Yπάρχουν σίγουρα δεκάδες άλλες.
Η ζωή σε έναν κόσμο στρατόπεδο έχει αρχίσει να γίνεται από σκιά πραγματικότητα.
Ο καπιταλισμός μόνο σα στρατόπεδο μπορεί να έχει ακόμη ένα μικρό "μέλλον".
Ας το πάρουμε απόφαση, ότι χωρίς γρατζουνιά δε γίνεται τίποτα. Η ανατροπή είναι ανάγκη ζωής. Πόσο πιο φανερό ότι ένας κόσμος που δεν μπορεί να θρέψει τα παιδιά και να δώσει δουλειά στους ανθρώπους, που δεν μπορεί να υποσχεθεί στις μανάδες και τα παιδιά τους ότι θα ζουν μαζί δεν έχει λόγο ύπαρξης; Γιατί ποιό λόγο πρέπει να συνεχίσουμε να τον ταΐζουμε με τον ιδρώτα και το αίμα μας;
Ο μόνος λόγος είναι η έλλειψη πίστης στη δύναμη του λαού. Αυτά όμως αλλάζουν, αφού οι αγώνες αλλάζουν τους ανθρώπους.
Ο μόνος λόγος είναι η έλλειψη πίστης στη δύναμη του λαού. Αυτά όμως αλλάζουν, αφού οι αγώνες αλλάζουν τους ανθρώπους.
Όλοι λοιπόν την Τρίτη δυναμικά και πειθαρχημένα στα συλλαλητήρια.
Με το ΠΑΜΕ στις 10.30' στην Ομόνοια
«Πάρε μας μανούλα στο σπίτι κι εμείς δεν θα πεινάμε ποτέ»
«Πάρε μας μανούλα στο σπίτι κι εμείς δεν θα πεινάμε ποτέ»
«Βρέθηκα σήμερα σε ένα νηπιοτροφείο στην Καλλιθέα όπου φιλοξενεί παιδιά, που αδυνατούν οι γονείς να τους προσφέρουν ακόμη και την απαραίτητη διατροφή!
Εκεί λοιπόν εκτυλίχθηκε το εξής περιστατικό: Μια μητέρα επισκέφθηκε τα παιδιά της για να μείνει λίγο μαζί τους, πέρασε η ώρα με αγκαλιές χαρές και παιχνίδια. Ήρθε η ώρα όμως που έπρεπε να φύγει.
Κλάματα, τα μικρά κρατούσαν την μανούλα με τα χεράκια τους τόσο σφιχτά, που την πονούσαν, ενώ εκείνη το μόνο που μπορούσε να δώσει ήταν υποσχέσεις ότι θα ξανάρθει την επομένη ημέρα…
Τότε ήταν που το μεγαλύτερο, με ποτάμι τα δάκρυα άρχισε να την παρακαλάει με δυνατή φωνή να τα πάρει στο σπίτι… Δεν μπορώ καρδούλα μου, δεν έχουμε τίποτα στο σπίτι ούτε να φάμε…
Το πρόσωπο της μικρής σοβάρεψε, σκέφτηκε λίγο και έδωσε την ποιο συγκλονιστική λύση στο πρόβλημα που έχω ακούσει στην ζωή μου… “Πάρε μας μανούλα μου στο σπίτι και εμείς δεν θα πεινάμε ποτέ…’»
Την ιστορία βρήκαμε στο facebook.
Εκεί λοιπόν εκτυλίχθηκε το εξής περιστατικό: Μια μητέρα επισκέφθηκε τα παιδιά της για να μείνει λίγο μαζί τους, πέρασε η ώρα με αγκαλιές χαρές και παιχνίδια. Ήρθε η ώρα όμως που έπρεπε να φύγει.
Κλάματα, τα μικρά κρατούσαν την μανούλα με τα χεράκια τους τόσο σφιχτά, που την πονούσαν, ενώ εκείνη το μόνο που μπορούσε να δώσει ήταν υποσχέσεις ότι θα ξανάρθει την επομένη ημέρα…
Τότε ήταν που το μεγαλύτερο, με ποτάμι τα δάκρυα άρχισε να την παρακαλάει με δυνατή φωνή να τα πάρει στο σπίτι… Δεν μπορώ καρδούλα μου, δεν έχουμε τίποτα στο σπίτι ούτε να φάμε…
Το πρόσωπο της μικρής σοβάρεψε, σκέφτηκε λίγο και έδωσε την ποιο συγκλονιστική λύση στο πρόβλημα που έχω ακούσει στην ζωή μου… “Πάρε μας μανούλα μου στο σπίτι και εμείς δεν θα πεινάμε ποτέ…’»
Την ιστορία βρήκαμε στο facebook.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου