Προβληματισμοί... της Αυγής για τη Βραζιλία, με "αντισταλινικά" συμπεράσματα

Οταν σε μια "ανάλυση" για τη Βραζιλία λείπουν τα βασικά τότε ο προβληματισμός δεν είναι καν ρηχός. Είναι παράξενος...

Τι λείπει; Μερικές απλές διαπιστώσεις που βγάζουν μάτι.

Π.χ. 1. Ο παραγκωνισμός των λαικών αναγκών, η περιθωριοποίησή του λαού προς όφελος της "ανάπτυξης" . 2.Η κοινή διαπίστωση ότι οι ταξικές διαφορές μεγάλωσαν προς όφελος των πλουσίων που έγιναν ακόμη πιο πλούσιοι.3.Το οτι η "ανάπτυξη" ήταν ανάπτυξη του καπιταλισμού(πουθενά η λέξη) και όχι κάποιας λαικής οικονομίας.  4.Το αδιέξοδο οποιασδήποτε "αλλαγής" όταν η πορεία παραμένει στη ρότα του κέρδους των ιδ.επιχειρήσεων και "της πιο δίκαιης μοιρασιάς" χωρίς να ενοχλείται η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. 5.Το ότι  η κυβέρνηση της Βραζιλίας συνέχισε στο δρόμο της εξυπηρέτησης των υποχρεώσεων και δεσμεύσεων προς τους δανειστές της. κλπ. κλπ.

Με λίγα λόγια ότι άλλη μια "αριστερόστροφη κυβέρνηση", όπως και όλες οι άλλες, τελικά ενσωματώθηκε από το σύστημα και για άλλη μια φορά δεν κατάφερε να λύσει τα λαικά προβλήματα αλλά τα προβλήματα της αστικής τάξης. Η μήπως όχι;

Και τελικά τι πρέπει να αποφευχθεί κατά τον αρθρογράφο; Μα τι άλλο...Οι δικαιολογίες σταλινικού τύπου, αφού "το παραμύθι αυτό του εξωτερικού ή του εσωτερικού εχθρού έχει χρησιμοποιηθεί ιστορικά κατά κόρον από τον σταλινισμό ή τα σύγχρονα σταλινικά κατάλοιπα" !

Συμπέρασμα; Δεν ξέρω...

Οτι φταίει ο λαός που δεν άσκησε πίεση;

"Οχι στις "σταλινικές" δικαιολογίες, επιρροές και τα απομεινάρια"; Μπορεί...

Μα για τη Βραζιλία δεν μιλάγαμε; Ε, και;

Το άρθρο της ΑΥΓΗΣ

Οι εξελίξεις στη Βραζιλία προβληματίζουν

Καϊμάκης Νίκος

Η Λατινική Αμερική ήταν η πρώτη περιοχή του πλανήτη που υποδέχτηκε την πολιτική «Σοκ και Δέος» του σύγχρονου νεοφιλελεύθερου οδοστρωτήρα. Μετά από μια τριακονταετία αγώνων, θυσιών και άγριας εκμετάλλευσης, οι λαοί της Λατινικής Αμερικής, σταδιακά και με συνέπεια, από τις αρχές του 21ου αιώνα, κατόρθωσαν να αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό στην περιοχή τους.


Ο ούριος άνεμος ελευθερίας και δημοκρατίας που φύσηξε στη Λατινική Αμερική οδήγησε τις περισσότερες χώρες της σε σοβαρές πολιτικές ανακατατάξεις και σε ανάδειξη αριστερόστροφων κομμάτων και κινημάτων στις κυβερνήσεις τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ διείδε εγκαίρως τις ενδιαφέρουσες εξελίξεις στη Λατινική Αμερική, θεωρώντας το πείραμα στις χώρες αυτές σημαντικό, γι' αυτό έσπευσε να το υποστηρίξει με έμπρακτο τρόπο και κυρίως με την παρουσία του Αλ. Τσίπρα στις πολιτικές και πολιτιστικές διεργασίες

Η μία μετά την άλλη, οι χώρες αυτές κατάφεραν να ανατρέψουν αντιδραστικά και διεφθαρμένα καθεστώτα, ανέδειξαν λαοφιλείς αριστερούς ηγέτες, με τους δικούς τους βέβαια πολιτικούς και πολιτιστικούς τρόπους, και περιόρισαν δραστικά την επιρροή των ΗΠΑ, των ισχυρών κερδοσκοπικών αρπαχτικών και των διεθνών συστημικών Μέσων Επικοινωνίας στην περιοχή τους.

