν από το δόγμα του σοκ; Με την ίδια συνέπεια δεν υπήρχαν και λειτουργούσαν πάντα;
Για το δόγμα του Μάαστριχτ δεν άκουσαν ποτέ και τίποτα οι περινούσταστοι.
Μην αναζητήσετε (θα χάσετε την ώρα σας) τον φασισμό του αγαπημένου των κυριακάτικων ογκολιθικών τεράτων Χασαπόπουλου–Αναγνωστάκη, ένθερμου υποστηρικτή της θεωρίας των άκρων (εδώ), Μαραντζίδη, που μας λέει ότι μπορεί να σωθεί η χώρα με την κουλτούρα της κεντροαριστεράς: Είναι κυρίως μια κουλτούρα επίλυσης πολιτικών και κοινωνικών προβλημάτων· κουλτούρα που βασίζεται πρώτα απ’ όλα στις αξίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας και τη συγκίνηση που προσφέρει η προσπάθεια για τη δημιουργία μιας κοινωνίας ίσων ευκαιριών. Με δυο λόγια, το Κέντρο είναι η πολιτική κουλτούρα της μεσαίας τάξης.
Μάλλον, για την πολιτική κουλτούρα του μαλάκα μιλάμε.
Κι αν επιθυμείτε ένα πολύ καλό βιβλίο για το καλοκαίρι, συστήνουμε μα μην το αναζητήσετε στον άλλον αγαπημένο των παπαδοαυτιάδων, τονεμβριθή Παναγιώτη Καρκατσούλη: «Η κεντρική ιδέα του βιβλίου είναι ότι οι διαφοροποιήσεις των κοινωνικών υποσυστημάτων επιφυλάσσουν μία διαφορετική θέση στον κανόνα δικαίου, ο οποίος αποβάλλει τον παρεμβατικό του χαρακτήρα και μετατρέπεται σε ιδιοσύστημα, επιτρέποντας την έμμεση ρύθμιση των συστημάτων με τα οποία αλληλεπιδρά».
Καταλάβαμε;

Τζαίημς Ένσορ. The Wise Judges, (Οι σοφοί δικαστές), 1891

Και σε επανάληψη, για να πάμε ήσυχοι διακοπές μετά από μια σκληρή ενημερωτική χρονιά, μεταλαβαίνουμε σε τρίτη επανάληψη, το απαύγασμα σκέψης της κυρίας Αρβελέρ, στην οποία αξίζει να σταθούμε λίγο παραπάνω:
Τη μια, στον πρωταγωνιστή των Κασιδιάρηδων, μας λέει για το «τράτος» (με δώρο το βλακώδες ανέκδοτο για τους ξένους που από την Ελλάδα ξέρουν μόνο τον Ωνάση). Με άλλα λόγια, μας λέει, πως αν δεν φάμε όλο το φαΐ μας (τις νέες περικοπές), θα μας φάει ο λύκος (εκτός από τον φόβο που, ούτως ή άλλως, τρώει τα έρημα).

Αρβυλέρ!
Την άλλη, στον Αντένα (που μοιράζει πλυντήρια και ψυγειοκαταψύκτες στους φτωχούς), μας εξηγεί ότι είναι ψυχολογικά τα αίτια της κρίσης. «Ως και στη Γερμανία η πτώση του βιοτικού επιπέδου είναι μία πραγματικότητα, αλλά εκεί δεν υπάρχει η ψυχολογία ότι όλα πάνε άσχημα. Να σηκώσουμε κεφάλι και να πούμε: η κρίση; ποια κρίση;… Γιατί βλέπω τι γίνεται με τα αυτοκίνητα, τι γίνεται με τα μπαράκια… Ποια κρίση; Είναι ότι έχουμε αποφασίσει να βγάζουμε περισσότερα από πέρυσι. Αυτή είναι η κρίση». Κι έπειτα καλεί τους νέους να πουλάνε λεμόνια στην Ελλάδα και όχι στα Παρίσια, πετώντας κι ένα απαξιωτικό για τους «ξερόλες» εν Σορβόννη Έλληνες.
Κι έτσι το «Σύστημα», με τους τίτλους και την αισθητική άκρως παιδευτικών βιβλίων (Κοντογιώργης, Λυγερός κλπ.), και υπό την καθηγεσία καταξιωμένων πνευματικών ταγών, πουλάει χαύνωση με τη σέσουλα.
Εκ παραλλήλου με τα ΚΕΠΕ (βλέπε και Μποτίλια, 5/1/2013) των αθανάτων Καραμανλή, Ζολώτα, Αντρέα, και των επιγόνων Κατσέλη, Κορλίρα, Λιανού, και Φίλιππα εσχάτως.
Ο τελευταίος επιβραβεύτηκε για τις υπηρεσίες που προσέφερε, ανιδιοτελώς, καπακίζοντας και μπουρδολογώντας ασύστολα στα πρωινάδικα, για να μας πείσει ότι πρέπει να πονάμε χρόνια, επειδή οι αλλαγές είναι επώδυνες, αλλά είναι αισιόδοξος, (εδώ) επειδήγίνονται μεγάλες αλλαγές στην Ευρωζώνη και πρέπει να είμαστε μέσα στον στενό πυρήνα της (εδώ), αν και βρισκόμαστε στην εποχή των μαύρων κύκνων (;!) όπου αυτή η κρίση (εδώ) είναι πολύ καινούργια (και πού να την κρεμάσεις;)
Σε πείσμα των Μαρξ-Ένγκελς που έγραφαν στο μανιφέστο τους: «Η ανάγκη για μια αγορά που εξαπλώνεται ολοένα προκειμένου να διοχετευτούν τα προϊόντα της, καταδιώκει την αστική τάξη σε όλη τη γήινη σφαίρα. Υποχρεώνεται να φωλιάζει παντού, να εγκαθίσταται παντού, να εγκαθιδρύει σχέσεις παντού».
Και παρά το ότι επιχειρήθηκε μια νέα επιικαιροποιημένη (τι λέξη!) ανάγνωση από τον Τσίπρα, (στο Συνέδριο που έλαβε χώρα, 10-14 Ιουλίου, συμβολικά στο Τάε Κβο Ντο, επειδή θα χτυπήσουμε το μνημόνιο), για το φάντασμα του ΣΥΡΙΖΑ που πλανιέται πάνω από το χάος.
Ωστόσο, από την ιερή συμμαχία του Γκιζό και των ρέστων, που περιέγραφαν οι Μαρξ-Έγκελς το 1848, μόνο τα ονόματα αλλάζουν.
Το κομμουνιστικό φάντασμα παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο.
Και μόνο αυτό μπορεί να μας οδηγήσει με σιγουριά στον κόσμο των ζωντανών.


Υ.Γ.
Παρόμοια ερωτήματα, καθώς και οι απαντήσεις που έχουν δοθεί κατά καιρούς με σαφήνεια και ιδεολογική καθαρότητα από στελέχη τουΣΥΡΙΖΑ, είχε διατυπώσει η Μποτίλια... προσυνεδριακά, στις 25/6/2013, υπό τον τίτλο: Αυτή τη στάση να δω κι ας πεθάνω!