Τα... Φανερά του Βάλτου -Λιάνα Κανέλλη

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πού να το φανταστώ, μετά από σαράντα σχεδόν χρόνια κολύμπι και κουπί στα κανάλια και τα πάσης φύσεως μέσα, και δεκατρία στο Κοινοβούλιο, μετά από έξι εκλογικές αναμετρήσεις κάτω από το τιμημένο σφυροδρέπανο, ότι θα έφτανα στο κτήριο της Βουλής, Ιούλιο του 2013, για την ονομαστική ψηφοφορία του εκτρώματος «πολυνομοσχέδιο» μ' ένα αίσθημα αιδήμονης οργής .



Σιδηρόφραχτες παρακαμπτήριες στο κέντρο της Αθήνας, τείχη από κλούβες των ΜΑΤ, και μέσα, ένα μπουλούκι σε περιδίνηση, με μια οσμή σεσηπότος λόγου-άλογου. Το τελετουργικό απ' τη μια, οι μεγαλοστομίες απ' την άλλη, κουκιά μετρημένα και σε συνεχή επίδειξη επίπλαστης ισχύος, δεν περνάς κυρα - Μαρία δεν περνάς δεν περνάαααας... σαν τη στάχτη απ' τα καμμένα κεκτημένα, σε κάνει να μη θες ν' αναπνεύσεις. Ενα νέφος αυταπάτης πνιγηρό να αναδύεται απ' την Ολομέλεια, ν' απλώνεται στην πλατεία απ' έξω, στο προχειροστημένο κολοσσιαίο της στιγμιαίας αντίστασης. Θέαμα στο επίπεδο της επαναλαμβανόμενης λούπας, όπου ψήγματα επιχειρημάτων και προτάσεων, έναρθρος λόγος δηλαδή, ερχόταν και χανόταν σαν υπενθύμιση ότι το κραταιό αστικό κράτος είναι ανίατο, εκδικητικό και ξεδιάντροπο.


Ο υπουργός μισοκοιμάται, ο μαυρόψυχος, το χουντοκουμάσι απ' την Πάτρα, γαβγίζει μετ' ευτελείας, ο πρωθυπουργός βγάνει σεργιάνι το σαρδάμ του στις λεωφόρους του παγκόσμιου ιστού, εικόνα κοινού θνητού θα πουν οι συμβουλάτορες, τα πάντα όλα «για την Ελλάδα ρε γαμώτο...». Κι ύστερα ξημέρωσε. Η κοινωνία δηλητηριασμένη απ' τα κουκιά, σε διαρκή κυάμωση, θανατηφόρα άμα σου λείπει το ένζυμο της ...αξιοπρέπειας εν προκειμένω, χασκογελάει και φτύνει τα μούτρα της στον καθρέφτη της «αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας». Ενα κλικ πιο κάτω απ' τα φαινόμενα που δεν απατούν πια κανέναν, αλλά τον ενθαρρύνουν να συμμετέχει στο δραματικό καρναβάλι, κι οι ψηφισμένοι ναζί-χουλιγκάνοι ξεχέζονται δημόσια με τους συριζαίους. Ψυχώ.




Αντιπροσωπευτική δημοκρατία... Και τα αριστερά και τα δεξιά μειράκια να ουρλιάζουν περί χούντας. Ανερυθρίαστα. Δεν τους νοιάζει μην τους ακούει έστω κι ένας, που υπέστη φάλαγγα ή μισός, που βασανίστηκε φριχτά και δε λύγισε και δεν κόμπασε μετά, ζητώντας τόκους γενναιότητας. Στο κανάλι της πραγματικότητας, σε απευθείας μετάδοση, βαλτώνω, βαλτώνεις, βαλτώνει, βαλτώνουμε, βαλτώνετε, βαλτώνουν. Και η βουλή του φαίνεσθαι και η βούληση του είναι. Οργή. Ναι. Αλλά όχι και χωρίς τσίπα τα ...Φανερά του Βάλτου!



Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