Ο ούριος άνεμος ελευθερίας και δημοκρατίας που φύσηξε στη Λατινική Αμερική οδήγησε τις περισσότερες χώρες της σε σοβαρές πολιτικές ανακατατάξεις και σε ανάδειξη αριστερόστροφων κομμάτων και κινημάτων στις κυβερνήσεις τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διείδε εγκαίρως τις ενδιαφέρουσες αυτές εξελίξεις, θεώρησε το πείραμα της Λατινικής Αμερικής σημαντικό και έσπευσε να το υποστηρίξει με έμπρακτο τρόπο και κυρίως με την παρουσία του Αλ. Τσίπρα στις πολιτικές και πολιτιστικές διεργασίες του. Κορυφαία στιγμή στις ραγδαία αναπτυσσόμενες σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τα αριστερόστροφα κυβερνητικά σχήματα των χωρών της Λατινικής Αμερικής, η επίσημη και θερμή συνάντηση του Αλ. Τσίπρα με την πρόεδρο της Βραζιλίας κ. Ρουσέφ και η αντίστοιχη με τον ιστορικό ηγέτη της Βραζιλίας κ. Λούλα. Αξίζει να σημειώσουμε ότι τα διεθνή και τα εγχώρια συντηρητικά κέντρα δεν είδαν με καλό μάτι τις πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ και έσπευσαν μάλιστα να τις λοιδορήσουν. Βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ στις πρωτοβουλίες του αυτές ποτέ δεν αφαιρούσε από τη σκέψη του τις ιδιομορφίες και τις ιδιαιτερότητες της περιοχής της Λατινικής Αμερικής και φυσικά τις μεγάλες διαφορές που χωρίζουν την γεωπολιτική αυτή περιοχή από την αντίστοιχη ευρωπαϊκή που βρίσκεται η Ελλάδα.

Το ενδιαφέρον του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ευκαιριακό ούτε επικοινωνιακό. Ήταν απόρροια της εδραιωμένης πολιτικής του αντίληψης για τον τρόπο διακυβέρνησης μιας χώρας ή και ομάδας χωρών με κυβερνήσεις που θα είχαν κορμό αριστερά κόμματα ή κινήματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως γνωστόν, δείχνει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για αυτό το σοβαρό ζήτημα. Απόδειξη ότι στη διακήρυξή του ξεκαθαρίζει τη θέση του σχετικά με την προοπτική ανάληψης της διακυβέρνησης της χώρας μας, από μια αριστερή κυβέρνηση ως εξής:

«Γνωρίζουμε ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να επιφέρει μείζονες αλλαγές χωρίς τη λαϊκή συνέργεια και το εγερτήριο λαϊκό φρόνημα, χωρίς τη στήριξη, αλλά και την αυτόνομη δράση, των εργαζομένων τάξεων των καταπιεσμένων κοινωνικών κατηγοριών και του λαού γενικότερα, χωρίς τις πρωτοβουλίες που θα αναληφθούν παντού, ασκώντας δημιουργική πίεση ακόμη και στην ίδια».

Το πολύ σοβαρό «αγκωνάρι» αυτό, της πολιτικής δέσμευσης του ΣΥΡΙΖΑ, στην προοπτική ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών, αποδείχτηκε προφητικό και γι' αυτό δεν πρέπει να ξεχαστεί ή να αποσιωπηθεί ή στη χειρότερη περίπτωση να αιτιολογηθεί με τη συνήθη δικαιολογία ότι υπάρχουν έξωθεν παρεμβάσεις π.χ. από διεθνή συμφέροντα η επικοινωνιακά συγκροτήματα, που επηρεάζουν τις εσωτερικές εξελίξεις. Το παραμύθι αυτό του εξωτερικού ή του εσωτερικού εχθρού έχει χρησιμοποιηθεί ιστορικά κατά κόρον από τον σταλινισμό ή τα σύγχρονα σταλινικά κατάλοιπα. Βεβαίως, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντοτε έξωθεν επηρεασμοί, αλλά πάντα την κύρια ευθύνη έχουν αυτοί που κυβερνούν, έστω με δυσκολία, και αποφασίζουν από μόνοι τους το τι συμφέρει στους λαούς, αξιοποιώντας μάλιστα και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς ή χρεώνοντας στα κινήματα πρακτικές τρομοκρατίας, με αφορμή ασήμαντες περιθωριακές και τυχοδιωκτικές ενέργειες που συνήθως συνοδεύουν τη δράση των κινημάτων.

Να, λοιπόν που ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά εγκαίρως μια σημαντική εμπειρία, σε πραγματικές και όχι εικονικές συνθήκες, μιας αριστερής διακυβέρνησης, τις οποίες μάλιστα είχε εγκαίρως προβλέψει, διακηρύξει και παρακολουθήσει.